Bo najlepsi umierają najprędzej [11/11 Z]

Atris

Kategoria: love

Jestem znowu ja, z nowym, długim tworem. Oj będę was tym męczyć, będę. Jeśli tylko wen nie ucieknie mi ze smyczy.
Na razie ze wstępnym tytułem, z bez wiekową klasyfikacją.
Miłego czytania

Dedykacja dla Muniashka, bo wspaniale mi się z nią gada

UWAGA!: Death!fick, brak spoilerów, w środku tekstu jedno ograniczenie: +13

Rozdział 1

Degradacja Lisy Cuddy

Pragnę uprzejmie poinformować, iż z dniem 09 marca bieżącego roku, zostaje pani zdegradowana do rangi dyrektora wydziału endokrynologii, po uprzednim, 6-cio miesięcznym przygotowaniu. Decyzja została poddana i uchwalona przez członków rady. W załączonym poniżej dokumencie znajdzie pani wszelkie szczegóły dotyczące zmiany stanowiska.

Z poważaniem
Rada Nadzorcza Princeton-Plainsboro Hospital

***

Rok później

Pukanie do drzwi wyrwało go z błogiego snu, w którym uparcie gonił nagiego Wilsona po szpitalu. Gdy otworzył leniwie oczy i zobaczył kto go niepokoi, spuścił wzrok i wbił go w podłogę, próbując uspokoić rozszalałe serce. Sen może nie był realny, ale rzeczywista prawdą było, że to jego przyjaciel stoi przed nim w wyzywającej pozie.

-Witaj House. – powiedział cicho, nieznacznie rumieniąc się pod wpływem spojrzenia niepokojąco zapatrzonego w niego diagnosty.

-Znowu mnie obudziłaś mamooo! Ile razy mam ci mówić, że mogę poczekać na budzik i, i tak nie spóźnię się do szkoły? – James pokręcił głową i darował sobie walkę z tym przerośniętym nastolatkiem. House wstał z fotela i ruszył w stronę biurka, przechodząc po drodze niebezpiecznie blisko onkologa, któremu nogi odmówiły posłuszeństwa.

-Chciałem...chciałem ci tylko powiedzieć, że dostałem przymusowy urlop. – powiedział Wilson drżącym głosem i opadł na krzesło. Diagnosta podniósł kopertę leżącą na biurku i rozkleił ją jednym zamaszystym ruchem. W miarę czytania listu pochmurniał coraz bardziej. Gdy skończył zmiął go w rękach i rzucił do kosza. Jego twarz przybrała znów nieodgadniony wyraz.

-Tak, James, ja też. – Wilson zadrżał. Jego głos brzmiał tak przeraźliwie smutno.

-Ja...ja planowałem...pomyślałem...może, może pojedziemy razem do...do Avenel? – onkolog nie był pewien, jak właściwie House zareaguje na tą propozycję.

-Do tego małego domku, w samym środku lasu, z dala od cywilizacji? – James oklapł.

-Wiedziałem, wiedziałem, że mu się nie spodoba. Co ja sobie właściwie myślałem?

Gregory zauważył reakcję przyjaciela. Mimo podłego nastroju, zrobiło mu się jeszcze bardziej nieprzyjemnie.

-Jemu naprawdę jest przykro. Naprawdę nie dam rady tego przecierpieć? Przecież to tylko kilka dni. Z nim.

-Dobrze. Myślę, że jakoś sobie poradzimy, James. Pakuj walizki. – powiedział House, bez krzty entuzjazmu, za to Wilson zaczął zachowywać się jak młody szczeniak. Jego radość była przejmująca i mimo wszystko, diagnosta zaczął cieszyć się na ten wyjazd.

Muniashek

Ojej, dostałam dedykację... *ociera łezkę* Dziękuję

Też mi się wspaniale z Tobą gada

Atris

Muniashek

Atris

Muniashek

Agusss

Hmmm no to będzie ciekawie

Aż nastepnej części sie nie mogę doczekać^^

Atris

Muniashek

Atris

Atris

coolness

Jestem oczarowana

Agusss

Atris

Atris

Taa, i znów ja. Ależ was męczę

Ale wy się cieszcie, póki wena na krótkiej smyczy trzymam i wszystko pisze się w zaskakującym tempie

A więc, miłego czytania.
Rozdział tym razem dedykowany Agusss. Dlaczego? Bo takie mam życzenie

Rozdział 3

„Nigdy nie każ mi wybierać, bo jeszcze wybiorę źle.”
Happysad „Damy radę”

Pogoda była idealna, i nic nie zapowiadało nadchodzących burz i deszczy, które miały nawiedzić tę część stanu. Było lato, powinno być ciepło, ale lodowata aura uświadomiła im, że wszystkiego można się spodziewać po klimacie w Stanach.

Domek, który Wilson odziedziczył po babci, był drewniany. Uroczy, staromodny wystrój zewnętrzny sprawiał wspaniałe wrażenie. Ale tylko z zewnątrz, bo w środku było równie staromodnie.

Stała tam jakaś stara lodóweczka, rozlatująca się kanapa, stół z powyłamywanymi nogami i wyleniały dywan. No i czarno-biały telewizor, który pamiętał młodość krewnej Jamesa. W całym pomieszczeniu, tylko łóżko miało mniej lat niż młodszy z mężczyzn.

Gdy tylko House wszedł do środka jęknął rozgłośnie. Zdążył zapomnieć od ostatniego razu, jak bardzo nie lubił tej dziury. Przybrał minę małego, niezadowolonego dziecka i opadł na kanapę, która opadła kilkadziesiąt centymetrów niżej pod jego ciężarem. Z boku wyskoczyła sprężynka. Greg ponowił swój protest.

-To co? Przyjechaliśmy, zobaczyliśmy, posiedzieliśmy, odpoczęliśmy, możemy już wracać? – zrobił oczka jelonka Bambiego i ruszył do drzwi.

-Nie, House. Zostajemy. Zgodziłeś się, to nie marudź, tylko się relaksuj. – James ruszył do kuchni i rozpakował zapasy piwa i jedzenia na najbliższe dni. Gregory rozejrzał się, jakby miał nadzieję, że domek zaraz się zapadnie i będzie mógł wrócić do New Jersey. Jego przyjaciel krzątał się tymczasem po pokoju porządkując wszystko i wypakowując ich rzeczy.

-Ale papier toaletowy wziąłeś, prawda? – zapytał właściciela z niepokojem, teatralnym szeptem. Wilson pokręcił głową z niedowierzaniem.

-A gazety? Ewentualnie liście. Co będziemy papier tracić?

-To będzie ciężki tydzień, James...bardzo ciężki. – westchnął i poszedł do lodówki po piwo.

***

-Jak byłem mały, to trzymałem komary w słoiku i straszyłem nimi laski. – wybełkotał Jimmy, który był pijany bardziej, niż ostatnim razem, gdy House postanowił z nim porozmawiać.

-Tak, tak, James. Z ciebie to pies na baby jest.

-Nooo. A wiesz, w liceum...hik...miałem taką dziewczynę...hik...ładna była.

-I? I co było dalej Jimmy? – ta troska w głosie House...gdyby Wilson był w stanie zauważyć tą czułość płynącą z jego głosu...ale nie był w stanie. Jego przyjaciel wątpił, czy byłby w stanie zrozumieć cokolwiek, gdyby się na niego rzucił i zaczął całować. Ależ to była kusząca propozycja...

-Hik...rzuciła mnie...hik...bo nie umiałem jeździć na motorze...hik. – głos Jamesa niebezpiecznie zadrżał, usta wygięły się w podkówkę, a oczy zaszkliły. – Ale ty mnie nie zostawisz, prawda? Nie zostawisz, gdy się okaże, że nie mam motoru?

House spojrzał na niego z niedowierzaniem i zaśmiał się cicho, sfrustrowany.

-Ale ja doskonale wiem, że nie umiesz jeździć motorem.

-Ty umiesz prawda? – głowa Jamesa kiwała się niebezpiecznie i opadła na pierś diagnosty. Wilson wtulił się w jego koszulkę. House zamarł. – A nauczysz mnie? – zapytał jeszcze jego przyjaciel błagalnym głosem, a gdy uzyskał nieśmiałe potwierdzenie, jego oczy zamknęły się, a oddech wyrównał. Gregory westchnął.

Chyba będzie nam się niewygodnie dziś spało, Jimmy. – pomyślał i delikatnym ruchem ręki odgarnął włosy Jamesa z jego twarzy. Wyglądał tak uroczo, niewinnie...tak dziecinnie. Tak, że aż miało się niepokonaną ochotę dotknąć tych jego rumianych policzków, pocałować te rozchylone delikatnie usta...

Diagnosta potrząsnął głową.

Nie, błagam. Myśl o czymś innym, o czymkolwiek innym.

Ale ochota była nieprzejednana i w końcu zwyciężyła, więc jego dłoń powędrowała powoli od skroni, poprzez policzek, aż do ust Jimmy’ego, który nagle wciągnął gwałtownie powietrze. House’owi serce zabiło mocniej, ale James się nie obudził...

coolness

Muniashek

Jesteś niemożliwa

Atris

Agusss

Atris

Atris

coolness

soft

Agusss

Atris