Negocjator 2 [M]

Syśka

<i>Zweryfikowane przez Syśkę</i>

Czytając świetne, romantyczne opowiadania Schevo, Kamy, minnie oraz wielu innych strasznie mi żal, że nie obdarzono mnie takim talentem ... ale cóż o ile choć jedna osoba się uśmiechnie - było warto!

dedyk: Cave, mam nadzieję, że się bardzo nie zawiedziesz

Krople deszczu rytmicznie uderzały o kamienny parapet. Wiatr obijał się chaotycznie o szyby rwąc ciszę panującą wewnątrz na krótkie odcinki czasu.
Półmrok i wszystkie ponure dźwięki potęgowały tylko niepokój ducha Gregory’ego Housa. W tej chwili nie był już tak pewien, że postąpił słusznie.
Nie dający się obłaskawić ból w udzie tłumiony alkoholem i vicodinem nie chciał opuścić udręczonego ciała. Na krępujący myśli, tłamszący ból duszy znał lekarstwo. Nie wiedział tylko z jakiego powodu od niego uciekał. Odszedł ze szpitala by być z daleka. Chyba bał się, że bez tego wewnętrznego rozdarcia to już nie będzie jego życie. Czy zasłużył sobie by być szczęśliwym, by kochać ją i być przez nią kochanym?

Wiedział, że może chować w sobie to uczucie do końca życia. Ale ona taka nie była. Potrafił z niej czytać jak z otwartej książki, a jednak gdy prosiła go żeby nie odchodził zachowywała się bardziej niż profesjonalnie. Żadnego powoływania się na przyjaźń, dawne czasy, czy to co może się między nimi zdarzyć…
Był tym zaskoczony, ale stwierdził tylko głośno, że racjonalne argumenty do niego nie przemawiają.
Wyszedł z jej gabinetu po raz ostatni zostawiając ją w osłupieniu.

Skoro ona nie potrafiła czy nie chciała zburzyć tego muru, który wciąż ich dzielił, on tym bardziej nie mógł rujnować tego status quo. Choć dobrze wiedział, że tylko ten krok mógł go ocalić. Wiedział, że bycie najlepszym diagnosta w tym kraju nie dawało mu szczęścia. Przynajmniej nie tego rodzaju.

Dźwięk dzwonka do drzwi wybił go z odrętwienia.
Mógł udać, że nie ma go w środku. Zamknąć oczy i przeczekać te parę minut zanim intruz nie odejdzie. Odetchnął jednak i podniósł się z fotela.
Stała w drzwiach, a po jej twarzy płynęły kropelki wody. Mokre włosy okleiły policzki i czoło. Jednak oczy jej lśniły. Dostrzegł w nich dziwną mieszaninę pewności siebie, gniewu i szczęścia.
- Mogę wejść – bardziej oznajmiła niż zapytała Lisa.
Nie zdążył odpowiedzieć.

Minęła go w progu i stanęła w korytarzu. Gdyby w tym momencie widział jej twarz dostrzegłby, że na chwile zgasł w niej niczym zdmuchnięty płomień świecy impuls, który ja tu przywiódł.
„Argumentacji ciąg dalszy…” pomyślał House. Dobrze wiedział, że Lisa Cuddy nie poddaje się ot tak.
Nie wiedział czy cieszy się na jej widok, przecież właśnie starał się przed nią uciec.
Wyciągnął dłonie po jej przemoczony płaszcz. Zdjęła go i bez słowa przeszła do salonu. Usiadła na stoliku, z którego zgarnęła na podłogę stertę kolorowych magazynów.
"Nic nie mówi?!" House patrzył na nią oszołomiony sytuacją.

Powiesił płaszcz i usiadł naprzeciwko niej na kanapie. Przez chwilę patrzyli na siebie nawzajem próbując odgadnąć swoje myśli. Greg przeniósł wzrok z jej twarzy na szyję i dekolt. Uśmiechnął się na to co zobaczył.
- Czy Ty nie masz na sobie…? – urwał czując na udzie odzianą w cienka pończochę stopę. Przesuwała ją wolną w górę i w dół nie spuszczając z jego twarzy pewnego siebie wzroku. Ujął tę stopę, przesuwając dłoń w stronę kolana.
Oboje patrzyli na siebie, nie chcąc dać drugiej stronie powodu do triumfu. Lisa podparła się z tyłu dłońmi kładąc jednocześnie druga stopę na jego kolanie.
Mimo półmroku mógł teraz potwierdzić swoje wcześniejsze przypuszczenia. Czarne pończochy i kopertowa sukienka lekkiej, czarnej dzianiny stanowiły w tej chwili całą jej garderobę.
Dźwięk deszczu tłumił odgłos ich oddechów. Tkwili w zadziwiającym świecie gdzie zmysł słuchu i wzroku na niewiele się zdawały.
House przysunął się bliżej siadając na skraju kanapy. Lekko pociągnął za wiązanie sukienki pozwalając tkaninie rozchylić się na boki i ukazać nagi dekolt.
Teraz Cuddy nachyliła się do niego tak, aby łatwiej mógł przesuwać opuszkami palców od jej szyi w dół do krągłych piersi.
Przez głowę Grega przemknął myśl, że to halucynacje.
Lisa w jego domu… prawie naga… tak kusząca?
Zignorował jednak te ostrzegawcze sygnały czując narastające w sobie podniecenie. Ciepło i piękno bijące z jej ciała były tak dalekie, obce od tego co czuł jeszcze niedawno siedząc samotnie w ciemnym pokoju.
Poczuł przypływ dziecięcej radości czując w dłoniach ciało tej kobiety. Lekkimi muśnięciami ust pokrywał odsłonięte fragmenty jej skóry. Lisa siedziała bez ruchu z odchyloną do tylu głową i przymkniętymi powiekami. Poczuł jednak jak zadrżała, gdy rozsuwając sukienkę objął dłońmi jej talię, a następnie przesunął je niżej po linii bioder.
Teraz on zamknął oczy pozwalając odurzać się rozkoszy tej chwili. Uniósł ręce, gdy poczuł jej dłonie pod koszulką. Ściągnęła ją szybkim ruchem. Przesunęła palcami po nieogolonym policzku. Otworzył oczy i zbliżył usta do jej warg. Zatrzymała go jednak kładąc dłoń na jego nagim torsie.
Uśmiechnął się na taka grę.

Jej włosy przeschły już i znów zalotnie kręcąc się okalały jej twarz. Popatrzyła na niego poważnie.
- Wrócisz do szpitala? - zapytała szeptem.
- ...czyli to kolejna runda negocjacji? – zaśmiał się gorzko nie zabierając dłoni z jej ud.
- Stwierdziłeś, że racjonalne argumenty nie podziałają – powiedziała pewnie.
- Jeśli to część mojego kontraktu to chyba nie będę potrafił odmówić… - popatrzył na nią rozmarzonym wzrokiem.
Lisa wstała i patrząc na niego zawiązała sukienkę.
- Dobrze wiedzieć, że mimo wszystkich Twoich dziwactw wciąż zachowujesz się jak przeciętny facet.
Sięgnęła po buty i zniknęła w korytarzu.
- W przyszłym tygodniu znów się zwolnię! – krzyknął za nią Greg nie wstając z kanapy.
- Będę więc musiała przyjść to z Tobą przedyskutować – zatrzasnęła za sobą drzwi.

||

Pikaola

Napisz coś jeszcze

Bardzo dobrze mi się czytało tę/ą <myśli> miniaturkę

Chociaż spodziewałam się innego zakończenia

Pinky

Sarusia

Yyy...?

^Moja pierwsza myśl po przeczytaniu

Zakończenie na maksa zaskakujące!!
Ale to dobrze, zostawiasz czytelnika z rozdziawionymi ustami, oczekującego na wiecej!
Do tego fajny, lekki styl, świetnie się czyta!
Gratulejszyn, podobało mi się bardzo i czekam na wiecej!

minnie

Mi się bardzo podoba

Naprawde fajne opowiadanie

Czekam na cd

Pozdrawiam

Cave

oj Sysiu

Nigdy mnie nie zawiedziesz

zwlaszcza tak pieknymi tekstami:)
Sam poczatek cudowny

Chyba kazdy czlowiek zadaje sobie pytania czy zasluzyl sobie by byc szczesliwym, kochanym, kochac.. Ale na pewno nie jeden mysli ze nie zasluguje na to

ale Ty Sysiu na pewno zaslugujesz ..za takie cos

W takich chwilach zwatpienia zawsze uciekamy do najblizszej nam osoby.. a dla House oczywiscie jest to .. <fanfary> .. Cuddy

Czytam sobie urywkami , akapit potem pisze i znow akapit aby miec chwile zaskoczenia

wlasnie sie zastanawiam co to bedzie

Izabella

Syśka, musisz częściej pisać, bo masz lekkie pióro i fajne pomysły.

Czytanie tej miniatury sprawiło mi dużą przyjemność. dziękuję.

Katty B.

Uprzejmie prosze o nadanie temu fikowi tytułu, gdyż dwa znaki większości nie są odpowiednie.
Mod Futrzasty

Syśka

Kat - mówisz i masz!

Bardzo dziękuję.

M. F.

Pinky - oczywiście, że chodzi o szpital! Zawsze chodzi o szpital!!

Pikaola, Sarusia - zakończenie nie mogło być inne

wszak zaznaczyłam na początku, że nie potrafie pisać romantycznych tekstów

minnie, Izabella - bardzo dziękuję

Cave - wiem, że może nie tego się spodziewałaś, ale fajnie, że się uśmiałaś... dobrze, że nie pojechałam dalej bo bym Cię miała na sumieniu

Izabella

a propos tytułu - czy był jakiś Negocjator 1?

Syśka

hihi

logiczne pytanie...
Tytuł przyszedł mi na myśl przez porównanie sytuacji Cuddy - negocjatorki do tytułowego bohatera filmu Negocjator z Samuelem L. Jacksonem

Oboje byli zdolni do wszystkiego

Pozdrawiam,

nimfka

Świetna miniaturka, nie podejrzewałam że tak to zakończysz

martusia14

no świetnie

runiu

Wow, zakończenie zwala z nóg. Bardzo dobry pomysł, przyjemne w odbiorze. Masz świetny styl, pisz jak najwięcej.

amandi

wszystkich będę przepraszała, że dopiero teraz komentuję

, ale zażalenia do mojego netu

. Wspaniałe!! A zakończenie jeszcze lepsze!!

Na początku mamy myśli House'a o Cuddy, o jego życiu i pierwszym kroku, którego nigdy nie uczyni... a potem te myśli jakby przyoblekają ludzką postać i Cuddy pojawia się na jego progu. House daje się uwieść erotycznej grze, przykuwającej czytelnika chemią i rozmyślnością do ekranu... House daje się uwieść, ale Lisa nie traci opanowania. Wie, że wygrała i, że zatrzyma go w szpitalu. House czuje rozgoryczenie jej podstępem, ale ona daje mu nadzieję, że to się jeszcze kiedyś powtórzy i to było dla niej równie przyjemne, jak dla niego..... świetnie oddana ta iskrząca zmysłowością gra, lekko się czytało....... naprawdę super