*** [bez tytułu] [M, NZ]

Katty B.

Aaach! Cosik trzeci uroczy. Gdyby po wczorajszej wieczornej fazie cos z mojego mózgu zostało, po przeczytaniu Twojego fika odstawiłby fluffa na podłodze. Ależ ten House tajemniczy, wszystko musi owijać w bawełnę.

Na nasze szczęście, Wilson jest dogłębnie wyedukowany i potrafi sobie z tą bawełną poradzić.

O, mam propozycję: zrzućmy się forumowo i kupmy Wilsonowi dyplom magistra filologii house'owej. XD

Em.

Zaproponuj to Richie, gwarantuję, że zdobędziesz jej stuprocentowe poparcie. Chociaż ona zaproponowałaby pewnie dyplom magistra czegoś innego [ale też związanego z Housem] :smt003.

Katty B.

Przecież może dostać kilka dyplomów. Dwa fakultety są takie na czasie!

Em.

Doznałam dzisiaj objawienia weny. Ale nie wiem, czy to dobrze. Wybaczcie :smt003.

- House, co tu robimy? – Wilson rozejrzał się niepewnie po nieznanym barze.
- Przyszliśmy się zalać w trupa.
- Jakaś specjalna okazja, o której nie wiem? Pobiłeś swój rekord spożycia Vicodinu w ciągu jednego dnia, doprowadziłeś jakiegoś pacjenta do udaru, przespałeś się z Cuddy?
- Nie. Po prostu to nowy bar i nie wyrzucą mnie stąd za bójki, bo jeszcze mnie nie znają – odpowiedział, ignorując ironiczne pytanie.
- To wszystko wyjaśnia – rzucił, gestem zamawiając u barmana dwa piwa – Więc będziemy tu siedzieć całą noc i pić? Nie sądzisz, że to trochę nudne?
- Będziemy robić przerwy, żebym mógł wyciągnąć z ciebie najbardziej krępujące doświadczenia życiowe i później cię nimi szantażować.
- To rzeczywiście wszystko wyjaśnia – onkolog uśmiechnął się lekko – Ale wiesz, że to działa w dwie strony?

Dwie godziny później bawili się w najlepsze.
- Najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłeś? – spytał lekko pijany House.
- Oświadczyłem się dziewczynie 5 lat ode mnie starszej. W dniu jej ślubu.
- Co?! – przez alkoholową mgiełkę jego przyjaciel jednak trochę kojarzył.
- Miałem siedem lat, okay? Rzecz, której się najbardziej wstydzisz?
- Jimmy, wiesz, że nie mam wstydu.
- Nie mów do mnie Jimmy, bo ktoś pomyśli, że jesteśmy gejami. Więc?
- A nie jesteśmy? – spytał prowokacyjnie nachylając się tak, że ich twarze dzieliły może ze dwa centymetry. Patrzał na niego swoimi pięknymi oczami, jakby czekał na potwierdzenie.
- Nie zmieniaj tematu. Rzecz, której się najbardziej wstydzisz, House.
- Ty – powiedział, nie odsuwając się. Delikatny zapach burbona wypełnił nozdrza Wilsona.
- Kiedy jesteś pijany nie kłamiesz już tak dobrze.
- W porządku. Kiedyś chciałem tańczyć w balecie – wyrzucił z siebie szybko.
- Co?!
- Do czego nigdy się nie przyznasz? – spytał, uznając temat za zakończony - Poza faktem, że na mnie lecisz – dodał błyskawicznie.
- Och, a skąd ten wniosek?
- Naruszam twoją przestrzeń osobistą, nachylając się w ten sposób, a jednak przez pięć minut nie zaprotestowałeś ani słowem. Odpowiedź, nie mamy całej nocy.
- Właściwie, to mamy. Poza tym, podobno znasz moje wszystkie tajemnice. Do czego nigdy się nie przyznam?
- Gdybym chciał być monotematyczny, powiedziałbym, że do tego, że jesteś gejem. Ale nie jestem, więc… do tego, że żadna z twoich byłych żon nie ma dla ciebie znaczenia. Płacisz im co miesiąc pieniądze i dzwonisz, bo tak wypada.
- Punkt dla ciebie – Wilson westchnął zrezygnowany – A do czego ty się nigdy nie przyznasz? Szczerze.
- Wiesz co, chodźmy stąd. Mam dość – powiedział House, odsuwając od siebie z niesmakiem drinka – I nie, to nie jest zmiana tematu. Za chwilę zwymiotuję na twoją piękną, fiołkową koszulę – powiedział poważnie. To wystarczyło, by zniknąć z baru w pięć sekund. Diagnosta lekko się zachwiał, więc James błyskawicznie złapał go pod ramię i zaczął prowadzić w stronę domu. Byli spłukani i żaden z nich nie mógł prowadzić.
- Wracając do rozmowy… Rzecz, do której nigdy się nie przyznasz.
- Że jest ktoś na kim naprawdę mi zależy – odpowiedział cicho po długiej ciszy wypełnionej odrobinę niezdarnymi próbami dojścia do mieszkania.
- Czy to wyznanie? – spytał Wilson – Nie jesteśmy gejami.
- Twoje szybkie zaprzeczenie jest dowodem na… - przerwał mu śmiech przyjaciela. Ciepły, beztroski. Taki jak kiedyś.
- Nigdy nie wiadomo – powiedział po chwili, patrząc na House’a błyszczącymi oczami. Cóż, picie alkoholu zawsze do czegoś prowadzi, niezależnie od tego, jak bardzo niektórzy są temu przeciwni. Niektórych prawd nie da się podważyć. Na przykład tego, że znajomość dwóch lekarzy mogłaby się diametralnie pogłębić, gdyby byli choć odrobinę bardziej pijani.

Narenika

Katty B.

Świeny cosik!

Ach, te barowe wyznania to chyba najlepsza część stawiania sobie nawzajem kolejek. I puenta. Wspaniałe!

Em.

Narenika, Wilson był zbyt zalany, żeby całkiem poprawnie skłamać. Podał dobrze różnice wieku, ale nie powiedział, ile miał naprawdę lat, kiedy się to wydarzyło :smt003.

dzio

Em. - rewelacja.

Mój ulubiony typ Hilsona - przegadywanie się dwóch przyjaciół z lekkimi podtekstami.

I House w balecie. Mam teraz w głowie obraz Hugh w tiulowej spódniczce. O_o Wszystko przez Ciebie.

Richie117

Richie117

Kawałek 3 (btw - myślałaś, żeby je ponumerować??

)

Do moich obowiązków należy próbowanie cię trochę uczłowieczyć.
ciekawe czy Wilson zna mit o gościu, na którego wołali Syzyf :smt003

Wilson, nie pij już tej kawy, zobacz, do czego ona cię doprowadziła.
- Do czego?
- Do szaleństwa.
to nie wina kawy

tylko hormonów :smt003

- Jakie słowa?
House udający, że nie rozumie... :smt007

- „Kocham cię”.
- Dlaczego miałbym to robić? – spytał, wstając – Nie jestem gejem
ahhh... to słodkie zaprzeczanie

- Ja też cię kocham, House! – krzyknął za nim.
taaak - być w takiej sytuacji muchą na ścianie PPTH :smt007
a trzy dni później odbył się pogrzeb J. E. Wilsona - sekcja zwłok wykazała dziurę w sercu odpowiadającą rozmiarem średnicy laski pewnego diagnosty

**

Em.

Richie, nie wiem, jak ty to robisz, ale przez cały twój komentarz szczerzyłam się jak głupia :smt003.

Richie117

Em.

Wyszło tak samo z siebie. Ostatnio nie mam serca do innych shipów... Osobiście przy pisaniu słuchałam Rainy Day (Joe Purdy), do czego nie zmuszam, chociaż przy czytaniu przyjemnie jest puścić sobie coś spokojnego w tle :smt003.

dla Richie - bo nigdy nie nauczę się pisać ery i nie tylko dlatego...

- House, ścisz to! - głos Wilsona bezskutecznie próbował przebić się przez jakiś milion decybeli. Ostatni raz śpię u House'a, pomyślał, szukając swojego najlepszego przyjaciela/największego wroga. Dostrzegł go bez trudu, leżał na ziemi z zamkniętymi oczami, najwyraźniej rozkoszując się muzyką.

Wilson z wściekłością wyłączył stereo. Diagnosta natychmiast otworzył oczy, w których niebezpiecznie czaił się śmiech.

- Czy zawsze musisz to robić?!
- Robić co? - spytał, powoli wstając. Był od niego wyższy o dobre pięć centymetrów, co bezczelnie wykorzystywał przy każdej próbie pokierowania jego zachowaniem.
- Spałem. Dlaczego włączyłeś tę muzykę?!
- Lubię muzykę - przez House'a przemawiał teraz jego wewnętrzny pięciolatek, ale nie miało to większego znaczenia.
- A ja lubię spać. Wiesz, że jest coś takiego jak słuchawki?
- Um... - mężczyzna wyglądał, jakby się nad czymś zastanawiał - Wytłumaczę ci to, dobrze? - spytał po chwili. Właśnie nastąpił jeden z tych sporadycznych momentów, kiedy Greg chciał wtajemniczyć w coś osobistego swojego przyjaciela. To nie zdarzało się codziennie.
- W porządku - odpowiedział tylko, nie chcąc nic zepsuć. House zrobił krok w jego stronę, włączając odtwarzacz. Tym razem z głośników popłynęła łagodna melodia, kojąc zszargane nerwy Wilsona.
- Zamknij oczy - poradził. James bez protestu go posłuchał. Nie wiedział czemu zawsze w pełni ufał temu człowiekowi. Tak po prostu było.
- Wsłuchaj się w melodię - usłyszał tuż przy uchu. Gorący oddech House'a połaskotał go w szyję - Nie myśl o niczym innym. Niech będzie tylko muzyka.

Ale Wilson nie potrafił. Nie wtedy, gdy House był tak blisko, że wyczuwał ciepło jego ciała. Nie wtedy, gdy słyszał jego łagodny głos. I wtedy uzmysłowił sobie, że on zawsze był obok. Nie ważne, jak chamski i złośliwy. To nie miało znaczenia, bo potrafił być uroczy, umiał go rozbawić i sprawić, że zapominał o całym świecie. Może nie był zbyt dobry w wyrażaniu u czuć i mówieniu przepraszam, ale w jakiś dziwny sposób Wilson wiedział, że bardzo mu na nim zależy i że zrobiłby dla niego wszystko.

Powoli otworzył oczy. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczył, była para niesamowicie niebieskich oczu. Coś się w nich zmieniło, ale James nie do końca wiedział, co. Ale jednej rzeczy był pewien : odkryje to.

Jedyne, czego teraz pragnął, było tuż przed nim. Wyciągnął ręce i zrobił coś, dzięki czemu choć raz udało mu się zaskoczyć House'a : przytulił go. Kilka sekund później dotarło do niego, że House odwzajemnił ten dziwny gest. Wilson wiedział, że to przyjemne ciepło, które go teraz wypełniało od środka, nie pochodziło od niego i ta myśl go uspokajała. Zamknął oczy, opierając czoło na ramieniu przyjaciela. Wszystkie myśli odpłynęły i wreszcie słyszał tylko muzykę.

eletariel

Cudo :smt007
Oto jak muzyka potrafi zadowolić każdego, czy to wrednego i bezczelnego, czy też wściekłego i wybudzonego:)

Richie117

motylek

według mnie jest to pierwszy momemt kiedy Wilson zaczyna rozumiec ,że kocha House'a

Em.

Okay, wróciłam

. Trochę mi to zajęło czasu i jestem prawie pewna, że Richie mnie zabije, że wrzucam coś takiego do jednego tematu z "cukierkowymi" tekstami o Hilsonie, ale postaram się być dzielna

.

***************************************

- Mogę bez ciebie żyć.

To bolało. Cholernie. Bardziej, niż byłby skłonny przyznać przed kimkolwiek, zwłaszcza przed samym sobą. Te wszystkie lata... Czy one były bez znaczenia? Nie miał na myśli poświęcenia, ryzyka też nie. Chodziło o coś innego. Czy ich przyjaźń była bez znaczenia? Każdy spędzony razem wieczór, każda wspólnie wypita butelka piwa? Każda szczera i nieszczera rozmowa?

Powiedzieć, że ich przyjaźń się skończyła, to jakby ktoś mówił ci, że słońce nie wzejdzie. Nigdy nie pojawi się już nadzieja. Nie wierzysz w to, ale mrok, który cię otacza... Chyba jednak zaczynasz wierzyć.

Spoglądasz mu po raz ostatni w oczy. Są takie jak zawsze - pełne ekspresji i tak niemożliwie niebieskie.
- Mogę bez ciebie żyć. Ale nie chcę - mówi, a ty czujesz spływającą na ciebie ulgę. Uśmiechasz się po swojemu, spuszczając na chwilę wzrok. Nigdy nie powiesz mu, że prawie zwątpiłeś...

Any

Piękne, Em., gratuluję.

Kasinka

Em. czy ja Tobie kiedykolwiek mówiłam jak ty pięknie piszesz? A jeśli Richie będzie chciała Ci cokolwiek uszkodzić, to ja będę Cię bronić :smt003 Za wielki talent posiadasz :smt003

Tekścik troszkę daje do myślenia. Przez 3/4 trzyma w ogromnej niepewności, już praktycznie oczami wyobraźni widzi się, jak obaj odchodzą na zawsze, każdy w swoją stronę, ale to cudowne 'Ale nie chcę' Powoduje że człowiek uśmiecha się lekko.

Ale moim zdaniem, jeśli mogę wyrazić, oni nie potrafiliby bez siebie nawzajem żyć. Może i czasem próbują sobie to wmówić, ale to po prostu niemożliwe. jeden dla drugiego jest jak tlen dla ognia, jak woda dla ryby, jak House dla Wilsona :smt003 ... i Wilson dla House'a :smt016

Any

Kasinka, podpiszę się pod Twoim ostatnim akapitem. Oni są sobie nawzajem niezbędni...

Katty B.

W sumie taki słodko-gorzki ten cosik. Na początku niepewność, czy to już naprawdę koniec? Później to śliczne "ale nie chcę" i fala ulgi, ale końcówka... Cóż, końcówka nie jest do końca optymistyczna.

Richie117

jestem prawie pewna, że Richie mnie zabije
*Richie ostrzy siekierę na wszelki wypadek*

- Mogę bez ciebie żyć.
*Richie bardziej przykłada się do ostrzenia... i przygotowuje jedną dodatkową siekierę*
wtf??? :smt104
ja nie chcę tego czytać :smt010 dość fików o śmierci, odchodzeniu...

:smt089

ale czytam...

To bolało. Cholernie

kiedyś moja... coż wtedy uważałam, że była moją przyjaciółką, wyprowadziła się do Wa-wy i obiecała, że napisze... Do tej pory się nie odezwała, a ja się tylko zastanawiam "dlaczego"... :smt009 nie można porównywać odrabiania za kogoś zadania z matmy do Hilsonowej przyjaźni, więc nawet sobie nie wyobrażam, jak on musi się czuć... :smt010

Każdy spędzony razem wieczór, każda wspólnie wypita butelka piwa?
jedna na spółkę??? :smt002 *_*

Nie wierzysz w to, ale mrok, który cię otacza... Chyba jednak zaczynasz wierzyć.
aaaaaaaaaaa... ja już chcę, żeby się zaczął 5. sezon!!! Im szybciej się zacznie, tym szybciej skończy się mrok... Bo musi się skończyć, prawda??? :smt090

Mogę bez ciebie żyć. Ale nie chcę
*chowa siekiery i idzie się upić z radości* :smt040

Em., Twoje głębokie fiki mnie kiedyś wykończą!!!
Pięęękne :smt007 :smt058

***

Katty B.

Aaach! Święto narodowe, stojące po przeciwnych stronach WMCh Katty i Richie się zgodziły! XD Richie, jestem zaszczycona, ze się ze mną zgadzasz.

Richie117

Nie zapominaj o tym jednym procencie, Katty :smt077 :smt002

Katty B.

Jeden procent pójdzie na organizacje charytatywne. XD Lub terrorystów pokroju PETY. XD