Samotny mężczyzna [M]

Agusss

Kategoria: friendship (pre-slash)
<img src="http://i733.photobucket.com/albums/ww331/_horum_/fframki/hilson_00.jpg">
Zweryfikowane przez Agusss

Jako, że nad moją głową wisi poprawka, dziecko wzięło się za porządki na komputerze! W ten oto sposób prezentuje ten tekst. Nie wiem kiedy został on napisany, nie wiem jak, ale może ktoś to przeczyta? Myślę, że w najbliższym czasie można się spodziewać jeszcze kilku moich starych zapomnianych fików.

A teraz nie pozostaje nic więcej jak:

Viel Spass!

~~

„Człowiek samotny to ten, kto dla nikogo nie jest numerem jeden.” Helene Deutsch

- Czemu się ciągle przed tym bronisz?
- Nie bronię, Tylko trzymam się prawdy.
- Prawdy? A czym ona jest?
- Czymś ważnym. Czymś co naprawdę się liczy.
- To dlaczego tak uparcie bronisz się przed PRAWDĄ?
- Bo ona jest inna.
- Jaka?

House przymyka ze zmęczenia oczy, po chwili odpływając w krainę snów, W miejsce gdzie już nie musi myśleć. Gdzieś, gdzie w końcu może odpocząć. Chociaż na chwilę. Krótką, ale jakże zbawienną.

***

- Powiesz to wreszcie?
- Nie.
- To ja to zrobię.
- To nic nie zmieni.
- Czemu się tak irytujesz? Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? Powiedz to! Powiedz, że jesteś samotny.
- Nie jestem.

House popatrzył w stronę stojącego po drugiej stronie korytarza Wilsona. Właśnie rozmawiał z jedna ze swoich pacjentek. Minę miał poważną. Słuchał z uwagą. Nagle podniósł wzrok i natrafił on na House'a. Uśmiechnął się do niego minimalnie, po czym szybko wrócił do swojej służbowej postawy. Kąciki ust Grega lekko drgnęły i szepnął pod nosem: „Nie jestem samotny.”. Odwrócił się i ruszył powolnym krokiem do swojego gabinetu.

***

- Wszystko w porządku, House? - Wilson wszedł do gabinetu przyjaciela. Diagnosta przyjrzał się jego zmęczonej twarzy. Zwykle żywe oczy onkologa teraz wyglądały jakby zaszły mgłą. Zmarszczki wokół nich i okolicach ust wskazywały, że się o niego martwił.
- Tak. Teraz już tak. Chodźmy do domu. - Wstał zza biurka i ruszył do wyjścia. Wilson jakby odetchnął z ulgą. Uśmiechnął się do niego i zrównał z nim krok.
- Widzisz? Mówiłem, że nie jestem samotny – mruknął jeszcze pod nosem.

***

House siedział samotnie na kanapie w sobotni wieczór. Popijał piwo i oglądał jakieś bzdety w telewizji. I wtedy znów odezwał się ten irytujący głos.

- Nie jesteś samotny? To czemu teraz siedzisz sam?
- Ile razy mam to tłumaczyć? Nie jestem samotny.
- To czemu jesteś teraz sam!?
- Bo takie jest życie.
- Gdybyś nie był samotny to nie siedziałbyś tutaj teraz ...- głos nie zdążył dokończyć swojej wypowiedzi, bo w mieszkaniu rozległ się dźwięk przekręcanego klucza.

House odwrócił lekko głowę i zobaczył na progu Wilsona. Wyglądał jak kupka nieszczęść. Ale gdy tylko zauważył, iż diagnosta się na niego patrzy posłał mu uśmiech. Zdjął przemoczony płaszcz i buty. I poszedł do kuchni.
- Przyniosłem jedzenie, chcesz?
- Pewnie – odparł House. Po czym ciszej powiedział.- Widzisz? Mówiłem, że nie jestem samotny. Owszem może i jestem sam, ale nie samotny. Mam Wilsona.

Diagnosta uśmiechnął się pod nosem. Głos nie odpowiedział. Ani wtedy ani nigdy więcej. Nie miał bowiem dość mocnych argumentów, aby podważyć teorię House'a.

Richie117

uh, soorki, że nie skomęciłam wcześniej

tak prawdę mówiąc, to tytuł mnie wystraszył... bo jest pewien smuuutny film o takim samym tytule i się bałam, że ten fik ma z tamtym filmem coś wspólnego

No ale cieszę się, że zbieżność tytułów jest najwyraźniej przypadkowa

Ale do rzeczy - o fiku:

zaczęłaś od cytatu, który mnie rzucił na kolana! bo dokładnie nad czymś w ten deseń nieustannie ostatnio myślę. Nie powinno mnie zaskoczyć, że ktoś już to ładnie ujął w słowa, ale jednak

*wzrusza się, sniff*

Początek ficzka ciutkę angstowy. Myślałam, że ten mini-dialog to pranie House'owego mózgu w wykonaniu Wilsona... Dobrze, że to tylko jakaś pomylona część podświadomości House'a - evil!Amber na przykład - próbowała namieszać mu w głowie. A House się nie dał!

Nie będę już wracać do tego, że z tym House-jest-numerem-jeden-dla-Wilsona różnie bywało. Trzymajmy się wersji, że zawsze było dokładnie tak, a scenarzyści byli gópi i wredni, że próbowali nam wmówić coś innego

A ja straszniestrasznie zazdroszczę House'owi, że ma tego swojego Wilsona

Urocza miniaturka. Krótka, a taka treściwa, dająca do myślenia i, koniec końców, optymistyczna

Trzymam za słowo, że wkrótce się z nami podzielisz resztą perełek, które chowasz na kompie

I ofkors życzę weny

Agusss

Richie117

Agusss

Richie117

Agusss

Richie117

Richie117

Przeczytałam książkę i obejrzałam drugi raz film. I ciężko się zastanawiam, co mam o tym napisać

Pierwsze, co mi się nasuwa, to to, że między książką a filmem jest więcej różnic niż podobieństw - przede wszystkim jeśli chodzi o przedstawienie bohatera. Książkowy George mnie drażnił i nudził (i gubiłam się w tych jego monologach) - gdyby pominąć to, że był gejem w żałobie, to zachowywał się jak stereotypowy wykładowca literatury: podstarzały nudziarz i ekscentryk, który traktuje życie jak teatralne przedstawienie i we wszystkim szuka drugiego dna. Chociaż trochę to rozumiem, to głównie mnie wkurzało, że na własne życzenie dystansuje się od ludzi, którzy próbują wyciągnąć go z jego skorupy. Filmowy George wręcz przeciwnie - sprawiał sympatyczne wrażenie; np. w tej scenie z temperówką - w książce jest wyraźnie napisane, że nie podobała mu się przechadzka i rozmowa z tym studentem, a z filmu to imo nie wynika, czyli plus dla filmowego G. Oprócz tego bardzo dużo dobrego wniosły scenki z Jimem - ocieplały wizerunek G. i stanowiły jakiś punkt odniesienia, czego w książce mi zabrakło.

Książka tak generalnie pasowałaby mi na lekturę szkolną - nie brakuje w niej tematów do zgłębiania na lekcjach polskiego. Jako książka czytana dla rozrywki dla mnie była męcząca (nie mogłam się doczekać, aż ją skończę i zabiorę się za coś lekkiego-łatwego-i-przyjemnego

), chociaż z początku mi się dosyć podobała ze względu na oryginalną narrację. Na dodatek napis na okładce głosi "zmysłowa opowieść o miłości" i ja się, kurde, zastanawiam, czy ten, kto to napisał, czytał w ogóle tę książkę, czy tylko oglądał film. Bo w filmie owszem, zmysłowy romantyzm był na pierwszym planie, a w książce - wg mnie - temat miłości był gdzieś na szarym końcu, za egzystencjalnymi rozważaniami, za polityką, za bolączkami tamtych czasów... Nawet tematu samotności najczęściej doszukiwałam się między wierszami

A propos "tamtych czasów" - to są właśnie te klimaty nie w moim guście, o których pisałam wyżej. Jakoś mnie tamta epoka odstrasza i prawdopodobnie film i książka podobałyby mi się bardziej, gdyby działy się współcześnie

Isherwood ma u mnie plusa za stwierdzenie, że heteroseksualne romanse są nudne i fuj

Ale z tym, że dom może być za mały, by odczuwać samotność, to się facet ogromnie pomylił

Czyli podsumowując, wolę film od książki, chociaż ani jedno, ani drugie nie trafi na moją listę ulubionych utworów. No i mimo wszystko nie uważam czytania i oglądania "Samotnego mężczyzny" za stratę czasu, bo twór to bez wątpienia wartościowy i parę rzeczy z niego wyniosłam

Wilsonówka

Bardzo zgrabny fick. Błędów nie wyłapałam. Cytat również trafny, a końcówka bardzo ładna. Ta pewność House'a i zwycięstwo nad głosem w głowie bardzo w jego stylu. W końcu musi wygrać nawet sam z sobą

Przyjemny tekścik i możliwe, ze kiedyś do niego wrócę.
Pozdrawiam!

Agusss

Richie
Aż mnie kompletnie zatkało takie wypracowanie napisałaś! Siedzę od wczoraj (bo dopiero wczoraj miałam normalny dostep do neta) i wciąż zastanawiam się co napisać.
Co do tego, że filmowy G. jest bardziej ciepły czy jak to napisać to się z Tobą zgodzę. Tak scena z temperówką czy nawet scena kąpieli. Ja mogę też mieć na ten film inne spojrzenie, bo gra tam Colin i mogę inaczej odbierać niż inni to co się dzieje. Ale tak naprawdę nie ma co dyskutować o gustach i guścikach. Takie rozmowy to stąpanie po bardzo kruchym lodzie. Ja mam tak wszystko rozbieżne, w sensie gust, że mogę ubóstwiać tak naprawdę największe gówno, bo po prostu uznam, że bohater jest zajebiaszczy. A wszyscy inni powiedzą, że jest do dupy. Tak już mam.

Tak to stwierdzenie jest genialne.
A właśnie odnośnie komentarzy! Gdzieś właśnie Ci pisałam, że nie umiem pisać i w tej wypowiedzi chyba to potwierdzam! Nie umiem bezpośrednio wytknąć co mi się podoba, a nawet nie potrafię Ci odpowiedzieć na Twoje mądre i ciekawe spostrzeżenia . Jestem człowiekiem, który nie potrafi oddać komus innemu swoich spostrzeżeń, uczuć. Wiele odczuć czy cos jest zawieranych w moich tekstach. A jest ich trochę nieopublikowanych nigdzie.

W sumie jeżeli coś z nich wyniosłaś i w sumie dzięki temu fikowi przeczytałaś i znów obejrzałaś film to mi miło. Bo naprawdę fajnie, że to cos dało. Nie poszło na marne.

~~~~

Wilsonówka
Dziękuję bardzo za poświęcony czas na napisanie komentarza! Bardzo mnie to ucieszyło. Zwłaszcza to, że nie odnalazłaś błędów

Jeśli udało mi się według Ciebie oddać choć trochę House'a to jest mi niezmiernie miło.
Zachęcam w takim razie do powrotu do niego

Niech się do czegoś przyda

Pozdrawiam!

Richie117

*dzwoni po hydraulika, żeby odetkał Agusss*

No to dobrze, że nie napisałam więcej, bo jeszcze byś ómarła albo co

Jeśli chodzi o Colina, to on mnie trochę... rozpraszał. Bo w tych okularach w czarnych, grubych oprawkach przypominał mi [link widoczny dla zalogowanych]. Kiedy był bez okularów, to widziałam zupełnie innego faceta

I dobrze, że czasami ubóstwiasz coś gównianego - nie ufam ludziom, którzy twierdzą, że ubóstwiają tylko wybitną twórczość, bo często się okazuje, że wcale nie czytali/nie oglądali tego, co rzekomo ubóstwiają

oj tam, oj tam, nie jesteśmy na lekcji polskiego i nikt Ci tutaj nie obniży oceny za niewyrażanie uczuć

przynajmniej piszesz cokolwiek, a inni tylko czytają i skąpią komentarzy

Zresztą wiele osób lepiej wyraża uczucia przez różne formy twórczości, a nie tak bezpośrednio - nie jesteś sama

Ooo, to teraz napisz fika do trylogii Sienkiewicza, bo chciałabym ją przeczytać, a nie mam motywacji