Idiotka [Z]

eye_roller

achhh- piękny fik!

(mam nadzieję ze tytuł to nie jakiś nomen-omen? i że House nie będzie skonczonym kretynem?)

kremówka

Lizbono jesteś doprawdy fikomaszynką

jeden dzień i już 6 odcinków... wow...

A co jeden to lepszy... Jestem zachwycona, naprawdę...
Ten fik to miód na moje zranione dziś Huddy serduszko

Nie zrażaj się niewysyłającymi się postami i twórz dla nas jak najwięcej...

Pozdrawiam

lizbona

minnie

Ślicznie!
Te przemyślenia House'a są boskie

Czekam na cd i Wena życzę

Chciałam napisać wcześniej, ale forum się wiesza, więc piszę teraz

Izabella

Ja nie mam doła. Po prostu, jeszcze nie oglądałam.
Jestem tylko lekko poddenerwowana, bo wyczuwam, że stało sie coś złego dla Huddy. Oczywiście też przeczytałam wybiałkowany tekst T.

Lizbona, po pierwsze uwielbiam cie za to, ze nie maltretujesz nas psychicznie wyczekiwaniem na kolejne części. (BTW fikopisarze kończcie to co zaczeliście, na forum jest trochę niezakończonych dobrych fików).

Po drugie, cenię twoje poczucie humoru. Gęba mi się śmieje, bo oni wszyscy są jak wyjęci z serialu. Idelnie ich odtwarzasz.

Po trzecie i po czwrte napiszę następnym razem.

Po piąte, jak to się stało na tej kanapie? Ona zaczęła we snie, on świadomie to wykorzystał, a jak się obudziła to juz nie było odwrotu? To dlatego zachował sie jak dupek i teraz czuje się tak wrednie?

T.

Poruszasz moje serducho... to mówisz, że jeszcze nie ogladałas tego nowego odcinka? Co ja bym dała gdyby to dokładnie były przyczyny zachowania Housa w nim... Może są... dajesz mi nadzieje i to Ty Kochana lejesz miód na moje serce. Dla takich fików dziekuje opatrzności, że trafiłam na to Horum...

Izabella

Forum jak zwykle ostatnio sie biesi.
Zanim doszedł moj post, pojawiła się cz.7, a wniej odpowiedź na moje wątpliwości.

Już nie moge sie doczekać TEJ rozmowy.

Cave

OMG.. to jest przecudne

lizbona

Mimo późnej pory przebłagałam sąsiadkę, by jednak nie odcinała mi netu. Czy ona nie może mieć włączonego cały czas? Może, jak patrzy na niego, bo inaczej jej kot robi sobie z wtyczki zabawkę i net idzie w diabły

No to na dobranoc, mam nadzieję, że ktoś dotrwał do tej pory

Do "zobaczenia" jutro

8.
Wilson nie miał wolnego dnia. Stan młodej pacjentki nie rokował wielkich nadziei, choć robił, co mógł. Rak bywa jednak bezlitosny i nie interesuje go ani młody wiek chorego, ani jego nadzieje, ani nic… Onkolog umiał rozmawiać z beznadziejnie chorymi pacjentami i ich rodzinami w taki sposób, by złe informacje nie były tym, co ich dobiją ostatecznie, ale lata praktyki nie uodporniły Wilsona na czyjś ból, czyjeś cierpienie, czyjąś śmierć. Choć może powinny?
Na pewno jednak powinny uodpornić go na niespodziewane wizyty przyjaciela, dla którego nie liczyło się nic, oprócz tego, co akurat zaprzątało jego uwagę. A tym razem jednak musiało go to mocno gryźć, i dobrze, bo gdy tylko odnalazł Wilsona w jego gabinecie, bez słowa uwalił się ciężko na jego kanapę i do tej pory milczał. To było jakieś pół godziny wcześniej, czyli wystarczająco dużo miał czasu, by wyrzucić z siebie coś, co go dręczy. Wprawdzie Wilson zdążył się i zdziwić, i zaniepokoić w międzyczasie, ale twardo udawał, że nie interesuje go nic, oprócz dokumentacji, którą właśnie uzupełniał.
W końcu nie wytrzymał i ciężko westchnął zrezygnowany.
- Postanowiłeś spędzić swój pracowity dzień w moim gabinecie? Trzeba było przynieść koc i wino, zrobilibyśmy sobie piknik na dywanie….
Nic. House nadal leżał i gapił się w sufit. Miał ze sobą swoją świętą piłeczkę i cały czas ją podrzucał.
- House? Umarł ktoś?! – miał ochotę nim potrząsnąć - House!!
- Nie krzycz na mnie, bo się zestresuję i będę się jąkał – Cisnął piłeczką o ścianę i już jej nie złapał. Przetarł twarz dłońmi i założył je sobie za głowę.
- Jak dobrze znasz Cuddy, co?
- No jak to? – Wilson uniósł brwi w zdziwieniu.
- No tak to. Jak dobrze znasz Cuddy?
- Znów cię zmolestowała, House? – Do tego człowiek trzeba mieć dużo cierpliwości, rzadko kiedy można było nadążyć za jego pokręconymi pomysłami. – A może ku twojej radości uciekła z naszym zramolałym księgowym? Wywaliła cię z roboty czy zgłosiła się na wycieczkę w kosmos?
- To byłby pryszcz…
Wilson oczekiwał na dokończenie zdania, w końcu zrezygnował. Zbyt dobrze znał House’a, nie powie nic, czego nie chce powiedzieć.
- Nie chcesz, to nie mów. Siedź sobie na kanapie, mam jeszcze z godzinę roboty. Tylko jak będziesz wychodził zgaś światło.
- Zwariowała…
- Jednak księgowy – Onkolog pochylił się nad dokumentacją.
- Wiesz, że nie raz mówiłem jej, że ma wielkie cycki i jeszcze większy tyłek…
- Oooo… Nie tylko ja to wiem, cały szpital jest informowany na bieżąco o twoich seksualnych frustracjach. – Stwierdził z przekąsem, nie przerywając pisania.
- Zaraz frustracjach! - przewrócił oczami - Wiesz, że ona chyba musiała w to uwierzyć? – Wilson ostrożnie uniósł głowę i podejrzliwie przyjrzał się przyjacielowi. Ten jednak tego nie zauważył i ciągnął dalej. – W to, że niby mi się podoba? Że ciągle o niej myślę, że nie daje mi spokoju, że za nią latam?
- A nie latasz? I nie myślisz?
- Jasne… – Spojrzał z politowaniem – Czasami po prostu się nudzę, a przy niej przynajmniej… Lubię jak się wścieka, robi jej się wtedy taka śmieszna zmarszczka…
- Jasne! I dla tej zmarszczki łazisz za nią jak pies, odganiasz od niej każdego faceta, mówisz, że jest seksowna…
- Komu podobałby się taki wielki tyłek?! I nie łażę za nią. – Znów ciężko westchnął – Nie myślałem, że ona… zrobi mi coś takiego… - ostatnie słowa wymamrotał, nie patrząc na Wilsona.
Onkolog już od dłuższej chwili porzucił wypełnianie dokumentacji, teraz wyprostował się na fotelu i z uwagą przyjrzał przyjacielowi. Idiota – pomyślał – naprawdę idiota!
- House, załóżmy, że masz rację i rzeczywiście Cuddy uwiodła cię wbrew twojej woli…
- Spałem! – wybuchnął House. – Zanim się… Cholera..
- Serio? Spałeś u Cuddy? Biedaczek, tak się dać wmanewrować… Widać, że dobrze cię zna.. – Wilson powoli zaczynał się dobrze bawić. – Naprawdę tak ci z tym źle? Przecież wszyscy wiedzą, że lecisz na nią od dawna i sam się z tym nie kryjesz, więc na co narzekasz?
- Właściwie, to nie chodzi o to… No wiesz. – House potarł dłonią swój kark. – Nie narzekam na sam fakt, tylko idiota mógłby. Wiesz co ja myślę, Wilson?
- A myślisz? – Powątpiewanie w głosie onkologa było aż nadto widoczne.
- Ja myślę, że ona to sobie uknuła…, Że wymyśliła sobie, że w ten sposób będzie miała mnie w garści, chciała mi udowodni, że może ze mną zrobić wszystko…
- A nie może? – Wilson najwyraźniej lubił drażnić lwa. - House, nie wierzę, że ona?...
- Ja też.. Takie kobiety nie zakochują się w takich jak ja, rozumiesz? – Brwi Wilsona podskoczyły wysoko, do samej góry. House wspomniał o miłości?! Jest gorzej, albo może raczej lepiej, niż to z początku wyglądało. - A jeżeli któraś już jest idiotką, to na krótko! Cholera!! – Spojrzał bezradnie na Wilsona - Co mam jej powiedzieć?!!
- Że też ją kochasz, będzie najprościej - ze spokojem zaczął chować dokumenty, i tak już dziś nic nie zrobi. – Albo, że jest skończoną idiotką i ma sobie to wybić z głowy..
- Zwariowałeś?! Wiesz, jak by to się mogło skończyć?!
- W pierwszym przypadku „żyli długo i szczęśliwie?” – Co raz trudniej było mu utrzymać powagę, chyba jeszcze nie widział House’a tak zdezorientowanego. – W drugim zapewniłbyś sobie wieloletnią rozrywkę. Dopiero mógłbyś sobie na niej poużywać. Dlaczego to tym razem taki problem?
- Jakie żyli długo i szczęśliwie?! Jakie poużywać?! Mózg ci się rozpłaszczył?! Czy ja wyglądam na idiotę, Wilson?!
Ten przyjrzał mu się ze spokojem:
- No, teraz prawdę mówiąc…
- To już bym wolał wyrwać tę jej gorącą asystentkę, niż jakieś tam…
Onkolog nie wytrzymał i parsknął śmiechem. Usiłował się powstrzymać, ale nie wychodziło mu to najlepiej. W końcu opadł na fotel i śmiał się otwarcie.
- Co w tym jest wesołego, do diabła?! Co cię tak śmieszy?! Nie mogę lecieć na asystentkę, a na Cuddy mogę?
- Ty, House. Jesteś niesamowity! – nie mógł się powstrzymać, śmiał się i ocierał łzy – Wszystkich wyzywasz od idiotów, ale czasami spójrz na siebie. Kompletny kretyn.
House zamarł, zaskoczony zachowaniem się przyjaciela. Jak on mógł?!
- Posłuchaj, geniuszu – Wilson w końcu z trudem opanował śmiech i pochylił się nad biurkiem. – Posłuchaj, co ty mówisz! Cały czas dajesz wszem i wobec do zrozumienia, że jedyne, o czym marzysz, to Cuddy i, jak to pięknie ujmujesz, jej wielki tyłek. A jak już w końcu spełniło się, to panikujesz. O ile jest tak, jak mówisz i to ona cię uwiodła, to teraz piłeczka jest po twojej stronie boiska. Dorośnij, House! Zwiąż się z Cuddy lub udawaj, że ona nie istnieje, ale zachowuj się racjonalnie!.. Rany, co ja mówię, ty i racjonalność… Ech, chłopie. Jedynym pożytkiem z tego jest fakt, że wygrałem zakład! – znów się roześmiał zadowolony, ale zaraz zamilkł widząc minę House’a.
- Zakład? Zakład?! – House nie wiedział czy udusić padalca teraz, czy dopiero jak go wypatroszy.
- Przecież wiesz, że cały czas idą o was zakłady. – Wilson udawał, że nie bardzo się przejął groźbą w oczach przyjaciela.
- To, że są zakłady, to jedno, wisi mi to, ale kiedy mówisz, że wygrałeś oznacza, że wypaplałeś wszystkim naokoło, tak?!
- E, zaraz wszystkim… - chyba to nie był dobry moment na takie informacje.
House powoli podszedł do Wilsona, delikatnie strzepnął niewidoczny pyłek z jego klapy i zaglądając w oczy, zapytał z jadowitym uśmieszkiem.
- Czy istnieje zakład pod tytułem „Czy Wilson doczeka następnego weekendu”? Bo ja bym w to wszedł. – Oczekiwał, że przyjaciel przynajmniej się speszy, ale ten, ku jego zdziwieniu uśmiechnął się przekornie, równie delikatnie zdjął ręce House’a ze swojej marynarki i wygładził klapy.
- Nie, ale jest zakład pod tytułem „Kiedy Dupek zrozumie, że jest Dupkiem”. Jeszcze jest drugi „Kogo przeleci asystentka Ann”. Możesz się załapać na oba – szkoda, że nie mógł zrobić zdjęcia miny House’a.
- Wiesz, że to niezły pomysł?! – warknął tylko w odpowiedzi.
- House! A mówią, że taki genialny analityk z ciebie, że zauważysz każdy szczegół, każdy symptom... Spójrz w lustro… - Wilson znów zaczął chichotać i nie przestał nawet wtedy, gdy House wychodząc, trzasnął wściekle drzwiami.

Stokrotka

zła kobita z Ciebie, bo wrzucasz kolejną część fika jak napisy rzucili polskie

ale i tak Cię uwielbiam za to

i chcę jeszcze bo mi mało

PatKam

PatKam

jeanne

O borze szumiący, lizbona, popłakałam się tu ze śmiechu

Taki zagubiony House jest rozkoszny

Przeczytałam wszystkie części i rozpływam się tu w achach i ochach

Ómarłam przy tej ich rozmowie. Cuddy uwiodła i zgwałciła Housa podczas snu, biedaczek

Przegenialne! Jeśli jest takie słowo

Twój fik ogromnie mi poprawił humor

Zaspokoiłaś moje biedne Huddystyczne serduszko po takim ciężkim dniu jak dzisiaj, dziękuję

A kota sąsiadki poszczuj psem

Przesyłam gorące uściski w oczekiwaniu na dalszą część

T.

Zastanawiałam sie dlaczego Twoje opowiadania sa takie dobre i ot, wrzucam kilka moich spostrzeżeń:

1. Dynamika. czyta sie to bardzo szybko i lekko. Wszystko jest w odpowiednej proporcji -opisy, akcja, dialogi. Nie ma tu nadmiernego rozwlekania, zagłębiania sie w sprawy nieistotne albo watki poboczne. To takie Huddy w pigułce.

2. Czułośc. jestes dla mnie specjalista od opisów czułości. Nie wiem dlaczego, nie potrafię tego wyartykułować, ale idealnie oddajesz włąsnie ta chemie, która jest miedzy nimi. Twoje opisy drobnych czułości są nie raz lepsze niż trzystronnicowy opis seksu.

3. Humor. To tez Twoja bardzo mocna strona. swietne dialogi, naszpikowane zabawnymi tekstami. Komizm sytuacyjny, idealnie wpasowany w konwencje Housa.

4. Fabuła. Skupiasz sie na jednej rzeczy. Jeden motyw, jedna idea, która jest mysla przewodnią fika. Lubie to. Twoje pomysły sa zawsze intrygujące. Nawet jesli ten motyw nie raz juz sie w fikach pojawiał, to w Twoim wykonaniu zawsze brzmi to oryginalnie.

5. Wykonanie. Świetny styl. bogate słownictwo, brak błędów -niby najmniej istotne, ale przez to dobrze sie czyta. Płynnie i z przyjemnością.

6. Czas miedzy odcinkami. Piszesz błyskawicznie. Kiedy pojawia sie Twój fik, wiem, że nie bedę musiała czekac dwóch tygodni na kolejny odcinek. (co sama czasem robie -z braku czasu) I choć wiem, że jesli było by trzeba, to warto było by czekac, ale to, że pojawiają sie tak szybko to niewątpliwy plus.

7. Pewnie napisałabym jeszcze kilka punktów, ale niestety włąsnie wychodze na zajęcia... Liste pewnie uzupełnie

mam nadzieję, że jak wróce, to juz pod nastepna cześcią...

Ściskam Mocno:*

runiu

Nie wiem czy do tego, co napisała T. można coś jeszcze dodać.
Rozmowa Housa i Wilsona - cudo. Jedyne co to może tytuł bym na IDIOTA zmieniła, bo to House jest skończonym kretynem.

Pozdrawiam i gratuluję talentu.

martusia14

przeczytałam wszystkie części na raz i uważam że to jest kolejny twój świetny fik
czekam na cd
pozdrawiam

minnie

T. napisała już chyba wszystko

JA jedynie dodam, że mi się niesamowicie podoba i czekam na cd

Pozdrawiam

kremówka

lizbona

No i co ja mam robić? Sie zarumieniłam, no....

Dzięki, dziewczyny.

Zauważyłam, że jak napiszę fika do końca, to mam absolutną pustkę w głowie i przeświadczenie, że teraz, to już nic nie napiszę. Potem czytam Wasze fiki - zaczynam od tych najstarszych i sorki, że w większości nie komentuję, bo musiałabym pod prawie każdym pisać te same zachwyty, a jednocześnie wywróciłabym kolejność na forum do góry nogami

- i dochodzę do wniosku, że w ogóle musiałam być mocno zamroczona, żeby coś swojego wrzucać.
Ale potem poczytam znów i znów Wasze komentarze, i nagle okazuje się, że coś się w tej pustej głowie kluje. Cieszę się, że to czytacie i komentujecie

PS.
Pozdrawiam mojego byłego - zamierzchłe czasy - "Pana Od Polskiego" (nawiasem mówiąc Greka)

9.
Chwycił za klamkę, by, jak to miał w zwyczaju, wtargnąć do gabinetu Cuddy bez pukania, gdy drzwi się otworzyły:
- Doktorze House?
Spojrzał z aprobatą i uśmiechnął się, jak mógłby zapomnieć o kimś takim?
- Ann, tak? Dobrze pamiętam?
Wyszła z gabinetu Cuddy, zamykając za sobą drzwi. Zanim usiadła za swoim biurkiem, zdążył zauważyć, że dziś miała na sobie cieniutkie, letnie spodnie i mocno wydekoltowany top bez rękawów. I niebotycznie wysokie obcasy. I czerwony lakier na paznokciach stóp. I pachniała czymś odurzającym… Nieźle – ocenił w duchu taksując ją wzrokiem. Wprawdzie zbyt wysoka, zbyt wyzywająca, i w ogóle „zbyt”, ale…
- Nowa asystentka Cuddy… - Niby sobie przypomniał. - Mogę wejść?
- Niestety panie doktorze, pani dyrektor nie ma. – Spojrzała na niego bez uśmiechu.
- Jak to, nie ma? - Mina mu zrzedła. Chciał to już mieć za sobą! Usiłował zajrzeć do gabinetu, ale żaluzje były zaciągnięte. – Dlaczego wszystko jest pozasłaniane?
- Widocznie po tym, co ją spotkało, pani dyrektor chciałaby mieć chwile prywatności, czy to dziwne, doktorze? – Jej wzrok go przewiercał na wylot.
- W pracy? – Warknął zaskoczony jej nieprzychylnym wzrokiem. Niemożliwe, by Cuddy zwierzyła się z ich wspólnej nocy swojej asystentce! – Prywatność może mieć w domu, ale nie w pracy. Tu ludzie umierają….
Zły nie wiadomo o co, w końcu otworzył drzwi i nie wchodząc do środka, rozejrzał podejrzliwie. Normalnie. No, prawie… Na stoliku przy sofie stał przepiękny bukiet kwiatów, kolorowych, delikatnych… Kwiaty?
- Ładne kwiaty…. To gdzie jest pani dyrektor? – Zapytał z prawie szczerym uśmiechem zamykając drzwi. Tylko ktoś, kto nie znał Housa, mógł wziąć ten uśmiech za dobrą monetę.
- Wyszła przed chwilą. Chyba musiała coś ustalić z doktorem White’m. Nie wiem, kiedy wróci, chyba nie powinien pan czekać.
- Tak, chętnie zaczekam – Udał, że nie zrozumiał, co ona taka nadęta? – I jak ci się u nas pracuje?
- Dziękuję, to dopiero kilka dni.
- Na pierwszej linii frontu, u drzwi pani dyrektor, dajesz radę?
- Skąd to zainteresowanie, doktorze? – Podniosła głowę znad dokumentów i spojrzała na niego uważnie. – Czy ma pan jakieś zastrzeżenia do mojej pracy? O ile wiem, nie było pana przez te kilka dni?
- Jasne, - uśmiechnął się ujmująco – nie bierz tego do siebie, po prostu jestem wścibski. Miły miałaś weekend?
- Tak, dziękuję – spojrzała ze zdziwieniem. – Byłam u moich rodziców, a pan doktorze?
- Ja nie.
- Co, nie?
- Nie byłem u twoich rodziców.
Zamarła zaskoczona, po chwili zamknęła usta, przymrużyła oczy i zdecydowanie podeszła do Housa. Stanęła naprawdę blisko, a że była wysoka, bez problemu patrzyła mu prosto w oczy bez uśmiechu:
- Kiedy przyjmowałam się tu do pracy, proponowano mi specjalny dodatek za uciążliwe warunki, ostrzegano mnie przed panem doktorze. Podobno lubi pan pogrywać z ludźmi, ale mnie to nie bawi. Nie śmieszy i jest żałosne… Może pan próbować, ale ostrzegam: nie tak łatwo zbić mnie z pantałyku…… Napije się pan kawy, doktorze? – Zapytała po chwili z nieszczerym uśmiechem, kierując się do expressu.
- Nie dziękuję, - Przywołał na usta nieśmiały, przepraszający uśmiech, jakby jej słowa go speszyły. O naiwności. – Kawę wolałbym wypić wieczorem, w jakimś zaciszu, w miłym towarzystwie... Nastrojowa muzyka, świece… - przechylił lekko głowę i czekał.
Obdarzyła go czarującym uśmiechem, ale nic nie odpowiedziała. Pochylił się więc w jej kierunku.
- Co ty na to?
- Oczywiście, doktorze. – nadal uśmiechała się słodko. – Nastrojowa muzyka, świece, wino… Uhmmm…. Komu by się to nie podobało?…. – Głośno się śmiejąc, poklepała go po ręce – Powodzenia, musi mi pan jutro opowiedzieć jak było…

Wracając do swojego gabinetu, uśmiechał się sam do siebie, szkoda, że nie widział własnej miny! Co raz bardziej podoba mu się Ann, zdecydowanie co raz bardziej… Będzie się nadawała! Zupełne przeciwieństwo Cuddy… I… Być może lekarstwo, żeby przestał ciągle o niej myśleć?... Co jest lepszego niż klin klinem?.. Cuddy wreszcie zrozumie, że to był zwykły…
Po drodze natknął się na Cuddy z White’m. Jak zwykle nienagannie ubrana, perfekcyjny makijaż, profesjonalizm w pełni. Jakby nic się nie stało, cholera!! Uciekła wzrokiem w bok, udając wielkie zainteresowanie słowami swojego rozmówcy, jemu tylko skinęła głową z daleka. Ach tak?... Jak sobie życzysz, możemy to tak rozegrać…
- Ładne kwiaty, White, dobrze ci idzie – zawołał z daleka i uniósł kciuk do góry. Udał, że nie zauważył ich zaskoczonych min i poszedł dalej.

kremówka

Podoba mi się

Podoba bardzo...
To znaczy generalnie nie podoba mi się to, że House'owi się podoba ta asystentka Cuddy i że ma zamiar Cuddy jakoś zastępować, ale fik w ogóle bardzo mi się podoba... To znaczy... Namieszałam

Bardzo mi się podoba. I wiem, że cokolwiek się stanie, zakończenie będzie pozytywne a przecież o to chodzi. A ponieważ Huddy lukrowemu i przesłodzonemu mówimy stanowcze "nie", to podoba mi się, że stawiasz im na drodze do porozumienia przeszkody pod postacią np. długonogiej blondyny

Tak chyba lepiej już to wygląda i jest bardziej zrozumiałe

Możemy liczyć na coś jeszcze dzisiaj?

T.

juz jej nie lubie... *patrzy podejrzliwie* tej blondynki znaczy sie...
ale wierze że house wie co dobre

Cave

House to jednak cham.. a myslam ze jest jeszcze dla niego jakas nadzieja

jeanne

Blondyna? O dzizas... Jak mnie ta postać śmieszy. Nie wiem czemu. Naprawdę.

Jeśli House myśli, że tak po prostu zastąpi Cuddy, to się obawiam, że się grubo myli. Cuddy nie da się zastąpić xD
Dr White? *parsk* Cała ta sytuacja była piękna.
I nie mogę się doczekać ciągu dalszego

lizbona

Stokrotka

jeszcze!! jeszcze!! jeszcze!! :