Sny [Z]

Scribo

Moje nowe "dziecko". Możecie zacząć się bać. To będzie coś zupełnie innego, niż wszystko, co dotychczas stworzyłam. Fick opiera się na czymś baardzo dziwnym. Inspiracją był jeden z pacjentów House'a w przychodni xDD. Ale tylko inspiracją, bo przez to przyszło mi na myśl coś innego i... Stwierdziłam, że jest to tak absurdalne, że w sumie czemu nie?
Zapraszam, ale uprzedzam: czytacie na własną odpowiedzialność

Zweryfikowane przez autorkę.

Odc. 1

Błyszczące punkciki wyraźnie odcinały się na atramentowej czerni nieba. Punkciki układały się w większe zbiorowiska punkcików, tworząc bardzo ciekawy obraz. Obraz, który można było obserwować godzinami. Szczególnie z TEGO miejsca, gdzie gwiazdy było widać codziennie.
TO miejsce znajdowało się nad jeziorem o nieprzeniknionych ciemnych wodach, w których odbijało się owo nocne niebo. Jezioro otaczał gęsty, mroczny las, a w pewnym miejscu las zataczał półkole. W tym półkolu stało jedno drzewo; wierzba. A dookoła była zieleń. Zieleń trawy, kwiatów, małych krzewów. I brąz przewróconego pnia.
Na pniu siedziały dwie osoby. Kobieta patrzyła w niebo; mężczyzna na staw, w którym było odbite.
Oboje czuli skrępowanie. Bali się odezwać, jednocześnie na to czekając i nie mogąc się doczekać. Żadne z nich nie było nigdy szczególnie cierpliwe.
– Dlaczego mnie tu przyprowadziłeś? – spytała w końcu kobieta.
– Co sądzisz o tym miejscu? – spytał w zamian, nie odpowiadając.
– Ja spytałam pierwsza.
– A ja drugi. Równie dobrze mogę jako drugi odpowiedzieć.
Zaśmiała się i odgarnęła włosy za ucho tak dobrze znanym mu gestem.
– To miejsce jest magiczne – odpowiedziała.
– Magia nie istnieje.
– To zależy co rozumiesz pod słowem magia.
Powoli pokiwał głową. To zależy.
– Przyprowadziłem cię tu z powodu magii.
Jęknęła.
– Teraz to już na pewno niczego mi nie wyjaśnisz. I po co dawałam ci pretekst?
Uniósł kąciki ust ku górze. Niemal niedostrzegalnie, ale ona to widział. Wiedział, że to oznaczało, że udało jej się go rozbawić, a on nie chce tego pokazać. Jak zawsze.
– Może nie muszę niczego wyjaśniać? – spytał, patrząc w jej szaro – niebieskie oczy.
– Obawiam się, że jednak musisz – odparła. Nie wiedziała. A może nie chciała nawet dopuścić do siebie nadziei, że jednak wie.
Milczał przez chwilę. Patrzył na gwiazdy odbite na powierzchni jeziora: nie chciał ich pomylić z prawdziwym nocnym niebem.
– Jeśli powiesz „nie” to wrzucę Cię do jeziora – zastrzegł na początku. Nie mógł sobie podarować drobnej złośliwości. Ona przewróciła oczami. – Czy myślisz, że gdybym stał się bardziej znośny w pracy, to wytrzymałabyś ze mną także poza nią?
Oczywiście, nie mógł nic powiedzieć wprost. Mimo to, nie miała wątpliwości o co mu chodziło. To były najdziwniejsze oświadczyny jakie w życiu słyszała. Na razie jednak nie chciała w to uwierzyć. Wolała się upewnić.
– Jak długo?
– Całe życie.
– Brzmi interesująco. Ale dlaczego miałabym się na to zgodzić, a ty miałbyś to proponować?
Patrzył na nią przez chwilę, po czym uśmiechnął się łobuzersko; tak jak zwykle.
– Bo przepełnia nas magia. Tak jak to miejsce.
– Jaki rodzaj magii?
– Ten najbardziej niezrozumiały. Ten, w który nie wierzyłem przez długi czas.
Do najdziwniejszych oświadczyn dołączyło najdziwniejsze wyznanie miłości w dziejach świata. Co nie znaczy, że nie było piękne.
– A teraz wierzysz?
Spojrzał jej w oczy i wiedział, że mógłby tak siedzieć bez końca. W jej oczach też odbijały się gwiazdy.
– Myślę, że wierzę. A ty?
– Zawsze wierzyłam.
Uśmiechnął się. Poszło lepiej niż się spodziewał. Nawet dużo lepiej. Warto było zaryzykować.
Patrzył na nią i nie mógł powstrzymać zachwytu. Sam jej widok dawał mu rozkosz, jakiej nie potrafiły zapewnić żadne „dziewczyny do towarzystwa”. Była tylko ona; zawsze. Musiał tylko zdać sobie z tego sprawę.
– Masz oczy jak gwiazdy – powiedział cicho, czując, że powinien ją komplementować. Nawet on nie zepsułby takiej chwili mówiąc coś o jej tyłku. Czasami lepiej się powstrzymać.
Co się odpowiada w takiej chwili?
– A ty masz oczy jak księżyce – wypaliła.
Spojrzeli po sobie i zaczęli się śmiać z niedorzeczności swoich stwierdzeń. Cóż, to było interesujące.
Wziął ją za rękę. Patrzył w niebo. Miał wrażenie, że w tej chwili go dosięgnął. Wiedział, że…

*
Dźwięk dzwoniącego telefonu wyrwał House’a ze szponów snu. Snu, który zapamiętał w najdrobniejszych szczegółach i o którym chciał jak najszybciej zapomnieć. W końcu to niedorzeczność!
Spojrzał na wyświetlacz komórki, przecierając oczy. Wilson. Musi mu postawić piwo. Albo przynajmniej nie wyżerać lunchu.
Cóż, skoro wybudził go z tego koszmaru, chyba może odebrać ten telefon. Chociaż czuł, że będzie tego żałował. Nacisnął zieloną słuchawkę.
– Czego? – burknął.
– Twój pacjent umiera – poinformował go przyjaciel, tonem przyjaznej pogawędki.
– Więc niech skończy to, co zaczął – odpowiedział, ale się nie rozłączył.
– Obaj wiemy, że chcesz się dowiedzieć co mu jest.. Przeskoczmy etap marudzenia i po prostu przyjedź.
House przejrzał w myślach wszystkie za i przeciw. Nie chciało mu się wstawać, ale z drugiej strony ten koszmarny sen mógł wrócić. Poza tym, naprawdę chciał wiedzieć co jest tamtemu… Eee… Jak mu tam było? No, pacjentowi.
– Dobra, spróbujcie go nie dobić przez pół godziny – mruknął i się rozłączył.

*
Tymczasem w innym domu zadzwonił budzik. Lisa Cuddy powoli otworzyła oczy, marząc o tym, żeby sen wrócił. Był taki… przyjemny i… STOP! Czy ona właśnie pomyślała, że sen w którym House wyznawał jej miłość i się jej oświadczał był… przyjemny…?
Zdecydowanie powinna się już obudzić i wypić mocną kawę. Tylko że… Ten sen był taki realistyczny… Nieważne. Powinna się pospieszyć. Inaczej po raz pierwszy od… No, od jakiegoś czasu spóźni się do pracy.

*
Wilson oczywiście jak zwykle przesadzał. Pacjentce wystarczyło podać jeden lek i już było po kłopocie – co więcej okazało się, że ten jeden lek całkowicie ją wyleczył. I po kłopocie.
Greg usiadł na swoim fotelu. Właściwie wygodnie się rozłożył. Zamierzał odespać poranek. Nawet nie podejrzewał, że to dopiero początek jego problemów ze snem…

*
Lisa zrobiła sobie chwilę przerwy. Dosłownie minutkę. Och, była taka zmęczona… Oparła głowę na oparciu fotela i nawet nie zauważyła, kiedy odpłynęła w krainę snów…

*
W pokoju grał telewizor. Komedia romantyczna, która w zamierzeniu miała wywoływać łzy, w rzeczywistości doprowadzała do tego, że widzowie żałowali wyboru filmu. To było żałosne.
House poczuł poruszenie na swojej piersi. Spojrzał w dół i zobaczył Lisę, opierającą się o niego. Zamknęła oczy. Nie dziwił jej się. Film był zbyt nudny i denny żeby obejrzeć go do końca. Mimo to, nie miał zamiaru spędzić nocy na kanapie, więc postanowił obudzić ją teraz, zanim na dobre oddaliła się w inny wymiar.
– Hej… Cuddless… – powiedział cicho, delikatnie potrząsając nią.
Otworzyła oczy i rzuciła mu pełne wyrzutu spojrzenie dziecka, któremu nie dano lizaka.
– Coo…? – jęknęła, niezadowolona, że nie pozwala jej się wyspa. Przecież było tak wygodnie…
Uśmiechnął się z rozbawieniem.
– W łóżku byłoby Ci wygodniej.
– Nieprawda – oświadczyła z naburmuszoną miną, kręcąc się, żeby znaleźć bardziej dogodną pozycję. Po chwili ułożyła się, usatysfakcjonowana i na powrót zamknęła oczy.
Zaśmiał się. Była niemożliwa. W milczeniu kontemplował wzrokiem jej twarz. Kilka kosmyków włosów opadających na delikatnie zaróżowiony policzek, rzęsy naturalnie długie i zawinięte do góry, usta, tak miękkie i kuszące… Otrząsnął się. Ostatnio coraz częściej mu się to zdarzało. Po prostu patrzył na nią, napawając się jej obecnością.
Oddychała równo. Nie mógł uwierzyć, że tak szybko zasnęła. Poważnie zastanawiał się, czy jej nie zrzucić, ale po chwili stwierdził, że jemu też jest tak wygodnie. Zignorował myśli o swojej nodze. Że będzie boleć go rano? Phi! Ale jaka wspaniała noc najpierw go czeka…
Sen został przerwany przez trzaśniecie drzwi.

*
House błyskawicznie otworzył oczy. Nie mógł uwierzyć, że znowu śni o Cuddy. Gdyby to były jeszcze jakieś przyjemne sny (czytaj fantazje erotyczne) to mógłby to przecierpieć, ale to… Sobotni wieczór przed telewizorem? Coś tak normalnego, coś tak codziennego? Chyba jednak bierze za dużo Vicodinu…
Przeniósł wzrok na drzwi i osobę, która go obudziła. W pierwszej chwili miał ochotę jej podziękować. Zdusił w sobie ten odruch, stwierdziwszy, że to Cameron z kartą nowego pacjenta. Westchnął i skinął na nią, żeby podeszła.
W końcu ktoś musiał ratować ludziom życie, prawda?

*
Cuddy powoli podniosła głowę z oparcia. Kark ścierpł jej od snu w niewygodnej pozycji. Kolejny sen z House’m w roli głównej. Tylko, że House z jej snu był trochę inny. Bardziej… ludzki? Zdolny do uczuć. Uczuć do niej… O czym ona właściwie myślała? I o czym śniła? O Housie? Coś było zdecydowanie nie tak z jej podświadomością.
Spojrzała na osobą stojącą w drzwiach gabinetu. Och, sponsor. Faktycznie, miała mieć z nim spotkanie. Przywołała na twarz swój najpiękniejszy uśmiech i wskazała mu krzesło.
W końcu ktoś musi utrzymywać ten szpital, prawda?

cdn.

Camelia

Napiszę krótko i szczerze: bardzo mi się podoba

Pozdrawiam i czekam na więcej!

Pikaola

Podobają mi się Twoje fiki

Czytając ten fik nasuwa mi się słowo "Biedaki" *Mwahahaha!*
Ten pierwszy sen kompletnie mi do Housa nie pasował, ale w końcu to był sen

Czekam na c.d.

Erato

Scribo, aż Cię wyściskam, co?

Znowu super! Uwielbiam taką konstrukcję opowiadania - perspektywa różnych osób na to samo zdarzenie. Daje to praktycznie nieograniczone możliwości rozkładania tych postaci na czynniki pierwsze.
Tego mi tutaj troszeczkę brakuje

Bo owszem, dostajemy wyraźne zapewnienie, że House i Cuddy są do siebie BARDZO podobni (ach, ta panika

), ale tak naprawdę niewiele poza tym dowiadujemy się o każdym z nich jako o osobie. Ja wiem, znamy ich z serialu, ale to nie powinno przeszkadzać w odautorskich próbach zagłębienia się w ich psychikę.
Liczę, że jeszcze się tego doczekam

Za to bardzo podoba mi się sam pomysł na opowiadanie. Relacja House/Cuddy z perspektywy teoretycznej przyszłości. Wspaniałe!

W ogóle te identyczne sny są takie... tajemnicze

Jakby to wszystko było z góry dla nich zaplanowane i ktoś gdzieś tam czekał, aż oni sobie to uświadomią.

Także, podsumowując - podoba się. Znowu. Jakieś drobne zastrzeżenie musiałam znaleźć, tak z zasady

Ale i tak jest świetnie i ze zniecierpliwieniem czekam na ciąg dalszy!

dr. paula

Pierwszy sen był naprawdę... magiczny

Ogólnie fajny ficzek. Znowu im się to samo śniło? Ciekawe...

No to ja czekam na cd

amandi

Scribo, ty to masz pisać nam jak najwięcej

! Ten fik to najpiękniejszy prezent pod rzeżuszkę i jajeczko

!

Cuddy i House maja te same sny, w których są razem - domyślam się, że ich sprytne podświadomości postanowiły się połączyć i teraz jakby we śnie przenosili się do alternatywnej rzeczywistości, czy tak

? Taka przynajmniej moja teoria na początek

.

Pierwszy sen był rzeczywiście magiczny... Księżyc, gwiazdy, staw, nocne niebo i para ludzi wyznająca sobie miłość w nietypowy, ale i piękny sposób. A potem drugi sen - codzienność, ale bynajmniej nie szara. Urozmaicona barwami szczęścia (nie kojarzyć z tym serialem

)

.. Naprawdę cudne.

I niech ja dopadnę telefony od Wilsona, budziki, Cameron i sponsora za przerywanie im tego przenoszenia się w drugi wymiar!

Maja tam byc jak najdłuzej, byle się tylko całkiem nie zapadli

. Ja liczę na całkiem rzeczywiste oświadczyny

.

Scribo, kochana - zaintrygowałaś mnie, wciągnęłaś na samym początku... Ja znowu będę czekać z niepokojem na kolejną część...

- całuję gorąco

tamarqa=)

Nie wyrosły ci przypadkiem uszki i ogonek?

Fajny pomysł na ficka wyróżnia go spośród wielu innych.

Masz ładny język, a raczej klawiaturkę jednak czasami zdarza ci się przez literówki mylić zaimki osobowe. Jest to trochę mylące ponieważ czytelnik musi domyślać się o jaką postać ci chodziło.

Czekam na ciąg dalszy i życzę Wesołego Alleluja.

Pietruszka

Śliczne

Ciekawy pomysł, aczkolwiek jestem zazwyczaj zwolennikiem okrutnego realizmu. Urocze są zwłaszcza te sny - niewinne i ukazujące te aspekty związku, o których się nie myśli, zanim on trochę nie potrwa. Wskazuje na to, że gdzieś w podświadomości, obojgu zależy na stabilizacji. I to mi się najbardziej podoba

Scribo

Dziękuję bardzo za wasze komenatarze ^^ To dzięki nim mam ochotę dalej pisać

Erato - wiem co masz na myśli, ale tu baardzo trudno oddać charaktery. Ale podejrzewam, że niedługo to nastąpi. Przynajmniej się postaram

amandi - ciekawa teoria

Tylko że... A nie, nie powiem czy trafiona czy nie, pomęczycie się trochę

Jak na razie nikt się nie domyślił co się stanie ^^.
tamarqa - wiem, o co chodzi, te paskudne literówki... Problem wtym, że jestem okropnie leniwa i nigdy nie chce mi się tego sprawdzać

Przyznaję się bez bicia, ale postaram sie, żeby ich nie popełniac tych błędów

Pietruszko - oj, to się przestraszysz później, skoro jesteś realistką

Miejmy nadzieje, że dotrwasz

Okej, no to odcinek drugi... Dedykowany wam wszystkim ^^ za to, że przeczytaliście i za to, że mnie nie zabiliście xDD
Cóż, po tym odcinku to się zmieni, bo moim zdaniem jest paskudnie nijaki i taki... jakby to ująć... banalny, nudny, nietrafiony... Nieważne. Sami ocenicie. Dobrze, że przez sieć nei da się nikogo zabić

Odc. 2

Krajobraz za oknem z każdą chwilą stawał się mniej monotonny. Wreszcie. Po trzech godzinach jazdy po bezdrożach zaczynali dojeżdżać do celu.
– Greg…
– Wiem. Mam się zachowywać porządnie, nikogo nie obrażać, nie wytykać języka i nie stroić fochów – przerwał jej.
Uśmiechnęła się pod nosem. Jak dziecko.
– Gdybyś mógł.
– A co z tego będę miał? – spytał łobuzerskim uśmiechem, odrywając na chwilę wzrok od drogi.
– Patrz gdzie jedziesz – upomniała go. Przewrócił tylko oczami.
– Nie no, poważnie, co mi dasz jak będę grzeczny?
– Jak będziesz grzeczny to może uda Ci się złapać dobry kontakt z przyszłymi teściami – poinformowała go.
Prychnął.
– Nie wiem, czy warto się wysilać…
– Wierz mi, warto. Inaczej będziesz miał przymusowy celibat.
Zrobił zbolałą minę.
– Ale mamooo…
Pokręciła głową z rozbawieniem. Zza drzew wyłonił się dość duży biały dom, otoczony czerwonym murem, pasującym kolorystycznie do dachówki. Lisa westchnęła. Witamy w domu.
Greg zatrzymał samochód. Oboje wysiedli – ona zestresowana, on całkowicie rozluźniony. Wątpiła, czy cokolwiek byłoby w stanie doprowadzić go do rozstrojenia nerwowego. Cóż, niedługo miała się przekonać, jak łatwo tego dokonać, ale nie uprzedzajmy wydarzeń.
Cuddy podeszła do furtki i nacisnęła dzwonek.
Już po chwili po schodkach schodziła ku nim starsza kobieta. Brązowe, przyprószone lekka siwizną włosy rozwiały się w nieładzie, kiedy szybkim krokiem podchodziła do furtki. Otworzyła drzwi i stanęła przed nimi, opierając się o futrynę.
– Cześć mamo – uśmiechnęła się Lisa, podchodząc do kobiety i przytulając się do niej. – A to mój narzeczony.
Rzuciła diagnoście spojrzenie pod tytułem: „Jeśli coś spaprzesz – śpisz na podłodze. I nie obchodzi mnie twoja noga.”
– Greg House, miło mi panią poznać – odparł, całując matkę Cuddy w rękę. Kobieta delikatnie się zarumieniła.
– Och, możesz mi mówić Sophie – odparła.
Cuddy patrzyła na to z lekkim niedowierzaniem. House robiący coś takiego? Niby go uprzedzała, ale nawet przez chwilę nie myślała, że jej posłucha i zachowa się jak trzeba… I pierwszy raz widziała, żeby jej matka polubiła jej ukochanego. Zwykle miała krytyczne uwagi.
Greg uśmiechnął się uprzejmie. Sophie poprowadziła ich do środka. Nie mieli bagaży – przyjechali tylko na ten jeden dzień, żeby House poznał rodziców Lisy. Jak na razie wszystko szło dobrze.
– Czy tak jest odpowiednio, pani doktor? – spytał jej szeptem. Uśmiechnęła się delikatnie, czując jego oddech na policzku.
– Najgorsze jeszcze przed tobą – odszepnęła, z lekko złośliwym uśmiechem. Przewrócił oczami. Przecież teściowa to postawa – skoro go lubi, to na pewno nie zacznie go okładać torebką, za to może się okazać, że ma duży talent kulinarny, którym może chcieć się mu pochwalić. Słowem – darmowa wyżerka.
Dotarli do salonu. Na fotelach i kanapie siedział już reszta rodziny. Cuddy była zachwycona z postawy House’a – chociaż się jej nie spodziewała. Nie uciekał, nie wydurniał się. Możliwe, że miało to coś wspólnego z tym, że poprosiła Wilsona, żeby założył się z Gregiem, czy wytrzyma cały dzień udawania normalnego faceta. W końcu musiała mieć jakieś ubezpieczenie, prawda?
Jej matka odchrząknęła. Spojrzenia całej rodziny zwróciły się na nich.
– Kochani, Lisa przyjechał. Ze swoim narzeczonym – powiedziała, z naciskiem na ostatnie słowo.
Wszyscy natychmiast się ożywili. Cuddy mocniej ścisnęła Grega za rękę. Niech tylko przetrwa pierwszą falę, a będzie dobrze.
– Ach. A więc to ty jesteś tym, któremu udało się w końcu zdobyć serce naszej córki – oznajmił z uśmiechem starszy pan, o włosach pół czarnych, pół białych. Cuddy miała jego oczy. To musiał być jej ojciec.
Greg skinął głową i uśmiechną się uprzejmie. Lisie zachciało się śmiać. Zachowywał się zupełnie jak nie on.
Mężczyzna ciągnął dalej.
– Walter Cuddy.
– Greg House.
Nagle młoda kobieta, bardzo podobna do Cuddy, popijająca własnie drinka zachłysnęła się.
– Coś się stało, Stello? – spytała Lisa, głosem przesyconym ostrzegawczą nutą.
– Ni – ic – wykrztusiła kobieta.
Odkaszlnęła i uśmiechnęła się.
– Nazywam się Stella Ward, jestem młodszą siostrą Lis. To mój mąż, Zack, a to nasza córka, Mary – powiedziała tonem swobodnej konwersacji. House odnotował sobie w pamięci, żeby dowiedzieć się czemu tak zareagowała na jego nazwisko. To mogło być interesujące…
Jasnowłosy mężczyzna uśmiechnął się do Grega przyjaźnie, a pięcioletnia dziewczynka zmierzyła spojrzeniem od góry do dołu.
– Cześć wujku – powiedziała swobodnie i wróciła wzrokiem do ekranu telewizora.
Lisa parsknęła śmiechem na widok miny House’a.
Greg otwierał usta, żeby skomentować to w swoim stylu – tym samym przegrywając zakład, no ale czego się nie robi, żeby zobaczyć wściekłą Cuddless – kiedy coś mu przerwało. Bardzo natarczywy dźwięk, coś jak syrena policyjna… Syrena policyjna?!

*
House gwałtownie otworzył oczy. Przód jego samochodu był zgrabnie owinięty wokół drzewa, a on sam cudem uniknął obrażeń. Radiowóz opuszczało właśnie dwóch policjantów, zapewne w celu sprawdzenia, czy jeszcze żyje i wezwania karetki. Cóż…
Te sny stawały się coraz bardziej irytujące. Dopadały go wszędzie, coraz częściej zasypiał, a najgorsze było to, że zupełnie nad tym nie panował. Jęknął w duchu. On poznający rodziców Cuddy. Wujek dla Mary. Zakład z Wilsonem, że będzie miły i czarujący. Cudnie. Tylko jego mózg mógł być na tyle porąbany, żeby wymyślić coś takiego.
Musiał wrócić do rzeczywistości i wyjaśnić tym niemiłym panom dobijającym się do okna, dlaczego wjechał w drzewo. Zapowiadał się ciekawy wieczór.

*
Lisa obudziła się błyskawicznie. Uff… Była wdzięczna policji, która przejechała pod jej oknem własnie w tej chwili. House poznający jej rodzinę – nawet we śnie – mógł oznaczać tylko jedno: kłopoty. Poza tym nie nie lubiła swoich krewnych aż tak bardzo, żeby skazywać ich na towarzystwo diagnosty. Zdecydowanie miała dla nich jeszcze trochę litości.
Chociaż ten wujek… Mary zdecydowanie była bezpośrednim dzieckiem. Lisa przyzwyczaiła się do tego, ale mina House’a… Warta była wszystkiego.
Poza tym… Chyba powinna wracać do domu. Drzemanie na kanapie jest strasznie niewygodne.

Nie miała pojęcia, że przez jej jedną, małą, niewinną drzemkę House skończył z samochodem w drzewie. Z drzewem w samochodzie. Nieważne.

*
Telefon dzwonił i dzwonił. House wpatrywał się w niego, chcąc uciszyć go siłą woli. Cóż, jego wysiłki spełzały na niczym.
– Może po prostu odbierzesz – zasugerowała Lisa, wychylając głowę z łazienki.
– To by było za proste – odparł diagnosta.
– To nie była prośba – ucięła autorytatywnym tonem.
House wniósł oczy do sufitu i sięgnął po słuchawkę.
– Taak? – spytał, specjalnie przeciągając samogłoskę.
Milczał przez chwilę, słuchając uważnie.
– Powiem jej – odparł po chwili, a na jego twarzy odmalowała się powaga. Odłożył słuchawkę. Oczywiście, jak zwykle miał rację – lepiej by było, gdyby nie odebrał.
Ukrył twarz w dłoniach, zastanawiając się, jak to ująć.
– Co się stało? – Poderwał głowę, słysząc glos Cuddy. Stała przed nim, z troską wymalowaną na twarzy.
Pociągnął ją na kanapę. Usiadła bez wyrażania sprzeciwu.
– Kto dzwonił? – spytała, lekko zaniepokojona.
– Cuddless… – zaczął. Chciał obrócić wszystko w żart, sprawić, żeby się roześmiała, tak, jak zawsze to lubił. Nie mógł. Nie w tej sytuacji. – Dzwoniła Stella…
– Coś się stało – powiedziała z przekonaniem. Nie zaprzeczył. Złapała go za nadgarstek; ścisnęła tak mocno, że ledwo powstrzymał jęk bólu.
– Twoja mama nie żyje – powiedział cicho, jednocześnie, przygarniając ją do siebie.
Przez chwilę siedziała zdrętwiała, nie ruszała się. Po chwili poczuł jak koszulę moczą mu łzy. Nie przeszkadzało mu to. Nie tu i nie teraz. Po prostu ją przytulał, gładził ją po włosach, pozwalając, by wyrzuciła z siebie ból tym bezgłośnym płaczem.
Podniosła głowę i wpiła się ustami w jego usta. Całowała go zachłannie, z pasją. A kiedy oderwała się na chwilę, dla złapania oddechu wyszeptała:
– Potrzebuję cię…
Tym razem to on ją pocałował. Chciał wyrazić swoje uczucia, pokazać, że ją rozumie, że jest przy niej.
Jej dłoń powędrował do guzików jego koszuli, rozpinając jej jeden do drugim, konsekwentnie, do końca…

*
Dźwięk tłukącej się butelki przerwał mu sen. No tak. Musiał się przekręcić i zrzucić Burbon ze stolika. Tylko dlaczego akurat w tej chwili?! Kiedy z jego durnych snów miało w końcu wyniknąć coś dobrego i interesującego…
Od dzisiaj nie pije Burbona. To zdecydowanie dobry pomysł.

*
Cuddy otworzyła oczy. Musiała przypadkiem strącić ze stolika kieliszek z winem. Na jej twarzy pojawiły się wypieki, kiedy uświadomiła sobie, o czym prawie śniła. No tak. Prawie. Zdecydowanie żałowała, że ten kieliszek spadł. Inaczej mogłoby się wydarzyć coś… Coś co zapamiętałaby do końca życia, ta jak ten pierwszy raz. Nawet, gdyby to był tylko sen.
Od dzisiaj nie pije wina. To zdecydowanie dobry pomysł.

cdn.

martusia14

Na samym początku Wesołych Świąt

A teraz co do fika
Znowu fajny pomysł i dobrze zrealizowany!Ciekawe są te ich sny i że mają je taki same no no :)interesuje mnie co z tego wszystkiego wyniknie czy w końcu się dowiedzą że mają te same sny?oto jest pytanie.

końcówka snu w drugiej części cudowna
pozdrawiam i już czekam na cd

Sovereign. ;)

fic inny niż inne : D bardzo mi się podoba szczerze mówiąc. te sny są strasznie intrygujące

ciekawa jestem jak dalej potoczy się akcja ;]
może się okaże ze te sny są zapowiedzią przyszłości jaka ich czeka ? ;> albo czegoś w tym stylu : D w każdym razie czekam na c.d.

*Madziula*

Świetny fick

Strasznie mi się podoba

tamarqa=)

Zaczyna się robić niebezpiecznie przez te ich sny. House wpadł miał wypadek samochodowy bo Cuddy zrobiła sobie małą drzemkę. Ciekawe co będzie jak Greg się prześpi.

Tak teraz sobie myślę, że przez pomysł z opisaniem ich snów możesz wpleść w swoje opowiadanie prawie wszystkie motywy przewodnie z Huddy. Nie powiem, sprytna z ciebie bestia.

Czekam na dalsze efekty twojej pracy z Morfeuszem.

Pietruszka

To teraz już wiemy, że muszą zasypiać razem

Pikaola

Erato

Łiii! Nowa część!

I że niby się mogę podczepić do tej dedykacji?

A więc... Pierwszy sen, tym razem, podobał mi się mniej (w poprzednim odcinku było odwrotnie). I nie zrozum mnie źle - bardzo ładnie napisany, styl jak zwykle bez zarzutu, tylko że to już było. I to wiele razy. Gdybyś ociągnęła to dalej, pewnie byłoby ciekawie, ale taki "kwitek z pralni" nie zadowolił takiej Twojej fanki, jak ja

Co oczywiście nie zmienia faktu, że Mary kupiła mnie w stu procentach

Drugi sen to zupełnie inna sprawa. Bardzo emocjonalny, dojrzały, pokazujący inną odsłonę relacji House/Cuddy. Coś poza przekomarzaniem się i docinkami, poza delikatnymi szpileczkami i złośliwościami (choć przecież wszyscy to kochamy). A najbardziej mi się to podoba w zestawieniu ze snem poprzednim, kiedy House był złośliwy, kiedy założył się z Wilsonem i był takie serialowy, a w drugim okazał uczucia, miłość do najważniejszej dla siebie kobiety. I właśnie czegoś takiego ja oczekuję dla tych dwojga! House musi pozostać Housem, ale musi się też o Lisę troszczyć. I o.

Tradycyjnie muszę się do czegoś doczepić

Doradzam ponowne przejrzenie tekstu, bo masz tendencję do zmiany płci - Lisa kilkakrotnie została mężczyzną. Trochę mnie to dekoncentrowało, choć to tylko literówki.

Mam nadzieję, że przyzwyczaiłaś się do tej mojej przykrej cechy, że na trzy łyżki cukru przypada jedna soli, co?

Bo wiesz... Mnie się to bardzo podoba!

I czekam na ciąg dalszy!

Scribo

Erato, wiem, wiem... Ja też zawsze się do czegoś przyczepię ^^. oczywiście, że dedyk był również dla ciebie

A oto kolejna część, również wam wszystkim dedykowana ^^. Dziękuję, że czytacie.

Odc. 3

Liście podnoszone przez wiatr tańczyły w powietrzu. Tworzyły spirale i najróżniejsze wzory, lecąc omijały postacie zgromadzone dookoła dziury w ziemi. Dziury, do której opuszczano trumnę.
Wokół panowała cisza. W tej chwili nikt nie mówił – zwykle na pogrzebach słychać płacz, szepty i słowa ludzi wspominających zmarłą osobę. Nie tym razem. Słowa dusiły. Zamierały w gardłach, nie chciały wydobyć się z krtani. Słowa były nieważne – bo to tylko słowa. Uczucia i emocje, tak wielkie, niespodziewane, gwałtowne nie mogły zostać wyrażone. Ludzie mieli ochotę krzyczeć, wyć, wydobyć to z siebie w jakikolwiek sposób. Nie mogli.
Cisza mówiła. Dzwoniła w uszach, dając ukojenie skołatanym nerwom. Świst wiatru ukazywał lament przyrody nad kołem historii – coś się kończy, coś się zaczyna.
Greg trzymał Lisę za rękę. Wiedział, że tego potrzebuje – bardziej niż kiedykolwiek. Stała tam jakby jej poruszenie zostało zarejestrowane na stop klatce – wyglądała jak rzeźba spod dłuta samego Fidiasza. Tak przeraźliwie smutna, zrozpaczona i zrezygnowana. Nikt nie mógł walczyć z odwiecznymi prawami natury – nawet ona. A jednocześnie codziennie stawiała im opór. W swojej pracy. W końcu była lekarzem. Walczyła. Niestety, choć odnosiła drobne zwycięstwa jej walka była z góry przegrana. Śmierć miotała nią na wszystkie strony, nie pozwalała się uwolnić, iść własną drogą, oplatając całe jej życie dookoła – jak wiatr rzucający liśćmi.
Sophie Cuddy była niezwykłą osobą – tak dobrą, współczującą, pełną życia, niosącą pomoc wszystkim, którzy jej potrzebowali. Teraz nigdy już nie usłyszą jej narzekań, że o siebie nie dbają, śmiechu z opowiedzianego żartu, obietnicy, że wszystko będzie dobrze. Chcieliby, żeby po prostu wstała z tej drewnianej trumny, żeby wyszła, pocieszyła ich, pokazała, że świat się nie kończy.
Nic już nie mogło się zmienić. Przypieczętowała to pierwsza grudka ziemi, z głuchym odgłosem uderzająca w wieko trumny…

*
Gwałtownie otworzył oczy. Cały czas widział smutne twarze żałobników, ciemne stroje, kwiaty trzymane w dłoniach i czuł tę bezradność co wtedy. Nie mógł się otrząsnąć. Co się z nim działo? Co to były za durne sny…? Nie rozumiał. Nic nie rozumiał.
Odetchnął głęboko. W duchu dziękował śmieciarzom za to, że postanowili przyjechać właśnie w tej chwili. Uratowało go to przed dalszą częścią tego ponurego przedstawienia…

*
Poczuła chluśniecie w twarz. Stwierdziła, że jest mokra, włosy całkowicie jej oklapły, a makijaż się rozmazał. Ale przynajmniej się obudziła. Nad nią pochylały się zmartwione twarze obcych ludzi. Ostatnie co pamiętała to przejście przez ulicę, a potem był sen… No nie, to przestawało być zabawne. Zasypiała w środku dnia, podczas spaceru i śniła o pogrzebie własnej matki. Poważnie rozważała wizytę u psychiatry…

*
Siedzieli naprzeciwko siebie. Żadne z nich nie uważało za stosowne się odezwać. Oboje byli pogrążeni we własnych myślach, obserwowali się ukradkiem. Każde z nich myślało o drugim. O swoich snach. O tym co się dzieje…
Czekali na Wilsona, który kazał im tu przyjść. Podobno miał im coś ważnego do zakomunikowania…
Żadne z nich nie zauważyło kiedy odpłynęli w sen.

*
Lustro ciągnęło się od podłogi do sufitu przez całą szerokość ściany. Utrzymane w czystości, idealnie ukazywało obraz. Lisa Cuddy ubrana w ładną, białą sukienkę stała przed nim i z uwagą wpatrywała się w swoje odbicie. W dłoniach ściskała bukiet białych frezji – wybór kwiatów nie był przypadkowy. Frezje były jej ulubionymi kwiatami, a poza tym, według symboliki oznaczały: „tylko z tobą”… A oprócz Grega nie było w jej życiu nikogo innego. Był tylko on.
Nie mogła uwierzyć, że to się w końcu działo. Wychodziła za mąż. Och, jasne, to tylko skromna uroczystość w urzędzie stanu cywilnego, kilka podpisów, jeden papierek. A mimo to tak ważny dzień. Nie zdecydowali się na ślub kościelny. On ateista, ona żydówka.
Usłyszała za sobą chrząkniecie. Nie odwróciła się – widziała go w lustrze. Podszedł do niej, stanął bezpośrednio za nią i objął ją ramionami.
– Żałujesz? – spytał cicho.
– A ty? – odparła szeptem.
Uśmiechnął się i delikatnie pokręcił głową.
– Teraz twój tyłek oficjalnie będzie tylko i wyłącznie mój – oświadczył wesoło.
Uśmiechnęła, choć trochę nerwowo. Ciężko było oczekiwać, że uspokoi się i zostanie obwołana wzorem opanowania. W końcu wychodziła za mąż za faceta swoich marzeń.
Każde z nich wbijało wzrok w odbicie drugiego i tak, tą okrężną drogą, patrzyli sobie w oczy.
Byli tylko oni – zapomnieli, że już za chwilę zacznie się ceremonia, że wszyscy na nich czekali.
Chwilę przerwała im Stella wchodząc do pomieszczenia.
– Hej, gołąbeczki, przyfruńcie na salę, co? Chyba, że mamy zacząć bez was?
– Bez nas? Toż to profanacja! – oburzył się Greg i uśmiechając się do Cuddy poprowadził ją w stronę drzwi. Stella pokręciła głową. Była świadkiem panny młodej. A House nadal nie wiedział, dlaczego kobieta tak zareagowała na jego nazwisko przy pierwszym spotkaniu. Cóż, ona nie miała zamiaru go uświadamiać. Co do Lisy… podejrzewała, że siostra w końcu pęknie. Przecież już za chwilę miała zostać skazana na towarzystwo tego człowieka do końca życia. To w sumie dość długo.
…
House jakoś przeżył sam początek, ożywił się dopiero przy akcie dokonanym i zakładaniu obrączek. Niemniej czekał na to, co będzie na końcu – impreza! Co najlepsze nikt nie mógł mieć mu za złe tego, że chce oblać własny ślub. Lisa tylko pokręciła głową, widząc blask w oczach Grega. Oczywiście, przewidziała że to będzie jego ulubiony element ceremonii. I jakoś nie mogła mieć mu tego za złe.
Wszyscy świetnie się bawili, o czym świadczył choćby ciągle powiększający się stos pustych butelek w wyznaczonym do tego osobnym pomieszczeniu.
Zaproszono w sumie niewielką liczbę osób, zarówno tu jak i na ślub. Tylko ojciec Lisy, Stella Zack i Mary, oprócz tego Wilson i drużyna House’a. Dostali również telefon od Stacy. Z gratulacjami. Cóż, miło z jej strony, prawda?
Greg własnie napełniał kieliszki panów – po raz niewiadomo który – kiedy Mary podeszła do niego i pociągnęła go za rękaw. Nachylił się do niej, zaciekawiony.
Dziewczynka uśmiechnęła się ślicznie i powiedziała:
– A kiedy będę mieć kuzyna?
House o mało nie wypuścił z rąk butelki. Ta dziewczynka przyprawi go kiedyś o zawał. W tej samej chwili pojawiła się Cuddy, z tacą z kanapkami. Z uśmiechem zaproponowała żeby coś przegryźli. Jak zwykle, pani sytuacji. Greg uśmiechnął się, widząc ją.
Mary pociągnęła go za rękaw, chcąc na powrót zwrócić jego uwagę.
– To jak będzie? – Spytała ze zniecierpliwieniem.
– Z czym? – zainteresowała się Lisa.
– Kiedy dostanę kuzyna? – powtórzyła dziewczynka. Spojrzeli po sobie.
Cuddy zacięła się na chwilę. Wyglądała jakby się nad czymś zastanawiała.
– Za jakieś osiem miesięcy skarbie – odparła z delikatnym uśmieszkiem.
Tym razem House rzeczywiście upuścił butelkę.

*
Jednocześnie się obudzili. Serce Cuddy waliło jak oszalałe. Greg nerwowo mrugał, chcąc odgonić od siebie obrazy ze snu i wrócić do rzeczywistości. Oboje wydawali się wyprowadzeni z równowagi.
Greg wciąż widział Lisę w pięknej białej sukience, która pozostawiała niewiele miejsca dla wyobraźni, Lisę z bukietem frezji w dłoni, Lisę z obrączką na palcu… Zerknął na jej rękę, by upewnić się, że to był tylko sen. Kiedy nie dostrzegł błyskotki odetchnął z ulgą, ale jednocześnie poczuł… Coś jakby rozczarowanie.
Cuddy odetchnęła głębiej. Oczyma wyobraźni wciąż widziała House’a obejmującego ją w talii i patrzącego w oczy jej lustrzanemu odbiciu, House’a wkładającego jej obrączkę na palec, House’a rozmawiającego z Mary… Tak słodko wyglądał z dzieckiem, nawet już trochę większym niż niemowlę… Zaraz… Słodko? Cóż… Kwestia gustu. Niemniej zrobiło jej się przykro, kiedy pomyślała, że prawdopodobnie nigdy nie będzie mogła zaskoczyć Grega podobną rewelacją, że on zapewne nigdy nie dowie się jakby to było, gdyby był ojcem… Ona zresztą też nie.

Oboje unieśli wzrok i ich spojrzenia się spotkały.
– Wilson chyba nas wystawił – zauważyła Cuddy, chcą przerwać niezręczną ciszę jaka zapadła.
House skinął głową.
– Za karę zjem mu lunch – obiecał.
Uśmiechnęła się delikatnie.
– Co ty, to robisz zawsze. Posuń się do czegoś naprawdę paskudnego…
– Podrzucić mu do gabinetu wszystkie zużyte pampersy z pediatrii? – spytał, unosząc brew.
– To mogłoby być ciekawe – zgodziła się. Przez Jamesa musiała odwołać spotkanie.
– Zobaczę co da się zrobić – uśmiechnął się szeroko.
Przewróciła oczami i wstała. Podeszłą do drzwi, rzucając mu jeszcze ostatnie spojrzenie. Cieszyła się, że udało im się porozmawiać prawie normalnie, nie docinając sobie w żaden sposób. Za to docinając komuś innemu…
Został w fotelu. Siedział i nie mógł się zdecydować czy jechać do domu. Te sny stawały się niebezpieczne. Pozbawiły go samochodu, a motoru nie chciał ryzykować. W końcu z miną cierpiętnika wyszedł z gabinetu przyjaciela i skierował się na parking.

Nie zwrócił najmniejszej uwagi na dziwne spojrzenia i szepty jakie rozbrzmiewały po całym szpitalu. A szkoda. Bo gdyby posłuchał, mógłby dowiedzieć się kilku intrygujących rzeczy. Rzeczy, które prawdopodobnie pomogłyby mu rozwiązać zagadkę snów. I tę drugą, która niebawem się pojawi…

cdn.

Sovereign. ;)

aaaaa! świetne! : D zabiję cię za ten koniec po prostuuu xd teraz bedę myślec ciągle o tym co będzie w następnej części xd pisz ja szybko! : D

Pietruszka

Urywasz w takim momencie?
Bezczelna jesteś.

Pikaola

nimfka

OMG genialny fik

orginalny, intrygujący śmieszny

Erato

So far - moja ulubiona część

Idealne wyważenie powagi (pogrzeb Sophie) i radości (ślub). Dodatkowo - bardzo dobry styl.
No i perełki w postaci przezabawnych momentów - moja ulubienica Mary w akcji

W ogóle, to ja się obrażę za to trzymanie nas w niepewności! Mnóstwo pytań, zero odpowiedzi.
1. Co tak przeraziło Stellę przy poznaniu Grega? Skąd ona go zna? Gdzie o nim słyszała?
2. Skąd się biorą te sny? I jaki jeszcze będą miały wpływ na House'a i Cuddy? Nie chcę więcej wypadków!

3. Jaka w tym wszystkim jest rola Wilsona? Ogłuszył ich, porwał i zastosował na nich zastraszenie/tortury/hipnozę/metodę SITA?!

Czekam ze zniecierpliwieniem na rozwiązanie tych zagadek! Jednocześnie wielbię Cię za tak szybkie wstawianie nowych notek

...

Tradycyjnie - czas na błędy. Tym razem Ci wypiszę, bo pewnie Ci się nie chce przeglądać całego tekstu, a jednak dobrze by było, gdyby zniknęły.

Smilerka

KWIIIIK!

Naprawdę śliczny fick!

"– Kiedy dostanę kuzyna? – powtórzyła dziewczynka. Spojrzeli po sobie.
Cuddy zacięła się na chwilę. Wyglądała jakby się nad czymś zastanawiała.
– Za jakieś osiem miesięcy skarbie – odparła z delikatnym uśmieszkiem.
Tym razem House rzeczywiście upuścił butelkę."

amandi

No shit, durne porządki

. Przegapiłam aż dwa odcinki! Z którego to powodu oficjalnie popadam w depresję...

...

?
...
wychodzę z depresji - nadrobiłam

!

Scribo, dopiero zaliczyłam "Czerwiec" do swoich ulubionych fików, a już muszę do listy dopisać "Sny"

! Jeżeli będzie tak z każdym Twoim kolejnym fikiem, to niedługo zabraknie mi miejsca

..

Ooch, teraz to już mnie wciągnęłaś na dobre!

I już nie odpuszczę tak łatwo, będę wystawała dniami i nocami pod Twoim domem, domagając się jak najszybciej wstawienia kolejnych części

.

Ślub House'a i Lisy

. Rany, czemu mnie nie zaprosili

? Strzelam focha *tupie desperacko nogą*. (tak na marginesie, jeśli ten koment wyda Ci się trochę chaotyczny, to na pewno nie wina wizyty moich przyjaciół

). Okay... moja teoria odpada

, ale przynajmniej ostatnie zastrzeżenie zaczyna się sprawdzać

- Lisa i Greg zapadają na dobre w świat snów, już tego nawet nie kontrolują. House miał wypadek

przez to, że Cuddy przysnęło się na kanapie. Potem ona sama - o wiele bezpieczniej - zasnęła na spacerze. A następnie oboje na ukartowanym przez Wilsona spotkaniu

. I w szpitalu krążą informacje wyjaśniające zjawisko tych snów... Nawet nie będę próbować zgadnąć, o co chodzi, bo chyba nie dam rady

. Po prostu będę czekać z zapartym tchem na wyjaśnienia i kolejną porcję marzeń sennych (nie tylko państwa House

)........ Piszesz RE-WE-LA-CYJ-NIE

!

P.S. Mary rządzi!!!

Scribo

Dziękuję wam wszystkim za tyle przemiłych komentarzy

Ta część jest wam dedykowana - bo tak

Kompletnie nic nie wyjasnia, ale jest dość istotna... Przynajmniej tak myślę. Już przedostatnia, więc szykujcie się na wielki finał i rozwiązanie zagadki

Erato, dziękuję za wypisanie błędów - poprawione

Niestey, nie mam czasu sprawdzać.
A zatem zapraszam ^^:

Odc. 4

Drzwi otworzyły się z tak wielkim rozmachem, że aż uderzyły w ścianę. House podniósł głowę znad swojej tablicy. Jego oczom ukazał się dość niecodzienny widok: Wilson, w pomiętej koszuli, bez krawata, z włosami w najmniejszym stopniu nie przypominającymi wymodelowanych.
– Zostawiłeś u mnie pager! – wykrzyknął James.
House patrzyła na niego dłuższą chwilę.
– Więc…?
– Dostałeś wiadomość! – W jego głosie pobrzmiewała panika.
– Więc…? – powtórzył House. Przypominał oazę spokoju. W przeciwieństwie do przyjaciela.
– Lisa rodzi!
Minęło kilka sekund zanim do Grega dotarła informacja.
– Ty idioto! I dopiero teraz mi mówisz? – wrzasnął głosem, do złudzenia przypominającym histeryczny. A nie, zaraz. On faktycznie był histeryczny.
House złapał laskę i prawie w biegu minął przyjaciela. Razem z Wilsonem dotarli na ginekologię w rekordowo krótkim czasie. Wchodząc na oddział prawie zderzyli się w drzwiach z pielęgniarką.
– O, doktor House! – zwołała młoda dziewczyna. – Pana żona chyba właśnie rodzi – zauważyła.
– W której sali? – spytał zestresowany Greg.
– W piątce.
Minęli ją i wpadli przez drzwi oznaczone numerem pięć.
Dopadli do łóżka.
– HOUSE! – wydarła się Lisa. – Gdzieś ty był?!
Chyba była trochę zła. Cóż, trudno się dziwić. Odrobinę ją bolało…
– Proszę przeć! – radośnie zakrzyknęła pielęgniarka.
Lisa zamknęła oczy, nie patrząc na mężczyzna stojących obok. Robiła co mogła.
Greg – gdyby nie głęboko zakorzeniona troska o własną reputację – miał ochotę zacząć obgryzać paznokcie. Złapał Lisę za rękę.
– Wszystko będzie dobrze kochanie – powiedział szybko. Czuł, że wpada w panikę. Jak to było z tymi spokojnymi oddechami?
– Jeszcze trochę doktor House – mówiła pielęgniarka. – Już prawie… No, jeszcze raz!
Lisa zdobyła się na olbrzymi wysiłek i…
– Udało się!
Pielęgniarka położyła jej na ręce małą istotkę. Patrzyła na nią jak zaczarowana. Jej dziecko. Jej własne dziecko. Po tylu latach… Latach marzeń i niespełnionych nadziei, wreszcie miała własne dziecko, które będzie mogła kochać, wychowywać, opiekować się do końca życia.
Greg wpatrywał się w Lisę trzymającą ich dziecko. Zawsze uważał, że będzie świetną matką. Nawet gdy mówił coś innego. Teraz nie miał wątpliwości. Będzie cudowna. Dla niego, dla ich dziecka, dla siebie. Zawsze.
– Gratuluję, to dziewczynka – powiedziała radośnie pielęgniarka.
House obrzucił ją zirytowanym spojrzeniem. Nigdy jej nie lubił. W tym momencie jednak był w stanie wybaczyć jej niezdrową radość z życia. No bo czemu nie? W końcu to wielki dzień.
Obrócił się lekko do Wilsona stojącego w drzwiach.
– Zostałem ojcem – oznajmił z dumą.
– Nie zauważyłem – prychnął Wilson.
House już go nie słuchał. Bo jego córka otworzyła własnie swoje duże niebieskie oczka i rozejrzała się dookoła. Lisa wbijała w nią zachwycone spojrzenie. Uniosła wzrok na diagnostę.
– Sophie – powiedziała.
– Sophie House. Podoba mi się – zgodził się.
Uśmiechnęła się z wdzięcznością. Ten dzień zdecydowanie zapisał się jako jeden z najlepszych w jej życiu. A właściwie… W ich życiu.

*
House otworzył oczy. Jego dyżur w klinice właśnie się skończył, o czym poinformował go alarm w zegarku. Teraz mógł spokojnie wyjść ze schowka. Nie chciał. Nie miał ochoty się stamtąd ruszać. Jedyne o czym marzył, to położyć się i oddać światu snów. Chciał jeszcze raz zobaczyć swoje dziecko…
To było dla niego coś niespodziewanego. Z każdą chwilą coraz bardziej czekał na moment, w którym będzie mógł zasnąć, wcielić się w rolę męża Cuddy i ojca Sophie. Czerpał z tego niezwykłą radość. Cieszył się każdą chwila snu.
Działo się z nim coś dziwnego. Zdecydowanie dziwnego…

*
Cuddy powoli uniosła powieki. Stwierdziła, że grupka mężczyzn i kobiet wpatruje się w nią z rozbawieniem. Och. Zasnęła na spotkaniu ze wszystkimi sponsorami. Teraz chyba powinna przeprosić, wymówić się zmęczeniem i brakiem snu i wrócić do przerwanego wątku. I była pewna, że za moment własnie to uczyni. Mimo to, w tamtej chwili chciała tylko posłać ich wszystkich do diabła i znów oddać się w objęcia Morfeusza. Oczyma wyobraźni dalej widziała tamtą małą istotkę, której matką została. I House’a patrzącego na dziecko z taką niespodziewaną czułością i dumą.
Sama przed sobą jeszcze nie przyznała się, że to było to, czego zawsze pragnęła. Chciała urodzić dziecko, ale… To miało być dziecko House’a. To musiało być dziecko House’a. Nagle zrozumiała, że nie mogło być inaczej.
Działo się z nią coś dziwnego. Zdecydowanie dziwnego…

*
Czekoladowy potwór powoli zbliżał się do swojej ofiary. Krok za kroczkiem… Ee… Raczek za raczkiem? Cóż, czekoladowy potwór raczkował w kierunku swej ofiary. Ofiary, która tak nawiasem mówiąc zupełnie niczego się nie spodziewała… Potwór zatrzymał się za biedną zwierzyną łowną i zbliżył główkę do główki ofiary.
– AAAUUUUU! – wrzasnęła ofiara. Każdy by wrzasnął, gdyby z pięknego snu wyrwało go ugryzienie w nos.
Greg House (vel ofiara) otworzył oczy. Nad sobą ujrzał własną córkę, całą wysmarowaną czekoladą. Nie pominęła najdrobniejszego szczegółu, nawet powiek czy skrzydełek nosa. Wewnątrz.
Parsknął śmiechem. Widok wart uwiecznienia. Jaka szkoda, że pod ręką nie miał aparatu. Wstał z podłogi, obserwowany przez parę błękitnych ślepi potwora. Jedynej części twarzy wolnej od brązowej mazi.
– A gdzie mama? – zainteresował się. O ile się nie mylił to Lisa jej pilnowała.
Dziewczynka wzruszyła ramionami, jakby chciała powiedzieć: a skąd ja mam to wiedzieć?
Podniósł wzrok na nie do końca jeszcze zjedzoną – lub zużytą w charakterze makijażu – tabliczkę czekolady. Dokuśtykał do niej i położył na szafce, dostatecznie wysoko, żeby mała nie mogła tego dosięgnąć. Obrócił się do niej. Wyglądała na oburzoną co natychmiast wyraziła jednym słowem: „EEEEEEEEEEJ!”
Wzruszył ramionami.
– Trzeba było mnie nie gryźć – oświadczył.
Dziewczynka przekrzywiła głowę, po czym poraczkowała do szafki. Przyglądał się z zainteresowaniem, jak wyciąga w górę rączkę. Wobec zdecydowanych braków sukcesów podniosła na niego bezradny wzrok, wyginając usta w podkówkę.
– O nie, nic z tego – zaprzeczył.
Broda zaczęła niebezpiecznie drgać.
– Idź poszukaj mamy Sophie – zaproponował.
Rzuciła mu wściekłe spojrzenie i obrażona gwałtownie obróciła głowę. Parsknął śmiechem. Była niezwykłą aktorką.
Obrócił się o niej tyłem i rozejrzał się w poszukiwaniu laski. Zauważył ją, po czym chwycił z miną zwycięzcy. Kiedy na powrót obrócił się w stronę córki doznał małego szoku.
Dziewczynka stała przy szafce i trzymała w rączce czekoladę. Uśmiechnęła się do niego swoim najpiękniejszym u śmiechem – odziedziczonym po mamie.
Przeszłą dwa kroki w jego kierunku, wyciągając ku niemu słodycz, jakby pytała czy chce.
W tym momencie do pokoju weszła Lisa.
– Greg! Ona… chodzi! – wykrzyknęła zaskoczona.
House patrzył na nią w dalszym ciągu zaszokowany. Jego córka po raz pierwszy w życiu zrobiła kilka kroków. W jego kierunku. No coś takiego!

*
– A ten jest żółty – poinformowała swoją córeczkę.
Sophie spojrzała na nią dużymi niebieskimi oczami. Nie wyglądała na zainteresowaną nauką kolorów. Za to bardzo zajmowało ją ciągniecie mamusi za włosy.
– Sophie… – zaczęła, ale brutalnie jej przerwano. Konkretnie przerwał jej mokry buziak dziewczynki, złożony na jej policzku. Automatycznie się uśmiechnęła.
Mała patrzyła zafascynowana na kosmyk włosów trzymany w rączce. Oglądała go ze wszystkich stron i kiedy jego właścicielka niczego się nie spodziewała… Szarpnęła.
– AAAUUU! – wykrzyknęła Lisa. Skąd ta mała miała taką siłę?
Zadowolona z siebie Sophie szczerzyła się do kilku ciemnych włosów, trzymanych w łapce. Tym razem bez kontaktu z głową uprzedniej właścicielki.
– Kogo maltretujesz potworze? – zainteresował się Greg, wsuwając głowę do pokoju.
Mała nie odpowiedziała. Spojrzała na to na tatę, potem na mamę, potem na kosmyk włosów. Potem wskazała na siebie paluszkiem i poinformowała ich radosnym głosem:
– Moje!
Taak… To było pierwsze i zarazem ulubione słowo Sophie. Używała go na określenie wszystkiego. Nawet włosów własnej matki. I piłeczki ojca, która sobie, krótko mówiąc przywłaszczyła. Nie żeby on miał coś przeciwko. Za to Lisa ogłosiła veto przeciwko kradzieży włosów. Na co House zaproponował jej, żeby nosiła kask.
Na co Sophie głośno i wyraźnie ogłosiła: „mój!”
Na co oboje zaczęli się śmiać.

*
– Tato…
– Nie.
– Ale tato!
– Nie.
– Powiem mamie o Burbonie schowanym pod moim łóżkiem, za koszykiem z klockami.
– Dobra, rób co chcesz.
– Dziękuję! – wykrzyknęła Sophie. Właśnie uzyskała zgodę na nocowanie u koleżanki.

*
– Mamo…
– Co?
– Mogę iść z tatą na monster trucki?
– Nie.
– Dlaczego? – oburzyła się.
– Bo jesteś za mała.
– Mam cztery lata!
– No własnie!
– No to ja powiem tacie o twoich zapach wina schowanych za moją komodą.
– Ee… Słoneczko, a może chciałabyś zabrać na monster trucki jeszcze wujka Jimmy’ego?

*
Państwo House spacerowali po własnym ogrodzie. Spacerowali w konkretnym kierunku. Konkretnie w kierunku swoich dzieci. Mieszanka genów sprawiła, że owe maleństwa okazały się być… Jakby to ująć… Cóż, bardzo podobne do rodziców w każdym razie.
Manipulatory, złodzieje jedzenia, szantażyści, mini – geniusze, perfekcjoniści i szaleńcy. Tako określano całą rodzinę w szpitalu.
Jak się okazuje nic nie było przesadzone.
Lisa i Greg zbliżyli się do dwójki dzieci pochylonych nad kamiennym stolikiem. Wyglądało to dość tajemniczo. I groźnie.
– Co robicie? – zapytała Cuddy.
Obrócili się jednocześnie, przybierając miny niewiniątek. Może i nawet uwierzyliby w to nieme zapewnienie o grzeczności, gdyby nie nóż – ze śladami krwi – trzymany przez ich córkę.
– Nic – oświadczyła Sophie.
– Nic – w tym samym momencie powiedział Junior.
– Więc nie będziecie mieli nic przeciwko, żebym spojrzał na stół?
– Nie! Nie możesz. Bo to… Niespodzianka!
– Ach tak…
– Tak!
– Jeśli chcieliście mi zrobić prezent nie musieliście od razu zabijać Maurice’a.
Maurice był nowym prezesem rady nadzorczej. I zarówno Greg jak i Lisa go nie cierpieli. Z wzajemnością zresztą.
Dzieci parsknęły cichym śmiechem. Pół życia spędzały w szpitalu i były doskonale rozeznane w tym co się tam działo. Sophie miała już dziewięć lat, kilka pierwszych miejsc w konkursach pianistycznych i talent do medycyny. Samodzielnie zdiagnozowała kilku pacjentów ojca. Greg House Junior miał tylko cztery lata, za to olbrzymi talent do zarządzania i manipulacji. Potrafił podporządkować sobie każdego wszystko zorganizować… Matka często używała go jako osoby rozplanowującej grafik. Radził sobie znakomicie. Oprócz tego zaczynał własnie brać lekcje gry na gitarze oraz karate.
Ich największa wadą, a może zaleta była nadmierna ciekawość. Jako zgrany zespół, który nigdy nie pokazuje się osobno, rozpracowywali wszystkich napotkanych ludzi, poznawali ich sekrety, igrali z nimi. Czuli ogromy głód wiedzy, musieli mieć jakieś pojęcie o wszystkim.
Tak więc trudno się dziwić ich rodzicom, że byli trochę zaniepokojeni.
– Dlaczego od razu zabijać? – spytał Junior, zawzięcie mrugając oczami.
– Do tego zwykle służy zakrwawiony nóż…
– Greg, ja używam zakrwawionego noża do krojenia surowego mięsa… Czasami – mruknęła Lisa.
– Zrobiliście obiad? – zainteresował się House.
– Ee… Nie – przyznała Sophie.
– Więc?
Dziewczynka niechętnie odsunęła się na bok. Na kamiennym stole leżał szczur z rozciętym brzuchem. House zaczynał bać się własnych genów.
– Czy to Steve? – zainteresował się Lisa.
– Nie – zaprzeczył szybko Junior. – Znaleźliśmy go martwego w piwnicy. Chyba zjadł trutkę.
– Robiliśmy sekcję – wyjaśniła Sophie.
Greg wzniósł oczy do nieba. Będzie musiał wyjaśnić Chase’owi, że pokazywanie jego dzieciom gdzie trzyma się noże chirurgiczne nie jest dobrym pomysłem. Teraz już chyba nic go nie zaskoczy.
– Ustaliliśmy, że to była ona. I że była w ciąży. Zrobiliśmy cesarskie cięcie, ale szczurka nie udało się już odratować – dodał Junior.
House zmienił zdanie. Jego dzieci były w stanie zaskoczyć go zawsze.

*
House otworzył oczy, porządnie spanikowany. Sen pełen migawek z życie jego, Lisy i dzieci. Koszmar? A może i nie? Cóż, wyglądało to bardzo ciekawie…
Przyszło mu do głowy, że nie miałby nic przeciwko temu, żeby to wszystko wydarzyło się naprawdę.

*
Lisa obudziła się na swojej kanapie. Ależ miała przyjemny sen… Chociaż musiała przyznać, że te dzieci ją trochę przerażały. Mimo to najbardziej na świecie chciała, by to okazało się prawdą…
W każdym razie, mogłoby być ciekawie.

cdn.