Dwie strony medalu [Z]

soren jael

zweryfikowane przez mrocznego kiciusia

nie wiedziałam, gdzie to wrzucić, ale ostatecznie skłaniam się ku Hameronowi, więc niech będzie Hameron.
mój pierwszy fik, co nie zmienia faktu, że proszę o szczere opinie i wytykanie wszelkich błędów. z góry dziękuję za poświęcenie czasu na przeczytanie. enjoy(mam nadzieję ;-) ).

Od waszego rozstania minęły cztery miesiące. Cztery miesiące i sześć dni. A może raczej cztery miesiące i szesnaście dni? Nie byłeś pewien. Początkowo liczyłeś dokładnie mając nadzieję, że zadzwoni i słodkim głosem oznajmi, że zmieniła zdanie i wcale nie chce odchodzić, albo zaprosi cię na drinka po pracy. Jednak kiedy telefon uparcie milczał, a twój upór i męska duma przy każdej próbie kontaktu telefonicznego zmuszały cię do odłożenia słuchawki w ostatnim momencie, zacząłeś tracić rachubę. Kiedy dwa dni temu obudziłeś się skacowany i zdałeś sobie sprawę, że właśnie przespałeś się z pięlęgniarką postanowiłeś przestać liczyć. To przynajmniej w dawało nadzieję, że w końcu zapomnisz. Bo tak naprawdę wiedziałeś, że to twoja wina. Allison odeszła przez ciebie, przez twoją zazdrość, którą pierwszy raz dałeś jej odczuć w obecności nowego zespołu House'a, a dokładnie wtedy, gdy zapytałeś, czy przespała się z szefem. I może nawet na tym by się skończyło, gdyby nie to, że dwa dni później, niby przypadkowo, nawiązując do... Właściwie nawet nie pamiętałeś do czego, to nawet nie miało znaczenia, ponowiłeś pytanie. Tym razem jedynymi świadkami były twoje kanapki i jej poranna kawa, co być sprawiło, że pozornie zwyczajne pytanie wywołało kłótnię zakończoną jej tygodniowym milczeniem i szpitalnymi plotkami. Kiedy wróciła, myślałeś, że już po burzy i obiecałeś sobie, że nigdy więcej nie dopuścisz do takiej sytuacji, ale w tym momencie oznajmiła, że wynajęła mieszkanie i wróciła tylko po swoje rzeczy. No i że jest jej przykro. Właściwie, nawet nie musiała tego dodawać. Wywnioskowałeś to z jej miny. Tobie też było przykro, pewnie ze sto razy bardziej niż jej, w każdym razie na tyle, że nie udało ci się wykrztusić słowa, bo coś zablokowało ci gardło. I nie było na to medycznego określenia. Szkoda, bo jeśli by było, to całą sytuację dałoby się jeszcze uratować. W końcu w pokoju było dwoje lekarzy- na tyle zdolnych i ambitnych, że bez trudu poradziliby sobie z twoją gardłową przypadłością, może nawet na koniec roześmialiby się i jak gdyby nigdy nic wszystko toczyłoby się dalej ustalonym rytmem. Zanim jednak zdążyłeś ogarnąć myślami tą całą sytuację, usłyszałeś 'do widzenia' rzucone od niechcenia przez mężczyznę z firmy przeprowadzkowej. A zaraz po tym trzasnęły drzwi. I nagle zdałeś sobie sprawę, że od tej pory coraz trudniej będzie wszystko naprawić.
***
To jednak były cztery miesiące i sześć dni. Zapominanie nie wychodziło ci najlepiej, więc dałeś sobie spokój z oszukiwaniem siebie i sprawdziłeś. Przynajmniej połowę tego czasu spędziła zachowując pozory, że jej na tobie zależało. Albo tak ci się wydawało, bo nie widziałeś jej z kimkolwiek innym. Ostatnio jednak trudno było nie zauważyć, że wrócił jej dobry humor i bez wątpienia miało to związek... No właśnie, "związek ze związkiem". Nowym. A właściwie starym. Nie byłeś pewiem. Związek z człowiekiem, który był powodem waszej kłótni. A może to jeszcze nie był związek? Szczerze mówiąc, liczyłeś na to. Po raz kolejny łudziłeś się, że to, że tak często widujesz ją z Housem to tylko przypadek. Miałeś nadzieję, że przypadkowo zjedli razem kolację dwa tygodnie temu, a później równie przypadkowo razem pojechali do jego mieszkania. skąd o tym wiedziałeś? To proste- miałeś samochód i wolny wieczór. Starałeś się wymyślić coś na jej usprawiedliwienie, coś co dałoby ci powód, żeby jeszcze przez chwilę pamiętać o wszystkich chwilach z nią spędzonych. Niestety, trudniej było nazwać przypadkiem to, że kilka dni temu pod jego mieszkaniem stała ciężarówka ze znanym ci logiem firmy zajmującej się przeprowadzkami. Tej samej zresztą, z której usług korzystała ostatnio. Chyba właśnie to sprawiło, że zaciągnąłeś do łóżka tą pięlęgniarkę. Była ładna i najwidoczniej równie samotna jak ty, skoro wolny wieczór spędzała w barze pijąc drinka za drinkiem. Dziwne, ale noc spędzona z nią wcale nie zmniejszyła twojego poczucia winy i tęsknoty za Allison. Jedynie utwierdziła cię w przekonaniu, że powinieneś coś zrobić. Nieważne co. Byleby zadziałało, byleby ją odzyskać. Dramatyczny gest, skok z mostu, kwiaty, wyznanie miłości na oczach całego szpitala. Coś, co okazałoby się właściwym środkiem pozwalającym uspokoić twoje serce, przyśpieszające za każdym razem, gdy ją widziałeś. Dramatycznne gesty były raczej nie w twoim stylu, przed skakaniem z mostu tyle razy ostrzegałeś pacjentów, że w końcu sam zacząłeś wierzyć, że to niebezpieczne, a kwiaty były zbyt banalne. Nie doszedłeś nawet do końca listy, gdy z przerażeniem zauważyłeś, że trzy lata pracy z Housem zrobiły swoje. Zaproponowałeś sobie sposoby leczenia swojego złamanego serca, po czym jeszcze szybciej je odrzuciłeś. Co w takim wypadku zrobiłby House? Pewnie powiedziałby, że najprostsze rozwiązania są najlepsze. I jak zwykle miałby rację. Odrzuciłeś na bok upór i męską dumę i chwyciłeś za telefon.
***
Rozstaliście się dość dawno. Właściwie od początku podświadomie czułaś, że to nie będzie trwało wiecznie, ale wmówiłaś sobie, że każdy zasługuje na trochę poświęcenia. Miałaś nadzieję, że może w końcu naprawdę go pokochasz, tak samo jak on kochał ciebie. A poza tym na której dziewczynie nie zrobiłoby wrażenia 'Chciałbym tylko powiedzieć, że cię lubię i chcę z tobą być' powtarzane co wtorek? Początkowo układało się wam świetnie- on był zakochany, a ty... Starałaś się sprawić, by był szczęśliwy. Jednak oszukiwanie samej siebie stawało się z czasem coraz trudniejsze. Zdawało ci się, że on chce czegoś więcej, ty jednak byłaś pewna, że nie zdobyłabyś się na to, by po raz drugi zostać panną młodą. Pewnego dnia zapytał cię, czy przespałaś się z Housem. Zrobił to w obecności jego nowej ekipy. Wtedy zdałaś sobie sprawę, że jest o ciebie zazdrosny. Wróciliście do tej rozmowy dwa dni później. Irytowała cię jego zazdrość, irytowało cię to, że miał podstawy, żeby być zazdrosnym. Nie, oczywiście, że nie przespałaś się z Housem, co nie zmieniało faktu, że... wciąż o nim myślałaś. Że wciąż coś do niego czułaś. Trudno było to wszystko nazwać, nawet przy twoim romantycznym usposobieniu. To wszystko sprawiło, że się pokłóciliście. Zabrałaś swoje rzeczy i dałaś sobie czas na przemyślenia. Zaczęłaś się zastanawiać jak miałaby wyglądać twoja przyszłość u boku faceta, którego nie kochasz. W końcu doszłaś do wniosku, że każdy zasługuje na trochę poświęcenia. Nawet ty. Zdziwiło cię to, że nawet nie zadzwonił i to chyba przesądziło o twojej decyzji. Kiedy wróciłaś, mówiąc, że wynajęłaś mieszkanie nie odezwał się nawet słowem. Miałaś nadzieję, że chociaż przez chwilę będzie mu przykro. Tobie było, przecież spędziłaś z nim jakąś część swojego życia. Powiedziałaś mu o tym, ale widocznie nawet to nie było wystarczającym powodem, by zachęcić go do mówienia. Wyszłaś, zamykając za sobą drzwi. Odetchnęłaś z ulgą.
***
Po rozstaniu zajęłaś się pracą. Zajęta od bladego świtu do późnej nocy nie miałaś czasu na zastanawianie się na wszystkim co się wydarzyło. Tak było lepiej, przynajmniej chwilowo. Jedyną sprawą, która nie dawała ci spokoju, był House. Może dlatego, że wokół ciebie wciąż przebywał ktoś z jego teamu, może dlatego, że pracownicy szpitala plotkowali o powodach twojego rozstania z Chasem, a ty nie mogłaś nabawić się wady słuchu nawet na tyle niewielkiej, żeby nie słyszeć nazwiska 'House' padającego wciąż w hipotezach dotyczących rozpadu waszego związku. W końcu może dlatego, że sam House coraz częściej pojawiał się na pod byle pretekstem na twoim oddziale. Pojawił się tam też podczas jednego z twoich licznych ostatnio nocnych dyżurów, gdy na oddziale nie było nikogo poza tobą i kilkoma śpiącymi pacjentami, wołając od progu 'Czy w tym szpitalu pracuje jakiś immunolog?!'. Gdy zrezygnowana podeszłaś do niego pytając 'Czego znów chcesz, House?', a on swoim bezczelnym, ironicznym tonem rzucił 'Niczego. pytam po prostu, czy pracuje tu jakiś immunolog', to właściwie nie miałaś żadnego powodu by się rozpłakać. A jednak zrobiłaś to. Wszystkie emocje, kŧórych ostatnio doświadczyłaś zdecydowały, że dopadną cię w tej właśnie chwili. W chwili, kiedy za nic w świecie nie chciałabyś okazać słabości i to w obecności człowieka, który właśnie teraz kładł rękę na twoim ramieniu i tym samym zmuszał cię do tego, żebyś się uspokoiła. Następnego dnia niewiele pamiętałaś z wydarzeń poprzedniej nocy, ale jednego byłaś pewna: umówiliście się na kolację w przyszły weekend. Potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Bez wzniosłych słów i miłosnych wyznań, bez niepotrzebnego patosu i romantycznych gestów. Nawet nie zauważyłaś, jak to się stało, a już rozpakowywałaś swoje rzeczy w jego mieszkaniu. Tak, to było dziwne, że tym razem zajęło wam to tak niewiele czasu. Może dlatego, że na wstępie kazałaś mu obiecać, że nie będzie się dla ciebie poświęcał. Kilka dni, później, gdy byłaś sama w mieszkaniu, zadzwonił telefon. W słuchawce usłyszałaś głos Chase'a. nie dałaś mu dojść do słowa. Usłyszał tylko 'Miałeś rację. Przespałam się z Housem'.

Eithne

Ciekawe, choć na początku jakoś czytanie nie szło mi lekko. Chyba jestem przyzwyczajona do tekstów z dialogami. Trzeci fragment zaczął mi się podobać. Naprawdę fajnie to wszystko opisałaś.
Czy mi się wydaje, czy jest to taka "jednopartówka"?

Jen

Bardzo ładne i wzruszające to jest. Czy będą dalsze części, czy to był tylko jednoczęściowy fick ?

soren jael

tak, to jednoczęściowy fik.

freelance

Musiałam skopiować go do worda i podzielić sobie na części, bo wizualnie było mi ciężko... Zauważyłam też chyba kilka literówek, ale nic uciążliwego. Aczkolwiek pomysł dobry, niech Cię drzwi ścisną, bo mnie zazdrość zżera.
Poproszę więcej takich!