Realizations [T]

jlk

Zrobiłam sobie przerwę w tłumaczeniu wielkiego angst-fika (spodziewajcie się pierwszego rozdziału w ciągu najbliższych 15 lat

) i wzięłam się za najnowszy tekst Alternatealto (chyba wreszcie w coś łagodniejszego niż NC-17

). Fik jest dość specyficzny, starałam się zachować tę specyficzność, chociaż sama nie potrafię teraz ocenić, czy mi się udało. No cóż, enjoy

Oczywiście, porządna krytyka i wytykanie błędów mile widziane.
[link widoczny dla zalogowanych] (uwielbiam, kiedy złyzłyzły canon (btw fik zawiera małe spoilery do finału szóstego sezonu) jest tak zgrabnie interpretowany

)

Kategoria: love

Zweryfikowane przez jlk

W razie konieczności wybierania między tym, czego się potrzebuje i tym, czego się pragnie, większość osób wybrałaby pewnie to drugie.

Jest już późny wieczór i w danej chwili obaj znajdują się w gabinecie Wilsona. House miał dzisiaj pacjentkę z pełnym repertuarem dziwnych i przeczących samym sobie symptomów, którą zdiagnozowałby o wiele wcześniej, gdyby nie to, że postanowiła nie wspominać mu o swoich ziołowych lekarstwach. Wilson wrócił właśnie od umierającej, dziewięcioletniej dziewczynki, chorej na białaczkę, której organizm po prostu nigdy nie zareagował na leki tak, jak powinien.

James ciężko przeżywa utratę każdego pacjenta, ale przegrana walka o życie dziecka zawsze była dla niego szczególnie mocnym ciosem. A Karalee była niezwykłą dziewczynką, z optymistycznym blaskiem w oczach, i Wilson ciężko o nią walczył, tak ciężko, przez tyle miesięcy. Wmawianie mu, że nie powinien integrować się ze swoimi pacjentami nic nie daje - nie w przypadku dzieci. Wilson nic na to nie może poradzić i, w sumie, chyba byłoby z nim coś nie tak, gdyby mógł.

Spogląda teraz na House'a, który stoi z boku, obok biurka, i jego zaciśnięta szczęka, grymas na twarzy, nagłe, nerwowe odwrócenie głowy i uderzenie pięścią w blat - wszystko to jest masywnym murem obronnym przed House'm, na wypadek gdyby ten się ośmielił - niech tylko spróbuje - wypowiedzieć jakąś szyderczą, brutalnie złośliwą uwagę na temat łysych i martwych dzieci.

Ale House niczego nie mówi. Zamiast tego, wpatruje się w tył głowy Wilsona przez długą, długą chwilę, a następnie wyciąga dłoń i kładzie ją na ramieniu przyjaciela. Delikatnie okazując swoje wsparcie. Gestem człowieka, który rozumie, który się martwi, w chwili, gdy nie pozostało już żadnych słów. Wilson podnosi głowę, kierując tępe spojrzenie przed siebie, a następnie zamyka oczy, zaciskając usta i biorąc długi, głęboki oddech.

Na twarzy House'a widać szczerą troskę, w jego niebieskich oczach - prawdziwe, gorzkie współczucie. Podczas tych długich miesięcy w Mayfield, człowiek, który powtarzał, że ludzie się nie zmieniają, zmieniał się sam. Stopniowo, niepewnie - ale w chwilach takich jak ta widać, jak daleko zaszedł. Nawet jeśli prawie nikt tego nie dostrzega.

Wilson otwiera oczy - i widać, że dostrzegł wszystko. Odwraca lekko głowę, aby spojrzeć na House'a i część bólu opuszcza jego rysy twarzy, gdy widzi opiekuńczy wzrok przyjaciela. Po chwili pojawia się zdziwiony, zdezorientowany grymas, jakby mężczyzna nie potrafił uwierzyć, że to naprawdę House, House oferujący mu szczere wsparcie. Wpatrują się w siebie przez długą chwilę, a następnie oczy Wilsona rozszerzają się w nagłym zaskoczeniu i, widząc to, House prędko się cofa. Wilson chwyta jego dłoń, powstrzymując go od ucieczki. Teraz to House się odwraca, ale gdy Wilson staje na nogi, niebieskie oczy spotykają jego własne, spoglądają na niego ze smutkiem, sprzeciwem i... czymś jeszcze. Czymś, co sprawia, że Wilson trzyma go teraz w obu rękach, przyciąga do siebie, bliżej, nachylając się do niego, jeszcze bliżej.

House próbuje wydostać się z objęć, ale Wilson nie puszcza - nie puści. Potrząsa przecząco głową i jego uchwyt robi się silniejszy; robi krok do przodu, błagając każdym calem swojego ciała. House znowu się odwraca i zamyka oczy, a następnie wyszarpuje ręce z uścisku Wilsona i kieruje się do drzwi. Ale Wilson jest szybszy - łapie House'a za łokieć, obraca go i ten traci równowagę, zmuszony do chwycenia Wilsona aby nie upaść. Wilson zarzuca rękę na jego ramiona i wtedy...

Trudno powiedzieć, który z nich zainicjował pocałunek. Ale już po pierwszych kilku sekundach znika wszelka niepewność, a wszystko, co było powstrzymywane i ukrywane przez tyle lat wyrywa się na zewnątrz. Lewa ręka Wilsona zaciska się naokoło ramion House'a, a prawa omiata jego talię. House trzyma głowę Wilsona w obu dłoniach, zatapiając swoje długie palce w brązowych kosmykach, a ich pocałunek trwa, trwa i trwa - wygłodniały, zdesperowany, przepełniony kumulującymi się od dawna tęsknotą i żądzą. Usta pożerają się nawzajem, jakby ich właściciele nie mogli się sobą nasycić, nie mogli wystarczająco się do siebie zbliżyć.

Wreszcie, pocałunek się przerywa, mężczyźni odrywają się od siebie, łapczywie łapiąc oddechy. Dłonie House'a lądują na ramionach Wilsona, a ich spojrzenia ponownie spotykają się na chwilę. Na twarzy Wilsona pojawia się zarodek uśmiechu, w oczach zapalają się iskry. Jednak House odchyla głowę, kierując spojrzenie na sufit. Przełyka ślinę i odpycha drugiego mężczyznę od siebie. Gdy Wilson nie puszcza, House pcha mocniej, nie doceniając determinacji Wilsona, jego stalowego uchwytu - Wilson nie zamierza dać House'owi uciec, nie teraz. W końcu, House się poddaje. Otoczony rękami Wilsona, opuszcza głowę i powieki.

Wilson kładzie dłoń na tył głowy House'a i czule go głaszcze, dryfując w krótkich, ciemnych włosach, a następnie przyciąga do siebie, do kolejnego pocałunku, tym razem krótkiego i delikatnego. Resztki oporu opuszczają House'a i ten zaczyna odpowiadać, ale bez tej poprzedniej energii, nie otwierając oczu, ze zmęczeniem i klęską w każdym ruchu. Wilson odchyla głowę i przygląda mu się z troską. Najwidoczniej w ujrzanym znajduje odpowiedzi na wszystkie swoje wątpliwości, ponieważ po paru sekundach zaczyna powoli, stopniowo prowadzić House'a do tyłu, w kierunku kanapy.

Gdy nogi House'a dotykają mebla, mężczyźni się zatrzymują i stoją przez chwilę w bezruchu. Wilson wyciąga rękę aby pieszczotliwie dotknąć policzka House'a, na co ten otwiera oczy i ujawnia w nich tyle słabości, tyle strachu, tyle pragnienia że widok ten jest wręcz przerażający. Wzrok Wilsona odpowiada mu troską, oddaniem i równie mocnym pożądaniem. Następnie Wilson popycha delikatnie House'a w dół, aż ten siada na kanapie, i jednym, zwinnym ruchem opuszcza się przed nim na kolanach, ani na chwilę nie przerywając kontaktu wzrokowego, ani na chwilę nie wątpiąc w to, co zamierza zrobić. House wytrzeszcza oczy w zdziwieniu, ale jego rozporek już jest rozpinany i wydaje się, że nic nie zdoła zatrzymać Wilsona, ale House nawet nie próbuje tego robić. Opiera plecy o kanapę i poddaje się, nurkując palcami we włosy Wilsona, próbując uwierzyć, że to prawda, że to się wreszcie dzieje.

Po chwili na jego twarzy pojawia się coś mocniejszego niż zadowolenie - wyraz twarzy człowieka, pragnienia którego wreszcie, nareszcie, się spełniają. To coś - szczęście to za mało, to czysta rozkosz - transformuje go tak bardzo, że przez chwilę nie potrafisz uwierzyć, że to on, Gregory House.

Podczas gdy stoję na balkonie i obserwuję to, co się dzieje tej nocy w gabinecie Wilsona, inna noc uparcie wraca do moich myśli, noc, która zdarzyła się wcale nie tak dawno. Ból, krew, odłamki szkła - jego dłonie, trzęsące się, ściskające białe tabletki. Jego zdezorientowany, zrozpaczony wyraz twarzy. Nie mam żadnych wątpliwości, że wtedy, tej nocy, byłam tym, czego potrzebował.

Ale to - to jest tym, czego on pragnie.

I jeśli musi wskazać któreś z nich, wiem, jaki będzie jego wybór.

Richie117

Przełamawszy z trudem opór (tym razem przed kanonicznością fika - srsly, jak ludzie mogą nabierać się na te bzdury?!; zwłaszcza ludzie, którzy kiedyś tak świetnie ujmowali w fikach prawdziwego House'a?

Chyba że oni po prostu cały czas podążali za kanonem: House był świetny w serialu, to w fikach również, a teraz porażka na całej linii

), przeczytałam

Ładnie Ci wyszła ta specyficzność

No i całkiem zgrabnie poradziłaś sobie z czasem teraźniejszym

W ogóle to jak zawsze jestem pod ogromnym wrażeniem Twojego doboru słownictwa, bo sama miewam uczucie, że w kółko posługuję się tymi samymi oklepanymi wyrażeniami

Jedna maleńka gramatyczna uwaga:

jlk

Dzięki

Mimo wszystko ja się nadal "nabieram", chociaż pretensji do scenarzystów (ale głównie o wykonanie) niestety coraz więcej. Ale dobra, nie zamieniajmy tego w kolejne "House jest do dupy - House nie jest do dupy", cieszę się, że chociaż trochę się podobało

Richie117

Well, widocznie 3 i pół roku wbijania do głowy teorii psychologii oraz dyskusje z nefrytowąkotką na temat chronicznego bólu są skuteczną przeszkodą, żeby uwierzyć w realność tego, co się dzieje

Ale nie sądzę, że "House MD" jest do dupy - do dupy jest tylko Shore, skoro zapomniał, że serial kręci się dla ogółu widzów, a nie dla siebie. Skoro tak bardzo lubi zabawy marionetkami, to powinien sobie kupić domek Barbie, a serial oddać w ręce fikopisaczy, którzy wyprowadziliby tę historię na prostą (nawet z Huddy, byle to tylko miało ręce i nogi, a nie tęcze i jednorożce)

Mhm. Akurat tego fika nie planowałam - zakończenie za bardzo mnie przybiło

Ale pierwsze 4 rodziały chętnie bym przeczytała po polskiemu - era rlz

Weny do tłumaczenia w takim razie

Kacper

Przeczytałem. I muszę powiedzieć, że takiego zakończenia się nie spodziewałem

Całkiem ładnie upleciona opowieść, jestem, tak jak <b>Richie</b>, pod wrażeniem twojego doboru słownictwa.

Kawał dobrej roboty

jlk

Richie117

Hmm... z tego, co czytałam, to właśnie Shore miewa takie genialne pomysły, że w trakcie kręcenia epa potrafi zmienić jakąś scenę w scenariuszu (żeby daleko nie szukać - końcówka "Help me" miała być zupełnie inna, ale LE poszła się poskarżyć do Shore'a i rzutem na taśmę nakręcono to coś

) i zapewne dlatego tak wiele rzeczy się kupy nie trzyma

Hilson bywał bardzo dobry, ale nie wydaje mi się, żeby to było planowane odgórnie. Stawiałabym na sugestie Hju, którym dawano zielone światło, bo "kto by się przejmował Hilsonem, skoro liczy się Huddy?" oraz na cudowną grę aktorską obu panów, dzięki której przemycali różne drobne podteksty, których - again - nie widział nikt, poza Hilsonkami (i z których ostatecznie niewiele wyszło, bo Hilsona w moim odczuciu rozwalili na amen - jak się mają spojrzenia po scenie z organami do wywalenia House'a z domu przez Wilsona?!).
Serial powinien być "dla widzów" - bo dla kogo, jak nie dla nich? Tylko właśnie dla wszystkich widzów, a nie dla tych, którzy najgłośniej krzyczą, a przy okazji to, czego chcą współgra z upodobaniami Shore'a. Nie łudzę się nawet, że ci ludzie zmądrzeją - skoro to najpewniej ostatni sezon, to nie ma po co podnosić się z dna. A Huddy IMO miało potencjał, kiedy House był genialnym-ale-wrednym-skomplikowanym-człowiekiem, a Cuddy była ambitną dyrektorką. Teraz House'a odarto ze wszystkiego czym był, a z Cuddy robią groteskową super-woman

Po sezonie 7. nie spodziewam się niczego dobrego, ani ogólnie, ani w związku z "eksploracją Huddy" - już sam fakt [House'a na plaży - z jego nogą i laską?! for fuck's sake!!! ] nasuwa mi same koszmarne myśli. Tak czy siak, wszystko sprowadza się do tego, że House nie jest już sobą, a serial pozbawiono choćby minimum realizmu - jak dla mnie, to już fabuła "Mody na sukces" jest bardziej sensowna i sądząc po oglądalności obu seriali, nie jest to tylko moje zdanie

Awwwww

Żądam pojawienia się takiego Wilson w serialu!!! Niech porwie House'a i razem odjadą ku zachodzącemu słońcu

jlk

Lady Makbeth

jlk, zajrzałam na stronkę tej pisarki, przejrzałam parę jej dzieł i do wniosku doszłam, iż dzieła są to miejscami iście wybitne

NC-17, owszem są świetne (w tym tych kilka cudnych bottom-House'ów), ale ona zdaje się nawet w zwykłym pornie potrafi zamieścić jakiś niezwykły ładunek uczuciowy.
Tym bardziej to było piękne, bo pomimo sytuacji nie wyszło ckliwe i OOC. No i jak dla mnie House post 6 season to dobry pomysł, a, że scenarzystom nie udało się wykorzystać potencjału to już tylko icg błąd

Acha, no i ja również z pełną premedytacją przyłączę się do peanów na twą cześć

Bo, wierz mi, jest na co. Dobór słownictwa masz rzeczywiście świetny bo przetłumaczyłaś to tak, że nie tylko zachowałaś sens tekstu, ale i zdania po polsku są świetnie skomponowane. Co nieuchronnie prowadzi mnie do konkluzji, po co ja, na litość boską, sama tak się produkuję, skoro mnie niekiedy przetłumaczenie jednego zdania zajmuje wieki, a efekt końcowy i tak marny

A o Huddy to się już nie będę wypowiadać, bo nawypowiadałam się już dość i powinniście moje zdanie na ten temat znać. Powiem tylko, że ten pairing powinien się już zdarzyć daaawno temu, albo przynajmniej sytuacja z ostatniego epizodu powinna się była powoli rozkręcać w co najmniej paru odcinkach, bo tak to wyszło wręcz niechlujnie i jeszcze bardziej wygłupiało postać Cuddy.

Richie117

Nie wiem już, w co wierzę (za to na pewno nie wierzę w żadne słowo Shore'a, bo on już nie raz mówił różne rzeczy, a potem g...ucio z tego wychodziło). O ile nie poprzewracało mi się w pamięci z powodu nadmiaru post-sezonowych doniesień, to na temat tego zakończenia "Help me" i swojego wpływu na nie wypaplała sama LE (aczkolwiek to możliwe, że chciała się pochwalić swoimi nieistniejącymi wpływami na fabułę). Było też coś o tym, że 'pozostali aktorzy mieli się zdziwić takim obrotem spraw, bo o tej scenie wiedział tylko Hju i ona'. No cóż, nie dowiemy się, jak było naprawdę, ale to zakończenie jest takie... niedopasowane do całości epa, że prawdopodobnym mi się wydaje, iż go nie planowali (może miało być Huddy, ale nie takie wprost?...). Za to już w ingerencję [Shore'a, bo kogóż innego?] przy kręceniu/montażu nie wątpię - choćby w powodu scen, które były w promosach, a z epa wyleciały

jlk

Lady Makbeth, dziękuję!

Richie117

mój musk też już nie pracuje, więc z góry przepraszam za wszystko

333bulletproof

Whoa, super, że fik sprowokował taką dyskusję

(Ale szkoda, że w ogóle taka rozmowa musi mieć miejsce

ZNIKNIJ, SHORE)

Przyłączę się do reszty - świetne tłumaczenie, chociaż chyba już nic nie przebije Twojego tłumaczenia In the doorway, które ukochałam miłością bezgraniczną

Co do tekstu samego w sobie - nie jestem pewna, czy Lisa by ot tak odpuściła. Dla mnie ona jest trochę wredną, trochę egoistyczną kobietką i wydaje mi się, że bez walki nie oddałaby swojej Jedynej Prawdziwej Miłości ^^' (Chociaż w moim świecie oczywiście wygrywa Wilson

)(No dobrze, w moim świecie wygrywa Wilson i Chase

)

Na temat głupoty scenarzystów nie będę już nic dodawać, szkoda słów

Straszną rzecz zrobili z Housem i z Hilsonem, dobrze chociaż, że Hugh i Robertowi zależy (i jak mnie cieszy Richie'owe "poszli pić, a potem przenieśli się bardziej ustronne miejsce" :diabeł: )

Weny i czasu do kolejnych tłumaczeń

jlk

Richie117

jlk

Richie117

jlk

Richie117

jlk

Richie117

Ambitne plany to jest to

Moje też pójdą w odstawkę, jak pójdę do roboty i skończą się nocne nasiadówki przed kompem. Life sucks

A fvidka rozgrzebałam jednego - bojkotującego 7. sezon

Tyle że po finale odechciało mi się szukać idiotycznych kawałków po całym sezonie (czyt. "miałabym kłopot z wyborem jedynie 3 minut gópot

) Liczę jeszcze na natchnienie, ale... ciemność widzę, widzę ciemność...

jlk

Nieee, ja nie mam chęci i nerwów na robienie negatywnych fvidy, wystarczą mi istniejące już romantyczne huddy-opowieści, które działają na mnie podobnie co wszelkie hate-vidy

A właśnie, co do tych nocnych nasiadówek, tak z ciekawości się spytam

Richie117

jlk

Richie117