Trójkąt to banał [M]

Alumfelga · Wysłany: Sob 23:34, 31 Mar 2012 Temat postu: Trójkąt to banał [M]

Disclaimer: TVD i jego postacie nie należą do mnie. Choć tym razem nikt nie udowodni mi, że którąkolwiek postać sobie pożyczyłam.
Ostrzeżenia: To nie jest typowy fanfik.
Spoilerów brak.

Trójkąt to banał
albo
Jaka figura kojarzy ci się z miłością, czyli niektórych pytań pewnym ludziom lepiej nie zadawać

Dawno, dawno temu była sobie płaszczyzna.

Leżał na niej okrąg.

Nie był to jednak zwykły okrąg. Mimo przeciętnego promienia emanował siłą i mocą. Z zewnątrz nie był gładki, wręcz przeciwnie, miał dość szorstką strukturę, a od czasu do czasu z jego obwodu wysuwały się dwa ostre, gryzące punkty. Dziwny ten okrąg, powiecie, ale pamiętajcie, w geometrii nieeuklidesowej wszystko jest możliwe.

Żaden okrąg nie może się jednak obyć bez środka. Środek to punkt, który definiuje cały okrąg, ma na niego największy wpływ, ale do niego nie należy – wielką ma więc władzę nad okręgiem i jeśli zapragnie na przykład przesunąć się kawałek, on chcąc nie chcąc, posłusznie za nim podąży. Trzeba dużo samozaparcia, żeby zdystansować się od środka, a nasz okrąg miał wyjątkowego pecha, ponieważ się w swoim środku (który, nawiasem mówiąc, był dziewczyną*) zakochał. Niestety, punkt ten był jednocześnie środkiem innego okręgu i zżył się z nim o wiele bardziej niż z bohaterem naszej opowieści. W dodatku oba okręgi nie mogły się zaprzyjaźnić; klątwą dla nich okazał się obecny w każdej geometrii jest fakt, że okręgi współśrodkowe w żadnym punkcie nie stykają się ze sobą. Szkoda, bo zrozumiałyby się dobrze, gdyż, jak to okręgi, oba były puste w środku, lecz – co już wśród okręgów powszechne nie jest - bardzo cierpiały tego powodu. Mieć wnętrze i jeszcze pole oprócz obwodu, o tym mocno marzył nasz okrąg, a drugi nie mniej, jeśli nawet nie bardziej.

Tak przedstawiała się sytuacja i gdy już nasz bohater myślał, że nic dobrego nigdy go nie spotka i będzie tak tkwił na zawsze, w tej postaci okręgu w geometrii nieeuklidesowej, marząc o kimś, kogo mieć nie może, lecz jest skazany na jego obecność, jakaś błędna funkcja przeniosła jego rywala gdzieś daleko, mocno go przy okazji zniekształcając. I… nasz bohater poczuł, jak jego środek zaczyna pulsować z tęsknoty, jak zdesperowany miota się po układzie współrzędnych, rozpaczliwie próbując wymyślić komendę, która przywołałaby go z powrotem – ale nic z tego.

Gdy w końcu wrócił, nie był już taki jak przedtem. Stracił gdzieś swoją gładką powierzchnię i równy promień, a punkt centralny schował tak głęboko, że nikt nie mógł go odnaleźć i się w nim umieścić. Długo płakał nasz środek, ale w końcu pogodził się z faktem, że ten okrąg nie chce już więcej być jego okręgiem. Wtedy pomyślał o naszym bohaterze i zdał sobie sprawę, jak źle go traktował, a przecież ten okrąg kochał go całą średnicą i znosił cierpliwie męczące wycieczki po wszystkich ćwiartkach układu. I też się w nim zakochał. A odmieniony, zdeformowany okrąg, wiedząc z doświadczenia, jak trudno jest okręgowi połączyć się z punktem, postanowił im pomóc; wziął więc odcinek, który byłby zmarszczką na jego czole, gdyby tylko okrąg miał czoło, wycelował w równanie i rzucił, trafiając celnie w znak równości, łącząc początki jego kresek i oddalając końce. Odcinek zatrzymał się pod znakiem. I tak okrąg zamienił się w koło.

I nagle nasz bohater poczuł, jak zaczynają go wypełniać punkty, i było to bardzo miłe i ciepłe uczucie. Patrzył zaskoczony i szczęśliwy, jak jego marzenie się spełnia, jak z ducha, pseudo-figury staje się kołem niezaprzeczalnie wypełniającym przestrzeń. W końcu zwrócił się do środka:

- Teraz jesteś częścią mnie – powiedział. – Dopóki będziesz w moim wnętrzu, nic złego ci się nie stanie, ale pamiętaj, że odtąd cokolwiek zrobisz, poczujemy to oboje.

Środek kiwnął współrzędną na zgodę. Potem oboje spojrzeli na sprawcę tego wydarzenia i zauważyli, że wygląda o wiele lepiej. Okazało się bowiem, że to odcinek, którego dobrowolnie się pozbył, deformował jego kształt. Teraz i on był gotów na poszukiwanie swojego środka.

Może kiedyś go znajdzie. W końcu w geometrii nieeuklidesowej wszystko jest możliwe.

*Na pewno w tym momencie myślicie: „Jak rozpoznaje się płeć punktu?” To proste – po współrzędnych. Punkty o prostych, „ładnych” współrzędnych świadczą o męskim charakterze punktu, natomiast skomplikowane, utrudniające obliczenia współrzędne może mieć tylko złośliwa kobieta. Warto o tym pamiętać, by przeklinając nad jakimś szczególnie zagmatwanym równaniem, przynajmniej robić to we właściwej formie. Biorąc pod uwagę, o ile więcej jest liczb „złożonych” niż prostych, nic dziwnego, że nasz bohater trafił na dziewczynę.

Lacida

Fik o matematyce i geometrii nieeuklidesowej czy może być coś piękniejszego?i (nie oglądam VD). ale to jest urocze, ta niby niemożliwa miłość.
Do okręgu należy nieskończenie wiele punktów i większość nich jest skomplikowana to więcej jest liczb trudnych (niealgebraicznych) od prostych (algebraicznych czyli wymiernych i pierwiastków).
Czyli w zależności od wena może być więcej punktów kobiecych.

Alumfelga

Zapomniałam już, że coś takiego kiedyś nabazgrałam