Miłość [Mx2]

Atris

TUTAJ są dwa pierwsze "odcinki" jeśli ktoś ma ochotę przeczytać. Slashu nie ma, ale to Hilson, więc wchodzicie na własną odpowiedzialność

A tu wklejam część o Cameron. Mam nadzieję, że wam się podoba, i że bez problemu zgadniecie, kim jest "on".
Miłego czytania

PS. Ach, byłabym zapomniała. Debiut tutaj

- A oto doktor Allison Cameron, która także zgodziła się wziąć udział w naszym show. Pani doktor, czym dla pani jest miłość?

- Miłość to każdy poszczególny zmysł. Wzrok...

Wzrok

W pracy była codziennie. Każdego dnia pojawiała się tu, nawet, gdy miała wolne, tylko po to, by sprawdzić, czy jej pacjenci czują się lepiej, by uzupełnić zaległe karty. A on zawsze przychodził z nią. Wodził za nią wzrokiem. Przeszywał ją na wskroś. Czytał z niej, jak z otwartej księgi.

Nie komentował tego, co widzi. Czy to był rozwiany włos, czy upięty starannie ciasny kok. Czy to były czyste, uprasowane ubrania, czy raczej stare, podarte trampki i koszula, którą rano wyciągła z szafy, a nie miała czasu, by doprowadzić ją do lepszego stanu.

Reagował jedynie na zmiany jej nastroju, na to czy się uśmiechała i promieniowała, czy snuła się korytarzami, jak cień. Wtedy jego oczy ciemniały, lub błyszczały. Był całkowicie od niej zależny. A ona to widziała. I doceniała jego starania.

Właśnie dlatego go pokochała. To był jej pierwszy krok do zakochania. Jego wzrok.

***

- Oczywiście słuch.

Słuch

Mówią, że najważniejsze w związkach, to słuchać drugą osobę. Ale nie tak, że jednym uchem wpada, a drugim wypada. Słuchać tak, żeby doskonale wiedzieć, co zostało już powiedziane, żeby potrafić później to wykorzystać.

On zawsze ją słuchał. Nawet, jeśli myślała, że jest sama i krzyczy na próżno, to on zawsze słyszał.

I nigdy by nie pomyślała, że słuchał ją tak uważnie. Czasem niezauważalnie tylko na nią przy tym zerkał. Ale zdarzało się, że gdy ona przejmowała kontrolę nad sytuacją, on potrafił ślinić się na widok jej odwagi i przewagi.

I zapamiętywał wszystko. Notował to w swoim mózgu, jak życzenia do Świętego Mikołaja, na białej, nieskalanej kartce papieru. Jego umysł zawsze zajmowała ona.

Potrafił to wykorzystać. Dlatego kiedy nadszedł dzień jej urodzin, na wycieraczce przed jej mieszkaniem, znalazła to, czego najbardziej pragnęła. To, o czym zawsze marzyła, na co nie mogła sobie pozwolić. Ale on słuchał i doskonale wiedział, jak może to użyć.

Właśnie, dlatego go pokochała. Drugi krok do zakochania. Jego uwaga.

***

- Bardzo ważny jest też zapach...

Zapach

Bardzo często był blisko, tuż obok. Rzadko się oddalał, a z nim jego zapach. Nauczyła się go rozpoznawać, tak, że poznałaby go teraz z zamkniętymi oczami i zakatarzonym nosem. To była jego wizytówka.

On doskonale wiedział, że jego zapach ją kręci. Dlatego on kręcił się koło niej. Z czasem stawał się bardziej zuchwały i pewny, co do jej odczuć, tak, że...

***

- i termorecepcja.

Zmysł temperatury

... pozwalał sobie na coraz więcej. Gdy było chłodno, ochoczo pozbywał się na jej rzecz płaszcza. A ona była mu wdzięczna, za każdy, najdrobniejszy, gest.

Kiedy podwoził ją do domu, ona pożyczała jego kurtkę, czy szalik i później, w domu, zanurzała twarz w jego rzeczach. Rozmyślała. A każda myśl o nim, przynosiła jej ukojenie. I ciepło.

Właśnie dlatego go pokochała. Kolejny krok do prawdziwej miłości. Jego zapach i czułość.

***

- Został jeszcze dotyk...

Dotyk

Zawsze niby przypadkiem. Zawsze delikatnie. Nigdy na siłę, czy agresywnie. Dawał jej czas do namysłu, czy tego właśnie chce. A ona chciała. Zawsze więcej.

A to kubek, a to długopis, termometr, nożyczki, gazeta, gumka, notka, pager, komórka, mazak, szalik, kurtka, torba. Zawsze był pretekst. I muskał ją swoimi długimi palcami, ocierał się o nią, gdy przechodził zbyt blisko na korytarzach, czy, gdy przepuszczał ją w drzwiach.

I zbierał się na odwagę, by dotknąć ją głębiej, by rozpalić ogień, który on w sobie skrywał. By pozwolić mu buchnąć jasnym płomieniem i oświetlić mu szarą rzeczywistość, swoją i jej.

Ale na razie trzymał się z boku, w cieniu. Zawsze blisko, zawsze tuż obok.

Właśnie dlatego go pokochała. Przedostatni krok do prawdziwej miłości. To, że dawał jej czas. Jego delikatność i dotyk.

***

- I ostatni receptor, smak.

Smak

Od początku tego chciała, chociaż sama o tym nie wiedziała. Teraz to zrozumiała. Teraz, gdy trzymał ją w ramionach, a ona pragnęła więcej. Chciała żeby wreszcie zadziałał, żeby wreszcie zdobył się na odwagę i przybliżył jeszcze bardziej.

Dlatego to ona wzięła sprawę w swoje ręce i uniosła się na palcach, wpijając swoje usta w jego. Smakował tak słodko. Tak, jak sobie wyobrażała. Dokładnie tak...

A on już nie panował nad sobą i nad swoimi żądzami. Ona z cichym jękiem poddała mu się całkowicie. Dała mu zaproszenie głębiej, tam gdzie od dawna nikogo nie gościła.

I zapomnieli się tej nocy całkowicie. Pędzą do sypialni i gubiąc po drodze rzeczy, nie myśleli już o niczym, tylko o tym, ze są, istnieją razem, że smakują siebie nawzajem.

I dlatego go kochała. Bo zdobył się na wszelkie kroki. Bo był sobą.

anna lee.

ha, jestem pierwsza!

więc... bardzo mi się podoba. w ogóle... świetny pomysł, od tego zacznijmy. wszystko poprowadzone tak jakbym sobie tego życzyła. jednym słowem - perełka.

;]

przyjemnie się czyta takie rzeczy.

Atris

Dziękuję *rumieni się*
Nie spodziewałam się, że aż tak się spodoba

I mam nadzieję, że powstanie więcej takich, o. Bo w planach miałam jeszcze np. Chase'a, czy Foremana. Ale na razie czekam na pomysły

coolness

Atris, zÓa kobieto.
Niedość, że ten sam tytuł co mojej miniaturki w tym samym dziale... dobra żartuję, nie gniewam się

Ale i tak jesteś zÓa, ja powinnam się uczyć do klasówki i robić lekcje, a przez ciebie, czytam twoje dzieła.
W każdym razie weny, dla takich tforów warto zawalić parę przedmiotów

Atris

Taki sam tytuł? Przepraszam *kłania się* Naprawdę.
Ale miałam w Hilsonku ten sam tytuł, a to poniekąd kontynuacja, więc... sama rozumiesz

Ja sama zawalam szkołę dla Horum

Horum rządzi!

Agusss

Ok... Nie lubię postaci Cameron, ale Ty potrafisz nawet ją pięknie ukazać w moich oczach!

Świetnie napisane! Potrafisz trafić w me serce

Atris

Obym potrafiła trafiać w serca wszystkich.
Ale wszystkiego mieć nie można

Cieszę się, że wam się podoba

Agusss

W moje trafiłaś! To wiedz

Ja szkołę już też zawaliłam

ale mama tego nie rozumie, ze Horum jest ważniejsze!

Atris

Tym razem krótka "Miłość" obiecanego Chase'a

Dla jakiejstam, za to, że nie jest zła, że nasze ficki nazywają się tak samo

- Tym razem porozmawiamy z doktorem Robertem Chase’m. Czy może nam pan powiedzieć, czym jest dla pana miłość? Jakie szczególne cechy powinny ją charakteryzować?

- Najważniejsza jest wytrwałość. Bez niej nic się nie zdziała.

Wytrwałość

Robert Chase był zakochany. ON był zakochany. Nawet wiedział, w kim. Doskonale wiedział, kto jest jego aniołem. Niestety jego anioł nie był nim, w jakiś szczególny sposób, zainteresowany.

Co mógł na to poradzić? Kochał swojego anioła, jak nikogo wcześniej i nie zamierzał się, za nic w świecie, poddać. Dlatego, gdy jego skrzydlata kochanka, przyszła do niego któregoś dnia sama, chętna, uznał, że nie może zmarnować takiej okazji.

Później raniła go raz za razem. Mówiła, że to nic dla niej nie znaczy, że to dobry seks, ale nic z tego nie będzie. Lecz kiedy tylko dała najmniejszy sygnał, że jednak, że ma u niej szansę, wtedy okazał swoją wytrwałość.

Początkowo przeszywał ją swoim wzrokiem, ciepłym i troskliwym, dodając jej sił w codziennej szarości. Wodził za nią oczyma, wpatrywał się z uporem, śledził każdy jej ruch, poznawał dokładnie jej zwyczaje, jej dobroć i cierpliwość.

Później przeszedł dalej. Nie mógł oprzeć się tym drobnym codziennym dotknięciom, muśnięciom, niby przypadkowym spotkaniom ich dłoni, twarzy, ramion. Przyciągał ją do siebie, energetyzmem swojej postawy, niby magnes, wytwarzał wokół siebie, iskrzące tylko dla niej, pole i wciągał ją w wir swoich uczuć.

Aż w końcu odwaga wygrała w nim i postawił wszystko

„Dziś wtorek. Kocham cię.”

I ona się nareszcie przekonała. Wtedy jego anioł zamieszkał z nim i mógł podziwiać to uosobienie dobroci każdego dnia.

To była jego miłość.

marysiaaa

CZEJSSSSS

tak, teraz już wiem, za co go kocham.

Atris

Taak, aww

ja też

I nie wiem czasem, czy zdradzam Wilsona z Chase'm, czy Czesia z Jimmy'm

coolness

Skoro dla mnie to wypada skomentować.
Nie lubię Chase'a i już. Nie pytajcie dlaczego.
To nie zmienia faktu, że twoja miniaturka mi się ogromnie podobała

Atris

A ja Czejsa

, dopóki ma czyste włosy, bo czasami wygląda, jakby się 100 lat nie mył

I dobrze, że nie wypada nie skomentować, bo tak to bym nie wiedziała, że byłaś

I cieszę się, że ci się podoba

Agusss

Dobra przeczytałam [wręcz zmusiłam się] xD
Cameron nie lubię[!] Chase też nie, ale już w mniejszym stopniu

A że napisała to Atris to musiałam przeczytać^^
Hmm... Fajnie Ci to wyszło ^^ Znów trafiłaś w moje nieczułe serce!!

Bo miłość to wiele potrafi z człowiekiem zrobić!

Atris

Ależ ja cię do niczego nie zmuszam

A ja Czesia uwielbiam! Czasem mnie potrafił wnerwić (jak kapował Voglerowi), ale ogólnie jest świetny!

I Cameron też lubię. Szczerze im kibicowałam, House'owi i Cameron w trzecim sezonie

A później Horum i Hilson

Kejti

Ja bardzo lubię Cam, Cześka toże... Nie dość, że piękny chłopak (i co z tego, że ma krzywą przegrodę nosową),to jeszcze taki zakochany... chociaż jak dla mnie, to z czasem zaczął popadać w obsesję

Ale of kors mi się podobało. Mimo, że wolę Hameronka, to dobrze ujełaś determinację Czesława z Australii

Atris

Nie wiem czemu, ale jak słyszę "Czesio z Australii" to mi się w móżdżku pojawia kangur, w rękawicach bokserskich, z głową Chase'a

Ale mam zajefajną wyobraźnie, no nie?

Cieszę się, że wam się podoba, to, co ja w potach i bólach rodzę

Agusss

Wiem, że nie zmuszasz, ale lubię Cię czytać^^
Nie ja nie kibicowałam

Ja byłam za Huddy ale dawne odległe czasu