Wykład [M]

Ke$$i_gl-huddy

Cóż, dawno niczego nie pisałam a moje ostatnie tekst spotkały się z bardzo ostrą krytyką... czemu się nie dziwię, bo teraz, kiedy na nie patrzę z perspektywy czasu- są beznadziejne.
Jednak w tym czasie sporo pisałam, więc mam nadzieję, że to opowiadanko będzie troszkę lepsze od pozostałych

Miłego czytania

Wykład był przeraźliwie nudny, a trwał już drugą godzinę. Oczy zamykały jej się ze zmęczenia i gdyby nie jej sąsiad z ławki, już dawno by zasnęła.
Zajęcia doszkalające dla lekarzy, co pewien diagnosta nazwał po prostu „próbą odciągnięcia nas od potrzebujących pomocy pacjentów” zorganizowano w jednej z miejscowych podstawówek. Siedzieli więc po dwie osoby w ławce, zazwyczaj dobrani według własnego uznania i czuli się jak w czasie powrotu do szkolnych lat. W ostatniej ławce Foreman starał się słuchać lektora, co skutecznie uniemożliwiała mu zajmująca miejsce obok Trzynastka, raz po raz szepcząc mu coś do ucha. Z przodu Cameron i Chase pisali sobie liściki na kartce papieru, co chwila wybuchając stłumionym chichotem.
Jej sąsiad zaś- to zupełnie inna historia. Od początku założył, że nie będzie zwracał uwagi na prowadzącego, więc postanowił uprzykrzać życie lekarzowi, który siedział za nimi. Tamten już około dwudziestu razy usłyszał, że jest idiotą i bałwanem. Teraz siedział z zamkniętymi oczami ciagle powtarzając że nie ma ochoty wiedzieć, czemu nie powinno go tu być. Było to nawet dość zabawne oglądać, jak House nęka kogoś innego, więc Lisa siedziała z uśmiechem na ustach.
- Jesteś chirurgiem plastycznym! To nie jest lekarz! Nie ratujesz niczyjego życia! Więc co tutaj, do cholery jasnej, robisz?!- zadał to samo pytanie dwudziesty pierwszy raz. „Nielekarz” tylko wzruszył ramionami, zapatrzony w rysunek na ścianie. Miał niezłą cierpliwość, to mu trzeba było przyznać
- House, daj mu spokój. Widzisz, że już ledwo się trzyma.
- Pani doktor, doktor Cuddy! Błagam, niech go pani ode mnie zabierze- poprosił chirurg
- Przykro mi, doktorze Monde, ale trwają wykłady a ja staram się słuchać. Poza tym, nie ma wolnego miejsca, aby doktor House mógł się przesiąść. – odwróciła się przodem do wykładowcy, z trudem tłumiąc śmiech. Poczuła wzrok diagnosty, który przewiercał ją na wylot. Przeszedł ją dreszcz, jak za każdym razem, gdy wbijał w nią spojrzenie
- Stajesz po mojej stronie. Co może oznaczać, że albo bardzo nie lubisz chirurgów plastycznych, albo na mnie lecisz- wyszeptał jej do ucha, obejmując ja ramieniem. Chwyciła ręką jego dłoń, opadającą luźno na jej ramię i przełożyła sobie nad głową, zwalniając uścisk
- Mylisz się, House... Po prostu nie mam zamiaru się z tobą użerać.
- Oczywiście, że na mnie lecisz!- ponownie ją objął- przystojny, genialny diagnosta! Każda chce mnie dla siebie- tym razem nie odrzuciła jego ramienia, ale za to odwróciła się tak, że ich twarze dzieliły milimetry. Położyła mu rękę na torsie i spojrzała mu w oczy. Wyczytała z nich zdziwienie pomieszane ze zdenerwowaniem i zakłopotaniem
- Nie ja- odepchneła go od siebie ze złośliwym uśmieszkiem- ale wyczułam mocno przyspieszone tętno, gdy byłam tak blisko. Może to ty lecisz na mnie?- odpowiedzią była cisza, która tylko utwierdziła ją w przekonaniu, że może mieć rację. Chociaż... czy to w ogóle możliwe, by House czuł do kogoś głębsze uczucie niż obojętność? By mógł kogokolwiek naprawdę kochać? Po utracie Stacy było mu bardzo ciężko się podnieść, cierpiał przez długi czas. Cuddy była dla niego zawsze czymś w rodzaju przyjaciółki. Wprawdzie nigdy się sobie nie zwierzali, a osoby patrzące na nich z boku prawdopodobnie oceniłyby ich wzajemne relacje jako wrogie, ale oni nawzajem wiedzieli, że mogą na siebie liczyć, wspierali się. Uwielbiała jego wizyty w jej gabinecie, podczas których przeprowadzali wojny o różne zawsze potrzebne badania, kolejne podrobione przez diagnoste podpisy na receptach na Vicodin lub kolejne odszkodowania.
- Dziękujemy państwu za wysłuchanie naszego wykładu. Mamy nadzieję, że dzięki nam leczenie pacjentów będzie zawsze bezpieczne- zakończył lektor
- Gdybym słuchał takich idiotów, jak on, to połowa moich byłych pacjentów wąchałaby teraz kwiatki od spodu, a druga połowa byłaby ślepa, głucha i kaleka- zadrwił
- House, przesadzasz- odparła, wstając i przeciągając się. Zebrała swoje skromne notatki- nie trzeba zachowywać się jak ty, aby kogoś uleczyc
- Ale jestem twoim najlepszym lekarzem, prawda?
- Może- ruszyła do wyjścia, ale po chwili zdała sobie sprawę, że Greg nie ruszył się z miejsca, a więc się odwróciła. Stał przy ławce i rozglądał się po pustej sali, w której zostali tylko we dwoje. Jego błękitne oczy przesuwały się po pomieszczeniu z uwaga, jakby starały się wszystko dokładnie zapamiętać. Tylko stał, nieporuszony, ale wywołał u niej lawinę uczuć, która sprawiła, że postanowiła działaś. Bardzo powoli do niego podeszła i z lekkim wachaniem objęła go za szyję. Odwzajemnił uśmiech
- Czyli jednak na mnie lecisz
- Może
- Cóż, to przynajmniej nie jest „nie”
- Gdybym powiedziała tak to i tak byś mi nie uwierzył. Poza tym... nie powinno cię to obchodzić Masz swoje Call Girl, nie powinno cię interesować czy mi się podobasz, czy nie
- Cuddy- zamknij się. Call Girl już dawno poszły w odstawkę. Nie sprawiały, że miałem pogodne samopoczucie
- A kto sprawia?
- Vicodin... i pewna seksowna administratorka, którą bardzo chcę pocałować- spojrzała na niego z szokiem wypisanym na twarzy.
- Co?- spytała. Nie bardzo wiedziała, czy House mówi serio
- Wyjaśnię Ci to- delikatnie musnął jej usta, a potem ruszył ku drzwiom.- Hej, Cuddy, jeśli chcesz przebić Vicodin, to musisz się mnie trzymać! On nie odstępuje mnie na krok!

Po chwili dało się słyszeć odgłos zamykanych drzwi i stukot obcasów pewnej kobiety goniącej pewnego diagnostę. I go dogoniła.

baby

fajnie, podoba mi się C:

Sarusia

coolness

Ugh... podobało mi się i nie jestem wstanie więcej powiedzieć. No po za tym, że to kolejny tekst, który mnie zauroczył

martusia14

Fajnie

Miło się czytało,super pomysł i dobrze napisane

Czekam na więcej

Ke$$i_gl-huddy

jeej!
nawet nie wiecie, jak sie ciesze z tych pozytywnych opinii!

bardzo dziękuję za miłe komentarze

monad

Hehe

świetny tekst, który niezbicie dowodzi, że dorośli ludzie nadal mają coś z dzieci

szkolna ławka a już zachowanie spada poniżej normy gimnazjalnej

Sympatycznie się to czytało. House w 100% Housowy. Jego zawsze musi być na wierzchu

i zawsze musi mieć ostatnie zdanie

I love it !

Podoba mi się i mam nadzieję że coś nam tu jeszcze ładnego napiszesz

a_cappella