Fic: Pięć Etapów Żałoby [ ;(( ] PLUS '5 years later' [11/?]

*Madziula*

popłakałam się... ta ostatnia część jest chyba najsmutniejsza...

evay

Bez ciebie, Greg, słońce nie świeci.

mówiłam już wczoraj, co myślę o tym zdaniu

ja bym tego w życiu nie zaakceptowała.

moje łzy, które napłynęły mi do oczu, gdy znalazł niespodziankę, wcale nie były łzami akceptacji

dzięki Richie, za te wszystkie tłumaczenia.
Trzymaj się

Marau Apricot

Przez chwilę myślałam, że się nie popłaczę. Ale jednak liścik House'a i to, że za oknem zaczął padać deszcz... po prostu nie mogłam się powstrzymać. Jest to tak smutne, tak żałośnie smutne, że nadal nie wiem, jakie słowa wyraziłyby moje uczucia.
Jestem po prostu pełna uznania. Dla ciebie i twoich uczuć, Richie.

Richie117

To ja dziękuję, że łączycie się ze mną w moim smutku...

Mam nadzieję, że TERAZ, gdy fik stał się publiczną własnością, nie będzie mnie już prześladował (tak jak to było z Kontraktem).
No chyba że w końcu pojawi się Epilog...

evay - moje "najprzyjemniejsze" wspomnienie z tłumaczenia tego fika - ocieranie łez i wyobrażanie sobie tego, co się działo na więziennym podwórzu...

Lolok

Kocham cię z każdym promieniem słońca, który dociera do moich oczu.

jak James musiał cierpieć. a to było takie romantyczne.

Ale po chwili to nie były już łzy smutku. Nie. To były łzy akceptacji.
Przy tam fragmencie się rozpłakałam.

martuusia

smutne

cieszę się, że Wilson w końcu się pogodził z odejściem Grega

oświadczyny mnie powaliły, nigdy bym się nie domyśliła - kolejny powód do smutku

dzięki Richie, uroczy, piękny fic

madziax

Po rozmowie z jego rodzicami łzy zaczęły mi niepochamowanie lecieć z oczu. Nie moge się powstrzymać.
Ten list... pięknie napisane. Boże.
Ja na serio ryczę.

DjAnEtInKa

Najgorzej płakałam przy części trzeciej i ostatniej... Boże, nadal ryczę i mam mrowienie w brzuchu...

Brandy

Musiałam przeczytać akurat te przepiękne tłumaczenie dzisiejszego dnia... Płakałam chyba na każdym rozdziale, bo ten fick jest taki realny... On tak prawdziwie opisuje emocje... *idzie rzewnie płakać nad tym, że 'życie jest do dupy, a potem się umiera'*

aaandziaa

Przeczytałam tego fika jakiś czas temu ale teraz postanowiłam go skomentować. Dla własnej ciekawości przeczytałam ostatni akapit i nie wiem czy to ja jestem jaka wrażliwa czy to jest takie smutne ale poprostu się rozpłakałam. Jeśli to ty wyszukujesz te wszystkie fiki, które tłumaczysz to jesteś mistrzem *uśmiecha się przez łzy*

vicodin_addict

Aaaa Richie! Ja nie wierzę, że to przetłumaczyłaś. NIe wierzę, no.
...
Ale rownocześnie cię podziwiam, bo to bylo piękne. tak cholernie smutne i piękne jednocześnie. Poryczałam się. Ja naprawdę się poryczałam, moj tusz i kredka już dawno splynęły i znalazły się na poduszce, ale to było takie przewidywalne, że się poplaczę.
Te listy Jimmy'ego do House'a. Jego przyjmowanie śmierci Grega do wiadomości, to wszystko, bosz, nie, to nie bd bardzo konstruktywny komentarz. Ale ja naprawdę nie wiem, co mam pisać.

Tlumaczysz cudownie. Naprawdę, twoje tlumaczenia są najlepsze, z jakimi się do tej pory spotkalam.

Ale proszę cię, tak, jak kocham twoje fiki forever, nigdy więcej czegoś takiego. Proszę.

I mimo wszystko kocham ten fik

Richie117

aaandziaa - ja wciąż pamiętam, jak czytałam ten ostatni rozdział... To było w czasie majowego weekendu i czekałam na ten rozdział ponad dwa miesiące... Rozpłakałam się już przy pierwszym zdaniu

A teraz przypomniałam sobie ostatnie zdanie i...

Owszem, wyszukuję sama (tylko "Unpluged" podsunęła mi Marau Apricot, a "Kontrakt" znalazła Burma). Ale - jak już wiele razy pisałam - często mam wrażenie, że to fiki znajdują mnie, bo inaczej jak mogłabym trafiać na takie perełki?

***

vic - ja też nie wierzę... Tak jak nie wierzę, że nadal od czasu do czasu sprawdzam, czy nie pojawił się Epilog, o którym wspominał/a Autor/ka...
Zrobiłam to tłumaczenie w drodze wyjątku, żeby w ten sposób uczcić rocznicę śmierci kogoś bardzo mi bliskiego

Ale więcej nie zdobędę się na takie poświęcenie

Więc bez obaw

Listy Jimmy'ego mnie zabiły... I jestem szczęśliwa, że poza "Dear Greg" żaden cytat nie pozostał w mojej pamięci.

A Sekretem moich tłumaczeń jest włożone w nie serce... Oby nigdy mi go nie zabrakło...

***

omg... właśnie przypomniałam sobie, bardzo dokładnie, co było w pierwszym rozdziale...
*ucieka zanim się rozpłacze*
damn... za późno...

Gora · Wysłany: Nie 13:26, 15 Mar 2009 Temat postu:

Wszystko mija. Akceptacja. Jest czymś tak strasznym jak i potrzebnym.
Życie bez tej najważniejszej osoby. Bez nadziei na to, że kiedykolwiek ją jeszcze spotka. Ze świadomością, że wszystko się skończyło. To straszne. A jednak życie toczy się dalej. Sandmanowe "Przeżyłeś. Żyj."
Wielki plus za Cuddy i kaczątka.
Ten powtarzający się "Gregory" psuł mi trochę nastrój fika ale i tak mi się podobało

Richie117

Este

Dobrze wiedzieć, że Wilson wciąż pamięta o House'ie i jakoś sobie z tym wszystkim radzi. Czasami człowiek godzi się ze stratą, ale nie da się jej zapełnić, zastąpić pustki w sercu po tej jedynej osobie kimś innym. Czasami nie warto próbować na siłę powrócić do normalności, bo i tak już nigdy nie będzie, tak jak kiedyś.

Pies, to rzeczywiście musiała być Karma. Osobiście nie wierzę w reinkarnację, ale to kwestia postrzegania Świata. Skoro Wilson czuje się dzięki temu lepiej, wierzy, że Greg jest przy nim i to go pociesza, to dobrze. Ważne, żeby się nie załamywać i znaleźć w życiu coś, dla czego rano jest warto wstawać z łóżka, coś co choć trochę cię uszczęśliwi.

Kocham Cię z każdym błotnistym odciskiem łapy - było śliczne i wzruszające. Tłumaczenie jak zwykle świetne. Trzymaj tak dalej Richie. Buziaki

Gora

A jak dla mnie o niebo lepiej byłoby bez tego epilogu. Pojawiający się nagle psiunio. kulejący na jedną łapę i jeszcze niebieskooki tylko mnie śmieszy.

I tak, wiem, że się czepiam

Pozdrawiam

g

aaandziaa

A myślałam, że to już się nie doczekamy

Pierwszy raz nie ryczałam *dzika radość* bo to nie było smutne, tylko takie jakieś urocze (od kiedy moja koleżanka stwierdziła, że house jest uroczy, to słowo kojaży mi się z wszystkim co ma jakikolwiek związek z housem

)
No i oczywicie piesek był słodki

Zawsze chciałam takiego mieć

Sovereign. ;)

Richie117

Dziękuję za komentarze

w sumie muszę powiedzieć, że do dzisiejszego ranka - kiedy to dostałam od Autorki obszerną odpowiedź na mój koment - też nie byłam przekonana, co do tego epilogu. Ale kiedy dowiedziałam się, że zanim Autorka wpadła na pomysł z psem, planowała wpędzić Wilsona w głęboką depresję...

Before I had the dog idea, I was going to have him continue to go to Dr.
Cheryl for therapy. He was going to slip slowly into a worse depression, and eventually develop some problems. But then I realized that House would want him to be happy. If he could I saw House smacking Wilson on the head with the heaviest case file saying, "Jimmy. Live for the both of us! Don't hide behind the dead-push forward into life."

...moja opinia się zmieniła.

i cóż, wygląda na to, że fik będzie jeszcze jakiś czas kontynuowany - mam nadzieję, że z większą częstotliwością, niż kilka rozdziałów na rok

Richie117

Błotniste Odciski Łap na Moim Sercu

Szedłem do swojego samochodu, mój pso-kształtny cień kuśtykał za mną, a ja uśmiechnąłem się jasno. Ten śmiech był niemal tak jasny, jak złota obrączka na mojej lewej ręce. Gdy otwierałem drzwi samochodu, znajomy blask przykuł moje spojrzenie i sprawił, że wstrzymałem oddech. House chciał, żebym został jego mężem - nigdy nie spodziewałem się, że będzie miał jaja, albo serce, by to zrobić. Ale Greg miał mnóstwo części ciała, z których żadna nie zostanie nigdy zapomniana.

Otworzyłem drzwi i zanim zdążyłem odblokować te od strony pasażera, mój nowy przyjaciel skoczył naprzód i wylądował na siedzeniu. Poczułem, że moje brązowe oczy rozszerzają się do rozmiaru miedziaków, a moje plany rozłożenia ręcznika na siedzeniu wyparowują. Miałem ręcznik w bagażniku, ponieważ jak zawsze, gdy coś szło nie tak, staram się być przygotowany. Ale sposób, w jaki pies ziajał - przepraszam - uśmiechał się, nie mógłby być bardziej odpowiedni.

Zobaczyłem moje skórzane siedzenia poznaczone błotnistymi śladami łap i to przypomniało mi, jak Greg zostawiał okruchy jedzenia lub plamy tłuszczu w moim samochodzie. Nic nie miało znaczenia... W schowku na rękawiczki miałem nawilżane chusteczki. Siedząc na fotelu kierowcy, nachyliłem się do schowka, a pies obserwował każdy mój ruch, jakbym był czymś, co musi zrozumieć. Zerknąłem na niego, złagodziłem swój język ciała, wiedząc, że psy czerpią emocje ze swojego otoczenia i wyciągnąłem trzy chusteczki higieniczne.

Kiedy zacząłem wycierać błoto, husky znów zaczął dyszeć, a ja tylko pokręciłem głową. On też lubił patrzeć, jak po nim sprzątam. Och, weź się w garść, James. Posłuchaj sam siebie. Ten pies to nie Greg. Ani trochę. To po prostu bezdomny pies, który przypadkowo ma podobne cechy, co twój zmarły narzeczony. Włożyłem chusteczki do kieszeni i odpaliłem samochód - dźwięk silnika zazwyczaj wyrywał mnie z moich fantazji. Tym razem mu się nie udało.

W radiu nadawali utwór, który zwykle sprawiał, że stukałem palcami w kierownicę: Raindrops Keep Falling on My Head, dziwnie słodko-gorzką, rozluźniającą piosenkę. Zanim zdążyłem zacząć nucić do wtóru - nie śpiewałem tej piosenki, odkąd on zginął - pies pochylił się do przodu i trącił radio nosem. Nie mogłem w to uwierzyć - on właśnie zmienił stację. Nową piosenką była Aquarius/Let the Sunshine In*, radosny utwór, który zawsze przywodził zakłopotany uśmiech na moją twarz. Dojechałem do znaku stopu, więc odwróciłem się i wlepiłem wzrok w psa, który po prostu odpowiedział uśmiechem.

Pokręciłem głową, wjechałem na główną drogę i zacisnąłem mocno wargi w zakłopotaną kreskę. To tylko pies, zwierzę, które było towarzyszem człowieka od tak dawna, jak długo człowiek posługiwał się mową. Psy są inteligentne, ale nie na tyle sprytne, żeby wiedzieć, że jakaś piosenka nie jest dobra dla czyjegoś samopoczucia. Czy w ogóle żeby rozpoznawać piosenki, jeśli o to chodzi. Jeden kącik moich ust uniósł się z rozbawieniem. Wciąż nie jest nudno.

Podjechałem do małego sklepu zoologicznego, a mój radiowy didżej zaczął ukrywać swój pysk przed moim spojrzeniem, jakby z antyspołecznych przyzwyczajeń lub ze wstydu. Zatrzymałem się na miejscu parkingowym, wyłączyłem silnik, rozpiąłem pas bezpieczeństwa i odwróciłem się do niebieskookiej piękności, siedzącej obok mnie.
- A teraz posłuchaj, stary. Mówię ci, że naprawdę nie chcesz tam wchodzić i nie ma w tym nic złego. Wiem, gdzie znajdują się wszystkie towary w sklepie i będę z powrotem najwyżej za dwanaście minut. Możesz zostać tutaj. Nie martw się, nie zostawię cię.

"Greg" spojrzał na mnie niebieskimi oczami, do których oceanografowie nie potrafiliby sporządzić map, a potem zerknął za okno. Uśmiechnąłem się słabo, nie znosząc myśli, że muszę zostawić go samego i wysiadłem z samochodu. Zamknąłem go i posłałem psu ostatnie spojrzenie, po czym odwróciłem się i szedłem do środka.

Wyszedłem na zewnątrz z wózkiem wypełnionym psią wyprawką - była tam niebieska obroża bez oznaczeń, smycz, dwie torby karmy, miski na wodę i jedzenie, torba surowych kości, żeby miał co gryźć, szampon dla zwierząt i szczotka oraz lek na kleszcze.

Kiedy odblokowałem zamek w samochodzie, zobaczyłem go, jak podrywa się ze swojej skulonej pozycji na siedzeniu pasażera i zaczyna szczekać z niepokojem. Otworzyłem tyle drzwiczki i położyłem większość przedmiotów na miękkiej, czarnej skórze. Pozostałe, większe rzeczy zostały włożone do bagażnika. Wsunąwszy się na fotel kierowcy, odwróciłem się w stronę mojego przestraszonego przyjaciela.

- Wszystko w porządku, kolego. Wszystko w porządku. To tylko ja... Jimmy. Nie chciałem cię wystraszyć. Powinienem był otworzyć samochód ręcznie... Przepraszam. Nie chciałem do tego doprowadzić.
Pies warczał na mnie przez ułamek sekundy, jak gdyby nie podobała mu się moja obecność na jego nowym terytorium. Wkrótce odprężył się, gdy zobaczył moje wyciągnięte dłonie poniżej swojego pyska.

- Powiedziałem ci, że wrócę i obiecuję, że nigdy więcej ci tego nie zrobię, w porządku? Nie miałem smyczy, więc nie mogłem zabrać cię do środka. Przepraszam.
Greg wypuścił powietrze, jakby wstrzymywał oddech i spojrzał na mnie uspokojony i wyczerpany. Polizał mnie po ręce. Jeden raz. A potem zwinął się z powrotem w kłębek i zapadł w sen. No cóż, pies robił coś, czego Gregory nie robił nigdy - chrapał.

Runaway

Fik bardzo mi się podobał. Wzruszający taki. Aż miałam ochotę płakać w pewnych momentach. Twoje tłumaczenia Richie, są świetne po prostu. No świetne no.
Mam tylko nadzieję, że Autorka ma jakiś dobry pomysł na kontynuację tego fika... Bo jeśli nie to zepsuje wszystko... Znaczy, cały fik. ;p

Gora

Still not boring ;]
Postanowiłam dać kontynuacji szansę

Pozdrawiam ;]

Baklaziak

Tu chodzi o piosenek z musicalu "Hair". Hmm czyli w zasadzie o tę która jest w linku, ale w filmie było mniej... wycia

A fik jest po prostu uroczy od momentu kiedy pojawił się pies

Richie117

Runaway - dzięki za komplementy, staram się jak mogę

zobaczymy, czy Autorka ma w ogóle pomysł, jak pociągnąć tego fika, bo znów nic nie napisała...

***

Gora - I hope, że kontynuacja będzie i że Twoja wyrozumiałość nie pójdzie na marne

***

Baklaziak - moja edukacja muzyczna jest czasem zbyt mizerna, żeby nadążyć za autorami fików...

za to na psach się trochę znam i... oby ten husky nie był taki, jak te, które znam

Richie117