Door to door [NZ/P]

pozytyw.nie93

Mój debiut. Mam nadzieje, że to co przeczytacie nie będzie zbytnio biło po oczach.

Opowiadanie ma rozpoczynać się w pierwszym poście, nie w żadnym następnym. Proszę o tym na przyszłosć pamiętać.
M. F.

- Wilsooon!- krzyk zirytowanego House’a odbijał się echem po szpitalnych korytarzach, zaraz za nim słychać było nerwowy stukot laski. Drzwi otworzyły się z hukiem.
- Rany boskie, diabeł !- poderwała się z krzesła przerażona staruszka.
- To by było zbyt piękne- westchnął zrezygnowany Wilson.-Jaka to tym razem Bardzo Ważna Sprawa wepchnęła cię wprost w obcięcia mojego gabinetu, po raz kolejny przerywając mi rozmowę z umierająca pacjentką?
- To ja umieram?!- po raz drugi wrzasnęła kobieta
- Właśnie teraz miał nastąpić ten etap, w którym miałem to pani oznajmić, ale mój bardzo wrażliwy przyjaciel w dramatyczny sposób nam to przerwał- warknął Wilson.
- Wiesz, miałem na ciebie nawrzeszczeć, ale już teraz wiem, że to nie ty zrobiłeś to czego nie zrobiłeś. Swoją drogą, jesteś okrutny dla tej biednej starszej pani. Fajjjnie- wesoło odparł House- Tu jest domowy numer Dr Wilsona, w razie jakiś pytań śmiało proszę dzwonić, albo inaczej, ja pani zapisze jego adres. To ja już nie przeszkadzam-wypowiedziawszy to z przesadną słodyczą zamknął drzwi.

Dzyn, dzyn dzyn- rozległ się dźwięk telefonu. House z niechęcią zerknął na migający ekran po czym demonstracyjnie zamknął klapkę. Dzyn, dzyn, dzyn- po raz drugi. Tym razem już nie sprawdzał kto dzwoni, ten numer dręczył go od wczorajszego popołudnia. Otworzył okno i ku zdziwieniu pacjentów wyrzucił wkurzający przedmiot w otchłań szpitalnego parkingu. Po kilku sekundach zabrzęczał alarm któregoś z samochodów.- Ach te dziewczyny, nie można się od nich uwolnić, zanotuj nigdy nie zamawiaj ich przez telefon- filozoficznie odparł i wszedł do swojej nory. Czekała na niego pusta biała tablica, wygodne krzesło i wieża. Rozłożył się w fotelu, by zatopić się w ulubionych jazzowych kawałkach. Tym razem to jego drzwi otworzyły się z niespotykaną siłą.
- Cuddy?- bardziej stwierdził niż zapytał nie racząc odwrócić się w kierunku źródła buchających hormonów.
- Skąd wiedziałeś?- odparła zbita z tropu szefowa.- Mniejsza z tym. Znoszę codziennie twoje wybryki i wynaturzenia, ale dzisiaj to już przesadziłeś. Możesz mi wyjaśnić dlaczego z mojej szyby zostały wióry, a twój telefon leży siedzeniu w moim aucie?!- wrzasnęła Cuddy- A teraz pójdziesz do przychodni i grzecznie odpracujesz to co spaskudziłeś. Niech policzę…To wyjdzie mniej więcej 20 lat po pięć godzin tygodniowo. Lepiej się pospiesz.
- W tych zielonych butach wyglądasz jak amazońska ropucha. Nie pytała się o mnie przypadkiem jakaś długonoga blondynka, albo co gorsza o mój numer telefonu?- ostrożnie zapytał.
- Ile zapłaciłeś tym razem swojej nowej dziewczynie, żeby zechciała się z tobą umówić?- niewinnie zapytała.
- Uważaj, bo ci powiem, jeszcze zechcesz mi ją zwinąć w geście rozpaczy po kolejnej nieudanej randce. Wtedy 13 mogłaby coś sobie niechcący pomyśleć i jeszcze zaczęłaby się do ciebie przystawiać- zripostował.
Równie hałaśliwie jak przyszła, Cuddy opuściła plac swojej przegranej, a House zyskał kilka godzin upragnionego spokoju i pustą tablice, która mógł zapełnić niepasującymi do siebie elementami.

Słońce bezlitośnie przebijało się przez rolety obsypując rażącym światłem każdy zaciemniony zakamarek pokoju. Zaspany Greg ciężko podniósł rękę w poszukiwaniu czasowkurzacza. Powoli otworzył oko i ukradkiem spojrzał na zegarek jakby bał się, że ten go ugryzie. -11:00, od dwóch godzin powinienem być w przychodni, ale skoro i tak się spóźniłem, nikomu już nie zrobi pewnie różnicy jak spóźnię się jeszcze trochę. Właściwie to mógłbym jeszcze pospać, takie zalecenie lekarskie- pomyślał, a chwile później już skakał wśród puszystych króliczków w tęczowej dolinie.
Dzyn, dzyn, dzyn- chyba mi się przesłyszało-przemknęło mu przez myśl. Dzyn, dzyn, dzyn. Zszokowany otworzył oczy. Usiadł na łóżku i ze zdziwieniem wpatrywał się we wściekle różowy telefon poruszający się w rytm wibracji, który nie wiedzieć czemu robił miniaturowe kółka na JEGO stole. Dzyn, dzyn, dzyn. Ostrożnie wziął do ręki podejrzany przedmiot.-Gdyby tylko Wilson teraz mnie widział…- zbeształ się w duchu.
- House- warknął przez słuchawkę.
- Witaj słoneczko, tu Cuddy, korzystając z mojej wrodzonej empatii wyczułam jak bardzo brakuje ci telefonu, więc sprawiłam ci nowy, taki w twoim guście. Powiedziałam wszystkim twoim pacjentom, że w ramach rekompensaty za spóźnienie będziesz dziś przyjmował 3 h dłużej, mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza? A propos, jakaś pani zaległa w twoim gabinecie, na wszelki wypadek podałam jej twój adres, mam nadzieję, że się nie gniewasz? House, jesteś tam?
- Nie- warknął i zakończył „rozmowę”. Napisał czarnym markerem na ścianie, „House vs Cuddy- 1:1”.

pozytyw.nie93

- Wilsooon!- krzyk zirytowanego House’a odbijał się echem po szpitalnych korytarzach, zaraz za nim słychać było nerwowy stukot laski. Drzwi otworzyły się z hukiem.
- Rany boskie, diabeł !- poderwała się z krzesła przerażona staruszka.
- To by było zbyt piękne- westchnął zrezygnowany Wilson.-Jaka to tym razem Bardzo Ważna Sprawa wepchnęła cię wprost w obcięcia mojego gabinetu, po raz kolejny przerywając mi rozmowę z umierająca pacjentką?
- To ja umieram?!- po raz drugi wrzasnęła kobieta
- Właśnie teraz miał nastąpić ten etap, w którym miałem to pani oznajmić, ale mój bardzo wrażliwy przyjaciel w dramatyczny sposób nam to przerwał- warknął Wilson.
- Wiesz, miałem na ciebie nawrzeszczeć, ale już teraz wiem, że to nie ty zrobiłeś to czego nie zrobiłeś. Swoją drogą, jesteś okrutny dla tej biednej starszej pani. Fajjjnie- wesoło odparł House- Tu jest domowy numer Dr Wilsona, w razie jakiś pytań śmiało proszę dzwonić, albo inaczej, ja pani zapisze jego adres. To ja już nie przeszkadzam-wypowiedziawszy to z przesadną słodyczą zamknął drzwi.

Dzyn, dzyn dzyn- rozległ się dźwięk telefonu. House z niechęcią zerknął na migający ekran po czym demonstracyjnie zamknął klapkę. Dzyn, dzyn, dzyn- po raz drugi. Tym razem już nie sprawdzał kto dzwoni, ten numer dręczył go od wczorajszego popołudnia. Otworzył okno i ku zdziwieniu pacjentów wyrzucił wkurzający przedmiot w otchłań szpitalnego parkingu. Po kilku sekundach zabrzęczał alarm któregoś z samochodów.- Ach te dziewczyny, nie można się od nich uwolnić, zanotuj nigdy nie zamawiaj ich przez telefon- filozoficznie odparł i wszedł do swojej nory. Czekała na niego pusta biała tablica, wygodne krzesło i wieża. Rozłożył się w fotelu, by zatopić się w ulubionych jazzowych kawałkach. Tym razem to jego drzwi otworzyły się z niespotykaną siłą.
- Cuddy?- bardziej stwierdził niż zapytał nie racząc odwrócić się w kierunku źródła buchających hormonów.
- Skąd wiedziałeś?- odparła zbita z tropu szefowa.- Mniejsza z tym. Znoszę codziennie twoje wybryki i wynaturzenia, ale dzisiaj to już przesadziłeś. Możesz mi wyjaśnić dlaczego z mojej szyby zostały wióry, a twój telefon leży siedzeniu w moim aucie?!- wrzasnęła Cuddy- A teraz pójdziesz do przychodni i grzecznie odpracujesz to co spaskudziłeś. Niech policzę…To wyjdzie mniej więcej 20 lat po pięć godzin tygodniowo. Lepiej się pospiesz.
- W tych zielonych butach wyglądasz jak amazońska ropucha. Nie pytała się o mnie przypadkiem jakaś długonoga blondynka, albo co gorsza o mój numer telefonu?- ostrożnie zapytał.
- Ile zapłaciłeś tym razem swojej nowej dziewczynie, żeby zechciała się z tobą umówić?- niewinnie zapytała.
- Uważaj, bo ci powiem, jeszcze zechcesz mi ją zwinąć w geście rozpaczy po kolejnej nieudanej randce. Wtedy 13 mogłaby coś sobie niechcący pomyśleć i jeszcze zaczęłaby się do ciebie przystawiać- zripostował.
Równie hałaśliwie jak przyszła, Cuddy opuściła plac swojej przegranej, a House zyskał kilka godzin upragnionego spokoju i pustą tablice, która mógł zapełnić niepasującymi do siebie elementami.

Słońce bezlitośnie przebijało się przez rolety obsypując rażącym światłem każdy zaciemniony zakamarek pokoju. Zaspany Greg ciężko podniósł rękę w poszukiwaniu czasowkurzacza. Powoli otworzył oko i ukradkiem spojrzał na zegarek jakby bał się, że ten go ugryzie. -11:00, od dwóch godzin powinienem być w przychodni, ale skoro i tak się spóźniłem, nikomu już nie zrobi pewnie różnicy jak spóźnię się jeszcze trochę. Właściwie to mógłbym jeszcze pospać, takie zalecenie lekarskie- pomyślał, a chwile później już skakał wśród puszystych króliczków w tęczowej dolinie.
Dzyn, dzyn, dzyn- chyba mi się przesłyszało-przemknęło mu przez myśl. Dzyn, dzyn, dzyn. Zszokowany otworzył oczy. Usiadł na łóżku i ze zdziwieniem wpatrywał się we wściekle różowy telefon poruszający się w rytm wibracji, który nie wiedzieć czemu robił miniaturowe kółka na JEGO stole. Dzyn, dzyn, dzyn. Ostrożnie wziął do ręki podejrzany przedmiot.-Gdyby tylko Wilson teraz mnie widział…- zbeształ się w duchu.
- House- warknął przez słuchawkę.
- Witaj słoneczko, tu Cuddy, korzystając z mojej wrodzonej empatii wyczułam jak bardzo brakuje ci telefonu, więc sprawiłam ci nowy, taki w twoim guście. Powiedziałam wszystkim twoim pacjentom, że w ramach rekompensaty za spóźnienie będziesz dziś przyjmował 3 h dłużej, mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza? A propos, jakaś pani zaległa w twoim gabinecie, na wszelki wypadek podałam jej twój adres, mam nadzieję, że się nie gniewasz? House, jesteś tam?
- Nie- warknął i zakończył „rozmowę”. Napisał czarnym markerem na ścianie, „House vs Cuddy- 1:1”.

Zraniona

Nie razi zbytnio

wyłapałam kilka błędów, ale jak je poprawisz będzie cacy

Zapowiada się co najmniej interesująco

Zobaczymy czy zgrabnie to pociągniesz

Teraz błędy:

dr Tygrysolka

Zapowiada się bardzo interesująco

Mogę cię pocieszyć, że robisz duuużo mniej błędów niż większość początkujących fikopisarek

Świetne teksty

pozytyw.nie93

Dziękuję za pokazenie błędów. Troche ośmielona załączam kolejną część.

pozytyw.nie93

Kiedy dojechał do szpitala czekało na niego stado zasmarkanych dzieci i dwa stada dorosłych (czasem też nie) z chorobami wenerycznymi i innymi nudnymi paskudztwami. Zapowiadało się cudownie.
Spojrzał na nich, w tłumie zauważył znajomą blondynkę. Przelotnie rzucił na nią wzrokiem, znacznie dłużej lustrując niekończące się nogi. Zaraz za nim weszła do gabinetu.
- Tym razem widzę, że się za mną nie skradasz, decydujesz się na otwartą konfrontacje-zaczął ciekawy- Czego właściwie chcesz? Bo zakładam, że to ty jesteś tym natrętem, choć trzeba przyznać, że pięknym, który łazi za mną, wlewa mi coś do napojów (nie uwierzę, że wczorajsza herbatka była tylko herbatką) i nachodzi moich znajomych? Zapomniałbym o tej pani z telefonu, która co pięć minut twierdzi, że namawiałem pizze. To sprawka Wilsona, chce mnie wkurzyć prawda?
- Wilson teraz siedzi w swoim gabinecie i zadręcza się jak mógł tak bezdusznie postąpić ze starszą panią- odpowiedziała.
- Ej, skąd to niby wiesz? Pracujesz dla CIA, no nie mów, że mi dalej nie wybaczyli, iż ukradłem im lekarkę?- prawie z dumą zapytał.
- Nie pracuje dla CIA-odparła
- No to kim ty do cholery jesteś? Zabiłem ci matkę? Ojca?- dziwił się.
- Ależ skąd. To ty jesteś moim ojcem- uśmiechnęła się.

- Znowu to piekielne słońce. Jaki świat byłby cudowny, gdyby co dzień nie budziła nas wielka żarówa próbująca wyłupać nam oczy- pomyślał zrezygnowany.
- House, jak się czujesz? Zemdlałeś robiąc wymaz gardła- zapytała zmartwiona Cuddy
- Oprócz tego, że cholernie boli mnie głowa i ciśnienie skacze mi na widok twojego dekoltu, to świetnie. Chwila, jakiego wymazu? Przecież ta dziewczyna twierdziła, że jestem jej ojcem!- wrzasnął
- Greg, ostrzegam cię, że fundusz przeznaczony na twoje problemy prawne się kończy, więc bądź tak miły i nie rozpowiadaj całemu światu o swoich fantazjach- powiedziała zdziwiona i nieco rozbawiona szefowa po czym wyszła z sali House’a pozostawiając go w niemałym szoku.

pozytyw.nie93

I kolejna odsłona...

pozytyw.nie93

- Wilsooon!- krzyk House’a mógł przerazić pacjentów, ale pracownicy szpitala byli do niego tak przyzwyczajeni, że nawet nie zawracali uwagi na odgłosy rodem z dżungli. Drzwi zaskrzypiały.
- House, wytłumacz mi, jak to jest, że w tym szpitalu ludzie i oczywiście ty nie potrafią kulturalnie obchodzić się z drzwiami- przywitał go Wilson.
House wygodnie rozłożył się na kanapie, brudząc butami jej jasne obicie i z pasją zaczął oglądać zszywacz doszukując się w nim odpowiedzi na pytania nurtujące całą ludzkość.
- Może przejdziemy to tej części mówionej, bo nie ukrywam, że jestem okropnie ciekawy w co tym razem się wpakowałeś, a poza tym mam trochę roboty- zachęcał przyjaciel
- Jeżeli przywidzenia nie są przywidzeniami a jednocześnie nie są rzeczywistością to czym są?- zapytał się dalej wpatrując się w zszywacz
- Cuddy mnie ostrzegła, że ci się styki przegrzały, ale myślałem, że tradycyjnie się kłócicie. Co tym razem brałeś? Swoje ulubione grzybki czy poszedłeś o krok dalej?- drążył
- Tylko klej wąchałem, to mnie relaksuje przed spaniem. W przychodni długonoga blondynka oznajmiła mi, że jestem jej ojcem, po czym z wrażenia, iż nie mogę się z nią przespać zemdlałem. Po obudzeniu Cuddy poinformowała mnie, że zaryłem głową w posadzkę przy robieniu wymazu z gardła- poinformował Wilsona.
W gabinecie rozległ się tubalny śmiech, nie pasujący do tabliczki na drzwiach, która oznajmiała, że po wejściu dowiesz się, iż umierasz na raka.
- No tym razem to przeszedłeś samego siebie! Ale zapewniam cię, nie masz się czym martwić, długonoga blondynka nie może być twoją córką. Jak to powiedziałeś? „Z genami nie wygrasz”- wydusił Wilson dusząc się i tarzając ze śmiechu.
- Bardzo śmieszne- skrzywił się Greg po czym nie mogąc znaleźć stosownej riposty wyszedł.

Zraniona

Do odważnych świat należy

Teraz się pogubiłam, ale dzięki temu z jeszcze większą niecierpliwością czekam na nowe party

Weeeenaaaa

dr Tygrysolka

Świetne! Coraz mniej błędów, głównie te interpunkcyjne... Coraz lepiej

martusia14

Dopiero teraz to przeczytałam.Twoje opowiadanie nie należy do najlepszych,ale do złych tez nie,lecz po mimo to mi się spodobał

Pisz,pisz bo im więcej będziesz pisać to fiki będą coraz lepsze a i tak już widać u ciebie różnice między pierwsza części a kolejną

Pozdrawiam.