3x16 - 1912

Bajeczka

Premiera USA- 15 marzec 2012 r.
POGŁĘBIA SIĘ TAJEMNICA MORDERSTW - Współczesne morderstwa w Mystic Falls przypominają Damonowi o podobnej serii morderstw, która zdarzyła się wiek wcześniej. Poprzez retrospekcje do 1912 roku, Damon wspomina piękną wampirzycę, Sage, która pokazała mu całkowicie nowy sposób istnienia. Sheriff Forbes ostrzega Damona by nie angażował się w jej śledztwo, ale Damon jest przekonany, że szuka ona niewłaściwego podejrzanego. Elena i Matt uciekają się do włamania w poszukiwaniu dowodów by dowieść, że Dr. Fell jest morderczynią. Z jakichś powodów, które są znane tylko dla Rebekah, staje się ona zainteresowana lokalizacją jednego z najstarszych obiektów miasta. Ostatecznie, Elena dochodzi do nowego zrozumienia ścieżki, jaką obrało jej życie. Damon dzieli się ze Stefanem emocjonalnym wyznaniem.

Alumfelga · Wysłany: Pią 17:43, 16 Mar 2012 Temat postu:

Warto było czekać i oglądać po nocy, to będzie chyba jeden z moich ulubionych odcinków, a na pewno jest jednym z najlepszych w tym sezonie.

Zacznę od końca, czyli od Alarica. Wykluczenie faktycznego sprawcy z grona podejrzanych przez uczynienie go ofiarą to stary i powszechny trik, a jednak zadziałał. Byłam zaskoczona, choć dziwne okoliczności ataku na Ricka (morderca zostawił go żywego, Rick nic nie pamiętał, mnóstwo śladów krwi, w dodatku wiodących na piętro) wskazywały, że coś jest nie tak - niech mi to teraz ładnie wytłumaczą, bo od dawna zachodzę w głowę, co tam się właściwie stało.

Powinno mnie zdziwić, że w serialu, w którym wciąż podkreśla się kwestię równowagi w naturze, przeszło coś takiego, jak pierścień, który tyle daje, a nic nie zabiera, ale nie zdziwiło

W każdym razie jestem bardzo ciekawa, na czym cała rzecz polega, czy przypadek Alarica jest wyjątkowy i związany jakoś z faktem, że minęło dokładnie sto lat od poprzednich wydarzeń, czy mamy co czynienia z duchem, opętaniem, rozdwojeniem jaźni, czy chodzi o przywrócenie równowagi - ja żyję, ktoś inny ginie - czy o coś zupełnie innego. I o co biega z Meredith? Jak się w to wplątała i dlaczego prowadziła tę grę na własną rękę?

Biedna pani szeryf, raz jej się udało faktycznie kogoś złapać, to znów zrobili ją w konia. Ale za to okazało się, że oprócz piwnicy na wampiry i pokręconych ojców ma prawdziwą celę! Jeszcze grozi, że zamknie w niej Damona, chciałabym zobaczyć, jak próbuje

Cieszę się, że wróciła historia miasta, to fascynujące, jak ci wszyscy ludzie są z nim związani i jak kolejne pokolenia odciskają swoje piętno na jego historii. Każdy oczywiście musi prowadzić dziennik, ciekawe, co zostanie dla potomnych z obecnych wydarzeń, chyba nie tylko bazgroły Stefana

Mówiąc o Stefanie, odkąd Ian napisał na twitterze, że 3x16 to ważny odcinek w relacjach Stefana i Damona, bardzo niecierpliwie na niego czekałam i - nie zawiodłam się. Moja wizja historia Damona przewróciła się do góry nogami, ale ta, którą dostaliśmy, jest chyba wiarygodniejsza psychologicznie, głębsza i ciekawsza. Jego wierność mnie ujmuje, a chusteczka rozbraja

Ale przede wszystkim widzę, jak niewielką ma Damon skłonność do agresji (tłumi wszystko w sobie) i zła (dopiero Sage pokazała mu, jak czerpać przyjemność z gryzienia ludzi), jak go porównać ze Stefanem, to Pan Święty wypada blado - i wciąż mnie zaskakuje, jak to się nijak ma do pierwszego wrażenia, jakie się odnosi, kiedy się ich spotyka.

Od dawna uważam, że Stefanowi dobrze by zrobiło znalezienie złotego środka zamiast kurczowego trzymania się niepicia i bardzo się cieszę, że Damon postanowił mu pomóc. W dodatku nie dla Eleny (która znów mnie zirytowała zdaniem "jeśli będziesz odpychać ludzi, skończysz sam"), a dla niego samego. I bardzo dobrze mu idzie, choć pierwszy krok był odrobinę brutalny. Ale to Stefan, z nim nie jest łatwo.

Scena z odpadającą głową (której nie wyświetlono wczoraj, prawda? Razem z tym emocjonalnym wyznaniem Damona, na które czekałam) była dziwna. Kręgi szyjne to są mimo wszystko kości, żeby tak je złamać zębami? Dopiero teraz Stefan zaczął mnie przerażać swoją tendencją do rozszarpywania ludzi, przecież to z piciem krwi nic wspólnego nie ma.

W każdym razie, chcę więcej brother-bonding, relacje Salvatore'ów są dla mnie trzonem tego serialu, a oderwanie od obu braci Eleny dobrze im robi.

Przy okazji, Damon miał mnóstwo fajnych tekstów w tym odcinku, mam nadzieję, że ta tendencja się utrzyma

EDIT
Damon gra na fortepianie?! Od kiedy on tam w ogóle stoi? Ale czad

Nisia · Wysłany: Pon 18:03, 26 Mar 2012 Temat postu:

W końcu znalazłam czas, by spokojnie i w pełni władz umysłowych obejrzeć sobie ten odcinek. Refleksje pisane częściowo w trakcie, częściowo po obejrzeniu, bez czytania powyższej

Początkowa i krótka refleksja- zastanawiam się jak się czuje Caroline mając uczyć matkę Bonnie jak być wampirem dosłownie chwilę po tym, jak jej własny ojciec wolał umrzeć, niż nim zostać.

Pierwsza scena deleny sprawia, że moja niechęć do Eleny się pogłębia. Jej grymas na widok Damona jest przeuroczy, dziewczę najwyraźniej szybko zapomniało, że jeszcze niedawno to właśnie on był zawsze gdy go potrzebowała (i nie tylko) i w dodatku to nie on spieprzył ich kontakty. No ale to Elena jest przecież na Damona zła, to taki niedobry i odpychający ludzi osobnik, który w dodatku bezczelnie uratował jej życie

Zaczynam jej nie lubić.

Pierwszy fragment retrospekcji i następująca po nim scena wyraźnie pokazuje zmianę między braćmi- dawniej to Damon nie miał ochoty na kontakty ze Stefanem i miał do niego wyraźny żal, którego genezę znamy- ja chciałabym natomiast by wyjaśniono mi wyraźnie skąd aktualne odwrócenie ról, cóż takiego zrobił Damon, by Stefan traktował go jak wrzód na pośladku? Bo ciekawi mnie co tam mógł nabroić starszy brat, co- wygląda na to- jest gorsze niż zabicie ojca wspólnego czy też przymuszenie kogoś do życia, jakiego nie chce prowadzić- a przecież i niedawne grzeszki Stefana wyraźnie są mniejsze (a zabił np na oczach Damona jego dziewczynę), niż przewinienie Damona, skoro mimo wszystko Stefan zachowuje się jakby był lepszy. Bo zaczyna być to dla mnie naprawdę groteskowe, zwłaszcza biorąc też pod uwagę to jak Damon w tym odcinku próbuje pomóc Stefanowi, by ripper nie wrócił.
Okej, teraz- po odcinku- jak rozumiem to Damon pchnął Stefana w bycie Ripperem? Ale przecież, mimo wszystko Stefan zabijał i wcześniej i później, więc jednak nadal nie kupuję tego jako powód całokształtu traktowania Damona przez Stefana. Gdybym wybrała "najgrubsze" przewinienie każdego z nich i postawiła je po dwóch stronach szali, to "pchnięcie do bycia wampirem" wydaje mi się wyraźnie cięższe od "pchnięcie do bycia ripperem".

Chwila przerwy analizy braci dla komentowania innych wątków.

Matt dostaje z braku innych postaci swoje chwile z Eleną ostatnio i w sumie to bardziej go lubię z nią, niż z kimkolwiek innym, nie wiem czemu. Może dlatego, że mam dość zawirowań Eleny z wampirami i ogólnie akcji pt ktoś chce zabić Elenę/Elena chce oddać za kogoś życie; Matt sprawia, że staje się... mniej istotna. I to mi się podoba, być może dlatego, że jestem nią zmęczona. Ale o tym potem. W każdym razie po mojej sobotniej rozmowie z alcusią faktycznie zobaczyłam w wypowiedzi Matta- o tym, że łatwo być niewidzialnym w mieście pełnym wampirów- ponownie możliwość, że to on mógł być mordercą. Bo pewnie naiwnie, ale nadal zostawiam sobie furtkę na opcję, że to nie Rick mordował, taka za mnie dobra duszyczka

Generalnie dziwna sprawa, ale były momenty, gdy widziałam takie niemrawe iskierki między Eleną i Mattem (jakże mogłyby być mrawe przy dwóch takich postaciach?) i, a co mi tam, poszipuję sobie ich chwilę razem. Zwłaszcza, że życzę braciom Salvatore przerwy od Eleny, dobrze by im to zrobiło, naprawdę. Ale i o tym zaraz, najpierw jeszcze przelecę Ricka

Otóż bardzo podoba mi się wątek z Rickiem, którym zawładnął pierścień (czekam aż będzie chodził i mówił "maj preeeeszeeeeessss"), taki dr Jekyll i mr Hyde- jestem zaskoczona, że jestem zaskoczona, serio, totalnie wykluczyłam Ricka z kręgu podejrzanych, nawet tych abstrakcyjnych. Enyłej zastanawia mnie teraz co z Jeremy'm i jaki wpływ miał pierścień na wujka Johna.
Nadal trwam w fazie nieufania Meredith, cały ten galimatias z wsadzaniem do paki i uwalnianiem jest dla mnie trudny do ogarnięcia.

Miotająca się Rebekah, próbująca "dyskretnie" podpytywać o drzewo, była po prostu zabawna. Ona tak niewiele wnosi do tego serialu, że to jest straszne, że jej za to płacą jeszcze

Jedyny pozytyw jej obecności w tym odcinku, to fajna mina, jaką zrobił do niej Damon jak w barze ją ujrzał.

Sage lubię na dzień dobry. Widać, że ma kojones i jest ciekawym partnerem scen dla Damona, nie mogę się jej doczekać na "bieżąco".

I wracam sobie do braci S. Soł, mamy ciekawy twist i w sumie ten odcinek to taki kolejny brakujący puzzelek w obrazku ich wspólnych kontaktów. Czuję się nakarmiona, choć nadal odczuwam lekki głód, ponieważ zastanawiam się, jak wyżej wspominałam- cóż jeszcze Damon zrobił takiego Stefanowi, że zaskarbił sobie jego niechęć, wręcz wrogość (na początku serialu wspominali też przecież o latach nie dawania spokoju, nie?). Tak czy inaczej podoba mi się również fakt, że zyskałam wyobrażenie o Damonie z przeszłości, ale nie tej z 1865 roku wyłącznie. Podoba mi się to, co zobaczyłam w 3x16- zarówno z kiedyś, jak i z bieżącej akcji, w obu wypadkach kształtuje się bowiem obraz Damona, który sprawia, że moja wiara w tą postać nie była życzeniowa- to naprawdę dobry gość, dla którego mordowanie ludzi nie było nigdy hobby, ani przyjemnością- a sposobem na przetrwanie (choć nie kupuję tego przymusu mordowania by się pożywić kiedyś- przecież można napić się tylko trochę z człowieka, co udowodnili dziś, nie trzeba od razu wypijać go do dna), tudzież maską, którą przybierał, by uciec od swojej wrażliwości. Jest postacią odcinka dla mnie (razem z biedną szeryf, która chyba nigdy nie dostanie okazji by się wykazać). A jeśli chodzi o drugą połowę duetu braci, to Stefan na zmianę lekko mnie rozczulał (tą swoją radością na widok brata), potem bawił (jego mina gdy tej pani, którą spożywał, odpadła głowa), nudził trochę, dużo irytował (wszechobecna postawa "I'm so better than you" plus ta satysfakcja wobec Damona, że pocałował Elenę i czuje się winny- bo przecież Elena należy tylko do Stefana, bez względu jak aktualnie Stefan ją odpycha i rani na przykład), drażnił głupimi minami podczas picia krwi ludzkiej, ale na koniec, po wyznaniu Damona- zyskałam nadzieję na to, że wróci do najfajniejszej wersji Stefana, najlepiej jak najdalej Eleny, choć na chwilę- i że pooglądam sobie trochę braci współpracujących z jakiejś okazji- bo to uwielbiam.

Jeszcze wróciwszy na chwilę do Eleny- trochę ubawiło mnie jej wyznanie, że Stefan ją pociągał swoją nieśmiertelnością i powiewem wieczności- no przecież jak zaczęła na niego dziko lecieć, to nie wiedziała, że jest wampirem wszak. Widać lepsza z niej łycz, niż z Bonnie, że go wyczuła. Druga sprawa, którą chcę teraz poruszyć to to, że nie wiem jak rozumieć jej wypowiedź gdy Matt spytał ją o Damona- czy że Damon się nie chce od niej odczepić, czy bardziej ona nie umie się odczepić od niego? W sensie, wiecie... Bo ja nie wiem

No i kończąc temat Eleny- jak już wspomniałam strasznie wkurzyło mnie to, jak potraktowała Damona na początku, ale do szewskiej pasji doprowadził mnie jej gigantyczny szok, gdy ujrzała Stefana ze swoją dziką miną- nosz do jasnej anielki, czy ta dziewczyna ma pamięć złotej rybki, czy też żyje wyobrażeniami? Przecież nie tak dawno Stefan próbował ją zabić i przmienić w wampira i była tym skrajnie przerażona- a to tylko malutka kropelka w wiadrze stefanowych przewinień z ostatnich czasów, a ona chyba po prostu żyje w świecie, w którym Stefek lata na jednorożcu po prostu

Naprawdę, Elena i jej płytkie i ograniczone rozumowanie ostatnimi czasy sprawia, że nie mam ochoty na żadne sceny z nią, zaiste.

Tak naprawdę dla mnie ten odcinek "robił" Damon oraz te chwile w scenach braci, gdy Stefan akurat nie zachowywał się jak ten, co zjadł całe dobro z ziemi i musi się męczyć z takim bratem. Cieszył mnie powrót do przeszłości, loczek Damona, kruk (tak, kruk nareście!), cieszyły mnie jego liczne fajne teksty (w końcu, już się bałam, że stracił swoje mojo przy Elenie), cieszyło mnie jak bardzo jest w porządku, cieszyły mnie nieliczne jego sceny z Sage- a nawet i Rebeką, cieszyła mnie jego akcja leczenia Stefana, jego picie whiskey, jego gra na pianinie (no jak mogli ukrywać ten instrument i skill tyle czasu?!)- no i trochę grzebania w historii miasta też mi się podobało- to wszystko sprawiało, że nie mogłam się nudzić.

Alumfelga · Wysłany: Czw 22:32, 29 Mar 2012 Temat postu: