Wanna go for a drink? [Z]

motylek

słodkie z dodatkiem bitej śmietany .

Gosiek.

Fajne takie. Podoba mi się to, jak się rozwija akcja. Pomysłowo.

I oby tak dalej.

' Został po nim tylko zapach wody po goleniu i gorzki posmak Vicodinu na ustach Cameron... ' mrr. :smt003

freelance

Rozdział 6

- Dobrze – odparł, po chwili wewnętrznej walki z samym sobą. Jego wewnętrzne „ja” wiedziało, że jak tylko Cam pójdzie do pracy, będzie musiał wrócić do siebie. Nie było powodu, żeby dłużej to mieszkać. Nie chciał jednak głośno o tym mówić, wiedział, że Allison pojedzie do pracy jak tylko będzie mogła.
- Jesteś cudowny – westchnęła ze śmiechem i pocałowała go w policzek. Zsunęła się z jego kolan i poszła do łazienki zrobić sobie delikatny makijaż.

House zaczął wpatrywać się w kubek kawy, która nagle straciła dla niego cały smak i aromat. Ckliwy romantyk znów czmychnął tam skąd przybył, a stary diagnostyk powrócił do swojego ciała.
Daj sobie spokój House, pomyślał. Jesteś doskonale świadom, że odkąd odeszła Stacy, nie jesteś zdolny do kochania nikogo poza samym sobą. Nie pozwól, żeby miłość, jaką może kogoś obdarzyć Cameron, zmarnowała się na ciebie. Kochasz się, a zarazem czujesz do siebie nienawiść – wiesz, że gdybyś wykrzesał z siebie chociaż odrobinę dobrych chęci, gdybyś przestał być takim strasznym dupkiem, moglibyście być szczęśliwi. Powiedz jej coś złego, spraw, żeby te ostatnie tygodnie były dla niej tylko miłym wspomnieniem bez happy endu. Bądź jak zawsze – wrzodem na tyłku społeczeństwa, którego nikt nie szanuje. Którego wszyscy mierzą lekceważącymi spojrzeniami i wytykają sobie palcami. Nadal bądź tym pieprzonym nieszczęśliwym kaleką z miejscem parkingowym w strefie D.
Cichy odgłos zamykanych drzwi wyrwał go z zamyślenia.
Nie pożegnała się. Za dużo czasu spędziła ze mną. Trzyma przy sobie ludzi dopóki są jej potrzebni, potem ich odtrąca.
Uśmiechnął się do tych myśli, jednak nie był to uśmiech szczęścia. Omiótł spojrzeniem stół i dopiero wtedy zauważył jakąś kartkę.
House!
Chciałam się pożegnać, ale zauważyłam, że znów zatopiłeś się w rozmyślaniach.
Ostatnio robiłeś to częściej niż zwykle.
Znajdź mnie na stołówce podczas przerwy na lunch, porozmawiamy.
Do zobaczenia, Cam

Żadnego kocham, całuję, czy czegokolwiek, co mogłoby wskazywać na cokolwiek ponad sympatię.
House wstał od stołu, wrzucił kartkę do kosza, a kubek wstawił do zlewu. Pokuśtykał do łazienki, żeby zabrać stamtąd wszystkie swoje rzeczy. Nie było tego wiele, Raptem jedna walizka – codziennie w drodze powrotnej z pracy zahaczał o swoje mieszkanie i wymieniał ubranie na świeże.
Kiedy upewnił się, że wszystkie swoje rzeczy już wziął, zamknął mieszkanie i ruszył do samochodu. Niestety, nie mógł powiedzieć, że zamykał drzwi bez żadnych uczuć, bez drżenia ręki. Ale postanowił, że tak musi być.
Nie miał zamiaru szukać jej na stołówce, nie zostawił też żadnej kartki.
Zrobiłem co do mnie należało, teraz wszystko może wrócić do normy. Tylko czym do diabła jest ta norma? Samotnymi wieczorami przy kominku z butelką koniaku, wyżywaniem się na współpracownikach, plotkowaniem i ciągłym psuciu życia Wilsona i Cuddy.
House potrząsnął głową chcąc odgonić myśli, jednak to nie mucha, którą odstraszy się ruchem. W znacznie gorszym humorze niż rano musiał pojechać do pracy. Najpierw jednak postanowił jechać do domu, żeby zostawić wszystkie rzeczy. Potem do pracy mógł pojechać motocyklem, ponieważ nic nie stało na przeszkodzie.

Cameron została powitana z powrotem w pracy z dużym entuzjazmem. Jej empatia, poczucie humoru i uroda zaskarbiły jej sympatię współpracowników. Już od wejścia pielęgniarki witały ją uśmiechami, po części radosnymi, po części ciekawskimi – plotka, że House i Cameron są razem, obiegła szpital niż zdążyłbyś powiedzieć „Toczeń”.
- Cameron! – chyba najbardziej z jej powrotu cieszył się Chase. Nie miał od niej żadnych wieści, odkąd zaprosił ją na te nieudane drinki. O chorobie i dalszym samopoczuciu dowiadywał się od Wilsona, który z kolei wiedział od Housa. – Jak się czujesz?
- Teraz świetnie. Ale dwa tygodnie temu tak, jakbym była jedną nogą po tamtej stronie.
- Trzeba było zadzwonić! Przyjechałbym i zająłbym się tobą!
- Nie było potrzeby, aż trzech nianiek nie potrzebowałam.
- Kim były pierwsze dwie? – zapytał, robiąc dociekliwą minę.
Cameron uśmiechnęła się tylko tajemniczo i odeszła. I tak pewnie wiedzieli. Plotka powstawała jeszcze zanim ktoś zdążył nawet o niej pomyśleć.
Młoda pani immunolog poszła do szatni się przebrać, a chwilę potem zameldowała się na ostrym dyżurze, zwarta i gotowa. Tam powitała ją Cuddy.
- Allison! – chyba po raz pierwszy, odkąd przyjęła młodą lekarkę do pracy, zwróciła się do niej po imieniu. – Witaj z powrotem!
- Dzień dobry. Mam nadzieję, że Wilson powiedział, czemu mnie nie było…
- Oczywiście. Przecież House nigdy by mi nie powiedział.
- House…? – rzuciła pytająco Cameron. – Co wiesz?
- Tylko tyle, że jesteście razem. Nie jestem Housem, nie interesują mnie pikantne szczegóły.
Cameron, która przyszła do pracy w tak wyśmienitym humorze, teraz była lekko poirytowana.
- Wy i te wasze pieprzone plotki… - mruknęła i poszła przyjąć pacjenta. Cuddy stała zdezorientowana przy stanowisku dla pielęgniarek.
Szefowa szpitala wiedziała, że coś jest nie tak. Cameron nigdy nie używała ostrych słów, chyba, że w stosunku do Housa, a i to bardzo rzadko się zdarzało. Postanowiła dowiedzieć się całej prawdy u źródła. Odłożyła karty pacjentów i udała się do kliniki, gdzie teraz powinien być House…

Podczas przerwy na lunch Cameron tylko zaglądnęła do stołówki. Ponieważ Wilson był tam sam, wiedziała, że Housa również tu nie znajdzie. Do gabinetu nawet nie zaglądała, od razu skierowała się na dach. Kiedy otworzyła drzwi przeciwpożarowe, zobaczyła, że siedzi na murku i wpatruje się w zgiełk ulicy. Nie odwrócił głowy, gdy usłyszał jak jej buty zaszurały na dachu.. Usiadła obok niego bez słowa i zaczęła się przyglądać ulicom. Na początku dłonie trzymała w kieszeniach kitla, ale potem położyła je na murku.
- Słyszałeś plotki? – zaczęła po chwili.
- Tak.
- I co ty na to?
- To plotki. Człowiek nie powinien na nie reagować, są po to, żeby rozwścieczyć ludzi.
- Ktoś, kto je rozpuścił, trafił w twój czuły punkt.
- Tzn.?
- House, przejrzyj na oczy. Odkąd rozstałeś się ze Stacy, nie miałeś ani jednego stałego związku. Całe twoje uczucie marnowało się na sex z prostytutkami!
- I co z tego? – odbił piłeczkę głupim pytaniem. Nie miał ochoty na rozmowę. Przynajmniej nie na ten temat.
- Jesteś wart więcej… - szepnęła pod nosem.
A jednak. Bariera Cameron się rozsypała. Jeden ruch ze strony Housa i mogliby być razem. Pytanie tylko, czy gra jest warta świeczki…?

motylek

ciekawie się zaczyna

Jen

super, po prostu muszę wiedzieć co dalej

Eithne

House - ckliwy romantyk to bardzo ciekawa odmiana

Nie ukrywam, że "bycie razem" w ustach House'a to jak dla mnie rzecz niewyobrażalna.
Dlatego też zżera mnie ciekawość, co będzie dalej... xD

szekla

rozbawiło mnie niezmiernie
- Dałbym jej pewnie gorącą herbatę i aspirynę, a potem przykrył dwoma dodatkowymi kołdrami, na pewno nie pakowałbym się jej do łóżka.

no ładnie ładnie..przytulaskowy house..nie byłoby tak źle :smt003
tylko teraz tak się zrobiło smutno..ciekawam co jeszcze wymyślisz..

MartaOSB

Aż mi ciśnienie podskoczyło od tego fica. Ciekawa jestem kontynuacji....

freelance

Rozdział 7 (i zarazem ostatni)

Na chwilę zapadła cisza. House zastanawiał się nad odpowiedzią, Cameron oczekiwała jakiegoś ruchu z jego strony. Przeznaczenie miało jednak wobec nich inne plany. Kiedy House wziął głęboki wdech, odezwał się pager Allison. Jako pracowniczka ostrego dyżuru nie mogła go zignorować, ryzykowała czyimś życiem.
- Miłego dnia… - rzuciła Cameron, zamykając za sobą drzwi. Jeżeli któreś z nich było teraz nieszczęśliwe, to bez wątpienia była to młoda pani immunolog.

- Lepiej, żeby pacjent już był martwy… - mruknęła i energicznym ruchem odsunęła zasłonę. – Wilson! – krzyknęła. W jej głosie brzmiało zaskoczenie i wściekłość, a raczej furia. Odebrał jej szansę usłyszenia tego, na co czekała od kilku lat. – Czego chcesz?!
- Ostrzec cię, że House będzie cię szukał…
Cameron opadły ręce. Zwykle doceniała zainteresowanie Wilsona jej sprawami, jednak teraz ją to rozwścieczyło – Gdyby nie to wezwanie…
- Czekaj, czekaj… Nie mów, że on… - James wyczytał wszystko z jej twarzy. W końcu byli przyjaciółmi i rozumieli się bez słów. – Cholera…
- Co się stało, to się nie odstanie… - westchnęła Cameron, chcąc przekonać samą siebie. – Usprawiedliwisz mnie u Cuddy? – bardziej poprosiła niż zapytała i skierowała się ku głównemu wyjściu. Wyszła z zamiarem wykorzystania wszystkich dni urlopu, jakie jej zostały.

Pierwsze cztery dni przespała prawie w całości. Nie miała ochoty na jakikolwiek ruch, a jeżeli zapamiętała z młodości jakieś sposoby na chandrę to było to właśnie spanie. Do oporu. Po tych czterech dniach postanowiła włączyć komórkę i zrobić jakieś zakupy – lodówka świeciła pustkami. Ostatnie zakupy, zrobione swoją drogą przez Housa, szybko się skończyły.
Ponieważ nie miała ochoty na zbytnią elegancję, ubrała się w zwykłe jeansy i szeroką bluzę z kapturem, w której praktycznie tonęła. Przekładając ją przez głowę, poczuła zapach perfum. Jednak nie były to jej perfumy. Nałożyła ją do końca i stanęła przed wielkim lustrem w sypialni. Granatowa bluza, którą właśnie miała na sobie należała do Housa. Cameron zamknęła oczy i odetchnęła głęboko. Wyobraźnia zrobiła resztę – prawie jak w rzeczywistym świecie. Siedzieli na kanapie jak gdyby nigdy nic, oglądając film, jedząc chipsy, popijając piwo.
- Ocknij się Allison… Straciłaś to – szepnęła do siebie.
Wtuliła się jednak w bluzę i wyszła z domu. Kluczyki, dokumenty i portfel schowała do szerokiej, przepastnej kieszeni na brzuchu. Schowała też do niej ręce, ponieważ pogoda nie sprzyjała spacerom, a samochód, jak na złość, zaparkowała dosyć daleko od domu.
Jej skrzynka odbiorcza na komórce wołała o pomstę do nieba. Około trzydziestu wiadomości czekało na odebranie.
- Pewnie dziesięć od operatora – mruknęła Cam, widząc ich ilość. Nie miała zamiaru się za to brać. Była na urlopie. Mogli ją wzywać do ukichanej śmierci.
Zawiał chłodny wiatr, więc Cameron postanowiła postawić wyżej kaptur, tak, by osłaniał ją od wiatru. Automatycznie nie widziała tych, co mijali ją z boku.
- Spieszysz się gdzieś? – usłyszała za sobą.
Zamarła w połowie kroku, zastanawiając się czy się odwrócić. Dobrze znała ten głos. Aż za dobrze. Obietnice wyszeptane tym głosem przywróciły ją do zdrowia.
Wiedziała, że ucieczka jest głupim wyjściem. Ale zawsze WYJŚCIEM. W tej chwili wszystko wydawało się być lepsze niż konfrontacja z nim twarzą w twarz.
- Nie odpowiadasz na wiadomości – dodał, podchodząc do niej.
- Nic nie przyszło – skłamała. Wyciągnęła telefon z kieszeni i przejrzała skrzynkę odbiorczą. Spośród tych trzydziestu wiadomości, aż dwadzieścia należało do Housa. Nie wierzyła w to. Trzy były od operatora, informacje o nieodebranych połączeniach. Reszta od Wilsona. Zamknęła klapkę i szybko schowała, znając Housa, był gotowy sprawdzić wiarygodność jej słów.
- Zapraszam cię na herbatę, chciałbym porozmawiać.
- Nie widzę potrzeby… - odparła immunolog i ruszyła do przodu. House był szybszy, chwycił ją za dłoń i przyciągnął do siebie. Baardzo do siebie.
- Proszę – szepnął, a pod Cameron ugięły się nogi. Jego spojrzenie przewiercało ją do samego wnętrza. Serce i mózg rozrywały się krzycząc „TAK!!”, jednak jakaś dziwna siła tknęła ją, żeby odmówić.
- Odpuść… - poprosiła. Ale nie zrobiła nic, żeby wyswobodzić dłoń. To nie był uchwyt siły. To był uchwyt miłości – tak trzyma chłopak dziewczynę, za którą szaleje, tak mąż trzyma żonę, kiedy są na wspólnym spacerze.
- Nie. Odpuszczałem za dużo razy.
Spojrzała mu w oczy. Zobaczyła w nich szczerość... i coś więcej.
- Tym razem nie odpuszczę.. – powtórzył. – Kocham Cię Allison.

MartaOSB

To już naprawde koniec ?! :smt022

Eithne

O mój Boże.
Finisz jest genialny.
Genialny.

Przepraszam, ale nie jestem w stanie napisać bardziej sensownego komentarza po Housowym wyznaniu miłosnym

Couvert de Neige

UMARŁAAM!

._____________.

Kocham cie !

Jen

Ten koniec jest taki piękny i romantyczny... wszystkie moje ochy i achy należą teraz tylko do ciebie i do tego przepięknego House'owego wyznania *rozanielona*

MlecznaCzekolada

House wyznał jej miłość. Piękne!!!

freelance

To pora na pytanie za 100 punktów - pisać czy nie pisać nowego funfiction? :>

corazón

Co to wogóle za pytanie? Jasne,że pisać

Jen

Pisać ! Pisać !

MartaOSB

Pisz proszęęęęę !!!!

Couvert de Neige

Cop ja sądze to już wiesz

Monika00

musii byc czesc dalsza!! genialne *_*

Kallien

Absolutny landrynkowy iLove.
I to leżenie razem, kiedy Cam była chora ^^ A pomyślałam o herbacie i aspirynie...

Ale Housowe ciepełko to znacznie lepsza alternatywa, no nie?

kociara

szkoda,że takie krótkie!!
Zaczęło sie robić naprawdę ciekawie.

Xsanti

Ach jak ja lubię takie landrynki. świetny fik. i z happy endem

steorra

Freelance to był pierwszy fic jakiego przeczytałam na tej stronie i to dzięki tobie zaczęłam pisać swój :smt003

Poprosze o więcej :smt003 :smt003 :smt003

freelance