Dowód przyjaźni [Z]

marengo

Lubię długie historie xD. A skoro nic zboczonego, to chyba nie trzeba cenzurować... xD Przeklinają?

Katty B.

...
Raczej nie.
(Ale mogę w tajemnicy zdradzić coś, czego House nie pamięta - Wilson zresztą też nie: w przemieszczenie się krawatu zaangażowane były duża dawka alkoholu, kilku znajomych, karty do pokera i jeden welon.)

Any

Ten welon bardzo mnie zaintrygował...
Czyżby któryś z licznych ślubów Wilsona...? *myśli*

Kasinka

Kat, żeby nie było że nie czytam. Czytam i się zachwycam (jak zwykle przy Twej twórczości) tylko jakoś tak mi się komentować nie chce.
a fik jest świetny. Troszkę się boję o Wilsona, ale skoro House go leczy, to musi być dobrze

Prawda?

Wredna jestem i chyba błąd znalazłam:

Katty B.

Kasinka, obiecuję, angstu tu nie będzie! To taki półcrack lekki jest.

I nie jesteś wredna, bardzo się cieszę, jak ktoś błędy wytyka - wiem przynajmniej, co poprawić. Taka polityka - widzisz, wypisuj!

A od "Need for Speed" nic nie chcę. Świetne gierki. I właśnie dlatego zrezygnowałam z pomysłu wrzucenia ich do fabuły. Pomyślałam, że "Harry Potter" bardziej infantylny i nawet, gdyby House NfS miał, dałby Wilsonowi HP, choćby po to, by popatrzeć, jak ten męczy się z wyzwaniami. XD

Katty B.

A/N
Nadal nie moje. Kutner oczywiście mówi o rodzicach zastępczych (dziani ludzie).

Dedykowane Oldze, która wierzy w powrót Starych Kaczątek, a której zawrotna kariera tancerki z wachlarzami zainspirowała mnie do pisania.

ROZDZIAŁ III. Powrót do korzeni.

House z rozmachem otworzył drzwi gabinetu i wszedł do środka. Rzucił plecak na fotel, wziął z biurka kubek i wszedł do pokoju diagnostycznego. Kaczątka spojrzały na niego zaskoczone.
- Jesteś wcześnie – zauważyła Trzynastka, spoglądając na zegarek. House podszedł do ekspresu i nalał kawy.
- Spóźniam się, wy się wkurzacie. Przychodzę wcześniej, wy odbieracie to jako zwiastun zbliżającej się Apokalipsy. – Wzruszył ramionami. – Zdecydujcie się na coś.
- Czy fakt, że jesteś tu wcześniej oznacza, że mamy pacjenta? – spytał z nadzieją Kutner, obserwując, jak House – z kubkiem w jednej ręce – bierze gąbkę i ściera tablicę. Diagnostyk posłał mu groźne spojrzenie, które momentalnie ostudziło zapał Hindusa.
- Mam pacjenta. – Na twarzy Kutnera pojawił się szeroki uśmiech. – Ja mam pacjenta. – Uśmiech przygasł. – Wy nie. Co doprowadza nas do meritum: idźcie sobie.
- Co? – spytał Taub, patrząc po pozostałych lekarzach.
- Idźcie sobie. Do domu. – House wyprosił ich z gabinetu gestem dłoni. - Sio.
- Możemy wrócić do domu? – upewniał się dalej Taub. House westchnął.
- Tak. Ponieważ jestem niezwykle dobrym pracodawcą, wysyłam swoich najulubieńszych podwładnych do domu. Nie wiem, jedźcie na grób rodziców, idźcie poskakać ze spadochronem, zabierzcie rodzinę do Disneylandu, choć raz prześpijcie się z własną żoną – Tabu zaczerwienił się po uszy – zróbcie cokolwiek, na co macie ochotę. Nie obchodzi mnie, gdzie będziecie. Obchodzi mnie tylko to, czy będziecie mieli ze sobą pagery. – Najulubieńszy pracownicy wydali z siebie pełen zawodu zbiorowy pomruk. - Macie się stawić na każde moje wezwanie – powiedział House, kładąc nacisk na trzy ostatnie wyrazy. Kaczątka niechętnie kiwnęły głowami na fakt, że przyswoiły warunki umowy. – Świetnie. W takim razie, do widzenia.
Lekarze zaczęli zbierać swoje rzeczy. Kutner pomógł Trzynastce założyć płaszcz; dziewczyna uśmiechnęła się promiennie i pierwsza opuściła gabinet. Tuż za nią wyszedł Taub.
- A nie mógłbym tu zostać? – spytał Kutner, stając przy drzwiach. – Bardzo ładnie proszę?
- Daję ci wolne, a ty chcesz zostać w szpitalu? Dobrowolnie? – spytał zszokowany House. Kutner wzruszył ramionami.
- Nie mam co robić, a moi rodzice pożeglowali na Bermudy – wyjaśnił. – Mógłbym zostać i pomagać w klinice. Albo w laboratorium. Albo…
- Idź do Cuddy – przerwał mu House. – Ona znajdzie ci coś do roboty, gwarantuję.
- Dobra – ucieszył się Kutner i wyszedł. Foreman, przyglądający się całej wymianie zdań z uśmiechem, pokręcił głową nad głupotą młodszego kolegi i wziął marynarkę do ręki, gotując się do wyjścia. Drogę zagrodziła mu jednak laska House’a.
- Ty zostajesz – oświadczył House. Foreman jęknął.
- Przecież odprawiłeś wszystkich do domu.
- Moich pracowników. Technicznie rzecz biorąc, ty pracujesz dla Cuddy. – House uśmiechnął się pokrętnie. – Zostajesz.
Foreman odwiesił marynarkę z powrotem i opadł na swoje zwyczajowe miejsce. Złożył dłonie i spojrzał na House’a wyczekująco.
- Podaj mi jeden powód, dla którego mam zostać.
House postukał laską w podłogę.
- Potrzebuję cię – odparł.

***

Znalazł ją dokładnie w tam, gdzie się jej spodziewał – przy łóżku jakiegoś nieszczęśliwego idioty, który jak zwykle wciskał kit na temat swojego wypadku. House przystanął przy filarze i zaczął obserwować pracę młodej lekarki. Cameron zszywała nogę bladej brunetce, która nerwowym głosem tłumaczyła lekarce, że pocięła się przez przypadek.
- N-naprawdę nie wiem, jak to się stało…
- Spokojnie – uspokajała ją sucho Cameron, zakładając szwy. – Masz szczęście, rany nie są głębokie… Czym się pocięłaś?
- Ja naprawdę…
- Nóż kuchenny?
- Nie, ja…
- Żyletka chłopaka? Miałaś dość świata? – House uśmiechnął się pod nosem. Cameron musiała mieć tego dnia wielu potencjalnych samobójców na ostrym dyżurze.
- Nie! Ja…
House, będąc niezwykle empatycznym człowiekiem, postanowił uratować dziewczynę od mordęgi dalszego przebywania z wyraźnie zdenerwowaną Cameron.
- Doktor Cameron! – zawołał, podchodząc do łóżka pacjentki. – Czy mógłbym prosić panią na konsultację?
- Doktorze House. – Cameron spojrzała na niego podejrzliwie. – Jak długa będzie ta konsultacja?
- Pomyślmy… Do odwołania?
Cameron westchnęła i wróciła do zszywania nogi dziewczyny.
- Jestem zajęta.
House przechylił głowę i spojrzał krytycznym wzrokiem na pacjentkę. Dziewczyna skuliła się pod wzrokiem diagnostyka.
- Nią? – spytał House bez entuzjazmu. – Och, daj spokój. Stać cię na wiele więcej niż łatanie jakiejś adeptki tańca z wachlarzami. - Cameron uniosła ze zdziwieniem brwi. Jej pacjentka zrobiła to samo. House wskazał ręką na cienkie blizny, pokrywające znaczną część łydek dziewczyny. – Sądząc po ilości blizn uczysz się od jakichś… dwóch lat i jesteś w tym beznadziejna. – Dziewczyna zarumieniła się paskudnie. – Przepisz się na jogę. Zabawę metalowymi przedmiotami powinnaś zostawić profesjonalistom. Lub psychopatom.
Cameron pokręciła głową. Skończyła zakładać dziewczynie szwy i owinęła nogę bandażem.
- Żadnego tańca w najbliższym czasie – poleciła, po czym dodała, ciszej i zdecydowanie milszym głosem: - I nie przejmuj się tym, co on mówi. To palant.
Uśmiechnęła się i mrugnęła wesoło do brunetki. Dziewczyna odwzajemniła uśmiech. House przewrócił oczami.
- Doktor Cameron! – przypomniał o swojej obecności. Cameron odeszła od łóżka, zdjęła rękawiczki, wyrzuciła je do kosza i zwróciła do starszego lekarza.
- Czego chcesz, House?
- Konsultacji.
Cameron położyła ręce na biodrach.
- Już dla ciebie nie pracuję, a ty masz trójkę świetnych lekarzy do dręczenia – odparła, odwracając się na pięcie za zamiarem oddelegowania się do innego biednego pacjenta. Słowa House’a zatrzymały ją wpół kroku:
- Potrzebuję cię.

***

- Potrzebuję cię!
House wszedł na salę operacyjną i stanął przy stole. Stażyści popatrzyli po sobie, nie wiedząc, kim ten gość bez maski jest i czy już wzywać ochronę. Chase sapnął zirytowany.
- Jestem teraz zajęty, House – syknął. – Wyjdź. - House pokręcił przecząco głową. – Jestem w połowie operacji.
- Nie obchodzi mnie to. Potrzebuję cię. Teraz.
Chase spuścił na chwilę głowę w zamyśleniu, po czym zwrócił się do drugiego chirurga.
- Poradzisz sobie?
- Jasne – odparł pewnie mężczyzna. House rozpoznał ten głos niemal natychmiast – ciepły bas należał do Gabriela Olana, absolutnego nowicjusza na onkologii. Nowy protegowany Wilsona o złotych rękach chirurga. Oznaczało to, że House wyciąga Chase’a z środka operacji na którymś z cennych pacjentów szefa onkologii. Niedobrze. Diagnostyk zanotował w pamięci, by nigdy przyjacielowi o tym nie wspominać.
- O co chodzi? – spytał Chase, gdy już opuścili salę operacyjną.
- Chodź – polecił House i powiódł Australijczyka do windy. Razem pojechali na górę, gdzie Chase – coraz bardziej marszczący brwi – poszedł za diagnostykiem do jego biura.
- House, co do… - zaczął młodszy mężczyzna, po czym urwał. – Foreman? Allie? – spytał ze zdziwieniem, zobaczywszy swoją narzeczoną i kumpla, usadowionych wygodnie wokół szklanego stołu. Szok na twarzach lekarzy mówił wyraźnie, że i oni nie mieli pojęcia, co jest grane.
- House, o co chodzi? – spytał w końcu Foreman, gdy Chase opadł na krzesło obok Cameron. House podszedł do tablicy, wziął mazak do ręki i zaczął pisać.
- Mamy sprawę – oświadczył. – Trzydziestodziewięcioletni mężczyzna rasy białej, przyjęty z…
- Nie pracujemy już dla ciebie – powiedziała w końcu Cameron. House obrócił się i spojrzał na nią. – Gdzie twoja drużyna?
- W domu. – House postukał się mazakiem po nosie. – Potrzebowałem… Mniej świeżego spojrzenia.
- Potrzebowałeś ludzi, którzy znają na wylot twój styl pracy – wytłumaczył sobie i pozostałej dwójce Foreman. – Ten pacjent musi być naprawdę ważną personą, skoro wolisz go nie narażać na ewentualne niedogranie między tobą a nową drużyną.
House pokiwał energicznie głową.
- Tak, tak, jasne – mruknął, wracając do pisania. – Więc. Pacjent, lat trzydzieści dziewięć. Pierwsze zaobserwowane objawy to bladość, ogólne osłabienie i kilka niegroźnych objawów neurologicznych…
- … co Trzynastka zdiagnozowała jako anemię niedoborową – wtrącił Foreman. – Myślałem, że ta wyimaginowana sprawa jest już zamknięta.
- Nie jest. – House potarł ręką czoło. – Niedobór witaminy B12 został uzupełniony, ale objawy nie ustąpiły.
- Może to Addison-Biermer? – zaproponowała Cameron.
- Addison-Biermer nie wyjaśnia pozostałych zaobserwowanych objawów. – House dopisał kilka pozycji do listy. – Objaw Raynauda, lekka gorączka, wysypka. – House postukał markerem w tablicę. – Diagnozy, start.
- Choroba Kahlera – powiedział Chase. - Wyjaśniłaby objawy związane z niedokrwistością, objawy neurologiczne i Reynauda.
- Ale nie wysypkę i gorączkę.
- To mogłaby spowodować podana witamina B12 – odparował Australijczyk. – Jeśli początkowe objawy spowodował Kahler, to wpompowanie w pacjenta kilku dawek witaminy B12 doprowadziło do nadmiaru, a to jest toksyczne.
House zapisał propozycję Chase’a na tablicy, po czym zwrócił się do pozostałych lekarzy.
- Wasze propozycje są świetne, ale chyba niewystarczająco dobre – zakpił. Foreman potoczył ręką nad stołem.
- Nie mamy historii pacjenta.
- Pacjent miał romans z antydepresantami. Żadnych poważniejszych chorób w rodzinie, pomijając wujka, który…
- Nie, House – przerwał Murzyn. – My dosłownie nie mamy historii pacjenta.
House zmarszczył brwi.
- Zamówiłem ją, powinna już być.
Jak na zawołanie w drzwiach gabinetu pojawiła się Lisa Cuddy, niosąca trzy grube skoroszyty. Weszła do środka i położyła teczki na stole. Trójka lekarzy natychmiast wzięła po jednej.
- Wszystko, co udało mi się zdobyć – powiedziała Cuddy.
- Dzięki, Cuddles.
Administratorka rzuciła okiem na tablicę.
- Czy jest coś, co mogłabym… - zaczęła, ale House przerwał jej w połowie zdania:
- Nie. Ale jeśli będziemy potrzebować endokrynologa lub upierdliwego administratora to damy ci znać.
- Więc… Powodzenia.
Cuddy uśmiechnęła się niemrawo i wyszła. Ku zaskoczeniu młodych lekarzy. House chrząknął; trzy pary oczu natychmiast na nim spoczęły.
- Macie swoją historię, kontynuujcie. Co jeszcze?
Szelest przewracanych kartek. Cameron odezwała się pierwsza.
- Wuj zmarł na raka. To może być nowotwór – zawyrokowała. Foreman natychmiast podchwycił pomysł.
- Tak – powiedział. – Białaczka wyjaśniałaby wszystko: Raynauda, anemię, nawet gorączkę i wysypkę. – Murzyn uśmiechnął się tryumfalnie. – Białaczka przewlekła limfatyczna.
- Nie – powiedział kategorycznie House, opierając się o tablicę. Kaczątka spojrzały na niego zdziwione.
- Cameron i Foreman mają rację – stwierdził Chase. – Objawy pasują idealnie. To musi być białaczka.
- Nie – powtórzył uparcie House. – To nie jest białaczka.
- House, białaczka nie przestanie być białaczką tylko dlatego, że bardzo tego chcesz – mruknął Foreman, składając ręce. – A poza tym, od kiedy nie podoba ci się diagnoza?
- To nie jest białaczka – wycedził House. – To nie jest też żaden inny nowotwór.
- Czemu nie? – spytała powoli Cameron. House uderzył pięścią w tablicę tak gwałtownie, że trójka lekarzy aż podskoczyła na swoich miejscach.
- Ponieważ Cudowny Chłopiec Onkologii nie może mieć raka! – ryknął na swoich nieco przerażonych współpracowników. Cameron zakryła sobie usta dłonią, a Chase zaczął mrugać zdziwiony. Foreman jedynie wypuścił ze świstem powietrze.
- No, to wiele wyjaśnia – mruknął. – Powinieneś nam był powiedzieć, że chodzi o Wilsona.
- To by coś zmieniło? – wyzwał go House.
- Tak – odparł pewnie neurolog. – Przynajmniej wiedzielibyśmy, że należy brać poprawkę na twoje działanie.
Murzyn wstał.
- Gdzie idziesz? – spytał podejrzliwie House. Foreman westchnął.
- Zrobić zwyczajowe badania dotyczące zwyczajowych podejrzanych.
Neurolog wyszedł z gabinetu. Chase również wstał i wkrótce powędrował za Murzynem. Cameron nieco się ociągała.
- Nie idziesz bawić się z pozostałymi Muszkieterami? – spytał ironicznie House. Blondynka zawahała się, po czym podeszła do diagnostyka.
- Wiesz… Jest powód, dla którego nie powinno się leczyć bliskich – powiedziała cicho, po czym i ona opuściła pokój. Zostawiając House’a zupełnie samego.

CDN

Trailer:
- Wombat mówi, że jest czysto – poinformował go Lucas.
- Cholera – zaklął House. – Czy kiedy twoim zadaniem było śledzenie Wilsona, jeździł on do jakichś podejrzanych miejsc?
- Nie – zaprzeczył detektyw.
- Dzięki.
House zakończył połączenie i schował komórkę, po czym zwrócił się do Cameron:
- Twój chłopak i mój bardzo kiepski prywatny detektyw niczego nie znaleźli. Co oznacza, że to nic środowiskowego.
- Cholera – mruknęła Cameron.
- Dokładnie.

motylek

- Ponieważ Cudowny Chłopiec Onkologii nie może mieć raka!- on za wszelką cenę go broni i chce wyleczyć.

marengo

Bardzo ładny rozdział. I miło jest od czasu do czasu zobaczyć starą ekipę razem.
Chyba tylko House potrafi wparować do sali podczas operacji i wyciągnąć stamtąd chirurga xD. (Przypomina mi się "Ugly", kiedy to House zorganizował naradę właśnie na sali operacyjnej. Podczas operacji. Uwielbiam tę scenę).

Kutner pomógł Trzynastce założyć płaszcz; dziewczyna uśmiechnęła się promiennie i pierwsza opuściła gabinet.
Ha! Już widzę, co się kroi xD. (No proszę, wystarczy, że jest w pobliżu, a już dziewczynie się poprawia humor).

- A nie mógłbym tu zostać? – spytał Kutner, stając przy drzwiach. – Bardzo ładnie proszę?
Kutner, co ty mówisz? Leć za Trzynastką! xD

Foreman, przyglądający się całej wymianie zdań z uśmiechem, pokręcił głową nad głupotą młodszego kolegi
Och, on po prostu chce się wyżyć na polu zawodowym, a mu nie pozwalają

- Żyletka chłopaka? Miałaś dość świata?
Ta Cameron. Potencjalni samobójcy zazwyczaj wybierają nadgarstki xD.

- Nie – powtórzył uparcie House. – To nie jest białaczka.
House też praktykuje myślenie życzeniowe

.

Tabu zaczerwienił się po uszy
Mamy nowego bohatera! xD

Ale w następnym rozdziale będzie już Wilson, prawda?

Katty B.

Richie117

uh... miałam zamiar komentować na bierząco, a zanim zabrałam się za część 3., już jest 4...

ROZDZIAŁ II. Dane a teorie.

Nie mam pacjenta – racjonalizował mężczyzna – a poza tym, zwykle i tak nie siedzę w klinice, jak jaśnie pani przykazała, co sprawia, że musisz szukać mnie po całym szpitalu, co sprawia, że zaniedbujesz swoje obowiązki, co sprawia, że jeszcze więcej chorych ludzi umiera z powodu braku lekarzy w klinice. Ergo, nie chcesz mnie tam.
racjonalizm House'a jest powalający

Nie można się z nim nie zgodzić

Jestem po prostu zmęczony, House. Wszystkim.
najlepsza metoda na House'a - nie stawiać oporu, tylko przyczaić się i czekać, aż House'owi się znudzi

mimo wszystkiego, co się między nimi ostatnio działo, Wilson wciąż uważał swój komplet kluczy za coś wartościowego
ciekawe, jaką cenę osiągnąłby komplet kluczy do mieszkania House'a na ebay'u

- Może i nie było to odwzajemnione, ale dla mnie zawsze byłeś przyjacielem.
buuu...

Niech już się w końcu wyjaśni ta sprawa z przyjaźnią...

House mógłby przysiąc, że w którymś miejscu czasoprzestrzeni należał on do niego, ale jakimś cudem zawędrował do garderoby Wilsona
mam na myśli, jak mógłby wyglądać ów cud, ale pewnie Autorka nie jest zainteresowana...

To jest nowa kanapa. Nie pozwolę ci na niej spać. Bierzesz łóżko.
jaka szkoda...

Miałam nadzieję, że House będzie chciał mieć stałą kontrolę nad swoim pacjentem

Przynajmniej kupił nową kanapę, bo jego noga nie byłaby zadowolona ze starej

Bo tylko idiota by sobie gotował, mieszkając z tobą. – House wzruszył ramionami. – Twoje naleśniki to już obiekt kultowy.
House prawdopodobnie nie robił niczego, kiedy mieszkał z Wilsonem

Poza leżeniem na kanapie i wymyślaniem głupich dowcipów

Kultowe naleśniki

O ile dobrze pamiętam, pojawiły się w serialu raz, a fanikciarze dorobili do tego całą ideologię

Wilson szybkim ruchem porwał poduszkę i rzucił nią w diagnostyka; czyn ten wiele mówił o tym, co onkolog myśli na temat House’owych zapewnień o jadalności.
rzucanie poduszką to nie to, co rzucanie budyniem, ale zawsze coś

na miejscu Wilsona kazałabym najpierw spróbować House'owi, czy jego wytwór rzeczywiście jest jadalny

Przy tym można się tylko nabijać z ich medycyny.
- Nie wyobrażam sobie oglądać tego z jakiegokolwiek innego powodu.
a w innym wszechświecie Meredith mówi to samo do Kristiny, tyle że na temat House MD

- House?
- Mhm…?
- Nie wiem, co dalej.
House westchnął i pokręcił głową z rezygnacją. Wyciągnął rękę i zabrał Wilsonowi konsolkę.
- Co trudnego jest w sterowaniu przerośniętą kulką?
a już miałam nadzieję, na jakąś głęboką, egzystencjalną rozmowę

- Nie – odparł diagnostyk, zezując to na przestraszonego przyjaciela, to na jego zsiniałe palce. – Nie mogła.
Katty, no w coś Ty go wpakowała??? żałuję, że nie poszłam na medycynę...

***

marengo

Katty B.

mari, słońce, właśnie wygrałaś toster. XD

***

Richie117

omg... Katuś, przerażasz mnie

Katty B.

Czym ja Cię tak przerażam, Richie, złoto Ty moje? XD

Richie117

jak to czym??? Z Wilsonem musi być bardzobardzo źle, skoro House będzie się tak obawiał... No a jak na dodatek nie będzie robił NIC... Jeszcze będę zmuszona zacząć wierzyć w skuteczność Kaczątek, a to nadszarpnie mój wszechświat

Katty B.

A/N
Mili państwo, jesteśmy bliżej końca niż dalej! ^^ Z tej okazji - nowy rozdział. Mam nadzieję, że spodoba się Wam choć w połowie tak bardzo, jak mnie.

*wdech* Również, jest to okazja specjalna - mój pięćsetny post na tym forum. Z tego powodu wirtualne piwo dla wszystkich!

*wydech*

Dedykowane Kallie (hint Hameronu), Oldze (hint Huddy, bo obiecany Ci fik jakoś nie chce się napisać) oraz Fanklubowi Lawrence'a "Mistrza Defibrylacji" Kutnera.

ROZDZIAŁ IV. Prawie śmierć zmienia wszystko.

Obudziła go ręka na ramieniu. Poderwał gwałtownie głowę i zaczął rozglądać się półprzytomnie wokół.
- Spałeś tu? – spytała Cuddy. Diagnostyk potarł oczy i ziewnął, co administratorka uznała za wystarczającą odpowiedź.
- Hmpf – zdołał wyartykułować House, po czym wziął do ręki swój czerwony kubek, zajrzał do środka i jęknął z zawodem, gdy naczynie okazało się być puste. Ostatnie krople kawy musiał wypić w okolicach 3:30 rano i czternastej alternatywnej i całkowicie nieprawdopodobnej diagnozy. Nagle przed oczami lekarza pojawił się inny kubek – pełen gorącej, pachnącej kawy. – Dzięki, Cuddy.
- Nie powinieneś był tu siedzieć – powiedziała cicho administratorka, masując delikatnie kark mężczyzny.
- Pracowałem – odparł diagnostyk, przymykając oczy i opierając podbródek na ręce. Owoce tej pracy widać było wszędzie wokół niego – dziesiątki zapisanych i pokreślonych kartek, notatki i diagramy na białej tablicy, jakiś ikeowski wazonik (Zabiję Kutnera, postanowił House), zredukowany do kupki szkła na podłodze przez siłę uderzeniową ciśniętej w napadzie furii piłki.
- Wszyscy się martwimy, House. – Kobieta musnęła opuszkami palców policzek diagnosty i zrobiła krok w tył. House westchnął.
- Wiem o tym.

***

- Wyniki – zakomenderował House, biorąc marker do ręki i stając przy drugiej, przytarganej tu przez woźnego tablicy. Kaczątka spojrzały po sobie; w końcu Cameron zdecydowała się zabrać głos.
- Rezonans wykazał znaczne powiększenie śledziony i węzłów chłonnych.
House kiwnął głową.
- Dobra, co nam to mówi?
- To może być jakaś infekcja – zaproponował Chase, spoglądając w papiery. – Gorączka również by na to wskazywała.
Propozycja Australijczyka wylądowała na tablicy.
- Co jeszcze?
- Może coś środowiskowego? – rzuciła Cameron. – Wilson mieszkał w hotelu, kto wie czego używają sprzątaczki lub co zalęgło się w przewodach wentylacyjnych.
- Wiecie, ja też mam pomysł, co by to mogło być – odezwał się nagle Foreman, do tej pory pozostający wyjątkowo cicho. – Białaczka.
- Nie – uciął krótko House. Foreman sapnął, wyraźnie zirytowany.
- House, masz całą tablicę pasujących objawów. Teraz doszły ci jeszcze powiększone węzły i śledziona. To wręcz podręcznikowy przypadek białaczki i nic na to nie poradzisz!
House przymknął oczy i policzył do dziesięciu, walcząc z przemożną chęcią zdzielenia neurologa laską po głowie tak, że by mu się te wszystkie neurobraki wypełniły.
- Nie – powtórzył tak spokojnie, jak w danej chwili umiał. – To nie będzie białaczka dopóki nie wykluczymy wszystkiego innego. – Zwrócił się do Chase’a i Cameron. – Idźcie z Foremanem do laboratorium, wyrzućcie stamtąd wszystkich studentów, jakich znajdziecie. Zbadajcie krew jeszcze raz. I zróbcie toksykologię, posiew, wszystko, co wymyślicie. Kutner tam jest, pomoże wam – dodał. Chase kiwnął głową i wstał. Klepnął Foremana w ramię; Murzyn wstał z naburmuszoną miną i wyszedł za blondynem z gabinetu. Cameron zwróciła się do House’a:
- A ty?
House odłożył marker na stół i podszedł do drzwi.
- Ja pójdę odwiedzić naszego czarującego pacjenta.

***

House otworzył drzwi i po cichu wślizgnął się do środka. Wilson spał. Z jedną ręką położoną na brzuchu, a drugą przerzuconą za głową i perfekcyjnie spokojnym wyrazem twarzy wyglądał tak uroczo, że House nie mógł się powstrzymać. Podszedł do łóżka przyjaciela, pochylił się i wyszeptał na ucho młodszemu koledze:
- Wilson, mówi Szatan. Jestem bardzo zawiedziony twoją postawą, ale mam dla ciebie lukratywną propozycję. Rzuć bycie Cudownym Chłopcem i przejdź na Ciemną Stronę Mocy, mamy ciasteczka.
Wilson otworzył jedno oko.
- House – jęknął. Diagnostyk wyszczerzył zęby.
- Boker tov, Wilson – powiedział, po czym mało przekonywująco oberwał w nos. – No, to było dojrzałe.
Wilson również się uśmiechnął i usiadł. Natomiast House’owe instynkty lekarskie wzięły górę nad tymi przyjacielskimi.
- Jak się czujesz?
- Zaskakująco dobrze – odparł Wilson. – Palce już mnie nie bolą. – Zastanowił się przez chwilę. – Właściwie, mógłbym pouzupełniać trochę zaległych papierów.
- Och proszę. – House podszedł do Wilsona i zaczął oglądać dłonie onkologa – Nie zamieniaj się w Cuddy. – Wilson przewrócił oczami. House przysunął krzesło blisko łóżka i usiadł, po czym laską przyciągnął stoliczek. – Połóż się – polecił.
- Teraz zacznę się bać – powiedział Wilson, ale zrobił, co mu kazano. – To jest ten moment, w którym ty wypróbowujesz na pacjencie kolejną szaloną terapię, a sam pacjent pozostaje nieuświadomiony?
- Nie – zaprzeczył House. – To jest ten moment, w którym jedno z moich popychadeł nader skutecznie wykonuje punkcję. Zwiń się.
Wilson podkurczył nogi i objął kolana ramionami. House kątem oka dostrzegł, jak onkolog chwyta jedną ręką poduszkę i przyciska ją do klatki piersiowej.
- Twoje umiejętności w radzeniu sobie z pacjentami są godne pozazdroszczenia – zakpił Wilson. – „Zwiń się”, to brzmiało jak komenda dla psa.
- To by było „zdechł” – odparł House, znieczulając przyjaciela. – Poza tym, zwykle nie muszę sobie radzić z pacjentami. Od tego mam Kaczątka.
- A ja?
- Ty zawsze byłeś wyjątkiem. - House wziął igłę. – To będzie bolało.
- Wyobraź sobie, że ja też kończyłem szkołę medyczną – mruknął cicho Wilson, ale zacisnął ręce na poduszce nieco mocniej. House zrobił wkłucie; Wilson gwałtownie wciągnął powietrze i jęknął boleśnie.
- Jeszcze chwila – zapewnił House.
- Co wyszło na rezonansie? – spytał nagle Wilson zduszonym głosem.
- Co?
- Rezonans – powtórzył Wilson. – Foreman chciał szukać powiększonych węzłów chłonnych. Wydaje mi się, że podejrzewa chłoniaka – wyjaśnił onkolog. – Pytam więc, co wyszło na rezonansie.
House się zawahał.
- Nic – odparł w końcu. – Rezonans był czysty.
- Czysty? – Wilson brzmiał sceptycznie.
- Tak, czysty. No, może poza wielkim napisem „jestem idiotą” w miejscu, gdzie przeciętni ludzie mają mózg. – Wilson zaśmiał się krótko. – Cholera – mruknął House.
- Co?
- Punkcja jest czysta.
- To źle? – zdziwił się onkolog.
- Źle – odparł House, zdejmując rękawiczki – bo oznacza to, że nadal nie wiemy, co ci jest i na dodatek jesteśmy o jedną opcję do tyłu.
Wilson przełknął ślinę.
- To… faktycznie źle.

***

- Infekcji serdecznie dziękujemy za udział w grze. – House wykreślił z listy propozycję Chase’a. – Następne na liście są czynniki środowiskowe.
- Toksykologia była czysta – powiedziała szybko Cameron.
- Ale to nie wyklucza środowiska – dodał Chase. – Wilson mógł się zatruć czymkolwiek i kiedykolwiek, reakcja organizmu może być opóźniona.
- Albo to może być białaczka – upierał się przy swoim Foreman. House postukał laską w tablicę, próbując zwrócić na siebie uwagę. Poskutkowało.
- Chase, ty i Douglas pojedziecie do hotelu, w którym Wilson się zatrzymał. Sprawdzicie wszystko, pokój, restaurację, czytelnię, basen. – Chase przytaknął. – Cameron, ty pojedziesz ze mną do domu Amber.
Dziewczyna natychmiast wyraziła zgodę.
- Co ze mną? – spytał Foreman. House udał, że się zastanawia.
- Ty będziesz dobrą administratorską wtyką, zostaniesz w szpitalu i będziesz pilnował naszego bezcennego pacjenta, jak ci w zeszłym roku Cuddy przykazała.
Foreman zaczął demonstracyjnie bębnić palcami w blat stołu. House wzruszył ramionami w geście „sam tego chciałeś” i wyszedł z gabinetu. Cameron i Chase wkrótce podążyli za nim.
- Skontaktujcie się ze mną jak tylko coś znajdziecie – polecił chirurgowi.
- Jasne.
Chase cmoknął Cameron w policzek i odszedł w drugą stronę.
- Gotowa? – spytał House.
- Gotowa – potwierdziła. Razem wyszli ze szpitala.

***

- Masz coś? – zawołał House z sypialni.
- Na razie nic! – odkrzyknęła Cameron. House westchnął i zaczął szukać dalej. Po raz kolejny tego dnia myślał, jak wielkie szczęście mają, że mieszkania nikt jeszcze od pośrednika nie odkupił. Mogli spokojnie i bezkarnie po nim buszować, nie obawiając się przedwczesnego powrotu nowych właścicieli.
- Sypialnia jest czysta! – poinformował panią immunolog. – Idę do kuchni.
W kuchni znalazł trochę podejrzanie wyglądającego czarnego osadu za lodówką (podejrzewał, że Amber po prostu nie chciało się sprzątać) i zanotował fakt, że piecyk gazowy był nieco nieszczelny. Jednak żadna z tych rzeczy nie wywołałaby takich objawów.
- Znalazłam zagubione opakowanie antydepresantów – oznajmiła Cameron, wchodząc do kuchni i potrząsając plastikowym pudełeczkiem.
- To może być któregokolwiek z nich – westchnął House.
Cameron pochwyciła pudełeczko i wsadziła do kieszeni.
- Czyli nic?
- Nic.
W pomieszczeniu zabrzmiał dzwonek telefonu. House wyciągnął z kieszeni komórkę i przeprosił Cameron na chwilę. Informacja na wyświetlaczu mówiła, że dzwoni Lucas Douglas. Odebrał.
- I co? – spytał, nie bawiąc się w powitania. Jego rozmówca westchnął.
- Wombat mówi, że jest czysto – poinformował go Lucas.
- Cholera – zaklął House. – Czy kiedy twoim zadaniem było śledzenie Wilsona, jeździł on do jakichś podejrzanych miejsc?
- Nie – zaprzeczył detektyw.
- Dzięki.
House zakończył połączenie i schował komórkę, po czym zwrócił się do Cameron:
- Twój chłopak i mój bardzo kiepski prywatny detektyw niczego nie znaleźli. Co oznacza, że to nic środowiskowego.
- Cholera – mruknęła Cameron.
- Dokładnie. – House rozejrzał się wokół, jakby szukając jakiegoś miejsca zaczepienia, czegoś odstającego od normy. Kiedy nic takowego nie znalazł, podjął decyzję: - Zbieramy się.
Wraz z Cameron skierowali się w stronę drzwi. Przy wejściu wpadli na nieco zdziwionego ich obecnością agenta nieruchomości, oprowadzającego przestraszoną młodą parę po potencjalnie nowym lokum.
- My tylko oglądaliśmy – wyjaśnił House zaskoczonej trójce, w przypływie kreatywności łapiąc Cameron za rękę. – Żona i ja szukamy jakiegoś urokliwego miejsca na założenie rodzinnego gniazdka, a to mieszkanie… Jest… Naprawdę urokliwe. Kupcie je – poradził zakochanym, mijając ich pospiesznie. – I żyjcie długo i szczęśliwie.
Cała trójka wpatrywała się w drzwi jeszcze długo po tym, jak zwariowany kaleka ze śliczną żoną je za sobą zatrzasnął.

***

House wszedł do szpitala. Tuż za nim, choć w bezpiecznej odległości, wlekli się Cameron z miłością swojego życia i Lucas, najprawdopodobniej liczący na podwójną premię.
- Nic, zupełnie nic – powtórzył ponownie detektyw, jakby bojąc się, ze mu jeszcze nie uwierzono. – W tym hotelu jest czyściej niż u mojej matki-pedantki.
- Świetnie – mruknął House, idąc przez lobby. Nagle zatrzymał się gwałtownie i obrócił. Przy stanowisku pielęgniarek stał Foreman i flirtował z Brendą. House dokuśtykał do mężczyzny i złapał go za ramię.
- Co tu robisz? – spytał. – Miałeś pilnować Wilsona.
- Wszystko jest pod kontrolą – odparł neurologa. – Podałem mu leki, teraz jest z nim Kutner.
House zmarszczył brwi.
- Jakie leki? – drążył podejrzliwie. Foreman westchnął.
- Prednizon – wyjaśnił diagnostykowi. – Na białaczkę, której nie chciałeś przyjąć do wiadomości.
To wystarczyło, by przeważyć szalę.
- On nie ma białaczki! – krzyknął House. Był naprawdę wkurzony. Co ten bałwan sobie wyobrażał, Wilson nawet nie był jego pacjentem. Źle dobrana dawka, reakcja alergiczna, cokolwiek… House się wzdrygnął. Wolał nie zagłębiać się w pesymistyczne możliwości rozwoju sytuacji.
- Tego nie wiesz! – odparował Foreman, wytrwale broniąc swoich racji.
- Ty też tego nie wiesz!
Obok nich zadzwonił telefon. Brenda odebrała, po czym zwróciła się do kłócących się lekarzy:
- Doktorze House…
- Nie teraz! – fuknął House, po czym ponownie spojrzał na neurologa.
- Leczenie jest szybsze od testów. – Foreman założył ręce na piersiach. – To twoja zasada, House. Przestała być funkcjonalna?
A żebyś wiedział, pomyślał House, gotując się ze złości. Obok Brenda odchrząknęła znacząco, zirytowana faktem, że nikt jej nie słucha.
- Doktorze House?
- Co? - Wciąż wściekły House przeniósł wzrok z Foremana na wołającą go Brendę.
- Pana pacjent właśnie umiera na zawał serca - poinformowała go szefowa pielęgniarek spokojnym głosem. House zbladł. Rzucił okiem na Foremana, który wyglądał, jakby cała pewność siebie nagle z niego uciekła. Razem, ramię w ramię, obydwaj mężczyźni rzucili się w stronę windy.
- Mówiłeś, że kto z nim jest? – spytał House, gdy wpychali się do środka.
- Kutner – odparł neurolog, wciskając odpowiedni przycisk.
- Zostawiłeś Mistrza Defibrylacji sam na sam z Wilsonem?!
- Mieli tylko pograć w karty – wyjaśnił Murzyn, gdy wysiedli z windy i pognali – w miarę możliwości – do pokoju Wilsona. House dopadł drzwi pierwszy; szybko je rozsunął i wszedł do środka, jednocześnie obejmując wzrokiem zastałą sytuację: dwie młode pielęgniarki (Interesująca była ta wasza gra w karty, będzie się później nabijał), zestaw do reanimacji oraz Kutner, trzymający w rękach łyżki i oddychający ciężko przez nos. Dopiero później diagnostyk zmusił się do spojrzenia na Wilsona; onkolog był jeszcze bledszy, miał założoną maskę tlenową i był wyraźnie nieprzytomny, ale jednocześnie niezaprzeczalnie żywy – zapewniało o tym miarowe pipczenie aparatury. House wypuścił ze świstem wstrzymywane powietrze i oparł się o ścianę pokoju. Dopiero wtedy Kutner zdał sobie sprawę z faktu, że ma widownię.
- Nic mu nie zrobiłem! – zapewnił cienko, odkładając szybko łyżki. House spróbował prychnąć, ale wyszło to słabo i żałośnie; wypowiedź Kutnera pozostawił więc bez dalszego komentarza, zwrócił się za to do stojącego obok Foremana:
- Ściągnij resztę drużyny – polecił. – Mamy robotę. - Foreman kiwnął niemrawo głową. House dodał, po chwili namysłu: - Wiesz, to nam wyklucza białaczkę.

CDN

Trailer:
- Jeśli kiedykolwiek podejrzewałem, że w końcu wyląduję tu jako pacjent – zwierzył się Wilson – to nigdy nie myślałem, że ze wszystkich ludzi to ty będziesz mnie leczył.
- Ja nigdy nie myślałem, że nie będę potrafił cię wyleczyć – odparł cicho House. Onkolog ścisnął pocieszająco dłoń przyjaciela i spróbował się uśmiechnąć.

Any

Na dłuższy komentarz nie mam czasu, z racji tego, że powinnam być już w drodze do szkoły.
Powiem krótko - dobrze, że to nie białaczka, gorzej, że nie wiadomo nadal, na co Wilson choruje.
Scena z "małżeństwem" - genialna

Współczuję Jimmy'emu punkcji...i tak dobrze, że był przy nim House.
A co do Mistrza Defibrylacji - i tak dziwne, że gdy House wpadł do sali Wilsona, nie zobaczył ognia płonącego w miejscu, gdzie powinien leżeć chory ;D

Jest naprawdę, naprawdę ciekawie. Trailer intrygujący. Czekam na c.d, który pojawi się...(kiedy?)
Pozdrawiam, any.

motylek

opiekunka dla dziecka , tak opisze House po przeczytaniu tego fragmentu

Katty B.

Dziękuję bardzo.

Starałam się wprowadzić trochę elementu komediowego do opowiadania, przecież nie mogę wiecznie na depresji ludzi żerować.

House & Co. może nie wiedzą, ale ja TAK - doskonale wiem, co Wilsonowi jest, whoa, to będzie mocne. XD Statystycznie nieuleczalne. XD

marengo

Uroczy był ten hint Hameronu!

Katty B.

^^ Dzięki. Skoro any zaprzepaściła Foremanowi szanse na szczęście w OT3 z Cam i Chase'm, musiał sobie biedny nowy obiekt uczuć znaleźć. A sceny Foreman/Brenda w pierwszym sezonie były kapitalne, więc ten wybór był oczywisty. XD