Łazienkowa ściana [M]

Rouen

Jako że jest to mój, bądź co bądź, debiut, prosiłabym o wyrozumiałość. Jest to taka sobie miniaturka, moje wyobrażenie dzieciństwa Grega. Liczę na konstruktywną krytykę z waszej strony, choć chyba jeszcze się nie spotkałam z jakąkolwiek inną. Proszę o wytykanie mi wszelkich błędów gramatycznych jak i interpunkcyjnych, jednak mam nadzieję, że takowe się tam nie znajdą albo że przynajmniej nie będzie ich zbyt dużo. Liczę, że się wam spodoba, no i cóż, miłego czytania!

Greg wbiegł do szkolnej łazienki, zamykając za sobą drzwi. Rzucił torbę na ziemię i podszedł ostrożnie do lustra. To, co w nim zobaczył, przeraziło go. Intensywnie niebieskie oczy, zaczerwienione od płaczu, wyrażające strach w czystej postaci. Twarz blada, kąciki ust wygięte ku dołowi. Jednak nie to przykuło jego uwagę. Wyglądał tak prawie zawsze, gdy przychodził rano do szkoły. Tym razem coś się zmieniło. Całe jego oko było sine i spuchnięte. Skóra przy kości policzkowej rozcięta, lekko zaczerwieniona. Wyglądało to tak, jakby się z kimś pobił.
Bo w pewnym sensie tak było.

Tamtego poranka ojciec pierwszy raz go uderzył. Wcześniej notorycznie go poniżał, gdy miał gorszy nastrój zdarzało się, że mały Greg spał w piwnicy lub zostawał oblewany kubłem lodowatej wody. Nigdy jednak nie zrobił czegoś takiego.

Chłopiec musnął palcami ranę, jakby nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Nie sądził, że kiedykolwiek do tego dojdzie. Wtedy jednak dotarło do niego, że nigdy nie będzie miał kochanego taty, jak jego koledzy z klasy. Już zawsze będzie prześladowany i nieszanowany przez swojego ojca.

Mały Greg, aby odpędzić niechciane myśli, odkręcił kurek i przemył twarz wodą. Robił tak zawsze, by się uspokoić. Tym jednak razem nie przyniosło mu to oczekiwanej ulgi. Kiedy wytarł twarz i po raz kolejny spojrzał w lustro, poczuł się jak śmieć. Był niechciany, odrzucony. Nie miał w domu wsparcia, którego tak potrzebował.

Po jego policzkach zaczęły spływać słone łzy. Rozcięcie zaczęło go trochę piec, jednak chłopiec nie zwrócił na to uwagi. Czuł nieprzemożoną ochotę, by kogoś przytulić. Niestety jedyne, co go otaczało, to cztery zimne łazienkowe ściany pokryte kafelkami. Greg podszedł do jednej z nich i niepewnie objął ją ramionami. Kiedy poczuł się nieco bezpieczniej, przylgnął do niej ciałem i zaczął cichutko szlochać. Było mu zimno, jednak zignorował ten fakt. Jego łzy spływały po białych kafelkach, zostawiając po sobie wilgotne ślady. Palce kurczowo zaciskały się na płaskiej powierzchni, a wargi drżały.

Przez chwilę mały Greg odniósł wrażenie, że ściana odwzajemnia uścisk, głaszcze go po włosach i szepcze, że wszystko będzie dobrze. Bardzo chciał wierzyć, że faktycznie tak jest. Ponieważ to by oznaczało, że ktoś jeszcze o niego dba, że komuś na nim zależy. Nawet jeśli tym kimś miała być martwa łazienkowa ściana.

Endymion

Szerze ta ja też sobie zawsze wyobrażam jego dzieciństwo. Jakoś,
nigdy nie wydawało mi się, że miał beztroskie dzieciństwo.

Co do błędów ja się na tym nie znam więc zostawiam to innym.

A to mi się jakby tak najbardziej spodobało:

OLA336

Hej

Witam wśród piszących

Z takich technicznych rzeczy, to brakuje informacji o przedziale wiekowym. Ramki są dostępne w "Uwagach organizacyjnych"

Zastanawiam się też nad tym, czy mimo tego, że jest to miniaturka, to nie powinna być odrobinę dłuższa

Ale to zostawię ocenie innym, bo mi samej zdarz a się pisać czasami krótkie rozdziały itp.

Co do samej treści... Smutne, ale bardzo ładne i prawdziwe. Wszyscy wiedzą, że House miał nienajlepsze stosunki z ojcem więc wszystko się zgadza

Jak na pierwszy raz, to świetna robota

Żałuję, że ja nie miałam takiego debiutu

Szkoda, że to jedynie miniaturka, bo jestem ciekawa co dalej

Śmiało możesz pisać coś dłuższego i... zapraszam do działu Huddy

Pozdrawiam i wena

Richie117

Ostatnio prześladują mnie fiki o niekochanych dzieciach i przez to otaczają mnie stosy zapłakanych chusteczek. To się nazywa mieć pecha!

W każdym razie, miniaturka wyszła Ci bardzobardzo ładnie. Gratuluję udanego debiutu

Na podstawie tak krótkiego tekstu nie za wiele da się powiedzieć, ale generalnie jestem pod wrażeniem. Kiedy byłam w Twoim wieku, mogłam tylko pomarzyć o pisaniu w takim stylu (teraz zresztą chyba też nie osiągam takich efektów

)

Jeśli chodzi o treść, to ja się pytam: gdzie, do diabła, jest bardziej szczęśliwe zakończenie?! Nie można znęcać się nad Gregusiem i zostawiać go takiego zapłakanego i samotnego!

Jakaś Łazienkowa Dobra Wróżka byłaby tu bardzo na miejscu

W związku z powyższym, mam gorącą nadzieję, że "męczenie" House'a nie jest jedynym tematem, który lubisz, i że w przyszłości podzielisz się z nami jakimś optymistycznym happy fikiem

I niech Twoja przyszła twórczość będzie dłuuuższa!

Na zakończenie - Oficjalnie witam w gronie Horumowych Fikopisaczy i życzę dużo weny! Powodzenia

HelpMe

To jest takie... piękne... Biedny, mały Greguś...

OLA336 napisała:

STANlSŁAW · Wysłany: Pon 4:11, 21 Mar 2016 Temat postu:

Świetna historia

aż się wzruszyłem

czarek33

dobre !

mati_kowa

dobrze się czytało

barozo

mnie sie podobaja jak najbardziej

m4r3cz3k123

świetna

fajnie zaplanowana opowieść

Cezar99

Ciekawe opowiadanie, fajnie się czytało. Masz całkiem przyjemny styl, choć to ocena laika