Największa pomyłka świata.

Any

A jednak jestem

Nie mogłam wytrzymać bez wrzucenia tej części.
Miłego czytania.

część 3

Gdy się obudził, było już ciemno. Zarejestrował, że Wilson nadal nie wrócił.
Może zatrzymała go jakaś wyjątkowo ładna siostra pacjentki – nie chciał przyznać, nawet przed samym sobą, jak bardzo ta myśl go zaniepokoiła. Bał się, że może stracić Wilsona. Gdyby taka sytuacja wydarzyła się w jakikolwiek inny dzień, nawet nie zwróciłby na nią uwagi. Ale to niemożliwe, żeby Wilson, który do tej pory świętował dziś ich pierwszego spotkania na uniwersytecie, zapomniał o jego urodzinach. Chyba że wydarzyło się coś aż tak ważnego, że nie miał czasu pomyśleć o osobie, którą podobno kochał…

House powlókł się do sypialni, planując nieodzywanie się do przyjaciela co najmniej przez miesiąc, chyba że znajdzie naprawdę dobre alibi – np. dżuma, na którą zachorowała jego matka
Rozejrzał się za swoją wieczorną porcją Vicodinu i dostrzegł na łóżku pomarańczową fiolkę. W środku nie było jednak tabletek, tylko niewielka kartka papieru. House wszędzie rozpoznałby ten charakter pisma.

Wybacz, ale nie mogłem się powstrzymać. Co sobie o mnie myślałeś, sądząc, że nie pamiętam o Twoich urodzinach? Zakładam, że nic, co dałoby się ujawnić bez cenzury.
Na życzenia przyjdzie jeszcze czas. Teraz pora na moja odpowiedź na Twoje pytanie. Pytanie, które na pewno pamiętasz.
Kim moim zdaniem jesteś?
Jesteś kimś, kto nie powinien istnieć. Największą pomyłką świata.
Kimś tak pełnym sprzeczności, że aż nierealnym.
Genialny lekarz. Sprytny, inteligentny. Potrafiący bez mrugnięcia okiem ryzykować życiem pacjenta po to, by to życie ocalić. To pasuje. Ale zaraz pojawia się chamstwo, przekonanie o własnej wyższości, czasem nawet bezduszność. To już nie współgra.
Umiesz kochać, a jednocześnie niesamowicie ranisz osoby, które najwięcej dla Ciebie znaczą. Sam kiedyś stwierdziłeś, że badasz, na jak dużo możesz sobie u każdego pozwolić.
Potrafisz prosto z mostu powiedzieć komuś, że jest idiotą, a chwilę później grać na pianinie tak, że nikt nie rozpoznałby w Tobie tej osoby sprzed minuty.
Jaki jesteś naprawdę? Tylko Ty to wiesz, House.
W pewnym stopniu i ja Cię poznałem. Chciałem oddzielić swoją opinię o Tobie od tego, co czuję, ale nie umiałem. To, kim dla mnie jesteś, ma wielki wpływ na tę opinię. Powiem krótko. Jesteś człowiekiem, którego osobowość na tyle mną zawładnęła, że nie widzę świata poza nim. Codziennie odkrywam w Tobie kogoś nowego. I codziennie coraz bardziej mnie zadziwiasz… i coraz bardziej mi na Tobie zależy.
I jeszcze życzenia.
Życzę Ci, byś tam najgłębiej nigdy się nie zmienił. Bo to Twoja osobowość daje Ci szczęście.
Teraz możesz zajrzeć pod łóżko. Mam nadzieję, że spodoba Ci się prezent, wybacz, że tak banalny, ale nie miałem innego pomysłu.

House przerwał czytanie, schylił się i wyciągnął spod łóżka ładnie opakowanego laptopa. Nie marzył o tym jakoś szczególnie, ale cóż… przynajmniej nie był to własnoręcznie wykonany przez Wilsona wełniany sweter…
Wrócił do listu.
Wiem, że nie jesteś zachwycony… naprawdę nie wiedziałem, co może Cię ucieszyć… oprócz, oczywiście, tego listu. Ale gdybym dał Ci na urodziny tylko kartkę papieru, wypominałbyś mi to przy każdej okazji przy jak największym gronie słuchaczy.
A teraz możesz już otworzyć wejściowe drzwi i mnie obudzić, bo pewnie jest już późno, a nie chciałem być przy tym, gdy to znajdujesz i czytasz. Poza tym, uwielbiam trzymać Cię w niepewności. James.”

House uśmiechnął się. Czy wreszcie otrzymał prawdę? Nie wiedział tego. Dostał jednak coś ważniejszego – kolejny dowód uczucia Wilsona, a na tym zależało mu najbardziej. Lubił to poczucie bezpieczeństwa, gdy ktoś, odwzajemniał jego kochanie i nie bał się o tym mówić. Wtedy czuł się akceptowany.
Wiedział, że pełna akceptacja to duży wymóg z jego strony. Znał się. Był świadomy, że rzadko kto z nim wytrzyma. Ale jego zachowanie było swoistym filtrem. Filtrował świat na tych, którzy są warci znajomości i tych, którzy tej próby nie przeszli. Wilson jak na razie spisywał się doskonale. I House był szczęśliwy. Wiedział, że zawsze może liczyć na osobę, której powierzył swoje życie. Coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że Wilson go nie skrzywdzi.
Przeciągnął się, wyszedł na korytarz i otworzył wejściowe drzwi. Faktyczni, na wycieraczce, oparty o framugę, drzemał skulony James. House przez chwilę patrzył w milczeniu na tę twarz, twarz człowieka, którego kochał, jak nigdy nikogo.
Potem grzmotnął przyjaciela laską w kolano.
- Co u diab… A, to ty – Wilson wstał z pewnym trudem, przetarł oczy, po czym spojrzał na House’a. – Co słychać?
- Jak zawsze wszystko śpiewająco, czego nie można powiedzieć o tobie… ty kretynie - dodał, patrząc z politowaniem na potargane włosy i wygnieciony garnitur onkologa.
Wilson nieprzytomnie wszedł do mieszkania i nie przebierając się, walnął się w pościel.
- Twoje szczęście, że nie śmierdzisz, inaczej bym cię oblał zimną wodą, a potem kazał iść się wykąpać.
- Mhm…a jak ci minęły urodziny? – wymruczał Wilson.
- Popłakałem sobie nad czterema listami, potem pośmiałem się nad piątym, wreszcie oddałem do komisu jakiegoś starego laptopa.
- Tak myślałem. A wiesz… tak mi przyszło do głowy, że nie złożyłem ci odpowiednio życzeń, ale dziś nie mam na to siły, jestem cały połamany.
- Nadrobisz to jutro wieczorem – we wzroku House’a odmalowała się ledwie dostrzegalna czułość. Siedział na tej wycieraczce z własnej głupoty, ale chciał mi w ten sposób pokazać, że jestem dla niego ważny. I chyba nie chciał być przy tym, jak czytam te wszystkie listy. Jak zawsze dyskretny.
- W porządku. Dobranoc, House.
- Dobranoc, Wilson.
Ich tradycyjne pożegnanie mówiło o jednym – że nieważne, co by się działo, pewne aspekty w ich relacjach są te same od kilkunastu lat i nigdy się nie zmienią. Ta dwójka pozostanie najlepszymi przyjaciółmi aż po wsze czasy…

the end.

Holly

Schevo

Ehh, a kiedy będzie ta część? Bo ja na nią czeeekam

)

Any

Hmm...chyba już jest ^^

Schevo

No właśnie zauważyłam, że jest ^^

I powiem tak... Gdybym miała cytować najlepsze część to musiałabym skopiować cały tekst. Więc może lepiej nie będę tego robić ^^

Wilson to... Wilson. No, bo tylko on mógłby spać przed drzwiami wejściowymi z miłości do Hałsa ^^ Chociaż, znów to podkreślę, jestem Huddzinką to ten fik bardzo mi się podobał. Na pewno za jakiś czas do niego wrócę

Nawet nie wiem co napisać. Po prostu świetny styl i świetny pomysł.

ceone

CU-DO-WNE !!!!!!

Any

Dziękuję

Poziomka

OCH! Przeurocze!
I Jimmy śpiący na wycieraczce.

To takie... Wilsonowe.

marengo

Mnie się podobało

Ja bym wolała wełniany sweter

. To znaczy, ja bym wolała dostać od Wilsona sweter i nosiłabym go z dumą

Ale cóż, House nie potrafiłby docenić tego należycie.

Any

Gora

Piękne

Bardzo podobał mi się pomysł z listami. Był oryginalny a poza tym... to naprawdę byłby dobry prezent dla House'a.
Treść listów Cuddy i Cameron nie pasowała mi. Cuddy widzę odrobinę inaczej a Cameron... Ona bardzo się zmieniła przez te wszystkie sezony. To by pasowało do Cameron z pierwszego i drugiego sezonu, ale już na pewno nie do tej z trzeciego i dalej. Czyli do tej, którą naprawdę polubiłam.
List Formana. Krótki, zwięzły i... prawdopodobny. Nie mam nic do dodania.

Za to list Chase'a... On był idealny. Taki jaki powinien być. Chase naprawdę lubi i szanuje House'a. I zarazem on mógł dostrzec to, z jakiego powodu House jest dupkiem. Bo on też został skrzywdzony.
No i list Wilsona. Tak... największa pomyłka. Ale ja też kocham tą pomyłkę. I myślę, że gdybym kiedyś spotkała takiego człowieka jak on to nie mogłabym się od niego oderwać. W końcu ma się te masochistyczne skłonności

I w sumie nigdy nie wierzyłam w łatwą przyjaźń.
Dodam jeszcze, że Jimmy śpiący na klatce... To było słodkie.

Pozdrawiam
g

Any

Przede wszystkim - bardzo się cieszę, że Ci się podobało.

aaandziaa

Taak, Wilson śpiący na klatce jest taki... Wilsonowaty

A reszta jest świetna

I wcale nie jest drętwo!

Any

Fajnie, że tak uważasz.

Gora

Magann78 · Gość

To bardzo sympatyczny fik.
Wcale nie drętwy, bardzo udany. Krótki, konkretny, zwięzły, słodki, ale bez lukru.
Gratuluję.

Any

I'm glad you like it.

Thx.

Sandra

Musze przyznac ze to jest cudne

Na prawdę. Te wszystkie listy a przedewsztystkim list Wilsona byly takie... prawdziwe. Szkoda tylko, ze House znowu okazl sie byc soba i nie powiedzial tego co na prawde czuje

Cudna :D

Te listy powalają na kolana, najlepszy ten od Cameron (chciałabym zobaczyć jej minę, kiedy się dowiedziała, że Hałs to gej) i "czarnego rasisty". Fik wcale nie jest drętwy, za to świetnie się go czyta.