Secret place.

vicodin_addict

Kategoria: friendship

Przepraszam, powinnam pisać następne części. Ale jakoś nie mam nastroju. A to ... to w zasadzie nie miał byc nowy fik. To właściwie nawet fik nie jest, bo jest za krótki. Następnej części nie będzie. NIe była planowana. To samo nie było planowane. Po prostu zaczęłam pisać. Poprawiłam końcówki żeńskie, na męskie i wyszło pisanie w imieniu House'a. Inspiration: odcinek 3x12 'One Day, One Room' i miejsce, do którego House zabrał dziewczynę, żeby porozmawiać + własne doświadcenia sprzed pewnego okresu i przemyślenia, które ze sobą przyniosły. To tyle tytułem wstępu. Dziękuję i miłego czytania.

Nigdy nie miałem nikogo. Nikogo, z kim mógłbym porozmawiać, nikogo, kto by mnie wysłuchał. A może po prostu nie umiałem tego kogoś dostrzec? Może on cały czas był? Po prostu był. Czekał, a ja go nie zauważałem …

Znalazłem sobie miejsce. Swoje. Tylko swoje. Miejsce, do którego przychodziłem, gdy chciałem być sam. Kiedy byłem zły, kiedy nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Kiedy chciałem, żeby ktoś objął mnie ramieniem i powiedział, że wszystko będzie dobrze. A może wymagałem zbyt dużo? Może to najwyraźniej nie było mi pisane … Może ten ktoś nie był dla mnie …

Nie wierzyłem w nic. Nie chciałem. Nawet nie spróbowałem. Tak było łatwiej. Nie angażowałem się, bo nie widziałem w tym sensu. Ale kiedy byłem w tym miejscu, w tym ‘moim’ miejscu, wtedy wiara wracała do mnie rykoszetem. Nie wiem, skąd się brała. Nie wiem nawet, czy to na pewno była wiara. Krzyczałem. Krzyczałem do Niego, a On był tak cicho. Nie odpowiadał, nie dał znaku, że jest, On po prostu słuchał.

Ten spokój. Ta cisza. Były wszędzie. Otaczały mnie, więc po jakimś czasie i ja musiałem się uspokoić. Było mi głupio. Bo krzyczałem bez sensu. A może chciałem nadać temu sens? Może uważałem, że krzyk potrafi wszystko zmienić? Może … nieważne …

Wracałem do domu. Nie od razu. Nie miałem ochoty wracać. Tam nawet nie czułem zimna. Tam było idealnie. Ale wracałem. I wtedy zauważałem, że On tak naprawdę mi pomaga. Coś było lepiej. Nie zawsze to doceniałem, bo nie zawsze umiałem to dostrzec. Ale zrozumiałem, że jest lepiej. Widząc lekki uśmiech na twarzy przyjaciela, czułem ciepło docierające do mojego serca. Znów byłem tym nieczułym draniem, znów byłem sobą, a jednak ten uśmiech … czułem, że dla kogoś się liczę. A to bardzo dużo. To najwięcej. To wszystko, co zawsze miałem.

O ‘moim’ miejscu nie wie nikt. Zabrałem tam raz przyjaciela. Ale nawet jemu nie powiedziałem, że to miejsce mnie zmienia. Nawet jemu nie powiedziałem. A wiem, że by zrozumiał. On rozumie mnie, jak nikt inny. Dlatego dziękuję za każdy jego uśmiech. Dziękuję mu, że jest.

Any

Ładne.
Bardzo ładne

ewciaiwo

Naprawdę śliczne;)

Poziomka

O jejku.

Urocze... I fajnie napisane.

Może tylko troszkę przeszkadzały mi te spore przerwy między akapitami. Ale tylko to.

Kasinka

Oh... Piękne... Zatkało mnie i więcej nie napiszę. Śliczne.

vicodin_addict

motylek

uroczy

Poziomka

Nie liczy się ilość, ale jakość.

I więcej takich "wybryków" proszę.

vicodin_addict

No w sumie masz rację, jakość ważniejsza. Tym bardziej się cieszę, że to powiedziałaś i, że ci siepodoba.

A teraz, odbiegając od tematu odrobinę, kogo masz w av'ie, bo wydaje się znajomy?

Poziomka

I to jak podoba.

Na równi z nowym "wybrykiem".

A w avku jakże znajomy, jakże uroczy, jakże jedyny w swoim rodzaju Jimmy Boy Wonder Oncologist Wilson. ;D ;P

vicodin_addict

Dzięki

OŁMAJGOSZ. nie poznałam Wilson'a D: *kaja się i prosi o wybacznie*

Poziomka

Wybaczone zostaje Ci. ;D
Ale wygląda tutaj słodko jak ciastko z kremem, prawda? xD

vicodin_addict

HAha no oczywiście, że tak. A nawet jeszcze bardizej słodko, jeśli to możliwe *drools over*

Poziomka

Takie rzeczy to możliwe tylko z Wilsonem.

Branoc. ;*

vicodin_addict

Hah, no a jak

Branoc też ;*

Kasinka

Bruno

jejuuu xD popłakałam się

kolejne cudo xD dziękuję za otwarcie mi oczu

vicodin_addict

ceone

śliczne :>. naprawde miło isę czyta.