Bez powietrza [16/16]

Any

Kategoria: love

Jo!
Wiem, że już przesadzam z tymi fikami, ale wybaczcie -zwierzęce instynkty biorą nade mną górę, ciągnąc mnie każdego wieczora do stolika na balkonie, przy którym powstają najróżniejsze historie.
Więc oto kolejny fik.
Tym razem chciałam stworzyć coś poważniejszego pod względem długości, może ok.9,10-częściowego? Zobaczymy, co z tego wyjdzie. Od razu zaznaczam, że będziecie mieć trochę spokoju - części nie będą się ukazywały każdego dnia :smt003 Chciałam dać Wam chwilę wytchnienia

Tak więc - miłego czytania.

Bez powietrza

część 1

James Wilson był dobrym człowiekiem – tak właśnie można było go najkrócej określić. Tak twierdzili pacjenci, ich rodziny i w ogóle wszyscy, którzy mieli z nim styczność.
James Wilson był dobiegającym tzw. wieku średniego onkologiem. Lekarzem chciał zostać odkąd skończył 14 lat, a specjalizację wybrał pod wpływem tragicznej śmierci na raka płuc jego ukochanego wujka. Stojąc nad jego grobem, chłopak obiecał sobie, że zrobi wszystko, by mniej było rodzin żegnających kogoś bliskiego właśnie w taki sposób. Postanowienia dotrzymał. Był najlepszym specjalistą w promieniu kilkuset kilometrów od Princeton.
James Wilson był wysoki i raczej szczupły. Był szatynem o zawsze idealnie ułożonych włosach i niesamowicie czekoladowych oczach, które zawróciły w głowie niejednej kobiecie. Miał za sobą 3 małżeństwa i wiele krótkich związków, które nie wnosiły do jego życia nic prócz chwilowego oderwania się od ludzi mających cokolwiek wspólnego z medycyną.
James Wilson był uprzejmy i kulturalny, czym wzbudzał zachwyt u wszystkich swoich pacjentek, niezależnie od wieku. Nie umiano, a może nie chciano go poznać z tej nieco gorszej strony…
James Wilson miał poczucie humoru. Gdy tylko sytuacja na to pozwalała, starał się rozładować atmosferę jakimś żartem.
James Wilson był obiektem westchnień wielu pielęgniarek pracujących w Princeton-Plainsboro Teaching Hospital. Był tego świadomy, wiedział też, że uchodzi za flirciarza, ale nie robił nic, by tę opinię zmienić. Przeciwnie – mógł sobie nawet na nia pozwolić, bo wiedział, że i tak nie przeszkodzi jego ugruntowanej, dobrej reputacji.
James Wilson był trochę nieśmiały. W jego spojrzeniu często można było zaobserwować swoisty lęk, czy zawahanie, np. w czasie rozmowy z wyjątkowo ładną córką pacjentki. Jednak ta niepewność, jak twierdziło wiele zauroczonych w nich kobiet, tylko dodawała mu uroku.
James Wilson w roli lekarza spisywał się znakomicie. Nawet najgorsza wiadomość stawała się znośniejsza, gdy została wypowiadana cichym, opanowanym, współczującym głosem. Umierający pacjenci liczyli na właśnie taką spokojną troskę. James Wilson nie stronił od fizycznego kontaktu z pacjentami, często Bral ich za rękę, czasem nawet przytulał, gdy zachodziła taka potrzeba. Przejmował się ludźmi, których los przysłał do jego gabinetu. Nieraz zdarzyło mu się wzruszyć, gdy czuwał przy konającym lub też (choć to zdarzało się znacznie rzadziej), gdy czytając wyniki badań ze zdumieniem stwierdzał, że rak jest w remisji, że nie powinno być przerzutów, a potem patrzył na radość pacjenta i jego bliskich. James Wilson był lekarzem z powołania, co mógł zauważyć każdy.
James Wilson nie był samotny – miał przyjaciela, który z powodzeniem zastępował 30 osób. Przyjacielem tym był znany wielu ludziom z branży medycznej światowej sławy diagnosta, Gregory House. Był to ekscentryczny samotnik, nieposiadający nikogo bliskiego, prócz Wilsona. Tylko jemu przypadł w udziale zaszczyt mienienia się przyjacielem House’a.
James Wilson często zastanawiał się, dlaczego do tej pory nie uciekł od House’a na drugi koniec stanu. I zawsze dochodził do wniosku, że jest przywiązany do tego nieczułego drania. Był przy nim od zawsze – bo te czasy zanim poszedł na uniwersytet się nie liczyły. Nieraz zdarzało mu się wyciągać tego psychoza za uszy z opresji, ryzykując dla niego stopniowo coraz więcej: nieprzespane noce (gdy powstrzymywał przyjaciela przed zrobieniem głupstwa po zawale, a potem odejściu Stacy Warner – chyba jedynej do tej pory miłości House’a), drobne (codzienne lunche) i coraz poważniejsze sumy pieniędzy (motocykl, czy kaucja w więzieniu), utratę prawa wykonywania zawodu i wolności (kiedy mógł pójść za kratki za chronienie House’a przed glinami), czy nawet życie (gdy wsiadał z nim na ten pieprzony motor, a ten wariat rozpędzał się na oblodzonej trasie).
James Wilson często zastanawiał się, czy House też by tyle dla niego zrobił. Gdy sypały się jego małżeństwa, umierali pacjenci, kumpel zjawiał się ze swoją „pomocna dłonią”, jaką było kilka piw i noc spędzona przed telewizorem na oglądaniu zapasów lub meczu koszykówki. Gdy sytuacja była naprawdę bardzo, bardzo poważna (do tej pory zdarzyło to się ze 4 razy), wtedy House przemieniał się w prawdziwego przyjaciela. Rozmawiali wtedy na poważnie o wszystkim, co ich bolało czy cieszyło... Najczęściej jednak House wmawiał koledze, że ten robi z igły widły i że życie toczy się dalej, nieważne, co by się nie działo. Ta przyjaźń była oparta na wariackich papierach, ale obaj byli z niej zadowoleni.
James Wilson wiódł pozornie spokojne życie.
Pozornie.
James Wilson był zakochany.
Zakochał się jako 20-letni student i to uczucie trwało do dziś. Próbował je usunąć ze swojego życia, wdając się w coraz to nowe związki, ale w końcu musiał je zaakceptować i przede wszystkim ukryć przed światem. Świat, a szczególnie dr Gregory House nie mógł o nim wiedzieć. Po latach James Wilson opanował ukrywanie swojej „odmienności” do perfekcji. Umiał być tylko i wyłącznie przyjacielem. Czasem tylko, gdy patrzył w pewne intensywnie niebieskie oczy, czuł, że dłużej nie da rady. Ale zawsze dawał.
James Wilson według powszechnie przyjętej opinii należał do ludzi zadowolonych z istnienia, których życie toczy się stałym, mniej więcej utartym trybem.

James Wilson bardzo, bardzo rzadko wyglądał jak oferma. Ale gdy pewnego sobotniego wieczora stanął w drzwiach mieszkania przyjaciela, nie dało się określić go innym stwierdzeniem. Przerażenie i zagubienie w oczach, dwudniowy zarost na twarzy… Wyciągnięta w jego stronę ręka House’a z puszką piwa, zawisła w powietrzu. Diagnosta spojrzał na niego ze zdumieniem.
- Cuddy mnie wylała… Jestem bez pracy.

Holly

Świetnie się zapowiada. Genialny opis Wilsona.

I jak Cuddy mogła go wylać ?? Jego??? No nie już nie mogę się doczekać kolejnej części.

Sukebe

Poziomka

Inka miłości Ty moja.

Jak widzę kolejny fik Twojego autorstwa to choćbym miała się zabarykadować przed światem to muszę go przeczytać!!!

Uroczy i świetny opis Jimmy'ego.

Any

Poziomka

ceone

aaa uwielbiam Cię ;dd

Any

ceone

Any

No chyba że tak

)
Ja Jimmiego też uwielbiam

I to tak bardzo,że nie umiem tego ubrać w słowa... Co w nim takiego jest...? *myśli*

Poziomka

ceone

Poziomka

ceone

Poziomka

Sobie też narobiłam. :smt003
Lepiej, żeby mój facet się o tym nie dowiedział. ;P

Any

Kasinka

Jejku jejku!
Boziu broń mnie bo się rozpłynę^^

Cuuuuuudo!
Jako słabo wierząca rozpłynęłam się :smt003

Opis Wilsona idealny... powala...

Końcówka mnie dobiła - mam przez Ciebie znienawidzić Cuddy?

P.S. Czyżby szykował się kolejny forumowy ślub? Inka+Poziomka = niesamowita miłość połączona Hilsonem :smt016 :smt003

Poziomka

Any

Poziomka

Foxglove

Jestem fetyszystą opisów, a Ty Inka karmisz moje uzależnienie. Aż żal mnie bierze jak pomyślę, że wybywam na dwa tygodnie i nie będę miała jak dorwać się do kompa i przeczytać co było dalej.
Ale jakim cudem Cuddy wylała Wilsona? On nawet gdyby kogoś zabił, to te piękne, wielkie oczka by mi zmiękczyły serce ^^
Mruuuu! Boskie!

Czekam na więcej

Kasinka

Poziomka

O nie! A ja w poniedziałek wyjeżdżam! Kiedy my się przygotujemy do tej uroczystości? :smt005

marengo

Jakie fajne... Świetnie Ci wyszedł ten opis, tak ładnie napisałaś, że czytając, szczerzyłam się do monitora jak wariatka, chociaż nie do końca wiem dlaczego. Tak jakoś na mnie podziałał

. W ogóle mam wrażenie, że z fika na fik idzie Ci coraz lepiej, więc jeśli tak ma wyglądać Twoje przesadzanie, to przesadzaj jak najczęściej

Poziomka