Zdjęcia [M]

cuddles

Mam natchnienie na miniaturkę. Będzie baaardzo miniaturkowata:

Jeśli chcesz żyć wiecznie, to jak możesz chcieć zabić wszystkich dookoła siebie?
Chcesz spędzić całe swoje życie, siedząc w oknie, pogryzając własnoręcznie upieczoną bułkę, z posianego przez siebie zboża i patrząc na szare domy swoich sąsiadów? Sąsiadów, którzy odeszli, jak chmury w wietrzny dzień, lecz nie zostawiając za sobą błękitu, tylko następne chmury, burzowe.
Błękit już nie istnieje. Tylko minimalny jego cień zachował się w twoich oczach, w które spoglądam z czarno-białej fotografii.
Ty też już nie istniejesz. Jesteś tylko wspomnieniem, zatrzymanym przez flash, jakby kwiat zasadzony w osłoniętym od wiatru ogrodzie.
Ale czy zdajesz sobie z tego sprawę? Pewnie nie. Żyjesz w innym wymiarze, ja też. Chodzimy po ulicach, jeździmy na motorach, ty leczysz ludzi, ja na Ciebie wrzeszczę. Czasem zdarza się, że nasze wymiary się połączą, dosłownie na ułamek sekundy. Wtedy znowu widzę Ciebie, jak się poruszasz. Czasem mrugasz powiekami, czasem wykonujesz nieokreślony ruch ręką, albo potrząsasz głową...
Zawsze jednak jest to jakaś oznaka tego, że jesteś żywy, prawdziwy, że w twoich żyłach płynie krew, a nie atrament.
Ty znowu spoglądasz na mnie z drugiej fotografii. Na mnie- na kobietę. Jak odgarniam swoje włosy w ten charakterystyczny dla mnie sposób, jak poprawiam bluzkę, jak uśmiecham się pod nosem, patrząc na twoje wygłupy.
Takie cudowne chwile, a tak rzadko się zdarzają.
Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak zazdroszczę samej sobie, tej prawdziwej, tej lepszej..

*******

Podniosłam wzrok, wpatrując się w twoje błękitne oczy z których bił zachwyt. I to zachwyt moją osobą. Chyba po raz pierwszy widziałam taki ich wyraz, chociaż patrzyłam w nie naprawdę często. Kochałam twoje oczy. Kochałam Ciebie!
Chwyciłam twoją dłoń, wsunęłam palce między twoje i uśmiechnęłam się promiennie. Tak bardzo mnie to cieszyło! Tak bardzo cieszył mnie ten cień uśmiechu na twoich ustach.
Na wargach, które w tym momencie stykały się z moimi, które tak często pieściły moje ciało, które mój kark tak dobrze znał...
Odsunęłam Cię delikatnie od siebie, gładząc twój szorstki policzek dłonią.
Nie musiałam nic mówić, wystarczyły spojrzenia.
Spojrzałam przez moment w prawo, na nasze zdjęcia. Twoje, z porażająco niebieskimi oczami, z uśmiechem, i moje, również uśmiechnięte.
Wyglądaliśmy na nich tak, jakbyśmy wiedzieli, co się właśnie dzieje... Jakbyśmy żyli.

The end
Wiem, tragiczne!

Agnes

Czerwono-Zielona

To jest... to jest piękne. To jest wiersz - w moim odczuciu. W sensie emocjonalnym.

Trafiłaś idealnie w moją stylistykę - nie, to brzmi tak sucho i technicznie... Trafiłaś w mój sposób odczuwania i widzenia świata, w moją wewnetrzną poetykę... A jednocześnie było to takie inne i zaskakujące... Nie jestem w stanie opisać, co czułam, czytając Twoje słowa. To było "to". Piękno słów i piękno uczuć w jednym...

Piękne to i smutne zarazem... Twoja wizja o dwóch równoległych, choć tak rzadko stykających się wymiarach, bardzo do mnie przemówiła. Idealna metafora house'owego sposobu bycia... I ból tego, który patrzy na to z zewnątrz. I to, jak powoli stajemy się tylko czarno-białymi fotografiami...