You could be happy... [Z]

Kejti

Wen złapał doła i powstało to. Z góry przepraszam tych, którzy dobrną do końca, za ewentualne pogorszenie nastroju...

You could be happy...

Ostatnio gładko szedłeś przez życie. W końcu byłeś w szczęśliwym związku z piękną kobietą, miałeś wiernego przyjaciela i satysfakcjonującą pracę…
Czy można było chcieć czegoś więcej?

Nie wiedzieć czemu dziś poczułeś potrzebę, by do pracy pójść pieszo. Był ciepły, wiosenny dzień. Słońce delikatnie świeciło. Mijało cię wielu ludzi. Różnej rasy, w różnym wieku.
Właśnie przechodziłeś przez park, gdy twoje oczy wyłowiły ją z tłumu. Miała rozpuszczone blond włosy, jej oczy błyszczały. Również cię spostrzegła i delikatnie się uśmiechnęła.
Chciałeś do niej podejść. Zapytać co tu robi, przecież uciekła kilka lat temu… Wtedy nawet nie próbowałeś jej zatrzymać. Przez cały czas odkąd odeszła, nie tęskniłeś. Nie zadawałeś sobie zbędnych pytań. Odnalazłeś swoją przystań i nie było tam miejsca dla niej.
Z każdym krokiem, który miał cię do niej przybliżyć, ona oddalała się. Jej krótka, biała sukienka, delikatnie powiewała na wietrze. Chciałeś biec za nią, ale boląca noga nie pozwoliła ci na to.

W pracy nie wydarzyło się nic niezwykłego. Jak co dzień zjadłeś lunch z najlepszym przyjacielem, poubliżałeś nieudolnym pracownikom. Uratowałeś jakieś nędzne istnienie.
Po skończonym dniu wróciłeś do domu. Tam powitała cię pocałunkiem piękna, ciemnowłosa kobieta. Chwilę później przybiegła mniej-więcej czteroletnia dziewczynka. Zmierzwiłeś jej włosy.

Godzinę później rozległ się dzwonek do drzwi. Po wejściu twój przyjaciel oznajmił wam, że zmarła dziś rano. Podobno do szpitala, w którym pracowała wparował jakiś szaleniec i zabił ją strzałem w samo serce. Zgon nastąpił bardzo szybko.

Nie chciałeś jechać na pogrzeb, ale twój przyjaciel nalegał. Pojechaliście we dwóch. Ona została w domu, gdyż nie mieliście z kim zostawić jej córki.

Gdy weszliście do kościoła trumna nadal była otwarta. Postanowiłeś podejść i zobaczyć jej twarz po raz ostatni.

Wyglądała jakby spała. Jej blond włosy były rozpuszczone, a po twarzy błąkał się delikatny uśmiech. Miała na sobie tę białą sukienkę, w której widziałeś ją tamtego dnia.
Nagle zapragnąłeś, by otworzyła oczy. Musiałeś się przekonać, czy nadal były trójkolorowe… Byłeś wręcz pewien, że ona zaraz otworzy oczy i będą one błyszczały tak samo jak tamtego dnia w parku.
Stałeś przy trumnie, uporczywie wpatrując się w jej twarz, dopóki on cię od niej nie odciągnął.

W trakcie nabożeństwa siedziałeś w milczeniu i tępo wpatrywałeś się w przestrzeń. Przez głowę przelatywały ci obrazy, których nie mogłeś zatrzymać.
Ty i blondwłosa kobieta, zatopieni w pocałunku. Ona w lekarskim uniformie przynosząca ci kawę do gabinetu. Wy dwoje oglądający telewizję, w twoim mieszkaniu. Ty i ona leżący w łóżku, po pierwszej wspólnej nocy. Ona rozmasowująca twoją bolącą nogę. Wy dwoje przyglądający się maleńkiemu chłopcu w inkubatorze. Jego małe oczy miały intensywny niebieski kolor. Ona przyrządzająca śniadanie dla waszej trójki. Ty z synem o przyjacielem, na pokazie Monster Truck’ów. Ty i ona kłócący się. Chwilę potem siedziałeś wściekły przy fortepianie i to na nim wyładowywałeś emocje. Ona podeszła i objęła cię z tyłu.

Gdy zasypywano trumnę chciałeś krzyknąć, żeby przestali. Wraz z nią, zakopywali życie, którym miałeś już nigdy nie żyć.

Nagle zdałeś sobie sprawę, że przez te wszystkie lata, wcale nie byłeś w bezpiecznym doku. Po prostu osiadłeś na mieliźnie. Twoja bezpieczna przystań została zatopiona, wraz ze strzałem szaleńca.

Twój świat zawalił się. Już nie mogłeś wrócić do domu i udawać szczęśliwego… Nie mogłeś też pójść drogą, która poszła ona…
Do głowy przyszła ci szalona myśl. Nie mogłeś co prawda odejść tak, jak ona, ale mogłeś zrobić coś innego. Coś, co przybliżyłoby cię do niej.

Miesiąc później przeprowadziłeś się do mieszkania, które dotychczas zajmowała ona. Rozpocząłeś też pracę w jej szpitalu. Odtąd każdego dnia żyłeś w iluzji, że się mijacie. Miewaliście przecież dyżuru o innych porach. Jednak za każdym razem, gdy otwierałeś szafę, wisiały tam jej ubrania. W nozdrzach czułeś jej zapach… Wówczas ogarniał cię spokój.

Czasami tylko przebijała ci się do umysłu jedna myśl:
A przecież mogłeś byś szczęśliwy…

coolness

Kejti, znów podbijasz me serce

To jest śliczne, choć takie smutne!

Sonea

Jest śliczne i jest smutne...
Ja nie mogę...

kin

Smutne, ale piękne.
Nigdy nie wątpić w Hameronka.

Nisia

O kurczę. A miałam nadzieję, że się rozerwę jakimś fluffem, a tu taka niespodzianka... Czasem po prostu ludziom nie jest dane być ze sobą, chociaż są sobie pisani.
Ładny fik, ale nie powiem "pisz takich więcej", wybacz

ninka_m · Gość

Tak trochę nie apropos, ale w temacie "grobowym": przyszło mi do głowy, że Dexter mógłby sprzątnąć Czesia: w końcu mordował, wmieszał w to kolegów i nie poniósł za to kary. :-)

Kejti

Ale hu iz Czesio?

że Chase, czy jak?

ninka_m · Gość

Kejti

ale ja go ostatnio polubiłam... dlatego też w 'Powrocie', mimo pierwotnego zamysłu, nie będzie postacią negatywną (tylko smutnym i zapijaczonym Kangurkiem-Lizuskiem

)

Dobra zostawmy tego smęta, bo robimy offtopa. (Ale don't worry, po głowie chodzi mi surrealistyczna wizja zamordowania Cuddy i Chase'a

)

nefrytowakotka

Uuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu...
Ładne i dobrze napisane... ale jak na razie to ja mam dość angstu. Serial zapewnia mi go w nadmiarze.
To ja sobie pójdę poczytać Powrót...