Fic: Nic nie rób (House M.D. odc. 0x02) [Z]

eigle

House tak ożywiony, chociaż w ferworze walki o wolność przyjaciela. Niemal radosny fik. Świetne teksty, dowcipne.
Lubię te wstawki o uśmieszkach i spojrzeniach House'a. Łatwo następuje ich wizualizacja.
Kongratulacje.

ophelia

A ja już się nie mogę doczekać 3 odcinka!

przecież to nie można tak ludzi torturować moja droga!

joasui

Dziękuję za komentarze

A reszta skrytych czytaczy co? Zgadza się ze mną i postanowiła oszczędzić mi słów bolesnej krytyki?

unblessed

No cóż, przyznaję się bez bicia. Ale wiesz jak do Twoich ficków ciężko pisze się komentarze? No bo o błędach nie można się rozpisać, bo ich nie ma. O twoim stylu rozwodziłam się już nie raz i nie dwa, a na samo hasło "ff joausui" palce na klawiaturze mi się od lukru ślizgają.

Nie zauważyłam, żeby ostatni rozdział był gorszy od poprzednich. Podobała mi się przemowa House'a na temat zarzutu Wilsona, że on przecież "miał nic nie robić". Fajnie, naturalnie i tak housowo to wyszło. Uzdrowienie autystycznego dziecka muzyką (wiem, że takie rzeczy w realu się zdarzały) i kobieta, której brakuje odwagi by podziękować, byli bardzo fajnym pomysłem. Co potwierdza jeszcze raz to, co lubię w Twoich fickach: nie "odbębniasz" jednego motywu, tylko piszesz wielopłaszczyznowo.

W sumie doszłam teraz do wniosku, że na twoje ficki jest przepis. Jaki? Dobre pomysły, realne wydarzenia, inteligentna fabuła, kanoniczność charakterów, niejednostajność tła, własne postacie, smaczne opisy, perełki w dialogach, barwny styl i z lekkością wykorzystane wiadomości medyczne. Haha - dobre sobie, przepis! Na zasadzie: przepis jest, ale mało kto potrafi go wykonać. A w ogóle Kobieto! ty chcesz mnie zamordować! Ja się własnym lukrem zadławię!
Co mi nie pasowało? W pewnym momencie zgubiłam się w medycynie. Ale ciężko z tego zrobić zarzut, bo ja ogólnie jestem osioł, a i w serialu wiadomości medyczne w do bardziej skomplikowanych sprawach nie przebijają się do mojej świadomości. Poza tym nie spodobał mi się kierunek w jakim rozwinełaś postać Profesora - wyszedł taki drugi House. Ale to też trudno uznać za minus tego opowiadania - bo takie twoje prawo, toć to Twoja postać.

Rozwaliłaś mnie stwierdzeniem, że wszelkie podobieństwo do ficków agnieszki jest przypadkowe - w sumie ciężko cokolwiek napisać, żeby to nie podpadało pod któryś z jej ficków

Czekam na dalszą Twoją twórczość i postaram się nie chować tylko komentować

u.

Em.

Było świetnie. Bez obietnic na przyszłość, dramatycznych słów i tak dalej. Po prostu szansa, którą House dostał, bo chciał być przyjacielem Wilsona. Świetnie skonstruowana "intryga" - nie mogłam się doczekać, żeby poznać prawdę

. Czasami czułam się nieco zagubiona podczas czytania medycznych kawałków, ale to chyba nieuniknione

. Dużo postaci, nie tylko tych znanych z serialu, które często były zabawne i ciekawe.

Jestem pod wrażeniem. Nie tylko fabuły, pomysłów, twojej wiedzy ale też długości fika, która okazała się "w sam raz"

. Czekam z niecierpliwością na 0x03.

joasui

No! Takie ładne komentarze to mają być!

Za wszystkie dziękuję. Za wytrwanie w czytaniu do końca również.

Mam tylko jeden mały problem: od czasu przypadkowego wywalenia początku 0x03 nie nadrobiłam tamtych braków. Poza tym chodzi mi po głowie pomysł na 0x04. Nie wiem, który byłby prostszy w realizacji i za który się tak właściwie zabrać od razu. Może mi pomożecie w podjęciu decyzji?
W 0x03 planowałam przeskoczenie z akcją kolejne kilka miesięcy do przodu. Czyli PPTH i większość znanej nam ekipy. Trudności: oczywiście rozpisanie przypadku. Mam diagnozę, ale nie mam ochoty się za nią zabrać.
Drugi pomysł: kilka lat... do tyłu. Czyli przed PPTH, jedna znana postać - House - za to przypadek... dobrze znany. Z jego zakończeniem włącznie. O tyle łatwiej - przynajmniej na pierwszy rzut oka - że twórcy serialu zrobili za mnie większość roboty. Mi pozostaje dogłębnie przeanalizować jeden z odcinków.
Sugestie, co rozpisać najpierw (i tak się za to nie zabiorę przed sesją) proszę zgłąszać na PW

. Pewnie prędzej czy później napiszę oba, tylko kolejność ma znaczenie

Em.

Czyżby kolejne spotkanie z Estcher?

Jestem jak najbardziej za

.

joasui

Em., nie kolejne, tylko pierwsze.

Magann78 · Gość

Otworzyłam fika, przeczytałam od razu całość i...
Hmmm...
No cóż...
Ten tego...
Eee...
Więc... komentarza nie będzie bo nie lubię wazeliny i podlizywania a tak by to wyglądało. :-)))
PS. Czekam na następne fiki z niecierpliwością.

joasui

Dziękuję

Kolejny fik-odcinek się tworzy w bólach. Z powodu różnych niesprzyjających okoliczności i wstępnego postanowienia rozpoczęcia wklejania po napisaniu całości, premiera odbędzie się w bliżej nieokreślonym, acz zapewne odległym terminie.
Będę nie dość, że opisywać przypadek, którego rozwinięcie powinni znać wszyscy, którzy mają za sobą s2, to jeszcze zerżnę jedną postać z innego serialu. Ale mam nadzieję, że mimo wszystko będzie ciekawie

Camelia · Wysłany: Pon 20:01, 23 Mar 2009 Temat postu: Podziękowanie

Dzięki za tego fika, teraz już do końca dnia mimowolnie będę się lekko uśmiechać - taki miły, naturalny spokój i optymizm, wiara, że wszystko będzie dobrze. Podczas lektury (a czytałam wszystko na raz) czułam, że to jeden z odcinków serialu. Świetnie piszesz. Pozdrawiam, K.

HannahLove · Wysłany: Nie 0:39, 29 Mar 2009 Temat postu:

Opowiadanie trzyma klasę!!! naprawdę świetne

Gora

Uwielbiam twoje opowiadania. Idealny klimat, ciekawe przypadki medyczne za które naprawdę Cię podziwiam, huudy i hilson...

Napiszę tylko, że zdziwiło mnie, że druga część jest już po odejściu Stacy i to po takim czasie... Spodziewałam się raczej, że będzie właśnie między innymi o nim...

joasui

Pisanie trzeciej części po dojściu do kilku mało wygodnych wniosków i z braku czasu i weny zostało odłożone na termin bliżej nieokreślony.
Ale dziękuję za komenta

Czerwono-Zielona

Cóż mogę napisać... Jest 3.50 w nocy - nie mogłam się oderwać

Wszystkie "banały" już czytałaś wielokrotnie, sama też (przy 1. odcinku) o tym pisałam - że charaktery postaci, atmosfera, medycyna, że się samo w głowie wyświetla...

A propos głowy - ja mam w niej jakąś taką "kontrolkę" - gdy czytam tekst, obojętnie czyjego autorstwa, to automatycznie "szukam" błędów czy jakichś niedociągnięć, wymyślam "ulepszone" wersje itp. A u Ciebie - nic (no może, sporadycznie, jakieś drobne "czepianie się"

, ale nic, czym warto byłoby się przejmować

). Po prostu "płynę". To się u mnie zdarza naprawdę rzadko. Czysta przyjemność czytania, zatopienia się w obrazach, uczuciach, myślach i spojrzeniach... Ach...
I średnio dwa razy na akapit czy dialog myśl: "O, to muszę zacytować!":> I co chwilę jakiś chichot, okrzyk, jęk, westchnięcie...

I fajnie oddana "atmosfera medyczna", która z różnych względów jest mi szczególnie bliska... I żargon medyczny - nieważne, czy zrozumiały, ważne, że brzmi super i nadaje tak niezbędny serialowy klimat.

(Oczywiście nie chciałam przez to powiedzieć, że piszesz w sposób niezrozumiały - wrecz przeciwnie - wszystko fajnie wyjaśniasz, tylko po prostu "niewtajemniczeni" chwilami mogą odczuć całkowicie fizjologiczne w tym przypadku splątanie, co tak naprawdę dodaje tylko tekstowi charakteru i uroku

).

"Przykleiłam się" do tego fika, bo nie obejrzałam wczoraj odcinka, na który bardzo czekałam

i postanowiłam poprawić sobie humor obejrzeniem Twojego. Tak, tak - "obejrzeniem", bo jak już powszechnie wiadomo, Twoje fiki to scenariusze odcinków, które podczas czytania samoistnie wyświetlają się w głowie

Skuteczność w poprawianiu nastroju - stuprocentowa!

Richards - rewelacyjny. I rozmowa tych dwóch... Trzygodzinny 'test' profesora... Bosko.

Fajnie też, że robisz te wszystkie retrospekcje. To dużo wnosi, poszerza perspektywę, więcej widzimy. A - co chyba oczywiste - im więcej, tym lepiej!

Miły akcent z "Europą Środkową"

A moja malutka siostrzyczka ma na imię Alicja

Końcowe sceny z Cuddy i Wilsonem - przepiękne! (Wliczam w to Wilsona rozmowę z sąsiadką House'a - tak pięknie mnie ona zaskoczyła, dotąd w ogóle nie zastanawiałam się nad współmieszkańcami naszego doktora, a tu nagle się pojawiają i to z taką niesamowitą historią...). Tak więc wspomniane sceny czytałam dobrych kilka razy nie mogąc się nimi nasycić... Widziałam każdy grymas na twarzach bohaterów, nerwowy ruch, spojrzenie... Świetny epizod z przeszłości Cuddy i House'a. A House w obu scenach... - pięknie go "otworzyłaś", te momenty kiedy wychodzi z niego prawdziwy człowiek są bardzo wzruszające... Zawsze się nimi rozkoszuję, są niezwykłe. I niesamowite wyczucie Wilsona w rozmowie z przyjacielem - szacunek . Dla Ciebie - i dla niego;)

Pomysł z czytaniem przez Aluśkę książki Lauriego - bezcenny

Jakby nutka nadrealności - przenikanie się światów równoległych... Aż mnie ciarki przeszły.

Fajne

Ach, i reakcja Wilsona na wejście House'a podczas rozprawy i te jego miny w czasie house'owej przemowy - niezapomniane

Ponieważ dialogi "słyszę" czasem w wersji jakby angielskiej (to dość trudne do wytłumaczenia, ja wogóle trochę "inna" jestem, bo np. mam tak, jak House po tych jakichś dragach - widzę muzykę! I to - podkreślam - bez dragów! Zawsze!

I czuję jej fakturę

Ha, ha. ). Sorry za "synestetyczną" czy też "synestezyjną" dygresję

Wracając do tematu - zastanowiło mnie, jak by brzmiało po angielsku "przekaszam" oraz "nietenteges"

"Przekaszam" może... - "I'm Laurie"?;D

Ogólnie - wszystko, co trzeba: humor i sensacja, powaga i wzruszenie, smutek i radość, medycyna i życie prywatne, tajemnice stare i nowe... Fik - ideał

Więcej zachwytów nie wyprodukuję, bo neurony odmawiają mi już współpracy... Jako usprawiedliwienie podaję godzinę 5.17 nad ranem...

Z tego samego powodu przepraszam za przypuszczalną chaotyczność bądź niespójność mojej wypowiedzi (czego nie jestem w stanie obiektywnie, zwłaszcza o tej porze, ocenić), ale miałam nieodpartą chęć, by podzielić się moimi odczuciami już teraz, "na świeżo"

Acha... Czy mogę zgłosić jedną uwagę niepochlebną...? *pyta nieśmiało* Bo ja jestem z gatunku tych wilsonowo - cameronowatych i nie chciałabym nikogo urazić... Tylko, że ta "kontrolka", co to o niej wyżej wspominałam...

OK, po prostu chciałam podzielić się czymś, co mnie zastanowiło - napisałaś, że Kate nie miała żadnego konkretnego akcentu... Ale czy po kilku latach mieszkania w Stanach - jeśli nie miała akcentu polskiego - czy nie nabrała zupełnie naturalnie akcentu amerykańskiego? Nie znam się na kwestii przyswajania różnych sposobów wymowy, ale z jakimś akcentem musiała przecież mówić... Co o tym sądzisz Ty, droga Autorko oraz Wy, szanowni Czytelnicy...?

Podsumowując - chciałabym wyrazić swój podziw i szacunek dla talentu oraz pracy Autorki. I podziękować za miłe chwile, jakich dostarczyła mi ta lektura.

Póki co, żegnam się, w niecierpliwym oczekiwaniu na kolejną część

See you soon, I hope

Amii

taaaaaak, taaaaaaaaak , pięknę

Gratuluję weny, talentu i wgl xD
Chciałabym tak umieć

Marzenia

Ech... szkoda , że to juz koniec

Pozdrawiam i mam nadzieje, że jeszcze cuś napiszesz

WEEEEEEENA życzę

Ala

Joasui - zębolożko:), bardzo fajnie piszesz! W końcu natrafiłam na coś twojego autorsta:) Pewnie to dlatego, że zwykle czytam tylko fiki o Huddy... Masz bardzo ładny styl, a akcja jest ciekawa i niebanalna. Pozdrawiam!