Pozory mylą [M]

HuddyFan

Ja nie wiem czemu, ale mam milon pomsłów na sekundę, ale tylko po dwudziestej czwartej xD Jak widzicie... Oto ja! Tak wiem, pewnie myślicie 'O Boże! Znowu ta kretynka' itp. No cóż, nie zaprzeczę, ale znalazłam troszkę czasu i skrobnęłam to... 'coś'
Zadedykować? Ja w ogóle nie jestem pewna czy to można komuś zadedykować. Nie chcę niekogo obrazić

A więć dedyk dla

[E]lizy

za najpiękniejszy prezent urodzinowy

Pozory mylą...

- Nie masz szans. – uśmiechnął się wyzywająco Wilson. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej banknot stu dolarowy poczym położył go na kupce po lewej stronie. Owa sterta banknotów była znacznie większa od prawej, prawdopodobnie dlatego, iż większość ludzi biorących udział w zakładzie nie przypuszczała, że bezczelność Gregory’ego House’a może zajść tak daleko. Przy stoliku stał Foreman, Trzynastka, Taub, Cameron i Chase który liczył pieniądze.
- Dwa, trzy, cztery, pięć. Pięćset na nie i sześćdziesiąt centów na tak. – powiedział Australijczyk i odłożył zielone papierki na stół. Cała grupa przyjaciół spojrzała na fotel w którym siedział House podtrzymując brodę, swoją drewnianą laską.
- Który z was postawił te sześćdziesiąt centów? – zapytał z ironią.
- Ja. – powiedziała Trzynastka i uśmiechnęła się szczerze.
- Pewnie będę żałował, że pytam, ale dlaczego?
- Osobiście uważam, że tego nie zrobisz, ale gdybyś jednak to zrobił nie mam zamiaru tracić kilkuset złotych. Równie dobrze mogłabym ci je dać od razu. A tak, stracę tylko parę centów i mój portfel nie ucierpi. Poza tym, gdyby ktoś nie obstawił tej opcji, nie było by zakładu. – wytłumaczyła Hadley.
- W ogóle kto wpadł na taki pomysł? – spytał diagnosta i wstał z fotela.
- Wilson. – opowiedziały jednocześnie kaczątka. Wzrok House’a zatrzymał się na onkologu.
- I ty, Brutusie przeciwko mnie?! – ironizował mężczyzna.
- Och, przestań robić z siebie ofiarę, bo dobrze wiem jak bardzo chcesz to zrobić, a teraz masz okazję i pretekst. Pomyśl, nie możesz przegapić takiej okazji. Szczerze, który z nas by tego nie chciał.
- Z całym szacunkiem, ale to nie mój typ. Co nie zmienia faktu, iż jest kobietą pociągającą. – powiedział Foreman. Pokój przeszyły dźwięki pager’ów.
- Musimy iść. – powiedziała Cameron i wyszła wraz z innymi. W pomieszczeniu został tylko House i Wilson.
- Wiedziałem, że stchórzysz, ale przepuścić taką kasę? O to cię nie podejrzewałem. – James pokręcił z niedowierzaniem głową.
- Czy ktoś mówił, że tego nie zrobię? – zapytał Greg. Wilson spojrzał na zegarek.
- Masz jeszcze… pięć minut, wątpię czy ci się ud… - mężczyźnie nie dane było skończyć, bo diagnosta wyszedł z pomieszczenia i udał się w stronę windy. Onkolog wychylił głowę z gabinetu i uśmiechnął się tryumfująco.
- Jeden zero dla mnie. – powiedział do siebie.

***

Lisa Cuddy siedziała w swoim gabinecie i podpisywała przeróżne dokumenty. I choć na biurku leżała ich jeszcze tona, a ona usilnie próbowała się na niej skupić to jej myśli wciąż krążyły wokół pewnego chamskiego diagnosty. Już od pewnego czasu jego obecność przyprawiała ją o duszności, a jego wzrok spotykający się z jej dziwny uścisk w brzuchu. Zaczęła pojmować, że może jednak to nie jest tylko przyjaźń. Jeżeli w ogóle relacje między nim kiedykolwiek były na etapie przyjaźni, teraz na pewno chwiały się pomiędzy bliską przyjaźnią a miłością, na równi pochyłej. Musiała się przekonać czy coś do niego czuje, ale nie miała pojęcia co zrobić. Nie pójdzie do niego i zapyta wprost czy on czuje się tak samo dziwnie, gdy ją widzi bo to graniczyło by z wariactwem. Musiała wymyślić coś co pomoże jej podjąć decyzję. W końcu wpadła na genialny plan, który nie mógł się nie udać. Teraz tylko pozostało go zrealizować. Jej dogłębne przemyślenia przerwało wtargnięcie owego diagnosty i następny zawrót głowy spowodowany jego osobą.
- Czego chcesz House? Nie mam teraz czasu na żarty. – powiedziała zmęczona, masując skronie. Usilnie próbowała się otwierać oczu, bo wiedziała, że wtedy mogłoby być jeszcze gorzej.
- Musimy porozmawiać. – powiedział poważnie mężczyzna i wyszedł z gabinetu. Dobrze wiedział, że jego szefowa podąży za nim choćby z czystej ciekawości. Nie pomylił się. Dosłownie dziesięć sekund później słyszał za sobą stukot jej obcasów. Gdyby diagnosta wyjął rękę z kieszeni, wszyscy zauważyliby, że jest zdenerwowany ponieważ bardzo mu się trzęsła. Nie wiedział czemu. Przecież to tylko głupi zakład, nic więcej. Skoro nic więcej, dlaczego czuł, że zaraz świat obsunie mu się z pod nóg? I tak, zamknięty ze swoimi myślami szedł przed siebie korytarzem kliniki, zmierzając do wyznaczonego mu celu. Lisa wraz z niepohamowaną chęcią rzucenia się na niebieskookiego lekarza przed nią i którymś już z kolei przypływem ciepła podążała za nim.
- Możesz mi wyjaśnić gdzie idziemy? – Ciekawość wzięła górę.
- Zaczekaj. – powiedział House i skręcił korytarzem w lewo. W owym korytarzu siedziało kilkunastu pacjentów, a wśród nich Wilson. Stał z pielęgniarką i podpisywał zgodę na zabieg. Greg popatrzył na onkologa z lekkim przerażeniem i wciąż nie wiedząc dokładnie co robi, nacisnął klamkę od pokoju zabiegowego nr 285. Diagnosta wszedł do środka i stając niedaleko od wejścia, odwrócił się do dziekanki. Cuddy popatrzyła na pracownika ze zdumieniem i przystanęła na korytarzu.
- Wejdź i zamknij drzwi. – powiedział House. Kobieta miała dziwne przeczucie, iż nie powinna spuszczać go z oczu tak więc przekroczyła próg i sięgnęła za siebie. Gdy w końcu namacała klamkę, zrobiła krok do tyłu i lekko zamknęła drzwi. Wraz z ich trzaśnięciem, stojący na korytarzu Wilson włączył stoper. Natomiast w gabinecie, tuż po zamknięciu drzwi, Greg zmniejszył dystans do minimum i patrząc zszokowanej administratorce w oczy, pocałował ją w usta. Pocałunek był namiętny i soczysty. Kobieta zupełnie zdezorientowana sytuacją, nie wiedziała gdzie jest i jak się nazywa. Jedyne co w tej chwili wiedziała, było to, że całuje się z odpowiednim mężczyzną. Teraz już czuła, że choćby nie wiadomo jak bardzo się wypierała tego uczucia, owym uczuciem niezaprzeczalnie była miłość. Jej prawa ręka spoczęła na jego ramieniu, a lewa gdzieś w jego włosach. Natomiast na korytarzu, zniecierpliwiony onkolog, patrzył jak zaczarowany w stoper, którego cyferki zmieniały się w oka mgnieniu. <i>10…9…8…</i> Wilson wyciągnął zza paska pager i napisał wiadomość. <i>3…2…1…</i> James nacisnął guzik przy pager’ze i wysłał powiadomienie. Z drugiej strony drzwi, pocałunek trwał w najlepsze w ogóle nie słabnąc lecz przybierając w namiętność i pasję. Magiczną chwilę przedarł piskliwy dźwięk. House odsunął się natychmiast i popatrzył Lisie w oczy. Zobaczył w nich zbulwersowanie, złość i… zawód? Choć wolał zostać teraz tu, z niewiadomej mu przyczyny, to musiał wyjść.
- To cześć. – rzucił i odsuwając ją na bok, otworzył drzwi i ulotnił się z pomieszczenia. Na korytarzu zetknął się z przyjacielem, który popatrzył na niego przerażony. Diagnosta nic nie powiedział, tylko udał się do swojego gabinetu. Onkolog stał na korytarzu, ogołocony z jakichkolwiek emocji, gdy nagle z gabinetu wyszła zszokowana Cuddy. To było tylko potwierdzeniem tego, co zrobił House. Wtedy James zaśmiał się w głos, siejąc strach w oczach pacjentów.

***

Wszyscy podwładni House’a plus jego przyjaciel, stali w gabinecie diagnosty i pokornie oddawali pieniądze, uśmiechniętemu szeroko zwycięzcy.
- Nie wierzę, że to zrobiłeś. – powiedziała Cameron i oddała pracodawcy sto dolarów.
- Ja też. – zgodził się Chase i zrobił to samo co koleżanka. Foreman i Taub posłusznie oddali swoje pieniądze, a Trzynastka zatrzęsła centówkami w pięści i schowała je do kieszeni kitla.
- Teraz już chyba nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć. – stwierdził Robert i usiadł wraz z innymi przy stole.
- Poczekaj. Najlepsze dopiero przed nami. – powiedział Wilson i oparł się o aneks kuchenny. Grupa przyjaciół wraz z House’m liczącym wygraną popatrzyła na onkologa ze zdziwieniem. W tym samym czasie do gabinetu weszła pani dziekan. Wszystkie pary oczu zwrócone były teraz na nią. Greg trzymając w ręku plik banknotów, spodziewał się teraz albo wylania z pracy albo dożywotniej harówki w klinice. Lisa uśmiechnęła się przyjaźnie.
- No doktorze House, jest mi pan winny sto dolarów. – powiedziała i podeszła do niego, poczym wyciągnęła jedną studolarówkę z jego dłoni i ruszyła w stronę wyjścia.
- Czy mogę zapytać dlaczego? – odrzekł. Cuddy zatrzymała się w progu i odwróciła do diagnosty.
- Ja stawiałam na tak. – wyjaśniła i wyszła z gabinetu, zostawiając wszystkich w głębokim szoku. Tylko Wilson wydawał się być dziwnie wyluzowany. Natomiast Gregory House stał na środku pokoju i uśmiechał się. Niemożliwym dla niego było to, jaką ta kobieta jest chodzącą zagadką. I choć on nie miał sobie równych, to ona szła z nim łeb w łeb.

Koniec

Przepraszam, ale to mój Wen chciał opublikować. Wszystkie reklamacje do niego.

GosiaczeQ_17

Świetne

Tylko czytelnik powinien wiedzieć, że Cuddy udawała zszokowanie

Czuję się oszukana, że nie mogłam się domyślić... Ale wybaczam

Fik jest fajniusi

A to jak się skończył jest takie Huddy. Lubię jak Lisa wygrywa

Ala

"I choć on nie miał sobie równych, to ona szła z nim łeb w łeb." - I to jest właśnie całe Huddy, nieprzesłodzone, a jednak słodkie... Cuddy jest cudowna! Po prostu cudowna!
Co do fika, kilka błędów się wkradło: wieżę-> wierzę, raz pieniądze są w dolarach raz w złotówkach etc.

baby

Ley

Jeeejuu! Podobało mi się.

Tak, Lisa Cuddy nieobliczalna kobieta.

Uwielbiam zakłady. ;]
Bardzo, bardzo ciekawy pomysł i jakże pięknie poprowadzony.

Nie ma co, musisz pisać częściej. Bo "rośnie" z ciebie jedna z lepszych Huddzinowych poetek.

Pozdrawiam.

lisek

Huddy fan znów coś napisała

I jak zwykle pięknie

kocham gireki, ich gierki

A Cuddy jak zwykle zaskakuje

Uwielbiam ją

Jest piękne Huddy, są gierki, House jak House, Cuddy dorównująca mu sprytem, jest Wilson i jest intryga

Jest piekny fik

Wena życzę

[E]LIZA

Jejku, jak miło...

Dla mnie? Dziękuję

Najpiękniejsze podziękowanie za prezent. Chociaż dziękować wcale nie musiałaś...

Miniaturka jednym słowem niezwykła! Świetnie się ją czyta.
Jest taka... hmmm... dynamiczna!
Od samego początku do końca byłam tak zaczytana, że dopiero po jakimś czasie udało mi się wrócić do ( już mniej ciekawej

) rzeczywistości.
Nic tylko padać przed Tobą na kolana!

Super, że jednak znalazłaś czas, by coś napisać

Oby tego czasu było jak najwięcej, bo Twoje [M] mogłabym czytać bezprzerwy

Buziak dla Ciebie

Jeszcze raz dziękuję za dedy

magdalenka

Czerwono-Zielona

Świetne! Pomysł - rewelacja! I fajnie napisane, z werwą, dobrze się czyta...

A na koniec zaskakująca pointa

Był i Wilson, w dodatku knujący - i to razem z Cuddy!

I Kaczuszki. I House całujący Cuddy - ale nie nadzbyt romantycznie, "tylko" w ramach zakładu

Super...
Gratulation for you and your Wen

czarodziejka

rezerwacja!

Edit:

HuddyFan, uwielbiam to jak piszesz.

Cieszę się bardzo, że wstawiłaś coś. Dziękuję Ci za to.

To właśnie na tych gierkach opiera się prawdziwe Huddy. I Ty to pięknie oddajesz. Nie wiem, co powiedzieć Ci mam oprócz tego, że jest cudowne, boskie, wspaniałe itd. Brzmi tak zwyczajnie, a twa twórczość na pewno taka nie jest. O! Właśnie. Niezwykłe. Chyba mi tu pasuje. Styl masz prześwietny i za to.

I nie wiem, co więcej dodać, bo jestem pod wpływem twojego doboru słów, więc chyba już zakończę. Dodam jeszcze jedynie tyle.

neko.md

Nowe cudo od HuddyFan!
hurra! weselmy się!!

i taki rubinek w dodatku (lisek mówi perełki to ja mówię rubinki

)
Tylko Wilson wydawał się być dziwnie wyluzowany. Natomiast Gregory House stał na środku pokoju i uśmiechał się. Niemożliwym dla niego było to, jaką ta kobieta jest chodzącą zagadką. I choć on nie miał sobie równych, to ona szła z nim łeb w łeb.

cudowne

Wena, Wena, po 24, ale Wena!
i czasu!

pozdrawiam,
neko

mazeltov

trafila kosa na kamien

niedaleko pada jablko od jabloni

czy trafil swoj na swego

ta dwojka z ich sprytem swiat by podbila

czasem nei wiem ktorego bac sie bardziej

cale Huddy gierki, zaklady