Śmierć zmienia wszystko [M]

Katty B.

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Autorkę

A/N
Nie moje. Inspiracja też nie moja. Pomysł podsunął kolega, gdy siedzieliśmy razem na plaży w Lloret de Mar. Wtedy jakoś pomysł zszedł na plan dalszy. Wrócił jednak wczoraj i od tamtej pory nie mogłam się go pozbyć. Mam nadzieję, że nie zjecie.

P.S. Tak, tytuł nawiązuje do tytułu pierwszego odcinka 5 sezonu, dobrze myślicie.

Dedykowane dwóm osobom, które tej dedykacji nigdy nie zobaczą: Michałowi, który Amber naprawdę lubi, i profesor S., której miłość do House'a spowodowała szczękozwis u Skrzywana. (Najlepsiejszego, pani psor!)

OSTRZEŻENIE: AU, 4x16-verse, silny Hilson f-ship, MCD, tyciusie spojlerki piątego sezonu (tak, motyw wyjazdu XD)

Śmierć zmienia wszystko

6.

Wilson przetarł oczy i odłożył kartę na bok. Miał absolutnie dość – cały dzień konsultacji dla diagnostyki, przekazywania złych wiadomości i wypełniania zaległych papierów, leżących tu jeszcze od czasu nieszczęsnego epizodu z Bostonem. Mężczyzna wstał zza biurka i podszedł do drzwi balkonowych. Na zewnątrz słońce powoli zachodziło, nadając wczesnojesiennemu niebu fioletową poświatę. Liście na drzewach zaczęły przybierać szkarłatno-złotą szatę, kilka z nich zdążyło już nawet opaść. Czas nie stanął w miejscu. Onkolog otworzył drzwi i wyszedł. Stanął przy barierce i wziął głęboki wdech. Powietrze zaczynało być już zimne. Mężczyzna rzucił okiem w stronę drzwi gabinetu diagnostycznego, ale rolety były zaciągnięte. Ostatnimi czasy często tak było. Wilson usiadł na niewygodnym, drewnianym krześle, które pamiętało jeszcze okres jego małżeństwa z Bonnie, i wyciągnął przed siebie nogi. Nie było późno, a diagnostyka miała pacjenta, więc wszyscy byli w szpitalu. A jednak… Wilson poczuł się samotny. Ostatnimi czasy to uczucie często mu towarzyszyło. Ostatnimi czasy wszystko było inaczej niż kiedyś. Wilson przetarł oczy, tym razem z zupełnie innego powodu.

Ich balkon jest za duży dla jednej osoby.

5.

Kiedy skończył się jego dwumiesięczny urlop, Wilson wrócił do Princeton. Ale nie na długo – od razu wyprowadził się z mieszkania Amber, a już trzeciego dnia zostawił na biurku Cuddy list z rezygnacją. Spakował swoje rzeczy, opróżnił szafkę. Chciał jak najszybciej opuścić Princeton, nie miał już siły tam być. Pojechał do Bostonu – w Mass Gen szukali kogoś na onkologię dziecięcą. Wilson przyjął posadę bez wahania. W sumie, przyjąłby każdą, byle tylko wyjechać. Oczywiście, wiele osób do niego dzwoniło, prosiło, próbowało przekonać, że popełnia błąd. Ale Wilson nigdy nie przypuszczał, że i Cuddy może zniżyć się do poziomu chłopca na posyłki.
- Wilson, wróć – prosiła kobieta przez telefon. – Brakuje nam ciebie.
- Cuddy…
- Wilson, nie możesz tak po prostu rezygnować ze wszystkiego.
- Nie robię tego tak po prostu – westchnął mężczyzna.
Cuddy postanowiła spróbować innego podejścia.
- Wilson – zaczęła – Amber…
- Nie mów o niej – przerwał jej ostro mężczyzna. Kobieta dała za wygraną.
- Uważam tylko, że powinieneś żyć dalej, Jimmy – powiedziała cicho. – I ktoś by się ze mną zgodził.
Odłożyła słuchawkę. Wilson trzymał swoją jeszcze przez długie minuty.

4.

Zaraz po pogrzebie wsiadł w taksówkę i kazał zawieźć się na lotnisko. Nie miał przy sobie nic prócz portfela, ale niezbyt go to obchodziło. Właściwie, nie obchodziło go w ogóle. Kupił bilet na pierwszy krajowy lot. Nawet, jeśli ktokolwiek zdziwił się widokiem ubranego na czarno mężczyzny, lecącego do Lihue bez bagażu, nie dał tego po sobie poznać. Po wylądowaniu na wyspie i przepchnięciu się przez tłum turystów, Wilson wyszedł z budynku lotniska i złapał taksówkę. Kierowca – obdarowany dwudziestodolarowym banknotem, reszty nie trzeba – z radością zawiózł dziwnego malihini do najbliższego hotelu. Wilson wynajął tam pokój, po czym natychmiast udał się do hotelowego baru. Siedział tam przez osiem godzin i kilkanaście szklanek coraz bardziej podejrzanie wyglądających drinków. Po ostatniej nie wiedział nawet, jak się nazywa. Z pomocą jednego z kelnerów dowlókł się do pokoju, gdzie spędził całą noc, czule obejmując sedes. Później spał do południa. O piętnastej rozpoczął kolejny dzień pijackiego maratonu. I tak przez dwa miesiące – dokładnie tyle, ile Cuddy dała mu na dojście do siebie.

3.

Nie zarejestrował faktu jechania do Princeton General, nie zarejestrował faktu spotkania i rozmowy z lekarzem, nie zarejestrował nawet faktu zgadzania się na transport do PPTH. Po prostu kiwnął głową, na chwilę tylko odrywając wzrok od tej kochanej, posiniaczonej twarzy. Lekarz powiedział, że to może być niebezpieczne, Cuddy powiedziała, że decyzja należy do Wilsona. I Wilson decyzję podjął. W karetce przez moment zaczął żałować, że była ona taka a nie inna, ale udało im się odgonić widmo śmierci. Wilson uparł się na schłodzenie ciała. Wiedział, że tak naprawdę niewiele to da, ale pozwalało choć na chwilę zatrzymać czas. Liczył, że może właśnie ta chwila wystarczy, by ocalić życie. Przeliczył się. Foreman, najlepiej trzymający się ze wszystkich, powiedział mu, jak bardzo. Dobitnie wyjaśnił mu, że nawet zatrzymywanie czasu nic nie dało, że sprawa została przegrana już tam, w karetce. Po czym po prostu wyszedł, wciąż się trzymając, podczas gdy Wilson stracił nad sobą panowanie w ramionach Cuddy. Kobieta zaproponowała, że pójdzie wraz z nim. Wilson odmówił. Musiał to zrobić sam.

Starał się przestać myśleć, gdy nacisnął pierwszy przycisk. Starał się przestać czuć, gdy nacisnął dwa kolejne. Przy następnym ręka mu się trzęsła. Ale to ostatni był najgorszy. Cały czas powtarzał sobie, że Foreman powiedział, że koniec zaczął się wtedy, w karetce, a on nie chciał przedłużać go jeszcze bardziej.
- Żegnaj – szepnął, składając delikatny pocałunek na poranionym czole. Nacisnął ostatni przycisk. I dopiero wtedy pozwolił sobie na łzy.

2.

W życiu Wilsona wszystkie złe chwile łączyły się z nagłymi telefonami. James Wilson nie lubił telefonów. A na pewno nie lubił telefonów o nieludzkich porach.
- Halo? – powiedział zaspanym głosem, starając się być cicho. Amber wciąż spała.
- Wilson? – Cuddy brzmiała na lekko przerażoną. Wilson westchnął, wstał z łóżka i udał się do salonu. Nie chciał budzić Amber. Miała dziś poranny dyżur, musiała wstać przed siódmą – należała jej się jeszcze godzina snu. Mężczyzna potarł twarz i opadł na fotel. Na ławie zobaczył kubek z resztką wczorajszej herbaty. Sięgnął po niego i wypił zawartość duszkiem, po czym się skrzywił. Na zimno nie była taka dobra.
- Coś się stało? – spytał w końcu.
- Musisz przyjechać – odparła administratorka. – Chodzi o House’a.
Wilson spojrzał na zegarek. Cuddy chyba oszalała.
- Cuddy, jest piąta rano – jęknął onkolog. – Całą noc byłem na dyżurze, pomagałem Cameron. Wiem, że House był wczoraj w barze, ale proszę, czy to nie może poczekać? Czy mogę zacząć być jego najlepszym przyjacielem za jakieś cztery godziny snu, proszę?
- Wilson, nie dzwonię do ciebie, bo jesteś przyjacielem House’a. – Głos Cuddy zadrżał i Wilson wzdrygnął się mimowolnie. – Dzwonię do ciebie, bo według jego ubezpieczenia to ty jesteś jego pełnomocnikiem medycznym.
Wilson zbladł. Była piąta rano i klątwa telefonów ponownie się wypełniła.

1.

Wilson wszedł do salonu i z głośnym westchnieniem porzucił swoją marynarkę na fotelu. Po chwili przysiadł na kanapie; jedną ręką zdejmował buty, a drugą walczył z upierdliwym krawatem. Nawet nie zauważył, kiedy podeszła.
- Późno wróciłeś – powiedziała Amber, siadając przy nim. Mężczyzna westchnął po raz kolejny.
- Ciężka noc – odparł zmęczonym głosem. – Był wypadek, śmieciarka wjechała w autobus. Mnóstwo rannych. – Wilson machnął ręką, jakby mówiąc „wiesz, o co mi chodzi”. Amber uśmiechnęła się lekko.
- Zrobię ci herbaty – zaproponowała i poszła do kuchni. Wilson ułożył się wygodniej na kanapie i uśmiechnął błogo. Kochał takie chwile.
- House dzwonił – poinformowała go dziewczyna, wracając z parującym kubkiem. „Najlepszy chłopak na świecie” – głosił napis i Wilson po raz kolejny wyszczerzył się jak idiota na myśl, że to właśnie Amber tak o nim myśli.
- Serio? – spytał, myślami wciąż będąc przy niesamowitej dynamice ich związku. – Czemu?
- Upił się w jakimś barze i chciał, żebyś po niego przyjechał – wymruczała Amber w koszulę Wilsona, moszcząc się wygodnie na kanapie obok niego. – Powiedziałam mu, że masz dyżur.
Wilson zmarszczył brwi.
- Co on na to?
Amber zachichotała.
- Nie wiem – odparła szczerze. – Zaraz potem odłożyłam słuchawkę.
Wilson parsknął śmiechem. Bezczelność Amber konkurowała z tą House’ową. Kochał ją. Kochał Amber. Całując dziewczynę namiętnie Wilson pomyślał, że w tej chwili może się dziać, co chce. Świat może się kończyć, ale jego to nie obejdzie. Ma ją.

Forever could even start today
Ever ever after
Maybe it's just one wish away
Your ever ever after
(Carrie Underwood, Ever Ever After)

KONIEC

Schevo

Gosz, prawie się rozpłakałam... Smutne... Nie wiem co powiedzieć... Nie żałuję, że odwiedziłam Hilsona i przeczytałam ten fik. Był świetny. Smutny, ale świetny. Podobało mi się. Bardzo...

Richie117

zaczęłam pisać komenta tak jak zwykle, ale kiedy doszłam do końca (czy raczej do początku...) i wreszcie ZROZUMIAŁAM, o co chodzi...

:smt089

nienawidzę Amber! teraz i zawsze...

Any

Kat, naprawdę się uparłaś, żeby moja nienawiść do Amber się pogłębiła. Kurcze, jak ja tej zdziry nie cierpię!! Suka wredna! Kretynka! Śmierdząca dziwka!!
Fik bardzo ładny...bardzo smutny, ale piękny.
Pozdrawiam, any.

Katty B.

Ło, chyba powciskałam niewłaściwe przyciski i uruchomiła się na forum opcja "Nienawidzę Amber". XD Noo, tego się nie spodziewałam.

***

any, nie uparłam się. Po prostu wykorzystałam ciąg myślowy hiszpański pt. "co by było, gdyby...": gdyby Amber nie umarła -> gdyby nie wsiadła do autobusu -> gdyby nie przyjechała po House'a -> gdyby to House znalazł się na miejscu Amber. Ot, niewinne gdybanie. *mroczna czkawka* Nie sądziłam, że spowoduje to ogólną rebelię.

***

Richie, nie mogę uwierzyć, że odebrało Ci mowę. To jest takie... abstrakcyjne. (Ale ten komentarz chętnie bym zobaczyła. Ciekawam, jak się rozwijał Twój pogląd w miarę cofania się w czasie.

)

***

Dziękuję wszystkim za komentarze. I za nie zlinczowanie mnie za popełnienie angstowego deathfika. ZNOWU.

Any

Katty B.

No ale czemu? XD Przecież decyzja o nie jechaniu po House'a była decyzją, jaką dziewczyny na całym świecie podejmują każdego dnia! Nie mogła wiedzieć, że będzie wypadek, że House zostanie ciężko ranny, że wypity alkohol wejdzie w jakieś bardzo dziwne rekacje (bredzę)... Przecież to nie jej wina, że House nie żyje. Wypadki się zdarzają, ludzie umierają.

(Czy z czymś się to komuś kojarzy...?)

XD Taak, moim celem było odwrócenie aktualnej relacji House/Wilson. Myślę, że Wilson winiłby Amber za śmierć House'a i myślę, że robiłby to nawet bardziej intensywnie. W końcu House'a znał tyle lat. I gdyby Amber po niego pojechała... ^^

Jedno słowo, mówiące wszystko o dynamice House/Wilson, o tym, co dla siebie znaczą i dlaczego przedstawiona przeze mnie sytuacja bolałaby bardziej niż ta serialowa: BROMANCE.
(Krótko mówiąc, Ausiello ma rację.)

nefrytowakotka

Ja naprawdę powinnam czasem poskromić ciekawość

Nie wiem dlaczego, ale ten fik strasznie na mnie zadziałał. Ja tam Amber nigdy nie lubiłam...
Owszem, czasem zastanawaiłam się co by było gdyby. Jestem uzalezniona, o matko:D

Em.

Wrrr, jak ja nie cierpię Amber! Tak, Katty, to częściowo twoja wina :smt002.

Moje odczucia co do całości? Na początku nie byłam pewna, o co chodzi. Ale powiedzmy, że mój mózg końcu przetworzył odpowiednio informacje i zrozumiałam.

Wilson parsknął śmiechem. Bezczelność Amber konkurowała z tą House’ową. Kochał ją. Kochał Amber. Całując dziewczynę namiętnie Wilson pomyślał, że w tej chwili może się dziać, co chce. Świat może się kończyć, ale jego to nie obejdzie. Ma ją.

Moja reakcja? Wilson, ty pieprzony egoisto! Dobra, ulżyłam sobie. To wszystko wina Amber. Nienawidzę jej. Mogła nigdy nie pojawić się w serialu, tak byłoby najlepiej dla wszystkich. Może Wilson czuł się szczęśliwy przez chwilę. Ale co to jest, kiedy porównujesz chwilę szczęścia do House'a? Do jego życia? Szkoda, że Wilson nie mógł się o tym przekonać z tej strony.

Gratuluję, Katty :smt003.

Anaphora

Bardzo mi się spodobał ten tekst. Przyjemnie angstowy, zgrabnie napisany.
Mam tylko jedno zastrzeżenie:

Kallien

Z pomocą jednego z kelnerów dowlókł się do pokoju, gdzie spędził całą noc, czule obejmując sedes.
Wyczuwam lekki przytyk...

Fik świetny, końcówka jest rozbrajająca. I nie przyłączam się do ruchu 'Amber to zdzira, nienawidzę jej'. Bo właściwie zrobiła to, co zrobiłaby zawsze.
A Wisonowi zawsze trzeba coś zabrać. Bo on jest takim typem dziecka, któremu w piaskownicy inne zabierają łopatkę i biją po głowie.
Dziwne mam metafory, łotewer.

Katty B.

Kasinka

O.... Mój.... Dobry.... Boże!

Jak to dobrze że to tylko fik. W dodatku świetnie napisany i powalający treścią i konstrukcją. Trzeba być naprawdę mądrym, żeby od razu załapać, o co chodzi.

Ja tam się nie wypowiem źle o Amber i chyba pozostanę razem z Kallien (mogę się przysiąść?:smt003 ). Nie że nie lubię Amber, ale nie pałam też do niej jakąś szczególną sympatią (no.. może maleńką :smt002 ). Ale jednak gdyby przez nią zginął House, to bym jej z całą pewnością przypie*****ła. (wybaczcie, ale to jest jedyne adekwatne słowo do tego, co teraz czuję)
Tyle że to tylko fik, więc co ja się będę przejmować?

Kat, pozostaniesz Queen of Angst chyba już na wieki :smt003

joasui

Czytany od góry do dołu jest świetny. Czytany od dołu do góry daje kopa.
Katty B. umacnia swoją pozycję na mojej liście najulubieńszych autorów, nawet, jeśli nie zależy jej na wysokiej pozycji na tej konkretnej liście.

Katty B.

Richie117

marengo

Świetny, świetny fik.
Po przeczytaniu nie zaczęłam bardziej nienawidzić Amber, może dlatego, że byłam zbyt zaskoczona obrotem spraw.
Ale to zabawne, jak zmienił mi się punkt widzenia. Bo gdy zginęła Amber, bardzo nie podobało mi się to, że Wilson chce odciąć się od House'a, wyjechać, zacząć od nowa. A tutaj... tutaj uważam jego reakcję za całkowicie zrozumiałą i usprawiedliwioną. Bo chodzi o House'a!

A może nie zaczęłam jej bardziej nienawidzić, bo naprawdę uważam, że tak jak śmierć Amber nie jest winą House'a, tak śmierć House'a nie jest winą Amber? Sama nie wiem.

Bardzo mi się podobało.

Any

Kat, bo z moją nienawiścią do Amber to jest tak.
Nie lubiłam jej nigdy, okreslenie bezwzględna zdzira (czy jak tam House na nią mówił) zawsze bardzo mi do niej pasowało.
Ale kiedy zobaczyłam, że jest z Wilsonem ta niechęć przetransformowała się w jawną nienawiść. Proszę, nie pytaj, dlaczego, bo nie wiem. Tak po prostu. I wiadomość o jej śmierci przyjęłam z ulgą. Żeby tylko ta śmierć nie rozdziliła chłopców...

Karola

Bardzo ciekawy pomysl to juz kolejny twoj fic, ktory czytam. Podoba mi sie twoj styl, chcialabym tak pisac. Pozdrawiam

Pattyczak

V.V Jaki smutny ff v.v Bitch, nienawidzę jej, powinno się ją jeszcze raz zabić w tym niebianskim autobusie. House powiniem ją tam zadziabać laską.

Richie117

Katty B.

Myślę, że Wilson jest typem człowieka, który chętnie by wyjechał i nie wrócił, ale na dłuższą metę nie potrafi zostawić w tyle miejsc/ludzi, z którymi czuje się związany. Taki sentymentalista. I dlatego Wilson tutaj wrócił do Princeton. Bo nie potrafił odejść z miejsca, z którym wiązało się tyle wspomnień, gdzie wciąż wyczuwało się obecność House'a. Bo co lepszego mógłby zrobić ku pamięci swego przyjaciela, niż pilnować, by Kaczątka sobie radziły, by Cuddy nosiła obcisłe spódniczki i wydekoltowane bluzki, a w kubeczkach wciąż były czerwone lizaki?

(Richie, ten fik nie ma takiej opcji. Wilson ma się w tym świecie alternatywnym całkiem dobrze i leczy swoje rany. I - w przeciwieństwie do naszego świata - tu nie wszystkie uda się wyleczyć: on nigdy nie wróci do Amber. Za bardzo bolałaby go świadomość, że to jej decyzja doprowadziła do śmierci House'a, że gdyby nie odłożyła słuchawki, gdyby po niego pojechała i go stamtąd zabrała, nie wsiadłby do autobusu, nie umarłby.
...
Ha. Tym się różni nasza sytuacja House/Wilson, a moja alternatywna Amber/Wilson - w naszym świecie House był tylko Wielkim Popychaczem, to decyzje Amber i przypadek doprowadziły do jej śmierci, a w moim AU Amber jest nieco bardziej winna... ^^ O to mi chodziło.)

Richie117

Cóż, trudno... *nie wyobraża sobie wyleczenia jakichkolwiek ran po śmierci House'a*
I nie mam zamiaru płakać dlatego, że Wilson nie wróci do wrednej Zdziry :smt016 Jest winna (oczywiście, że tak) czy nie, nie zasługuje na Wilsona. O.

Katty B.

Richie117

Kat, przejżałaś mnie *wali głową w klawiaturę* (ale miałam też wersję pomijającą istnienie zaświatów - po prostu Jimmy nie musiałby dłużej cierpieć...)
(a wyrabianie angstowej normy psuje zamysł evay, żeby zrobić z Hilsona najbardziej wyuzdany dział na forum :smt016 )
Przyznaję, że czytałam Prolog Twojej produkcji... I mam pewne podejrzenia, ale są tak banalne, że z pewnością wpadłaś na coś lepszego...