You Found Me [M]

Foxglove

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Foxglove

A/N
Delirium wreszcie dosypie mi arszeniku do kawy, jeśli czegoś tu nie opublikuję

Zatem niech będzie, raz kozie wio.
Nie mam pojęcia, czy to jest dobre. Napisanie tego zabrało mi jakąś godzinę wieczorną, którą powinnam była wykorzystać do uczenia się na egzamin z chemii. Ale Wena nie wybiera

Nie powiem, że napisane pod tekst piosenki. Raczej zainspirowane. A konkretnie to dokonaniem zespołu The Fray pod tytułem "You Found Me" (tak na marginesie, to polecam posłuchać. Piękny kawałek).
Postacie oczywiście nie moje, bo aż taka super nie jestem.

Dla Delirium za Wenę, inspirację i ogół egzystencji

You Found Me

I found god
On the corner of first and Amistad
Where the west was all but won
All alone, smoking his last cigarette
I Said where you been, he said ask anything
Where were you?
When everything was falling apart
All my days were spent by the telephone
It never rang
And all I needed was a call
That never came
To the corner of first and Amistad

Lost and insecure
You found me, you found me
Lying on the floor
Surrounded, surrounded
Why’d you have to wait?
Where were you? Where were you?
Just a little late
You found me, you found me

In the end everyone ends up alone
Losing her, the only one who’s ever known
Who I am, who I’m not, who I want to be
No way to know how long she will be next to me

Lost and insecure
You found me, you found me
Lying on the floor
Surrounded, surrounded
Why’d you have to wait?
Where were you, where were you?
Just a little late
You found me, you found me

- Co ty tu robisz?
Otworzył oczy i rozejrzał się wokół. Znajdował się w przestronnej sali balowej. Przez wysokie okna wlewały się złociste promienie popołudniowego słońca.
- Co ty tu robisz?
Miał na sobie tą samą, wymiętą koszulę oraz przetarte jeansy, które miał ubrane w pracy. Interesująca była czerwona chustka owinięta wokół jego lewego nadgarstka, ale zignorował ją, gdyż ktoś coś do niego mówił.
- Głuchy jesteś? Pytałam się co tu robisz?
- Siedzę. – warknął szarpiąc się z chustą i nawet nie patrząc na rozmówcę.
- Radziłabym ci tego nie ruszać.
- A co cię to… - urwał, ponieważ wreszcie zobaczył z kim rozmawia – Amber? Przecież ty nie żyjesz.
- Odnoszę wrażenie, że już kiedyś mi to mówiłeś.
Usiadła obok niego na parkiecie i uśmiechnęła się uprzejmie. Miała na sobie białe, lniane spodnie oraz białą bluzkę.
- Czy jesteś halucynacją? – zapytał porzucając miętoszenie chustki.
- Nie wiem. – odparła – Ty mi powiedz.
Zastanowił się chwilę, patrząc na bogato zdobiony sufit.
- Czy ja nie żyję? – zapytał.
- Jeszcze nie.
- Wielka z ciebie pomoc. – warknął.
- To nie ja się tutaj doprowadziłam do takiego stanu.
Siedzieli dłuższy czas w ciszy.
- To było głupie, prawda?
- W moim rankingu głupoty jesteś na niezagrożonym, pierwszym miejscu. – zaśmiała się.
Zmarkotniał. Spojrzała na niego ze smutkiem i położyła mu dłoń na policzku.
- Zdajesz sobie sprawę, że tak naprawdę, to rozmawiam sam ze sobą? – zapytał.
- Ja tak. – odpowiedziała – A ty?
Spuścił wzrok.
- Bo to wszystko już nie miało sensu. – westchnął.
- Tak uważasz?
- Teraz nie ma już odwrotu, więc po co te spekulacje? – oparł się na łokciach i wyjrzał za okno – Po prostu nie miało sensu. Wszystko spieprzyłem.
Patrzyła na niego z zainteresowaniem. Dopiero teraz zauważył, że miała na szyi zawieszony malutki zegarek, zawieszony na srebrnym łańcuszku. Zdawało mu się, że działa do tyłu, więc sięgnął po niego. Odepchnęła jego rękę i schowała błyskotkę za bluzkę.
- Zamiast mnie obmacywać mów, czemu tak uważasz. – mrugnęła do niego.
- Wiesz – zaczął – To jest tak, że ja nigdy nie okazałem ani krztyny wdzięczności. Nigdy. Tyle ile on dla mnie zrobił, poświęcił i wycierpiał, a ja ani razu nie podziękowałem. Właściwie nie wiem nawet czemu. Taki po prostu jestem. Nie doceniam tego co mam, aż tego nie stracę. Chyba rozumiesz o czym mówię?
Przytaknęła.
- Dopiero gdy po twojej śmierci chciał wyjechać, to zdałem sobie sprawę jak bardzo mi na nim zależy. – kontynuował – I oczywiście, udało mi się to uratować, jednak nie wszystko jest tak, jak być powinno.
- Co masz na myśli? – zapytała, bezwiednie bawiąc się łańcuszkiem.
- Jestem tchórzem. – odparł – Nigdy mu nie powiem całej prawdy. I też dlatego tu jestem. Bo strach przed ponowną utratą mnie aż tak daleko popchnął. Chyba tu wychodzi mój egoizm. Wolę sam zniknąć, zanim on to zrobi.
- Wiesz, że on też będzie przez to cierpiał? – zapytała – Źle robisz.
- Nie wiem, czy będzie cierpiał. – westchnął – Ostatnio i tak mamy ze sobą niewielki kontakt. Nie oddzwania, nie widujemy się. Może sam ma mnie już dość. Albo po prostu się domyśla i woli ograniczyć kontakt, bo i tak wie, że nic z tego nie będzie.
Pokręciła głową z dezaprobatą.
- Nawet nie wiesz, jakie głupoty teraz wygadujesz. Jemu na tobie zależy. – powiedziała – Wolisz uciec, niż powiedzieć mu całą prawdę? Nigdy bym cię nie podejrzewała o tak wybitne tchórzostwo.
- Wolę siedzieć tu, niż powiedzieć prawdę i zostać sam.
- A teraz nie jesteś sam?
Szarpnął od niechcenia czerwoną chustę, unikając odpowiedzi.
- Ja bym na twoim miejscu jeszcze raz to wszystko przemyślała.
- Nawet gdybym miał drugą szansę – prychnął – to niby co bym miał powiedzieć?
- Prawdę.
- Łatwo ci mówić. – zaśmiał się sucho – Ty nie żyjesz. Nie masz tych problemów.
- Ty też ich nie chcesz, prawda?
Spojrzał jej w oczy.
- Nie, nie chcę.
- Ale gdyby była możliwość powrotu – mruknęła – to powiedziałbyś prawdę?
Zastanowił się chwilę.
- Myślę, że tak. W końcu raz się żyje.
- Lepiej tego ująć nie mogłeś. – zaśmiała się, spojrzała na cofający się zegarek na szyi i wstała - No cóż, na mnie już czas. – powiedziała wyciągając do niego rękę – Ty też już musisz iść.
- Muszę? – spojrzał na nią zdumiony – Mam iść z tobą?
Pokręciła głową uśmiechając się.
- Ty musisz jeszcze załatwić pewną sprawę. – odparła – Tylko nie idź w stronę światła. – zażartowała – Pozdrów go ode mnie, dobrze? – pocałowała go w policzek i wyszła z sali.
Chciał iść za nią, jednak gdy zajrzał za drzwi, za którymi zniknęła, zobaczył tylko oślepiającą pustkę.
I wtedy całe pomieszczenie gwałtownie się zatrzęsło. Stracił równowagę, upadł i promienie słońca zastąpiła oszałamiająca ciemność.

- House!
Powiedzieć prawdę, to nie takie łatwe…
- House!
Nie w stronę światła? Co ona miała na myśli? To bez sensu.
- House, do cholery! Otwórz oczy!
Kogo ja miałem pozdrowić?
- House, obudź się! Nie zasypiaj, zostań ze mną!
Czuł pod sobą twardą, zimną podłogę. Ktoś gwałtownie nim potrząsał, bezustannie wołając jego imię. Czuł, że na prawym nadgarstku miał coś mocno zawiązane. Nie chciał się budzić, miał takie ciężkie powieki. Może jeśli zignoruje to wołanie, wtedy znowu wróci do zalanej słońcem sali.
- Obudź się ty cholerny idioto!
Z wyjątkowym trudem otworzył oczy i jak przez mgłę zobaczył pochylającego się nad nim Wilsona. Miał potargane włosy i smugę krwi na czole. Wyglądał na skrajnie wyczerpanego oraz przerażonego.
- House! – jęknął widząc, jak przyjaciel otwiera oczy – Niech cię szlag. Niech cię szlag, ty, ty… - urwał i ukrył twarz w zakrwawionych dłoniach.
Odwrócił się w stronę swojego najlepszego przyjaciela, jedynej osoby na której mu kiedykolwiek zależało.
- Przepraszam. – szepnął cicho, widząc prowizoryczny opatrunek na nadgarstku.
Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie. Nagle pojawili się ratownicy medyczni, położyli go na noszach i wynieśli do karetki. Czuł, że w pobliżu gdzieś był Wilson. Słyszał, jak wrzeszczy na ratowników, żeby się spieszyli, a następnie wsiada wraz z nim do karetki.
Miał przytępiony słuch, jakby ktoś mu zapchał uszy watą. Słyszał, że jadą na sygnale. Ponownie otworzył oczy i zobaczył Wilsona wpatrującego się pustym wzrokiem w przeciwległy koniec ambulansu.
- Hej. – szepnął słabo do onkologa – Chyba nawaliłem.
Wilson spojrzał na niego z trudem ukrywaną troską.
- Na pełnej linii.
- Ale znalazłeś mnie. – odparł – I ja to wszystko naprawię.
Wilson nie odpowiedział, tylko poprawił mu opatrunek.
- Obiecałem komuś, że coś ci powiem.
- Co miałeś mi powiedzieć? I komu obiecałeś?
- Powiedziała, że mam cię pozdrowić. – odparł zamykając oczy – Jestem zmęczony.
- House! – Wilson złapał go za rękę – Nie odpływaj mi tu. O czym ty mówisz?
- Obiecałem jej, że powiem ci prawdę. – szepnął – I powiem, jak tylko kupisz zgrzewkę piwa oraz chińszczyznę i siądziemy razem na mojej kanapie, żeby zobaczyć jakiś głupi film, co ty na to?
Wilson uśmiechnął się.
- Ale obiecujesz, że nie uciekniesz z wrzaskiem? – zapytał.
- Obiecuję.
Dłuższą chwilę jechali w ciszy.
- Miała rację. – mruknął sam do siebie.
Onkolog spojrzał na niego pytającym spojrzeniem.
- Miała rację z wszystkim. – uśmiechnął się i ziewnął potężnie – Będzie dobrze Wilson.

Early morning, City breaks
I’ve been calling for years and years and years and years
And you never left me no messages
You never send me no letters
You got some kind of nerve, taking all I want

Lost and insecure
You found me, you found me
Lying on the floor
Where were you where were you

Lost and insecure
You found me, you found me
Lying on the floor
Surrounded, surrounded
Why’d you have to wait?
Where were you, where were you?
Just a little late
You found me, you found me

Why’d you have to wait?
To find me, to find me

Koniec

Delirium

*włazi do działu Hilsona; serce jej staje*
dbdcgbskfcklsfajhw nmsx ANHqme/L!!! NARESZCIE!
I do tego dla mnie?!

*pada na kolana i wyciera czołem podłogę*

Powachlowałam się trochę i mogę wreszcie mówić. Zacznę od tego, że... uwielbiam to opowiadanie.

Najbardziej wzrusza mnie nasza jednomyślność. Pod względem możliwych historii, jakie można dopisać do tekstu tej piosenki The Fray, ale także tego, jak obie widzimy sceny z udziałem Amber. To najbardziej mi się podoba.

Dlatego tak dotknęło mnie to opowiadanie.
Poza tym: szczegóły. Kocham takie smaczki w tekstach. Z tego też powodu zegarek tak mnie ujął, o czym mówiłam Ci już podczas naszej rozmowy przez komunikator

I bardzo mi się podoba, że wszystko jest takie jawne, a jednak ukryte. Że nie ma szastania sloganami "KOCHAM CIĘ", a mimo to przecież i tak wiadomo, o co chodzi...

Oh, I'm speechless...

Any

Fox, to było naprawdę piękne.

Tak widoczna troska chłopaków o siebie nawzajem, to House'owe "Chyba nawaliłem", pokazujące, jak bardzo zależy mi na Jimmy'm i oczywiście zachowanie samego Wilsona...
Świetne, świetne i raz jeszcze świetne.

PS. A ta sala balowa powaliła mnie na łopatki

Katty B.

Amber, Amber, AMBEEER!

Cudownie, że się pojawiła. Uwielbiam jej postać i uwielbiam jej strój z końca 4x16. Świetnie, że House widział właśnie ją. Wielce to mówiące, jak powtarza profesor G.

Ładny fik, h/c nigdy za mało. Rozmowa i powrót, "nawaliłem" i krwawa smuga, i zegarek, i chustka (czerwona, czerwona!), i "miała rację". I piękne to. A, i jeszcze "The Fray", za co będę Cię kochać. ^^

I tylko błędy interpunkcyjne w dialogach straszą.

Kat.

Foxglove

Muniashek

Oj.
*wychodzi i wchodzi jeszcze raz, żeby się upewnić, że nie śni*
Ała...
*teraz się ugryzła*
Ojej

Takie to... Kurczę, nie umiem tego określić, nie mogę znaleźć słów. Co to niektóre fiki robią z ludźmi...
Mamo, gdzie są słowa?
Takie to... Takie... Takie... No cudowne, piękne... Ale cały czas nie mogę znaleźć odpowiednich słów!
Takie radosne, ale tylko z jednej strony, bo z drugiej...
No coś Ty zrobiła ze mną?
*idzie poszukać słów*

Nadal ich znaleźć nie mogę. Podoba mi się, tyle Ci powiem.
xD

Richie117

w istocie, mnie również zabrakło słów, ale nie potrafię napisać o tym tak pięknie, jak moja przedmówczyni

zazdrość to takie złe uczucie, ale kiedy pomyślę, że napisałaś coś tak zgrabnego i pięknego w godzinę, to mam ochotę tłuc głową w klawiaturę, a potem lecieć szukać mojej zaginionej weny

wielki, wielki Szacun, Fox

do Amber nie potrafię się przekonać (na samą myśl, że miałabym ją znów oglądać, odrzuca mnie od 4. sezonu), chociaż na poziomie świadomości wiem, że dla Hilsona zrobiła więcej dobrego niż złego (nie pomogło nawet napisanie alternatywnej wersji 4x16 z pozytywną Amber tego nie zmieniło

)

wyobrażenie Wilsona umazanego krwią House'a - priceless

jestem, jak widać, na fluffowym haju([link widoczny dla zalogowanych] rozłożyło mnie na łopatki), więc już się zamykam (i idę zapolować na więcej

)

czy ja już wspominałam, że kocham ludzi, którzy piszą fiki z happy endem?

Foxglove

Richie117

Foxglove

Este

Fox gratuluję talentu. Fajny pomysł na fika, świetne opisy, dialogi takie House'owe. Amber w sali balowe, zegarek odmierzający czas wstecz, czerona przepaska na nadgarstku, smuga krwi na czole Wilsona. Takie drobne szczegóły tworzą nastrój. Zazdroszczę Ci, że tak lekko potrafisz wprowadzić je do fabuły. Naprawdę bardzo mi się podobało

Przy okazji - sorki, że wtrącę sie w rozmowę, ale muszę przyznać Fox rację. Richie, skąd ty wynajdujesz takie perełki? "Paternity" powaliło mnie zupełnie na ziemię

Oficjalnie zostało moim ulubionym fluff'owym fikiem

"Stay" przeczytałam przedwczoraj. Dobrze napisane, pokazuje zupełnie inną stronę House'a i Wilsona niż to, do czego się przyzwyczailiśmy (przynajmniej na ekranie). No ale czasem dobry angst, też nie jest zły

Muniashek

Richie117