Prostując drogi życia [NZ]

ceone

<img src="http://i111.photobucket.com/albums/n152/saphira182/a-02.jpg">
Zweryfikowane przez Autorkę

Nie mam zielonego pojęcia, czemu mój pierwszy shipowy fik jest Hameronkiem, ale cóż, WEN bywa kapryśny. Inspirowane oczywiście odcinkiem 04x07. So, enjoy!

Odcinek pierwszy

Siedziała na kanapie jedząc lody waniliowe. Drugi kubeł. Tak, lody to zdecydowanie najlepszy lek na wszystkie smutki. Wpatrzona w ekran telewizora po raz kolejny cofała materiał, żeby wsłuchać się we własne słowa. Jeszcze raz i znów i jeszcze raz. Ruchy jej palców były już machinalne, mięśnie twarzy zastygły w niemym niedowierzaniu. Czy ona to naprawdę powiedziała? Czy już zupełnie straciła głowę?

Nie, nie... Ja kochałam doktora House' a. To znaczy… Uwielbiałam być blisko niego... Zawodowo, oczywiście. Zawsze mnie to.. .podniecało. Nie w erotycznym tego słowa znaczeniu.

Brzmiała jak idiotka, zupełna idiotka! Cameron miała ochotę walić głową w ścianę. Zdołała już przekonać cały szpital, że nic do niego nie czuje, że jej przeszło. Teraz wszystko stracone. Czuła się jak zwierze, złapane przez kłusownika w chwilę po odzyskaniu wolności. Ledwie wydostała się z misternej sieci plotek i pomówień, a już ponownie w nią wpadła i tym razem głową w dół. Nie widziała, żadnej drogi ucieczki. Sprostowywanie sprostowania chyba nie jest jednak najlepszym pomysłem. – zażartowała w duchu, lecz humor wcale jej sie nie poprawił. Westchnęła ciężko, odłożyła pudełko po lodach i skierowała się do kuchni. Nagle usłyszała dzwonek do drzwi.

Eithne

Troszkę skąpo jak na pierwszy shipowy fik (i do tego Hameronkowy!)
No, ale czekam(y) na więcej...

ceone

Odcinek drugi

Wzdrygnęła się lekko. W obecnej chwili nie miała ochoty nikogo widzieć. Próbowała ignorować dźwięk dzwonka, ale natręt się nie poddawał. Energicznym krokiem przeszła przez przedpokój i z rozmachem otworzyła drzwi.

- Nie mam w tej chwili... - zaczęła i natychmiast urwała zmieszana. W drzwiach stał House i szczerzył zęby w łobuzerskim uśmiechu. Zarumieniła się gwałtownie. Diagnosta był w jej mieszkaniu zaledwie kilkakrotnie, ale każde z tych odwiedzin wyryły się głęboko w jej pamięci. Mogłaby je odtworzyć minuta po minucie, sekunda po sekundzie.

- Cześć. Dokument o naszym szpitalu, który przed chwilą obejrzałem pozwala mi sądzić, ze nie musze dzisiaj objadać Wilsona. - zaczął bezczelnie. To co dzisiaj na kolację? - dodał rozsiadając się wygodnie na kanapie.
-O! -zawołał po chwili, biorąc do rąk jej kasetę wideo - Widzę, że zrobiłaś już nawet pamiątkę, jakie to słodkie...

Cameron, która właśnie łajała się w myślach za swoją głupotę, natychmiast wyrwała mu kasetę z rąk.

- To kaseta z wesela mojej siostry. - skłamała szybko.

-Tak? To ciekawe. Z tego co tam napisałaś oceniasz ją w skali kompromitacji na dwa kubełki lodów. To chyba względnie dużo, nawet jak na ciebie. Chociaż ciekaw jestem jaka jest maksymalna nota, myślisz, że potrafiłabyś zjeść osiem?

- House!

- Swoją drogą bardzo mnie interesuje co takiego zrobiłaś. - kpił dalej - Wpadłaś do tortu weselnego? A może upiłaś się i tańczyłaś namiętne tango ze swoim pradziadkiem? No dobra, nie będę zgadywał w ciemno...

Wychylił się i zręcznym ruchem odebrał jej taśmę

Martuss

bardzo mi się podoba
oba odcinki mi się podobają

a krótsze być nie mogły

*żart*

ceone

dzięki ; *

mam strasznie mało czasu, ale postaram sie pisac dłuzej :>.

Jen

ciekawe i intrygujące
House zobaczy kasetę z żałosną Cameron ? o_o
Nie daj mu obejrzeć tej kasety ! Trzymaj się Allison ! Jestem z tobą !
czekam na następną część

motylek

taka zabawa w kotka i myszkę. miłe

Karola

Chwytliwy lekki, nie za slodki, taki zwiewny

mroczny kiciuś

Bardzo ładnie napisane. I rzeczywiście - lekkie i zwiewne, a i z iskrą

Chętnie poczytam dalej!

annniczka

zapowiada sie ciekawie

czekam na nastepna czesc

Eithne

ceone

dedykacja dla Karoli
chyba jest dłuższe, nie ;p ?

Odcinek trzeci

-House. W tej chwili oddaj mi kasetę. – powiedziała cedząc słowa.
Diagnosta jeszcze nigdy nie słyszał w jej głosie takiego zacięcia. Coś ważnego musiało się dziać w duszy tej dziewczyny. Co go to jednak mogło obchodzić ? Nie miał zamiaru przerywać interesującej zabawy tylko ze względu na jej uczucia. Co to, to nie…

-Marzy ci się. – zaśmiał się – No chyba, że zaproponujesz jakąś ciekawą wymianę… Sądząc po ustanowieniu własnej, kubełkowo-lodowej skali, masz w domu więcej kompromitujących materiałów.
Uśmiechnęła się w duchu. Przed tym człowiekiem nic się nie ukryje. – pomyślała. Machinalnie spojrzała na szafkę stojącą koło telewizora.

- Ha! Mam cię! – krzyknął diagnosta i ruszył w stronę tajemniczego mebla. – To tutaj chowasz swoje skarby.

Cameron podbiegła żeby go powstrzymać. Los wyścigu był jednak z góry przesądzony, jeden ruch laską i dziewczyna leżała na podłodze.

- Ojej.. potknęłaś się… - zadrwił diagnosta – Jaka z ciebie łamaga..
Wypowiedział to swoim zwykłym tonem, ale uśmiechnął się przy tym jakoś tak ciepło. A może jej się tylko wydawało? Wstała szybko i otrzepała się, nie zamierzała dać mu wygrać. Ten dziecinny wyścig, szczeniackie zaczepki sprawiały jej dziwną radość. Zawsze starała się być dorosła, poważna, odpowiedzialna, nie pamiętała kiedy ostatnio dała się ponieść emocjom.

- Stój albo zginiesz! – zażartowała zasłaniając szafkę ramionami.

- Wcale nie umiesz się bawić! To miało mnie przestraszyć? – House popatrzył na nią z politowaniem – Patrz, tak to się robi!

Objął dziewczynę ramionami i jednym zręcznym ruchem obrócił tak, że znajdowała się między nim, a ścianą. Czuła jak porusza się jego klatka piersiowa, słyszała każdy jego oddech. Nachylił się nad jej uchem i wyszeptał:
- Jeden ruch i już jesteś martwa.

Cameron poczuła jak drży. Serce podskoczyło jej do gardła. Nie potrafiła opanować fali pożądania jaka ją ogarnęła. Przechyliła się lekko i pocałowała go, początkowo niepewnie, potem przeciągle i namiętnie. Zamknął oczy i dał jej kierować grą ich języków, ruchem ich warg, bliskością ich ciał. Nawet nie zauważył kiedy został przygwożdżony do ściany.

- Cofam co powiedziałem! – zadecydował gdy ich usta wreszcie się rozłączyły – Doskonale wiesz jak się powinno w to bawić. A teraz.. – powiedział z uśmiechem - pokaż mi coś ze swojej kompromitującej kolekcji.

Karola

Masz chwytliwy styl jak powiedzialam

Dzieki za dedykacje

corazón

Świetnie się czyta

Bardzo fajny fick ceone!

ceone

dzięki, staram się xD.

Nisia

*wydaje nieartykułowane dźwięki*
ja sobie to wszystko zwizualizowałam! jeeejaaa.

Pocałunek pierwsza klasa- komentarz House'a jeszcze lepszy

dalej, więcej!

ps. Cam ma brata, o siostrze nic nie wiadomo

Any

*rozgląda się niepewnie, bowiem w temacie Hameronkowych ff czuje się nieco obco*

ceone, genialna z Ciebie Hilsonka

(wiesz oczywiście, że żartuję?)

A tak na poważnie, ślicznie Ci ten tekst wyszedł

Będzie jakaś dalsza część, czy to już koniec..? (Jeśli będzie, to zajrzę tu po raz 3 w życiu

)
pozdrawiam

mroczny kiciuś

Oj Ty też umiesz się w to bawić

Mrrał

ania

Świetne, aż chce się czytac. Ja też sobie to wyobraziłam

Musiała się troszkę potłuc, ale ta nagroda później...... mmmm....

Wolfgang

ah...
taka perwersyjna ta scena ze ścianą...

mniam!
i więcej|!

ceone

Eithne

No... strasznie mi się podobała "ta dłuższa" część.
Mrrrau...

Any

ceone, nie widzę

Czyli czekam na cd

ceone

"Kwik kwik kontynuujmy fik"

!!
trochę krócej, bo zwiewam na angielski

, enjoy.

Odcinek 4

Kiedy 2 godziny później wciąż siedziała z diagnostą na kanapie, z kubkiem kawy w ręku, oglądając kasety, nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. Zdawało jej się, że to sen. Uszczypnęła się po raz kolejny, chociaż miała już z tego powodu czerwone całe ramie.

- Puść jeszcze raz ten fragment jak gonisz kurczaki sąsiadów i wpadasz na suszące się pranie... Ślicznie wyglądasz z gaciami babci na głowie. – drwił, patrząc na nią błagalnie tymi swoimi niebieskimi gałami – Albo ten w którym wylewasz na siebie kompot…

Zaśmiała się. Dawno tak dobrze się nie bawiła. Oglądała najbardziej peszące wydarzenia swojego życia z największym plotkarzem w całym szpitalu. I co z tego!? Wpadki każdemu się zdarzają, a ona od dziś ma zamiar nie przejmować się takimi rzeczami! Nigdy więcej.

-Planujesz strategię wojenną? W życiu nie widziałem takiej zaciętej miny! – zażartował diagnosta

- Nie, House, ale jesteś blisko. Skoro już znasz na pamięć wszystkie moje gafy, nie uważasz, że powinieneś się jakoś zrewanżować? Może też zdradzisz mi jakiś sekret? – powiedziała uśmiechając się figlarnie.

- No dobrze już dobrze.. byłem wczoraj na tym pedicure… jak mnie wyśledziłaś?

Zachichotała. Chwyciła pierwszą z brzegu poduszkę i rzuciła nią w mężczyznę. On nie pozostał jej dłużny. Pokój rozbrzmiewał dźwięcznym kobiecym śmiechem, a wokół walczącej pary wirowały drobinki białego pierza.

-Prosiłam… tylko… o…. chwilę… powagi… - wykrzykiwała pomiędzy kolejnymi ciosami rozbawiona Cameron.

- Dobrze, dobrze… poddaje się. Tylko przestań się na mnie wyżywać! – skapitulował diagnosta - Właściwie to mam jedną tajemnicę…

Nachyliła się w jego stronę z zaciekawieniem. Przejechał delikatnie palcami po jej policzku, poprawił opadający kosmyk włosów.

- Bardzo, bardzo cię lubię – wyszeptał – po czym delikatnie podniósł piórko ze swojego ramienia i wczepił jej we włosy, jak kwiat.

Jen

mru mru *_*
Cam potrafi się w to bawić ^^ ale ja chcę bardziej tajemniczą tajemnicę *prosi*
czekam na cedeka