Mamma Mia! [M]

kremówka

Mamma Mia!

zweryfikowane przez kremówkę

Tak sobie słuchałam soundtracku z filmu „Mamma mia!”(na którym ostatnio byłam) i samo tak wyszło… Aż dziwne ile rzeczy może się z House’m kojarzyć…

W założeniu ma być lekko i przyjemnie, więc nie spodziewajcie się specjalnej głębi psychologicznej…

Tu macie do posłuchania (ale wersję Abby a nie z filmu, której słuchałam) :
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

No i… miłego czytania

Cuddy prawie wybiegła z domu, trzymając eleganckie szpilki w jednej ręce, drugą przegrzebując przepastną torebkę w poszukiwaniu kluczy. Zatrzasnęła drzwi, szybko je zamknęła, po czym wrzuciła klucz powrotem w otchłań torebki. Wsiadła do samochodu, rzuciła torebkę na siedzenie pasażera, ubrała buty i zerknęła we wsteczne lusterko, żeby sprawdzić jakość makijażu wykonanego w rekordowym czasie dwóch minut. Nie było źle. Zatrzasnęła drzwiczki i włożyła kluczyk do stacyjki, modląc się w duchu, żeby tym razem nie było problemów zapłonem. Na szczęście, zaraz po przekręceniu kluczyka, spod maski wydobyło się ciche mruczenie silnika. Cudem unikając porysowania tylnego błotnika o kubeł na śmieci, Cuddy zjechała z podjazdu, po czym wcisnęła pedał gazu, i o wiele za szybko popędziła wąską uliczką, siejąc postrach wśród spacerujących po ulicy gołębi i polujących na nie bezpańskich kotów.

Jak mogła zaspać? To niedopuszczalne! Nastawiła sobie przecież dwa budziki, jak zwykle z resztą… Znów będzie musiała zostać w pracy dłużej niż planowała, żeby nadrobić zaległości. Ni mówiąc już o kłopotliwym przekładaniu wszystkich spotkań… Nie mogła w to uwierzyć – spóźni się! Ostatni raz zdarzyło jej się to chyba na studiach…

Kiedy wjechała na obwodnicę, mając nadzieję zaoszczędzić trochę czasu (przejeżdżanie przez miasto o tej porze, w czasie krótszym niż półtorej godziny graniczyło z cudem), przekręciła gałkę radia. Miała nadzieję, jak co dzień wysłuchać porannych wiadomości i prognozy pogody, czytanych przez jej ulubionego prezentera o niskim, głębokim głosie. Kiedy włączyła radio, usłyszała tylko życzenie miłego dnia i jej ulubiony głos zniknął z anteny. No tak, w końcu było o czterdzieści minut spóźniona. Zamiast jej ulubionego prezentera, z radia płynęła jakaś skoczna melodia mniej więcej z lat 80-tych. Zamiast wsłuchiwać się w piosenkę, Cuddy wolała jednak skupić się na wyprzedzaniu kolejnych samochodów. Nagle, gwałtownie zahamowała, kiedy przed maskę wjechał powoli motocyklista, najwyraźniej nieprzejmujący się tym, że mógł właśnie zginąć pod kołami jej samochodu. Z resztą, nie tylko lekkomyślny motocyklista zdawał się jechać wolniej, wszystkie samochody zwolniły i po chwili cała jezdnia była już unieruchomiona.

- Cholera jasna… - Zaklęła Cuddy pod nosem. Nie dość, że zaspała, to jeszcze ten korek. A przecież miała umówione spotkanie, o 10, czyli za… 10 minut. Sięgnęła po torebkę i po chwili poszukiwań znalazła komórkę. Szybko zdzwoniła do swojego asystenta i kazała mu przesunąć o godzinę wszystkie spotkania. Przynajmniej teraz mogła stać w korku nie bojąc się, że spóźni się jeszcze bardziej.
Nie wiedziała, czemu zaczęła przypatrywać się niedoszłemu samobójcy, siedzącemu okrakiem na sportowym motocyklu, a właściwie jego plecom ubranym w skórzaną kurtkę i szerokim ramionom. Jego błyszczący słońcu kask wyglądał jak wielki, czarny lizak. Cuddy popatrzyła w oczy swojemu odbiciu we wstecznym lusterku, z rozbawieniem i z politowaniem z powodu tej niezbyt zgrabnej metafory. Sama nie wiedziała, czemu, ale jej humor z chwili na chwilę poprawiał się. Prawdopodobnie było zasługą skocznych dźwięków wydostających się z głośników radia. Skądś znała tą melodię… Wsłuchała się w słowa…

I’d heard about you before
I wanted to know some more
And now I know what they mean, you're a love machine
Oh, you make me dizzy…

Zaśpiewały kobiece głosy. Rozpoznała piosenkę w jednej chwili, z resztą… to nie było wcale trudne. Kiedy była nastolatką, całe liceum zasłuchiwało się w tych piosenkach… Później, na studiach, również były hitem niejednej prywatki… To były czasy…

Honey honey, touch me, baby, ah-hah, honey honey
Honey honey, hold me, baby, ah-hah, honey honey
You look like a movie star
But I know just who you are…

Spowrotem spojrzała na motocyklistę, ale jej spojrzenie nie zatrzymało się na jego plecach. Musiała przyznać, że miał całkiem zgrabny tyłek…

Nagle, powoli, samochody zaczęły się ruszać. Po kilku minutach jechała już normalnym tempem. Motocyklista wciąż jechał przed nią. Nagle, prawie wjeżdżając w zderzak czerwonego Cadillaca, zjechał na lewy pas i zwolnił. Po chwili jechał równo z nią. Odwróciła głowę, żeby mu się przyjrzeć. Była bardzo ciekawa, jak wygląda właściciel tego zgrabnego tyłka. W tym samym momencie on też odwrócił głowę.

Przez szybkę w czarnym kasku patrzyły na nią niebieskie oczy Gregorego House’a.

Cuddy zaczerwieniła się jak nastolatka i sama skarciła się za to… To był on… Faktycznie, teraz zauważyła laskę przyczepioną do motocykla, poznała skórzaną kurtkę… Boże, co ona przed chwilą myślała o jego tyłku? Musiała jednak sama przed sobą przyznać, że od dawna uważała, że jest niezły. To znaczy, tyłek oczywiście…

House uśmiechnął się lekko widząc ją zarumienioną i zmieszaną, spojrzał na nią tym swoim spojrzeniem, zawierającym mieszaninę złośliwości i uwodzicielskiego błysku i z warkotem silnika wyprzedził jej samochód i zniknął.

Look at me now, will I ever learn?
I don't know how but I suddenly lose control
There's a fire within my soul
Just one look and I can hear a bell ring
One more look and I forget everything, o-o-o-oh -Zaśpiewał zgodnie szwedzki kwartet.

- Co jest, czy to jakiś cholerny dzień Szwecji? - Poirytowała się Cuddy, po usłyszeniu piosenki.
Nie wiedziała, czemu, ale miała dziwne wrażenie, że tekst piosenki aż za bardzo pasuje do zaistniałej sytuacji. Pasuje? Właściwie, czemu pasuje? Popatrzyli na siebie po prostu, uśmiechnęli, to normalne, w końcu się znali… O żadnym „ogniu w duszy” nie było mowy… Nie miała przecież piętnastu lat…
Poparzyła się krytycznie na swoje odbicie w lusterku wstecznym. Kiedyś, owszem, to spojrzenie jego niebieskich oczu działało na nią. Bardzo działało. Ale to było dawno, byli młodzi, zakochani… Patrzył na nią w inny sposób… Patrzył w sposób… Taki jak zawsze, kiedy na chwilę ton ich rozmowy zaczynał być bardziej poważny… Nie. Dosyć. Znowu zaczyna. Miała chyba nadzwyczajny talent do nadinterpretowania jego zachowania. Może kilka razy tak na nią poparzył. Może za każdym razem, kiedy ją widział komentował jej wygląd w dosyć niewybredny sposób. Może zrujnował jej kilkanaście randek. I co z tego?

Mamma mia, here I go again
My my, how can I resist you?
Mamma mia, does it show again?
My my, just how much I've missed you

Zaczynała chyba popadać w paranoję. Owszem, kiedyś coś miedzy nimi było. Może nawet coś więcej niż coś. Może, kiedy się rozstali bardzo tego żałowała. Ale to było dawno… Teraz byli dorośli, młodzieńcze romanse… To było dawno za nimi.

- Zachowujesz się strasznie nieprofesjonalnie- Powiedziała sama do siebie, ale jej słowa zagłuszyły wyśpiewane przez Anni-Frid i Agnethę linijki:

Yes, I've been brokenhearted
Blue since the day we parted
Why, why did I ever let you go…

- Cholera jasna- Zaklęła znów. W trosce o swoje zdrowie psychiczne należało wyłączyć radio. Zaraz zaczęłaby sobie wmawiać, że faktycznie coś w tym jest.

Mamma mia, even if I say
Bye bye, leave me now or never
Mamma mia, it's a game we play
Bye bye doesn't mean forever – Zaśpiewały jeszcze dziewczęta, kiedy przekręcenie gałki radia odebrało im głos.

Dalsza droga do pracy zajęła jej 15 minut. Z całych sił powstrzymywała się przed nuceniem tej idiotycznej piosenki.

Kiedy weszła do szpitala, zegar wskazywał 10:20. Miała jeszcze trochę czasu do pierwszego spotkania, postanowiła przeznaczyć go na wypełnianie dokumentów, których niewielka kupka leżała już na jej biurku. Przedtem jednak, jak co dzień zajrzała na chwile do kliniki. Musiała przypilnować House’a, żeby zjawił się w niej, chociaż na kwadrans. Oczywiście siedział zamknięty w pokoju zabiegowym numer 1. Sam. Czytał gazetę i udawał, że jej nie widzi.

- House… –Zaczęła zniecierpliwionym tonem.

- Wiesz, że wyglądasz dziś zjawiskowo? – Przerwał jej uwodzicielskim tonem omiatając jej sylwetkę lubieżnym wzrokiem.

“Mamma mia, here I go again
My my, how can I resist you?” – Zadźwięczało jej w głowie.

- Co?- Wykrztusiła z siebie.

- Kurczę, myślałem, że dasz się nabrać i nie będziesz mnie dłużej męczyć.- Jego ton i spojrzenie powróciły do względnej normalności.

- Pacjenci. - Powiedziała tylko i odwróciła się na pięcie.

Nie mogła się skupić. Na niczym, poza tą idiotyczną piosenką. Jej słowa jakimś irytującym zbiegiem okoliczności przyczepiły się do niej i za nic nie chciały się odczepić. Miała je w głowie przyjmując pacjentów, na kolejnych nudnych spotkaniach, a zwłaszcza, kiedy na szpitalnym korytarzu omijała wzrokiem śledzące ją spojrzenie niebieskich oczu.

Wreszcie nadszedł wieczór. Szpital opustoszał, większość personelu, pacjentów i ich rozhisteryzowanych krewnych poszła już do domu. Siedząc przed stosem nieuzupełnionych kartotek i dokumentów, Cuddy marzyła o pójściu do domu. Na razie, musiała jej wystarczyć jej filiżanka kawy przyniesiona przez jej asystenta. Szczęściarz, wyszedł już z pracy. Na chwilę oderwała wzrok od uzupełnianych właśnie rubryk i podniosła głowę. Rozmasowała sobie bolący kark, zdjęła niewygodne szpilki, wzięła do ręki filiżankę z kawą, po czym odwróciła się na obrotowym krześle w stronę okna i oparła nogi na parapecie. Kawa była już prawie zimna.

-Yes, I've been brokenhearted
Blue since the day we parted
Why, why did I ever let you go?
Mamma mia, now I really know,
My my, I could never let you go… – Zanuciła cicho. Przynajmniej tak mogła oderwać na chwilę myśli od papierkowej roboty. Nieświadomie, zaczęła szukać wzrokiem na przedszpitalnym parkingu jego motocykla. Nadal tak stał. Dziwne, było już bardzo późno, a House nie miał teraz żadnego ważnego przypadku.

-Look at me now, will I ever learn?
I don't know how but I suddenly lose control
There's a fire within my soul
Just one look and I can hear a bell ring
One more look and I forget everything, o-o-o-oh- Zanuciła znów, tym razem głośniej.

Właściwie, myślenie teraz o takich głupotach jak jej nieuzasadnione nadinterpretowanie jego zachowania było jedynym sposobem, żeby nie zasnąć nad tymi papierami. Była święcie przekonana, że nikt i tak jej nie słyszy, więc pozwoliła sobie śpiewać głośniej. Nie usłyszała więc cichego skrzypienia otwieranych drzwi. Umilkła na chwilę, żeby wziąć kolejny łyk kawy, kiedy usłyszała mocne szarpnięcie strun gitary i zaśpiewane głębokim, zmysłowym męskim głosem, rockowo zaaranżowane linijki :

- Mamma mia, here I go again
My my, how can I resist you?
Mamma mia, does it show again?
My my, just how much I've missed you…

Odwróciła się na krześle tak szybko jak to było możliwe. Serce biło jej tak szybko, że bała się, że zaraz wyskoczy jej z piersi. Przed jej biurkiem stał House, ubrany w skórzaną kurtkę, z plecakiem przewieszonym przez ramię i swojej gitarze w ręce. Jego laska stała oparta o drzwi.

-Co Ty tutaj… – Spytała cicho Cuddy, z szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami.

-Właściwie wychodziłem, ja… Chyba już pójdę…- Nie wiadomo było, czy tylko udaje zmieszanego, czy faktycznie jest zakłopotany. Każdym razie, wyglądało to uroczo. –Powinienem już iść, prawda?- Spytał patrząc jej w oczy.

- My my, I could never let you go... – zanuciła cicho, uśmiechając się.

No więc… Mam nadzieję, że trochę się podobało… Tak jak uprzedzałam, niespecjalnie to głębokie, ale mam nadzieję, że może komuś poprawi humor, albo coś…

*Madziula*

super

strasznie mi się podobało

jest w taki klimacie jak film... (który też mi się podobał

)

minnie

Super!
Bardzo mi się podoba

(film też był świetny)

runiu

Fajne, taki lekki klimat, przyjemnie się czyta, rozbawiło mnie to, że Cuddy ma dwa budziki

Pozdrawiam

T.

Bardzo podobał mi sie ten film, totez z tym większą przyjemnością przeczytałam opowiadanie. lekkie, przyjemne, z dawka ciepłego humoru. Kask przypominający wielkiego lizaka strasznie mnie rozbawił

kremówko, jak Ty piszesz -aż chce sie czytac:D Ściskam ciepło

ewel

A właśnie w weekend obejrzałam "Mamma Mia!"

Naprawdę urocze opowiadanko

bardzo mi się podobało, było przyjemne, leciutkie jak piórko, plus ABBA, plus humor w stylu Huddy - słowem jestem zachwycona

Pozdrawiam, buziaki

amandi

Nieziemskie i rzeczywiście poprawiło mi humor, choć też coś przypomniało... Klimat świetny, ciepły, dowcipne.. i to zakończenie sugerujące, że Cuddy nie pozwoli House'owi odejść

. Stęskniłam się za twoimi opowiadaniami

ceone

sweet sweet sweet

nidociv

Świetne xD
Bardzo podoba mi się jak zakończyłaś opowiadanie - zanuconym przez Cuddy "My my, I could never let you go... " ^^

Mi oprawiłaś humor - biologia już nie taka straszna!

LicenceToKill

Oooo, poprawiłaś mi humor

i to bardzo

Taki lekki, fajny fik, dzięki, któremu mój wieczór z pewnością będzie dużo lepszy

Ślicznie

madziax

takie pogodne opowiadanka są idealne na szare i smętne wieczorki

hihi, oby ich było więcej.

rocket queen

Pewnie, że fik poprawił humor! I to jak!
Dziękuję pięknie

Izabella

dzięki temu, ze wszyscy zanmy te piosenki, doznałam fajnego uczucia, bo czytając opowiadanie miałam jednocześnie podkład muzyczny w głowie.

Lekkie i przyjemne. Jednocześnie mam małe zastrzeżenie. Czasami jesteś zbyt drobiazgowa w kwestiach mało istotnych. Ale i tak uwielbiam twoje fiki.
Np. Zatrzasnęła drzwi, szybko je zamknęła, po czym wrzuciła klucz powrotem w otchłań torebki. Wsiadła do samochodu, rzuciła torebkę na siedzenie pasażera, ubrała buty ... Zatrzasnęła drzwiczki i włożyła kluczyk do stacyjki
Miałam na myśli sekwencję zdarzeń nastepujących po sobie i dość oczywistych.

jeanne

Mi się bardzo podobało xD
Cuddy za każdym razem walcząca sama ze sobą - boska

I ogromnie mi poprawiło humor! Dziękuję

Teraz automatycznie słuchając tej piosenki będę widzieć Housa i Cuddy xD

dobi

Jako, że przyciągnął mnie tytuł (trzeba przyznać film mimo nijakiej fabuły był świetny) to postanowiłam przeczytać przy filiżance kawy. O ile czytanie było dobrym pomysłem o tyle, filiżanka kawy już nie - dobrze że chociaż laptop jest czarny to nie widać tak bardzo tych czarnych śladów kawy

Czyta się na prawdę super, mimo, że kanon poszedł się kochać i nie wrócił, bo jakoś nie wyobrażam sobie House`a choćby udającego zakłopotanie.

Cave

chce dalej!! dalej !!

Bereśka

C U D O W N E !!!!!!!!!!

Pozdrawiam

Schevo

God, żałuję, że dopiero teraz się do tego dorwałam

kremówko, Ty wiesz, że cudowne, no nie?

Bardzo, bardzo mi się podobało

Naprawdę nie wiem, co napisać... Po prostu każde Twoje dzieło jest tak samo cudowne, boskie i genialne. Każde na swój własny sposób, ale zawsze... Ale Ty o tym wiesz, prawda?

Pozdrawiam i wirtualnie ściskam

nutka

FAjne opowiadanie , ale tytuł tez mi sie podoba