Change [M]

ninka_m · Gość

"na pięć minut" przed wyjściem na Sylwestra zamieszczam jeszcze miniaturkę (ostatni wytwór w tym roku!

)

W zamyśleniu wystukuje na klawiaturze kilka zdań i przygląda im się. Zdania są "przezroczyste", bo nawet nie umie ich w tej chwili przeczytać. Oczami wyobraźni widzi cały ciąg wspomnień. Jakieś pojedyncze sceny, zdania. Nic konkretnego, ale jedyne co jest w nich wyraźne to emocje, które natychmiast się w nim rodzą, gdy nie może się oprzeć tej bezproduktywnej grze własnej pamięci. Bezwiednie zaciska palce na lasce tak, że zaczyna odczuwać ból. Ból przeszywa ciało niczym iskra i rozpala się pożarem w kalekim udzie.

House rozciera mięsień i mamrocze pod nosem przekleństwa. Nie wie dlaczego, ale złość którą odczuwa, momentalnie przeistacza się we wściekłość. Bezradną, graniczącą z obłędem wściekłość, która domaga się jakiekolwiek ujścia. Wściekłość jest jak dzikie zwierzę, które szamocze się w klatce jego umysłu. Przesuwa wzrokiem po biurku i wyobraża sobie, jak sięga po któryś z ciężkich przedmiotów i rzuca nim w szklaną ścianę swojego gabinetu. Wyobraża sobie, jak szklana tafla pęka z hukiem i przez moment wyobrażenie to przynosi mu coś w rodzaju ulgi. Dzikie zwierzę syci się tym obrazem. Po chwili jednak opada na fotelu i bestia przeistacza się niepostrzeżenie w głuchy, przeszywający i niemożliwy do zniesienia ból fizyczny. Czuje jak jego ciało się poci. Z trudem łapie oddech. Sięga nerwowo do kieszeni marynarki i wyciąga butelkę z tabletkami. Jedna, druga. Odchyla butelkę i z powrotem wrzuca do niej drugą tabletkę. Odchyla butelkę ponownie – na dłoń wypadają dwie nadmiarowe tabletki. Szybkim ruchem lokuje je w zaschniętych ustach i z bólem przełyka kolejne tabletki. Wściekłość, ból, samozniszczenie. Kołowrót jego osobistej klęski zaczyna kręcić się na nowo i wie, że tym razem nie będzie już mu się dłużej opierał. Nic się nie zmienia. Nikt się nie zmienia!

Wzrok błądzi wokół i pada ponownie na ekran komputera. Czyta to, co przed chwilą napisał i tym razem nie czuje już nic, kiedy najeżdża myszką na tekst i kasuje go. Zamyka Outlook. Co czyni go bardziej żałosnym? To, że cięgle zaczyna do niej pisać jakieś głupie listy, czy to, że ich nigdy nie wysyła?

Wstaje ciężko z fotela i kulejąc mocno wychodzi na balkon. Zimne powietrze przynosi wreszcie realną ulgę. Może działają już też tabletki? Z pokoju obok słyszy monotonny głos Wilsona, który rozmawia z pacjentem.

Zapewne jego dzisiejszy dzień nie należy również do udanych. Wczorajszy wieczór spędzili pijąc na umór, co z całą pewnością nie było częścią planu. Wilson płakał i pozwalał w siebie wlewać kolejne dawki znieczulacza. Odkryciem wczorajszego wieczoru – i czymś co zapewne zdetonowało dzisiejszą psychiczną katastrofę była cała ta rozmowa o Amber. Niby nic nowego – Wilson otacza się maniacko pamiątkami po Amber, ciągle o niej mówi, a nawet gada do niej przed snem. Nie wiadomo dlaczego, ale tego wieczoru House uwierzył jednak w coś, co przez cały czas uważał za wielką bzdurę: Wilson naprawdę ją kochał i to najwyraźniej z wzajemnością, a Dwulicowa Zdzira, bezwzględna karierowiczka i dziewczyna prawie dwie dekady młodsza od Wilsona okazała się chyba najlepszą jego przyjaciółką, która radziła sobie z nim znacznie lepiej niż wszystkie trzy byłe żony razem wzięte.

House nie wie dlaczego, ale ta myśl pozbawia go resztek spokoju. Wraca z balkonu do gabinetu i prawie od razu decyduje się, że i tu nie jest w stanie wytrzymać. Idzie, podpierając się laską, zjeżdża windą do poziomu antresoli i opierając się o barierkę wlepia wzrok w drzwi pokoju Cuddy, która zapewne wyszła z pracy już jakiś czas temu. Wodzi wzrokiem za pielęgniarkami kręcącymi się przy gabinetach kliniki.

Nagle doznaje olśnienia. Przychodzi mu na myśl, że nie pamięta na co w końcu chorował jego ostatni pacjent. Nie pamięta także poprzedniego i jeszcze poprzedniego pacjenta. Nie pamięta od kiedy właściwie stracił zainteresowanie swoimi pacjentami! Nie pamięta też co działo się w ostatnich kilkudziesięciu odcinkach GH. Nie pamięta w co gra ostatnio na gameboyu i kiedy właściwie ostatnio na nim grał. Nie pamięta, kiedy grał na fortepianie i czego ostatnio słuchał. Nie pamięta, kiedy jechał motorem. Od wszystkich tych myśli zaczyna mu się kręcić w głowie.

Ludzie się nie zmieniają… Gówno prawda! Co stało się z jego popranym życiem? Dlaczego od kilku miesięcy boi się wejść do własnego mieszkania? Dlaczego, jak zbity pies czepia się spódnicy Cuddy, zamiast wytykać jej niestosowność strojów i fakt posiadania zgrabnego tyłka? Kim jest? Kiedy jego sarkastyczne uwagi zmieniły się w sadystyczne okrucieństwo? Kiedy jego upór zamienił się w bezradność? Kiedy żal do świata został zastąpiony przez nienawiść? Nagle czuje na sobie dotyk czyjeś ręki i wstrząsa nim dreszcz.

Odwraca się i widzi przed sobą uniesione w zdziwieniu brwi. Wie, że nie zdążył się ukryć i wiele z tego, co przed chwilą myślał wymalowało się teraz na jego twarzy.

Taub mówi coś o pacjencie, a House kiwa głową i sięga niedbale po tabletki i wysypuje kolejną pastylkę na dłoń. Taub spogląda z dezaprobatą. Po chwili jednak odchodzi w stronę laboratorium, a House udając, że ma zamiar wrócić do gabinetu, stoi przez dłuższy czas, patrząc w przesuwające się żywe obrazy życia PPTH.

kin

Wspomnienie o Amber - super. Mimo wszystko, gdy umarła, polubiłam ją.
House wściekły, pełen tych wszystkich emocji które normalnego człowieka rozsadziłyby - takie prawdziwe. Ten list, rozumiem, miał być do Cameron?

Jen

szkoda, że nie widzimy tylu uczuć w Housie w naszym serialu

czemu nie napisze, a jak napisze to dlaczego nie wyśle tego listu ?
bo jak rozumiem, to do Cam jest

świetny fick, te wspomnienie Amber - boskie !

ninka_m · Gość

Hmm, myślę, że do Cameron pisał, bo do kogo by innego

.

Fik wyszedł dość ciężki, choć ma optymistyczny (jak mam nadzieję) wydźwięk. Ja mam jeszcze pewną nadzieję na zmianę House'a (serialu i postaci)- a zmiana jest koniecznym początkiem!

Jen

ja też mam taką nadzieję, choć chyba jest ona wątła z tym, co dają nam w serialu

Kejti

kontinju pliz

wyszedł Ci fik rewelacyjnie...

Zrób chociaż jakąś drugą część. Od kiedy żywię się House'em do 6x08, to włąsnie fiki są jedną z głównych pożywek.

So... gimme more

Caellion

Bajeczka

Bardzo mi sie podoba. Uwielbiam czytac o Housie własnie w takiej odsłonie

nefrytowakotka

Taaa... wreszcie pokazane co czuje tak naprawdę House. I ze wreszcie zdaje sobie sprawę, że sie zmienił nie na lepsze a na gorsze.
Pytanie, czy genialny diagnosta wyciągnie wnioski ze swoich przemyśleń...

Czerwono-Zielona

Ot tak, trochę bez przekonania weszłam do działu Hameron i ... Wycieram teraz mokre oczy...
Ninka, pięknie piszesz, masz dar opowiadania, przekazywania uczuć, żywych obrazów... Cudownie przedstawiłaś to, co się dzieje z Housem, niewiarygodnie prawdziwie.
Masz świetny styl, piszesz o zagmatwatwanych emocjach, zapętlonych rozmyślaniach, ale robisz to tak "spokojnie", przejrzyście, że człowiek płynie przez tekst, nie gubi się, tylko widzi wyraźnie każdy kadr, może go kontemplować i smakować...
Wspaniale potrafisz oddać złożoność postaci House'a i jego relacji ze światem i ludźmi...

Dziękuję.

Pozdrawiam serdecznie