Fic: Pięć Etapów Żałoby [ ;(( ] PLUS '5 years later' [11/?]

Richie117

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Richie117

*Madziula*

smutne

evay

pięknie
taki krotki rozdzial
a ja juz placze

i ze niby ja mam czytac jak Wilson ...?
nie chce tego, naprawde nie

ale wiesz doskonale ze bede to czytac...

Kasinka

Łomatkoboskakochana! Greg nie żyje! nieeeeeeee! ja w ramach protestu nie czytam tego fika... przez najbliższe 5 minut

Dłużej bym nie wytrzymała, ciekawość zżera. I co się teraz stanie z biednym Wilsonem?

Lolok

-Czas zgonu... 21:47

Padłam, i jeszcze się nie podniosłam.

Piękne, naprawdę brak mi słów, może jak emocje mi opadnął to coś jeszcze napiszę.

Ten tekst dobił mnie całkowicie.

Ale fik jest ciekawy, bardzo.

Em.

Podoba mi się. Ja wiem, że to nienormalne, ale podoba mi się, bo nie jest o "drodze do miłości", czy jak to sobie chcecie nazwać. Po prostu on umarł.

Richie, nie wiem, ile razy można zachwycać się nad twoim tłumaczeniem i wyborem fików, ale jeśli stanie się to przesadne, poinformuj mnie

.

Marau Apricot

Ojej...
Richie, cieszę się (jakże to irracjonalnie brzmi!), że zaczęłaś tłumaczyć tego fika - zauważyłam, że mało jest fików w których przedstawia się tak tragiczne scenariusze...
I oczywiście czekam na ciąg dalszy.

martuusia

21.47 - skojarzyło mi się z godziną zgonu Jana Pawła II, różnica 10 minut
jak zawsze świetne Richie

Huragius

Tak przy okazji, Marau Apricot, najlepszy Hilsonowy avatar jaki widziałam, przebija chyba nawet phone sex, który miała Richie.

Richie, już ci mówiłam, że boję się tego fika.
Bo matura, ostatni odcinek House'a i więzienny fik evay (niekoniecznie w tej kolejności) oddziałują na mnie wystarczająco depresyjnie, a Ty mi jeszcze serwujesz smutny fik z moim ukochanym motywem pięciu stadiów. I cholerna świadomość, że absolutnie nie będzie happy endu.

W.

Richie, tego się nie da czytać... to jest takie bolesne

Richie117

Wiem, mnie też boli, kiedy to tłumaczę... Ale mam powód, by to robić... I nieprzypadkowo zaczęłam wklejać właśnie dziś...

Wszystkim smutnym obiecuję - już wkrótce będzie prawdziwa pocieszanka-ucieszanka

evay

ale Twoja wlasna czy tlumaczenie kolejne?

MiLusia

BOŻE!!!!!!!!
NIE STRASZ!!!!!!!
ale na pocieszanke-ucieszankę czekam

Richie117

Richie117

Zaprzeczenie

Dear Greg,

Pamiętam twój pogrzeb. To był smutny dzień, i byli tam twoi rodzice. Lodowaty deszcz padał lekko i wszyscy zebrali się wokół twojej trumny, gdy opuszczano ją do ziemi. Wszyscy. Pokazali się nawet Chase, Cameron i Foreman. Ostatnio usłyszałem coś od nich pięć lat temu, gdy zatrudniałeś swój nowy zespół. Oni też tam byli. Niewiele słów zostało wypowiedzianych. Po prostu tłoczyliśmy się pod naszymi czarnymi parasolami i patrzyliśmy, jak opuszczają cię do ziemi.

Nie myślę, że odszedłeś, nawet miesiąc po tym, jak to się stało. Nadal ustawiam dodatkowe nakrycie, kiedy przygotowuję twoje ulubione posiłki... czyli każdego wieczora. Wciąż jesteś tu ze mną. Słyszę, jak w niektóre poranki grasz na fortepianie, a w inne słyszę jak wrzeszczysz z łazienki. Ty nie odszedłeś. Nie wierzę w to. Jednego dnia, gdy mijałem Cuddy na korytarzu, zamierzałem zaprosić ją do domu na kolację. Ale wtedy przypomniałem sobie, że mamy tylko dwa krzesła, a ty zajmujesz to drugie. Odrzuciłem tę myśl i zagrzebałem się w mojej pracy.

Ostatnio często tak robię. Mam zły nawyk wmawiania sobie, że jeśli zagrzebię się w pracy, tym razem tak naprawdę nie znikniesz na dobre. Ale zawsze pozostaje to puste łóżko, na które muszę się wdrapać. Spędzam większość dni w otumanieniu, chodząc po twoim pustym teraz biurze. Właściwie wtargnąłem tam i usiadłem na pustej podłodze, czekając aż wrócisz. Cuddy musiała mnie obudzić godzinę później.

Greg. Dlaczego nie mogłeś zachorować na raka? Wtedy przynajmniej mógłbym spędzić z tobą kolejny dzień/miesiąc/rok.

Nie odszedłeś. Tutaj nie ma cię także.

Kocham,

James.

****************************************************

Przeszedłem obok jego biura któryś z kolei raz tego dnia. Powiedzieli, że przerobią je na biuro dla nowego lekarza albo na gabinet fizykoterapii. To nie będzie to samo - widzieć innych ludzi chodzących po tym oszklonym pokoju. Brakuje mi połączenia między gabinetami, gdzie zakradaliśmy się i całowali, zanim szliśmy razem na lunch. Nawet ten oddział tego szpitala nie będzie taki sam.

Często wychodzę na dach, by oczyścić umysł i pomyśleć. To było jego miejsce, ale teraz jest już nasze. Czuję go tam każdego dnia. Każdego dnia, bez względu na to czy pada, czy świeci słońce, wychodzę tam. I on też tam jest. Czasami jemy razem lunch, ale ostatnio ja jem coraz więcej i więcej, a on każdego dnia ma mniej apetytu. Wiele razy kończę jeść jedną z jego ulubionych kanapek.

W końcu jadę do domu, do pustego mieszkania. Ale wiem, że on czasem do niego wraca. Po prostu musi. Bez niego to miejsce nie ma życia... nie ma znaczenia... nie ma żadnego celu...

Dziś wieczorem czeka mnie jeszcze jeden posiłek bez niego. Teraz ja też straciłem apetyt.

Lolok

dodatkowy talerz...

Jejciu Richie jakie to jest przerażająco smutne i wzruszające.

Podziwiam Cię za takie tłumaczenie, że się tego podjęłaś.

evay

teraz i ja straciłam apetyt

kiedy ten Koci Fik, co?

martuusia

smutne

Słyszę, jak w niektóre poranki grasz na fortepianie, a w inne słyszę jak wrzeszczysz z łazienki.
ale piękne

Richie117

Gniew

Dear Greg,

Minęło już półtora miesiąca, od kiedy ty... cóż... nie wróciłeś do domu. Każdego dnia samotnie jem, samotnie oglądam telewizję, samotnie pracuję i samotnie kładę się do przestronnego łóżka. Jednej nocy próbowałem grać na twoim fortepianie, ale w momencie gdy położyłem palce na klawiszach z kości słoniowej i usiłowałem zagrać, twoje wspomnienie spłynęło na mnie, jakby klawisze mówiły mi, że to twoje miejsce. Nie chciałem tego słuchać. Trzasnąłem pięściami w zakurzoną pokrywę instrumentu i zwiesiłem głowę, płacząc z wściekłości. Właśnie tam spałem tamtej nocy.

Obwiniam ciebie, że mnie zostawiłeś. Powiedziałem ci, żebyś został w szpitalu jeszcze chwilę, aż ta zabójcza ulewa osłabnie, ale ty nigdy mnie nie słuchałeś. Dlaczego ja? Normalny, poważny, nieszczęśliwy onkolog przywrócony do życia przez ciebie... beztroskiego, zbuntowanego diagnostę. Teraz wściekam się o wszystko. W zeszłym tygodniu, gdy kupowałem śniadanie w kafeterii, zostawiłem kawę na ladzie. Kiedy kasjerka podeszła, by mi ją oddać, spojrzałem jej z goryczą w oczy, aż zdałem sobie sprawę, że patrzę na nią, a nie na ciebie. Dlaczego ja?

Cuddy musiała także odciągać mnie od twojego grobu w czasie kilku moich przerw na lunch. Przyzwyczaiłem się, że przez cały czas wychodzę na dach, ale Cuddy powiedziała, że powinienem zrobić sobie przerwę od tego miejsca. Więc zacząłem jeść lunch obok ciebie. Kwiaty wokół twojego grobu zaczęły kwitnąć, ale ja nie widzę ich żywych kolorów. Mój gniew sprawia, że wszystko widzę na czerwono. Dlaczego musiałeś... odejść... kiedy? Właśnie stawałem się gotowy, by przyznać, że moje życie osiągnęło pełnię. Teraz czuję się, jakbym to ja cię zabił.

Jestem wściekły i trzęsą mi się ręce. To dlatego nie potrafię dziś już nic więcej napisać. Widzę przez nasze okno nieśmiałe zarysy świtu i myślę sobie, że oto nadszedł kolejny dzień, który sprawi, że będę jeszcze bardziej wściekły z powodu tego, co ci zrobiłem. Śpij swoim wiecznym snem, gdy ja popadam w szaleństwo.

Kochający cię mocniej z każdym przemijającym uderzeniem serca,

James

*********************************************************

Wszedłem do mojego gabinetu tego jasnego słonecznego poranka i jedyne, co byłem w stanie zrobić, to spuścić rolety i opaść na mój fotel. Zanim w ogóle zabrałem się za pokłady papierkowej roboty, weszła Cuddy. Wyglądała na zaniepokojoną. Wydawało mi się, że chce ze mną porozmawiać. Odwróciłem się od jej zmartwionej twarzy i spojrzałem na paczkę dokumentów, które zostały mi z poprzedniej nocy. Ale ona nie odeszła.

Odezwała się tonem kogoś, komu naprawdę zależy: - James. Proszę, weź dzień wolnego. Nie jesteś sobą. Twoi pacjenci... chociaż pracujesz lepiej niż kiedykolwiek, oni mogą pomyśleć, że stracili w tobie przyjaciela.

Podniosłem oczy. Kolejny raz gorycz mimowolnie zmąciła mój wzrok. Westchnąłem i chrząknąłem, zanim odezwałem się głosem, który powoli przestałem rozpoznawać: - Nic mi nie jest. Jestem tylko trochę... rozgniewany... ale nic mi nie jest.
Słowo "rozgniewany" miało ohydny smak, ale wypowiedziałem je tak spokojnie, jak umiałem.

Cuddy nadal nie zamierzała odejść. Usiadła na krześle, w którym on zawsze lubił siadać. Pochyliła się w moją stronę i odezwała się spokojnym głosem, a ja poczułem, że nie zasługuję na to, by go usłyszeć.
- Dlaczego jesteś taki rozgniewany, James?

Poczułem, że moje spojrzenie mięknie i westchnąłem, zanim podpowiedziałem: - Praca. Stresy. Pacjenci. To co zwykle.
Cuddy nie przyjęła tej odpowiedzi. Ku mojemu zdenerwowaniu, naciskała jeszcze bardziej:
- Czy to jedyne przyczyny twojego gniewu?

Nie mogłem znieść tego całego szturchania i popychania. Wybuchnąłem bez żadnej kontroli.
- Ponieważ myślę, że to ja zabiłem Gregory'ego i rzygać mi się chce od tego całego poczucia winy!
Szare oczy Cuddy rozszerzyły się i zobaczyłem zaskoczenie malujące się na całej jej twarzy. Zobaczyłem również, jak wstaje i mówi:
- Przykro mi, że tak się czujesz, James.
Ale zaraz po tym jak zobaczyłem, że wychodzi, nie widziałem już nic oprócz gniewu. Oślepiał mnie i uwierzyłem, że tym razem potrzebna mi pomoc z zewnątrz.

Kasinka

Jakie to piękne....
Te listy Jamesa do Grega są tak.... wzruszające... popłakałam się.
Richie wpadłam w melancholię przez ten fik. Chociaż jest smutny to jest tak śliczny... brak słów po prostu... brak słów.

evay

Kochający cię mocniej z każdym przemijającym uderzeniem serca
dzieki Bogu za to dzisiejsze Pogodno bo bym umarla z bolu

biedna Cuddy, w tych hilsonowych fikach zawsze jej sie obrywa...

Lolok

To jest takie przygnębiające

Biedny Jimmi sądzi że to przez niego.

Ale i tak lubię ten fik.

*Madziula*

cudowne....

Nemedy

A jak dla mnie wypadło zbyt sztuczne i zbyt patetyczne. Jakos nie czułam tego klimatu, nie czułam smutku Willsona. No bo jak tu czuc cokolwiem skoro fragment o łzach spadających na "błyszczącą szpitalną podłogę" wywołał u mnie napad głupawki. Kto zwraca uwage na to czy podłoga jest błyszcząca jeśli ukochana osoba umiera. Niestety przykro mi to stwierdzic, ale ten fanfik az błyszczy... od kiczu.

Lolok