Dzień dziecka [M]

soft

Kategoria: love

Zweryfikowane przez soft.

Jak widać, Dave Grohl i jego wspaniały zespół działają na mojego wena jak Red Bull. Dosłownie dodają mu skrzydeł

Pomysł powstał dawno. Naprawdę, naprawdę dawno, ale mnie, leniwcowi koszmarnemu, nigdy nie chciało się go spisać. Dziś, korzystając z okazji, że nie puścili mnie do szkoły, stwiedziłam, że raz kozie śmierć. Nie uważam, że ta miniaturka jest świetna, jedynie dobra, ale jakoś mi się podoba. No i musiałam to napisać, bo do końca życia by za mną łaziło.
Nie betowane, nie gryźć.

"Dzień dziecka"

- Mamo! Gdzie jest wujek Jimmy! - ryknął House, wpadając do gabinetu administratorki PPTH. Kobieta posłała mu spojrzenie mówiące "Nienawidzą Cię!". Starszy mężczyzna, siedzący na krześle na przeciwko niej, ubrany w drogi garnitur z równie drogą fryzurą, popatrzyła na niego z lekkim przerażeniem. Diagnosta obdarzył go najsłodszym i najbardziej sztucznym uśmiechem, jaki trzymał w swojej kolekcji.

- House, jakbyś nie zauważył, w co szczerze wątpię, mam spotkanie i jeśli czegoś ode mnie chcesz, musisz ustawić się w kolejce, jak każdy inny pracownik szpitala - warknęła, wskazując mu ręką drzwi.

- Ale mamo... Ja chcę się tylko dowiedzieć, gdzie Jimmy! Chyba nie trzymasz go pod spódnicą? - wesoły głos House'a zmienił się w sugestywny szept. Brakowało jeszcze, żeby "zamachał" brwiami. Potencjalny inwestor zrobił oburzoną minę.

- Wyjdź - rozkazała mu Cuddy, miotając błyskawicami z oczu. Pewnie gdyby tylko mogła, obrałaby go ze skóry i nabiła jego głowę na pal. Och, jak on kochał się z nią bawić! Dla niego wszystko było wieczną zabawą, grą, a irytowanie własnej szefowej było jego ulubionym zajęciem, zaraz po irytowaniu swojego najlepszego przyjaciela, który aktualnie gdzieś wyparował.

- Co pani rozkarze - powiedział, kłaniając się z paskudnym uśmiechem na twarzy. - Ale jeśli tylko pani spotka panicza Jimmy'iego, niech mu pani przypomni, że jest mi winny lunch. Nie tylko w Kambodży głodują dzieci! - wycofał się powoli, kończąc swoje przedstawienie. Gdyby nie było świadków, pewnie rzuciłaby w niego pierwszym lepszym, byle by ciężkim przedmiotem, leżącym na biurku. "Nie tylko w Kambodży głodują dzieci", skończyła mu się wena do tworzenia głupkowatych tekstów? Dzieci... Tak, on był jak dziecko. Wyrośnięte, rozpuszczone dziecko. A dziś był jego dzień.

***
House zatrzymał się przed swoim domem. Ściągnął kask, złapał laskę w dłoń i zszedł z motoru. Jego ulica wyglądała jak każda inna porządna uliczka o jedenastej w nocy. Liście poruszały się cicho na delikatnym, letnim wietrzyku. W oknach domów albo gościł błękitnawy poblask telewizorów, albo, jak w przypadku jego mieszkania, ciemność. Noc była bezchmurna i gwiazdy wraz z księżycem cudownie rozświetlały ciemnogranatowe niebo. Lecz on nie zauważał takich, rzeczy i nie miał zamiaru, więc drogi czytelniku, możesz uznać ten opis za zbyteczny i przejść do dalszej części naszej historii.

Nasz główny bohater, ruszył chodnikiem. Szukając kluczy. Gdy je już w końcu odnalazł znajdował się akurat pod zielonymi drzwiami, które były już praktycznie jedyną przeszkodą do rzucenia się na łóżko i spania ile wlezie. Niestety, nie wiedział, że tam w środku siedzi jeszcze jedna przyczyna, która bardzo długo nie da mu zasnąć. Ale o tym później... Włożył owy klucz w zamek i przekręcił lekko. Mechanizm otworzył się z cichym zamknięciem, a raczej otworzyłby się gdyby już nie był otwarty. House skrzywił się. Czyżby zostawił drzwi niezamknięte? Wszedł do środka, ściągnął buty, odłożył kask, a następnie stanął zdziwiony. Na kanapie siedział ktoś, kto albo był Wilsonem, albo był do niego łudząco podobny. Diagnosta zapalił światło.

- Mógłbym wiedzieć co ty tu robisz? - zapytał. Onkolog podskoczył jak poparzony. I odwrócił powoli głowę. Wyglądał całkowicie jak nie on. Zagubione spojrzenie czekoladowych oczu, równie zagubiona i niepewna mina, prostokątne zawiniątko, kurczowo trzymane w zadbanych smukłych dłoniach. I właśnie przez te dłonie, House pierwszy raz poczuł cholerne pożądanie w kierunku swojego najlepszego (j jedynego zarazem) przyjaciela. Odegnał od siebie dziwne uczucie budzące się w jego sercu.

- No bo ja.. Ten... - jedna z pięknych dłoni Wilsona wylądowała na jego karku, pocierając go z zażenowaniem. - Mam coś dla ciebie.

- Dla mnie? - diagnosta zrobił zdziwioną minę. - Z tego co mi wiadomo urodziny mam dopiero za jedenaście dni, ale fajnie, że pamiętasz. I jeśli to kolejny krawat to nie biorę.

- To nie na twoje urodziny i to nie krawat - onkolog wstał i powoli podszedł do niego. Stanął naprzeciwko w zdecydowanie zbyt bliskiej odległości, lecz House'owi to nie przeszkadzało, i wyciągnął rękę z pakunkiem. - Masz.

Starszy mężczyzna ujął dziwny przedmiot w dwa palce, przyglądając się mu uważnie, i odpakował delikatnie jakby to była bomba, a on był saperem i musiał ją rozbroić. Nie należało mu się dziwić. Wilson dający mu prezent, który po pierwsze nie był krawatem i po drugie, nie z okazji jego urodzin, był dziwny. Jeśli dodatkowo ten Wilson miał niepewność wymalowaną wielkimi literami na twarzy, był spięty i pojawił się w jego domu tak niespodziewanie, bez chińszczyzny, kiepskiego filmu i piwa, wtedy taka sytuacja kwalifikowała się pod cos bardzo dziwnego.

Cały kolorowy papier leżał już w strzępkach na dywanie, a na dłoni diagnosty leżała ramka ze zdjęciem. Ich zdjęciem, to znaczy jego i Wilsona. Stali przed szpitalem, on z miną naburmuszonego pięciolatka, a onkolog z promiennym uśmiechem. Pamiętał, kiedy został siłą zmuszony do zapozowania do tej fotografii. To było gdy dopiero zaczynali pracę w PPTH, zaraz na początku ich przyjaźni, kiedy byli jeszcze piękni i młodzi. Teraz niestety zostało tylko "i". House podniósł wzrok i spojrzał na onkologa, który wyglądał na jeszcze bardziej zdenerwowanego niż na początku. Jego wargi ścisnęły się w cienką linię, a wzrok błądził gdzieś po dywanie. Kilka kosmyków brązowych włosów opadło mu na twarz, zakrywając czekoladowe oczy. Kolejna fala pożądania zalała ciało diagnosty i tym razem nie miał zamiaru się opanować. Rzucił zdjęcie na łóżko i teraz już wolną dłonią odgarnął kosmyki, zmuszając przyjaciela by na niego spojrzał. Wyglądał tak słodko, tak uroczo... Przysunął się bliżej, zupełnie tracąc nad sobą kontrolę.

- Dziękuję - mruknął w jego usta, po chwil łącząc je ze swoimi w namiętnym pocałunku. To było coś magicznego, tak silnie magicznego, że Harry Potter z tym całym swoim Hogwartem mógł się schować. W kilka sekund obydwaj odnaleźli sobie w to, co trzymali w najdalszych zakątkach duszy przez tyle lat. Miłość, namiętność, tęsknota... Wszystko tak gorące, tak świeże, takie nowe. Nim się spostrzegli leżeli nadzy na łóżku diagnosty, splątani w miłosnym uścisku, odkrywając zupełnie nieznany im świat.

***

- Wilson?

- Mmmm?

- Dlaczego dałeś mi to zdjęcie?

Powieki onkologa rozchyliły się lekko, ukazując zaspane czekoladowe oczy. Wilson uniósł delikatnie głowę i ulokował ją na piersi diagnosty. Ten objął go w pasie, przyciskając do siebie. Smukłe palce jego przyjaciela powoli i delikatnie masowały pokiereszowane udo i House musiał przyznać, że działały lepiej niż najskuteczniejszy lek przeciwbólowy na świecie.

- Dzień dziecka.. Wczoraj był dzień dziecka.

- Och...

Na twarzy Wilsona pojawił się leciutki, rozmarzony uśmiech. Złożył na ustach kochanka szybki pocałunek i znów opadł na jego tors.

- Dobranoc House.

- Dobranoc Wilson.

Muniashek

Soft, kocham Cię!

coolness

soft

Agusss

Muniashek

AishaPachia

Powiązanie House'a z dzieckiem jest tak trafne jak mleko do kawy. XD

A jesli chodzi o rozmowę między Cuddy a Greg'iem, też byłą bardzo trafna. Zupełnie jak wyjęta ze scenariusza jakiegoś nadchodzącego odcinka. XDDD

Perspektywa obchodzenia Dnia Dziecka przez House'a, jakoś wydaje mi się zbyt bliska. Cool idea. I love it.

soft

Aisha (Mogę tak, nie? ;3) dziękuję bardzo. Ow, mleko do kawy... Kawaaa! Podoba mi się to porównanie.
A pomysł rzeczywiście jest dobry (Ach, ta wrodzona skromność. ^^') i pojawił się całkowicie niespodziewanie, a wiadomo, że takie są najlepsze

Miło, że ktoś jeszcze natrafił na tą miniaturkę ;3

Revy Koto-san

Sofcik, jak ja mogłam przed swoim zniknięciem cię nie powiadomić, babo ty moja?

Munio, precz mi od niej.

Nie, no. Teraz to możesz mnie odrzucić z czystym sumieniem, kochana. Bo znów nawaliłam.

A fikowi należy się olbrzymia pochwała ^_^

~kotek, co to wróciła do domu kolejny już raz.

baby

To było coś magicznego, tak silnie magicznego, że Harry Potter z tym całym swoim Hogwartem mógł się schować.

jak się zmieści, to kradnę do podpisu

miniaturka cudowna!

pozdraiwam i wena życzę,
baby

soft

Aaa... Koto! ^^

Ja wybaczam. Bardzo cierpliwy i wielkoduszny człek jestem ;3
I dziękuję za pochwałę

Baby dziękować, dziękować. Ła, mój cytat u kogoś w podpisie... *_* Chyba jestem z siebie dumna ^^'

Revy Koto-san

Soft

hah. Proszę cię bardzo. Kocham cię, wiesz? :3 nieważne, wiem że wiesz

soft

^^
Wiem, wiem ;3
A wiesz, że ja ciebie też? XD