Wywiad z Dianą House [NZ][5/~30]

coolness

zweryfikowane przez autorkę

Daję klasyfikację na razie taką. Później może zmienię na +18. To zależy... Ale czujcie się ostrzeżeni... Będę naprawdę dręczyć (makabrycznie wręcz) bohaterów.

Od razu mówię, że jest to pewnego rodzaju eksperyment dla mnie jako, że nie pisałam nigdy wcześniej w pierwszej osobie. Narratorką jest wymyślona przeze mnie postać.

Dla Oli336, bo to coś dzięki niej powstało (tak, zainspirowałaś mnie^^)

Wywiad z Dianą House

Prolog

Każdy człowiek jest inny. Mimo, że jesteśmy do siebie podobni, różnimy się od siebie bardzo. Ludzie są podobni do siebie tylko z pozoru – tak naprawdę są inni. Każda historia jest inna, a każdy człowiek ma inną historię. Każdy z nas przeżywa nadzieję, miłości, marzenia; ale wszystkie one są zupełnie inne, bo my jesteśmy inni.

Każdy człowiek jest inny. Żeby dowiedzieć się jaki jest naprawdę, trzeba wysłuchać jego historii.

Nazywam się Alice Wrote. Jestem dziennikarką. Spisuję historie zwykłych ludzi.

Rozdział 1
Arviviel

Wiał lekki wietrzyk, na niebie świeciło słońce. Było bardzo gorąco. Szłam ulicą w wielkim tłumie. Zdawać się mogło, że w tak upalny niedzielny poranek większość ludzi zostanie w domu, oglądając filmy, czy czytając książki. Tak jednak nie było.

Byłam wtedy w maleńkim miasteczku, o którym prawie nikt nie słyszał. Jeszcze mniej ludzi je widziało. Tu wciąż nie dotarła cywilizacja XXI wieku. Miasteczko to zwało się Arviviel i miało swój niezaprzeczalny urok.

Chatki zbudowane z drewna, ulice, którymi przemieszczano się dorożkami lub na piechotę – to było właśnie Arviviel. Można tu było znaleźć elementy w zasadzie z każdej epoki. Momentami miało się wrażenie, że cofnęło się do XVIII wieku, innym razem, że do średniowiecza.

Ludzie tutaj mieli swoje tradycje. Tradycje, które funkcjonowały od dawien dawna, od powstania miasta.

Ktoś może się dziwić, czego tam szukałam. Odpowiedź jest prosta – spokoju. Niektórzy ludzie nie są wstanie w stanie wytrzymać zbyt długo w wielkich aglomeracjach miejskich, w których życie toczy się non stop – dwadzieścia cztery godziny na dobę. Mają po prostu dość nieustannego hałasu i cały czas migających neonów i światełek.

Do takich ludzie należałam i należę w dalszym ciągu ja.

Nie wytrzymywałam zbyt dużo czasu w takim mieście, jak Los Angeles, czy Chicago.

Lubiłam, i nadal lubię, oderwać się oderwać się od codziennej rzeczywistości. Dlatego też podróżowałam po małych miasteczkach, często zapomnianych przez innych.

Aż w końcu trafiłam tu – do Arviviel. Nigdy nie będę żałować swojego pobytu tam. Teraz co roku przyjeżdżam do tego małego miasteczka, w którym po dziś dzień nic się nie zmieniło.

***

Tamten dzień nie wyróżniał się niczym szczególnym. Ubrana w krótką spódniczkę, adidasy i bluzkę na ramiączkach, zmierzałam wolnym krokiem w stronę jedynej księgarni w Arviviel, znajdującej się na końcu głównej drogi, przechodzącej przez całe miasteczko. Nie śpieszyłam się nigdzie, bo po co? Nie byłam w wielkim mieście, w którym pośpiech jest codziennością.

Po piętnastu minutach powolnego marszu, dotarłam wreszcie na miejsce. Kiedy okazało się, że sklep z książkami jest tego dnia nieczynny, w złym humorze przeszłam na drugą stronę ulicy, by po chwili wejść do kawiarenki.

Rozejrzałam się po wnętrzu. Mimo wczesnej pory, wszystkie stoliki były już zajęte. Zmrużyłam oczy, kiedy opary dymu, unoszące się w całym lokalu, dotarły do mnie. Przetarłam je ręką i ruszyłam między stolikami, chcąc znaleźć choć jedno wolne miejsce. W końcu dostrzegłam takie.

Przy najdalej położonym stole od wejścia, siedziała tylko jedna osoba. Stolik był dwuosobowy, podeszłam więc tam.

- Mogę się dosiąść? – spytałam.

Młoda dziewczyna siedząca tam i pijąca herbatę, nie odpowiedziała. Skinęła tylko potwierdzająco głową.

Usiadłam i zamówiłam kawę. Przez piętnaście minut siedziałyśmy w milczeniu. Słychać było tylko dźwięk wypijanych przez nas napoi.

Podniosłam wzrok i przypatrzyłam się jej. Miała na sobie czarne jeansy i o tym samym kolorze kurtkę. Strój dość nietypowy jak na tak ciepły dzień. Oczu nie mogłam dostrzec. Zasłaniały je czarne okulary. Wyglądała na niewiele ponad osiemnaście lat.

Skończyłam pić kawę, ona herbatę. Równocześnie odstawiłyśmy kubki na stół.

- Skąd jesteś? – zapytałam z ciekawości. Nie wyglądała jak osoba pochodząca z tego miasteczka.

Wzruszyła tylko ramionami i postukała palcami w kubek, najwyraźniej nie mając ochoty odpowiadać na zadane pytanie.

- Co robisz w Arviviel? – Chciałam wiedzieć.

Znów nie odpowiedziała. Nie zraziłam się tym jednak i zapytałam:

- Jak się nazywasz?

Wciąż milczała, od czasu do czasu, stukając palcami w stół bądź kubek.

Po paru minutach ponowiłam pytanie.

Młoda dziewczyna zdjęła czarne okulary. Zamurowało mnie. Patrzyła na mnie nastolatka. Miała może z piętnaście lat. Patrzyła na mnie piekielnie niebieskimi oczami.

- Nazywam się Diana. Diana House – powiedziała wreszcie.

OLA336

Jakastam, ja nigdy w życiu nie przypuszczałam, że jestem w stanie kogokolwiek, do czegokolwiek zainspirować. Nawet sobie sprawy nie zdajesz z tego, jaką wielką radość mi tym sprawiłaś. To jest coś pięknego i wspaniałego i fantastycznego. I ja to wiem po przeczytaniu pierwszej części i ja to już wiedziałam jak tylko przeczytałam o tym pomyśle. Kocham to całe w ciemno. Bez względu na pozostałe części.

Atris

Grrr, nie męcz. Prosim?
Bo nie będę czytać

Nieźle się zaczyna, co już wiesz

Mówiłam ci, prawda?

anna lee.

nono...

coś czuję, że będę Cię śledzić.

weny!

neko.md

wooow...
no nie powiem, zaciekawiło mnie

Agusss

Dobra przeczytałam i zaintrygowało mnie xD

Aż nie mogę doczekać się dalszego rozwoju akcji^^

A nad adopcją wciąż myślę xD

IloveNelo

Ja też będę śledzić

Bardzo mnie to zaintrgowało

Wena!

coolness

OLA336, dziękuję

A tak w ogóle to ty masz milczeć o kolejnych częściach

(bo kawałek następnej już czytałaś

)

Atris, a ja kogoś męczę? Nie prawda!
Taaa... mówiłaś

anna lee, śledzić? A lornetkę kupiłaś?

neko.md, jak to pisałam to też mi się kojarzyło z Jamesem Bondem. Aż się dziwie, że tylko jedna osoba to zauważyła...

Agusss, jestem pod wrażeniem. Ty MYŚLISZ!

to ja się ciebie boję...

IloveNelo, kolejna będzie mnie śledzić? Ratunku! *ucieka*
*wraca z pytaniem* Lornetka, płaszczyk, ciemne okulary - zestaw detektywa... ma się rozumieć jest?

A tak w ogóle muszę was ostrzec. Jeśli nie zniesiecie przemocy i gorszych rzeczy na dzieciach oraz całoetapowego dręczenia bohaterów, to radzę wam nie czytać ciągu dalszego (jak już się pojawi).

IloveNelo

*wbiega w czarnym płaszczu i z czerwoną lornetką w dłoni*
Cholera, czarnych lornetek zabrakło w sklepie!

jakastam, dręczenie bohaterów jest u mnie na porządku dziennym

coolness

IloveNelo, pożyczyć ci w takim razie czarną farbę?

Hmmm... ale akty przemocy, gwałtu też? (bo ja mam niecne plany co do rodzinki House'ów)

Ruby

Ciekawie się zapowiada

Będziesz dręczyć bohaterów? Ja tam lubię czytać takie fiki

Tak na poprawę humoru!

Będę Cię śledzić, ale z lornetką może być kłopot... Gdzie ja znajd lornetkę jak sklepy pozamykane?

Weny!

coolness

Ruby

coolness

Pożyczam ci w takim razie... a co tam

Ja się was boję... będą mnie śledzić na każdym kroku... a ja bardzo wolno piszę kolejne rozdziały...

OLA336

Jakastam, oczywiście, że nic nie powiem i nie przesadzaj, że wolno piszesz. Po za tym pamiętaj, że ja jestem na bieżąco i będę cię poganiać!!

coolness

Oluś, ja naprawdę wolno piszę. Zdarza mi się pisać jeden krótki rozdział przez dwa miesiące.
Ciekawe czy uda ci się znaleźć mego kapryśnego wena...

OLA336

Twój wen poszedł gdzieś z moim, który aktualnie ma mega doła.

coolness

Weny sobie własne Święta urządziły i poszły sobie spędzić je w swoim gronie, zostawiając nas same

ps. Ale jestem na dobrej drodze do skończenia drugiego rozdziału.

OLA336

To ja w takim razie trzymam kciuki

i idę pogrążyć się w dole no i czekam na 2 część

Dziaga

Ciekawy pomysł. Nie mam pojęcia skąd je bierzesz jakastam ale z chęcią będę cię dopingować abyś miała jeszcze więcej weny

coolness

Dziaga, wystarczy mieć niepokolei w głowie i pomysłów jest od groma^^

Yeah, w tym ficku Diana, będzie robiła za James Bonda!

więc będzie się działo...
(taaa... wiem odbija mi)

Nie zamierzam wszystkich zabijać od razu...

Owszem House się pojawi, ale... jeszcze sporo czasu do tego momentu minie...
(zastanawiam się czy to będzie 30 rozdziałów, czy może wyjdzie więcej...)

Bo ja kocham masło maślane...

Agusss

A idź!! Ja często MYŚLĘ!

xD

I o dziwo jeszcze żyję

No cóż bać się masz czego^^

Dręczyć bohaterów? xD Toż to mi się podoba

Akurat w tym ficku xD

neko.md

kiedy następna część?
a, w twoim podpisie jest napisane, że chcesz oddać Dianę House!
Z chęcią zostanę matką/ojcem/ciocią/wujkiem/matką chrzestną/ojcem chrzestnym czy czym się tam jeszcze da

coolness

Agusss i tak jestem zdziwiona, że myślisz^^

To dobrze... ja kocham dręczyć bohaterów

neko.md, następna część będzie jak napiszę rozdział 3 (trzeba mieć zapas)...
Agusss się zastanawiała, czy nie adoptować Diany i nie wiem na czym jej rozmyślania stanęły... so możesz zostać matką chrzestną^^

IloveNelo

Ale offtop xD
Jakastam, bardzo chętnie pożyczę farbę, ale wklejaj kolejną część