Myśli [Thoughts, T, +18, 17/18]

freestyle

jak dla mnie drobne błędy nie mają znaczenia i nie zmieniają faktu, że fik jest świetnie przetłumaczony. czekam na kolejne części

justykacz

Rzeczywiście dałam czadu z tymi błędami

Aż samej chce mi się śmiać

Dziękuję za miłe słowa

Cieszę się, że nie zlinczowaliście mnie

Teraz jestem na pielgrzymce (!) do Częstochowy i na chwilę dorwałam się tylko do neta. Pielgrzymka piesza, z Poznania

freestyle

ojojoj. sama bym się w coś takiego nie wpakowała

czekamy aż wrócisz i oczywiście na kolejną część

ninka_mm

Justykacz, fajnie, że tłumaczysz dalej.

No i fakt, ten fik nie nadaje się na pewno do tłumaczenia w trakcie pielgrzymki

Alcusia

Mimo, że straszna ze mnie Huddzina, jestem pod ogromnym wrażeniem tego fika. Ma swój styl, klimat, duszę... Bardzo mi się podoba! Mam nadzieję, że wkrótce pojawią się kolejne części

pozdrawiam wszystkie dotychczasowe tłumaczki

justykacz

Tłumaczę kolejną część, mam trochę mało czasu w najbliższych dniach, ale zapewniam, że się staram.

Dzięki Wam za wszystko

Rory Gilmore

Podoba mi się ten fik. Jest taki jakiś inny. Ja jak widać jestem Chaseronką, ale powoli nawracam się na Hamerona

Kiedy kolejna część?

Czerwono-Zielona

Dziękuję za wszystkie miłe słowa

Z dedykacją dla Justykacz, która odstąpiła mi rozdział tego cudownego fika

Wytykanie błędów jak najbardziej wskazane.

Miłego czytania.

Rozdział 14. Koniec z niedoinformowaniem.

If I could through myself

Set your spirit free

I'd lead your heart away

And see you break away

-U2

W końcu to zrobiła.

Ciążyło jej to od kilku miesięcy i wreszcie się zmobilizowała.

Porozmawiała z Cuddy.

Poznajcie nową szefową działu badań immunologicznych.

Cieszy ją fakt, że może trzymać się z dala od zakatarzonych nosów i zadrapanych kolan, ale góra papierkowej roboty oraz ciasne biuro, które odziedziczyła po poprzednim kierowniku, nie wydają jej się krokiem naprzód.

Jeszcze nie.

Czuje się źle.

Odkąd objęła nowe stanowisko, House siłą rzeczy został odstawiony na boczny tor. Z drugiej strony, on też nie ukrywał swoich uczuć względem tego zaniedbania.

Nie uprawiali seksu od dwóch tygodni.

Jak na nich, to bardzo długo.

Więc chociaż jest piekielnie zajęta, gdyż właśnie próbuje rozszyfrować jakieś tabele i wykresy, kiedy House pojawia się w drzwiach jej nowego biura, nie może odprawić go z kwitkiem.

Mężczyzna siada na kanapie, ona patrzy na niego w milczeniu.

Na jej twarzy wypisane jest „Tak?”, ale gdy on zdaje się nie rozumieć tego spojrzenia, ona pyta wprost:

- Po co przyszedłeś?

Przygotowuje się na kąśliwą uwagę na temat ich życia erotycznego, jego nogi albo jakiejś rudowłosej niewinnej piękności.

- Musimy porozmawiać.

Spodziewała się, że on nie zdoła już wydusić z siebie żadnego słowa.

Wygląda poważnie i smutno.

A ona myśli, że nie zamierza słuchać po raz kolejny narzekań na jej bezsensowną - według niego - etykę zawodową oraz na to, że codziennie budzi go, gdy wczesnym rankiem wkrada się do jego mieszkania.

- Potrzebuję twojej pomocy.

Przypadek? I to wszystko?

I właśnie wtedy dzwoni jej pager. Idealny moment.

Próbuje przybrać przepraszający wyraz twarzy, który ma ukryć jej irytację.

- Możemy pogadać o tym później? Naprawdę jestem zawalona robotą.

Kiedy on kiwa głową, ona wstaje zza biurka i wychodzi, zostawiając go samego w swoim nowym gabinecie.

____________________________________________

Po południu ma nieco wolnego czasu.

Siedzi w gabinecie House'a, otoczona jego rzeczami.

Myszkuje po biurku, przegląda pocztę, instynktownie wracając do starej roli.

Moment później przychodzi on.

Wita go słowami:

- Jakiś zespół naukowców z Nowego Jorku musi być tobą poważnie zainteresowany.

W ręku trzyma pięć identycznych kopert, wszystkie z tym samym adresem zwrotnym.

On wzrusza ramionami.

- Wszyscy chcą mnie mieć dla siebie.

Ona uśmiecha się.

- O czym chciałeś porozmawiać?

On milczy dłuższą chwilę, po czym mówi:

- Mam dzisiaj tomografię.

Och.

- I chcę, żebyś zerknęła na to.

Wręcza jej akta.

- Poszukaj Wegenera, Chagasa, Hashimoto i cokolwiek jeszcze przyjdzie ci do głowy.

Z pewną niechęcią zgadza się spełnić jego prośbę.

- Gdzie się podziały twoje kaczuszki?

- Ich umiejętności w przeprowadzaniu badań laboratoryjnych są znacznie poniżej przeciętnej.

Ona przewraca oczami.

Ach tak.

- Myślę, że dajesz mi proste zadania przeznaczone dla twoich sługusów, żebym była czymś zajęta i nie mogła iść z tobą na tomografię.

Cień uśmiechu przebiega przez jego twarz.

Jest pod wrażeniem.

- Dlaczego nie chcesz, żebym przyszła?

Mija ją i podchodzi do biurka.

- To nic wielkiego.

Ona nie odrywa od niego wzroku. W końcu on się poddaje.

- To moja noga.

Nie bądź nadopiekuńcza.

- Okay.

Z aktami w ręku odwraca się, by wyjść.

- „Okay”? I już? – pyta House, niedowierzając.

- To twoja noga.

I moje serce.

________________________________________

- Denerwujesz się?

Trzynastka najwyraźniej próbuje zagaić grzecznościową wymianę zdań.

Cameron patrzy na preparat pod mikroskopem.

- Czym mam się denerwować?

Zerka zdziwiona na Trzynastkę, która przybiera podobny wyraz twarzy.

- No wiesz, Housem, jego operacją.

Cameron odwraca twarz od mikroskopu.

Jaką operacją?!

- O czym ty mówisz?

Oczy i usta Trzynastki otwierają się szerzej.

- Nie powiedział ci?

- Nie powiedział o czym?

Zapomina o badaniu.

Trzynastka jąka się i mruczy coś pod nosem, wychodząc chyłkiem z laboratorium.

Co. Do. Cholery.

________________________________________

- Ten zabieg był wykonywany z powodzeniem ponad sto razy, ale, jak w przypadku każdej operacji, istnieje ryzyko. Biorąc pod uwagę historię nadużywania leków i alkoholu, niebezpieczeństwo dla jego wątroby jest dużo wyższe niż w przypadku przeciętnego pacjenta. Z powodu uszkodzenia mięśnia naczynia w udzie uległy znacznemu zwężeniu. Operacja ma na celu poszerzenie starych i utworzenie nowych arterii, by poprawić ukrwienie uszkodzonego obszaru, co – miejmy nadzieję - zredukuje odczuwany przez pacjenta ból. Jednakże trzeba zaznaczyć, że istnieje prawdopodobieństwo, iż w ścianach naczyń ukryte są martwe komórki, które podczas operacji przedostaną się do krwiobiegu, a z którymi jego wątroba może sobie nie poradzić.

Skłamała.

I zaplanowała intrygę.

Przeszukała jego pocztę i znalazła nazwisko lekarza.

Podrobiła dokument mówiący, że jest jego pełnomocnikiem medycznym.

Zadzwoniła do lekarza z Nowego Jorku.

House ma zostać poddany eksperymentalnemu zabiegowi.

W Nowym Jorku.

Nie pisnął nawet słowem.

Teraz wszystko zaczyna układać się w logiczną całość.

Listy z Nowego Jorku.

Minimalizowanie okien w komputerze, kiedy wchodziła do pokoju.

Naleganie, by nie brała udziału w tomografii.

Wszystkie niezbędne kroki, by utrzymać spisek w tajemnicy.

Wyrafinowany, zwodniczy, potajemny spisek.

To wszystko miało miejsce przez ostatnie tygodnie.

Zamierzał po cichu zrealizować swój plan.

Czy sądził, że ona nie zorientuje się, że umarł?

Albo że został wyleczony?

Jest wściekła.

Jak on śmiał?

Wpada jak burza do pracowni tomograficznej. House jednak zamiast leżeć w szpitalnej koszuli wewnątrz urządzenia, siedzi na krześle, kompletnie ubrany, z gazetą w ręku.

Kłamał nawet w sprawie tomografii.

- Ty sukinsynu.

Gdy tylko ją spostrzega, już wie, że ona wie.

- Cameron.

Wstaje, by wszystko jej wytłumaczyć, jednak jej złość przekłada się na energię, z jaką odpycha go od siebie. House opada z powrotem na krzesło, które z piskiem przesuwa się po podłodze. Ona kontynuuje:

- Jak mogłeś?

On patrzy w bok.

- Jak mogłeś mi o tym nie powiedzieć?

Otwiera usta, ale ona nie pozwala mu udzielić odpowiedzi.

- To był twój plan? Zniknąć na kilka tygodni, nic nikomu nie mówiąc?

- Chciałem ci powiedzieć.

Dziś w jej biurze.

Dlaczego nie wcześniej?

- Powiedziałeś o tym Trzynastce, ale nie kobiecie, z którą sypiasz? Nie powiedziałeś nawet Wilsonowi?

Cameron przerywa na moment, oddychając ciężko.

- Sama powiedziałaś, to moja noga.

Wstaje, wyciągając rękę, by oprzeć się na jej ramieniu.

- Nie dotykaj mnie.

Cofa rękę, jakby się oparzył.

Teraz, kiedy początkowy przypływ złości mija, jego miejsce zajmuje obezwładniające poczucie zranienia.

W jej oczach pojawiają się łzy.

- Nie rozumiesz? Odsuwasz mnie od siebie. I to nie dzieje się pierwszy raz.

Stacy, kłamstwa, ryzykowne operacje.

House nawet nie próbuje zaprzeczać.

Ciężar jego zdrady zdaje się kumulować w jej kończynach tak, że Cameron musi oprzeć się o stół, by nie upaść.

Jego głos staje się cichy.

- Ból… nie mogę go już znieść. Coś się musi zmienić.

Ona drwi:

- I twoim pomysłem na poradzenie sobie z nim było okłamanie mnie w sprawie zagrażającej życiu, eksperymentalnej operacji?!

On zwiesza głowę, ale nie mówi nic.

Cisza pomiędzy nimi narasta.

Ona staje przed nim i kładzie głowę na jego klatce piersiowej, dokładnie nad sercem. Pozbawiony radości uśmiech przemyka przez jej twarz.

- Nigdy nie uda mi się tam dostać, prawda?

Nie padają żadne słowa pocieszenia, nie pojawiają się żadne uspokajające gesty. Tylko bezlitosny smutek.*

Ona kiwa głową, rozumiejąc.

- Mam tego dość. Mam dość ciebie. To koniec.

Zostawia go samego w sali do tomografii.

* W oryginale "calloused blue" – „blue” można tłumaczyć dwojako: jako „błękit”, ale i jako „smutek”. Jest to więc nieprzetłumaczalna gra słów, nawiązująca do koloru oczu House’a.

justykacz

Alcusia

Ja zdecydowanie przyjmuję tę część z miłością, zresztą poprzednią również

muszę powiedzieć, że obie bardzo mi się podobają. Urzekł mnie styl, w jakim pisany jest ten fik

bardzo się cieszę, że House i Cameron jednak się nie rozstaną, uff! No i mam nadzieję, że ta operacja pomoże Gregowi i choć trochę uśmierzy jego ból i usprawni nogę. Z całego serca życzę House'owi, żeby otworzył się na Cameron i wpuścił ją do swojego serca (ale tak naprawdę!), bo ona z pewnością na to zasługuje (przynajmniej w tym fiku

). Czekam na więcej!

Czerwono-Zielona

Justykacz, dziękuję za dedykację, i to w kolorze!

Ta część też for you of course

I dla wszystkich, którzy wytrwale śledzą tego fika

Alcusia, cieszymy się, że się podobało

Enjoy

<center>16. Porównania i wyznania

The songs are real in your eyes

I see them when you smile

I've had enough of romantic love

I'd give it up for a miracle drug

-U2</center>

Ona ma mantrę.

Musi powtarzać ją sobie każdego dnia.

Przejdę przez to.

Cokolwiek się wydarzy, da sobie radę.

On jest oschły, rozdrażniony, uparty i zamknięty w sobie – jeszcze bardziej niż zwykle.

Nie odzywa się do niej, dopóki ona go wprost nie zapyta.

Ale nawet wtedy jego reakcja ogranicza się do bycia kłótliwym dupkiem.

Odrzuca jej pomoc, nawet jeśli boleśnie oczywiste jest to, że jej potrzebuje, i nie okazał dotąd nawet najdrobniejszego przejawu uczucia, jakim się wcześniej darzyli.

Ona zastanawia się, czy to jest właśnie to, przez co przechodziła Stacy.

Od operacji minęły trzy tygodnie.

Codziennie wraca z fizjoterapii obolały i sfrustrowany.

Po pewnym wyjątkowo fatalnym dniu ona otwiera drzwi do sypialni i widzi, jak on połyka garść tabletek, popijając je whisky.

Po operacji nie powinien już potrzebować tylu lekarstw.

Jego ból, nawet podczas rehabilitacji, powinien być mniejszy.

Ona wie, że lepiej odłożyć tę rozmowę na później.

Wciąż nie jest pewna, na czym stoją.

Formalnie rzecz biorąc, zakończyła ich związek, jednak wciąż tu jest, przygotowuje dla niego posiłki, wozi go na spotkania, mieszka u niego w domu.

*

Bawi się papierową serwetką leżącą na kuchennym stole.

On siedzi obok.

- Znów bierzesz – Jej głos jest pozbawiony emocji.

On wzrusza ramionami.

- Boli mnie.

Ona mówi dalej, jakby nie usłyszała jego słów.

- I pijesz.

Wie, że ta rozmowa go irytuje.

- Domyślam się, że do czegoś zmierzasz – Jego ton jest ostry.

Musi być ostrożna. Jeden fałszywy ruch i będzie po sprawie.

- Musisz dać sobie szansę. Wiesz, jak niebezpieczne jest mieszanie leków z alkoholem.

On przerywa:

- Dlaczego wciąż tu jesteś? Dlaczego robisz to wszystko?

Pytanie zawisa między nimi ponad blatem stołu.

Ona jest zdumiona.

- Ponieważ… - urywa.

Ponieważ cię kocham.

- Ponieważ przejmuję się.

On ripostuje:

- Nie, ty po prostu nie umiesz robić nic innego jak tylko przejmować się.

Jest sfrustrowana.

Każda normalna kobieta uciekłaby i zaszyła się w jakimś bezpiecznym miejscu, liżąc rany.

Ona nie ucieka.

Nienawidzi tego, że nawet wtedy, kiedy on patrzy na nią po burknięciu kolejnego raniącego ją komentarza, ona nadal myśli, jak łatwo byłoby wślizgnąć się na jego kolana, przytulić się i powrócić do miłości, jaką czuła, zanim zaczęło się to całe piekło.

Ale nie robi tego.

Nie potrafi, ponieważ wciąż jest wściekła; na niego, ale głównie na siebie.

Powinna była wiedzieć, że to się tak skończy.

On kłamie, robi uniki, to było do przewidzenia.

Czuje, że wymyka jej się z rąk.

Pragnie znów być blisko niego, czuć go obok siebie.

Przesiada się na krzesło bliżej niego, ich kolana się stykają.

Widzi, że jej ruch go zdenerwował, ale nie poddaje się.

- Jeśli chcesz, żebym sobie poszła, już mnie tu nie ma – Wskazuje ręką na drzwi.

Jeżeli potrzebuje przestrzeni, dostanie ją.

Wszystko będzie lepsze niż ta patowa sytuacja.

On nie odzywa się.

Patrzy tylko na nią tymi swoimi smutnymi oczami.

Kiedy nie odpowiada, ona wstaje, by wyjść.

Wtedy czuje, że jego ręka dotyka jej nogi.

Zaskoczona, zastyga w bezruchu.

On kładzie drugą rękę na jej drugim udzie, po czym przesuwa dłonie w górę, dopóki nie spoczną na jej biodrach.

Dotyka ją w taki sposób, jakby chciał się upewnić, że ona wciąż jest kompletna, nietknięta.

Lecz nadal tak bardzo zraniona.

Jego przekaz jest jasny i głośny.

Proszę zostań.

Mówi:

- Nie zasłużyłaś sobie na to.

W odpowiedzi ona unosi głowę.

On wie, że teraz oczekuje od niego, by powiedział coś jeszcze.

Jego twarz wyraża czysty ból.

- Chcę… – Znalezienie właściwych słów przychodzi mu z trudem. – Chcę spróbować jeszcze raz - Wypowiedziane słowa nie wydają mu się jednak odpowiednie. - Nie wiem czego chcę.

Delikatnie opiera czoło o jej brzuch.

- Właśnie, że wiesz – Ona przykuca u jego stóp. – Ty zawsze znasz odpowiedź.

Teraz jej oczy znajdują się poniżej jego, jej ciało – pomiędzy jego nogami.

On jest najbardziej błyskotliwym człowiekiem, jakiego zna.

Każda diagnoza, każde kłamstwo, każda historia – on obserwuje i rozszyfrowuje.

Jeśli jest pytanie, na które on nie zna odpowiedzi, to znaczy, że odpowiedź nie istnieje.

Każdą tajemnicę, którą ktoś chce ukryć, on wydobywa.

Przypomina sobie wszystkich pacjentów, których wyleczył, wszystkie rozgrywki, które wygrał – to dla niej oczywiste.

Kiedy on nie ma racji, wszystko traci sens i wtedy ona nie potrafi odnaleźć wewnętrznej równowagi.

- Ty zawsze wiesz – powtarza łagodnie.

Jego pytanie jest nagłe, nieoczekiwane:

- Kochasz mnie?

Chyba jednak nie wie wszystkiego.

Jest zdumiona, że na to pytanie on jeszcze nie zna odpowiedzi.

- Naprawdę nie zorientowałeś się?

Jak ktoś tak mądry może być jednocześnie tak ślepy?

- Nigdy mi nie powiedziałaś.

Och.

Patrzy w bok.

Te słowa tkwią jej w ustach.

On ją ponagla:

- Powiedz.

Spogląda na niego.

Jest poważny.

Bez wahania mówi:

- Kocham cię.

Jego dłoń wędruje ku okaleczonemu mięśniowi.

Ona mówi:

- Muszę wiedzieć.

Naprawdę muszę.

Nie zdaje sobie sprawy z tego, że ta chwila jest kluczową w jej życiu, a dla niego jest ostatnią szansą na szczęście.

Gdyby jednak jej nie odpowiedział, ona i tak prawdopodobnie nie zostawiłaby go.

Zresztą to już nie ma znaczenia.

To, co on jej daje, nieważne jak bardzo wybrakowane i uszkodzone by było, nadal będzie nieskończenie bardziej wartościowe od czegokolwiek, co mógłby jej zaproponować jakikolwiek inny mężczyzna.

Ona wie, że po operacji on próbował powiedzieć jej to na swój własny sposób, ale zbladłoby to w porównaniu w tymi słowami naprawdę przez niego wypowiedzianymi.

Teraz jest dosłownie u jego stóp, oczekując następnego rozkazu.

Kładzie rękę na jego nodze, jakby chciała powiedzieć:

Kocham cię całego, razem ze wszystkimi brakującymi częściami.

On pochyla się w jej stronę, wolno kiwa głową, jego głos jest niski:

- Kocham cię.

Nie, nie ma na świecie niczego, co mogłoby się z tym równać.

_________________

Alcusia

justykacz

Alcusia

justykacz

Cieszę się, że Ci się podoba

Alcusia

Justykacz, będzie coś nowego, czy porzuciłaś to tłumaczenie?

bo ja czekam cały czas, jakby co

justykacz

Nie martw się, będzie na pewno

Moje lub nie moje tłumaczenie, ale będzie na pewno

Ja aktualnie cierpię na lekki brak czasu