No difference /5/

Any

Kategoria: love

Tak więc od razu zaznaczam, że będzie to fik na wariackich papierach. Dziwny... chory... no prostu inny ^^ W całości dedykowany Vicodin_addict

, która jest współwinną jego powstania. Pomysł był całkowicie jej - więc mnie nie wińcie

I hope you enjoy it.

I

- … proszę mi wierzyć, zrobimy wszystko, co w naszej mocy – dobiegł go głos przepływający swobodnie przez dwa otwarte okna balkonowe i wpływający do biura szefa oddziału diagnostycznego szpitala w Princeton. Gregory House pokręcił z politowaniem głową, ale na jego ustach pojawił się nikły uśmiech – uśmiech zarezerwowany dla jedynej osoby na całej kuli ziemskiej. Szczęśliwcem tym był mężczyzna, znajdujący się tuż za ścianą, zajęty aktualnie rozmową z (kolejnym!) pacjentem umierającym na raka. House wyobraził sobie, jak wparowuje do biura swego kochanka i całuje go na oczach chorego.
Skróciłbym pewnie cierpienia temu biedakowi – zachichotał w duchu, jednak po chwili przywołał się do porządku – Cuddy zapowiedziała, że nie wypuści go do domu, jeśli nie wypełni leżącej na biurku karty chorobowej jego ostatniego pacjenta; a chciał dziś wrócić z pracy z Wilsonem, który kończył właśnie spotkanie z ostatnim chorym i powinien zaraz… Tok myślowy House’a przerwało oczekiwane pukanie do drzwi. Po chwili stanął w nich młody, szczupły mężczyzna z lekkim uśmiechem na twarzy… i cały świat się zatrzymał. Diagnosta, z wyjątkową, jak na niego, szybkością zerwał się zza biurka i dopadł przyjaciela, szukając jego ust. Ten, początkowo nieco zdziwiony nagłym wybuchem uczuć, wkrótce otrząsnął się z zaskoczenia; ich wargi spotkały się, a oddechy przyspieszyły. Jednak, kiedy dłonie House’a znalazły się w zdecydowanie zbyt bliskim kontakcie ze sprzączką od paska onkologa, mężczyzna odsunął się.
- Wracajmy do domu – zaproponował.
Diagnosta skrzywił się.
- Muszę wypełnić kartę zdrowia. Ta harpia pewnie zabarykadowała drzwi.
- To co robiłeś przez ten cały czas? – zdziwił się Wilson. – Miałeś wolne popołudnie.
- Byłem zajęty – wyjaśnił zwięźle. Nie czuł się w obowiązku napomykać, że owym zajęciem było surfowanie po internecie. – Zaczekaj na mnie – to mówiąc, usiadł przy biurku.
- A może…
- I zamknij się – uzupełnił.
W ciemnych oczach Wilsona błysnęło coś diabolicznego. Pozornie niedbałym krokiem podszedł do okna i rozpoczął kontemplację zachodu słońca. Kiedy zobaczył, że towarzysz całkowicie pogrążył się w pracy, najciszej, jak umiał, podkradł się w kierunku siedzącego i stanął za jego plecami. Przez chwilę patrzył w milczeniu na wypełniany niestarannym pismem dokument, po czym nachylił się i złożył niespodziewany pocałunek na karku diagnosty, oplatając go jednocześnie ramionami. Doskonale wiedział, jak House zareaguje – mężczyzna wzdrygnął się i oblał rumieńcem.
- Ile razy mam ci powtarzać, że nie cierpię takich ataków? – spróbował warknąć, ale wypadło to wyjątkowo miękko.
- A ile razy ja mam powtarzać, że nie znoszę czekania na ciebie po pracy? – odpowiedział pytaniem Wilson, nie wypuszczając go z objęć.
- Możesz jechać, proszę bardzo.
- Przecież wiesz, że nigdzie się nie ruszę – gardłowy głos onkologa sprawił, że House zdecydowanym ruchem odsunął kartki.
- Jeśli Cuddy będzie się czepiać, zwalę winę…
- W porządku. Tylko chodź już – ziewnął szeroko.

Siedząc na miejscu pasażera, obserwował przyjaciela spod oka. Wilson prowadził uważnie, nawet na chwilę nie spuszczając oczu z ulicy (zupełnie jakby nie jeździł tędy każdego dnia!). Przez chwilę zastanawiał się, czym, u licha, zasłużył sobie właśnie na niego? Dlaczego mężczyzna, który może mieć każdą kobietę, już od trzech lat wydaje się być zakochany w nim jak nastolatka? Oto miał kolejny przykład na potwierdzenie teorii, że życie jest diabelnie niepoczytalne.
Zajęty rozmyślaniem, nie zauważył ręki Wilsona, która powolnymi ruchami wpełzła na jego podołek.
- Koleś, zajmij się lepiej kierownicą – ostudził zapały onkologa. Uwielbiał droczyć się z nim w ten sposób.
- Jesteś bez serca – wyburczał jego kochanek. – Nienawidzę cię.
- Ja ciebie też. Dobrze, że to sobie w końcu wyjaśniliśmy - stwierdził diagnosta, muskając czubkami palców dłoń drugiego mężczyzny.

Wchodząc do mieszkania, Wilson wyjął ze skrzynki korespondencję, gromadzącą się tam przynajmniej od tygodnia. Rzucił w stronę siedzącego już przy kuchennym stole House’a kilka prenumerowanych czasopism, odłożył na bok rachunek (i tak będzie musiał go zapłacić) i zajął się dwoma listami adresowanymi do niego. W pierwszym znajdowało się zaproszenie na coroczny stanowy zjazd onkologów, a w drugim…
- Hej, to Nadie… - zauważył ze zdumieniem, gdy tylko rzucił okiem na charakter pisma na kopercie.
- Co? – diagnosta podniósł nieprzytomny wzrok znad gazety.
- Dostałem list od Nadie – powtórzył, przebiegając oczami linijki tekstu.
- Od kogo?
- House, tu ziemia… Nadie, moja córka.
Mężczyzna zrobił się czujny.
- Czemu nagle sobie o tobie przypomniała?
- Wcale nie nagle… dzwonimy do siebie w święta.
- Jeśli dwudziestoletnie dziewczę odzywa się niespodziewanie do ojca, którego nie widziało od wieków…
- Trzech lat.
- …to znaczy, że czegoś chce. Najpewniej forsy.
- Kocham twoją wiarę w ludzi – warknął, kończąc czytanie. – Ooooch… - dodał nagle, a jego oczy zrobiły się okrągłe.
- Miałem rację?
- Nie. Ona chce tu przyjechać!
- No i co z tego? – wzruszył ramionami. – Zjecie miły lunch, dasz jej parę dolców i po sprawie.
Wilson wpatrywał się w niego wciąż szeroko otwartymi oczami.
- Nie… Chce przyjechać na kilka dni… Pomieszkać ze mną. Pisze, że się stęskniła…
- Chce forsy – uznał, ale pod wpływem spojrzenia, jakim został obdarzony, spuścił z tonu. – I co w związku z tym?
- House, ona przecież nie wie… o nas…
- To jej powiesz, co za problem? – zniecierpliwił się. – I przypominam, że jestem głodny.
- Tak, ja też. Mam najnormalniej w świecie powiedzieć dziewczynie, że jej ojciec w miesiąc po ich ostatnim spotkaniu…
- Dokładnie. Jeśli chodzi o coś więcej niż o pieniądze, to to zaakceptuje. Kiedy ma przyjechać?
- Napisała, że czeka na telefon.
- Dzwoń. Im szybciej przybędzie, tym szybciej wyjedzie – zdecydował. – I ja dostanę coś do jedzenia.
Wilson, z miną Boże, za co mnie tak każesz?, wyszedł z kuchni. Po chwili diagnosta mógł usłyszeć dobiegający z salonu głos:
- Cześć, kochanie… dopiero dziś… oczywiście, nie ma problemu... kiedy tylko ci pasuje… świetnie… może po prostu z lotniska?... to do zobaczenia.
- I co? – zapytał, trzaskając po kolei drzwiczkami od wszystkich szafek. Nie znalazł nic nadającego się do spożycia - tylko Wilson umiał wyczarować obiad z niczego.
- Będzie w poniedziałek. Zostanie do piątku.
- Na litość boską, wyluzuj! – zirytował się, patrząc na minę przyjaciela. – Oczywiście, mogę na ten czas przenieść się do hotelu, jeśli tak strasznie nie chcesz się do mnie przyznać.
- Nie, nie ma mowy – zaprotestował szybko. – Po prostu się denerwuję… i tyle.
- To widać – zauważył z przekąsem.
Wilsona ogarnęło poczucie winy. Mocno objął opierającego się diagnostę.
- Przepraszam – wymamrotał do kołnierzyka jego koszuli.
- Zrobisz wreszcie coś do jedzenia, czy mam tu zdechnąć z głodu? – był to znak, że przeprosiny zostały przyjęte.

vicodin_addict

Aaaaaaaa *running in circles*
Kocham Cię, wiesz? Za tego fika, za to, że dalaś się na niego namówić, za to, że jest dla mnie.

Zaczyna się cudownie. Nie ma to jak dobry love!hilson na początek. ;3
A później jest tylko lepiej.
I czyta się tak lekko i przyjemnie, i w ogóle nie chce się przewstawać.

Tak. I uwielbiam House'ową wiarę w ludzi. A konkretnie w Nadie.
I te obawy House'a, to jest takie... awh, cudowne.

Dziękuję. Bardzobardzo. Bo jest cudowne.

Any

Ale naprawdę Ci się podoba? Naprawdę?? *patrzy nieufnie* Bo na Twojej opinii tak bardzo mi zależy...

vicodin_addict

Oczywiście, że mi się podoba. Bardzo. Bardzobardzobardzo.
Naprawdę

Any

Nic więcej nie trzeba mi do szczęścia.

Lady Makbeth

anyyyyyy

, och anyyyyy

Muahahahaha

Matko, jak ja kocham pisać ci komenty

I czy wspominałam już też, jak bardzo uwielbiam cię czytać?

Poważnie ty naprawdę potrafisz pięknie pisać

A tobie, Vic to wypada tylko dziękować za "współudział"

To teraz możemy przejść do mojej ulubionej części programu

Any

AGSJ

Cóż, to pierwszy ff o Hilsonowskiej miłości, który czytałam i chociaż nie jestem fanką takiego shipa, to twoje opowiadanie mi się niesamowicie podobało. Jest świetne! Po prostu boskie! Jestem strasznie ciekawa, jak zareaguje córka Wilsona i czy w ogóle jej powiedzą o swoim związku...
Czekam z niecierpliwością na drugą część i podziwiam twój talent

Katty B.

...
Skarbie, a zrobiłabyś mi kiedyś przyjemność i nazwałabyś fik po polsku? Wiesz, z te okazji, że jesteśmy w Polsce, tu się mówi po polsku... Rozważyłabyś? XD

Tekst, tak. Dialogi House/Wilson są świetne, czułam się, jakbym obserwowała jakąś starą, zżytą parę. I tak było bardzo ładnie, aż tu nagle... Nadie... WTF?! Córka? Z kim, skąd? DWADZIEŚCIA lat? Czy my się dowiemy, o co biega?
...
Od momentu wspomnienia listu było już z górki. Jakoś tak... Zapał mi siadł. Ale poczekam na kolejną część, może Nadie okaże się jakimś wcieleniem zła... albo spróbuje wyswatać swojego ojca ze swoją matką, ponownie. Tak, to byłoby evil.

Weny, anyś.
Kat.

Any

AGSJ, cieszę się, że zajrzałaś do Hilsona, a jeszcze bardziej cieszę się z tego, że tym szczęśliwym tematem jest właśnie mój fik

Cóż mogę powiedzieć. Bardzo mi miło, że się podoba

Kaaat, wybacz, ale tytuł to coś, czego nie mogę zmienić, głównie dlatego, że był w 90% pomysłem Vic.... (I przy okazji jeszcze będzie pasował do fabuły xD)

Tak, córka

Ostrzegałam, że to nie będzie zdrowy psychicznie fik ^^ - którego powstanie jest zresztą wyłącznie zasługą Vic, ona dała cały pomysł, a ja to tylko ubrałam w słowa

No ... chyba się dowiecie, co tam z nią było, tylko najpierw ja to muszę wymyślić

Pozdrawiam noworocznie.

motylek

zaczne od początku jak początkowo zajrzałam do niego przeraziła mnie ilość tekstu.

Teraz jestem po przeczytaniu i szok Wilson i jego córka i do tego ona o niczym nie wie.

Scena w gabinecie świetna a i te ponaglenia House'a o jedzenie takie House'owe

Jestem ciekawa co dalej będzie . Ja obstawiam ,że ta córka mu coś ważnego powie niż o forsa

Kasinka

Dżisis jak ja dawno nie czytałam Hilson love! Jak ja dawno w ogóle cokolwiek czytałam! A prehistorią jest jakikolwiek komentarz mojego autorstwa

Czas to nadrobić

Any zapowiada się niesamowicie, cudownie i przepięknie. Czuję w kościach że fabuła będzie wartka i ciekawa i że z każdą nową częścią będzie coraz lepiej, aż dojdziesz do idealnego zakończenia (ale nie za szybko

)

Po pierwsze - scena w gabinecie - miodzio

Tylko wiesz... gabinet House'a to taki trochę przeszklony jest, więc zastanawiam się, czy będzie wyjaśnione, czy pracownicy szpitala wiedzą o związku

Ale to taka moja mało ważna dygresyjka, nie zwracaj uwagi na moje głupoty co tu piszę

Po drugie - OMG córka???!? Wilson i córka? To... jedno wyklucza drugie! Antonimy niemalże! No to teraz stanowczo mnie zaintrygowałaś

Ciekawe co ta mała (mała

20 latek tylko!) dziewuszka namiesza. No i pytanie miesiąca - czy Wilson odważy się powiedzieć jej o House'ie?

Wena, wena, stanowczo dużo wena życzę i czekam niecierpliwie na dalsze części

Richie117

istnieje duże prawdopodobieństwo, że to mój pierwszy i ostatni koment pod tym fikiem, bo chyba PTG postanowiło nadrobić zaległości w napisach...
ale wiedz, że czytam i dopóki żaden z chłopców nie odejdzie - gdziekolwiek, a już najgorzej: w zaświaty - to będzie mi się podobało

Ale przejdźmy do rzeczy

uśmiech zarezerwowany dla jedynej osoby na całej kuli ziemskiej
no i równowaga w świecie pozostaje zachowana - House ma specjalny uśmiech dla Wilsona, a Wilson dla House'a

(ale coś mi mówi, że House ma dla Wilsona jeszcze kilka wyjątkowych uśmiechów - takich złowieszczych i lubieżnych

)

House wyobraził sobie, jak wparowuje do biura swego kochanka i całuje go na oczach chorego.
"Skróciłbym pewnie cierpienia temu biedakowi"
i nasze cierpienia też by skrócił, gdyby tak zrobił w serialu (tylko że w innym sensie

)

Po chwili stanął w nich młody, szczupły mężczyzna z lekkim uśmiechem na twarzy…
okej, any, wiem, że to Twoje ulubione wcielenie Jimmy'ego, ale... Jak się ma "młody mężczyzna" do "dwudziestoletniej córki"??? chyba że chodziło o "młodego duchem..."

Nie czuł się w obowiązku napomykać, że owym zajęciem było surfowanie po internecie.
a ja już miałam nadzieję, że cały ten czas House spędził na wizualizacji tego, co będą robić z Wilsonem po powrocie do domu... No chyba że szukał inspiracji w internecie (czytając fiki

)

Doskonale wiedział, jak House zareaguje – mężczyzna wzdrygnął się i oblał rumieńcem.
omg... Wilson musi go naprawdę dobrze znać

Bo ja w życiu bym się nie spodziewała, że House potrafi oblewać się rumieńcem...

Ile razy mam ci powtarzać, że nie cierpię takich ataków? – spróbował warknąć, ale wypadło to wyjątkowo miękko
akurat - "nie cierpi"

A kto chciał wparować do gabinetu Wilsona?

Chociaż House wygląda na takiego, co woli być myśliwym, niż zwierzyną

odpowiedział pytaniem Wilson, nie wypuszczając go z objęć.
mrau... possessive Wilson

Mam najnormalniej w świecie powiedzieć dziewczynie, że jej ojciec w miesiąc po ich ostatnim spotkaniu…
TO wszystko wyjaśnia - Wilson postanowił zacieśnić więzy z House'em, bo brakowało mu kontaktu z nastolatkami

(tylko czy to w pewnym sensie nie podchodzi pod pedofilię?

)

Oczywiście, mogę na ten czas przenieść się do hotelu, jeśli tak strasznie nie chcesz się do mnie przyznać.
WTF???

House... House... House... CO ON POWIEDZIAŁ?????
...
jestem w szoku...

A poza tym widzę, że zaczynasz się rozkręcać pod względem ery

Już po tym, co tu przeczytałam, dałabym lekkie +16

Tylko że po przyjeździe córki marnotrawnej beztroskie czasy się skończą...

House nie wytrzyma tych pięciu dni

can't wait for more

Katty B.

anyś, moja uwaga tak ogółem była. Może przy następnym fiku, co...? XD

Będę zatem obserwować fabułę.

Weny Ci życzę, moja droga.
Katuś.

H_love

hmmmm
nie wiem co o tym sądzic. nie lubie jak moi ulubiency maja dzieci XD jakos tak.
ale bede czytac dalej by zobaczyc co tez ta corka planuje i jak zareaguje na całą sprawe.

- Na litość boską, wyluzuj! – zirytował się, patrząc na minę przyjaciela. – Oczywiście, mogę na ten czas przenieść się do hotelu, jeśli tak strasznie nie chcesz się do mnie przyznać.
uuuu a ludzie mowia ze House nie jest gotowy do poświęcen!

Any

Katty B.

Any

Ja już wczoraj powiedziałam Richie, że jej fika uwielbiam, ale to jeden jedyny wyjątek:D Innych nie toleruję, no...

Dzieci są zue. Mieszają jak diabli.

eigle

Anyway,
wiesz, że jestem całym sercem za związkiem Wilsona z Housem, ale przyjacielskim nie łóżkowym. Stąd mój komentarz zabrzmi dychotomicznie.

Wykonanie - perfekcyjne. Dialogi błyskotliwe, odzywki bliskie serialowym, zgodne z charakterystykami głównych bohaterów. Rozwój sytuacji w wartkim tempie. Jest zawiązanie intrygi w postaci pojawienia się dawno niewidzianej córki.

No ale co poradzę, że jak czytam o namiętnym pocałunku House'a z Wilsonem to zaczynam się śmiać? Wcale nie histerycznie, tylko że taką scenkę odbieram jak humor z Monty Pythona. Nijak nie jestem w stanie wyobrazić sobie House'a jako homo. Wilsona prędzej. Ale House'a? No nie przechodzi mi wyobraźnię.

Zawszeć można zrzucić winę na wyobraźni niedostatek. Zrzucam więc.

Więc ocena końcowa: Fik świetny w formie. Pod względem treści zaliczam go do komediowych.

Any

eigle

anyway (zaczynam z małej literki, żebyś się nie bała),
szanowna, droga, Ty przewrotna przechero!
Na pochwały nie odpowiadaj, tylko rośnij w dumę.

Może być "fantasy", ale z tych dowcipnych.

Tak, pojawię się. Jak nie ucieknę wcześniej ze strachu przed debiutem i głosem Katty B.

Any

Jak zaczynasz z małej, boję się mniej, dziękuję

....
A jednak trzeba było się bać - zostałam wyzwana!

Co do dowcipnych fantasty mogę się zgodzić (choć dla mnie to ''fantasty'' jest z nieco innego powodu, jakiego - okaże się później).

Bardzo się cieszę, iż się zjawisz

eigle

"Przechera", to pieszczota słowa, a nie wyzwanie!

Any

*kaszle znacząco*
Oczywiście, uwierzyłam Ci.

H_love