Sięgnąć po skarb [NZ]

Fear The Night

Cóż, to mój pierwszy fan-fiction, więc proszę o wyrozumiałośc. Będę się cieszył ze wszystkich komentarzy, zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Wiem, że pierwszy odcinek wyszedł tak jakoś... nie bardzo, ale obiecuję, że następne będą coraz lepsze.

Niedługo będzie też blog o hameron, na którym będę zamieszczał dokładnie te samo opowiadania, które będę zamieszczał tutaj. I od razu przepraszam za wszelkie nieścisłości medyczne, które się tutaj znajdą. Nie znam się na medycynie.

<i>Zweryfikowane przez autora.</i>
-------------------------------------------------------------------------------------

Ja ciebie kocham! Ach te słowa
Tak dziwnie w moim sercu brzmią.
Miałażby wrócić wiosna nowa?
I zbudzić kwiaty co w nim śpią?
Miałbym w miłości cud uwierzyć,
Jak Łazarz z grobu mego wstać?
Młodzieńczy, dawny kształt odświeżyć,
Z rąk twoich nowe życie brać?

Słoneczne promienie zaigrały na błyszczącej klamce drzwi szpitala Princeton-Plainsboro w New Jersey, gdy nacisnął ją doktor Gregory House. Wkroczył do szpitala z kaskiem motocyklowym w ręku, wyjął z kieszeni charakterystyczną, żółtą fiolkę i połknął dwie tabletki, po czym, bez zbędnych ceregieli, ruszył ku wydziałowi diagnostyki lekarskiej. Po drodze minął kilka oddziałów, wielu wrednych pacjentów i witających się z sobą pracowników szpitala; on z nikim się nie witał – nie miał tu, poza Wilsonem, przyjaciół ani nawet kolegów z pracy. Tak, doktor House był samotną wyspą, otoczoną morzem cynizmu i przykrytą warstwą wybujałego ego.

Na oddział wszedł z kilkunastominutowym opóźnieniem, ale obecny był dopiero Chase – siedział na czarnej kanapie przy ścianie i czytał jakieś pismo medyczne.
-„Modern Medicine”? To czysta nuda! – rzucił od wejścia House, spoglądając na Kangura, po czym rzucił kask na miejsce obok niego i pokuśtykał do ekspresu zaparzyć sobie kawę.
-Och, tak? A masz coś ciekawszego? – odpowiedział Chase, nie odrywając oczu od lektury.
-No jasne, że mam! Sięgnij pod kanapę.
Kangur włożył dłoń pod czarną sofę i wyjął kilka kolorowych czasopism.
-Playboy? Big Melons? Jezu, House, skąd ty to masz?! – wybałuszył oczy, przeglądając okładki z roznegliżowanymi panienkami w najróżniejszych pozach.
-Stamtąd, skąd mam między innymi wibrator i zapasy viagry, czyli oczywiście z gabinetu Cuddy. Ale to tajemnica, pamiętaj!
Puścił do niego łobuzersko oko i rozsiadł się wygodnie w fotelu z kubkiem z napisem „Do you want to change the world? At first change your panties”. Tak, taki właśnie był – zaskakujący, opryskliwy i zawsze gotowy to mistrzowskiego zastosowania sarkazmu – i był z tego zadowolony. Między innymi dzięki temu nie dosięgały go takie problemy jak kłótnie z przyjaciółmi (ich brak wykluczał taką możliwość), przejęcie się dramatami pacjentów czy... rozterki sercowe. No właśnie. Z każdą kolejną samotną chwilą coraz mniej cieszyło go to, że znajduje się poza okręgiem poszukiwań Amora. Nie przyznał rzecz jasna tego przed sobą, o nie, był zbyt dumny, ale... No cóż. Trzeba wziąć się do pracy. Upił łyk kawy i zaczął odbijać laską piłeczkę, a gdy ta upadła i wtoczyła się pod stół, zapytał:
-Mamy dzisiaj jakiś przypadek?
-Tak. Czternastoletniemu chłopakowi nagle w czasie gry w koszykówkę zesztywniała prawa ręka od łokcia w dół, nie może nią poruszyć. Nie zderzył się z nikim, po prostu biegł z piłką. Myślę, że to...
-Dobra, starczy, nie umiesz opowiadać bajek. – przerwał mu House. – Podejrzewam, że ta skończy się amputacją ręki z powodu infekcji, która poraziła nerwy, ale może być inaczej. Lubię niekonwencjonalne zakończenia. I żyli długo i w zakłamaniu... Cholera, chyba coś sknociłem.
Chase uśmiechnął się znad Playboya i już miał coś powiedzieć, ale do gabinetu weszli Foreman i Cameron. Natychmiast wrzucił pornosy z powrotem do skrytki pod kanapą.
-Spóźnieni 28 minut... No, no no. – rzucił na powitanie House, zerkając na zegarek. – Mamusia o wszystkim się dowie!
-Och, a więc zamierzasz wreszcie powiedzieć Cuddy, kto tak naprawdę napisał na ścianie w jej gabinecie markerem „Twoje cycki rządzą”? – zapytał z ironicznym uśmiechem Foreman. On zawsze był z całej trójki jego podwładnych najbardziej bezczelny.
-Ups, coś w tej kawie zamroczyło mi pamięć... Cameron, mówiłem Ci, że ekspresu nie czyści się kremem do stóp!
Foreman i Cameron szybko zaznajomili się po krótce z aktami pacjenta.
-Za pewne to jakaś infekcja atakuje rękę. – wysunęła Cameron.
-Za pewne. Jest na to jakieś osiemdziesiąt czy dziewięćdziesiąt procent szans, więc to właściwie na pewno to, bo objawy są wzorcowe... Ale to byłoby takie łatwe i nudne. – twarz Housa wykrzywił komiczny grymas. – Zróbcie test na paraliż nerwowy.
-House, on ma 14 lat!
-Wiem. Szansa u niego na taki paraliż wynosi może parę procent... I to będzie już ciekawsze.
Ekipa pokręciła ze zrezygnowaniem głowami i ruszyła ku wyjściu, by zrobić testy. Patrzył z niezadowoleniem, jak Cameron odchodzi z grupą... Ale... Dlaczego on właściwie był niezadowolony? Dlaczego przez chwilę miał nawet ochotę, żeby zatrzymać ją, nie wiedząc sam po co? Z uczuciem swego rodzaju zirytowania wyszedł z oddziału. Zorientował się, że skończyły mu się recepty na Vicodin, więc nadszedł czas by odwiedzić swojego przyjaciela Wilsona.[/i]

Salamandra13

Bardzo mi się podoba! Napisane z humorem, lekko, a w kilku momentach po prostu ryknęłam śmiechem.

Narenika

ania

Fear The Night

Cóż, postawiłem na szybki ciąg dalszy. W tym odcinku, podobnie jak w tamtym, nie dzieje się nic istotnego. Obiecuję wam, że następne odcinki będą dłuższe, dojrzalsze i w końcu zacznie się coś dziać, tak więc nawet jeżeli te dwa wam się nie spodobały, zajrzyjcie jeszcze.

-----------------------------------------------------------------------------------

W drodze do przyjaciela House spotkał swojego pacjenta. Czternastoletni chłopak był szczupły, wysoki, przystojny; wyglądał po prostu jak z reklamy kremu dla nastolatek. Szkoda, że jego prawa ręka sztywno zwisała u boku.
-Pan jest doktorem House’m? – zapytał.
-Nie, jego złym bratem bliźniakiem. – mruknął House.
-Teraz wiem, że to na pewno pan.
-Sherlock z ciebie.
-Ja jestem Jeremi.
Szesnastolatek nie uśmiechał się. Wprost przeciwnie – jego mina stawała się coraz bardziej zgorzkniała.
-Wiecie, co mi jest?
-My? Chyba nie widziałeś moich współpracowników. Oni nie wiedzą nawet, że przed sikaniem podnosi się klapę! Nie, MY nie mamy pewności, ale JA wiem doskonale.
-Co to? – zapytał szybko, a potem chyba uznał, że niewiele go to obchodzi. – Wyleczycie mnie?
-Cóż... Albo tak i powrócisz do dawnej formy, albo nie i stracisz rękę, albo tak, ale twoja ręka... No, gitarzystą z nią nie zostaniesz.
-A ku której opcji się pan skłania?
-Skłaniam się ku opcji czwartej, czyli zejdź mi z drogi, bo jestem zajęty. Zajmij się piciem, paleniem w ubikacji, oglądaniem pornografii w internecie, czy co tam robią dzisiejsze nastolatki.
Rzekłszy to House zostawił chłopaka za sobą i poszedł już prosto do gabinetu przyjaciela. Nie chciał go znać, w ogóle nie chciał znać swoich pacjentów. Po co mu to? Wyleczy bachora bez zapoznawania się z jego jakże ciekawymi problemami natury egzystencjalnej.

Przeszklone drzwi gabinetu doktora Jamesa Wilsona gwałtownie się otwarły, a osobnik, który naruszył jego spokój wyłożył się wygodnie, jak u siebie w domu, na kanapie, zawieszając laskę na wieszaku. Ale Wilson nawet nie oderwał się od wypełniania kart pacjentów, tylko rzucił:
-Wygodnie ci, House?
-Cóż, może nie są to luksusy tych głodujących dzieci z niewolniczych plantacji koki, ale może być.
Wilson pokręci głową.
-Mógłbyś nie żartować chociaż z nich... Moja kuzynka właśnie pojechała na jedną z tych plantacji w ramach UNICEFU.
-UNICEF to inaczej zgromadzenie ludzi tak beznadziejnych, że decydują się oni zamiast twarzowości czy uroku osobistego zdobyć szlachetność, pomagając pozornie jeszcze gorszym od siebie... Chore, ale w praktyce dobrze się sprawdza.
Onkolog ukrył twarz w dłoniach.
-Czy ty naprawdę nie wierzysz, że są ludzie, którzy są po prostu dobrzy i szlachetni?
-Oczywiście, że nie. Szlachetność jest jak Red bull; źle smakuje, dobrze wygląda i potem odbija ci się czkawką. Prawie jak seks z Cuddy. – dodał po chwili zastanowienia.
Wilson wywrócił oczami – ten człowiek nigdy się nie zmieni - po czym powrócił do papierkowej roboty. Na chwilę zapanowała cisza, w czasie której udawał, że nie czuje na sobie czujnego wzroku przyjaciela, ale w końcu wypalił:
-No więc, mój drogi dupku, co cię tu sprowadza?
House podkuśtykał do biurka i usiadł naprzeciwko niego.
-To co zawsze.
-Czyli?
-Seks, drugs and rock’n’droll, tyle, że w odwrotnej kolejności.
-Och, daj spokój, nie mam czasu na wygłupy!
-No dobra, dobra. Nie bądź taki nerwowy, Jimmy! – rzucił House, z cyrkową sprawnością połykając podrzuconą w powietrze ostatnią tabletkę Vicodinu. – Skończyły mi się recepty.
-Ech, cały czas wypisuję ci te recepty i co z tego mam?
-Azyl, kiedy wyrzuca cię z domu kolejna żona.
Wilson westchnął, po czym wypisał receptę i podał ją Hause’owi.
-Dzięki, Jim. – powiedział od niechcenia House, chowając receptę do kieszeni dżinsów – To tyle. Widzimy się na lanczu.
Wziął do ręki jego drugie śniadanie i już miał wstać, kiedy do gabinetu weszła Cameron. Światło odbijające się od jej lśniących, kasztanowych włosów o mało go nie oślepiło.
-Hej, Jimmi. – rzuciła do Wilsona, po czym zwróciła się do House’a - House, na litość boską, nie wiem jak Ty to robisz, ale miałeś rację. To paraliż nerwu.
-To proste, trzeba zdać się na rozum i wybrać najlepszą cygańską wróżkę w okolicy. – rzekł House z satysfakcją – Podajcie 20 ml Migovecytatylu i za dwa dni Jerry znowu będzie mógł znowu kiwać kumpli pod koszem.
-Nazywa się Jeremi. – podsunęła Cameron.
-Więc przecież mówię że Jerry! Boże, jaka ty czasami jesteś roztrzepana...To Twoje słodkie roztargnienie.
Cameron zarumieniła się i uśmiechnęła, a on sam zdumiał się, z tego, co powiedział. To była po prostu nieudana sarkastyczna uwaga - zbył sam siebie diagnosta, jednak ze średnim skutkiem. Kiedy Cameron już wyszła, Wilson pochylił się do niego i już chciał coś powiedzieć, kiedy House ku jego zdumieniu odłożył jego drugie śniadanie i wyszedł z gabinetu, pochwyciwszy laskę z wieszaka.

MlecznaCzekolada

No no no! Bardzo fajny fic. Świetnie wychodzą Ci teksty House.

BuTtErfly...?.!

Haha fajne czekam na ciąg dalszy. Będzie zabawnie.
Wilson fajnie wypalił z tym "mój drogi dupku"

. Czekam na więcej zabawnych tekstów

katarynka

Swietne teksty i swietny fic

czekam na nastepny odcinek

tysiaaa

Boże ten House z Twojego fiku jak żywy

niesamowite jak ty to robisz? ;] Swietny fik

Zuś

Bardzo fajnie piszesz, mam nadzieję że kolejna część się wkrótce pojawi

Jen

a ja przeczytałam go dawno, ale teraz komentuję xP
i co ja mogę powiedzieć ? na pewno House zawstydza Cameron na każdym kroczku

a fick bardzo fajny i czekam na cd.

Katty B.

Zacznę od tego, że braki spacji w dialogach, w ogóle błędy w zapisie dialogów bolą. Przed myślnikami stawia się spacje, to przede wszystkim. Więc to do poprawy. Dalej. Owe "zapewne" ktoś już wypomniał, więc nie mówię. Ale w części drugiej od początku razi błąd merytoryczny:

ania

Daj spokój

Nie trzeba chyba aż tak ostro krytykować

liczy się treść, która jest świetna de facto
Kiedy możemy spodziewać się kolejnej części?

Sonea · Wysłany: Wto 18:57, 31 Mar 2009 Temat postu:

fajne
pare literówek, ale to nic (każdemu się zdarza)
kiedy następna częśc?

mroczny kiciuś · Wysłany: Wto 22:36, 31 Mar 2009 Temat postu:

Przepraszam, ale nic mi nie wiadomo, jakoby forma "otwarły" była niepoprawna. Przestarzała - może, ale najnowszy słownik ortograficzny wymienia ją jako możliwą do zastosowania.
I w ogóle postuluję, żeby błędy wskazywać autorom via PW - tak jakoś niesympatycznie to tutaj wygląda...