My own mayhem episode [Z]

martuusia

aaaa! w takim momencie kończyć? "To idiotyczne." - mam nadzieję, że mówi o pomyse Shore'a na ślub House'a i Wilsona *zaciska kciuki*

więcej! *Hilsonki są głooodne fluffu!*

świetna praca, 333bulletproof!
weny!

333bulletproof

Dziękuję Wam!

I, niestety, fluffu będzie od tej pory coraz mniej *chowa się przed głodnymi Hilsonkami*
No coż, to naprawdę będzie... trochę idiotyczne

Nie wydaje mi się, żeby było prawdopodobne, w każdym razie

Oczywiście, dopiero kiedy przeczytałam to dziesiąty raz, zauważyłam idiotyczny błąd - w ciągu jednego dnia zagięłam im czasoprzestrzeń i po 28 listopada mieli od razu grudzień

Już poprawiłam ^^'

martuusia

28 listopada House może zaciągnąć Wilsona do łóżka - świat przestanie dla nich istnieć i gdy się ockną z szału namiętności będzie już grudzień

coolness

Jak dla mnie fluffu może być coraz mniej, możesz ich męczyć i dręczyć, byle by na końcu był happy end. Chociaż dzisiaj nawet zgodziłabym się na uśmiercenie któregoś z chłopaków. Jakby co to popadam w depresje...

Ogółem podobało mi się (nic nowego z resztą, prawda?

).
Ja chcę więcej!

333bulletproof

martuusia: Taak

To brzmi nieźle

jakastam: A może... będę ich męczyć i dręczyć i nie będzie happy endu?

Nie mam zamiaru nikogo zabijać!

Nie depresuj! A jak już, to mogę Ci pożyczyć swoją Otchłań *Otchłań macha*, jest przytulna i milutka. I płytka, szybko z niej wyjdziesz ^^

I tak znowu dużo więcej nie będzie, waham się między dwoma/trzema rozdziałami do końca.

coolness

Dlaczego nikogo nie zabijesz?

Ja dzisiaj się bym cieszyła z czyjeś śmierci...
Na mą depresję nic nie poradzisz. Zapamiętajcie: faceci to zło.
2, 3 rozdziały do końca? Nie, ja się nie zgadzam.
*protestuje*
20 albo 30!

333bulletproof

Zabijanie jest złe! Pamiętaj, że jestem dumną Strażniczką Łopaty

Ale w czymś, co się tworzy równolegle do MOME zrobię im trochę krzywdy, jeśli Cię to pocieszy

Ale gdybyśmy spotkały takiego faceta jak House, to chociaż byłby chamski, niemiły i nas ignorował, pewnie by nam to nie przeszkadzało

Nie, nie - żadne 30 rozdziałów

Ja nie jestem taka płodna jak Wy

Już mi się powoli pomysł wypala ;_;

Pino

Kolejny rozdział równie genialny jak poprzedni. Jak Ty to robisz?

Zacznę od tego, bo chyba jeszcze tym nie wspomniałam, że uwielbiam wszystkie 'gwiazdki', zdjęcia, piosenki i odnośniki... Wszystko to składa się na cały ten niepowtarzalny klimat

Cytowanie kwestii filmowcy, poetów, słynnych pisarzy często kończy się źle dla teksu. Wypada to pretensjonalnie, dziwnie i w ogóle - nijak. A u Ciebie? Wow. Wszystko idealnie pasuje. Hugh cytujący Wilde'a, Wilson Carrolla... Genialne. Przez 'My own...' zabrałam się za 'Alicję w Kranie czarów' (nawet nie spodziewałam się, że tyle z tej książki umknęło, kiedy czytałam ją w dzieciństwie) ^^

coolness

Pocieszyło, dziękuję.

Owszem, ale ma historia jest wielce skomplikowana. Przepadłam, bo spojrzałam w oczy tego, którego kochałam bardzo dawno temu... i się zastanawiam, czy nie rzucić w cholerę swojego chłopaka.
*idzie się wyrzyć zabijając House'a lub Wilsona*

My jeszcze nie napisałyśmy wszystkich^^
No to chociaż jeszcze 6? *prosi*

Kejti

panno bulletproof!
chyba zdajesz sobie sprawę, że to jest świetne?

poza 4 hameronkami, to jest mój narkotyk, moja nowokaina na szarą codzienność...

yeah! i nie będę wyliczać czym mnie tym razem ujęłaś, ale to jest naprawdę coś!
btw. mniemam, że podobało Ci się również 'Brokeback'?

Ha, zdaje mi się, że mamy podobne fascynacje ( a przynajmniej po części)...

zapomniałabym! nie kończ tego zbyt szybko.
no fuckin' way! nie to trwa i trwa... Przynajmniej do końca sesji

Lady Makbeth

Tym razem komentarz będzie wyjątkowo krótki, bo i nie mam siły na nic, no i po co znowu pisać te same pieśni pochwalne co wcześniej

Kochanie, chylę przed tobą głowę. Mnie z pewnością nie byłoby stać na taką dbałość o szczegóły. W sposób wybitnie cudowny przekazałaś te wszystkie niuanse, które tak delikatnie wplotłaś w opowieść. Sama powiem tylko, że przy okazji czytania przypisów wyszło, iż wszystko wyłapałam

No i właśnie; przypisy. Brawo za dokładność i przejrzystość

Vincent

Dobra nie powiem, że nie mam obiekcji co do umieszczania w fikach realnych postaci, bo tak jak wcześniej parę osób wspomniało też mam w tym względzie mieszane uczucia.

Jednakże coraz bardziej mi się to wszystko podoba

milea

czytając o zaparowanych szybach zawsze mam przed oczami podobną scenę z Titanica

a tak na poważnie - KOCHAM CIĘ ZA TEN FIK !!!

więcej więcej więcej !!!

Dziaga

I na to czekałam 333bulletproof

Kolejny rozdział cudo! Więcej pocałunków i śmiesznych scen!To mnie rozwaliło:

333bulletproof

Pino: Dziękuję *__* Ostatnio zastanawiałam się, czy to w ogóle możliwe, żeby oni mieli taką bazę cytatów w głowie

Ale możemy chyba uznać, że akurat te kilka zdarzyło im się znać ^^
A niedługo w kinach będzie [link widoczny dla zalogowanych] Tima Burtona! *__*

jakastam: Jeszcze sześć?

Chyba niee, sześć w ogóle :> (A ten chłopak, to chyba kwestia tego, czego bardziej byś chciała. Nie warto się oszukiwać, że wygodne sytuacje są zawsze lepsze. I taak, wiem, jestem beznadziejna w dawaniu takich rad ==)

Kejti: Dziękuuję! *_ * Taak, Brokeback zdecydowanie mi się podobało ^^ A od jakiegoś czasu szykuję się, żeby pożyczyć Złą noc, tylko czasu brak ;_;
Do końca sesji? Obawiam się, że jeśli cokolwiek będzie trwało, to tylko do jej rozpoczęcia

Potem nastąpi miesiąc martwej ciszy, kiedy będę próbowała się uczyć _^_

Lady Makbeth: Dziękuję! *_* I... brawo! ^^ To może dodatkowa zagadka: spróbuj zgadnąć, co Hugh zrobi na kolację

(Jeśli trafisz, wymyślę jakąś nagrodę ^^)
Czasem te "delikatne" niuanse zaczynają jako linki brutalnie wepchnięte w coś, co jeszcze do nich nie pasuje

Więc jestem bardzo zadowolona, że na koniec wychodzi zgrabnie ^^

Vincent: Witam ^^ Cieszę się, że kolejna osoba się do tego przekonała *__*
I dzięki za ten tytuł, w swoim szperaniu nie dotarłam tak daleko - ale teraz, kiedy już wiem że jest (w dodatku z taką zawartością :>), to kiedy tylko znajdę wolny czas na pewno się za to zabiorę ^^

milea: Ja też

Chociaż nie przyszło mi to do głowy, kiedy pisałam

Shame on me, mogłam im puścić Celine Dion

Ja kocham Cię (Was wszystkich!) za taki cudowne komentarze *_* Dziękuję!

Dziaga: A ja za pierwszym razem, właśnie w tym zdaniu które zacytowałaś, napisałam House zamiast Hugh

Coś tam musi być

Staram się rozgraniczać to kursywą, ale gdzieś mogła mi się zgubić :?
Yeah, Dexter będzie następny :> Muszę teraz odpocząć od myślenia

(Chciałam napisać, że tłumaczenie będzie relaksujące, ale jak przypominam sobie, ile czasu zajmują mi niektóre głupie zdania, to - znając siebie - jeszcze będę to przeklinać

)

Jesteście cudowni!

Dziękuję za wszystkie miłe słowa ^^

Lady Makbeth

Serio zabiłaś mnie

Eee, pomyślmy... omlet z kiełbaskami? Jajecznica na kiełbaskach? Kiełbaski i jajka na twardo?

Serio, aż taka dobra to ja nie jestem

Acha, no i oczywiście Burbon na popitkę

333bulletproof

*Jednoosobowa Komisja d.s. Przepisów Kulinarnych Hugh debatuje* Drodzy państwo, wynik poznamy w następnym odcinku

Agusss

333bulletproof

Nie no kocham ten fic!

Jak czytałam tę cześć to serce biło mi coraz szybciej! *_*
Tylko czemu przerwałaś?! Czemu oni są tacy głupi?! Sami siebie unieszczęśliwiają!!!
Ja chcę, aby przejrzeli na oczy!

Dobra! To chyba tyle

Bo ja nie potrafię komentować^^

Weny!

I to bardzo puszystej!

Richie117

333bulletproof

Agusss: Caacy komentarz, potrafisz

Dziękuję

Ale mój Wen nie jest puszysty, chyba nigdzie... Boję się sprawdzić

Richie: Oh! Rok wolnego na czytanie/pisanie fików *_* Zostałabym stracona dla świata

I ten, no... *macha deską nad korniczkami* ...one nie powinny się chować! One są kochane i są... SuperKorniczkami! *wyciąga z kieszeni mini-pelerynki z naszytym SK i rozdaje gromadce robali*

A mi naprawdę, naprawdę strasznie zależy na skończeniu czytania Gimme i mam nadzieję, że uda mi się w ten czwartek i wtedy mój komentarz będzie pewnie wielkości jednej części

Richie117

NiEtYkAlNa

333bulletproof genialne

sikam

*upadła na podłogę i nie może się podnieść*

*leży i kwiczy* super

właśnie przeczytałam pierwszą część

pozostałe zostawiłam sobie na jutro na deser

;p;p

333bulletproof

Richie:

NiEtYkAlNa

Świetnym, tort z polewą czekoladową i wisienkami, genialne, czekam na kolejną część i już doczekać się nie mogę *prosi o kolejny part*

333bulletproof

Zbliżamy się do finału.
Mistakes - if found, please return to the owner!

Episode 05

- To idiotyczne – zaczął, zamiast powitania.
- Hugh. Jestem teraz zajęty, odpisuję na maila Davidowi – mruknął Robert. Jego głos drżał lekko, ale Hugh nie zwrócił na to uwagi.
- Daj spokój, odpowiadasz na pół-pytania. Wszystko będzie brzmieć bez sensu i wyjdziesz na kompletnego kretyna, jeśli to pójdzie do druku.
- Nie mam pojęcia, o co ci chodzi. Pierwsze pytanie: o czym myślisz?
- …kiedy mówię „seksowny”.
- Oh. Oh, pieprzony drań.
- Taak. Pieprzony drań. Kup po drodze wino, chyba nie damy rady odpowiedzieć na trzeźwo.

Robert przyjechał godzinę później, z trzema butelkami wina i papierową torbą z bajglami. Widząc pytający wzrok Hugh, wyjaśnił:
- Nie jadłem kolacji. Wydrukowałeś pytania? – dodał, stawiając pakunek na stoliku. Hugh milcząco pokiwał głową i podał mu kilka luźnych kartek. Usiadł na kanapie obok Roberta, zachowując bezpieczny dystans, i sięgnął po korkociąg. Otworzył półsłodkie, czerwone wino i ignorując przygotowane wcześniej kieliszki, napił się prosto z butelki.
- Myślisz, że dobrze je dopasowałeś? Niektóre brzmią… dziwnie – powiedział Robert, wyciągając dłoń po butelkę.
- Nie wiem. Kilka jest oczywistych, ale te, które zostały… Mamy chyba kilka możliwości. Wybrałem najłatwiejsze – mruknął. Mógłby otworzyć drugie wino, ale dzielenie się butelką z Robertem sprawiało mu jakąś niezdrową przyjemność. Odrzucił od siebie coraz bardziej natarczywe myśli o innych rzeczach, którymi mógłby się z nim podzielić i uruchomił cyfrowy dyktafon. Wziął głęboki oddech i przeczytał pierwsze, złożone z dwóch części, pytanie.

O czym myślisz? …kiedy mówię „seksowny”?

- Myślę o butelce wina – rzucił bez zastanowienia Robert, odpowiadając na pierwszą część.
- Mówię „seksowny”, kiedy ktoś wygląda tak, jakby prosił się, żeby go przelecieć – dodał Hugh, nieświadomie używając męskiego zaimka. Robert zaczerwienił się i odwrócił wzrok. – O czym myślisz, kiedy mówię „seksowny”? – powtórzył pytanie. Kiedy milczenie przeciągało się, Hugh nachylił się w stronę przyjaciela i, unosząc dłonią jego brodę, zmusił Roberta, żeby na niego spojrzał.
- Seksowny – wyszeptał.
- Myślę o urywanym oddechu, o pieprzeniu się, o prześcieradle gniecionym w zaciśniętej pięści i o błękicie – odpowiedział na jednym oddechu Robert. – Cholera.
- To nie brzmi zbyt dobrze – mruknął Hugh, odsuwając się i wyłączając dyktafon. – Możemy udać, że nie odkryliśmy jego sztuczki i wciąż odpowiedzieć osobno.
- Nie. W porządku – rzucił szybko Robert, dając mu gestem znak, żeby z powrotem włączył nagrywanie. – Potem wytniemy nieodpowiedni fragment. Czytaj następne.

Jeśli straciłbyś kogoś bliskiego, to… o czym nigdy nie zapomnisz?

Robert zmarszczył brwi.
- Nie jestem pewien, czy to pasuje… Nigdy nie zapomnę o tym, jak mając siedem lat, pierwszy raz widziałem cyrk. Hugh?
- Głupie pytanie – mruknął mężczyzna w odpowiedzi. – Hej, miałem zrobić omlet*. Zostaw te bajgle na śniadanie, a ja…
- Hugh!
Ale Laurie już wstawał, z jakąś zaciętą pewnością siebie, nie patrząc na Roberta. Wziął ze sobą dyktafon i nową butelkę wina; która była już otwarta, kiedy Robert przyszedł do kuchni kilka minut później.
- Pokrój to – rzucił Hugh, kładąc na stole warzywa. Wyjął z szafki patelnię. Rozgrzewał olej, kiedy nagle rzeczy zaczęły tracić ostrość. Cholera, zachowuję się jak sentymentalny idiota, pomyślał. Mrugając nerwowo, odwrócił się w stronę przyjaciela i dopiero wtedy poczuł ostry zapach cebuli.
Świetnie, dziękuję.
Nieokreślonym ruchem wskazał na cebulę, a potem na swoje oczy. Zagryzając usta, sięgnął po papierowy ręcznik stojący na sąsiednim blacie.
- Hej – mruknął miękko Robert. Podszedł do Hugh i, stojąc całkiem blisko, wyszeptał łamiącym się głosem:
- Nie stracisz mnie.
Hugh parsknął niedowierzająco.
- Oczywiście, że stracę. Bo ty musisz stracić mnie, jak najszybciej – rzucił szorstko. A potem pochylił się i pocałował go, zachłannie i trochę rozpaczliwie. – Tego nie zapomnę – dodał, pomiędzy kolejnymi pocałunkami. Westchnął, kiedy Robert przysunął się bliżej. To wino uderzyło mu do głowy czy ta bliskość?

- Nie zapomnę, jakie to uczucie. Mieć ciebie – ostatnie słowo niemal jęknął, kiedy poczuł, jak Robert napiera na niego całym ciałem. Resztki wątpliwości odbijały się echem w jego głowie, ale to, co czuł był zdecydowanie głośniejsze.
Było niecierpliwymi palcami Roberta na jego skórze i, oh, było zdecydowanie stereo.

Gdybyś miał poprosić o jakiś prezent na gwiazdkę… co podarowałbyś Hugh z okazji świąt?

- Chcę – powiedział drżącym głosem Robert, odsuwając się odrobinę. Hugh zamarł z otwartymi ustami, jego klatka unosiła się w rytmie przyspieszonego oddechu, a Robert…
- Jezu – jęknął Hugh, kiedy Robert opadł na kolana naprzeciwko niego.

Gdybyś był wolny od konsekwencji… czym jest dla ciebie szczęście?*

- Tylko ty – westchnął Hugh.
Poczuł, jak Robert rozpina mu spodnie. Oparty o blat, odchylił głowę do tyłu i zmrużył oczy.

Gdybyś był wolny od konsekwencji…

Dyktafon odezwał się suchym, bezlitosnym trzaskiem wśród ich przyspieszonych oddechów. Koniec pamięci, mrugała czerwona dioda.
- Przestań – powiedział cicho Hugh, patrząc nieprzytomnym wzrokiem na mężczyznę pomiędzy swoimi nogami. – Przestań! – krzyknął rozpaczliwie i odsunął zaskoczonego Roberta.
Ukrył twarz w dłoniach, chociaż jego oczy pozostawały niepokojąco suche. Nie wiedział co powiedzieć - nie wiedział, czy istnieje coś, co mógłby powiedzieć. Żałował, że jego pamięć nie może skończyć się tu i teraz. Był przekonany, że każdy następny dzień, każda noc, będą gorsze.
- Hugh – mruknął Robert.
- Nie umiem teraz z tobą rozmawiać. Nie chcę.
- Nie umiesz rozmawiać z samym sobą – westchnął Robert, podnosząc się z podłogi i wychodząc z kuchni. Po kilku minutach Hugh usłyszał cichy trzask zamykanych drzwi.
Laurie sięgnął po dyktafon i przewinął fragment nagrania. Włączył ponownie czerwony przycisk i, uśmiechając się gorzko, warknął:
- Nie autoryzuję ani słowa, które powiedziałem. Pieprz się, David – dodał i wyłączył urządzenie. Wrzucił je do przygotowanej wcześnie ochronnej koperty i zaadresował nierównym pismem, trzęsącymi się dłońmi.

***

Następnego dnia rano (koszmarny ból głowy, puste butelki po winie i trzy dni do odprawy jego samolotu) Hugh obudził nieznany dzwonek telefonu. Melodia stylizowana na stary rock ‘n roll, z dziwnie znajomym tekstem…* Laurie wyszedł do kuchni, gdzie pośród porzuconych wczoraj misek i pokrojonych warzyw leżała komórka Roberta. Patrzył na nią chwilę, a potem wyłączył budzik. Już chciał odłożyć telefon, kiedy przypomniał sobie o skasowanej, nocnej wiadomości. Otworzył folder Wysłane i odszukał odpowiednią datę.

DO: Hugh
00:29 AM, 28.11
Należymy do siebie. Kurwa, nie możesz mnie mieć, ani ja Ciebie - ale należymy tylko do siebie.
Teoria może być polem bitwy dla Twojego umysłu.*

Hugh wciągnął ze świstem powietrze. Zawahał się chwilę, a potem ponownie wysłał do siebie wiadomość. Usunął resztę smsów i wykasował swój numer z listy kontaktów Roberta. Miał nadzieję, że chociaż kilka dni zajmie mu, zanim go odzyska. To było dziecinne rozwiązanie, ale teraz nie było go stać na nic lepszego. Im mniej związanych z nim wspomnień będzie miał Robert, tym będzie mu łatwiej.
Jego podświadomość wdzięcznie zignorowała fakt, że on sam zbiera te fragmenty życia, jakby miało od nich zależeć jego zdrowie psychiczne.

***

Odwiózł telefon tego samego dnia. Właściwie, podrzucił byłoby lepszym słowem: zadzwonił do drzwi, a kiedy Robert je otworzył, mruknął krótkie „zapomniałeś” i wcisnął zdumionemu przyjacielowi telefon w ręce – a potem bez słowa odszedł, nie oglądając się za siebie. Robert nie pobiegł za nim, nie zawołał go, nawet nie drgnął. Stał bez ruchu przez następne pięć minut, wsłuchując się w echo silnika, wciąż brzmiące w jego głowie.

Za półtorej godziny będzie przeklinał Hugh i wykasowany numer, wyrzuci komórkę do śmieci (ale po dziesięciu minutach nerwowo ją wyjmie, bo może Hugh wciąż ma JEGO numer) i prawie pokłóci się z Gabriellą.
Za półtorej godziny będzie wściekły, ale na razie jeszcze nic tego nie zapowiadało.

Robert westchnął, a pojedynczy płatek śniegu spadł z nieba. Za nim spadło kolejne dziesięć tysięcy, każdy – jedyny w swoim rodzaju.

***

Wieczorem, dwudziestego trzeciego grudnia, port lotniczy Los Angeles* był pełny. Zbliżała się ósma, ochroniarze patrolowali terminale z psami wyszkolonymi do znajdowania narkotyków – gdyby ktoś chciał przywieźć w prezencie pod choinkę amfetaminę, zamiast kolejnej, nudnej pary skarpetek.
Swoją drogą, to z pewnością obniżyłoby procent nieudanych małżeństw, pomyślał Hugh. Siedział w holu terminalu Toma Bradley’a, przypisanego British Airways. Do odprawy została jeszcze ponad godzina, ale Hugh nie mógł dłużej wytrzymać zamknięty w domu. Wydawało mu się, że wszystkie pokoje pachną Robertem – co musiało być głupim wymysłem jego wyobraźni, to niemożliwe.
Zastanawiał się, co poczuje, kiedy pocałuje żonę. Czy coś poczuje. Obawiał się, że wspomnienia tego, co robił z Robertem – i fantazje o tym, co prawie zrobili – będą jak cholerne pociski dum-dum.*
Czy będzie potrafił kochać się z własną żoną, nie myśląc jednocześnie o nim?
Wcale nie był pewny, czy chce wrócić do domu na te święta.
Do rzeczywistości przywołał go denerwujący sygnał komunikatu, przerywający trzecią zwrotkę Let it snow:

Przepraszamy, ale w związku z dużą burzą śnieżną, nadciągającą od strony wschodniego wybrzeża, wszystkie loty zostają zawieszone do odwołania. Prosimy o zachowanie cierpliwości, osoby z małymi dziećmi mogą zgłosić się do ochrony, w celu uzyskania…

Przestał słuchać.
Ktoś na górze musi mieć niezłe poczucie humoru, pomyślał, kiedy operator z powrotem włączył Franka Sinatrę*.
Hugh był jedyną osobą w kilkusetnym tłumie, która się uśmiechała.

CDN

GWIAZDKI:

*Omlet z kiełbaskami – na pytanie o ulubione jedzenie, w którymś z wywiadów Hugh odpowiada „kiełbaski”. Oto przepis na kiełbaskowy omlet: [link widoczny dla zalogowanych]

*Czym jest dla ciebie szczęście? – pytanie kilkakrotnie powtarzające się w filmie Vanilla Sky. TRAILER
Wikipedia mówi, że to thriller – ja mówię, że to filmowy oniryzm.

*Melodia stylizowana na stary rock ‘n roll, z dziwnie znajomym tekstem… - „Hot ‘n Cold”, cover niemieckiej grupy The Baseballs. Wykonują znane przeboje pop w stylu rockabilly.
TELEDYSK

*Teoria może być polem bitwy dla Twojego umysłu – (ang. A theory is a battlefield in your mind)
Parafraza cytatu z książki [link widoczny dla zalogowanych] H. Murakamiego.

*Port lotniczy Los Angeles - największy na zachodnim wybrzeżu USA. Samoloty British Airways (lądujące w Londynie, na swoim macierzystym lotnisku, Heathrow) są podstawiane na terminal Tom Bradley International.

*Pociski dum-dum – znowu parafraza; tym razem z książki Bo to w miłości jest najstraszniejsze, N. Mueller.
Zbudowany z 498 ponumerowanych fragmentów opis homoseksualnej relacji dwóch kobiet; akcja dzieje się w Paryżu i Zurychu lat 90. Wykorzystany fragment:

54.
Pociski dum-dum są to naboje ze ściętymi wierzchołkami. Na skórze pozostawiają małe, ledwo widoczne dziurki. Ale gdy tylko natrafią na opór, zaczynają kręcić się w kółko i wyszarpują straszliwe rany. Wspomnienia są jak pociski dum-dum.

*Let it snow, Frank Sinatra - http://www.youtube.com/watch?v=aQzlJRjXSGY