Śniący i śnieni [M]

gehnn

Mwahahaha. Wróciłam z Open'era i już zamęczam was moimi wypocinami. W prawdzie konkursowymi, ale zawsze. Po pierwsze - LUDZIE. Jak ja kocham Alison Mosshart! Jest idealna, idealna, cholernie idealna. (Koniec części psychofankowej). Po drugie - LUDZIE. Jak ja was kocham! Drugie miejsce! Miałam naprawdę świetne przeciwniczki, było ich sporo i wyłonienie mnie z nich na drugie miejsce jest rzeczą cudowną. Ponadto zobaczyłam tabelkę i łezka mi się w oku zakręciła. Tak więc: ogromniaste dzięki. Naprawdę.

Mam w planach napisanie dwóch miniaturek do działu Inne i miałam wrzucić je ze Śniącymi na doczepkę, ale zmieniłam zdanie, bo pewnie realizacja ich zajmie mi kilka miesięcy -...-

Co do fika: tytuł wziął się od gaimanowskiego opowiadania Karmiący i karmieni - jest naprawdę genialne, polecam wam. Chociaż, oczywiście, treść nijak ma się do mojego tforu. Ale i tak.

Śniący i śnieni

Chase lubi noce. Ciemność jest miejscem, gdzie może odkryć wszystkie swoje skrywane w świetle dnia pragnienia, obawy, porażki i marzenia. Jego łóżko jest ciepłe i bezpieczne. Nieważne, co dzieje się za dnia – jego sypialnia jest miejscem, gdzie zawsze może wrócić i się ukryć. W ciemności wszystko jest prawdziwe. Z chwilą, kiedy gasi światło, ukazuje sobie siebie samego tak prawdziwego, jak nigdy za dnia.

Pierwszą rzeczą, którą widzi po zgaszeniu światła, jest stół i te cholerne truskawki. W pokoju jest ciemno, ale mebel i miska z owocami jest widoczna doskonale. Patrzy na nie oskarżycielsko, kiedy mienią się czerwienią, kontrastując z bielą naczynia, w którym się znajdują. Nie wie, co zrobić, więc zaczyna się zastanawiać, czy tęskni za smakiem truskawki. Czy tęskni?...

Wtedy po drugiej stronie pojawia się ona, tak jakby stała tam od zawsze. Ma czarną sukienkę i blond włosy upięte w luźny kok. Uśmiecha się ciepło i pobłażliwie, ukrywa w tym geście tyle uczuć. Ma takie piękne oczy, piękną skórę… cała jest piękna. Stoi tam i jaśnieje, niczym jakaś bogini. Chase karci się w myślach za takie porównanie. Wydaje mu się zbyt proste i przyziemne jak na nią. Tkwią w tym dziwnym miejscu, razem, a on myśli, że mogliby tak stać wieczność. Zapomina kompletnie o dzielącym ich stole i misce z truskawkami, które na nim stoją. Ona przechyla głowę, a Chase nagle czuje wielką potrzebę, żeby pójść tam do niej, objąć, pocałować, kochać ją i spędzić całe życie obok niej. Już ruszał, aby obejść stół, ale ona pokręciła przecząco głową, mówiąc:

- Najpierw truskawki.

Co? Co on ma zrobić z tymi truskawkami, wyrzucić je, zgnieść? Przecież może spokojnie przejść obok nich i wtedy będą razem, już na zawsze.

- Najpierw truskawki. Zjedz truskawki.

Ona powtarza to w kółko jak jakaś maszyna i Chase czuje niepokój. Nagle staje się zimna, nierealna. Jak ma zjeść truskawki? Nie może ich zjeść. Próbuje jej to wyjaśnić, ale żaden dźwięk nie wydobywa się z jego ust.

- Truskawki.

Wyciąga rękę i pokazuje mu miskę z czerwonymi owocami. Tak, przecież je widzę, wiem gdzie są, myśli zirytowany Chase, problem w tym, że ja nie mogę ich zjeść!

Jej twarz pochmurnieje, a on czuje, że ją traci, widzi jak się oddala. Nie. Nie. Zaczyna pakować sobie te cholerne truskawki do ust, wiedząc, że pewnie go zabiją…

…otwiera oczy, pokój nadal jest pogrążony w ciemności. Obok leży Allison, patrzy na niego z niepokojem.

- Znowu krzyczałeś przez sen – mówi, głaszcząc go po ramieniu troskliwie. On patrzy na nią nieprzytomnie, ale przypomina sobie po chwili gdzie jest i wzdycha z ulgą. Uśmiecha się do niej.

- To tylko zły sen. Ten sam, który śni mi się od kilku dni.

Allison smutnieje.

- Nie martw się – mówi, obejmując Roberta mocno – to tylko zły sen. Ja jestem przy tobie zawsze.

Zawsze.

Najgorszym momentem nocy jest jej koniec, kiedy do sypialni wpadają promienie słońca, Chase budzi się w pustym łóżku, wzdycha i powraca do swojej roli w tym świecie. Roli, którą wszyscy znają. Nikt jednak nie wie, kim tak naprawdę jest aktor.

*

- To jest żenujące.

- Wcale nie! To pouczające.

- Po tylu latach jeszcze się nie nauczyłem, że spożywanie alkoholu z tobą w piątkowy wieczór źle się kończy.

- „Spożywanie alkoholu”? W jakim języku ty do mnie mówisz?

- Co…? Och, nie wiedziałem, że można aż tak…

- Można.

- Możemy obejrzeć coś normalnego, House? Na przykład jakiś nudny western?

- To jest normalne. Wręcz naturalne!

- To jest naturalne?!

- … W większości.

- O mój Boże, co ona sobie tam…?

- Wiedziałem, że ci się spodoba.

- Źle interpretujesz moją mimikę.

- Podoba ci się to.

- …

- Musimy to robić częściej.

House budzi się z głośnym westchnieniem. Teraz pozostał mu tylko zapach. I ten Wilson, który odwiedza go w nocy, w podświadomości. Robią razem rzeczy, których nigdy dotąd nie robili. Co z tego, że nie naprawdę? Nikt nie wie, jak jest naprawdę. Dla House’a realny jest świat, w którym stoi przy nim Wilson. Nie potrzebuje niczego więcej.

*

Przy łóżeczku dziecka widzi siebie. Stoi tam, szczęśliwa, promienieje. Jest piękna. Atrakcyjna. Taka, jaką zawsze chciała być. Jej ciemne włosy w nieładzie spoczywają na smukłych ramionach. Dostrzega zmarszczki przy oczach – wynik tego, że tak często się śmieje.

Dziecko jest małe, niewinne, kruche. Leży spokojnie i wpatruje się w nią swoim stoickim wzrokiem, macha rączkami ze skupieniem. Jest wszystkim, czego sobie w życiu mogła zażyczyć. Jej szczęściem. Jej przyszłością. Jej teraźniejszością. Sensem jej istnienia. Ta mała istotka, która zabrała jej serce. Niczego już od życia nie chce. Mają siebie nawzajem.

Uśmiecha się przez sen. Potem budzi gwałtownie i zaczyna szybko oddychać. Spogląda na zegarek. Jest trzecia w nocy. Ten jeden sen… koszmar prześladuje Rachel od kilku dni. Przypomina sobie kobietę z jej snu, tę pochyloną nad dziecięcym łóżeczkiem, i szybki oddech zamienia się w łkanie. Możliwe, że to ostatni raz, kiedy ją widziała. W snach zawsze jest taka szczęśliwa. Jak wiele mogłyby zrobić razem, jak bardzo się kochać…

Wie, że w końcu koszmar przestanie ją nękać. Wie też, że ona nigdy nie wróci.

*

Z tych trzech historii tylko jedna nie jest snem, a jawą, tylko jedno z nich ma szansę na bycie szczęśliwym przy ukochanej osobie. Reszta to złudzenie przerwane gorzkim i bolesnym powrotem do świadomości. Drogi Czytelniku… potrafisz wybrać, która?

end.

a_cappella

O, no nareszcie żeś wróciła! Klepię! I postaram się wykrzesać z siebie coś bardziej inteligentnego, niż poprzednio. Jest gorąco, tak cholernie gorąco, ale naprawdę się postaram!

Edit: jestem okropna. Wiem. Zaklepuję sobie miejsce i obiecuję ludziom komentarze, do napisania których potem zabieram się przez tysiące lat, a najgorsze jest to, że potem i tak wychodzi z tego jakiś bełkot.

W każdym razie: nawiązując do tego, o czym niżej wspomniała Mazel - taak, są prace, których autora mogę wskazać po przeczytaniu kilku pierwszych zdań. Tu akurat nie byłam pewna (aczkolwiek przyznać muszę, że miałam pewne podejrzenia, które, jak widzę, się sprawdziły xD), tak czy inaczej - przyrzekłam sobie, że tekst skomentuję.

Czas teraźniejszy nadał tekstowi takiej, hmm, powtarzalności (w tym sensie, że bohaterowie przeżywają to cyklicznie, raz, drugi, piętnasty, każdej nocy, każdego dnia), a ponadto nie mogłam pozbyć się wrażenia, że ktoś po prostu siedzi obok i opowiada mi te historie (fajne uczucie, naprawdę).

mazeltov

gehnn, kochana moja

Masz niesamowity styl. Kiedy cztalam fiki konkursowe i doszlam do Sniacych, to juz po pierwszej czesci z Chasem bylam na 90% pewna, ze to Twoje dzielo. Czytajac ostatni akapit, mialam juz 100% pewnosci, a wszystko za sprawa twojego stylu, ktory jest nie do podrobienia.

Jutro rozwine wypowiedz. Ale juz teraz mowie, ze tekst swietny.

pozdrawiam, mazel

NiEtYkAlNa

Witaj gehnn *; Na wstępie, moje serdeczne gratulacje. Należy Ci się to wyróżnienie, jak najbardziej. Chciałam jeszcze przeprosić, że nie odpowiedziałam na PW, mam zawirowania na trasie Nitka - Horum, jak wiadomo zresztą. -,-

A teraz przechodzę do sedna sprawy, czyli do oryginalnego, genialnego, poruszającego tekstu.

Sam tytuł bardzo przypadł mi do gustu ^^ Jak również pan Gaiman

Podoba mi się jak ukazujesz tę różnicę, tych, którzy śnią, ale i tych, o których śniono.

Ja bym powiedziała, że pierwsza historia jest realna, ale i tak po wielkim namyśle.

Ciekawy pomysł z truskawkami, ta część opowiadania chyba najbardziej przypadła mi do gustu. Bardzo dobrze wykorzystałaś kwestię owoców, tak trujących dla Chase'a. Podoba mi się również, że w Twoim tekście House nie jest głównym bohaterem, dozujesz odczucia, ważysz słowa. Genialne. Może dwa, trzy zdania przekształciłabym, ale znasz mnie^^

Aha, i Chase z Cameron czas teraźniejszy, świetnie.

House_addict

Ej, czuję hilsona.

Czuję, że ty byś chciała Hilsona. I czuję, że twój fik, zwłaszcza jego zakończenie, bardzo mi się podoba. Nic dziwnego, że stanęłaś na podium.

Więcej sukcesów!

H_a

Czerwono-Zielona

Gehenn... Ach. Uwaga. Będę się zachwycać...

Przede wszystkim - raz jeszcze gratuluję zaszczytnego drugiego miejsca

Reżyseria. Tak. Ty nie będziesz, Ty już jesteś reżyserem... Za pomocą słów wyświetlasz nam w głowach obrazy i sceny... Tak wyraźne i plastyczne... Taśma fimowa czy papier - to nie ma aż takiego znaczenia, jeśli posiada się talent...

Część pierwsza.
Twój opis nocy mnie urzeka... Skąd Ty wiesz, co ja myślę o nocy...? Co ja czuję, gdy świat pogrąża się w ciszy i ciemności...? Tak, w mroku można się schować i nareszcie, choć przez chwilę, być sobą... Bo nikt tak do końca nie wie, kim jesteśmy naprawdę. Tylko noc posiada ten przywilej.

Ale to pozory. Nawet noc potrafi zdradzić i podsunąć ci... truskawki. Nawet noc może przypomnieć ci o tym, czego zrobić nie możesz. Bo noc się kiedyś skończy i trzeba będzie powrócić do odgrywania nielubianej roli. Do życia wbrew sobie...

Wiesz... Gdy byłam mała, naprawdę mała - miałam może z pięć lat - przyśnił mi się sen, który pamiętam do tej pory... Był na tyle przerazający, że utkwił mi w pamięci... A teraz uderzyło mnie to, jak bardzo przypominał opisany przez Ciebie sen Chase'a... A zatem... Śniło mi się, że na tarasie mojego domu siedziały moja babcia i ciocia i wołały mnie do siebie, uśmiechając się i machając do mnie. Ale wokół tarasu siedziały olbrzymie, ohydne pająki i ilekroć próbowałam wejść do babci i cioci, jeden z nich zagradzał mi drogę.... To było straszliwie frustrujące.. To taki symbol tego, czego nie możemy zrobić, naszej totalnej bezradności, tego, że życie wymyka się nam spod kontroli i nie możemy być tak naprawdę sobą... Czy, aby posiąść tę kontrolę, musimy zrobić coś zupełnie wbrew sobie - zjeść śmiertelnie trujące truskawki, dać się pożreć pająkowi...? To jest to, o czym pisałyśmy pod Dobrym powodem Atris - czy musimy umrzeć, aby poczuć, że mamy na cokolwiek wpływ...? A może szczęście jest po prostu nieosiągalne? A może trzeba umieć odróżnić jawę od snu - tę prawdziwą Cameron od tej jedynie wyśnionej - pięknej, ale kuszącej do popełnienia złego - czynu wymierzonego w nas samych... Noc tak właśnie potrafi kusić - jest piękna, ale nie do końca prawdziwa... Nie wolno jej słuchać... Tak, jak House posłuchał halucynacji Amber - tej złej strony samego siebie - i stracił kontrolę, o mały włos nie zabijając Chase'a... Gdzie jest granica pomiędzy jawą a snem? Pomiędzy prawdą a ułudą i okłamywaniem samego siebie? I czy naprawdę musimy robić to, co inni nam każą, to, do czego zmusza nas świat? Czy naprawdę musimy jeść te przeklęte truskawki? Czy nie możemy po prostu zrobić tego, co sobie zaplanowaliśmy? Czy też zawsze spełnienie marzeń musi być okupione cierpieniem? Czy potrafimy wybrać właściwie, nie dać się zwieść pozorom...? Osiągnąć cel, omijając truskawki, pająki i inne świństwa...?Odróżnić prawdę od fałszu? Obudzić się we właściwym momencie?

Noc jest dobra czy jednak zła...? Czy my sami jesteśmy dobrzy czy źli...? Czy potrafimy zapanować nad naszą złą stroną i pokonać słabości...? Odpowiedź na to pytanie wcale nie jest taka prosta...

[Jakiś straszny bełkot mi wyszedł... Dwadzieścia pytań z rzędu... Ło matko. Przepraszam. Ale obawiam się, że gdybym spróbowała napisać to wszystko od nowa, wyszłoby jeszcze gorzej...

Może ktoś bystrzejszy jednak coś z tego zajarzy...

]

Zastanawiam się nad jeszcze jedną rzeczą... Napisałaś, że Chase budzi się w środku nocy i jest obok niego Cameron, a potem rano budzi się już w pustym łóżku... I mam dylemat - czy ta "nocna" Cameron też mu się tylko przyśniła, czy też może była prawdziwa, a rano nie ma jej w łózku, bo po prostu zdążyła już np. wyjść do pracy...? Bo to zmienia nieco postać rzeczy... Ale obie wersje są równie ciekawe...

Genialnie wykorzystałaś motyw chase'owej alergii.
To opowiadanie jest takie prawdziwe i symboliczne jednocześnie. I w tym tkwi jego moc. To jest duża sztuka - połączyć te dwa aspekty w jedno. A Ty tę umięjętność zdecydowanie posiadasz.
Moje wyrazy uznania.

Część druga.
Hilsonek jak się patrzy

Wiesz, że ja za Hilsonkiem to tak nie bardzo, ale dialog jest absolutnie genialny i normalnie widzę ich przed sobą, a szczególnie tę źle interpretowaną przez House'a mimikę Jimmy'ego

(Dobrze, że napisałaś Hilsonka na wesoło, bo dla osób nie-Hilsonkowych Hilsonek w wersji humorystycznej jest znacznie łatwiej przyswajalny... Tak sądzę

)
[Tak, wiem, że zbyt wiele razy użyłam słowa "Hilsonek"

]

I znów - co jest prawdą, a co snem...? Znów noc jako kryjówka... Znów zatarcie się granic pomiędzy rzeczywistością a marzeniami... Jak długo można uciekać w świat nierealny przed przykrą rzeczywistością...? Jak często jednak tak robimy? Żyjemy gdzieś indziej... Lecz nie naprawdę.

czarodziejka

Zuu

Przyznam się, że żadko zaglądam do tego działu. To co przeczytałam zadziałało na mnie jakoś tak od wnętrza

... Nie, naprawdę jeszcze niewiem czy raczej na poprawę nastroju czy przygnębienie ale coś w języku jakim piszesz jest ujmującego i zachwycającego

Naprawdę masz Talent przez duże T!
Pozdrawiam i wena życzę