Zaśpiewaj mi [M]

Czerwono-Zielona

Zweryfikowane przez autorkę

Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że ten tekst na fik o Housie raczej nie wygląda... ^^ (Co zresztą zdarza się u mnie nie po raz pierwszy - i nie po raz ostatni, jak znam życie

). Ale ponieważ wiem, że kilku Osobom głosującym w [H]orumowym konkursie fikowym ów twór się spodobał, zamieszczam go i tutaj.

Dedykuję Gehenn, która wielkodusznie nie gniewa się za to, że sprzątnęłam jej sprzed nosa najlepszą miejscówkę na podium

Jeszcze raz dziękuję za wszystkie głosy! Jesteście kochani!

Będę wdzięczna za wszelkie uwagi, szczególnie te krytyczne^^

Wykorzystałam fragment wiersza zatytułowanego Kołysanka autorstwa K.K. Baczyńskiego.

Enjoy (or not).

ZAŚPIEWAJ MI

- Zaśpiewaj mi – poprosiła któregoś wieczoru.
Wywrócił oczami. Ona nie mogła tego widzieć - wokół było ciemno. Westchnął.
- Nie potrafię – rzucił na odczepnego.
- Potrafisz. Jeśli grasz na fortepianie, musisz umieć śpiewać, choć trochę.
Westchnął ponownie. Tak, potrafił śpiewać, nawet całkiem nieźle. Ale nie o trafianie we właściwe nuty tu chodziło. Wiedział, że jeśli otworzy teraz usta i spróbuje wydać z siebie dźwięk, głos ugrzęźnie mu w gardle i z całą pewnością nie wydostanie się na zewnątrz. Bo śpiewanie jest czynnością intymną. Nie mówimy tu oczywiście o sadystycznym bezczeszczeniu dzieła Animalsów, gdy wyjemy na imprezie o trzeciej nad ranem „There is a house in New Orleans…”, albo o zdzieraniu gardła przy „We are the champions” po wygranym meczu ulubionej drużyny. Śpiewanie komuś do ucha w środku nocnej ciszy jest jak szeptanie zwierzeń, jak wykrawanie głęboko skrywanego kawałka duszy i podawanie go komuś na dłoni. To nie jest coś, co można zrobić ot tak.
- Proszę, nie dzisiaj, jestem zmęczony – jęknął, licząc na to, że do jutra ona zapomni o tym dziwacznym pomyśle.
Milcząco się zgodziła. Ale nie zapomniała. Następnego dnia spróbowała ponownie. Za dwa dni również. I za trzy.
- Zaśpiewaj mi.
Czwartego dnia uległ. Pomyślał, że z jakiegoś zupełnie niezrozumiałego dla niego powodu, musi jej na tym bardzo zależeć. Stwierdził, że zaśpiewa cokolwiek, coś zwyczajnego, może nawet śmiesznego, w nadziei, że ją to zadowoli i przestanie go wreszcie dręczyć tą niewygodną, nieco absurdalną sprawą.

Czwartego wieczoru odchrząknął więc, otworzył usta i jak gdyby nigdy nic - zaczął śpiewać. Lecz gdy pierwsze dźwięki wydostały się z jego gardła, poczuł, że nie będzie w stanie zaśpiewać tak, jak chciał - byle jak, sztucznie i obojętnie. Bo gdy już wydasz z siebie tę pierwszą nutę, pozostałe odrywają się z samego dna serca i wypływają niepohamowanym strumieniem, jak woda wytryskająca ze źródła, jak cisnące się do oczu łzy nieopisanej rozpaczy lub radości. Miał rację - w nocnej ciszy, dla tego jedynego, wyjątkowego słuchacza, nie da się zaśpiewać, nie odkrywając przy tym swej duszy. Przestraszył się, gdy zobaczył, że drobne kawałeczki oderwane od jego wnętrza ulatują z krawędzi jego warg i fruną w górę, rozświetlając duszny mrok nocy. Chciał przestać, zamknąć usta natychmiast, lecz nie umiał. Wbrew swej woli – a może wcale nie? - śpiewał dalej, a srebrzyste, powstałe w jego duszy nuty unosiły się wokół, wyżej i wyżej, opromieniając ich twarze, rozsiewając mieniący się jasnymi kolorami ciepły blask. Ona patrzyła na ten niedostrzegalny dla nikogo innego spektakl z niemym zachwytem w swoich dużych, okrągłych oczach, rozgorączkowanych niecodziennym widokiem. Tkwiła w milczeniu i bezruchu, by nie spłoszyć tych zdumiewających, zrodzonych z muzyki istot. On natomiast, śpiewając, z rosnącym zdziwieniem obserwował, jak jej ciało staje się coraz bielsze i coraz cieńsze, niczym najdroższa porcelana. Powoli znikało. Gdy zrobiło się prawie zupełnie przezroczyste, mógł zobaczyć kłębiące się tuż pod powierzchnią jej skóry nuty najróżniejszych barw i kształtów. W końcu jej skóra stała się tak delikatna, że przestraszył się, że ona naprawdę zaraz zniknie zupełnie, że nie zostanie z niej już nic. Na szczęście właśnie wtedy piosenka dobiegła końca, jego śpiew się urwał i w ciągu kilku chwil wszystko wróciło do swego zwykłego stanu. Znów zapanowały cisza i ciemność. Ale teraz cisza i ciemność były inne niż zwykle. Były przyjazne. Oswojone.

Zasnęła wtulona w jego ramię, marząc o tym, by któregoś dnia zamienić się w rzeźbione w bursztynie skrzypce.
A on przestraszył się. Leżał długo z szeroko otwartymi oczami, wpatrując się w sufit, i myślał o tym, co przed chwilą zobaczył.

Następnego dnia unikał jej. I kolejnego również. Wykonywał najbardziej niedorzeczne czynności, takie jak porządkowanie starych gazet i naprawianie cieknącego kranu, byle tylko być czymś zajętym, gdy ona była w pobliżu. Po prostu bał się, że jeśli znów go poprosi, nie będzie umiał jej odmówić. A wtedy - jeśli znów zacznie śpiewać - uleci z niego cała dusza i wszyscy będą mogli ją zobaczyć jak na dłoni, a on stanie się w środku zupełnie pusty, jak wypchana trocinami kukła. A jego ukochana zamieni się w mgłę i rozpłynie się w powietrzu. I już jej więcej nie zobaczy. A tego by nie chciał. Bardzo by tego nie chciał.

Trzeciego dnia doszedł do wniosku, że dłużej tak się nie da. Że ma już dość naprawiania naprawionego kranu, sprzątania i tak nie dających się sprzątnąć gazet i wychodzenia z domu pod byle pretekstem na ten ohydny listopadowy ziąb. Tak, był mistrzem unikania. Ale jej spojrzenia, dotyku i głosu już dłużej unikać nie chciał. Poza tym zdawał sobie sprawę z nieracjonalności swoich obaw i czuł się z tym idiotycznie. Przecież od śpiewania, ani tym bardziej od słuchania, nikt jeszcze nie umarł – powtarzał sobie. A jako lekarz słyszał o wielu naprawdę niecodziennych przyczynach śmierci. Ale o zgonie w następstwie śpiewania lub słuchania z całą pewnością nie słyszał nigdy. Postanowił więc zaufać swojej medycznej intuicji. Poza tym – musiał to przyznać - zżerała go ciekawość… Co się stanie, jeśli znów zaśpiewa? Czy zobaczy to samo, co poprzednio…?

Trzeciego dnia wieczorem usiadł w fotelu i czekał, aż ona wróci z pracy. Przyszła mu wtedy do głowy pewna melodia, zapamiętana jeszcze w dzieciństwie. Nie mógł się zorientować, skąd ją zna, ale muzyka stopniowo odtwarzała się w jego głowie. Zaczął nucić. I wtedy nagle przypomniał sobie - to była kołysanka. Tak, gdy był małym chłopcem, mama nuciła mu ją swoim miękkim, kojącym głosem, tuląc do snu. Zaśpiewaj mi – prosił ją co wieczór, wdrapując się na wysokie łóżko. Czysta pościel pachniała jak wiatr od morza. Dobrze, zaśpiewam ci, synku – mówiła, uśmiechając się łagodnie.
Przymknął oczy i w ciszy przyglądał się przesuwającym się pod powiekami wspomnieniom.

*

Gdy przyszła do domu, było już późno. On wstał wtedy z fotela i podszedł do niej bez słowa. Powiesił jej płaszcz na wieszaku, wziął ją za rękę i zaprowadził do fortepianu. Stanął nad klawiaturą i zastygł na moment w bezruchu. Potem nabrał do płuc powietrze, jakby chciał coś powiedzieć, ale z jego ust nie padło żadne słowo. Ona przyglądała mu się wyczekująco, ale z pełnym cierpliwości spokojem. W końcu drgnął, spojrzał na nią i, jakby zawstydzony wypowiadanymi słowami, powiedział cicho:
- Zaśpiewam ci.
Usiadł do fortepianu. Ona nadal stała obok, opierając się o czarny instrument, i patrzyła na niego tymi swoimi dużymi, okrągłymi oczami, których spojrzeniu nie potrafił się oprzeć.
Zaczął grać. Grał tę zapomnianą melodię z dzieciństwa. Była spokojna i delikatna, jakby spod jego palców wypadały jasne perły. Muzyka, cisza i noc tworzyły niezwykły, odurzający opar.
W końcu zdecydował się – wziął głęboki oddech i zaczął śpiewać. Ostrożnie i cicho. Spojrzał na nią. Znów działo się to samo, co poprzednio – z każdą wydostającą się z jego gardła nutą jej skóra robiła się coraz cieńsza i coraz bardziej przezroczysta. Pod nią widać było poruszające się jakby w magicznym tańcu wielobarwne dźwięki. Obserwował ten obraz z niepokojem i zachwytem jednocześnie. I wówczas stało się coś, czego się nie spodziewał – ona zaczęła śpiewać razem z nim. Nigdy wcześniej nie słyszał, jak śpiewa. Miała wysoki, jasny głos. Dźwięczał jak kryształ, wprawiając powietrze w delikatne drgania. I właśnie wtedy jej kruche, porcelanowe ciało nie wytrzymało naporu muzyki i pękło, uwalniając kłębowisko połyskliwych istot. Uwięzione dotąd dźwięki bezszelestnie wyfrunęły z jej wnętrza. Przeciągnęły się rozkosznie, rozwinęły skrzydła i poleciały w przestrzeń, posypując fortepian, meble i ich głowy mieniącym się wszystkimi kolorami tęczy pyłem. Pogrążony w mroku nocy pokój rozjaśniła złota poświata, jakby łuna z rozsypanego po niebie brokatu. Obserwowali połyskliwe tony muzyki, wypełniające swymi eterycznymi ciałami pokój po same brzegi, a gdy śpiewali dalej, z ich warg zaczęły ulatywać koronkowe, srebrzyste kawałeczki ich dusz. Mieszały się z płynącymi poprzez powietrze świetlistymi nutami, malując zapierające dech w piersiach obrazy. Wtedy on poczuł, że koszula na jego ramieniu robi się mokra. Kapały na nią łzy – a może nuty? – spływające błyszczącym strumieniem po jej gładkich, białych policzkach.

*

- Wiesz, w dzieciństwie nikt mi nigdy nie śpiewał. W ogóle u mnie w domu się nie śpiewało. Nawet kolęd na święta, nawet „Sto lat” na urodziny. Jakby to było coś nagannego. Lub wstydliwego. Albo może po prostu nikt nie uważał za stosowne, by zawracać sobie głowę czymś tak nieistotnym i marnować czas na czynność zupełnie niepożyteczną. A ja zawsze tego pragnęłam. Czasem zbierałam się na odwagę i prosiłam mamę albo babcię o jakąś piosenkę, ale one zawsze zbywały mnie byle drobiazgiem, albo mówiły, że jestem już na to za duża. Dlatego ja też bałam się śpiewać. W szkole na lekcjach muzyki miałam kłopoty, bo zawsze odmawiałam śpiewania z innymi dziećmi. Chociaż chciałam. Ale nie potrafiłam. Coś ściskało mi gardło czarną, oślizgłą ręką. I zawsze marzyłam o tym, żeby ktoś nucił mi do snu. Gdy byłam mała, bałam się ciemności. Wierzyłam, że dźwięki rozjaśniłyby mroki nocy.

- Miałaś rację. Muzyka to światło.

*

- Zaśpiewasz mi?
- Zaśpiewam.

Nie bój się nocy. Jej puchu strzegą
krople kosmosu, tabuny zwierząt;
oczy w nią otwórz –
zrozumiesz kształty, które nieznane
przez ciebie idąc – tobą się staną.
Nie bój się nocy. To ja nią wiodę
ten strumień żywy przeobrażenia,
duchy świecące, zwierząt pochody,
które zaklinam kształtów imieniem.
Ułóż wezbrane oczy w kołysce,
ciało na skrzydłach jasnych demonów,
wtedy przepłyniesz we mnie jak listek,
opadły w ciepły tygrysi pomruk.

*

Odtąd codziennie zasypiała wtulona w ciepły, miękki puch jego głosu, a choć światło było zgaszone, pokój rozjaśniał złoty blask. Wtedy naprawdę zamieniała się w rzeźbione w bursztynie skrzypce.
A on rozkładał na poduszce dookoła jej głowy perłowe drobinki swojej duszy, wiedząc już, że dusza nie zniknie, wręcz przeciwnie - powiększy się o bezbrzeżne wymiary kojąco szemrzących głębin. Głębin rzeźbionych w bursztynie.

_________________

Agnes

Czerwono-Zielona, nawet nie wiesz jak długo zbierałam się, żeby skomentować ten fik. I nie dlatego, że nie miałam czasu. Po prostu kiedy coś komentuję to mam w głowie tyle myśli, że nie umiem ich wszystkich przelać na papier. Zwykle to nie przeszkadza, ale w przypadku tego fika byłoby po prostu naganne pominąć choćby jedno słowo, które oddawałoby jego magiczność, wielkość, tajemniczość i to jego piękno.

Pierwsze miejsce jak najbardziej zasłużone. Nie wyobrażam sobie, jak ten fik nie mógłby wygrać. Jest taki wyjątkowy

Wiesz, nie wiem czy moje przekonanie jest dobre, ale już od samego początku, od pierwszego słowa czuję, że bohaterem fika, oprócz House;a, jest Stacy. Może się mylę, może nie, ale zdania i tak nie zmienią, bo ona tu idealnie pasuje.

Czerwono-Zielona

Agnes, kochana! Bardzo Ci dziękuję za ten piękny komentarz!

Agnes

Vicodinka

Piękny fick!

Zdecydowanie zasłużone pierwsze miejsce!
Gratulacje, i życzę kolejnych równie pięknych ficków

Czerwono-Zielona

Agnes!

Vicodinka

No odzezwij się w końcu!
Tęsknie za naszym pisaniem

I to dobrze że jest ci miło

shattered

Czerwono-Zielona,
po prostu brakuje mi słów, żeby opisać to, co czuję po przeczytaniu Twojego tekstu... Tyle emocji... Tyle przepięknych słów, które nie wydają mi się być tylko zwykłymi zbitkami liter, ale czymś realnym, prawdziwym, materialnym. Czymś, co tworzy genialne skonstruowaną rzeczywistość. Nie wiem, czy to, co piszę ma sens, więc może podsumuję krótko: jesteś wspaniała! Wielkie brawa!!!
Pozdrawiam!

Czerwono-Zielona