Naucz się pamiętać [M]

coolness

zweryfikowane przez ness

A/N: Tekst pisany był w nocy i mam wrażenie, że mimo tego, że miał być o czymś, wyszedł tragicznie banalny. Na dodatek jest dziwny, nawet jak na mnie. Początkowo tytuł miał brzmieć: „Miłość dojrzała”, jednak tekst jest bardziej o tym, jak trudno jest nauczyć się pamiętać, przestać starać się zapomnieć, tak więc tytuł został zmieniony na taki, jaki widnieje poniżej. Pairing (na końcu) jest moim zdaniem dość nietypowy, ale jakby na to nie patrzeć, możliwy i to bardzo. Dwa imiona nie są wymienione no… z imion (ależ to zabrzmiało, normalnie masło maślane), jednak moim zdaniem wiadomo o kogo chodzi. Ogólnie rzecz biorąc niektóre fragmenty są pisane w czasie przeszłym, inne w teraźniejszym. Zapewniam jednak, że tak miało być. Mam wrażenie, że popełniam wielki błąd, wklejając to tutaj. Ale Atris kazała, więc jakby co, to jej wina, choć ona nawet tego nie czytała.

Miniaturkę chciałam zadedykować czterem osobom, których teksty mnie oczarowały. Gehnn, której teksty wprost uwielbiam i zawsze ciężko mi je skomentować. Atris, której nigdy nie myślałam, że to powiem, ale: „Marnujesz się kobieto w Hilsonku, pisz więcej tekstów do działu „Inne”, bo one wychodzą Ci najlepiej”, Twój „Dobry powód” wciąż huczy mi w głowie. Czarodziejce, która zawsze pisała teksty filozoficzne i skłaniające do refleksji, jednak nigdy nie potrafiłam ich do końca docenić, gdyż to były Huddy, jednak ostatni Twój tekst wylądował w „Innych” i mnie oczarował. Czerwono-Zielonej, której tekst właśnie komentuje (jestem w trakcie) i zachwycam się nim tak, że nie jestem w stanie nic sensownego powiedzieć, „Gorzki smak wina” zdecydowanie Ci wyszedł.
Mam nadzieję, że mimo wszystko, choć trochę spodoba Wam się ten tekst.

(I przedmowa wyszła niemalże dłuższa niż miniaturka. Przepraszam!)

oOoOo

NAUCZ SIĘ PAMIĘTAĆ

oOoOo

Allison Cameron kochała trzy razy.

I zawiodła się.

Za każdym razem.

oOoOo

Allison stoi w deszczu, nawet nie zauważając, że moknie.
— Ally, wróć do nas — szepczą krople.
Ale Cameron nie chce wrócić. Bo wpadłaby z deszczu pod rynnę.

Nie wraca więc.

Czas rozpocząć nowe życie. Bo on już nie żyje, prawda?

oOoOo

Umarł. Wtedy zawiodła się po raz pierwszy. Bo miłość nie zwyciężyła śmierci.

A powinna.

Nie tak miało być, prawda?

oOoOo

Gregory House jest zabawny. Kiedy człowiek z nim rozmawia, nic nie jest ważne, tylko ta dziwna konwersacja.

Dlatego też Cameron trzyma się go kurczowo. Bo wtedy zapomina, choć na chwilę.

Kiedy Cameron sobie uświadamia, że kocha House'a, jest jeszcze za wcześnie. Przecież jeszcze nie zapomniała.

— Kocham cię — oświadcza mu. To nic, że miłość nie ma szans, prawda?

oOoOo

Powiedział, że on jej nie kocha. Wtedy zawiodła się po raz drugi. Bo on miał pomóc jej zapomnieć.

Nie pomógł.

Nie tak miało być, prawda?

oOoOo

Allison dużo czasu spędza z Chase'em. Coraz więcej.

W końcu padają słowa: "Kocham cię". To nic, że to się nie uda, prawda?

oOoOo

Pokochał ją. Z wzajemnością. Wtedy zawiodła się po raz trzeci. Przecież miłości miało nie być.

To miał być tylko seks, nic więcej.

Nie tak miało być, prawda?

oOoOo

Allison przyrzeka sobie, że już nigdy nie pokocha.

Jedynie wiatr, rozwiewający jej włosy, to słyszy. On będzie pamiętał, prawda?

oOoOo

Allison Cameron kochała trzy razy.

I zawiodła się.

Za każdym razem.

Nie tak miało być, prawda?

oOoOo

Kiedy Allison spogląda w te brązowe oczy, głaszcze kasztanowe włosy i całuje usta, stwierdza że wiatr zapomniał, że nie był dobrym świadkiem przysięgi.

Przecież znów pokochała. Tym razem już się nie zawiedzie, prawda?

oOoOo

Pokochała, ale już nie chciała zapominać. Wierzyła, że uda się pamiętać i być szczęśliwym. Jednocześnie.

Udało się.

Tak miało być, prawda?

oOoOo

Siedzą przytuleni na ławce w parku.
— Trudno jest zapomnieć... — zaczyna Cameron, wzdychając.
— Jeszcze trudniej pamiętać i żyć z tym — przerywa jej szatyn, uśmiechając się lekko.
Odwzajemnia jego uśmiech, to samo chciała powiedzieć. Czasami ma wrażenie, że on czyta jej w myślach. Za to właśnie go kocha, za tę wrażliwość i za to wszystko.
— Tobie się udało, Ally — szepcze jej na ucho i całuje ją lekko w policzek.
Cameron uśmiecha się szeroko. On znów ma rację. Wszystko będzie dobrze, prawda?

oOoOo

Allison położyła na grobie kwiaty.
— Zawsze chciałam być dzieckiem — powiedziała. — Ale każdy z nas
musi kiedyś dorosnąć, prawda? — zaśmiała się cicho.
Przez chwilę jeszcze wpatrywała się w nagrobek, później odwróciła się i wyszła ze cmentarza.

Następnym razem przyjdzie tu z mężem.

oOoOo

Allison Cameron kocha czwarty raz.

Tym razem dojrzale.

Tak miało być, prawda?

oOoOo

Allison nauczyła się pamiętać.

W końcu.

Ale kiedyś musiała, prawda?

oOoOo

KONIEC

JiKa30

Również zaklepuję, mamusiu.

Atris

Po pierwsze, dziękuję za dedykację, ale z góry ostrzegam, jestem strasznie zdezorientowana przez dzisiejszy koniec roku i nie spodziewałabym się po mnie jakiegokolwiek normalnego komentarza.

Przechodząc do tekstu, od razu zaznaczam, że nienawidzę zwrotu "Ally", który wszyscy tak uparcie używają. Ale okay, niech ci będzie

Czerwono-Zielona

Bardzo dziękuję za dedykację!

Z powodu jednego wierszo-fika...?
Naprawdę, jest mi szalenie miło...

Coś jest w tym Twoim fiku, zdecydowanie

Przeczytałam go z tym większą ciekawością, bo to już kolejny fik o Cameron, na który trafiam, więc znów mogę poprzyglądać się tej postaci.

Podoba mi się jakiś wewnętrzny, trochę hipnotyzujący rytm tego tekstu. Takie krótkie, proste zdania, z pewnymi powtarzającymi się motywami, mają w sobie coś wciągającego. Może jedynie to powtórzone tak wiele razy: "Prawda?" w pewnym momencie zaczęło mnie nieco irytować, ale pewnie sama bym tak zrobiła

Cóż, to indywidualna sprawa, jednemu się spodoba, drugiemu nie, ale masz za to plusa jako za pewien pomysł, niebanalny zabieg... To na pewno lepsze od banału. Popieram wszelkie eksperymenty ze słowem

Pozwoliłaś mi spojrzeć na historię Cameron w innym świetle. Naprawdę, nigdy nie wpadłam na to, co Ty nam tu przedstawiłaś... Może dlatego, że nigdy się nad tą postacią jakoś specjalnie nie zastanawiałam... Jak widać, sporo straciłam...
Cameron ucieka w uczucie do House'a z powodu bólu po stracie męża... Tak ciekawie do oddałaś - wprawdzie może - jak napisała Atris - "zabawny" to za mało, by go opisać, ale wiem, co miałaś na myśli... To, że House jest takim fascynującym, intrygującym człowiekiem, ktory potrafi skupić na sobie całą uwagę (co też nieustająco czyni z nami - widzami

), to sprawia, że dla Cameron jest to pewne ukojenie - choć przez chwilę nie myśli o tym, co boli... A potem to zainteresowanie nim przeradza się w uczucie...
Następnie to, że nie chciała wiązać się z Chasem. Miało być prosto i jasno, czysty ujkład. Ale pojawiło się uczucie. To taki paradoks - gdy pragnie miłości, nie dostaje jej, gdy miłość się pojawia - ona jej nie chce...
A wracając jeszcze do początku tekstu - to wydawałoby się oczywiste, że miłość nie może pokonać śmierci, a jednak się łudzimy... To takie prawdziwe, takie ludzkie...
Podoba mi się pointa Twojego utworu - że trzeba nauczyć się pamiętać. Trzeba nauczyć się żyć z tym, co było, wykorzystać swoją przeszłość, by lepiej żyć, zaakceptować siebie, swoje życie, to kim jesteśmy i jak się zmieniamy... Bez przeszłości nie ma przyszłości, nie można wymazać kawałka samego siebie, udawać, że tego nie było, skoro było i tak bardzo na nas wpłynęło... To piękne. Piękna, wzruszająca wizja. Że Cameron po tych licznych przejściach udaje się w końcu dojrzeć do tej prawdy, że udaje jej się zbudować coś dobrego, na solidnych podstawach... Jak rozumiem tym kimś, z kim wiąże się Cam, jest Wilson. Ja ich jakoś razem chyba nie widzę, ale rozumiem, że w jakimś sensie pasują do siebie. On też przecież tyle przeszedł - nieudane związki, nieszczęśliwe miłości, śmierć Amber... Ale on też w końcu odkrywa tę cenną prawdę. I udaje im się razem tę mądrość życiową pielęgnować. To takie ładne. Prawie jak z bajki, a jednak prawdziwe, możliwe. Pięknie, pięknie to wymysliłaś.

Mój ulubiony fragment:

Cutthroat_Bitch

Boze to jest przesliczne. Pełne przemyslen, bolu, braku nadziei i checi.
I nagle swiat znow staje sie kolorowy, pelen glebi.
Twoje opowiadanie ma coś pieknego w sobie. Wzruszylam sie bardzo (:
A czy ten szatyn brazowooki to Wilson?
Czyzby powstal Camilson? (oby ^^)

czarodziejka

Dziękuję baardzo, bardzo za dedykację! Przepiękną zresztą, a na którą nie zasłużyłam.
A Twój podpis to już w ogóle.

Dziękuję, dziękuję, dziękuję! Po stokroć. Jesteś Kochana!

A co do tekstu.
Kocham celowe powtórzenia miłością wielką.

Na samym początku wyrzuciłabym dialog między Cameron a Wilsonem, a raczej ujęła go w inny sposób. Może na przykład jako wspomnienie Alison słów Jamesa albo coś w tym stylu, bo dialog tak delikatnie burzy nastrój tekstu.

Cała reszta, jak dla mnie tworzy piękną całość.