Czytając w myślach [M] + Wrócił [P]

Atris

Gdy miałam zamiar wziąć się za kolejny, skandalicznie ponury fick z Cameron w roli głównej, znalazłam to na dysku. Podejrzewam, że kiedyś planowałam zrobić z tego dłuższą nowelę, ale w sumie spodobało mi się ostatnie zdanie i doszłam do wniosku, że jednak mogę to zamieścić już teraz.
Hmm, muszę przyznać, że myślałam chwilę o innym dziale dla tego ficka, ale ostatecznie... to Chouse

Jako że największą chyba fanką Chouse'a na tym forum jest Gehnn, zaskarbia sobie ona niepodzielną dedykację tego ficka

Ostrzeżenie! Shippy występujące w tym ficku mogą zgorszyć niejedną fankę Huddy i Hameronka

Ahh! I byłabym zapomniała! Ciekawe kto pierwszy wytknie mi, z której książki wziął mi się pomysł na frytki z shake'iem

Miłego czytania.

Czytając w myślach

Tydzień dochodzenia do siebie później House mógł wreszcie wrócić do pracy i w pełni pojmować wszystko, co się wokół niego dzieje. Wcześniej nie mógł być tego pewien, ponieważ bycie tak cholernie samotnym, jakim był teraz, wcześniej pozostawało czymś, czego House nie zaznał od lat. Odkąd poznał Wilsona, tak na dobrą sprawę. A teraz znów musiał zmierzyć się ze swoją samotnością. Która bolała o wiele bardziej, niż dawniej.

Wciąż nie był pewien, jak zareaguje na słowa: onkologia, Wilson, James, rak, czy na widok zaklejonej białą taśmą tabliczki z imieniem kochanka. Byłego kochanka. Byłego kochanka, który odszedł, zostawiając po sobie jedynie lakoniczny list. Jego telefon był wyłączony (nie, żeby House to sprawdzał), a żadna z jego byłych żon, dziewczyn, pacjentek i nikt z krewnych nie wiedział, gdzie się podziewa (tego oczywiście House też nie sprawdzał).

Minął zatroskaną Cuddy, która miała pt. „Tak, wiem, że ci go brakuje, chociaż twierdzisz, że wcale tak nie jest. I tak, zniosę wszystko, nawet jeśli na mnie nawrzeszczysz, obrazisz lub po prostu się do mnie nie odezwiesz.”, co sprawiało, że House był jeszcze bardziej wściekły. Kątem oka zauważył, że kobieta przykłada do ucha telefon, wciąż zerkając na niego z niepokojem.

Starając się ignorować wszystko dookoła – wszystko, które sprzysięgło się dziś, żeby go niepomiernie irytować – nacisnął ze złością przycisk przywołujący windę. Dwa piętra później nie wydawał się być ani trochę bardziej zrelaksowany.

- Mam nadzieję, że pamiętasz, że obiecałeś mi lunch, za zniszczenie mojej koszuli dwa tygodnie temu. – Usłyszał, stojąc w drzwiach swojego gabinetu. Obejrzał się za siebie i niemal jęknął, widząc nadchodzącego Chase’a. Uderzyło go to, że miał wrażenie, iż to, co działo się dwa tygodnie temu, stało się tak naprawdę w całkiem innej galaktyce, jakieś miliardy lat przed dniem dzisiejszym. Potrzasnął głową.

- Zapomnij, Chase. Mam pracę – warknął, planując usiąść za biurkiem i powpatrywać się w ścianę przez najbliższe kilka godzin. Mógł to wymienić co najwyżej na ponaśmiewanie się z Tauba, ale nie był pewien, czy będzie w stanie wymyślić jakąkolwiek zabawną uwagę. Chase prychnął. Gdy na niego spojrzał, kangur szybko oderwał wzrok od słabo widocznej z tej odległości tabliczki, opatrzonej imieniem i nazwiskiem byłego dyrektora oddziału onkologicznego PPTH.

- House, ty nigdy...

- Nic mi nie jest. Możesz iść powiedzieć to Cuddy. – Uznał, że rozmowa jest skończona i trzasnął mocno drzwiami. Może to nie był zbyt dobry pomysł, pomyślał, kiedy szklane ściany zatrzęsły się niebezpiecznie.

Chase wpatrywał się przez chwilę w drzwi. Opuszczone żaluzje nie bardzo mu przeszkadzały, bo i nie starał się zajrzeć do środka. Nagle obrócił się na pięcie i wbiegł do windy. Uśmiechnął się jeszcze do siebie, zanim drzwi się zamknęły i dźwig pojechał na dół.

*

House siedział naprzeciw drzwi z dziwnym wrażeniem, że jeśli mrugnie, one się otworzą i wejdzie przez nie James, który usiądzie naprzeciw niego, a zza pleców wyciągnie plastikowy pojemnik, pełen jego pysznych naleśników w syropie. Ale House mrugał i nic takiego się nie działo. Poczuł natomiast, jak burczy mu w brzuchu. Wyszedł z domu, nie przejmując się jedzeniem czy nawet wypiciem kawy. Jakoś nie bardzo miał na cokolwiek ochotę. Teraz jednak... po wspomnieniu naleśników... ale nie mógł zejść na dół do kafeterii. Sama myśl, o tych wszystkich troskliwych, ciekawskich spojrzeniach doprowadzała go do szału. Czemu ludzie zwyczajnie nie mogli go zostawić w spokoju?

Prychnął i rozejrzał się po gabinecie. Nic tu się nie zmieniło. Zdjęcie jego i Jamesa sprzed kilkunastu lat, to zdjęcie, które trzymał ukryte w najgrubszej książce, wciąż tam było. Lista wszystkich haseł do komputera Wilsona wciąż leżała nietknięta w szufladzie. Długopis – nawet ten cholerny długopis – którego wkład się niedawno skończył, a który dostał od swojego byłego przyjaciela... sturlał się właśnie po kartkach na brzeg biurka i wpadł w nadstawioną dłoń House’a. W tym właśnie momencie diagnosta uświadomił sobie, że żel, stanowiący tusz pisaka, wypisał się tego samego dnia, którego, po powrocie z pracy, w domu zastał tylko poskładaną na czworo kartkę i puste półki. I wkład zapasowy w widocznym miejscu.

House zawsze potrzebował kogoś, kto potrafiłby mu czytać w myślach. Jasnym było, że się do tego nie przyzna. Ale to była prawda, z którą nawet on musiał się zgodzić. A teraz jedyna osoba, która się na tej sztuce znała, odeszła. I to odejście bolało.

*
Drzwi otworzyły się bez żadnego, nawet najmniejszego ostrzeżenia. Do środka wszedł, trzymając papierowe torebki w obu dłoniach, Chase. Uśmiechnął się, bezczelnie szczerząc te swoje białe zęby, i usiadł na wolnym krześle po drugiej stronie biurka House’a. Jedną z torebek podstawił mu pod sam nos.

- A teraz nawet nie waż się nic mówić – zastrzegł kangur, otwierając swoją paczkę. Ze środka wyciągnął owiniętą w papier tortillę. Szybko pozbył się opakowania. House spojrzał na niego i zacisnął wargi. Kilka sekund zastanowienia później trzymał w dłoniach pudełko frytek. Wpatrywał się w nie tak, że Chase zaczął się zastanawiać, czy nie podejrzewa zamachu bombowego. W końcu jednak wyciągnął jedną i włożył do ust.

- Chase... – zaczął, ale nie bardzo wiedział, jak może dokończyć to zdanie. Mężczyzna wybawił go jednak krótkim skinięciem głowy i odkręcił wieczko swojego shake’a. Zamoczył w nim jedną ze swoich frytek i, uśmiechając się promiennie do House’a, włożył ją sobie do ust.

– Gdy mieszkałem z Cameron... gdy byłem na nią z jakiegoś powodu wściekły... musiałem znaleźć sposób, żeby choć trochę obrzydzić jej życie – wytłumaczył, wzruszając ramionami. Kąciki ust House’a uniosły się nieznacznie. Obracając frytkę w palcach, włożył jej koniec do kubeczka, a następnie ostrożnie go odgryzł.

Tak. House potrzebował kogoś, kto potrafiłby czytać mu w myślach.

Pino

House tęskniący za Wilsonem i pocieszający go Chase, w jednym ficku? Idealnie

Podoba mi się to, że Chase nie próbuje pocieszyć House'a jakimiś sztucznymi i podniosłymi bredniami - jest sobą. Nie lituje się nad nim, nie robi zatroskanych min. Po prostu przynosi lunch.
House jest mało 'house'owy', ale tak chyba powinno być. Przecież stracił Wilsona. W każdym razie, podoba mi się ten sposób ukazania go. Szczególnie to, co podkreśliłaś tytułem. Że tak naprawdę potrzebuje kogoś, kto będzie wiedział czego on chce.

Czerwono-Zielona

Atris, zaprezentowałaś nam tutaj pewną umiejętność, której ja nie jestem w stanie posiąść - pisanie pozornie-o-niczym-tak-żeby-jednak-było-o-czymś. Uwielbiam takie klimaty i szczerze podziwiam umiejących tworzyć podobne rzeczy... Chase przynosi House'owi frytki. Tylko tyle? AŻ tyle!

Oczywiście opis House'a nie mogącego znaleźć sobie miejsca po zniknięciu Wilsona jest absolutnie wspaniały, dobitny, wyrazisty, cudowny. Dla mnie ten House jest Housem. I to takim, jakiego uwielbiam.
Spodobało mi się wrażenie House'a, że gdy mrugnie, wejdzie James z pudełeczkiem naleśników... Chwyta za serce. A zapasowy wkład do długopisu, zostawiony w widocznym miejscu - majstersztyk. Czyżby James był aż tak cyniczny...? A potem ten długopis - wypisany w dniu zniknięcia jego ofiarodawcy, i spadający z biurka wprost w otwartą dłoń House'a... Ach. Piękne.

I to - jakże trafne - stwierdzenie, że House potrzebuje, by ktoś czytał mu w myślach... Takie prawdziwe. Zawierające w sobie i tę całą jego tak dobrze widoczną, oczywistą odmienność, jak i tę niedostrzegalną na pierwszy rzut oka wrażliwość... Świetne.

Bardzo udana miniaturka.
Gratulejszyn.

Zaczynam przekonywać się do Chouse'a...

Chyba jeszcze bardziej niż do Hilsona

Oczywiście tylko na tyle, na ile może być przekonana do takiego shipu fanka Hacy

Zresztą już dawno się przekonałam, że mniej ważne jest kto, a bardziej - jak... A w przypadku takiego wykonania, jak to powyżej, widzi się znacznie więcej niż tylko nazwiska bohaterów.

Wena na więcej!

Ściskam

Atris

Czerwono-Zielona

Atris

Czerwono-Zielona

Atris

Czerwono-Zielona

Atris

Czerwono-Zielona

Atris

Nasza super-autorkowa telepatia działa na najwyższych obrotach

Czerwono-Zielona