Bez powietrza [16/16]

motylek

:smt040

vicodin_addict

Awh, jak miło zobacyzć kolejną część. Jak to się przyjemnie czytało, i ten humor.

- Doktor Cuddy! Wiesz, że w tym brązie wyglądasz jak kupa noworodka?
Przez to zdanie właśnie zadłaiwłam się obiadem

Ehhś, ten House i jego humor xD

Mam nadzieję, że Cuddy w końcu zatrudni Wilson'a z powrotem. I ja nie chcę, żeby Wilson się wyprowadził od Hosue'a. To bd zue. Zuezuezue.

Czekam na następną część

marengo

Jak miło, następny rozdział!

Była siódma rano, a on majstrował spinką do włosów przy zamku w szufladzie Cuddy. Jeszcze jeden delikatny obrót…udało się!
Kiedyś House potrzebował pomocy Foremana, teraz widzę, że zdążył się podszkolić. I dobrze! Nie ma to jak samodzielnie otworzona szuflada Cuddy. Jaka satysfakcja...

A przy okazji – wie ktoś, jak się nazywa nasz jedyny od niedawna onkolog i gdzie ma pokój?
Mają tylko dwóch onkologów? Chyba Cuddy powinna przejrzeć listę personelu i zatrudnić jeszcze kilka osób

- Dzień dobry, doktorze, jestem Greg House, pracuję tutaj w skrzydle naprzeciwko – House odetchnął, gdy nie dostrzegł w oczach Marksa ani cienia zrozumienia.
- Dzień dobry, wybaczy pan, ale nie kojarzę.
Iiiii, on nie zna House'a! W jakim świecie ten facet żyje?

House obiecał sobie, że po powrocie do domu będzie godzinę płukał usta w płynie do mycia naczyń, by usunąć tę całą słodycz, z którą teraz mówił.
O tak, zdecydowanie powinien to zrobić. Po tym wszystkim, co nawygadywał temu niczego nieświadomemu doktorkowi...

- Wiem – House uśmiechnął się grzecznie
House - grzecznie. To tak, jakby mówić wegetarianin - hamburger

. Oto dowód na to, jak on musi Wilsona lubić, że się tak dla niego poświęca

.

- Ale jeśli opuścisz choć słowo, dopilnuję, żeby każdy w szpitalu dowiedział się, co wyczyniałeś z Kate z radiologii w schowku na pościel.
Jak zwykle jest na bieżąco i potrafi zrobić z informacji dobry użytek

To mówiąc, House wyszedł i ruszył w stronę stołówki. Tam wyciągnął w kieszeni kartę płatniczą Wilsona i zapłacił za lunch.
Ha! House zawsze znajdzie sposób, żeby naciągnąć Wilsona na jedzenie, nawet gdy Wilson jest tego radośnie nieświadomy

- Doktor Cuddy! Wiesz, że w tym brązie wyglądasz jak kupa noworodka?
Porównanie tak subtelne, jak to tylko House potrafi

- Zapomnij. – Zawahała się – A jak on się czuje? Chyba nie jest podłamany?
Teraz się martwi? Teraz? Lepiej niech leci do Wilsona i błaga go o wybaczenie

- Skąd! Za kwadrans ma spotkanie z jakimś kumplem, chyba nazywa się bin Laden, czy jakoś tak… podobno ma to związek z naszym szpitalem i jakimś dużym ŁUBUDU.
Świetne to jest! Się uśmiałam...

W ogóle na tym rozdziale nieźle się uśmiałam. Bardzo fajny

Any

Holly

Any

Mam nadzieję,że się zbytnio nie potłukłaś

Any

Ahoj. Jest następna część.
Miłego czytania.

część 5

Nic nie robienie na dłuższą metę mogło okazać się paskudnie nudne, ale przez pierwsze dwa tygodnie wydawało się być całkiem przyjemne. Wilson wreszcie poodpisywał na wszystkie zaległe listy, spotkał się nawet z mamą, która przejazdem była w Princeton.
Powoli zaczął godzić się ze swoją nową sytuacją. Jedynie jego wiara w człowieka została poważnie zachwiana. Nie mógł zrozumieć, jak Cuddy mogła się tak zachować. Znali się od lat, lubił ją, szanował jako szefową, był przekonany, że wytworzyła się między nimi nić przyjaźni. Może właśnie ta przyjaźń skłoniła Cuddy do prośby o taką „przysługę”? James starał się ją zrozumieć… samotna, od lat pragnąca dziecka, prowadząca szpital i jeszcze użerająca się z Housem. Był w stanie zrozumieć jej prośbę, ale nie reakcję na odmowę. Wymyśliła najgłupsze usprawiedliwienie, jakie tylko mogła.
Skoro zawiodłem jako człowiek, to zawiodę jako lekarz. Komedia – myślał.
Nie chciał się przyznać nawet przed samym sobą, że przez ułamek sekundy rozważał możliwość przyjęcia tej propozycji. Jedna noc… Ale jakby potem żył? Gdyby się udało, Cuddy zaszłaby w ciążę i urodziła jego dziecko. Jak kiedykolwiek mógłby temu dziecku spojrzeć w oczy? Nie, to chore.
Poza tym… przecież był jeszcze Greg. Może to i absurdalne, ale idąc do łóżka z Cuddy, Wilson czułby, że zdradza House’a.
- Rany, jakie to wszystko jest popieprzone – jęknął, przecierając oczy.
Brzęknął dzwonek u drzwi. Wilson wstał z fotela i wyszedł do przedpokoju, żeby wpuścić gościa, którym okazała się być Cameron.
- Cześć, wejdź.
- Witaj, co słychać?
- Czuję się prawie jak na emeryturze. Napijesz się czegoś?
- Poproszę kawę – Cameron ziewnęła. – Od dwudziestu czterech godzin nie zmrużyłam oka.
- Co tym razem wymyślił House? – krzyknął z kuchni Wilson.
- Nie chce wierzyć, że świnka to po prostu świnka. Uparcie doszukuje się czegoś dziwnego – odkrzyknęła.
- No tak, cały on.
- A ty jak się czujesz? – Cameron spojrzała na niego z troską. – Cały szpital dzięki House’owi plotkuje o tym, czemu wyleciałeś.
- Można się było tego spodziewać. Jakoś sobie radzę. Chociaż tęsknię za szpitalem, za wami – uśmiechnął się. – Co u Chase’a i Foremana?
- U Chase’a nic nowego…a Foreman robi drugą specjalizację, z pulmonologii.
- Nieźle, może się przydać. A co wyczynia House? Bo nie wierzę, żeby był grzeczny.
- Słyszałeś o doktorze Marksie, prawda?
- Nie, nic nie wiem. Nie widziałem się z Housem od prawie dwóch tygodni. Cały czas miałem coś do zrobienia i jakoś tak się mijaliśmy.
- Poważnie? A niektórzy myślą, że mogłeś maczać w tym palce. House podrobił podpis Cuddy i odegrał przed Marksem komedię, dając mu dwa miesiące urlopu i rezerwując sześciotygodniowy pobyt na Madagaskarze. A Cuddy powiedział, że Marksowi umiera matka. Teraz w szpitalu nie mamy żadnego onkologa i to my musimy się zajmować wszystkimi poważniejszymi przypadkami.
Wilson dopiero teraz zauważył, jak źle wyglądała. Podkrążone oczy, blada…
Oszołomiony usiłował zebrać myśli.
- Wykurzył jedynego onkologa?
- Może liczył, że Cuddy ugnie się i poprosi, żebyś wrócił.
- No to się przeliczył. Ale zaraz… - Wilson zastanowił się. – Sześć tygodni w tropiku to cholerny wydatek, nie wierzę, żeby House… - nagle zbladł. Przypomniał sobie, jak któregoś wieczoru, oddając marynarkę do pralni, znalazł w kieszeni swoją kartę płatniczą. Zdziwił się, bo powinna być w portfelu, ale zrzucił to na karb roztargnienia. Teraz zrozumiał, że ktoś pomógł jego karcie się tam dostać, wcześniej robiąc z niej użytek. – Zabiję go. Zaczekaj chwilkę, muszę zadzwonić.
Wybrał numer banku.
- Dzień dobry, nazywam się James Wilson, chciałbym sprawdzić stan swojego konta. Numer konta to…
Cameron rozejrzała się po mieszkaniu. Było przeciwieństwem mieszkania House’a. Wszystko dopasowane, stonowane. Dominował kolor bordowy z szarymi dodatkami.
To chyba prawda, że przeciwieństwa się przyciągają. Oni są tego najlepszym dowodem – pomyślała, lekko się uśmiechając.
Wilson odłożył słuchawkę. Jego oczy groźnie błyszczały.
- Oczywiście. Za wszystko zapłacił moimi pieniędzmi. Ja go kiedyś wypatroszę.
- Wiesz, jaki on jest… To nie pierwszy taki jego wybryk – powiedziała Cameron uspokajającym tonem.
- Wiem. – Wilson westchnął. – Przyzwyczaiłem się. Nie jestem zły.
- Ja już będę szła – dziewczyna wstała. – Wszystkim nam cię brakuje. Wciąż mamy nadzieję, że wrócisz… może House coś wykombinuje – pocałowała przyjaciela w policzek. – Trzymaj się, James.
- Dzięki, Cam. Do zobaczenia – uśmiechnął się Wilson.
Planował zaczekać do wieczora, pojechać do House’a i go opieprzyć. Co prawda, bardziej z reguły, niż z potrzeby serca, ale jednak. Poza tym… tęsknił za nim. Chciał znowu choć na chwilę zatopić się w tych przenikliwie niebieskich oczach. I dać mu delikatnie do zrozumienia, że cieszy się, że dla niego House wyprawił dr Marksa na Madagaskar.
Uciął sobie drzemkę, później przebrał się, dopił kawę i wyruszył do domu przyjaciela.
Przez okno zobaczył jego plecak rzucony niedbale na szafkę, co znaczyło, że House wrócił już z pracy. Nie chcąc narażać przyjaciela na kuśtykanie do drzwi, Wilson użył własnego klucza. Zaraz po wejściu zorientował się, że coś jest nie tak. Wszystkie światła były pogaszone, a Greg siedział na podłodze pod ścianą. Nie zareagował na wejście przyjaciela. Oczy miał otwarte, ale patrzył gdzieś w bok.
Wilson zamknął drzwi, podszedł do przyjaciela i usiadł obok niego. Dopiero teraz zobaczył, że diagnosta trzyma w ręce słuchawkę od telefonu.
- Co się stało? – spytał krótko.
House dopiero po dłuższej chwili odwrócił głowę i spojrzał mu w oczy.
- Mój ojciec miał zawał – powiedział nieswoim głosem. – Nie żyje.

vicodin_addict

OŁ!MAJ!GOD! Dlaczego, dlaczego zakończyłaś w takim momencie. I teraz do wtorku bd siedzieć na dizałce i zdychać, bo nie zobaczę następnej części D:

Ogólnie nowa część bardzo ciekawa, naprawdę bardzo przyjemnie się czyta.
Hosue płacący za urlop Marks'a za pieniądze Jimmy'ego, no nie, to mnei rozwaliło xD

Cammy całująca Wilson'a w policzek ;3 Aww to było takie ... miłe xd

I na końcu smutny House. Aww Wilson do jasnej cholery ja chcę zpbacyzć jak go pocieszaszzzzz ;p

Holly

No House jak to House moż na było się spodziewać, że ,,pożyczy" pieniądze od Wilsona, ale takiego zakończenia się nie spodziewałam.

Any

marengo

Oho, i poważniej się zrobiło

. Rozdział jak zwykle mi się podobał.

Poza tym… przecież był jeszcze Greg. Może to i absurdalne, ale idąc do łóżka z Cuddy, Wilson czułby, że zdradza House’a.
Ochh, absurdalne... Kiedyż Wilsona oświeci, że to wcale nie takie absurdalne...

- Poproszę kawę – Cameron ziewnęła. – Od dwudziestu czterech godzin nie zmrużyłam oka.
Dziewczyno, jaką kawę, weź idź do domu i myk do łóżka!

- Nie chce wierzyć, że świnka to po prostu świnka. Uparcie doszukuje się czegoś dziwnego – odkrzyknęła.
Bo to na pewno nie jest po prostu świnka! Albo - nie tylko świnka

House wie, co mówi

- U Chase’a nic nowego…a Foreman robi drugą specjalizację, z pulmonologii.
No proszę, jak Foreman idzie w ślady House'a. W końcu on też ma dwie specjalizacje.

Teraz w szpitalu nie mamy żadnego onkologa i to my musimy się zajmować wszystkimi poważniejszymi przypadkami.
A House oczywiście znalazł mu takie miejsce, gdzie jest tak spokojnie, że nawet telefony nie działają. Kontaktu zero, a Cuddy niech sobie pluje w brodę. Dobrze jej tak.
Inna sprawa, że pacjentom jest już mniej dobrze

.

Ha! I znowu, oczywiście, koszty pokrywa Wilson. I znowu jest tego nieświadomy. Mam nadzieję, że ta wycieczka była w jakiejś promocji

- chociaż pewnie nie.

No i ojciec House'a. Chyba nie będzie się przejmował jego zejściem zbyt długo? Ostatecznie i tak za nim nie przepadał. (Albo ja jestem bardziej nieczuła od House'a

).

motylek

o rany, co za część . aż tak chartkorowoło .

Any

Katty B.

W końcowowakacyjnym szoku znalazłam chwilę, by usiąść i przeczytać. I powiem, że baaardzo mi się podoba.
...
Dobra, nie kocham slashy miłością bezwarunkową. Ale żyję i żyje mi się coraz lepiej, heloooł! XD

Dużo humoru w każdej części zdecydowanie jest wielkim plusem. Trochę fluffowatości od czasu do czasu też nie przeszkadza.

Moi faworyci do Tekstu Opowiadania:

marengo

Poziomka

Inka, moja Ukochana!!! Jak ja za Tobą tęskniłam!!! :smt058

Wróciłam, przeczytałam i tyle tego jest, że pewnie niestety nie uda mi się skomentować wszystkiego co bym chciała.

Więc tak, część o golfie była całkiem fajna i jedyne czego żałuję to tego, że nie wylądowali w tym kinie. :smt003

Co dalej? :smt017 Aha.

Przez chwilę zastanawiałam się, z czego House zapłacił za wycieczkę na Madagaskar (wyginam śmiało ciało! :smt005 ) ale olśniło mnie.

House to House, nigdy się nie zmieni. :smt001 ( i całe szczęście)

Any

Na początku pozwolę sobie wrzasnąć z radości:
POZIOMKA WRÓCIŁA!!!!

No. Już się uspokoiłam. Więc ad rem.

Any

No i jest kolejna część. Z racji daty, dedykowana wszystkim, którzy przekroczyli dziś próg szkoły...
Miłego czytania

część 6

Siedzieli tak długi czas, zanim James przerwał milczenie.
- Kiedy pogrzeb?
- Za trzy dni, w Princeton.
- Tutaj? – zdziwił się Wilson. – Przecież nie macie tu żadnej rodziny.
- Pewnie myślą, że ja tez niedługo pójdę do piachu. Poza tym, cała rodzina pochowana jest gdzieś na północy, a transport zwłok jest drogi.
- Pójdziesz?
House nie odpowiedział. W zamyśleniu oparł głowę o ścianę. Nagle spytał:
- Gdyby twój ojciec umarł, jakbyś się czuł?
Zdziwiony Wilson zastanowił się. Kochał swojego tatę. Przypomniał sobie setki wspólnie rozegranych partii tenisa, wycieczek rowerowych. Pamiętał radość na twarzy ojca na wiadomość, że syn dostał się na medycynę. Do tej pory utrzymywali ze sobą bliski kontakt.
- Nie wiem… na pewno byłbym cholernie smutny, tęskniłbym za nim… i poszedłbym na pogrzeb – popatrzył na przyjaciela znacząco.
- A gdyby twój ojciec był inny? Gdyby nigdy nie traktował cię jak syna? Zawsze jak podwładnego. Gdyby nigdy ci nie powiedział, że coś zrobiłeś dobrze, nawet jeśliby chodziło o umycie szyb w samochodzie? Gdyby zamiast rozmawiać z tobą o dziewczynach i oglądać mecze, non stop nawijał o tym, jakie masz szczęście w życiu i jaki jesteś niewdzięczny? – mówił House podniesionym głosem, ze wzrokiem utkwionym we własnych dłoniach.
- Nie wiem… nie umiem ci powiedzieć, nigdy o czymś takim nie myślałem… - Wilson był na wskroś przepełniony współczuciem, ale wiedział, że gdyby tylko je okazał, przyjaciel zrobiłby się całkowicie niedostępny. Nie cierpiał litości.
- Przez ostatnie kilka lat nawet z nim nie gadałem. Po zawale zadzwonił do mnie tylko żeby mi powiedzieć, że mam cholerne szczęście, że żyję. A wiedział, co to za życie. – House zacisnął zęby. – Nie…jakoś nie czuję potrzeby, by pójść z nim w jego ostatnią drogę.
James podświadomie czuł, że House zmieni zdanie i pojawi się na pogrzebie. Choćby po to, żeby po raz ostatni spojrzeć ojcu w twarz i powiedzieć, że nie miał racji. Że on, Greg, nie jest i nie będzie szczęśliwy.
House zerknął na Jamesa.
- Już po pierwszej. O tej porze zazwyczaj śpisz.
- Zazwyczaj tak – zgodził się Wilson. – Ale nie wtedy, gdy jestem potrzebny kumplowi.
Diagnosta skinął głową. To chyba miało oznaczać podziękowanie. Wilson nie dodał, że najchętniej spędziłby tak całe życie. Po ciemku, z Housem obok. Może gdyby jeszcze tylko przesunął rękę o kilka centymetrów w lewo, gdzie znajdowała się dłoń Grega…
Marzenia piękna rzecz… - pomyślał.

Po kolejnej chwili ciszy, House spytał:
- Chcesz coś zobaczyć?
- Jeśli to nie ma zębów ani pazurów – odparł przyjaciel.
- Nad twoją głową jest włącznik światła. Na stole leży album. Jesteś młody, więc się przejdziesz. A potem zrobimy test na twoją inteligencję.
Wilson podniósł się z podłogi. Zapalił światło i przyniósł stary album w skórzanej oprawie. Zakurzony, wyglądał na nieruszanego od dawna.
- Przejrzyj. Zobaczymy, co zauważysz – powiedział House.
James otworzył album. Na pierwszym zdjęciu zobaczył małego chłopca w objęciach kobiety, chyba jego matki.
- To ty? – upewnił się.
House kiwnął głową.
To były zdjęcia z jego dzieciństwa i młodości. Jako dziesięciolatek z ojcem na ławce. Może piętnastoletni z rodzicami nad wodą. Już dorosły przed gmachem uniwersytetu. Wilson chętnie przyjrzałby się dokładniej, jak ta kochana twarz zmieniała się z biegiem czasu, ale wiedział, że powinien szukać czegoś innego.
- Chodzi o twojego tatę, tak? Na żadnym zdjęciu się nie uśmiecha…
- Wyobrażasz sobie, że mieszkałem z nim tyle lat, a ani razu nie widziałem, żeby się uśmiechnął? Do mnie, do mamy, do kogokolwiek… Oj, nie wprowadził on dobrze swojego syna w dorosłe życie – zadrwił.

Wilson odniósł album, z powrotem zgasił światło mrucząc coś o oszczędności prądu i krótko poklepał przyjaciela po ramieniu. Znów zapadła cisza.
Przypomniał sobie te kilka sytuacji, w których spotkał ojca House’a, raz nawet uścisnął mu dłoń. To było chyba wtedy, gdy przyjechał do Nowego Jorku po spędzającego (po raz ostatni) z rodzicami Boże Narodzenie, Grega, któremu zepsuł się samochód. Jego tata miał takie same oczy. Lodowato niebieskie. Z taką różnicą, że nie można w nich było dostrzec delikatnych iskierek humoru, które od czasu do czasu zapalały się w oczach przyjaciela. Pamiętał, że czuł się przy tym człowieku jak podejrzany o morderstwo. Skrzywił się na samą myśl o życiu z nim w jednym domu przez kilkanaście lat.

Rozległo się pikanie pagera. House przeczytał wiadomość, po czym dźwignął się na nogi.
- Nasza świnka to nie świnka – powiedział. – Jadę naliczać sobie nadgodziny. Zawsze to mniej przychodni. – Zarzucił na t-shirt koszulę i wyszedł, zostawiając Wilsona samego. Ten, niewiele myśląc, ułożył się na kanapie, nie zdejmując nawet butów. Był padnięty. Podziwiał House’a, że po czymś takim był w stanie jechać do pracy. Jakby nigdy nic. Ale w końcu to on… James był pewny, że przyjaciel nikomu nie powie o śmierci taty. Sam postanowił iść na pogrzeb. I tak nie miał nic lepszego do roboty.

Katty B.

Ooo, czyli dedykowana też mnie!

EDIT. Oj, jak ja kocham House'a posiadającego jakiś album ze zdjęciami, niby nic wielkiego, a jednak ukazuje nieco sentymentalną stronę jego osobowości. I to wspólne siedzenie po ciemku, empatia aż wycieka z ekranu.

I, prawdę mówiąc, nie jestem w stanie sobie wyobrazić, by ktoś się ani razu nie uśmiechnął w ciągu kilkunastu lat. Po prsotu abstrakcja.

Nevertheless, czekam na ciąg dalszy. Weny życzę.
Kat.

marengo

Wreszcie się doczekałam!

Choćby po to, żeby po raz ostatni spojrzeć ojcu w twarz i powiedzieć, że nie miał racji. Że on, Greg, nie jest i nie będzie szczęśliwy.
Bo Greg musi mieć ostatnie słowo. Nie odpuści, to nie w jego stylu.

- Zazwyczaj tak – zgodził się Wilson. – Ale nie wtedy, gdy jestem potrzebny kumplowi.
Diagnosta skinął głową. To chyba miało oznaczać podziękowanie. Wilson nie dodał, że najchętniej spędziłby tak całe życie. Po ciemku, z Husem obok. Może gdyby jeszcze tylko przesunął rękę o kilka centymetrów w lewo, gdzie znajdowała się dłoń Grega…
Jakie słodkie... Normalnie zaczęłam się uśmiechać od ucha do ucha i nie mogłam przestać. I wyobraziłam ich sobie, siedzących po ciemku, w ciszy. Cisza też mówi

A marzenia, piękna rzecz... mogą się zamienić w rzeczywistość, rzecz jeszcze piękniejszą

PS Jakim Husem?

James otworzył album. Na pierwszym zdjęciu zobaczył małego chłopca w objęciach kobiety, chyba jego matki.
- To ty? – upewnił się.
Ha! I Wilson zaliczył test na inteligencję

Wilson odniósł album, z powrotem zgasił światło mrucząc coś o oszczędności prądu i krótko poklepał przyjaciela po ramieniu. Znów zapadła cisza.
O oszczędności prądu, akurat

. Przy świetle nie mógłby siedzieć obok House'a z rozmarzoną miną

- Nasza świnka to nie świnka – powiedział. – Jadę naliczać sobie nadgodziny. Zawsze to mniej przychodni.
A Cameron mu nie wierzyła, nieładnie... O, ale mam teorię, dlaczego: po prostu latała po onkologii, próbując zdziałać coś konstruktywnego, więc to było myślenie życzeniowe: jeśli będę wierzyć, że świnka to tylko świnka, to okaże się to prawdą ;d

Ten, niewiele myśląc, ułożył się na kanapie, nie zdejmując nawet butów.
A potem House wróci, zastanie śpiącego Wilsona i... *powraca do rzeczywistości* ...i go obudzi!

Any

Poziomka

Hurra, hurra! Kolejna część. :smt003
Co prawda nie dedykowana mnie, ale z racji okoliczności nawet mnie to cieszy (ach te studenckie wakacje

).

Katty B.

marengo

Katty B.