Wariaci, czyli szpital pod specjalnym nadzorem [Z]

lisek

Kolejna historyjka w moim stylu

Czyli, coś do poczytania bez zagłębiania się w analizy

Ci, którzy lubią coś więcej, niestety nie będą zadowoleni. Ogólnie mój wen strajkuje więc nie wiem jak będzie

Nie ma Rachel, nie ma Lucas’a, jest Huddy, Wilson i stary zespół. Okolice drugiego sezonu. Coś pt. „Co, by było gdyby…?” Prawdziwy sens tytułu zrozumiecie chyba dopiero w drugiej części. To tyle.

Wariaci, czyli szpital pod specjalnym nadzorem. [NZ]

I

Poranek w PPTH...

- Dzisiaj wtorek – młody, przystojny blondyn wpatrywał się w niewzruszoną twarz lekarki.
- To nie ma sensu – westchnęła.
- Kocham cię – uśmiechnął się ciepło, ale dziewczyna tylko wywróciła oczami i wyszła.
- I zrozum tu kobiety – pomyślał australijczyk i wrócił do przerwanego badania. Pacjentka spojrzała na niego z politowaniem.
- No co? – był kompletnie skołowany. Zresztą nie tylko on. Pobodne rozterki, przynajmniej teoretycznie, przeżywał inny lekarz.

- Trzeba było założyć ten w paski – naczelny onkolog PPTH namiętnie przeglądał się w lustrze. Miał świadomość, że jego pacjenci zmagają się większymi problemami niż źle dobrany krawat, ale wiedział również, że robiąc na nich dobre wrażenie, podświadomie dodaje im otuchy. – Nie ma to jak widok przystojnego lekarza o poranku – pomyślał i zaraz skarcił się w myślach za własną próżność. – Zamieniam się w Chase’a – westchnął, zakładając biały kitel. Na szczęście inni mieli prawdziwe problemy.

- Nie pytałem, czy sala jest gotowa?! Mówię, że jest mi potrzebna. Pacjent nie poczeka, aż skończy pani drugie śniadanie i łaskawie ją przygotuje! – ciemnoskóry lekarz wyżywał się na przestraszonej salowej. – Jestem prawie jak House – pomyślał, bardzo z siebie zadowolony. A propos...

- Tak, teraz tylko uzyskać jej zgodę – wziął głęboki oddech i podniósł się z wygodnego fotela. – Bułka z masłem – dodał, kuśtykając w stronę jej gabinetu. Oczywiście, zanim zdoła ją przekonać, Foreman będzie już w połowie zabiegu, ale kto by się przejmował takimi szczegółami. Był jak struś pędzi wiatr na trzech nogach. Zawsze tak było, gdy zmierzał w stronę jej gabinetu. Słowne utarczki były tym czymś, co uwielbiali oboje. A może chodziło o coś więcej…?
Tym razem na pewno. Bo wiedział, o czymś, o czym miał się nigdy nie dowiedzieć. Ale w końcu, ktoś taki jak Wilson nie może mieć przed nim żadnych tajemnic. Na samo wspomnienie przesłuchania biednego przyjaciela, szyderczy uśmieszek wdzierał się na jego nieprzeniknione oblicze.
Ona była tym kimś, kto musiał się z tym wszystkim zmagać, tyle tylko, że w tej chwili przeżywała swoje własne, niewielkie, ale jednak załamanie nerwowe.

- Po co mi to było? – administratorka PPTH ukryła twarz w dłoniach. Od dobrych pięciu minut siedziała w kompletnym bezruchu i analizowała swoje bezsensowne postępowanie. – Na pewno weźmie mnie za jakąś wariatkę. Ni z tego, ni z owego zapraszam go na kolację. - Przecież dobrze wiedziałam, że nic z tego nie będzie – przeklinała się w myślach. – To tylko przyjaciel. A przyjaciół nie prosi się o takie przysługi. Chociaż jego mina, gdy w końcu udało mi się wysłowić… – uśmiech mimowolnie rozjaśnił jej strapione oblicze. – To było takie zabawne – w tej chwili szczerzyła się jak mysz do sera. Nie miała pojęcia, że ktoś bacznie się jej przygląda. Tak, stał za szklanymi drzwiami już od dłuższego czasu i umierał z ciekawości, co takiego się stało, że jego szefowa zwariowała. Siedziała w swoim dyrektorskim fotelu i co chwila zmieniała wyraz twarzy. Raz ukazywał złość, za chwilę zmieszanie, by w ostateczności przerodzić się w śmiech. Jeszcze raz dokładnie zlustrował pomieszczenie i nikogo innego w nim nie zauważył.
- To wariatka – powiedział na głos, zwracając na siebie uwagę pacjentów i nielicznego personelu. - Albo myślimy o tym samym? - był niemal pewien. Cuddy w tym momencie uniosła wzrok i dostrzegła intruza czającego się w pobliżu. Westchnęła głęboko i posłała mu złowrogie spojrzenie mówiące: „Wchodzisz na własne ryzyko.”
- Podobno randki z Wilsonem działają cuda, ale to chyba przesada? – rzucił, forsując drzwi jej gabinetu.
- To była tylko kolacja i to nie twoja sprawa – warknęła, przeszukując szuflady biurka.
- Czuję się zaniedbywany – zrobił minkę zbitego pieska. Cuddy uniosła brwi i spojrzała na niego pytająco.
- Mam na myśli Wilsona – wyjaśnił. – Przez randkę z tobą odwołał nasze kręgle – jego wnikliwe spojrzenie analizowało każdy jej ruch. Powoli wyprostowała się na krześle. Ona również nie spuszczała z niego wzroku.
- To był jednorazowy wypad, przyjacielska kolacja...
- Tłumaczysz się – jego oczy zwęziły się, jak u rasowego chińczyka. - Co tam ukrywasz? – zauważył jak upycha jakieś teczki w górnej szufladzie.
- Nagie zdjęcia Wilsona – powiedziała zupełnie poważnym tonem. Dyskusja z tym typkiem, jak zwykle po pięciu minutach doprowadzała ją do rozstrojenia nerwowego.
- Ja też chcę!!! – jednym ruchem wyrwał jej ostatnią teczkę z ręki. – Miły, czarujący. Lubi taniec i filmy przyrodnicze – czytał z wielkim zaciekawieniem. – Wiek: Trzydzieści pięć lat. Wzrost: metr osiemdziesiąt. Oczy: niebieskie… Cuddy wzięła głęboki oddech. Wiedziała, co ją czeka. Diagnosta podszedł bliżej, nadal nie odrywając wzroku od czytanego dokumentu. Zerknął na otwartą szufladę i wykorzystując jej chwilowe zażenowanie wyciągnął kolejne teczki.
- House!!! – krzyknęła, próbując mu je odebrać. Niestety.
- Zamieściłaś swój anons w necie? – posłał jej kpiące spojrzenie.
- Nie twoja sprawa – dodała, podnosząc się z fotela i wyrywając mu akta z ręki. – A teraz żegnam – wskazała na drzwi.
- Boże?! Więc napalona, perwersyjna czterdziestka, to ty? – perfekcyjnie udał przerażenie.
- Kretyn – warknęła. – Co robisz?! – jej cierpliwość niebezpiecznie zbliżała się do punktu krytycznego.
- Sprawdzam swoją teorię – wyjaśnił, bezczelnie popijając jej kawę, a właściwie jej substytut.
- Co to ma być?! – z trudem przełknął wykradziony łyk napoju.
- Kawa bezkofeinowa – uśmiechnęła się zadziornie.
- Czyli kawa bez kawy? – parsknął zniesmaczony.
- Wybacz, ale dyskusje o kawie będziemy musieli odłożyć na „świętego nigdy” – ponownie wskazała na drzwi.
- To nie są ogłoszenia z netu – miał ten sam wyraz twarzy, co przy diagnozowaniu najtrudniejszych przypadków. – Z Wilsonem nie byłaś na randce, a kawy pozbyłaś się nie bez powodu – jego oczy rozbłysły. Cuddy wciągnęła powietrze, uniosła wzrok, a następnie ponownie opadła na fotel.
- Baba Jaga rozpoczęła polowanie na Jasia i Małgosię – rzucił, odsuwając fotel i stając pomiędzy nią, a blatem biurka.
- To moje życie i moja sprawa – nie mogła się już dłużej wypierać.
- Wilson wie, że był potencjalnym dawcą? – zapytał rozbawiony.
- Tak – w momencie zrobiła się purpurowa.
- Powiedz, że zrobiłaś zdjęcie, kiedy mu to oznajmiałaś – ciągnął ledwo powstrzymując wybuch śmiechu.
- Świetnie. Wiedziałam, że tak będzie – w jej głosie pojawiła się nutka bezradności.
- Kiedy zaprosisz moich chłopców? – zapytał, zmniejszając dystans między nimi.
- Kiedy świnie zaczną latać – zripostowała, odpychając go od siebie. Wywrócił oczami.
- Jutro u mnie? – rzucił nie zwracając uwagi na jej zażenowanie.
- Dziś w gabinecie zabiegowym – dodała. Jego mina sugerowała, że właśnie zobaczył kosmitę lub coś równie nieprawdopodobnego.
- Spójrz w lustro. Wilson miał dokładnie taką samą minę - tym razem to ona parsknęła śmiechem.
- To było wredne – oburzył się.
- Mówiłam serio – wyjaśniła, widząc jego pełną konsternację. Jeszcze przez chwilę ich spojrzenia przenikały się nawzajem, próbując odczytać własne intencje. Niestety, tym razem wszystko było skomplikowane nieco bardziej niż zwykle.
- A zapomniałbym, przyszedłem tu po niewiarygodnie niebezpieczną biopsję dla mojego umierającego pacjenta – dodał, zmierzając w kierunku drzwi.
- Tą, którą w tej chwili przeprowadza twój barwniejszy klon? – zwycięski uśmieszek nie znikał z jej twarzy. Jak zwykle była jedyną osobą potrafiącą wprowadzić go stan całkowitego osłupienia.
- Więc rozumiem, że zgoda to tylko formalność – wcześniejszy szok szybko przerodził się w łobuzerski uśmieszek.
- Jeśli coś mu się stanie…? – nie dokończyła, odpowiedziały jej zatrzaskujące się z impetem drzwi.

Nie miał pojęcia czego się spodziewać, ale opuścił jej gabinet z wyraźnie zadowoloną miną. Udał się prosto do pierwszego psychologa PPTH i głównego specjalisty w sprawach analiz zachowania istot skomplikowanych, czyli do swojego osobistego przyjaciela James’a Wilsona.
- Dlaczego mi nie powiedziałeś? – wpakował się do jego gabinetu nie zwracając uwagi na kobietę siedzącą przy biurku. - Potencjalna pani Wilson? – zapytał zaciekawiony. Młoda blondynka o śniadej cerze i smutnych oczach spojrzała na niego jak na wariata.
- Tak. To wariat – lekarz w białym fartuchu potwierdził na głos jej przypuszczenia.
- Jeśli nie planujesz z nią ślubu, chyba może poczekać? – dodał, rozsiadając się na kanapie. – No, chyba, że umrze w ciągu najbliższych pięciu minut? – spojrzał na zegarek. Kobieta momentalnie się rozpłakała.

OLA336 · Wysłany: Śro 20:30, 10 Mar 2010 Temat postu:

Lubię bułkę z masłem

(Wali mi, przepraszam, ale to przez pewne zdjęcie

) Mój strusiek!

Wariatów też lubię

Zwłaszcza tych dwoje wariatów

*Przytulam mojego biednego szczeniaczka

* Jakiś ty szczwany House i szybki

„Jasia i Małgosię”

Umarłam!!

Ale eeeee tą bajkę też lubię

Eeee to było wredne!

Widzę, że odniosłam pedagogiczno – manipulatorski sukces!

Dopisze sobie to do CV (czy jakoś tak

) Mój kochany Lisek wrócił!

Niczym syn marnotrawny

Przepraszam, to przez rekolekcje

Chcą mnie tam nawrócić!

Ale ty wiesz, że mi się podobało, że jestem zachwycona, że jest pięknie, cudownie, uroczo i jak zwykle genialnie! Kocham i czekam na cd

a_cappella · Wysłany: Śro 20:41, 10 Mar 2010 Temat postu:

Klepię!

Edit:
Mam dzisiaj jakiś dziwny problem ze skupieniem się, czytałam ze trzy razy, zanim zrozumiałam, o co chodzi, ale jak już zaklepałam miejsce, to wypadałoby coś skrobnąć.

czarodziejka · Wysłany: Śro 20:53, 10 Mar 2010 Temat postu:

Zaklepię sobie miejsce.

Lisek w swoim starym, dobrym stylu.

Z rewelacyjnym humorem, wspaniałymi dialogami, idealnie oddanymi postaciami, po prostu wszystko, czego dusza może zabraknąć od hudzinkowego fluffu. (;

Takie teksty rzeczywiście świetnie Ci wychodzą. I chociaż wolę raczej te głębokie teksty to Ty kradniesz mnie do tego fluffowego świata. Zabierasz mnie na wycieczkę po nim i pokazujesz jedne z piękniejszych jego zakątków.

Przepraszam, że nie pojawiałam się pod Twoimi fikami, ale brak czasu robi swoje. Wiedz jednak, iż jesteś cudowna.

Dziękuję, za stare, dobre Huddy. C:

Wena i czasu.

Ściskam,
czarodziejka

Gorzata · Wysłany: Śro 21:56, 10 Mar 2010 Temat postu:

genialne!
bardzo mi się podobało, jak zresztą wszystko, co twoje

myślałam nad zacytowaniem jakiegoś fragmentu, który mi się najbardziej spodobał, ale uznałam, że nie będę całego ficka cytować

czekam na kolejną część!
Wena!

Agusss

LISEK!!!!

A jednak zostawiłaś ten tytuł

I dobrze

Mamo, ale się uśmiałam czytając to

Przecodziłam od jednej katastroficznie śmiesznej sceny do drugiej w sumie do drugiej

I dziwić się, że mi sie spodobało? xD
Ale Cuddy podstępna

mazeltov · Wysłany: Czw 14:18, 11 Mar 2010 Temat postu:

Lisku milo widziec ze znowu przygotowalas cos dluzszego dla Hudzinek

Zapowiada sie ciekawe

a ich potyczki slowne mistrzostwo

chciala bym zobaczyc jak Cuddy mowi mu ze ze dzisaij w gabinecie zabiegowym jego mina musiala byc warta oskara

tylko ze ja juz sama nie wiem czy ta propozycja byla na serio czy tyczyla sie odrabiania godzin w przychodni

Swietnei oddalas postacie i zachowalas ladna kanonicznosc wydarzen i sytuacji

dodatkowo pokazalas ze moze House jest spyciarz ale Cuddy i tak go wyprzedza bo czasem wie wiecej niz jemu sie wydaje tylko nic nie mowi

czekam na cd

sylrich05 · Wysłany: Czw 20:11, 11 Mar 2010 Temat postu:

czekam na cd. ; P

neko.md · Wysłany: Czw 20:28, 11 Mar 2010 Temat postu:

lisku !
to jest boskie!
i tylko tyle umiem powiedzieć !

czekam na cd., i wena życzę. najlepiej ze Zuem w komplecie

lisek · Wysłany: Pią 14:45, 12 Mar 2010 Temat postu:

Oluś

Te Twoje komenty są zabójcze

Uwiebiam je

Ale jeszcze bardziej uwielbiam Ciebie

A cappella

a widzisz jak się można wkopać

można zaklepać beznadziejnego fika, a potem trzeba go skomentować

Dzięki

Czarodziejka

Tak, moja specjaność to oklepany fluff

Tak, wiem, że Ty wolisz coś głębszego, tym bardziej mi miło, że przeczytalaś i skomentowałaś na dodatek

Dzięki za tyle miłych słów

Również ściskam mocno

Gorzata

Bo się zarumienię

Dzięki

Agusss

Co prawda tytuł nadal mi nie pasi, ale jak to mówią z braku laku dobry gips

Nie wiem, czy jest na co

KC

Mazeltov

Bo u nich to nigdy nic nie wiadomo, propozycja była serio, ale nie taka jak mogło się wydawać

Zresztą sama zobaczysz

Syrlich, ale to nie będzie nic specjalnego

Nekuś

Miło, że się spodobało

A zóego wena nigdy za wiele

Dzięki

Kurcze, trochę chaotycznie idzie mi to pisanie. Powstają poszczególne fragmenty, a dopiero potem łącze je w całość. Mój wen oszalał. Więc jest jak jest

II

- Musiałeś, po prostu musiałeś – Wilson był wściekły.
- Ale ja nic nie zrobiłem – diagnosta jak zwykle udawał niewiniątko.
- Nie ma w tobie ani odrobiny współczucia? – zapytał zrezygnowany.
- Czego? – House świetnie się bawił.
- Ona umiera – onkolog wskazał na drzwi, którymi kilka chwil wcześniej wyszła załamana kobieta.
- Każdy kiedyś umrze – westchnął wyraźnie znudzony kazaniem przyjaciela.
- Tobie już nie można pomóc – James ukrył twarz w dłoniach.
- A i owszem, można – wbił w niego maślane spojrzenie. Wilson doskonale wiedział, co się za tym kryje.
- O cokolwiek zamierzasz mnie poprosić, w cokolwiek wkręcić, mówię nie – wyjaśnił, wracając do wypełniania kart pacjentów.
- Chodzi o Cuddy – rzucił od niechcenia.
- Faktycznie coś wspominałeś – parsknął przyjaciel siedzący za biurkiem.
- Za to ty słowem nie wspomniałeś o jej „prośbie” – specjalnie zaakcentował ostatnie słowo.
- Powiedziała ci?! – był zszokowany.
- Oczywiście – posłał mu zwycięski uśmieszek.
- Czyli jak zwykle, wszystko wywęszyłeś podstępem – onkolog nie miał co do tego żadnych złudzeń.
- Wilson! Ona chce mieć dziecko! – wykrzyczał, jakby w ten sposób mógł lepiej pojąć sens jej decyzji.
- Jest kobietą. To normalne, że chce mieć dziecko. Wiesz, instynkt macierzyński, zegar biologiczny i te sprawy – w przeciwieństwie do diagnosty, jego ta decyzja zupełnie nie zdziwiła, a już na pewno nie wybudziła w nim takich emocji.
- To Cuddy – zaznaczył.
- Z czym masz problem? – Wilson od razu zamierzał przejść do sedna sprawy.
- Z niczym. Dlaczego miałbym mieć z tym jakiś problem? – zaprzeczył, wyczuwając podstęp przyjaciela.
- Jesteś zazdrosny, że nie przyszła z tym do ciebie – z wyraźnym rozbawieniem wskazał na diagnostę.
- Gdybym tylko chciał, już dawno miałbym z nią dziecko – palnął bez namysłu. Dopiero po chwili dotarł do niego sens wypowiedzianych przez siebie słów. James’a zamurowało. Nieprzeniknioną ciszę przerwała wchodząca do gabinetu dyrektorka.
- Pokłóciliście się? – zapytała, wyczuwając panującą w pomieszczeniu niezręczność.
- Tak, mamo. Ale to on zaczął – pierwszy odezwał się House. Onkolog nadal milczał.
- Jesteś mi potrzebny – wskazała na diagnostę.
- A nie mówiłem – dumny z siebie puścił oczko w stronę uśmiechającego się pod nosem Wilsona.
- Nigdy was nie zrozumiem – skwitowała wychodząca administratorka. Zaśmiali się oboje. Odetchnęła z ulgą. Bała się, że jej głupia propozycja może zniszczyć ich przyjaźń. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło. A właściwie, to zaczęło…

- Czy mam się bać? – zapytał, gdy tylko znaleźli się w jednym z gabinetów zabiegowych.
- Tylko ja ryzykuję – wyjaśniła, podając mu igłę i strzykawkę do połowy nasączoną jakimś płynem.
- A mówią, że to ja jestem ćpunem – wywrócił oczami.
- Za cztery dni mam zabieg – za wszelką cenę unikała jego spojrzenia.
- Co prawda liczyłem na innego rodzaju przyjemność, ale wkłuwanie się do twojego wielkiego tyłka też zapowiada się całkiem nieźle – szyderczy uśmieszek nie znikał z jego twarzy.
- House!
- Dlaczego ja? – zapytał zaciekawiony.
- Bo tylko ty mnie zrozumiesz – niemal wyszeptała.
- Chyba żartujesz? Zupełnie cię nie zrozumiem, nie mam pojęcia po ci to? – był kompletnie zszokowany jej odpowiedzią.
- Ok. Jeśli nie chcesz… - spojrzała mu prosto w oczy, chyba po raz pierwszy od dłuższego czasu.
- Odwróć się – polecił. Teraz to on unikał jej szaroniebieskich oczu.
Jedna, krótka chwila, a mówiąca tak wiele. Dwoje samotnych ludzi szukających zrozumienia. Niepotrzebne były słowa.

- Upsss… My nie chcieliśmy… - do pokoju wpadli rozbawieni i wyraźnie zajęci sobą Chase i Cameron. W sumie nie do końca można było określić, kto był bardziej zażenowany. Oni, czy House i Cuddy.
- Nie umiecie pukać? – warknął zdenerwowany diagnosta.
- Co to ma znaczyć? – Lisa przybrała służbowy ton głosu.
- My… To znaczy… - jąkali się obydwoje.
- Może ustalimy godziny. Wiecie, zrobimy grafik korzystania z zabiegowego w celach… - House oczywiście nie mógł się powstrzymać.
- To my już pójdziemy – Cameron pociągnęła za sobą skonsternowanego kochanka.
- No co?! – spojrzał na przybitą dziekan medycyny. – I tak nikt w to nie uwierzy, a przynajmniej twoja tajemnica się nie wydała – dodał, wyciągając z kieszeni marynarki zużytą strzykawkę.
- Dzięki – skinęła głową i wyszła.
Nie zastanawiał się nad tym, nie analizował, po prostu poprosiła go o pomoc, a on się zgodził. Nie z dobroci serca, a dla zabawy. Taka była jego powierzchowna interpretacja zaistniałej sytuacji i tego zamierzał się trzymać. Oczywiście jedyne, co musiał teraz zrobić to unikać swojego sumienia, czyli pewnego irytującego onkologa.

- Mamy nowego pacjenta – Foreman z niepokojącym uśmieszkiem na twarzy wręczył szefowi akta. Był wyraźnie zdziwiony, że to nie Cuddy je przyniosła, ale był również pewien, że jest na to jakieś racjonalne wyjaśnienie.
- Jesteś tu? – z zamyślenia wyrwał go głos Cameron.
- Kto to? – zapytał przeglądając kartę.
- Nie pytasz, co mu jest, tylko kim jest? – Chase był zaskoczony.
- Widziałem limuzynę przed szpitalem, akta przyniósł mi Foreman więc nasza Baba Jaga jest pewnie zajęta obskakiwaniem tego ważniaka, a lepiej wiedzieć, kogo ewentualnie można zabić – był dziwnie spokojny.
- To syn doradcy prezydenta – wyjaśnił czarnoskóry lekarz.
- Naszego prezydenta? – palnął zdumiony australijczyk.
- Nie, tylko tych idiotów, którzy na niego głosowali – w tym momencie do gabinetu diagnosty wszedł bardzo elegancki mężczyzna. Miał na sobie garnitur od Armaniego, koszulę wyglądającą na droższą, niż dobytek połowy lekarzy pracujących w tym szpitalu, złote zapinki na rękawach i buty błyszczące bardziej, niż te świeżo wypolerowane u Wilsona.
- Szukam doktora House’a – jego głos był ciężki i stanowczy.
- Jest na urlopie – diagnosta jak zwykle zamierzał być sobą w stu procentach.
- Miło mi – mężczyzna wyciągnął rękę na przywitanie.
- Przecież mówiłem… - oczywiście nie zamierzał uściskiwać dłoni żadnemu bubkowi.
- Doktor Cuddy wspominała, że jest pan nieco „specyficzny” – wyjaśnił.
- A wspomniała coś o moim seksownym tyłku i zabójczym spojrzeniu? – zakpił.
- Niestety. Ale na moje nieszczęście, powiedziała, że jest pan najlepszym lekarzem w tym szpitalu i tylko pan może pomóc mojemu synowi.
- On umiera – House rzucił akta na stół i podszedł do swojej tablicy.
- Nie pójdzie go pan zbadać?! – mężczyzna był wyraźnie oburzony.
- Cameron, zaopiekuj się tatusiem…
- Nazywam się Michel. James Michel – przerwał mu coraz bardziej nabuzowany mężczyzna.
- A już myślałem, że poznałem Bonda – parsknął śmiechem.
- Masz go uratować! – zagroził. Cameron z trudem wyprowadziła Michel’a z pokoju.
- Chyba przesadziłeś? – Foreman pokiwał znacząco głową.
- Chodząca niewinność go udobrucha, chociaż z tą niewinnością… - spojrzał na zakłopotanego Chase’a.
- Może wrócimy do pacjenta – zasugerował ciemnoskóry lekarz. – Lepiej, żeby ten ważniak tu nie umarł.
- Racja – zgodził się diagnosta. – Przecież nie chcemy skończyć w jakimś kubańskim więzieniu – puścił oczko w stronę młodszego lekarza.

OLA336 · Wysłany: Pią 15:45, 12 Mar 2010 Temat postu:

Oj Greg, coś mi się wydaje, że James tak szybko nie zapomni twoich słów

Jednym słowem masz przerąbane!

(Żeby nie napisać brzydziej

)
No właśnie, podobno to House jest ćpunem!

Eeeee ćpunów nie lubię…

Ale Greg’a tak

Ok.,

Cuddy też lubię

Ale jego bardziej

Kochany House, obronił Cuddy

Mój ty bohaterze

Jest!

Będzie kogo zabijać!

Oooo Bonda lubię

Iiiiii jupiiiiiiiiii

Zapowiada się ciekawie! Zresztą jak zawsze Lisek, wiesz, że cię uwielbiam?

I że czekam na cd?

maagdaa · Wysłany: Pią 17:04, 12 Mar 2010 Temat postu:

Lisku, uwielbiam Cię poprostu !
Już kocham ten fik ! Szybko proszę następną część !

Chyba muszę przywiązać Cię do krzesła, postawić przed Tobą komputer i wypuścić Cię dopiero po napisaniu przynajmniej 20 nowych fików i oczywiście po dokończeniu tych innych cudeniek ! ;P

Aduśka · Wysłany: Pią 17:42, 12 Mar 2010 Temat postu:

Liiisku

Uwielbiam ten fik

Z resztą jak każdy, który jest Twoim Dziełem (tak! Przez duże D)

Pewnie już wspominałam, jak bardzo podoba mi się Twój styl, ale powtórzę. Uwielbiam!

Taki lekki, intrygujący no i te dialogi. Bardzo dobrze oddane. Bardzo zbliżone do tych w serialu

A co do dwóch części (wybacz,że dopiero teraz komentuję, nie wiem jak to się stało, że nie skomentowałam 1

)

Cuuuda!

House w 100% House, Hilsonek no i Huddy

Wyobraziłam sobie miny House'a&Cuddy i Cam&Chase'a podczas przypadkowego spotkania w zabiegowym

Weny!

P.S Twój Wen jest boski!

JiKa30 · Wysłany: Pią 18:07, 12 Mar 2010 Temat postu:

Przepraszam, że dopiero teraz, ale wcześniej jakoś nie mogłam zabrać się do przeczytania

Literówki z I części:

lisek · Wysłany: Pią 18:46, 12 Mar 2010 Temat postu:

Oluś, co ja bym bez Ciebie zrobiła

Twoje komenty są dla mnie jak dobry fik

Mogę czytać bez końca

Maagdaa

Ja nie wiem, co powinnam Ci odpisać

Ty na prawdę mnie przeceniasz

Co nie zmienia faktu, że mój wen to uwielbia

Bardzo dziękuję za wsparcie tu i przy rozmowach

Dziękuję, że nadal czytasz

Zawsze jak pojawia się Twój nick krzyczę "O, maagdaa!!!" serio

Aduśka

nasza romatyczna dusza

Jakie duże D?

Twoje fiki są Dziełami przez duże D

Mój wen to taki zwyczajny i na dodatek kaprysi

Urwanie głowy z nim

Dzięki kochana

Jika

To było coś niesamowitego

Biję pokłony do samej ziemi

za to, że poświęciłaś swój czas na tak dogłębne zagłębienie się w moim tekscie

Czasem to literówki, a czasem niewiedza

Ja czytam to kilka razy przed wrzuceniem

Mówię, to, bo to dowód, że absolutnie nie zasługuję na nazywanie mnie mistrzem

Jestem typowym średniakiem, który po prostu lubi pisać, a zwłaszcza tworzyć dialogi, to niesamowite uczucie, jak wchodzi się w danego bohatera i próbuje odgadnąć, co i jak mógłby powiedzieć

Reszta na PW

JiKa30 · Wysłany: Pią 18:51, 12 Mar 2010 Temat postu:

nie ma za co, nie miałam nic lepszego do roboty. jesteś mistrzem, nie zaprzeczaj

to nie tylko moje zdanie, większość horum Cię kocha

i zawsze jestem chętna do sprawdzenia twoich Dzieł

e: tak sprawdzałam błędy, że zapomniałam ocenić fik ! a więc oceniam: całość śmieszna, humor idealny, House to House, Cuddy to Cuddy, Wilson to Wilson itd., a nie jakieś cukierki, jak w niektórych fikach.
weny !

OLA336 · Wysłany: Pią 19:05, 12 Mar 2010 Temat postu:

Aduśka · Wysłany: Pią 19:22, 12 Mar 2010 Temat postu:

Podpisuję się pod dziewczynami ręcami i nogami

No dobra - rękami, bo jeszcze powiedzą, że analfabetka jestem

Jesteś Mistrzem - a literówki, każdemu się zdarzają

daritta · Wysłany: Pią 19:33, 12 Mar 2010 Temat postu:

Mistrzu moj

Matko to jest swietne

Niech Cuddy pojdzie zapytac o to samo co Wilosna,ale House'a

Czekam na cd of kors

Pozdrawiam i wena zycze

lisek · Wysłany: Pią 19:36, 12 Mar 2010 Temat postu:

Wszystkie jesteście przepełnione zÓem

Tak zawstydzać biednego liska

Aduśka ma dla nas coś nowego

jutro...

No, to sobie przeczytacie i zobaczycie, co to jest mistrzostwo

Oluś, znaczy Angelino

znaczy Eminemie

też kocham

ale i tak przesadzasz

Jika

EDIT.
Daritta

I Ty przeciwko mnie

Tego, co wymyśliłam, chyba nikt się nie spodziewa

Dziękuję

Gorzata · Wysłany: Pią 19:43, 12 Mar 2010 Temat postu:

Genialne!
Ty śmiesz twierdzić, że nie jesteś mistrzem?!
jesteś i to jak najbardziej!
Uwielbiam ten fick, jak wszystkie inne Twoje

Wena na ciąg dalszy!

GosiaczeQ_17 · Wysłany: Pią 22:08, 12 Mar 2010 Temat postu:

Spodobał mi się początek ale pozwól, że przeczytam całość jak już będzie skończone

Bo nie chcę przegapić żadnego szczegółu

gehnn · Wysłany: Pią 22:17, 12 Mar 2010 Temat postu:

maagdaa · Wysłany: Sob 17:10, 13 Mar 2010 Temat postu:

Ohh ! No, krzycz, krzycz.

Czuję się zaszczycona.

^^
Ale na przywiązanie do krzesła, jak rozumiem się zgadzasz ? ]:-> xpp

CaRoLaInE_97 · Wysłany: Sob 17:38, 13 Mar 2010 Temat postu:

Pokochałam tego fika!

Najbardziej ucieszyłam się ze zdania wstępu:
Nie ma Lucasa!

Puchatego Wena!

Z niecierpliwością czekam na cd!