Kiedy potrzebujesz porozmawiać... [NZ, 16/?, Crossover]

eigle

Tak, sposobu na okazję do spotkania House'a z Calem też jestem bardzo ciekawa. Równie jak samego przebiegu ich rozmowy.

Przede wszystkim o Gillian tekst. Bardzo dobry tekst. Świetnie oddający jej zachowanie, takie pełne rezerwy a zarazem serdeczne wobec ludzi.

Eithne

eigle

Jestem uzbrojona w cierpliwość. "Creative decision" TPTB mnie do tego zmusiła.

A o Lightman Group i tak z wielką przyjemnością sobie poczytam. Tym większą, że wokół niej będzie się oplatało też życie Cam.

nefrytowakotka

Aj, aj aj!!!
Przeczytałam i jestem pogrążona w zachwycie
*rozpływa się nad nad tekstem*
*przechodzi w stan płynny*
Bardzo mi pasuje postać Gillian. Już się cieszę na rozmowę Cala i Cam

Nie wspominając o konfrontacji z House'm

Czekam niecierpliwie na cd

kin

Filmik świetny, zachęciłaś mnie do zaopatrzenia się w ten serial

Jen

nie mogę się wręcz doczekać (tak jak zresztą wszyscy) konfrontacji Cala z Housem

pavulon

mhrr kolejna część

naturalnie to wszystko wygląda i miło się czyta. i nawet nie tęsknie jakoś do pojawienia się Grega:> pisz dziewczę, gdyż masz talent

PS *loffa biologię przewijającą się w fiku ponieważ to jest tzw kwikogenny przedmiot*

ninka_m · Gość

eith uwielbiam Twoją historię! Tak, jak Pavulon, nie tęsknię jakoś za Housem (diabli wiedzą, co Cal zobaczyłby w oczach House...

). Bardziej jestem ciekawa rozmowy Cal-Cameron.

hehe, przyszło mi do głowy, co House powiedziałby Lightmanowi: stary, dwie, trzy serie temu też byłem geniuszem i też miałem subtelne relacje ze swoim zespołem!

Bajeczka

Mi sie równiez bardzo podoba. Nigdy nie oglądałam Lie to me ale może zacznę, bo zaciekawiłąs mnie. Czekam na cd

Eithne

ninka_m · Gość

Eithne

Nie, w tym kawałku House i Lightman jeszcze się nie spotkają. Ajjjj potrzymam was trochę w tym oczekiwaniu.

ninka_m · Gość

Fabuła nabiera dramatyzmu!

W sumie świat L2M jawi się obecnie jako ciekawszy i bardziej wiarygodny (niż te General Hospital w PPTH), a Twoja kreacja postaci, szczególnie Gillian i Emily, jest świetna.

Jestem też wielką fanką fików, w ktorych Cameron jest autonomiczną postacią (a nie tylko częścią shipu). Widać, jak bardzo spójna i poruszająca wyobraźnię to postać (można przenieść ją do AU i nadal zachować postać z serialu).

A konkluzja jest taka, że bardzo, bardzo lubię Twój fik: jest pomysłowy, oryginalny i świetnie pisany

.

Vid - smutny. Wolę już o tym chyba nie myśleć.

eigle

Moją opinię o L2M i wpleceniu jego bohaterów do Hameronka już znasz.

Zacieśniasz relacje między bohaterami i stopniowo budujesz akcję.

Postaci z L2M idealnie filmowe. Cam jednak stała się całkowicie zagubioną dziewczynką. Czy ona naprawdę uważa, iż skrzywdziła Chase'a? Dla mnie to on skrzywdził ją, stawiając House'a (a wraz z nim tarczę ochronną) nad swoją żonę jakoby ukochaną.

Eithne

ninka_m · Gość

Eith , ja się akurat z Tobą zgadzam w takim widzeniu Cam - w końcu Chase trzy lata skutecznie grał na jej strunie wyrzutów sumienia i skłonności do obwiniania się. Poza tym kryzys - to kryzys - może się zachowywać trochę "depresyjnie".

eigle

Depresja depresją, ale w ten sposób Cam podważa zasadność opuszczenia PPTH i Princeton. Właściwie z jakiego powodu odeszła? Wini siebie za rozpad małżeństwa, bo opuściła Chase'a, a to przecież Chase opuścił ją. Odszedł od niej (i wspólnych planów) do House'a. Co więcej prosił House'a o przyjęcie, czyli zaklepywał sobie miejsce u jego boku, za plecami i bez wiedzy Cam. Ona wie o tym "wyborze" męża, wyborze rozejścia się. I wini siebie?! To już nie poczucie winy.

pavulon

proszę mi tu na Eith nie naskakiwać. właśnie to że teraz Cam sama odczuwa niejako winę za rozpad jest ludzkie. nie da się wszystkiego zrzucić na drugą osobę. a po jakimś czasie dopadają smutne refleksje i wszystko postrzegamy inaczej. no i do cholery każdy lubi się poużalać nad sobą no nie?
tak czy inaczej kolejna świetna, przede wszystkim czytając Twój fik mogę to sobie bez specjalnego wysiłku wyobrazić jak Cam przemierza korytarze czy rozmawia z Gill. czekam na ciąg dalszy

Eithne

Po drobnej przerwie wracam z dłuższym kawałkiem. Nie wiedziałam jak go podzielić, a poza tym lubię dłuższe kawałki

Chciałam też podziękować za nominację do Złotej [H]lawiatury. Ja i mój fik jesteśmy bardzo, bardzo... bardzo mile zaskoczeni.

Tak więc, miłego czytania...

Marzec był dość ciepły tego roku. Słońce pojawiało się na niebie coraz częściej, trawa robiła się coraz bardziej zielona, a drzewa i krzewy zaczęły wypuszczać coraz więcej listków.
Allison Cameron spojrzała na zegarek. Mogła pozwolić sobie jeszcze na kilka minut przerwy w pracy. Czuła że na to zasługuje i czuła, że jest to jej bardzo potrzebne. Wracała wolnym krokiem z lunchu, na który umówiła się z Foster w przyjemnym barze nieopodal. Droga prowadziła przez skrawek parku, prosto do budynku w którym pracuje. Washington Hospital Center od razu ją przyjęło gdy złożyła podanie o pracę na oddziale immunologi. Dobra rekomendacja, którą napisała sobie przed laty pracując u House'a, pomogła. Dyrektor uśmiechnął się widząc historię jej zatrudnienia i to jak długo współpracowała z diagnostą. Oczywiście pytał dlaczego odeszła z Princeton. Tłumaczyła to “sprawami osobistymi”.
Najpierw była zwykłym lekarzem na oddziale, współpracowała z innymi, czasami brała dyżury w klinice... Ale miesiąc temu dostała awans na asystentkę ordynatora.
“Poznali się na tobie” mówiła dumnie Foster. Teraz Cameron miała trochę więcej papierkowej roboty i pracy ze stażystami, ale nie narzekała. Obowiązki znowu zaczęły pochłaniać ją całkowicie.
Choć, może nie do końca całkowicie. Co jakiś czas nadal wpadała do Lightman Group przynosząc lunch swojej kuzynce i natykając się na Cala, czy Emily. Rozmawiali o wszystkim i niczym, a zdarzały się również popołudnia, które spędzali wszyscy we czwórkę. Ich kontakty można było nazwać specyficzną przyjaźnią...
Z mieszkaniem także nie miała problemów. Nadal zajmowała ten sam pokój u Gillian. Była jej wdzięczna za to przygarnięcie, ale tak naprawdę wiedziała, że wspólne mieszkanie to korzyść dla ich obu, obie nie czuły się już tak samotne.
Owszem, nadal zdarzały się dni kiedy nie miała ochoty wstawać z łóżka. Leżała kilka długich minut w bezruchu i patrzyła bezmyślnie na szafę stojącą naprzeciwko. Nadal zastanawiała się czy jej decyzja była słuszna. Może powinna przyzwyczaić się do tego, że chyba nigdy nie będzie miała co do tego pewności.
Później kiedy słyszała jak za ścianą, w kuchni, Gillian stuka kubkami, zapominała o tym, że nadal nie ma rozwodu, nadal nie skontaktowała się z prawnikiem i nadal nawet nie zadzwoniła do Roberta. Był nowy dzień, była jej praca, zajęcia ze stażystami, tona papierów do wypełnienia i podły lunch w szpitalnej kawiarni. Wszystko, łącznie z podłym lunchem w szpitalnej kawiarni, wciągało ją i nie dawało chwili wolnego.
Najpierw myślała, że się zmieniła... Kiedyś przecież nie potrafiłaby żyć kilka miesięcy z tak ważną i niedokończoną sprawą. Jednak ta zmiana nie wyszła z niej samej. Zmienił ją Waszyngton i wszystko co było w nim nowe i tak inne od tego co miała Princeton.
W drzwiach do budynku minęła wysoką dziewczynę o ciemnych włosach, która byłą jej stażystką. Dziewczyna uśmiechnęła się na jej widok, a ona odwzajemniła uśmiech.

Emily już od kwadransa siedziała przy stoliku obserwując przez przeszklone drzwi korytarz firmy jej ojca. Co pół minuty, które dla niej wydawało się wiecznością, nerwowo spoglądała na zegarek w komórce, jednocześnie spodziewając się złowieszczego telefonu od mamy. Oczywiście, że powiedziała jej o planach wspólnej nauki z koleżankami, ale miała ważniejsze sprawy do załatwienia. Na szczęście, jak na razie komórka milczała, choć czas nadal wlókł się niemiłosiernie.
Kiedy wreszcie zauważyła znajomą postać przechodzącą nieopodal, głośno zatrzasnęła notatnik. Jednym ruchem wrzuciła go do kolorowej torby i poderwała się z krzesła.

Zanim doszła do swojego gabinetu, zajrzała jeszcze do małego pacjenta którego dzisiaj przyjęła na oddział. Szybka i trafna diagnoza pozwoliła na rozpoczęcie leczenia, które wkrótce pokaże swoje pierwsze efekty. Kiedy przyglądała się zza szyby sześcioletniemu chłopczykowi, który bawił się wraz ze swoją mamą siedzącą przy łóżku, zadzwonił jej telefon. Spojrzała na wyświetlacz i nie potrafiła opanować uśmiechu.
- Słucham cię Em... - zaczęła odbierając.
- Hej Allie! Mam poważną sprawę...
- Sprawdzian z biologii? - zapytała wesołym tonem.
- Nie, to jest dużo poważniejsze... Czy chcesz zostać wciągnięta do konspiracji?
Grobowy głos Emily tym bardziej ją rozbawił.
- Konspiracji?
- Musimy ugotować coś dobrego do jedzenia, zaprosić kilku znajomych... no i... skombinować...
- Em! - Cameron przerwała jej – Ale o co chodzi?
- W sobotę tata ma urodziny.

Szklane drzwi były bardzo przydatne. Gdyby nie one, nie zauważyłby przechodząc obok gabinetu Foster, że jego przyjaciółka i nastoletnia córka rozmawiając zawzięcie stojąc przy biurku. Otworzył gwałtownie drzwi zaglądając do pomieszczenia.
- Co knujecie – zaczął oskarżycielskim tonem.
Gillian uśmiechnęła się szeroko, a Emily odwróciła do niego tyłem.
- Cal... - zaczęła spokojnie – Nic nie knujemy.
Emily nieudolnie stłumiła chichot.
- I tak się dowiem – powiedział podchodząc bliżej do Foster – Dowiem się wszystkiego.
Gill ściągnęła usta.
- Niczego się nie dowiesz – dodała równie spokojnie. Emily odwróciła się w stronę ojca, nadal chichocząc.
- Niczego, tato... – mruknęła. Chwyciła swoją torbę i mijając ich wyszła z pomieszczenia.
Lightman zmierzył przyjaciółkę spojrzeniem.
- Nawet o tym nie myślcie.
- O czym? - Foster przechyliła głowę.
Cal westchnął ze zrezygnowaniem.
- Dobrze wiesz o czym, kochana – mruknął wychodząc.

W piątek wieczorem postanowiła wcześniej wyjść z pracy. Około 20 zauważyła jednak, że nie jest w stanie dotrzymać tej, danej sobie samej, naiwnej obietnicy. Gillian Foster westchnęła ciężko pakując kilka teczek do brązowej torby. Chciałaby jeszcze dzisiaj przejrzeć je w domu...
Poprawiła sukienkę i nałożyła na siebie swój szary płaszcz. Zgasiła światło w gabinecie i stukając obcasami przeszła przez korytarz. Z przyzwyczajenia kiedy mijała jego gabinet, spojrzała w tamtą stronę. W pokoju Cala nadal paliło się światło. Stanęła w progu przyglądając się przyjacielowi. Siedział za biurkiem, czytając porozrzucane dookoła papiery. Na ekranie komputera widać było kilka zdjęć ludzkich twarzy.
- Nie jest już za późno na pracę?
Podniósł głowę. Na nosie miał te ogromne okulary w grubych, czarnych oprawkach, które zawsze ją bawiły.
- Doktor Foster... - odpowiedział powoli – Mógłbym zapytać o to samo, kochana.
Uśmiechnęła się w jego stronę i podeszła bliżej. Obserwował ją kiedy stawiała torebkę na krześle. Westchnęła lekko.
- Miałam cię o to nie prosić... Ale...
- Ale?
- Ale cię o to poproszę.
Odłożył kartkę, którą właśnie miał w dłoni i odchylił się do tyłu na krześle.
- Bądź jutro mile zaskoczony – dodała – Wiem, że tego nie znosisz... Ale Emily...
- Nie ma sprawy – uciął.
- I Allie... niech ona też ma satysfakcję, że udało nam się zorganizować dla ciebie niespodziankę.
- Dobrze, kochana.
Patrzył jej prosto w oczy. Znowu się uśmiechnęła.
- Idź do domu – powiedziała po chwili.
Odwrócił wzrok w stronę monitora, jakby na jego ekranie właśnie zobaczył coś niezwykle interesującego.

- Emily właśnie przysłała mi wiadomość – Cameron odłożyła komórkę – Już jadą.
- Już jadą?
Obie, kilka godzin temu, dostały od Emily, klucze do domu Lightmana. Torres i Loker wymienili porozumiewawcze spojrzenia kręcąc się po kuchni, a Reynolds włożył ręce do kieszeni czarnych spodni i oparł się o ścianę.
- Ależ panikujecie – skomentował.
Allie spojrzała na niego krytycznym wzrokiem. Wzięła półmisek z sałatką i wręczyła mu krzywiąc się lekko.
- Do roboty – dodała.
Udało im się zaangażować najbliższych współpracowników z Lightman Group do przygotowania tego drobnego przyjęcia. Ria Torres od początku miała wątpliwości co do tego przedsięwzięcia i reakcji samego Lightmana. Loker odpowiedział tylko “Fajnie” i zapytał kiedy wszystko ma się odbyć. Nie był bezinteresowny, bo szczególnie zależało mu na bliższym poznaniu pięknej kuzynki Foster.
Gillian zdjęła teraz fartuszek, który przeważnie nakładał Lightman. Wyglądała w nim przezabawnie i gdy tylko go nałożyła Allie dostała napadu niekontrolowanego śmiechu.
Cameron zajrzała do pokoju. Stół i potrawy, zamówione u przemiłej kucharki z ich ulubionego baru, wyglądały naprawdę dobrze. Wszystko było już przygotowane.

- Powinniśmy częściej wychodzić gdzieś razem... - zaczęła Emily kiedy zatrzymali się przed domem.
- Uważasz, że spędzam z tobą za mało czasu?
Cal wyjął kluczyki ze stacyjki i wysiadł z samochodu.
- Nie, nie o to mi chodzi – odpowiedziała Emily również wysiadając. Kiedy ojciec zatrzaskiwał drzwiczki spojrzała na niego uważnie – Chodzi mi... że... Moglibyśmy częściej spotykać się z Allie... i Gillian...
Objął ją ramieniem kiedy wchodzili po schodkach prowadzących do drzwi.
- I tak wystarczająco zawracamy im głowę.
- Tato... - włożyła ręce do kieszeni kurtki – Przecież nie chcę żebyś był samotny.
- Nie jestem samotny, Em. - mruknął po chwili wyjmując klucze.

- I jak? - Gillian podeszła do niego, obejmując i całując w policzek.
- Cudownie, kochana – odpowiedział uśmiechając się – Dobrze udawałem zaskoczonego?
- Na tyle dobrze, że Torres nadal uważa, że udało nam się ciebie przechytrzyć.
Oboje spojrzeli w jej stronę, jak rozmawia z Alison gestykulując żywo.
- Niech się cieszy, chociaż przez chwilę – dodał Lightman.
Nadal trzymał dłoń na jej przedramieniu. Milczeli przez chwilę, póki Emily nie błysnęła im obojgu po oczach flashem z aparatu fotograficznego.

- Hej...
Odwróciła się w stronę męskiego głosu.
- Hej – odpowiedziała spoglądając na Lokera. Miał na sobie znowu jedną z tych zabawnie wyglądających brązowych kamizelek.
- Myślisz, że wiedział coś o tej niespodziance?
Allison uśmiechnęła się lekko.
- Cal? Oczywiście, że wiedział...
Loker nic nie odpowiedział, tylko przyjrzał się kolorowi jej oczu.
- Choć... to ty powinieneś to poznać. W końcu....
- Jasne, jasne... - mruknął.
Milczeli przez chwilę. Oboje patrzyli na Lightmana i Emily.
- Nie jest ważne czy wiedział czy nie... Ważne, że wszyscy się teraz dobrze bawią...
Pokiwał głową. Miała rację.

- Myślę, że najwyższy czas – Cameron uśmiechnęła się wstając od stołu.
Lightman podniósł wzrok i westchnął ciężko.
- Musisz się skonfrontować ze swoim wiekiem – dodał Reynolds z drugiego końca stołu.
Emily pomogła Allie zapalić świeczki na torcie.
- W moim wieku gaszenie świeczek nie jest już tak zabawne.
- Marudzisz – odpowiedziała Foster. Stała tuż za jego krzesłem.
- Zobaczymy co powiesz w swoje urodziny.
- Gillian nadal ma 18 lat – dodała Allison podsuwając tacę z tortem bliżej Cala.
- Co jak co, ale nigdy bym nie powiedział że Foster ma 18 lat. - Lightman odchylił się, żeby spojrzeć na przyjaciółkę - Mentalnie ona jest starsza ode mnie...
Wokół stołu rozległ się wesoły śmiech.
- Mentalnie to ty jesteś młodszy od Emily. – odgryzła się siadając na swoim miejscu.

Dźwięk dzwonka do drzwi był ledwie słyszalny w hałasie rozmów. Emily właśnie robiła kolejne zdjęcia Allison, która słuchała opowieści Lightmana.
- Otworzę – przerwała Foster wstając.
Cal ukradkiem odprowadził ją wzrokiem, a Torres odchyliła się na krześle obserwując swojego szefa. Miło było zobaczyć go w innej scenerii, niż wśród oślepiająco białych ścian Lightman Group.
Chwilę później opowieść Lightmana urwała się.
- Mama? - Emily podniosła głowę w jej stronę.
- Nie wiedziałam, że masz gości... - ciemnowłosa kobieta zatrzymała się w progu.
W pomieszczeniu zapadła krótka cisza.
- Co ty tu robisz? - Cal odsunął powoli krzesło.
Cameron, która siedziała obok opierając głowę na dłoniach również się podniosła. Kobieta obrzuciła ją pogardliwym spojrzeniem.
- Zoe... - Foster zwróciła się powoli w jej stronę – Może usiądziesz z nami?
Zoe Landau uśmiechnęła się lekko.
- Oczywiście... Gillian.

Allison zajrzała do kuchni. Foster stała opierając się o kuchenny blat i wyglądała za okno na małe podwórko za domem. Przygryzała nerwowo dolną wargę i stukała jedną dłonią o szafkę.
- Co jest?
- Nic – odpowiedziała kręcąc przecząco głową.
- Jasne... - Allie westchnęła lekko stając tuż obok, ale zaraz odwróciła się słysząc, że ktoś wchodzi do kuchni.
Emily obrzuciła je obie zaciekawionym spojrzeniem.
- Tata mówił, żeby ściągnąć was do pokoju – powiedziała usprawiedliwiającym tonem.

- Szczerze przyznam, że nie spodziewałam się tego... - Zoe zaczęła kiedy Allison i Gillian usiadły na swoich miejscach - Cal przeważnie nie świętuje urodzin.
- To sprawka Emily. - Cameron uśmiechnęła się ciepło – Wszystko było jej pomysłem.
Em właśnie stała za krzesłem ojca i opierała dłonie na jego ramionach.
- Pomyślałam, że fajnie byłoby zorganizować jakąś małą...
- Niespodziankę? - matka wpadła jej w słowo – Nie wierzę, że utrzymaliście to wszystko przed nim w tajemnicy.
- O niczym nie wiedziałem – Lightman machnął dłonią – Kompletnie o niczym.
Przy stole zapadła chwila ciszy.
- Szczególnie jestem zaskoczona, że spędzasz swoje urodziny ze swoimi podwładnymi - dodała niby mimochodem Zoe i spojrzała na Allison – Nie widziałam pani wcześniej w Lightman Group...
- Bo nie pracuję w Lightman Group. – odpowiedziała spokojnie – Przyjaźnimy się.
- Oczywiście... – kobieta odwróciła wzrok z lekkim uśmiechem – Cal lubi przyjaźnić się z młodymi dziewczynami.
- Mamo? - Emily chciała przerwać krępującą sytuację.
Telefon Reynoldsa zaczął dzwonić, Lightman wstał z krzesła, a Torres zaczęła coś mówić o późnej porze. Allison z zakłopotaniem odgarnęła jasne włosy, a Foster postanowiła nadrobić przyjaznym uśmiechem.
- Allison jest moją kuzynką. Od kilku miesięcy mieszka w Waszyngtonie... - dodała powoli.
- I bardzo cenię sobie znajomość z Emily i Calem – Allie odpowiedziała starając się by w jej głosie nie było słychać złości czy zażenowania.
- Wspaniale... – stwierdziła z odrobiną ironii Zoe – Naprawdę wspaniale.

Emily zamknęła dokładnie drzwi do swojego pokoju. Pomimo nalegań mamy uparła się żeby nocować dzisiaj u taty.
Prawie potknęła się o swoją kolorową torbę, która została kilka godzin temu porzucona na środku pomieszczenia. Ze złością usiadła na łóżku.
Nie chciała żeby jej matka pojawiała się dzisiaj przy tacie. Już nie raz widziała co później się z nim działo i jak jej wizyty działały na atmosferę domu... Domu, który bardzo lubiła, pomimo tego że został kupiony zaraz po rozwodzie rodziców.
Uderzyła jeszcze pięścią w udo. Zabolało, a jej złość nie zmniejszyła się ani na moment. Zaklęła pod nosem.
Liczyła na zwykłe, radosne spotkanie poza murami Lightman Group. Nie podejrzewała mamy o to, że do nich przyjedzie. Pomimo tego, że potrafiła bardzo poprawnie odnosić się do taty, to nadal zdarzały się momenty kiedy z premedytacją próbowała zrobić mu najwięcej przykrości. Szczególnie im bardziej układało jej się z Rogerem, tym bardziej była złośliwa w stosunku do taty.
Emily mogła się tylko na to złościć, bo ilekroć próbowała zaczynać ten temat z którymkolwiek rodziców natychmiast ją zbywali. Uważana była za małą dziewczynkę i tak przez nich traktowana. Nie mogła się mieszać w sprawy dorosłych, nie mogła dowiedzieć się nad jakimi sprawami pracuje jej ojciec i porozmawiać o relacjach między nią, a nowym narzeczonym mamy.
Kiedy po raz trzeci uderzyła pięścią w udo rozpłakała się z bólu i złości.

Cal Lightman stał przed drzwiami pokoju córki, który kiedyś własnoręcznie pomalowali na jej ulubiony zielony kolor i zastanawiał się czy powinien wejść do środka.
Po kilku minutach zgasił w korytarzu światło i poszedł do sypialni.

- Nie tak sobie wyobrażałam byłą żonę Cala Lightmana – Allison zawołała wesoło z łazienki. Foster przechodziła właśnie przez korytarz i zatrzymała się przy otwartych drzwiach. Cameron wyjrzała zza otwartej szafki.
- A jak? - zapytała.
- Nie wiem... - skrzywiła się – Ale nie tak. Byłam zaskoczona...
- Ona też była zaskoczona. Zresztą... Wiesz... jest to jedna z tych osób, która nigdy nie zdobędzie mojej sympatii.
- Czyżby dlatego, że jest BYŁĄ żoną kogoś, kogo bardzo lubisz?
Gillian przewróciła oczami.
- Dlatego, że jest kimś kto bardzo skrzywdził mojego przyjaciela. Po jej odejściu Cal był w naprawdę opłakanym stanie, nigdy wcześniej go takiego nie widziałam.
- Jasne. - Cameron mruknęła zamykając szafkę – Choć muszę przyznać, że było widać jak bardzo ona nie przepada również za tobą...
- Obustronna niechęć – Foster podsumowała beztroskim tonem wychodząc z łazienki– Zdarza się.
- Jasne – odkrzyknęła.

Gillian wyłączyła telewizor nie mogąc znaleźć nic wartego obejrzenia. Włożyła suche naczynia do szafek i już miała pójść do sypialni gdy zadzwonił telefon leżący na blacie kuchennym. Spojrzała na wyświetlacz komórki Allie, numer był nieznany. Usłyszała szum wody z łazienki, więc postanowiła odebrać.
- Czy mogę rozmawiać z doktor Allison Cameron?
- A kto mówi?
- Jestem ze szpitala Princeton-Plainsboro. Dobrze się więc dodzwoniłem? To numer doktor Cameron?
- Tak, coś przekazać?
Męski głos wahał się przez chwilę co odpowiedzieć.
- Nie, proszę nic nie przekazywać.

Gregory House jednym ruchem odłożył komórkę na biurko. Słysząc charakterystyczny dźwięk, odwrócił się w stronę okna i odsłonił żaluzje. Właśnie zaczął padać deszcz.

I z serii... "znalezione, interesujące fvidy" dorzucam coś ciekawego, co kilka dni temu wpadło mi w oko. Choć muzyka jest na początku dość cicha, to jednak vid cieszy oko...
<object width="560" height="340"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/-WijMFGry0Y&hl=pl_PL&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/-WijMFGry0Y&hl=pl_PL&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="560" height="340"></embed></object>

coolness

Miałam skomentować. Już dawno. Ale jak to zwykle ze mną bywa, kiedy coś jest piekielnie ładnie napisane, ciężko mi się zabrać do komentarza.

Pierwsze co zrobiłam, to zaczęłam oglądać Lie to me, a, że mnie wciągnęło, dopiero z wielkim opóźnieniem przeczytałam to opowiadanie.

Napewno fanfick ten wciąga. Diabelnie, wręcz. Strasznie przyjemnie się czyta.
Niebanalnie napisane opisy i dialogi.

I błędów nie ma, z tego co widzę. Jedynie raz mignęła mi literówka

Weny

kropka

Eith - zaczarowałaś mnie tą częścią.
Jest przesympatyczna i przefajna. Ciekawie rozłożyłaś wątki i czyta się je z przyjemnością

Przyznam, że tęsknie już za L2M i nie mogę się doczekac....
zarówno filmu jak i kolejnego parta..

eigle

Zadzwonił. W końcu. A jak pięknie oddałaś nastrój House'a wyobrażeniem deszczu za oknem. Takie to filmowe. Jakbym patrzyła na ekran.

Cam dochodzi do siebie. Wydaje się, że zamknęła drzwi za wieloma minionymi sprawami.

Dobre przedstawienie Zoe i reakcji wszystkich na jej pojawienie się. Czy to nie Cam teraz najlepiej czyta z ludzi, nie ona ma największą świadomość tego co się z nimi dzieje?

Kejti

Eith, 2 ostatnie akapity mnie zaczarowały

Świetna część, dialogi i oczywiśćie postacie. Cam, Lightman, Foster są tacy... naturalni? Postacie nie są przerysowane.

No i końcówka... Niecierpliwie czekam na Twoje ferie, żebyś miała czas jak najszybciej spłodzić kolejny part

ninka_m · Gość

Bardzo "siem" mi podoba.

Och, House jest taki seksowny w rozmowach telefonicznych (ten jego niski głos... i robi się wtedy taki bardziej odważny...) Już się nie mogę doczekać na c.d.!

Eithne