Bombonierka [Z*] [4]

a_cappella · Wysłany: Nie 22:10, 07 Mar 2010 Temat postu: Bombonierka [Z*] [4]

<img src="http://i733.photobucket.com/albums/ww331/_horum_/fframki/huddy_00.jpg">

Taak, to znowu ja.

Co się tyczy kwestii tytułu: natchnęła mnie [link widoczny dla zalogowanych] i zaczął powstawać twór zaliczający się do grupy takich, do których dopisuje się po dwa zdania co miesiąc, więc nie jest jeszcze gotowy.

Ale życie jest jak pudełko czekoladek - nigdy nie wiadomo, co się trafi i ja też nie mam pojęcia, co się w tym zbiorze znajdzie, więc tytuł został.

Cytat - do „Bombonierki” nie pasował, ale uparłam się, żeby go gdzieś użyć, w związku z czym przyszedł do mnie inny pomysł (do poniższego pasuje trochę bardziej, choć też nie całkiem xD). Kto zgadnie, skąd go wzięłam (cytat, nie pomysł), dostanie dedykację!

Ach, zainspirowało mnie także jedno zdanie z "Lalki". Skoro raz Biblia przyprowadziła do mnie Wena, to czemu by nie skorzystać z Prusa?

*kasuje trzy akapity tekstu, żeby wstęp nie był dłuższy od miniaturki*

czarodziejka · Wysłany: Nie 22:23, 07 Mar 2010 Temat postu:

rezerwacja!

Mówią, że życie to nie teatr.
A co jeśli ja kocham teatr?

Ostatnio nie komentuje, bo nie mam czasu, a nie chcę pisać trzylinijkowych komentarzy, ale twój fik sprawił, że musiałam go znaleźć. Krótki, bo krótki, lecz dla mnie nie liczy się ilość tylko jakość, a tej nie mam nic do zarzucenia. Mam przed sobą piękny, lekko filozoficzny, refleksyjny tekst, właśnie taki, na jaki mam od jakiegoś czasu ochotę, w stylu, który lubię najbardziej. I w dodatku wplotłaś mi teatr pokochany przeze mnie od pierwszego spektaklu.

Sarusia · Wysłany: Nie 22:42, 07 Mar 2010 Temat postu:

Z Foresta!
A teraz idę czytać

E:
Moment. Który cytat mamy zgadywać?

O czekoladkach, czy ten przed miniaturką?

E2:
O Boże. Przepiękne.
A_c, Twój talent jest ogromny, równie ogromny jak wrażenie, jakie nim wywierasz. Fantastyczny tekst! Choć krótki, to jakże pełen treści! Piękne słowa, przenośnie, temat, wykonanie...
Jestem pod wielkim, wielkim wrażeniem.

Noemi · Wysłany: Nie 22:48, 07 Mar 2010 Temat postu:

Uwielbiam Turnaua, a Bombonierka to najpiękniejsza z jego piosenek, tak więc gdy zobaczyłam sam tytuł ucieszyłam się jak głupia

A tekst tej piosenki tak bardzo pasuje do Huddy, że czasem myślę, że została stworzona na potrzeby serialu

Przechodząc do ficku: bardzo krótki *chlip, chlip*, ale podoba mi się

Patrząc na [Z*] mam nadzieję, że będzie dalszy ciąg

Fick z głębokim przekazem, skłaniający do przemyśleń. Jednak brakuje mi jakiejś fabuły, bo takie teksty szybko mnie męczą

Pozdrawiam i weny życzę!

a_cappella · Wysłany: Nie 22:54, 07 Mar 2010 Temat postu:

Saruś, en przed miniaturką. Szukaj, szukaj! Powinnaś zgadnąć.

A tamten tak, z Foresta.

To zdanie, które zacytowałaś, to jest akurat zainspirowane "Lalką" ("Lalką", którą mam na jutro przeczytać, a jestem w połowie pierwszego tomu. xD Reszta jest stuprocentowo moja, żeby nie było

), więc przykro mi, Prus to wymyślił, a nie ja, przyznaję bez bicia.

Niemniej dziękuję bardzo, bardzo!

Edit:
Noemi, dzięki. ^^
Aktualnie nie mam pomysłu na nic fabułowego, ale szukam jakiegoś abstrakcyjnego pomysłu (napisałam we wstępie, ale skasowałam, bo był zdecydowanie za długi

).
A co do Turnaua, to uwielbiam jeszcze "Kawałek cienia".

Gorzata · Wysłany: Nie 23:00, 07 Mar 2010 Temat postu:

piękne!
tylko czemu ta część taka krótka? ale i tak śliczna!
jak ja bym chciała tak pisać!
czekam na ciąg dalszy!
Wena!

mazeltov · Wysłany: Pon 13:18, 08 Mar 2010 Temat postu:

Cudowne

jestem zachwycona tak pieknie to napisalas, jednoczesnie nie podajac nic na tacy, nie bylo slow jak House, Cuddy, Lucas a mimo to bylo to tak jednoznaczene i jasne ze nie sposob nie zrozumiec

czekam na kolejne perelki

GosiaczeQ_17 · Wysłany: Pon 16:31, 08 Mar 2010 Temat postu:

Świetne

Porównanie życia do teatru... niby nic nowego ale mnie urzekłaś... bo to jest o Huddy

"Kurtyna dnia znów opada.
Nie słychać oklasków, bo przecież życie to nie teatr…"

gehnn · Wysłany: Pon 16:42, 08 Mar 2010 Temat postu:

Jesteś złym człowiekiem, a_c. Weszłam na Huddy, zobaczyłam, że O rany, a_capella napisała nowego fika, o ja cię, o ja cię, o ja cię! (bo ogólnie po oscarowej nocy za dużo mam kofeiny we krwi, tak zauważyłam), a ty mi tu podwójne drabble piszesz? Takie krótkie? Jakby miało mnie choć w części zadowolić?!

Podobno prawdziwym miernikiem dobrej muzyki jest gęsia skórka. Możliwe. Mnie przechodzi dreszcz, kiedy czytam dwa ostatnie zdania twojego opowiadania. Można to nazwać miernikiem naprawdę świetnej prozy? Tekst jest jedną, wielką i jakże trafną metaforą. Moje słowa wydają mi się trochę puste w porównaniu do tego, co przed chwilą przeczytałam, więc może przestanę się produkować. O technice nawet nie śmiem wspomnieć.

Cudnie.
Pozdrawiam,
G.

NiEtYkAlNa · Wysłany: Pon 16:53, 08 Mar 2010 Temat postu:

a_c kochana

Tekst bardzo odkrywczy, świetne metafory i porównania kochanków do aktorów, życia do teatru. Pomimo że tekst jest krótki, oddajesz w nim cały sens życia - bezustannego dążenie do miłości. Pokazujesz porażki i brak odwagi, żeby zmienić coś na lepsze.

Pięknie to poprowadziłaś, ujęłaś mnie tym utworem

lisek · Wysłany: Pon 17:58, 08 Mar 2010 Temat postu:

A cappella!

Wybacz nie mogłam się powstrzymać

Boję się nawet skomentować, żeby się nie ośmieszyć

Bo, nie wiem, co można, by napisać pod takiej klasy tekstem

Biję pokłony do samej ziemi

Styl i klasa

Wena i czasu, bo piszesz zdecydowanie za rzadko

Buziaczki

a_cappella · Wysłany: Wto 21:13, 09 Mar 2010 Temat postu:

czarodziejka · Wysłany: Śro 14:13, 10 Mar 2010 Temat postu:

anka. · Wysłany: Śro 17:34, 10 Mar 2010 Temat postu: Re: Bombonierka [Z*]

czarodziejka

Dzień dobry! ^.^

Przyszłam powiedzieć, że brakuje mi tego, mówiąc tego, mam na myśli Twoje teksty, pisane właśnie w takim stylu jak wyżej.
:<

Więc niech Twój Wen bierze się do pracy, a jak nie będzie chciał to ja go mogę pogonić.

Czasu bardzo dużo Ci życzę i Wena, wiele Wena.

Ściskam,
czarodziejka

"(...)bo przecież życie to nie teatr…"

a_cappella

Aniu! Dziękuję Ci! Dziękuję Ci tym bardziej, że przecież my, będące w wieku prawie przedemerytalnym, musimy się nawzajem wspierać.

Witam Was. Wiem, że trwało to całe wieki, ale napisałam coś!

Bo w czasie deszczu dzieci (nijak się to ma do wyżej wspomnianego wieku przedemerytalnego, ale cóż) się nudzą*, a niektóre bawią sie słowami i oto tego skutki.
*(...więc tu trzeba by zalecić w czasie deszczu nie mieć dzieci xD)

Poniższe twory chciałabym z całego serca zadedykować mojej Agatce.
Za to, że obdarowujesz mnie swoim optymizmem, jak ja mam go chwilowo za mało, za urodzinowego SMSa siedem minut po północy, za dzielenie pasji, za wspólne przeżycia i za milion innych rzeczy...
Dziękuję, kochana!

Bardzo chciałam Ci zadedykować coś weselszego, ale wyszło tak.

Adnotacja do tekstu II: tytuł jest taki, gdyż czytałam akurat "Nigdziebądź", a angielska wersja owego wyrazu przyczyniła się do powstania wizji tegoż tworu, która została wreszcie zrealizowana przez wspólników bezsenności wyłapanych w jednej piosence.
I wiecie, co Wam powiem? Nigdy nie wiadomo, co może być inspirujące. Czasem długo, długo nic, a czasem wystarczy jedno zdanie, dwa wyrazy nawet.

Adnotacja do tekstu III: właściwie macie (nie)przyjemność to teraz czytać, gdyż stwierdziłam, że w tekście II absolutnie przegięłam z długością (

), toteż byłam zmuszona poczekać, aż Wen nawiedzi mnie drugi raz i będzie tak łaskawy przynieść ze sobą trochę więcej słów. No i przy długości (czy też krótkości) powyższego nie mogłabym pozwolić sobie na słusznej długości wstęp, jakie to mam w zwyczaju. xD
Zainspirowane tą piosenką. Polecam jedynie posłuchanie, a nie oglądanie video, bo takie dosłowne przedstawienie, krótko mówiąc, boli. I psuje efekt.

Ach, jeszcze jedno, jeszcze tylko jedno: tamten cytat był [link widoczny dla zalogowanych]. ^.^

II Neverwhere

Głęboka. Nieprzenikniona. Czarna do bólu, mimo że przetykana jaśniejszymi niż inne gwiazdami. Jaśniejszymi, choć niektóre świecą oślepiającym światłem pustki i niepewności, a jeszcze inne spadają i zawisają gdzieś w nieokreślonej czasoprzestrzeni serca.
Głęboka. Nieprzenikniona. Czarna do bólu. Noc. Pora, kiedy myśl bywa wrogiem, świadomość prawdy najgorszą trucizną, a każdy ruch wskazówki zegara sprawia niewyobrażalny ból. Bo nie ma iluzji obojętności, muru niepotrzebnych słów ani maski ironii, niczego, za czym oboje mogliby się ukryć.
Wspólnicy bezsenności. Nieświadomi zabójcy na zlecenie, których cienie rozpływają się wraz ze zniknięciem tarczy księżyca.
Głęboka. Nieprzenikniona. Piękna w swej czerni. Ich miłość… Żyją nadzieją, że kiedyś przetrwa wschód słońca.

III Czarne perfumy

Metaliczny dźwięk spotkania szklanej łyżeczki ze ścianką naczynia. Szmer oddechu. Wędrówka samotnej łzy prosto w nicość.

Małe pomieszczenie było ciepło oświetlone płomieniem świecy i smugą księżycowego światła, która przedzierała się przez bordowe kotary. Stała przy ciemnym, hebanowym blacie, mieszając ciecz mieniącą się wszystkimi uczuciami i przyglądała się malutkim, szklanym buteleczkom stojącym obok. Po chwili wzięła pierwszą z nich i odmierzyła do naczynia kilka przejrzystozielonych kropli, a te natychmiast utonęły w mieszanym roztworze.

Delikatnie wyjęła korek następnej buteleczki. Dodanie gęstej, błękitnej cieczy spowodowało nagłe wzburzenie zawartości naczynia. Boli, pomyślała. Boli. Jak zawsze. A jednak nie mogła przestać, bo eliksir się nie uda. Nie zadziała. Jeśli o czymś zapomni, będzie musiała zacząć jeszcze raz, i jeszcze raz, codziennie od nowa… To i tak było nieuniknione.

Ostrożnie łączyła ze sobą esencje, ciągle mieszając. Płynny bursztyn, aromatyczna lawenda, głęboki szmaragd z miętową nutą… Aż wreszcie ostatnia. Niezbędna, choć najgroźniejsza. Przyjrzała się ciemnogranatowej cieczy. Prawie czarnej, momentami błyszczącej grafitową szarością. Dwie krople, dokładnie dwie, powtarzała w kółko. Dwa niemal niesłyszalne pluśnięcia i… Ach, nie, to jeszcze nie koniec. Wzięła do ręki nóż. Jedno szybkie ukłucie czubkiem ostrza wystarczyło, by uwolnić wąziutki, karminowy strumień.

Odetchnęła, mieszając roztwór ostatni raz i sięgnęła po kryształowy flakonik, który ostrożnie wypełniła zawartością naczynia. Spojrzała na mieniącą się ciecz przez szklane ścianki buteleczki. Czarne perfumy.

Zdmuchnęła płomień świecy i wyszła w ciemną noc, zabierając je ze sobą. Kiedy wsunęła flakonik w ciepłą dłoń mężczyzny, nie widziała już, że chwilę później jego świat zabarwił się na karminowo.

Nie widziała. Ale czuła całym sercem.

gehnn

Klepię!
Btw. avatar *__________*

e: AHAHA! *cieszy się jak głupia* A_c czyta Gaimana, A_c czyta Gaimana, wreszcie ktoś mnie zrozumie xD Neverwhere to niesamowity tytuł i jeszcze bardziej niesamowita książka. Uwielbiam ją. Och, jak ja strasznie ją uwielbiam. I, pomimo że wolę nazwę angielską, na polski przetłumaczyli ją genialnie, pogratulować. A propos twojej drugiej inspiracji: borze, nie chcę być okropna, ale szczerze mówiąc, niełatwo było mi się skupić na tekście piosenki, bo ani melodia, ani wykonanie do gustu mi nie przypadły. Ot, nie mój styl. Więc z góry przepraszam za złą interpretację.

Tekst II: Bardzo lubię temat nocy. A raczej rzeczy, które w nocy się dzieją. (Proszę nie interpretować w sposób niewłaściwy xD). Może dlatego, że mój mózg zaczyna działać dopiero w okolicach godziny dziewiętnastej. Kiedy zaczęłam czytać pierwszy akapit, bałam się, że będziesz chciała porównywać noc do Cuddy albo House'a. Bałam się, bo byłby to w pewnym sensie przerost treści nad formą. Takie przedobrzenie. No i zostałam przyjemnie zaskoczona.

Sarusia

Moja droga a_c, niniejszym oświadczam, że Cię kocham.
Za Meryl, za "It's complicated" (chociaż miało wstrętne zakończenie), za to ile mamy wspólnego i za to co i jak piszesz.

Czarujesz słowem, piszesz w tak niesamowity sposób, że nie można się oderwać. Przenośnie, powtórzenia, styl... to wszystko buduje taki niesamowity klimat Twoich utworów.

Bardzo żałuję, że piszesz tak rzadko.
Ale i tak Cię kocham.

GosiaczeQ_17

NIe wiem co napisać... To było takie magiczne....
W każdym bądź razie wiedz, że mi się strasznie, ale to strasznie podobało

Pięknie piszesz

anka.

Zaklepane, bo potrzebuję przeczytać to jeszcze raz.

e. Otóż.

Sądziłam, że po kolejnym przeczytaniu odnajdę słowa, mogące choć w najmniejszym stopniu wyrazić mój zachwyt, ale niestety, przepraszam. Nie mogę.

A_c, to jest już... poezja pisana prozą. I mówię całkiem poważnie, sposób, w jaki opisujesz emocje, uczucia, kreślisz sytuacje, to... brak mi słów.

Drugi tekst... wydaje mi się, że najlepszym komentarzem będzie jedno.

*milczenie*

I powiem tylko, że zgadzam się ze wszystkim, co napisała gehenn. Oraz, że wydrukuję to sobie, nauczę na pamięć i będę powtarzać w każdej możliwej sytuacji.

Gorzata

wow!
piękne, cudowne, niesamowite!
bardzo mi się podobało!
ale to jest tak wspaniałe, że nie da się tego opisać słowami
czekam na więcej!
Wena!

nero22

Śliczne. To jest bardzo wzruszające. Zgadzam się z Gorzatą:nie da się tego opisać słowami. Z niecierpliwościa czekam na cd.Dużoooo Wena.

czarodziejka

A_c!

Przyszłaś i przyniosłaś twory!

Wiesz, co? Ja naprawdę nie wiem, jak mogłaś tak przegiąć. Dałaś nam taki długi tekst jak stąd do Princeton, czytałam prawie godzinę, ale i tak Cię kocham. To jest cudowne. Ta krótka, ulotna chwila uniesienia, szybowania wśród bohaterów, osiadania na bukietach róż, tuż obok.
A Neverwhere jest wspaniałym, takim magicznym tytułem, to po prostu jest to.

IINeverwhere

To na początku powiem, że kocham celowe powtórzenia. Głęboka. Nieprzenikniona.

a_cappella

O... kurczę.

Aż chce się pisać dalej, czytając takie komentarze. Tzn. już odkryłam jakiś czas temu, że chcieć niekoniecznie znaczy móc, bo bez pomysłu i Wena jestem bezradna, ale i tak. ^.^
Żeby było jasne: do każdego poniższego dołączone jest gigantyczne dziękuję, coby się nie powtarzać za każdym razem.

Gehenn, wiesz, moje czytanie Gaimana ogranicza się jak na razie do Koraliny wieki temu i Nigdziebądź ostatnio (fakt, z przetłumaczeniem tytułu nieźle sobie poradzili ^.^), ale zamierzam zwiększyć długość tej listy, co polecasz?

Co do piosenki - spokojnie, nie Ty jesteś niemiła, tylko ja jestem skrzywiona. xD
I mam nadzieję, że jak kiedyś zdarzy mi się taki przerost treści nad formą, to mi natychmiast o tym powiesz, bo jak mam odpowiedni nastrój do pisania takich rzeczy, to jestem zdolna do wszystkiego.

III: blat był hebanowy, nie kotary! xD A moja wizja końca była jeszcze inna (troszeczkę może bliższa Twojej drugiej wersji).

Sarusiu! Meryl, ach, Meryl connecting people!

No i też żałuję, ale - mówiąc tak po kubusiowo-puchatkowemu - im bardziej staram się wpaść na jakiś ciekawy pomysł, tym bardziej mi się to nie udaje, więc po prostu czekam, aż przyjdzie.

GosiaQ, bardzo jest mi miło ze świadomością, że Ci się podobało.

Aniu. Och. Niby już jedno jest, ale w takim wypadku jeszcze kilka nie zaszkodzi: dziękuję, dziękuję, dziękuję!

I nie wiem, czy to przez wiek, ale jeśli tak, to przynajmniej jeden plus. xD

Gorzata, nero22 - jeej. Ściskam Was mocno i chowam Wena do słoiczka, żeby poczekał, aż wpadnę na coś ciekawego.

Czarodziejko! Po raz kolejny przyznaję Ci rację - masz to coś, pisząc komentarz dłuższy od mojego tworu. xD I wiesz co, nawet nie przypuszczałam, że zawarłam aż tyle w swoim własnym tekście. Serio.

Ale fakt, że widzisz tam coś innego, niż ja widzę i że można to zinterpretować na kilka sposobów, bardzo, ale to bardzo mi się podoba.

gehnn

Co polecam? Żałuj, że zapytałaś. Ogólnie to polecam wszystko. Amerykańskich Bogów się trudno zaczyna, ale jak już zaczniesz, to skończysz w dwa dni. Cudna książka. Potem Chłopaki Anansiego (są nawiązania do Amerykańskich Bogów). No i oczywiście opowiadania. Opowiadania Neila są niesamowite. Ze zbioru Dym i lustra polecam opowiadanie Dziecizna, Mikołaj był, Szkło, śnieg i jabłka oraz Morderstwa i tajemnice (tylko tyle, bo nie mam akurat książki przy sobie ^^). Ze zbioru Rzeczy ulotne [cuda i zmyślenia] natomiast - Studium w szmaragdzie, Październik w fotelu, Smak goryczy, Dziwne dziewczynki, Karmiący i karmieni (końcówka!), Kartki z pamiętnika znalezionego w pudełku po butach w autobusie rejsowym gdzieś między Tulsą w stanie Oklahoma i Louisville w Kentucky i Ptak słońca.

^^