Żywot duszny [NZ/P]

evi

zweryfikowane przez evi

Moi drodzy! Odkryłam tę małą twórczość gdzieś w zakamarkach dysku i, chociaż na początku nie sądziłam, że uda mi się dalej pociągnąć tę historyjkę, pan Wen przylazł i mnie "natycha". Co ważne - inspiracją dla mnie była twórczość genialnej Arien Halfelven, autorki przecudownych Rozmów trumiennych (forum Mirriel - polecam), które czytałam, zaśmiewając się do łez. Teraz i coś wyszło spod moich paluszków, a choć do pięt nawet szanownej Arien nie dorastam, mam nadzieję, że opowieść moja spodoba się Wam. Przyjemnego czytania!

* * *
Mieszkanie Cuddy. Ding, ding, dong. Ding, dong, dong. Na zegarku godzina 5.27. Cuddy podniosła się wściekła z łóżka, zarzuciła podomkę na siebie i, nie patrząc nawet przez wizjer, otworzyła drzwi.

- Wilson?!

- ...

- Co ty tu robisz o TEJ PORZE?

- Szukam House'a.

- A nie pomyślałeś, że House może spać jak głaz w swoim własnym łóżku w swoim własnym mieszkaniu?

- Byłem już tam. Dzwoniłem. Zapadł się pod ziemię.

- Nie jestem jego dżi-pi-esem, nie wiem, gdzie może być! Wilson, czy straciłeś resztki rozsądku?

* * *
Szpital PPTH. Godzina 8.05. Gabinet Cuddy. Dryń, dryń, dryń.

- *#^#$^@^#(*! Nie dadzą człowiekowi pospać! TAK!?

- ....

- Mhm.

- ....

- Mhm.

- ....

Trzask odkładanej słuchawki.

- Ona jest ze snuuuu, a ubrana w codzieeeenność! Dla mnie zrzuca ją, kiedy robi się cieeeemno!

Zgrzyt otwieranych drzwi.

- HOUSE?!

- Witaj, Cuddy. Cóż za piękny dzień dziś mamy!

- House, lepiej, żebyś miał dobre wyjaśnienie, dlaczego... dlaczego zrobiłeś sobie camping w MOIM gabinecie.

- Uuu, to zabrzmiało groźnie. Ostrzyłaś sobie dziś zęby?

-...

- Bo nie wiem, czy mam ryzykować zbliżenie się do ciebie na odległość mniejszą niż pięć metrów.

-...

- Nie kręć tak głową, bo ci się włosy źle układają.

- ...

- I nie piorunuj mnie wzrokiem... Spałaś w ogóle dzisiaj w nocy? Wyglądasz, jakbyś miała wyjątkowo męczącą...

- Co tu robisz?

- Na przyszłość: nie przerywaj mi wyjątkowo trafnego komentarza! Dobra rada.

- Co tu robisz?

- Och, jesteś nudna, powtarzasz się.

Szurnięcie oznajmiające wysuwanie fotela spod biurka.

- Ojojoj. Ciocia Cuddy w złym humorku. Czyżby wstało się dziś lewą nogą?

- NIE! Wilson obudził mnie, bo wszczął alarm, że gdzieś zniknąłeś! I czułby się odpowiedzialny, gdybyś coś sobie zrobił! Pomyślał, że śpisz gdzieś pod mostem. Pijany, opuszczony, samotny.

- Ależ ten chłopiec ma wyobraźnię!

-....

-....

- Mam dużo pracy.

- Ja też.

- Jasne.

- Sarkazm? Uuu, to niedobrze. Nie mogę liczyć na popołudniowy numerek?

Plask. Pudełko ze spinaczami zderzyło się z ramieniem House'aa.

- Czyli nie mogę.

* * *
Schowek na miotły, pudełka etc.

- Co dziś Cuddy ugryzło?

Mlask. Mlask.

- Fakt, że zabunkrowałeś się w jej gabinecie.

- Nie zabunkrowałem się.

- To co tam robiłeś?

- SPAŁEM.

Mlask. Mlask.

- Powiesz jej?

- O czym?

- Że ci na niej nadal zależy.

- Nie zależy.

- House!

Trzask zamykanych drzwi.

* * *
Trzy dni wcześniej. Mieszkanie House'a. Diagnosta leżący na kanapie z nogami wyciągniętymi na ławie. W ręce butelka, o święci aniołowie, wody smakowej. Cisza.

- House! Wiem, że tam jesteś! Otwórz.

- ....

- House!

- .....

- Myślałam o naszej ostatniej rozmowie.

- ....

- House, na miłość Boską! Otwieraj te %*%^$& drzwi!

Klank, klank (dla niewtajemniczonych - dźwięk przekręcania klucza w zamku).

- Przekleństwo w twych ustach jest jak balsam dla mych uszu!

- Przestań się zgrywać.

- Siądź na kanapie o nadobna dziewico...

- ....

- Ups, mój błąd. Nadobna... dziewojo?

Cha. Cha. Cha.

- Siadaj.

- Chyba jesteśmy w MOIM mieszkaniu?

- ...

- Dobra, dobra, siadam.

Chrząknięcie.

- Myślałam o naszej rozmowie.

-...

- Mógłbyś mi jakoś pomóc!

-...

- Przyznaję, nie powinnam była... och, House, nie kręć się, bo nie mogę się skupić!

-...

- Nie powinnam była mówić Cameron, że ci jej brakuje w zespole.

-...

- Może nawet posunęłam się o krok za daleko, twierdząc, że coś do niej czujesz.

-...

- Przepraszam.

- I?

- Odkręciłam przecież wszystko! Czego jeszcze więcej chcesz?

-...

- Wróć, szpital cię potrzebuje!

- Jeśli będziemy uprawiać tu i teraz dziki seks, a ty spełnisz wszystkie moje fantazje.

- House...

-...

- Dobrze, ja cię potrzebuję.

- ...

- Chcę cię widzieć jutro w pracy, House...

Trzask zamykanych drzwi.

* * *
Chlip. Chlip. Schody przed domem Cuddy.

- ....

- Beksa lala! Beksa lala!

- H-hous-se?

- Trzeba było się rozpłakać w moim mieszkaniu.

- Hous-s-se!

- No, już, już. Do łezki łezka, a przebierze się miarka.

- Co ty tu ro-robisz?

- Przyszedłem na ten dziki seks.

- House!

- No, dobrze, nie musi być dziki.

- House!

* * *
Dom Cuddy, a dokładniej korytarz.

- Mam od razu iść do sypialni?

- Może najpierw weźmiesz prysznic?

- Nie lubisz naturalnych mężczyzn?

- Ogól się przy okazji.

- Ojojoj. Czy to sarkazm był?

- Ironia.

- Nie poprawiaj mnie.

-...

- Dobra, idę. Ale bez zarostu na twarzy czuję się taki nagi...

- Ja nie o tym zaroście mówiłam.

- Och.

- Tak.

- Nie ma mowy.

- O seksie też nie.

- Ale nie musi być dziki!

-...

- Cuddy!

Trzask zamykanych drzwi.

- To nie jest sprawiedliwe! Ty mnie potrzebujesz! Szpital mnie potrzebuje!

-...

- Nie zasłaniaj okna! Cuddy, ty szalona ździro!

-...

cdn.

justykacz

Ciężko się czyta, ja rozumiem, że taka forma, ale ciężka dla czytelnika.

Sarusia

Dobreee!

Na początku tak nie myślałam. Miałam zamiar napisać, że dziwna forma - głównie te dopiski w nawiasach, jakby to był scenariusz.
Ale nie. Nie dziwna. Nowatorka i szalenie zabawna. I nie, nie czytało mi się ciężko (a'propo komentarza Justykacz).

Uśmiałam się czytając, masz świetny pomysł i naprawdę fajnie ubierasz to wszystko w słowa.

A żeby nie było za różowo, muszę się przyczepić do jednej rzeczy, która kilkakrotnie się w tekście pojawiła.

a_cappella

Hihihi.

Forma może i rzeczywiście dziwna, ale na pewno oryginalna i rozweselająca. ^^ Mi się trochę źle czytało przez (taak, ja wiem, to się nazywa małostkowość!

) za duże odstępy między linijkami... Dobra, już siedzę cicho... Generalnie tekst fajny i jestem ciekawa, jak Ci wyjdzie dalej pisanie w takim stylu.

A, i chyba dopiszę owe "Rozmowy trumienne" do mojej niekończącej się listy książek do przeczytania.

Coccinella

Nie dziwne, tylko takie... nieszablonowe, przy tym zabawne i dwuznaczne

, czyli to, co lubię najbardziej.

Miejscami tak absurdalne, że aż mi się łzy w oczach zebrały.

A już to

Koszałek

Zachęcilaś mnie Rozmowami Trumiennymi. W dokładnie tym samym stylu, trochę z House'a zbytni błazen, ale mimo to tekst się trzyma jako tako kupy. Czytalam Rozmowy, więc trzykropki mi nie przeszkadzają. Pisz dalej, narazie prawie tak dobre jak u Arien.
To jest komplement

baby

ciekawe. czekam na kolejną część.

evi

Dziękuję wszystkim za komentarze i przepraszam, że kolejna część kazała na siebie tak długo czekać, ale listopad - miesiącem jesiennej deprechy, która nic nawet quasi-zabawnego nie jest w stanie stworzyć. Mam nadzieję, że nie przygnębi Was to, co mam dla Was.

Ściskam ciepło!

* * *
Dom House'a.

- House! Otwieraj te drzwi!

- Jakie drzwi?

- Drewniane.

- Wilson, błagam cię, postaraj się.

- Eee?

- Dlaczego muszę współpracować z ludźmi o niskim poziomie inteligencji?

- House, ale nie zabijaj się, dobrze?

- Co ci przyszło do głowy?

- A nic. To tylko ty.

- Tylko ja?

- No.

- TYLKO JA?

- No.

- Oj, nie, Wilsonie eee... lekarzu! Twoja miarka się przebrała. Tym mnie ugodziłeś prosto w serce...

- Myślałem, że nie masz serca...

- Zamknij się! To metafora. Więc, na czym to ja skończyłem?

- Serce.

- A tak, więc dźgnąłeś mnie drągiem wyciągniętym z eee...

- Brakuje metafor?

- Co ja mówiłem o zamknięciu się?

- Już nic nie mówię.

- Dźgnąłeś mnie i krwawię! Zaraz... wcale nie krwawię... Idę po nóż.

- House! Nie! Ty palancie! Nie ruszaj się!

- Myślisz, że widelec się nada?

- House!

- Zabijam się.

- House!

- Ten nóż całkiem fajnie wchodzi...

- HOUSE ODŁÓŻ-ŻE TEN CHOLERNY NÓŻ!

- ...wchodzi między żebra.

- HOUSE!

- I to prawie nie boli. Wilson?

- Co-o?

- Czy przy umieraniu widzi się tunel?

- Nie idź w stronę światła!

- Łatwo ci powiedzieć, jak to światło idzie w moją stronę.

- To pociąg! Zwiewaj.

- Eee, mnie tam to bardziej wygląda na metro.

- House! Otwórz te... drewniane drzwi!

- Wilsonie, przykro mi. Przylazł po mnie jakiś diabeł i mówi, że zabiera do czeluści piekielnych. Wybacz.

- House, idioto, nie rób sobie takich żartów!

- To nie żart. Ja nie żyję, Wilsonie, tępaku.

- ...

- Au revoir!

- Are-co? House, weź się nie wygłupiaj. Odłóż ten nóż.

- Wilsonie, mój stary duchu, tfu! Druhu! Oto nadszedł czas pożegnań.

- Eee, możesz się streszczać?

- HOUSE? KTO TAM JEST?

- Nosz, mówiłem, że pomiot diabelski.

- NIE WYDURNIAJ SIĘ!

- A przestaniesz panie wrzeszczeć? Ludzie chcą spać!

- Auć, nie musiała pani patelnią uderzać...

- Wilson, co się tam dzieje? To jest bezczelne przerywanie pożegnania. Na dodatek mojego. Jestem egocentrykiem. Wszystko ma się skupiać na mnie. Czuję się odrzucony. Idę się powiesić.

- Eee, wybacz, ale ty już nie żyjesz.

- Nie żyję? Aaa! Zapomniałem. Wybacz, diable. Więc, Wilson, że tak powiem... żegnaj.

- HOUSE!

- Jak jest w piekle?

- Gorąco.

- HOUSE!

- ...

- HOUSE!

- Zamknij się pan wreszcie!

Pac. Wilson padł zemdlony po uderzeniu patelnią w głowę.

* * *

Wejście główne do PTTH. Wczesny poranek.

- Dzień dobry, House.

- ...

- Nie udawaj naburmuszonego.

- Ja JESTEM naburmuszony.

- Puci, puci, uśmiechnij się.

- Kobieto! Puść-że moje policzki!

- Oj, wyglądasz, jakbyś się zarumienił. To takie słodkie.

- Za jakie grzechy dostałem się pod twoje szpony?

- Nie przesadzaj. Spiłowałam paznokcie dziś.

- Poobgryzałaś chyba.

- No, no, uważaj na słowa, chłoptasiu.

- Humor dopisuje, jak widzę. Cóż jest tego przyczyną?

- Nie marszcz się.

- Ja się nie marszczę. Marszczy się jabłko.

- Akurat twoje jabłko wygląda zdrowo.

- Nie próbuj być zabawna.

Trzask zamykanych drzwi.

- Czy zawsze będziesz mi zamykać drzwi przed nosem?!

* * *

Gabinet Wilsona.

- House! Ty żyjesz!

- Cóż za spostrzegawczość! Nie! Jestem duchem, nawiedzam cię.

- Eee, nie chciałbym ingerować w twoje eee... kompetencje... eee... duchu, ale wydaje mi się, że powinieneś mnie nawiedzać w nocy.

- Zmieniły się moje preferencje. Wolę dzień. Jest bardziej... namacalnie.

- Mhm.

- Mhm? I to wszystko?

- No, House, zabiłeś się. Czego mam się spodziewać po twoim duchu?

Pac. Pac.

- Au! Nie musisz mnie uderzać laską po głowie!

- Najwidoczniej muszę, bo chyba nie łączą ci pewne kabelki.

- ...

- Genialny manewr. Podnieś brew, a cały świat padnie do twych stóp.

- ...

- Idę po Foremana.

- Jego też będziesz straszył?

Trzask.

* * *

Gabinet House'a.

- O czarny... eee...

- Eee?

- Siet! Skończyły mi się trafne metafory.

- Tak, to faktycznie problem. Czy mi się wydaje, czy ty się zabiłeś?

- Tak, zabiłem się i oto cię nawiedzam.

- Nie boję się duchów.

- To sobie idę.

- ...

- Ale nie baw się moją piłeczką.

- ...

- I nie używaj moich markerów.

- ...

- I mojej tablicy.

- ...

- I nie dotykaj mojego komputera.

- ...

- I ani się waż przeszukiwać moje sekretne skrytki.

- ...

- I...

- House!

- Co?

- Tu się pracuje.

- Aha.

- ...

- I nie dotykaj spinaczy!

- Że co proszę?

- Spinaczy.

- House?

- Nie jestem żaden House. Jestem jego duchem.

- A ja jestem czarnym murzynem.

- ...

- Co?

- Chyba nigdy nie miałeś daru do wymyślania metafor.

- ...

- Baran.

- ?

- Przepraszam. Źle było.

- ?

- Czarna owca.

Trzask. House, a raczej jego duch, wymaszerował z gabinetu, zostawiając zdziwionego Foremana przy biurku.

a_cappella

evi

Wiecie co? Chyba odkopię ten fik, bo co ma leżeć i się kurzyć, skoro na dysku trochę więcej go napisałam? Dlatego oddaję w ręce tych, którzy mają ochotę go czytać (ale nie obiecuję, że długo pociągnę

W końcu różne przeszkody na drodze się znajdują

). Wybaczcie, że go popełniam.

P.S. Ponieważ niektórzy skarżyli się na zbyt duże odstępy między linijkami - sklejam, chociaż mi osobiście to niezbyt się widzi

Ale dla czytelników wszystko!

* * *
Sala operacyjna.

- Chase! Kotku!
- House? Czy ty się dobrze czujesz?
- Och, uwielbiam ten twój króliczy akcent.
- Że co proszę?
- Króliczy? Króliczy?! Czy znów mi się coś pomerdało?
- ?
- Twoja niewiedza aż mnie nawiedza!
- ?
- Nie, to nie było dobre.
- Operuję, House. Opuść salę.
- Nie zwracaj na mnie uwagi. Jestem tylko duchem.
- A tak. Mówili, że się zabiłeś.
- A mówili, że moje ciało znalazła policja poćwiartowane w górze rzeki Hudson?
- ?
- Ech. Chyba te plotki się nie przyjęły.
- Możesz iść straszyć gdzieś indziej?
- Ja NIE straszę, króliku jeden! Czy to na pewno były króliki? Jakieś takie kicające. A może to zające? Zające na łące. Szkoda, że dopiero po śmierci odkryłem mój talent. Powinienem pisać poematy. Wiersze. Powieści. S… Sss…
- Sonety?
- Nie podpowiadaj mi, króliku, geniusz myśli! I się sam domyśli. S… sz… szszsz… A niech będą te sonety. I co się cieszysz?
- Właśnie zrobiłem nacięcie poprzeczne, to się raduję.
- Ups, chyba Ci skalpelek trochę zjechał. Czy na pewno powinno być tyle krwi? I to takiej śmiesznie tryskającej?
- Ożesz!
- Tak, tak, ratujcie pacjenta, bo wam zaraz zejdzie. Zjedzie. Jedno i drugie.
- …
- Zdecydowanie powinienem zostać artystą. Poetą. Dlaczego nikt we mnie tego powołania nie odkrył wcześniej?
- …
- Idę postraszyć gdzieś indziej. Tu wcale nie jest fajnie.

Trzask.

* * *
ER.

- O ludzie! Otom ja się wam objawiam!
- House, zachowuj się.
- Och, to ta mała, słodka istotka. Naprawiaj świat, ile wlezie. Mnie już ci się nie uda… choć to przykre. Wspólne eee… doświadczenia… Siet! Znów mi ucięło celną ripostę. Ta śmierć nie jest w ogóle fajna. I to całe głupie nawiedzanie.
- Przykro mi.
- Tobie jest zawsze przykro, Cameron. Jesteś chodzącą przykrością. I jeszcze innym życie uprzykrzasz.
- Jesteś geniuszem w prawieniu komplementów.
- Prawda?
- A teraz, jeśli pozwolisz, wrócę do moich pacjentów.
- Pff, od kiedy to pytasz się o moje pozwolenie?
- Pytam się, żeby ci nie było przykro.
- Widzisz! Widziałaś to? To znaczy: słyszałaś? Jesteś przykrością. Przykro mi.
- Czy mógłbyś zniknąć stąd w mgnieniu oka?
- Eee, nie. Diabeł powiedział, że muszę odbębnić swoją eee… katorgę w szpitalu. Więc jakoś nie za bardzo mogę się poruszać poza jego granice. Bo pochłoną mnie ognie piekielne czy coś.
- Myślałam, że zawsze o tym marzyłeś.
- Nie, to było, gdy byłem dzieckiem. Później chciałem być pochłonięty przez wielkiego wieloryba. Zawsze identyfikowałem się z Pinokiem.
- Też zamieniłeś się w osła?
- Ojeju. Gdzie się nauczyłaś tej ironii?
- To był sarkazm.
- Nie pouczaj mnie.

Trzask.

* * *
Szpitalny bufet.

- To, że jestem duchem, nie oznacza, że nie będę ci kradł lunchu.
- Ale chyba nie musisz jeść?
- Nie wiem. Jak na razie jestem głodny. Co jedzą duchy?
- Nie patrz tak na mnie. Nie ja jestem duchem. Nie ja zabiłem się nożykiem do otwierania listów. Nie ja nawiedzam szpital. Nie jestem wszechwiedzący.
- Auć!
- Co?
- Ugodziłeś mnie tym wyznaniem prosto w… eee… duchy nie mają serc, prawda?
- Prawda.
- Ale dla dobra mojego monologu mogą posiadać. Więc ugodziłeś mnie…
- Wiem, wiem. W twoje wyimaginowane serce.
- NIE przerywaj MOICH monologów!
- …
- Nie masz nic na swoją obronę?
- …
- I jeszcze przeklęcie milczysz!
- …
- Wilson jest chory! Milczy!
- House, siadaj. Czy co tam duchy robią. One siadają?
- Nie wiem, gamoniu. Nie poznałem nigdy żadnego ducha.
- O ile się nie mylę, to sam nim jesteś.
- A skąd ja mam wiedzieć, jak się duchy powinny zachowywać? Może im nie wolno siadać, bo pochłoną ich jakieś tam czeluści? Albo te przeklęte ognie piekielne? Albo cokolwiek!
- Spróbuj, to się przekonasz.
- Takiemu to łatwo mówić. A jak mi odbiorą przyjemność nawiedzania szpitala?
- Teraz to jest przyjemność?
- Tak długo, jak przeszkadza innym. Tak.
- Idę. Stąd. Jak. Najdalej.
- Naucz się budować poprawne zdania, Wilsonie, nieuku parszywy śledziu!
- Co proszę?
- Nic, nic. Idź dalej zamącić w głowie tym wszystkim z wyrokiem boskim.

* * *
Gabinet Cuddy.

- Nudzę się.
- Przychodnia czeka.
- Przychodnia cierpliwa jest. Łaskawa jest. Nie żąda poklasku. Czy coś. Jak kocha, to poczeka. Tymczasem mi się nudzi. I chcę, żebyś mi wymyśliła jakieś zajęcie.
- Że co proszę?
- No to. Masz mi wymyślić zajęcie, które ja wyśmieję i będę na tysiąc sposobów próbował wymigać się od niego, co oczywiście zakończy się moim sukcesem, a twoją wiekopomną klęską.
- Daj mi spokój.
- No, dalej, na pewno coś masz.
- Nie będę grała w twoje gierki.
- Jak ty się odzywasz do trupa?
- House, idioto, nie rób ze mnie jaj.
- Operację zmiany płci przeszłaś? Nie udała się? Jak się czujesz z nową tożsamością?
- Won.
- Blee. Dlaczego wszyscy są tacy nudni? Może Foreman mnie zechce.

Rory Gilmore

Podoba mi się. Ponieważ nie lubię Huddy to na przekór to mi się podoba. Widzę wpływ Rozmów Trumiennych i po prostu wyobrażam sobie House'a udającego ducha

i latającego po szpitalu

Alcusia

Eviś! Miałam skomentować już wcześniej, ale kapryśny ten nie pozwolił ;< więc zrobię to dopiero teraz. Wspaniale, że postanowiłaś wydobyć swojego fika z otchłani poczekalni i dać mu nowe życie

dobrze mu to zrobiło, bo przeczytałam wszystkie części na jednym oddechu, a uśmiech nie schodził mi z twarzy

wspaniałe poczucie humoru, bardzo w moim guście

ale pozwól, że nie będę cytowała mojego ulubionego fragmentu, bo prawdopodobnie musiałabym zacytować 3/4 całości

pozostaje mi tylko czekać niecierpliwie na kolejną część i mieć nadzieję, że wytrwasz w pisaniu jak najdłużej

evi

Dziękuję dziewczyny za miłe komentarze!

Dzisiaj kolejna porcja Żywotu..., mam nadzieję, że również się spodoba, chociaż krócej niż zazwyczaj! Indżoj!

* * *
Dawny gabinet House’a.

- O święci aniołowie!
- CO?
- Oj, nie musieliście chórkiem. Ale jestem wdzięczny za to powitanie godne mistrza…. Jestem prawie pewien, że chciałem powiedzieć coś innego. Nieważne.
- House, czy będziesz się dalej wywnętrzał, czy zechcesz nam dać spokój?
- Spokój? Mój mały afrykański przyjacielu, chyba sobie żarty robisz! I, zapamiętaj sobie, drogi krokodylku… Czy krokodyle są też czarne? Brakuje mi ciemnych zwierząt z Afryki. Słonie są siwe… Ale posturą całkiem je przypominasz.
- HOUSE!
- Oj, nie wydzieraj się tak słoniątko. I co ja mówiłem o dotykaniu MOICH spinaczy?!

Pac. Pac.

- Aua!
- Trzeba było się trzymać od nich z dala. Moje spinacze! Splamione, zbrukane dotykiem tego wieloryba! A masz! A masz! Ty złyyy!
- …
- A masz! Uciekaj! Tak, dobrze ci tak! Idź na skargę! A ja jestem duchem i mi nic nie zrobisz, pff!
- House, nie musiałeś…
- Oj, pani chodząca przykrość mi będzie wymówki robić? Wybacz, nas – duchów, żadne wymówki nie dotyczą. Albo nie dotykają… Jedno z dwóch. Nieważne. NIE RUSZAJ MOICH SPINACZY!
- Auć!
- Króliku niewyżyty! Kup sobie własne!
- House, Chase nic nie…
- Zamilcz! Chcę ciszy. Chcę ciszy. NATYCHMIAST!

Tup. Tup. Tup. Chase i Cameron w mgnieniu oka zniknęli z gabinetu.

- Moje spinacze… Co on wam zrobił? Wy moje biedactwa…

* * *
Gabinet Cuddy.

- Cuddy!
- Foreman? Co ty tu robisz?
- Widzisz to? WIDZISZ?
- Eee, to twoja głowa.
- Ale czy widzisz TO?
- Hm… no jest gładka.
- Tu, o TU House zdzielił mnie laską swą po głowie!
- I?
- I?
- No i?
- Wyrzuć go z tego szpitala!
- House jest duchem. Duchów się nie wyrzuca, bo z definicji są niematerial…
- On jakoś materialny jest całkiem. TO jest ślad po uderzeniu.
- Może spadło ci żelazko z półki na głowę?
- …
- No, widzisz. Sprawa załatwiona.
- House nie jest duchem.
- Cuddy!
- Co? O nie, co was dziś tylu do mnie przywiało?
- House oszalał.
- Cameron, doprawdy, uspokój się.
- On oszalał.
- Chase, ty też?
- House jest szalony.
- Foremanie, twoją sprawę już załatwiliśmy.
- Wcale nie!
- House jest szalony.
- Nie jest, zamknijcie się. Mam pracę. Stertę pracy. Górę pracy. Niesamowicie dużo pracy. House nie oszalał, on jest duchem.
- Materialnym?
- Ironia losu, droga Cameron.
- Skoro jest taka droga, niech się idzie sprzedać.
- House!
- Od tych waszych wrzasków popękać mogą… eee… Do piernika! Gdzie się podziały moje metafory?!

* * *
Sala szpitalna faceta w śpiączce.

- Masz kablówkę?
- …
- Pewnie masz.

Pstryk. Pstryk.

- Och, Jack! Nie rób tego! Co z naszym dzieckiem?
- Moja droga… eee… pacjentko…
- Teraz jestem dla ciebie tylko pacjentką?!
- …
- Jack to ten neurochirurg, który ma dziecko z jedną z pacjentek, która jest córką jednego z lekarzy z ostrego dyżuru i pielęgniarki, która podkradała lekarstwa, które potem sprzedawała na czarnym rynku, co sprawiło, że jej brat zaczął ją podejrzewać o działania sprzeczne z prawem, przez co zatrudnił prywatnego detektywa, który zrobił jej zdjęcia z pewnym stażystą, który okazał się synem tego lekarza z ostrego dyżuru z poprzedniego małżeństwa. I teraz Jack, dowiadując się, że babka jego dziecka jest puszczalską ździrą, chce popełnić samobójstwo.
- …
- Tak, ja też uważam, że to naciągane. Ale teraz już nie produkują dobrych seriali. Orzeszka?
- …
- Zaraz, zaraz. Skąd ja wziąłem orzeszki?
- …
- Nie jesteś pomocny, bracie. Spłoniesz za to w ogniu piekielnym.

Trrrrach.

- Czy ktoś mnie przyzywał?
- Eee… kto przeszkadza mi w kontemplowaniu jakże interesującego serialu?
- Ogień piekielny.
- A to ogień nie powinien być niematerialny?
- A czy duch powinien być materialny?
- Aaa. Tu mnie masz. Dobra zagrywka. Gdybym nie był wypełniony po brzegi samouwielbieniem, może bym pomyślał nad polubieniem ciebie.
- …
- To co to robisz… ogniu piekielny?
- No jak to: co? Wołałeś mnie.
- To tak to działa?
- Nie udawaj niewiniątka. Czego chciałeś?
- Mogę chcieć, czego chcę?
- Nie mam czasu, streszczaj się.

noway_

To jest dosłownie EPICKIE

Evi, gdzieś twa dusza się ukrywała? Ty masz talent poety. Mickiewicz i Słowacki to przy Tobie banda nudziarzy

Po prostu House jest mistrzowski byciu duchem. Jego rozmowy i monologi to skarby. Mądrość jaka w nich kipie, powala na kolana. Nawet najbardziej sceptyczni nie oprą mu się, taki to jest cudowne ^^
Nie mogę się doczekać na więcej i myślę, że coś z Huddy będzie

I więcej rozmów tej dwójki proszę

Alcusia