Fotel [M]

Pietruszka

Szczerze mówiąc, niezbyt mi się podoba. Ale chciałam to po prostu napisać i dokończyć swój udział w tej, dość długiej, jak na mnie, miniatruce

Następnym razem postaram się lepiej!

Weryfikacja dodana przez Kat.

Chryste, jak ona nie cierpiała tego fotela.
Był stary, wytarty, twardy. Przesiąknięty testosteronem. Nigdy nie podejrzewała, że w jej domu zawita taki mebel. A jednak, stał tam nieprzerwanie od 6 lat i nie zanosiło się, żeby miał zniknąć. Wiele razy myślała o wywaleniu go, ale każda z tych myśli powodowała nieprzyjemne ukłucie w okolicach serca.

House postawił go tam po przeprowadzce. Z pokoju na tyłach domu stworzył swoją małą norę, z siedziskiem i książkami, a także, jak się potem dowiedziała, ze świerszczykami pod podłogą.
Niezbyt jej się podobała perspektywa czegoś takiego w domu, ale zagroził, że jeżeli nie zgodzi się na fotel, to przytarga swoją leżankę.
A leżanka była nie do przyjęcia. Nie pasowała do kolorystyki żadnego pokoju.

Z początku nie wierzyła, że naprawdę będzie tam przesiadywał. Za daleko od telewizora. Ewentualnie lodówki. Albo raczej barku.
Ale przesiadywał. Z reguły, gdy myślał
(ślady owego myślenia odkryła potem w hasłach napisanych za pomocą markera na tapecie. W niewidocznym miejscu, rzecz jasna.),
albo, gdy chciał być sam.
Długo czuła, że to jego prywatny romans z meblem, że nie powinna się do tego wtrącać, że powinna zostawić mu odrobinę prywatności. Zwłaszcza, że często tam bywał po ich typowych sprzeczkach.
("Rozumiem, że nie przepadasz za moją matką, ale żeby mówić jej, że przy odrobinie szczęścia umrze pierwsza?")

* * *

Kiedy umarło ich dziecko, a on tam przesiadywał dłużej niż kiedykolwiek, przełamała się i do niego przyszła. To był jeden z momentów ich związku, który dobrze zapamiętała. Dlatego, że to ona wtedy była tą silniejszą, która musiała mu pomóc pogodzić się ze stratą.

Sądziła, że go to nie ruszyło. Przynajmniej nie tak jak ją. Nie był w ciąży, nie rodził, nie płakał godzinami po tym, jak się dowiedział, że jego syn umarł. Tłumaczyła to sobie jego naturalną oziębłością, tym, że nie pragnął dziecka, nie tak jak ona. On je po prostu akceptował.
Tak sądziła.
Kiedy zaczęła się godzić z żałobą, dowiedziała się od Wilsona, że wcale nie zniósł tego tak dobrze.
Żal przerodził się w obsesję, chęć odnalezienia przyczyny. Której tak naprawdę nie było.
Na tym fotelu po raz pierwszy poczuła, że może być dla niego oparciem. Po raz pierwszy mogła się nim zaopiekować, mimo jego protestów.

* * *

Kłócili się tam o to, jak bardzo niebezpieczny jest jego sposób transportu.
Potem godzili się po tym, jak ona uziemiła mu motor, a on w odwecie ukradł jej wszystkie buty.

Zapytał ją na nim, czy za niego wyjdzie. W najmniej romantyczny sposób na świecie, sugerując, że niedługo i tak się rozstaną, a on nie chce zostać ot tak wyrzucony z domu.
A ona mu odmówiła.
Przynajmniej za pierwszym razem.

Potem spędzała na fotelu coraz więcej czasu. W trakcie wspólnego czytania książek, które wcale jej się nie podobały, przed tym, jak ją bezczelnie z siebie spychał, twierdząc, że jej tyłek obciąża mu nogi.
Przesiadywała w nim, kiedy wyjeżdżał. Tam jego zapach był bardziej wyrazisty niż w jakiejkolwiek innej części domu.

W trakcie jednego z takich posiedzeń odkryła leki ukryte pod siedzeniem. Wtedy właśnie zdała sobie sprawę, że jej mąż umiera.
Najbardziej zirytował ją fakt, że dowiedziała się o tym jako ostatnia.

Kiedy Greg odszedł, fotel stał się widmem z przeszłości, którego zarazem się nienawidzi i nie chce stracić.
Myślała o wywietrzeniu pokoju, ale miała wrażenie, że świeże powietrze ją dusi. O wyrzuceniu jego książek i świerszczyków, ale nawet w przypadku tych drugich czuła, że popełnia jakieś świętokradztwo. O wywaleniu wszystkiego z pomieszczenia, żeby wchodzenie do niego przestało boleć.

Może byłoby łatwiej, gdybym miała chociaż jakieś cholerne zdjęcie, pomyślała, po raz kolejny opuszczając pokój.
Nietknięty.

martusia14

Co ty chcesz kobieto od tego fika mi tam sie spodobał i to bardzo

Ten fotel dla każdego z nich był ważny i dla każdego w inny sposób.

Pod koniec bardzo mi się podobało jak przedstawiłaś odczucia Cuddy związane z
Gregiem i fotelem.
Jednym słowem bosko to napisałaś

pozdrawiam i czekam na coś nowego;)

Sarusia

*ryczy*

Piękne.
I chyba nic więcej teraz nie powiem. Jak już przestanę pociągać nosem, to się zdobędę na coś bardziej konkretnego.

Napleonka

Od dziś lubię wszystkie fotele!
nawet te niewygodne!

Amen.

mamba

Nie wiem, czego Ty chcesz od tego ficka - jest boski!

Seriously, bardzo oryginalny pomysł z tym fotelem, ciekawie w to wszystko wpleciona historia ich związku, śmierci syna. House w charakterze, dokładnie tak, jak powinno być.
I te świerszczyki

Jednym słowem - super. Życzę weny i nie wątp w swoje umiejętności, bo nie ma ku temu powodów

Pikaola

Kocham to co tworzysz

Czytając tą miniaturkę przypomniał mi się fotel mojego dziadka

Uwielbiam w nim siedzieć

Zawsze fajnie mieć takie miejsce gdzie można podumać...

galena

Ja tam zawsze wolałam fotele od wszelakich kanap, są bardziej intymne, a do takiego mebla rzeczywiście łatwo się przywiązać.
Fik przyprawił mnie na końcu o łezkę. Tekst jest prosty i subtelny, bardzo dobry. Kiedy czasem czytam fiki Huddy nie poznaję w nich House'a. Tu, pewnie ze względu na narrację, wszystko jest na swoim miejscu. Dobrze wyważone. Z przyjemnością zapoznam się z kolejnym fikiem Twojego autorstwa

Pietruszka

Erato

Jak prosiłaś, tak przybywam

Miałam zajrzeć do "Fotela" (jakkolwiek to brzmi

) już jakiś czas temu, ale strasznie zalatana jestem.

Do pewnego momentu podobało mi się bardzo. Opis tego, jak wyglądał związek House'a i Cuddy przez pryzmat fotela, ale - przede wszystkim - z perspektywy Cuddy. I choć to nie ona jest narratorem, to rzeczywistość widzimy jej oczami; informowani jesteśmy o jej uczuciach i myślach, o jej problemach z Housem (nie odwrotnie!). Ale to wszystko dzieje się tak subtelnie, delikatnie... Po prostu - fic jest w bardzo dobrym guście!

Jednak przy znalezieniu leków coś się popsuło. I nie, to nie jest kwestia tego, że przeszkadza mi śmierć w ficu; śmierć ich dziecka wydała mi się - jeżeli w ogóle można tak powiedzieć - na miejscu i bardzo dobrze współgrała z funkcją fotela i ze sposobem pokazania, jak Lisa troszczyła się o House'a i jak on na to pozwalał. Al z tą śmiercią Grega mam jakiś problem. Nie przekonują mnie leki za fotelem - to tak z zastrzeżeń kanonicznych. Ale nawet pomijając kanon... Po prostu, dla mnie tu są jakieś zachwiane proporcje; na całą miniaturkę przypada raptem jeden akapit po jego śmierci. I zdaję sobie sprawę, że to mogło być częścią Twojego planu kompozycyjnego i fabularnego, ale jednak... Ten ostatni akapit jest nie dość wyrazisty, nie dość mocny. Brakuje mi jakiejś ewolucji stosunku Lisy do fotela, która by obrazowała jej ewoluujący stosunek do śmierci House'a. Wiesz - że najpierw w ogóle na nim nie siada, nawet na niego nie patrzy, potem stosuje go w charakterze wciągania w siebie House'owego zapachu, a potem na nic już bez skrupułów spędza samotne wieczory, bo przecież House by nie chciał, żeby się zamartwiała.

Jakkolwiek jednak brakuje mi czegoś w końcówce, tak do tego momentu jestem w pełni usatysfakcjonowana

I nie mogę się doczekać na coś dłuższego.

I jeszcze błędy. Aczkolwiek u Ciebie literówek w ogóle nie ma, więc musiałam się trochę na siłę poprzyczepiać

Pietruszka

Erato, uwielbiam twoje komentarze miedzy innymi dlatego, że pozwalają się rozwijać. Do wszystkim uwag na temat błędów już się dostosowałam oraz poprawiłam. Większość rzeczy po prostu mi umyka, a ty je perfekcyjnie dostrzegasz.

Leki za fotelem miały na celu dodanie fotelowi jeszcze więcej roli w ich wspólnym życiu. Nad śmiercią Grzega nie chciałam się rozwodzić, bo tak mam, że zawsze pomijam w opisach trudne momenty zycia, przemyśleń postaci - tak jak one nie chciałyby tego przeżywać i się nad tym dłużej zastanawiać, rozumiesz, o co mi chodzi?
Ale postaram się nad tym popracować

I bardzo ci dziękuję ze taki śliczny komentarz

amandi

Jestem pod wrażeniem. Naprawdę, bardzo dobre (tym razem dłuższe

) opowiadanie. Na początku luźne, plastyczne, napisane z dużym poczuciem humoru. Aż strach pomyśleć, co by było, gdyby House jednak przytargał tą swoją leżankę zamiast tytułowego fotela

. I ten tekst o matce

, sprytnie wkomponowany w nawias jako wspomnienie dawnej rozmowy. Potem już nie było tak wesoło. Najpierw śmierć dziecka i fotel jako narzędzie, dzięki któremu życie powoli wracało do normy, dzięki któremu się zbliżyli. Tym razem to Lisa musiała dawać oparcie House’owi, który mimo pozorów nie dawał psychicznie rady.

W kolejnym akapicie znowu wrócił ten nastrój, który uwiódł mnie na samym początku fika. Optymistyczny, lekko kpiący. Najpierw zemsta za uziemienie motoru, a potem całkowicie w jego typie oświadczyny. I jej zgoda. Za drugim razem.

A potem on odszedł... Trochę brakowało mi rozwinięcia stanu Cuddy po jego śmierci, kolejnych etapów, przez jakie przechodziła, aż do akceptacji. Mimo to mi się podobało. Szczególnie zakończenie. Dwa ostatnie zdania są idealnie zamykającą całość perełką.

z niecierpliwością czekam na więcej

P.S. I przesiadam się z krzesła na fotel, oczywiście

.

JigSaw

Świetny fik

Troszeczkę za mało emocji, ale przecież miniaturka jest o fotelu, a one są raczej "zamknięte w sobie"

Scribo

Pietruszko
zacznijmy od tego, że cieszę sie, że napisałaś kolejnego ficka. Bo naprawdę na to czekałam.
Tekst jest dobry - naprwadę dobry i to zastrzegam, żeby potem nie było - ale mimo wszystko trochę mu brakuje do twoich poprzednich. Nie mówię, że jest zły, tylko gorszy. Niczego mu i ebrakowało, po prostu... No nie wiem. Poprzednie miały w sobie coś takiego... Innego. A ten nie. To dobry kawałek ficka, ale nie mogę się oprzeć wrażeniu, że chwilami był pisany trochę na siłę.

Fajnie zaczęłaś - ważne, żeby już pierwszym zdaniem przykuć uwagę czytelnika. powinno był intrygujące, niby takie zwyczajne, a jednocześnie posiadajace swój urok. I twoje takie było. To dobrze. Bo własnie ono zachęciło do czytania.
Ta miniaturka jest trochę dłuższa od poprzednich. W tym wypadku to dobrze - tak jak w przpadku tamtych dobrze, że były krótkie - bo tego się nie da skrócić, zawżeć w mniejszej ilości słów. A przynajmniej nie jakoś mocno.

Żadnych zdjęć - takie to trochę nieprawdopodobne. Mimo wszystko myślę, że jakieś zdjęcie być powinno. Choćby doroczne wszystkich pracowników szpitala

Nie wiem, to takie dziwne. I smutne. Bo własciwie to do czego potrzebujemy zdjęć? Żeby co, pokazać innym ludziom jak wyglądliśmy kiedyś, jak wyglądali zmarli już ludzie? A może żeby samemu odświeżyć pamieć? To chyba nie tak... Ludzi, na których nam zależy, których znamy najlepiej po prostu pamiętamy. I nic nie jest nam w stanie zatrzeć tych twarzy w pamięci. Ani idealizacja, ani emocje, ani czas. Nic. A ten fotel... To pomieszczenie, House'm przesiąknięte jest wręcz namacalnym śladem jego obecności. Tak jakby tam był - i w każdej chwili mógł powrócić, zły, że siadał w jego fotelu. Bo to w końcu JEGO fotel... Myślę, że z tym fotelem powinno jej właśnie tak być - smutno, że nie zostało zdjęcie, tylko właśnie on - bo jest zbyty namacalny, zbyt obecny. Bo tak bardziej boli. Łatwiej wpatrywać się w zdjęcie, przypominać sobie rysy twarzy, barwę tęczówek - mimo że to nie to to samo co na żywo - niż czuć zapach unoszacy się w pomieszczeniu, dotykać obicia fotela, którego on tez przeciez dotykał, miec wrażnie, że on jest obok. I to mi się podoba.

Fotel - zwykły przedmiot a takiej wagi. Świadek tylu wydarzeń, przemyśleń, słów. Cały czas tam jest, by dawać milczące świdectwo wszystkiemu. Rozpaczy Cuddy, wspomnieniom. Czas mija, a on dalej tam stoi. Samą swoją becnością podnosi na duchu i jednocześnie odrzuca.

Oczywiście, jaj jestem paskudna, więc musiałam znaleźć jakiś błąd. Aż się zdziwiłam, że nikt wczesniej nie zauwazył

Pietruszka

Peggy

Madness

Mad World!!!
Och, Pietruszko, bosko piszesz!
Kocham tego fika. Nawet, jeżeli tytuł mnie średnio zaciekawił.
Koniec - Genialny!
Proszę, pisz więcej!

pozdrawiam i czekam na kolejnego fika!

Mad.

Koszałek

Naprawdę nie wiem co masz do tego ficka. Mi się wydaje bardziej niż niezły. House, który zrzuca Cuddy z fotela i oświadcza się obrażając ją jest słodki ( tak, wiem - jest paskudny, nie słodki. Dla mnie wszyscy ludzie są słodcy). Rozumiem Cuddy, która nie wyrzuci fotela, sama nigdy nie usiądę na łózko na którym umarła moja Babcia. Dziwi mnie tylko, że ona nie zauważyla, że mąż jej choruje. Zresztą on mógł to ukryć. Zresztą Twój House, który nie mówi żonie o chorobie, House, który nie chce jej męczyć - jest cudowny. Co prawda, moim zdaniem samo uśmiercanie House'a jest z wszech miar nie w porządku, ale, cóż... O, to nie mogę mieć pretensji.

Pietruszka

House_addict

Piękne, smutne, słodkie.

Daj mi chwilę na odwzruszenie.

unblessed

Dawno mnie tu nie było, kliknęłam pierwsze lepsze opowiadanie - przyciągnął mnie tytuł - i tak! Mam szczęście - ten fick jest naprawdę świetny. Bardzo lubię, gdy ktoś przedstawia fabułę z perspektywy mebla czy innego detalu otaczającego świata - głównie dlatego, że to sprzyja unikaniu nadmiernej ckliwości, a jednocześnie pokazuje jak nieistotnie przedmioty są zarazem dla nas ważne, bo coś oznaczają. Tak jak i w Twoim opowiadaniu. Ujęłaś czytelnika emocjami Lisy, uśmiechnęłam się przy świerszczyku schowanym pod podłogą, przy śladach po markerze, a sprzeczkach. Ponadto pokazałaś House'a takim, jakim jest w serialu, a jednak od tej bardziej emocjonalnej, ludzkiej strony.
I jeżeli chodzi o warsztat - dobry styl, bezbłędnie, wciągająco.
Naprawdę bardzo mi się podobało.

ceone

Po pierwsze, bardzo podoba mi się taki typ fików, w którym akcja opiera się na przedmiocie, najlepiej codziennego użytku, domowym, krąży w okół tego przedmiotu i otacza go fabułą. I tak jest tutaj - prosty tytuł - "Fotel" i znaczenie jakiego nabiera przedmiot w życiu bohaterów. Ale już kończę, kończę, bo mogłabym dobudować sobie do tego całą ideologię ^^".

Po drugie - treść i forma. Podzielę fik na parę części. Pierwsza, wprowadzająca, dotycząca fotela, kącika Housa i przeprowadzki - bardzo ładna, płynnie napisana, budząca ciepłe odczucia. Strasznie urzekło mnie określenie "prywatny romans z meblem", to tak pasuje do Housa ; d.

Część druga, od śmierci dziecka, napisane także lekko, ale ja po prostu nie mogę pogodzić się z myślą, że Lisa, po wyjściu za Grega za mąż, po paru latach małżeństwa, nie znała go na tyle, żeby sądzić, że był zbyt oziębły by kochać ich dziecko tak jak ona. Po prostu no nie mogę tego przetrawić, ale to już tylko mój osobisty problem, ty masz prawo do swojej wizji.

Część trzecia,

Pietruszka

Camelia

Przejmujące, smutne, piękne. Gratuluję pomysłu i wykonania. Pozdrawiam, C.

ceone

Rozumiem. I po wytłumaczeniach dopełniających, muszę przyznać, że Twoja wizja także jak najbardziej się zamyka

. Czekam na Twoje następne fiki.

Katty B.

Bardzo ładny fik. Bardzo, bardzo ładny. Jest spokojny, idealnie wyważony. Nie ma w nim ani krztyny patosu. Wywołuje u czytelnika melancholię, wpędza w zadumę. Klimat fika jest niesamowity; odpowiadają za to zawieszone zdania, strzępki i przebłyski całej sytuacji, migawki z życia, które minęło, które się już skończyło i już tylko tym pozostanie - wspomnieniem.

Bardzo ciekawy jest koncept fika - przedstawienie ewolucji związku w oparciu o coś tak trywialnego jak mebel. I nagle okazuje się, że właśnie to jest życie, że nie jest ono podniosłą, epicką opowieścią, że kręci się właśnie wokół przyziemnych spraw i starych, znienawidzonych foteli. I to jest ciekawe. Pomysłowi jednak towarzyszy wykonanie, bardzo dobre zresztą - wspomniane wcześniej migawki obudowane są potężnym emocjonalnym ładunkiem. Podoba mi się, że przedstawiona przez Ciebie Cuddy wydaje się byc osobą już pogodzoną ze stratą - to pozwala czytelnikowi na przeczytanie tego fika ze smutnym uśmiechem na twarzy. Bo to nie jest historia zrozpaczonej żony, nie. To jest historia kobiety, która dzieliła z kimś życie i tego nie żałuje; to historia prawdziwej miłości - tej prawdziwej, z kłótniami i tragediami, wzlotami i upadkami - zamknięta w przestrzeni pomiędzy czterema ścianami starej kanciapy.

Bardzo, bardzo ładne.
Kat.