"Na zawsze Twój, Greg" [M]

Eriss · Wysłany: Wto 20:56, 31 Mar 2009 Temat postu: "Na zawsze Twój, Greg" [M]

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Eriss

Po prawie roku przerwy podczas bezsennej nocy naszedł mnie hilsonowy wen i oto efekt

Przepraszam z góry za wszelkie błędy itepe, starałam się by wszystko było okej, więc proszę mnie nie bić i nie krzyczeć *prosi*
Specjalnie podziękowania dla Nisi, Saph i Any

Był późny wiosenny wieczór. Delikatny wiatr muskał rodzące się do życia liście, przerzucał strony gazet i roznosił ulotki po ulicach. Przyroda powoli układała się do snu.
Za to James Wilson siedział zasypany dokumentami w swoim gabinecie. Właściwie, próbował ogarnąć panujący wokół niego nieład. Kilka godzin nie było go w pracy, a już pielęgniarki i urzędnicy szpitala zmienili perfekcyjnie uporządkowane biurko onkologa w papierowy Mount Everest z wysokim zagrożeniem lawinowym. Wilson zaklął cicho gdy kolejna teczka zsunęła się na podłogę. Po kilkudziesięciu minutach zmagania się z wszechobecnym chaosem, James trafił na coś co zdecydowanie nie przypominało dotychczasowych śmieci, znaczy, dokumentów.
Różowa koperta z wielkim serduszkiem.
Wilson delikatnie wziął ją do ręki, jakby zaraz miała wybuchnąć. Obejrzał ją dokładnie, jednak nie znalazł na niej żadnej informacji. Po chwili wahania i usilnych próbach odgadnięcia nadawcy, onkolog poddał się i otworzył kopertę.
List.
Na różowej papeterii ze szczeniaczkami.
"Drogi Jimmy,
Piszę do Ciebie, bo..."
Chwila, to pismo... House?!
James zamrugał kilka razy i przeniósł wzrok od razu do podpisu.
"Na zawsze Twój,
Greg"
Ponownie zamrugał.
- Na zawsze Twój? - szepnął, po czym wrócił do początku listu.
"Piszę do Ciebie, bo tego co czuję nie umiem Ci wprost powiedzieć. Boję się, że mnie wyśmiejesz, że uznasz mnie za dziwaka, ale muszę Ci to wyznać. Nie mogę dłużej tak żyć. Jimmy, kocham Cię!
Na zawsze Twój,
Greg"
Wilsonowi zaschło w gardle, ręce zaczęły mu się trząść. Był spocony jak po maratonie. Ogółem wyglądał jakby zaraz miał zemdleć.
- Myśl James, myśl - wymruczał do siebie. - Spokojnie. Myśl.
Jednak jego mózg przestał działać logicznie i racjonalnie, całą władzę przejęło spontaniczne i żyjące chwilą serce.
Narzucił na siebie płaszcz i szybkim krokiem wyszedł z gabinetu.
Winda. Jezu, ile można czekać na windę? Ile może trwać jazda kilka pięter w dół?
Dla Wilsona była to wieczność. Chciał już znaleźć się blisko House'a. Chciał mu powiedzieć, że rozumie, że...
Winda w końcu dotarła do parteru, a onkolog wybiegł ze szpitala.

Na dworze zaczęło mżyć, a lekki wietrzyk zmienił się w zimny, przeszywający wiatr. Na szpitalnym parkingu nie było żywej duszy.

Gdy James wreszcie wsiadł do samochodu, rozsądek zdołał zagłuszyć na chwilę serce.
To jest House, twój najlepszy przyjaciel. I wystarczająco trudne jest dla ciebie bycie tym przyjacielem. Tolerowanie jego docinków, złośliwości, braku empatii i faktu, że jest on po prostu ostatnim dupkiem. Czy jest możliwe bycie z kimś takim jak House w poważnym i szczęśliwym związku? Zresztą, przecież to facet, a tobie nigdy nie przyszło do głowy być z facetem... Oprócz bycia z Housem oczywiście. No, a House właśnie... Podobno przed Stacy był w związku z facetem, ale skąd wiesz, że to nie było tylko jego głupie gadanie, a nie prawda?

Wilson zaczął wątpić, jednak dla serca wszystkie te argumenty były niczym i w głowie Jamesa rozległo się:
Przestań myśleć, jedź do cholery!
Tak też zrobił.
I nie zawahał się już więcej.
Zapukał spokojnie do drzwi diagnosty, układając sobie w głowie plany na przyszłość. Ich wspólną przyszłość.
- Och, Jimmy. - House otworzył drzwi ubrany jedynie w t-shirta i bokserki. Na jego twarzy malowało się zdziwienie. - Nie spodziewałem się, że wpadniesz.
Wilson wszedł do mieszkania przyjaciela. Wszystko co chciał mu powiedzieć nagle wyparowało.
- Tego no... - zaczął, gdy Greg stanął na przeciw niego. - Znalazłem to w moich papierach. - Wyjął z płaszcza nieco pogniecioną pod wpływem emocji kopertę.
- O jej! - pisnął House.
James zmrużył oczy. Z jego przyjacielem było zdecydowanie coś nie tak.
- Brałeś coś?
- Ja? - House otworzył szeroko oczy. - Nie. Po prostu jestem przejęty. - Wziął głęboki oddech, po czym dodał - I co o tym myślisz?
- Wiesz... Znaczy, ja... Nie spodziewałem się tego i... House?
Diagnosta buchnął śmiechem.
- Wiedziałem, że się nabierzesz!
- Nabiorę? House?!
- Prima Aprilis? - Greg padł na kanapę próbując opanować oddech. - Gdybyś widział swoją minę! To było piękne!
- Chwila... - Wilson spojrzał na niego z wyrzutem. - To wszystko był żart?
- Jasne.
- Kłamstwo?
- Oczywiście.
- Czyli cię nie obchodzę?
- T... Co? Nie! - House przestał się śmiać i popatrzył na rozżalonego onkologa. - Jesteś przecież moim przyjacielem.
Młodszy lekarz nie odpowiedział. Z zaciśniętymi ustami gapił się w podłogę.
- Jimmy? - Diagnosta zauważył jak po policzku Wilsona spływa pojedyncza łza. - No weź przestań. Przecież nie jesteś zainteresowany facetami, jesteś totalny pies na baby.
- Jasne - burknął onkolog. - To ja już pójdę.
House mimo bólu w nodze poderwał się z kanapy i zagrodził drogę przyjacielowi.
- To co chciałeś zrobić, gdyby to jednak nie był kawał?
Wilson stał w bezruchu wpatrując się w drzwi. Czuł jak przyspiesza mu oddech, jak rumieniec zalewa jego twarz.
- Jimmy? - Zaniepokojony House przełknął ślinę, po czym niepewnie dotknął ramienia przyjaciela, który momentalnie odwrócił się i spojrzał prosto w niebieskie oczy diagnosty.
Na ten widok serce znów przejęło władzę ponad rozpaczliwie krzyczącym rozsądkiem.
Jego usta spotkały usta Grega.
Pocałował go.
Trwało to kilka krótkich sekund, ale tak, zrobił to.
- To chciałem zrobić - szepnął Wilson.
Drżący House zrobił krok w tył, patrząc na drugiego mężczyznę z mieszanką zdziwienia, wstydu i... tęsknoty?
- O Boże - jęknął Greg. - Dobrze, że nie wysłałem takiego liściku do Foremana.
Wilson mimo woli zaśmiał się słabo.
- Dobranoc, House - powiedział cicho i skierował się do drzwi.
- Dobranoc?! - Gwałtowne pytanie diagnosty powstrzymało onkologa przed naciśnięciem klamki. Z niepokojem spojrzał na przyjaciela. - Teraz to ty sobie żartujesz. - Ku uldze Jamesa, House się uśmiechał. Szczerze uśmiechał. - Jeśli myślisz, że teraz będę w stanie zasnąć to się grubo mylisz.
- Więc... co mam zrobić? - spytał niepewnie Wilson.
- To twoja wina. Będziesz musiał mnie teraz utulić do snu.

the end.

Nisia · Wysłany: Wto 22:42, 31 Mar 2009 Temat postu:

Ok
*pierwsza, pierwsza, jak dziecię z Onetu*

Uśmiałam się. Wzruszyłam.

No i jeszcze sobie wyobrażałam jak Greg wypisuje tę kartkę

Super, super, I want more!

motylek · Wysłany: Wto 22:50, 31 Mar 2009 Temat postu:

dobre ,

eletariel · Wysłany: Wto 23:07, 31 Mar 2009 Temat postu:

Pierwsza moja myśl: WTF?! ("Różowa koperta z wielkim serduszkiem")
Druga: OMG! ("Twój"?)
Trzecia: A łeeee! ("Wiedziałem, że się nabierzesz!")
Czwarta: Jeppi! ("- To twoja wina. Będziesz musiał mnie teraz utulić do snu. )

Este

Świetny ficzek

Oby wen nachodził cię częściej.

Różowa koperta z serduchem, różowa papeteria ze szczeniaczkami

Czy Wilson z przepracowania już całkiem zgłupiał i nie domyślił się, że to żart? Choć z drugiej strony, w wykonaniu House'a nigdy nie wiadomo co jest żartem, a co prawdą.

Lady Makbeth

Cudnie! Coś długo tu nic nie komentowałam, więc nadrabianie zacznę od ciebie

Katty B.

Całkiem przyjemny kawałek tekstu. Jko nabijająca się - również z przesadnie podniosłego stylu niektórych fików - miniaturka broni się doskonale. Zauważyłam kilka braków przecinków oraz:

Sovereign. ;)

jak mogłaś zrobic z Wilsona geja:( a tak poza tym - świetne! xd

Pino

mysle-szerzej

co tu dużo mówić

piękne to po prostu było i tyle

krótki treściwy zajeczadowy fik.. wszystkiego w sam raz

baaardzo mi się podoba.. weny życzę tobie i sobie(żebym mogła sobie twoje twory poczytać

)