Czas na miłość [BO, M]

rozalka13

Jednoczęściowy fic. Napisany w nocy na notatniku w telefonie. No ale kto odpowiada za to, kiedy przychodzi wena? Od razu informuję, że nie mam w planach kontynuacji, ale nigdy nie wiadomo.
Życzę miłego czytania

Wstałaś. Ukradkiem ziewnęłaś. Znowu wracasz do starego porządku praca-dom-praca-dom... Masz czas na wszystko, tylko nie na miłość. Skończył się urlop. Znowu będziesz oglądać ludzi z wypadków na ER-ce i JEGO na korytarzach. Mimo, że twierdzisz, że nic do niego nie czujesz, im rzadziej go widzisz, tym bardziej masz zamiar wrócić na diagnostykę. To boli jak niezagojona rana gdzieś głęboko, gdzie nie można dotrzeć.

Pakujesz się i wychodzisz. Szpital wydaje się taki sam, a jednak... Na parkingu nie zauważasz miejsca parkingowego podpisanego jego nazwiskiem, o które tak walczył, ani nawet jego skutera nigdzie w pobliżu. Wnętrze budynku też wydaje się puste. Idziesz do Cuddy. Pytasz, o co chodzi. Dowiadujesz się, że odszedł z pracy dzień po twoim pójściu na urlop. Nie podał przyczyny. Po prostu odszedł.

Po dyżurze idziesz do jego domu. Drzwi są otwarte, więc wchodzisz. Zastajesz go skupionego podczas gry na fortepianie
Gra piękną, a jednocześnie smutną balladę. Stoisz w progu. Jesteś wzruszona. Zauważa cię i przestaje grać. Pytasz, czemu odszedł ze szpitala. Unika odpowiedzi, rzucając cyniczne uwagi w twoim kierunku. Znowu pytasz, nie zwracając uwagi na jego odzywki. Tym razem twardo stawiasz warunek, że musisz otrzymać odpowiedź. Lecz ta jest całkowicie inna niż się spodziewałaś. Twierdzi, że diagnostyka bez ciecie i bez twojego współczucia nie jest taka sama jak kiedyś i tym razem on stawia warunek, że wróci do pracy jeśli ty wrócisz na jego oddział. Zgadzasz się.

On odwraca głowę i znowu zaczyna grać. nie jest taki, jaki był. Przyglądasz się jego mieszkaniu, które tak dobrze znasz. Na półce nie stoi pomarańczowy flakonik z lekami. Nie słyszisz też grzechotu Vicodinu w jego kieszeni. Zauważasz, że jest blady i ma sine oczy.

Podchodzisz do niego, obejmujesz. on jakimś cudem nie stawia oporu. Pragniesz tak pozostać do końca życia.

WRESZCIE ZNAJDUJESZ CZAS NA MIŁOŚĆ

coolness

Najpierw się trochę poczepiam

SzatuunZiioom_

Bardzo ładnie

.
Błędy stylistyczne, chociaż bardziej interpunkcyjne, wymieniła Ci już Jakastam.

*robi wielkie oczy kota ze Shreka* I ja też bym chciał, żebyś kontynuowała. ;*

kin

Tak, zdecydowanie przydałaby się kontynuacja:)

Sonea

Ładne. Parę błędów stylistycznych jest. Przydałaby się beta.
Mam nadzieję, że będziesz to kontynuować.

rozalka13

Moja nieplanowana kontynuacja:

Życie toczyło się dalej. Namowiłaś go do powrotu do pracy. Zgodził sie, Cuddy również nie
miała oporów, żeby go przyjąć z powrotem. Jednak on się zmienił. Nie był już starym, uzależnionym
od vicodinu Housem. Owszem, nadal gnębił wszystkich, tak, jak kiedyś, ale nie ciebie. Należał
ci sie szacunek. To ty widziałaś go podczas gry w domu, to tobie wyznal swoje uczucia. Czułaś
się jak osoba uprzywilejowana i podobało ci się to. W końcu House miał dla ciebie szacunek.
A na jego szacunku ci najbardziej zależało.

Ty znalazłaś czas na miłość. On również. Od momentu, gdy przyszłaś do niego i ujawnił to,co
miał w środku, stał się bardziej otwarty (o ile w jego przypadku można mówić o otwartości).
Od innych mogłabyś otrzymać znacznie więcej, ale to co otrzymywałaś od House'a było ci najdroższe.
Każdy gest z jego strony był dla ciebie oznaką jego uczuć. Każdy uśmiech, każde chwilowe
zetknięcie się waszych ciał, nawet przypadkowe, sprawiało, że byliście sobie coraz bardziej bliscy.
Tobie to wystarczyło, jemu też.

OBOJE MIELIŚCIE CZAS NA MIŁOŚĆ

Z góry przepraszam za wszystkie błędy

Sonea

Nie za długa ta kontynuacja

Lecz fajna xD