Niespodzianka [Z]

Pinky

<i>Zweryfikowane przez autorkę</i>

hej:) to jest mój pierwszy fik i trochę się boję czy będzie się wam podobał

**********************************

Przewróciła się na drugi bok i otworzyła oczy. Położyła rękę na zimnej, rozrzuconej pościeli, jakby nie mogła uwierzyć, że nikogo tu nie ma. To wszystko trwało w jej pamięci jak niedokończona historia i prosiło się, by napisać jeszcze jeden rozdział. Jednak nie miała tyle odwagi, by postawić kolejne zdanie. Cieszyła się, że nie widzi jego twarzy przed sobą, choć tak bardzo tego pragnęła przez tyle lat. Wiedziała, że ten jeden wieczór będzie trwał w jej pamięci, ale nie będzie nosił etykiety "Najcudowniejsze chwile mojego życia". Bo to wszystko było jego winą. Wierzyła, że się zmienił, że ona go zmieniła. Ale to było złudzenie. Zadzwonił budzik. Czas do pracy.

Winda była jej ostoją. Grube ściany odgradzały ją od świata, nie dochodził tu żaden dźwięk. Dopóki leniwie poruszała się w górę lub w dół za dotknięciem guzika, dawała bezpieczeństwo. Czuła tu niemą obecność wielu osób-niewidoczny odcisk ręki pielęgniarki z drugiego piętra, która obściskiwała się potajemnie z doktorem, zapach delikatnych perfum kobiety szykującej się na randkę, odcisk niewzruszonej stopy równie niewzruszonego mężczyzny, łzy matki. Starała się skupić na tych wydarzeniach i codziennych dramatach innych próbując odwrócić uwagę sumienia od wczorajszych wydarzeń. Lecz wiedziała, że nieważne jak długo próbowałaby ukrywać swe uczucia przed sama sobą jak przed detektywem, to i tak on pozbawi ją tej pewności, że nic miedzy nimi nie zaszło, nic się nie zmieniło. Winda się zatrzymała. Ciężkie drzwi otworzyły się przed nią i w tym momencie poczuła się jak skazaniec idący na śmierć. Pochyliła głowę próbując nie patrzeć na ludzi, bo czuła, że wszyscy przewiercają ją wzrokiem jakby miała na plecach wypisane, co wczoraj wydarzyło się między administratorką a najlepszym diagnostą w szpitalu. Weszła do gabinetu, zamknęła drzwi, zasunęła żaluzje. I czekała.

Obserwował ją jak szła przez hol w kierunku gabinetu. Miała wypisany na twarzy wstyd, ale nie wiedział dlaczego. Próbował ją rozgryźć od dłuższego czasu, ale była taka zamknięta w sobie. Nic o niej nie wiedział, chociaż pracowali ze sobą przeszło dwadzieścia lat. Była ładna, ale nie miał u niej szans. Pogodził się z tym już dawno. Zasunęła zasłony w gabinecie. Czyli było z nią bardzo źle. Nie chciał jej denerwować jeszcze bardziej, ale wolał, by wiedziała o tym teraz, kiedy cały zespół jeszcze się nie pojawił. Szedł powoli w kierunku jej gabinetu. Nie wiedział jak ona zareaguje na tą wiadomość. Nacisnął klamkę i z satysfakcją stwierdził, że drzwi nie są zamknięte. Zobaczył jak siedzi przy biurku. Opierała głowę na dłoniach i szeptała. Myślał, że rozmawia z biurkiem. Podniosła głowę i spojrzała na niego przerażonymi oczami.

- Wilson, to ty. - Przesiadła się na kanapę i oparła nogi o blat stolika. - Przynieś mi kawy, źle się czuję.

Położył karty pacjentów na biurku. Popatrzył na otwartą torebkę. Była prawie pusta. Znał kobiety - Cuddy musiała być dzisiaj bardziej rozkojarzona niż myślał. Może powinien był odłożyć tę wizytę na później.

- Wilson, mów po co tu przyszedłeś, albo przynieś mi kawę i nie pokazuj się do końca dnia.

- Chodzi o House'a. - Popatrzył na Cuddy. Wyglądała tak jakby zobaczyła ducha. Oczy miała rozszerzone, ręce je drżały. Spuściła głowę i objęła ramiona rękami. Próbowała coś powiedzieć, ale nie mogła. Chciał wyjść, ale wstała i złapała go za rękę.

- Mów co wiesz.

Wyglądała strasznie. Czy to była choroba? Bo to przecież niemożliwe, że już ktoś jej powiedział. Czy aż tak się tym przejmowała? Chyba że to Greg... Nie, nie on. Patrzyła na niego z błaganiem w oczach, z rozpaczą. Było z nią bardzo źle, martwił się.

- Dobrze się czujesz? Jesteś chora?

- Cholera, Wilson, jestem zdrów jak ryba! Mów o co ci chodzi! Po co tu przyszedłeś?

- House złożył rano wymówienie przed radą. Nikt nie wie gdzie teraz jest.

Złapał ją w ostatnim momencie, zanim uderzyła głową w szklany stolik. Straciła przytomność.

- Jest tam ktoś? Potrzebuje pomocy! - Sprawdzał jej tętno i oddech.

nimfka

śliczne

zaczęło się trochę smutno, ale dzięki temu ciekawie, mam nadzieję że szybko napiszesz jakiś dalszy ciąg no i że będzie na końcu heppy end

ECC

Naprawdę mi się podoba... ale jest jeden mankament - Jak mogłaś opuścić to, co działo się przed obudzeniem Cuddy? No i gdzie jest znaczek +18?

Na początku myslałam że Hałsiu, czai się gdzieś w gabinecie. A tu tytułowa niespodzianka. Gdzie On jest...Ale chyba potem wróci njee?

Rozumiem, że mogę liczyć na cd? *prosi*

Pinky

jasne że będzie

tylko dziś już nie dam niestety rady

obiecuję że jutro pojawi się coś nowego:)

amandi

och... to jest dobre, naprawdę dobre. Dobrze opisane, skupiające się na odczuciach, empatyczne (szczególnie scena w windzie), plastyczne i... intrygujące...

Musze przyznać, że mnie wciągnęło, i to bardzo

. Coś się wydarzyło pomiędzy House'm a Cuddy (

), ale to nie wpłynęło dobrze na ich relacje i w ogóle na nich samych. Widzimy, że Cuddy nie może sobie z tym poradzić, jest roztrzęsiona, a House? House złożył wymówienie. Zwalnia się z pracy, którą kocha najbardziej, dla której upokorzył się nawet przed Tritterem... Czyli to musiało być coś naprawdę poważnego, nad czym nie da się przejść do porządku dziennego... i to omdlenie Cuddy na wiadomość o rezygnacji Grega...

Nie mogę doczekać się ciągu dalszego

. Debiut - ale swietny debiut

. Pozdrawiam gorąco i Wena życzę

dr. paula

No dobra. Mi się podoba

tylko ciekawe co będzie z Hałsiem...?

Czekam cd.

Pozdrawiam

Hania

PODOBA SIĘ!
I to jak:D

czarna kawa.

House przyprawia nawet o palpitację serca!

Gregory i wyrzuty sumienia za noc z panią administrator?
Czekam ma więcej i pochwalam Twoje umiejętności.

Schevo

Bardzo, ale to bardzo mi się podoba. Widzę coraz więcej udanych debiutów

Cóż, można by się poczepiać niektórych sformułowań, ale nie będę tego robić. Ta rozmowa między Cuddy a Wilsonem wyszła nieco nienaturalnie, ale rozumiem, że to pierwszy fik [boże, gdyby mój pierwszy fik był aż tak dobry...]. Poza tym podobał mi się opis uczuć Cuddy.
No i ten House... Zaciekawiłaś mnie.
Czekam na dalej.
Nie wypowiem się na temat stylu, bo nie wiem, jaki będzie ciąg dalszy. Póki co jestem zdecydowanie na TAK

Życzę Weny/Wena

Pozdrawiam

Pinky

PART II

Świadomość tego co zrobił docierała do niego bardzo powoli, lecz nagle uderzyła z niesamowitą siłą niczym rozpędzony pociąg. Aż poczuł ból w skroniach, mocny, pulsujący. Bał się odwrócić głowę, jednak jakaś siła zmusiła go, by spojrzeć na jej włosy rozrzucone na poduszce i łaskoczące go w szyję, na delikatną skórę, którą miał ochotę dotykać, kiedy tylko musnęły ją promienie słońca, na oczy, teraz przymknięte, które chciał całować każdego ranka. Kochał każdą jej część, każdy cal skóry. Ale nie potrafił pokochać jej duszy ani umysłu. Nie potrafił się dla niej zmienić. Była taka niewinna i nieskalana jego myślami, jego słowami, jego pożądaniem. Aż do wczoraj.

Nie wiedział co mu strzeliło do głowy, by tu przyjechać. Czy było to od dawna skrywana potrzeba, która nagle uwolniła się pod wpływem kilku kolejek w "Sherries", czy może zwykły impuls wzbudzony przez organizm? Nie umiał odpowiedzieć. Kiedy zobaczył ją w drzwiach, pękły wszystkie tamy. Nie pamiętał jak znaleźli się w pokoju, lecz dalej czuł ślady jej paznokci na swoich plecach. To było cudowne. Kiedy w końcu, uśmiechnięta i znużona, spoczęła w jego ramionach, powoli zaczął uświadamiać sobie jakie mogą być konsekwencje. Bał się. Jej pytań o to, co z nimi będzie, przekonywań Wilsona, że "może warto spróbować", spojrzeń ludzi, którzy nie do końca w nich wierzyli. Chciał budzić się obok niej, lecz wiedział, że szara codzienność, odpowiedzialność i zwykłe obowiązki ciążące na nim jako na "drugiej połówce, tej do końca życia" przygniotłyby go. Nie chciał społecznych ram, konwenansów. Potrzebowała oparcia, kogoś, kto pomógłby jej iść przez życie. Lecz nie potrafił się poświęcić. Dla nikogo.

Poczuł jak jej delikatne palce przesuwają się po jego piersi. Zagryzł wargi i odsunął się. Przysiadł na krańcu łóżka i zaczął się ubierać. Czuł na plecach jej wzrok pełen wyrzutów, wiedział, że zaraz odezwie się do niego pragnąc poznać odpowiedź lub chociaż dostrzec ją w jego oczach.

-Stało się coś?

Włożył spodnie i sięgnął po koszulę. Starał się trzymać język za zębami, by jej nie urazić. Chciał wyjść i myślał, że to będzie wystarczającym wytłumaczeniem. Słyszał jak usiadła na łóżku i zgarnęła do siebie pościel. Poczuł zapach jej perfum.

-Przyjdziesz znowu?

Zaskoczyła go tym pytaniem. Przymknął oczy i łyknął dwie tabletki Vicodinu. Później, w przypływie tego, co Wilson i Cameron nazywali "wyrzutami sumienia", mógłby całą winę zrzucić na tabletki.

-Nie, bo wtedy musiałbym ci zapłacić.

Słyszał je przyspieszony oddech. Podniósł z ziemi laskę. Podniósł się z łóżka i oparł na niej całym ciężarem. Odwrócił się i popatrzył na Cuddy. Oczy miała szeroko otwarte, błyszczały w świetle księżyca. Kiwnął głową w stronę drzwi i przybrał swój najbardziej drwiący ton.

-Nie martw się nikomu nie powiem o twoim małym "prezencie". Chyba że kogoś podnieca sex z własną szefową. Na przykład... Wilsona.

Odwrócił się i pokuśtykał w stronę drzwi wyjściowych. Wszystko w nim się gotowało. Z jednej strony cieszył się, że znowu był górą. Z drugiej zaś... wiedział, że już nigdy nie będzie tak samo.
Kiedy był za drzwiami, poczuł jak telefon delikatnie wibruje w kieszeni jego kurtki. Tak naprawdę chciał, by to ona dzwoniła, by powiedziała co o nim myśli, całą prawdę. Przekręcił kluczyk i ruszył z piskiem opon.

Lisa Cuddy miotała się w mokrej pościeli i przeklinała go za to co zrobił. Nie mogła uwierzyć, że był aż tak nieczuły. Pozwoliła, by łzy wsiąkały w poduszkę. Zasnęła w świetle księżyca padającym na jej twarz.

Otworzył mu stróż. Złożył wymówienie w głównym gabinecie rady, do którego włamał się sposobem Foremanna. Wiedział, że rano w całym szpitalu będzie o nim głośno. Skrzywił się, bo nie lubił być w centrum uwagi. Znowu poczuł, jak telefon wibruje w jego kurtce. Westchnął głośno i odebrał.

-Witaj, Stacy.

nimfka

wow!! kolejna świetna część

już nie mogę się doczekać następnej

wela89r

No, no...coraz ciekawiej sie robi

O tak, czekamy na dalszą częsc

czarna kawa.

No, nieźle.

Co tutaj robi Stacy? Czekam na więcej!

Izabella

Interesujące.
Co ty knujesz Pinky? I co tu robi Stacy?

amandi

noc... spędzili razem noc (

), a House, zamiast się cieszyć (no niby w duchu tego pragnął, ale jeszcze trochę i miałam ochotę wywlec mu tego ducha na zewnątrz

), to ją zranił... nie dość, że pod wpływem zarówno alkoholu, jak też i żywionej od dawna potrzeby "posiadania" Cuddy

, pojechał do niej, to jeszcze uciekł - jak przysłowiowa panna od ołtarza

- i pchnął Cuddy swoimi sarkastycznymi, drwiącymi boleśnie słowami prosto w serce... jak on mógł?! Jak ten son-of-a-bitch (rany, jakie emocje

), mógł?!! Odjechał, zostawiając ją w takim stanie... Już się nie dziwię jej apatii w pracy

... A na koniec... Stacy? STACY? Cóż, nie mogę powiedzieć, że jej nie lubię, ale bez przesady

... Ciekawe, jak rozwinie się jej wątek.. hm.. i co teraz zrobi nasza dwójka... bohaterki i anty-bohatera

. House nie lubi być w centrum zainteresowania?Coś nowego

, ale zasłużył na stokroć gorszą karę

. Wymówienie, nagła chęć wyjaśnienia wszystkiego... jednak zaczynam mu współczuć...

I widzisz, Pinky, co narobiłaś? Po przeczytaniu fika nie mogę sklecić sensownego zdania

. Robi się gorąco, a ja jestem coraz bardziej zainteresowana

. Pozdrawiam i duuużo Weny

dr. paula

Stacy? Precz stąd!

Ale ogólnie mi się coraz bardziej podoba.

Nie zostaje mi nic innego jak czekać na kolejną część

Pozdrawiam

Cave

Stacy? jak? gdzie? dlaczego? ;/

przemyslenie cudowne:)
i House.. ehh ..

Pikaola

Czemu ja tak bardzo nie lubię Stacy ;/
Nie wiem co napisać, te dwa odcinki są dla mnie jak prolog, wprowadzenie do wydarzeń, które dopiero będą tutaj odgrywały główną rolę...
Jak na pierwszy fik piszesz świetnie, ta więc czekam na c.d. ;D

ECC

Stejsi?! No to się wszystko pokomplikuje....

To jest naprawdę cudne.

Jak zwykle zniecierpliwiona czekam na to co będzie

Sarusia

Jak kilka osób powyżej, mam ochotę zacząć wypowiedź od: "Stacy?"
Zdecydowanie mi się nie podoba powrót tej pani, natomiast podoba mi się fik, nawet bardzo.
Świetnie piszesz - lekko, bez błędów. Do tego interesująca fabuła. Plus jeszcze Huddy. Kupuję to w całości i oczekuję kolejnej części!

Powodzenia w pisaniu

Pinky

czarna kawa.

Jeju...znów Wilson jest biedny i odrzucony. Tak mi zrobiło się go żal.
Niekochany James, czujący się jak kula u nogi własnych przyjaciół.
No właśnie...przyjaciół?
Pięknie. Czekam na więcej.

minnie

Biedny Wilson

Ale fik bardzo sympatyczny

Czekam na cd i Weny życzę

amandi

Mimo, że trochę zaczęłam wkurzać się na Wilsona, że on coś ten teges do "house'owej" Cuddy

, to... te jego myśli... to, że czuje się na marginesie, jak piąte koło u wozu czasem... że tak naprawdę wcale nie zna swoich przyjaciół....

Smutne to było... aż miałam ochotę pójść i go przytulić, pocieszyć, że jeszcze znajdzie nową panią Wilson, że poważna rozmowa z przyjaciółmi rozwieje te wątpliwości.... biedny Jimmy...

A to.. "nie pasujesz do niej" (O_o, współczucie Wilson

), to znaczy.... że House się pofatygował tutaj??

Pinky