Czy leci z nami instrukcja obsługi? [Z]

amandi

Uwielbiam tego fika

- Pozytywną Dawkę Codziennej Energii, Przedłużacza Życia, Wspaniale Napisaną Prozę!

!

Oczywiście, że szpital pogrążał się w chaosie, bo kto (lub co

), jest w stanie funkcjonować poprawnie bez Cuddy

?? Wróciła na stanowisko - i bardzo dobrze, bo odzyskała tą cząstkę jej dotychczasowego życia, której jej ostatnio bardzo brakowało... i chyba nie tylko jej

. Albowiem wróciły też jej stroje

..

Aa!! Lupus (zaczynam naprawdę lubić to imię

) w gabinecie tatusia!

I już ma własnych tragarzy.... czy tam tych od noszenia lektyki

. widać, że dziecko kocha ojca i jest zachwycone każdą chwilą poświęconej mu uwagi... ale trudno się dziwic - ja sama byłabym w siódmym niebie

... A to przedstawienie zespółu? GENIOUS!

czarna kawa.

Ostatnie zdanie powaliło mnie na kolana!

Uśmiałam się jak głupia. Najbardziej podobał mi się tekst o zebrze. Bardzo celny!
Czekam na ciąg dalszy z niecierpliwością.

wela89r

Syśka

PART 4

- Jimmy! – do wnętrza gabinetu Wilsona dobiegał krzyk Housa zduszony taflą szkła. Z nosem przyklejonym do drzwi wejściowych balkonu Greg stał na tarasie i robił do przyjaciela głupie miny, nie przejmując się zupełnie obecnością pacjentki onkologa.
Wilson wiedział, że ignorowanie go nie przyniesie żadnego rezultatu. Może być tylko gorzej.
- Pani wybaczy – zwrócił się do pacjentki z przepraszającym uśmiechem. – To mój wieloletni pacjent. On bardzo cierpi, a ja nie potrafię mu pomóc.
- Może dlatego, że nie jest Pan psychiatrą – mruknęła pod nosem kobieta i wyszła z gabinetu.

- Co Ty wyprawiasz, House? – zapytał James otwierając drzwi i wpuszczając Grega do środka.
- Testuję, czy nadajesz się na niańkę mojego syna – uśmiechnął się rozbrajająco diagnosta.

***

- Tu jest mleko, James – Lisa pośpiesznie po raz trzydziesty przedstawiała Wilsonowi topografię swojej kuchni.
- Spokojnie, nie martw się, wszystko będzie w porządku – powiedział Wilson uspokajająco jednocześnie wypychając Cuddy z kuchni. – Idźcie już!
Przecież opieka nad niemowlakiem nie mogła być, aż tak trudna. Nakarmi, przebierze i położy spać. Proste.

Lisa i Greg bardzo rzadko gdziekolwiek wychodzili. Cuddy mimo swego towarzyskiego usposobienia spędzała większość wieczorów z Lupusem i jego „nie-wyjściowym” ojcem w domu. Dziś jednak House został zmuszony do towarzyszenia jej na ważnym bankiecie. Włożył nawet wyprasowaną koszulę!?!

Wilson spojrzał na małego chłopca, który siedząc w kojcu próbował wcisnąć do plastikowej żyrafki z okrągłymi otworami sześcienny klocek.
Uśmiechnął się z pobłażaniem i poszedł do kuchni przygotować mleko.
Miało być 3 miarki na 70 mililitrów czy 7 na trzysta?! – zastanowił się onkolog i za chwilę skarcił się w myślach – Trzeba było sobie zapisać!
Zrobił mleko „na oko” i wrócił do pokoju.
- Ma-ma! – krzyknął radośnie Lupus na widok Wilsona lub butelki z jedzeniem.
James podniósł malucha i wyjął mu z rąk plastikową zabawkę.
W środku grzechotał klocek. Wilson zmarszczył brwi nie rozumiejąc.
- Ma-ma! – powtórzyło dziecko wyrywając onkologa z zadumy nad zabawką.
Usiadł kładąc dziecko na kolanach. Malec z radości gwałtownie pomachał rączkami tak, że butelka wytracona z rąk Jamesa wykonała dwa i pół obrotu zanim z łoskotem spadła na podłogę. Pedantyczna natura Wilsona nakazała mu natychmiast zerwać się do kuchni w poszukiwaniu czegoś do wytarcia rozlewającego się z butelki mleka.
Posadzony na podłodze Lupus zwinnie zmienił styl poruszania się na raczkowanie i postanowił rozejrzeć się po pokoju. Szczególnie zainteresował go jeden, ciekawy przedmiot.

Wilson po 15 sekundach przebywania w kuchni zreflektował się, że zostawianie niespełna rocznego dziecka bez opieki może być uznane przez niektórych za nieodpowiedzialne. Chwycił więc jedną z ulubionych, haftowanych ścierek Lisy z zamiarem przekwalifikowania jej na szmatę do podłogi.
Był już prawie w salonie gdy bliżej nieokreślony hałas zatrzymał go w progu. Następny był już tylko rozdzierający płacz dziecka. Przerażony rzucił się w kierunku chłopca.
Jednak biegnący James Wilson plus niewielka plama mleka na podłodze zaowocowały głośnym krzykiem:
- O żesz w du…!!! – i trzaskiem łamanego stolika, na którym poległo ciało onkologa.
Jedynym pozytywnym efektem jaki odniosła ta scena był głośny, zanoszący się śmiech małego Lupusa.
Wilson spojrzał w stronę dziecka nienawistnym wzrokiem i w tym momencie dostrzegł ukochaną gitarę Housa, z nienaturalnie wygiętym gryfem, leżącą obok chłopca.
Zerwał się z podłogi, a właściwie szczątków stolika, jednak ból w kostce spowodował, że opadł z jękiem na kanapę.

Przez chwilę zastanowił się czy nie powinien zadzwonić do Lisy, ale oznaczałoby to narażenie się na zarzut nieudactwa. Najpierw musi posprzątać to Waterloo.
Spojrzał na swoja kostkę. Zaczynała puchnąć.
Musi coś z tym zrobić. Najpierw jednak trzeba unieruchomić tego małego…
- Lupus?! - Wilson szukał wzrokiem po całym pokoju dziecka, które jeszcze sekundy temu siedziało obok połamanej gitary.
Stanął na jednej, zdrowiej nodze i gorączkowo rozglądał się. Chłopca jednak nigdzie nie było.
- Boże! Schody! – wrzasnął James i opierając się o ścianę dokuśtykał do korytarza.
Tu jednak dziecka na szczęście nie było. Swoim kulawym krokiem sprawdził też kuchnię.
Wilson zaczynał przypominać kłębek nerwów nie wiedząc co ze sobą zrobić. Dźwięk wydobywający się z telewizora skierował jego podskoki na jednej nodze spowrotem do salonu.
Lupus stał 5 centymetrów od włączonego ekranu z kawałkiem kolorowego papieru w buzi.
- Wypluj to! – zawołał w stronę dziecka próbując dostać się w jego pobliże.
Było to jednak "delikatnie" utrudnione ze względu na stan jego kostki oraz zmyślny tor przeszkód, który malec ustawił ze swoich zabawek. James przeskakiwał kolejne klocki i maskotki asekuracyjnie trzymając się zasłonki.
Ten wieczór jednak nie należał do jego najbardziej fartownych i zaczepił o jedną z ostatnich na swej drodze zabawek. Przechylił się do przodu.
Wtedy zrozumiał, że zasłonki nie są w stanie utrzymać ciężaru dorosłego człowieka. Runął na ziemię pokryty jasnym płótnem w kwiaty.

W tej chwili James Wilson miał już dość.

Wygrzebał się ze swojego całunu, doczołgał się do chłopca i przygarnął go do siebie. Wyjął mu z buzi na wpół zjedzony papier, z którego uśmiechała się lubieżnie kompletnie naga modelka.
Pod fortepianem dostrzegł stos kolorowych skrawków, które jak się domyślał były kiedyś „magazynami dla dorosłych” Housa.
Tam się ukrywałeś?! - spojrzał z rezygnacja na dziecko.
- Nie wiem czy mama będzie zachwycona, że w tym wieku dokonałeś już konsumpcji?! – powiedział słabo.
- Ma-ma! - odpowiedział radośnie Lupus patrząc na onkologa rozbrajającymi, niebieskimi oczami.
- Mama, mama – powtórzył zirytowany Wilson przedrzeźniając dziecko – Mama to nas zabije jak zobaczy…
Nie miał już nawet siły rozglądać się po tych zgliszczach. Postanowił przeprowadzić krótką analizę sytuacji i przedsięwziąć konkretne kroki.
Po pierwsze – jedzenie!
Miał do wyboru dać dziecku pół butelki zimnego mleka z podłogi lub rozpocząć całą procedurę przygotowywania pokarmu od początku. Wybór był prosty.

Trzymając dziecko na ręku przesunął się po mleko, a następnie doczołgał do kanapy.
- Mam nadzieję, że już nie raz wylizywałeś rodzicom podłogę – powiedział wkładając dziecku do ust brudny smoczek.
Chłopiec jadł łapczywie powoli przymykając oczy ze zmęczenia. James ułożył się wygodniej na kanapie, tak by nie rozbudzić dziecka zmianą pozycji. W duchu oddał już pół majątku na cele dobroczynne o ile tylko dziecko zaśnie.
Wiedział, że powinien chociaż spróbować uprzątnąć ten bajzel, pomyślał jednak, że na kilkuminutowy odpoczynek sobie zasłużył. Zamknął oczy i momentalnie zasnął.

Było przed dwunastą, gdy Lisa i Greg otwierali drzwi swojego mieszkania.
Lisa stanęła w progu salonu i miała tylko dwie myśli.
Albo to nie jej dom albo to wizyta Trittera.
- Joł! Jimmy! Jestem pod wrażeniem – głupkowaty śmiech House rozbudził onkologa, który spojrzał na przyjaciół zaspanym wzrokiem.
- James, co tu się… - Lisa nie potrafiła zrozumieć.
Zasłony, zabawki, rozlane mleko, szczątki stolika… - wszystko to rejestrowała z załamana miną.

Wilson zdążył już powrócić do rzeczywistości i jedyny plan jaki obecnie miał to natychmiastowa ewakuacja. Zanim House znajdzie gitarę.
Delikatnie przełożył dziecko ze swojego brzucha na zwalnianą właśnie kanapę. Wstał szybko na swoja jedną nogę i dokuśtykał do przedpokoju.
Cuddy nadal w szoku, widząc grymas bólu na twarzy Wilsona, zapytała jednak:
- Co Ci się stało? Potrzebujesz pomocy, James?
- Jedyne czego potrzebuję – powiedział wydawałoby się wrogim tonem – to wysłać do matki Housa kwiaty wraz z kondolencjami. Bo jeśli choć raz w życiu przeżyła to co ja tego wieczoru to jej posąg powinien stać na Liberty Island zamiast Statuy Wolności.
Wychodząc trzasnął drzwiami.

...

czarna kawa.

Cudowne!

Śmiałam się i śmiałam, i przestać nie mogłam!
Lupus to niezły rozrabiaka jest. Do gazetek taty się dobiera?
Biedna, biedna gitara. I biedny, mój kochany Wilson!

Pięknie, czekam na ciąg dalszy.
Byleby James nie wylądował w drewnianym pudle!

Sarusia

Gitara?!?! GITARA?!?!
Moje rockowe serce krwawi, jak można ZŁAMAĆ GITARĘ?!
Bosz, ja cierpię a ona nawet nie była moja, co na to biedny House?!

Podobnie jak Czarna Kawa - zanosiłam się śmiechem czytajac

Lupus tresuje wujka Wilsona, tak ma być!

House i Cuddy razem... na bankiecie... o jak pięknie

Czekam niecperrrrpliwie na CD. Tym niecierpliwiej, że nie mogę sie doczekać reakcji House'a. Wilson może ucierpieć o wiele bardziej, niż ucierpiał w starciu z House'm w wersji mini

pannaX

Absolutnie kapitalne!!!!!

House jako ojciec bezbłędny ! I ta prezentacja ...

amandi

Jak tylko zalogowałam się na forum, to do tego fika rzuciłam się jako do pierwszego

! I z efektem natychmiastowym miałam gigantycznego banana na twarzy

, a wszystko dzięki Tobie

. A wiesz, że podobne przygody miałam (miałam, ekh.. MAM

), ze swoim trzyletnim siostrzeńcem? - te dzieci są niesamowite

...

JigSaw

Aaaa... kapitalna część !!!

Szalejesz!!! Oby tak dalej ....

Wilson nie sprawdził się w roli niańki, ale za to Pełen Szacun dla Lupusa

runiu

Oj, biedny Jimmy, nieźle go urządzili, zostawili go samego z tym małym terrorystom. Próbowałam sobie wyobrazić to wszystko, co opisałaś i omal nie umarłam ze śmiechu.

Podziwiam Cię za Twoje poczucie humoru i sposób w jaki to wszystko opisujesz.
Czekam na cd.

Syśka

I znów mi miło, że się obśmialiście

Mam tylko nadzieję, że od tego spadania z krzeseł nie będzie żadnych kontuzji - wystarczy, że Wilson ma problem

dr. paula

to się porobiło

biedny Wilson

czekam cd

Syśka

Łomatuchno... było strasznie ciężko i w bólach urodziło się takie coś...

PART 5

- Lupus! – House patrzył na roześmianego chłopca leżącego w łóżeczku z udawaną złością – wiem, że tatuś prosił by dać wujkowi Wilsonowi w kość, ale z tą gitarą to już troszeczkę przesadziłeś!
- Ma-ma! – Lupus z radością zaprezentował ojcu jedyne słowo, które znał.
- Masz szczęście, że znalazłem na e-bayu aukcję oryginalnej gitary Slash’a…
Lisa przyglądała się im z uśmiechem stojąc w progu pokoju.
- Myślisz, że możemy wykreślić już Jamesa z listy naszych awaryjnych opiekunek? – zapytała ze śmiechem.
Kto jak kto, ale Cuddy wiedziała, że za tymi błękitnymi oczętami, ciemnymi loczkami i anielskim uśmiechem krył się złośliwy diabełek, z którym tylko House potrafił sobie poradzić. Przynajmniej na razie!
- No coś Ty?! – spojrzał na nią Greg mocno zdziwiony – damy mu dwa dni oddechu i zamówimy znowu na sobotę!
Uśmiechnął się złośliwie.
- Prędzej każe się wykastrować niż tu wróci! – Cuddy parsknęła śmiechem – widziałeś wczoraj jego minę? I jeszcze coś mu się stało nogę…
Skarciła się w duchu za naśmiewanie się z Wilsona.
Ale cóż! Kto z kim przystaje…

***
Tego dnia Wilson wcale nie miał ochoty wstawać. Poprzedni wieczór był jednym z najkoszmarniejszych w jego życiu. Sam na sam z małym chłopcem okazało się być ponad jego siły. Choć wydawać by się mogło, że wieloletnia przyjaźń z Gregorym Housem zaprawiła go w bojach.

Machinalnie pchnął drzwi wejściowe szpitala. Jego twarz oprócz zmęczenia wyrażała jeszcze zdenerwowanie i strach. Strach przed spotkaniem z Lisą… i z Housem.
- Wilson! – usłyszał za sobą głos dr Chase’a – Co Ci się stało? – zapytał chirurg wskazując na jego nogę.
Przed położeniem się spać James zrobił sobie okład dzięki czemu kostka wróciła do normalnych rozmiarów. Bolała jednak okrutnie.
- Strasznie wyglądasz… - skomentowała współczująco Cameron, którą Chase oplatał ramieniem. – Piłeś wczoraj i wpadłeś pod pociąg?
- Chciałbym… - mruknął Wilson – Miałem bliskie spotkanie z Dzieckiem Rosemary!
Aż wzdrygnął się na wspomnienie wczorajszych wydarzeń.
- Opiekowałeś się Lupusem? Przecież on jest przesłodki … i taki grzeczny! – roztkliwiła się Cameron na wspomnienie posłusznie bawiącego się w kojcu pulchnego niemowlaka z niebieskimi oczkami.
James spojrzał na nią jakby przekonywała go do istnienia latających wróżek.
- Żartujesz?! – James czuł się jak jedyny normalny w wielkim domu wariatów. – Połamał gitarę Housa! A z salonu Lisy zrobił pobojowisko!
- Gitarę?! No to masz przerąbane! – Chase wyszczerzył garnitur białych zębów. – Wiesz, w collage’u trenowałem hokej i mam jeszcze gdzieś ochraniacz na genitalia. Może Ci się przydać!
Dzięki za słowa wsparcia - pomyślał Wilson i pokuśtykał w stronę windy.

James Wilson mknął przez korytarze PPTH z intencją zabarykadowania się we własnym gabinecie i spędzenia tam całego dnia.
Otwierał szybko drzwi zerkając na boki, czy nikt się nie czai.
W progu zatrzymała go ściana smrodu.
Ale pozostawanie na korytarzu nie było zgodne z jego pierwotnym planem.
Wszedł więc i usiadł za biurkiem.
Ledwo mógł oddychać. Gdyby nie to, że zostawił wczoraj salon Cuddy w stanie jak po przejściu huraganu już dzwoniłby żeby się dowiedzieć czy to czasem nie jakaś awaria rury kanalizacyjnej.
Jedyny pomysł jaki mu przyszedł do głowy to otwarcie balkonu pomimo dziesięciostopniowego mrozu.

- Co tu tak śmierdzi Jimmy?! – w drzwiach gabinetu Wilsona stanął House z grymasem obrzydzenia na twarzy. – Nie zdążyłeś do kibla czy wdepnąłeś w końskie łajno?! I czemu jest tak cholernie zimno?!
James spojrzał na przyjaciela niepewnie szczękając zębami zasłoniętymi szalikiem.
- Prawdopodobnie jakaś awaria kanalizacji, próbowałem wywietrzyć, ale chyba z marnym skutkiem – wybełkotał Wilson nadal nie będąc pewien czy House nie trzyma za pazuchą wielkiej, nabijanej gwoździami maczugi, którą miał zamiar go zaatakować.
- No to wybacz, że nie zostanę – Greg ostentacyjnie zatkał nos i złapał za klamkę. – Nie mówiłeś o tym Cuddy?! – zdziwił się.
Wilson westchnął głęboko. Rozmowa nieuchronnie zmierzała ku drażliwemu tematowi.
- Wiesz, po wczorajszym wieczorze jest pewnie na mnie trochę zdenerwowana – onkolog przełknął ślinę i zapytał cicho. – A Ty, House? Co z gitarą?
- Z gitarą? – House spojrzał na niego łagodnie i machnął ręką – już zupełnie zapomniałem… Poza tym i tak była już stara!
Wilson spojrzał na niego marszcząc brwi i próbując zgadnąć dlaczego ma jeszcze głowę na swoim miejscu.
- Chyba nie będziesz jadł w tych warunkach?! – zapytał House pokazując na pudełko z lunchem onkologa.
Zabrał jedzenie i zniknął za drzwiami.

James był skonsternowany i gdyby nie ten smród chyba rozdziawiłby buzię ze zdziwienia.
Powinien znów przewietrzyć. I natychmiast zadzwonić po hydraulika.

Po krótkim pukaniu otworzyły się drzwi jego gabinetu i wśród słowotoku wpadła do środka jego pacjentka.
- Witam Panie doktorze! Mam ze sobą wyniki badań i pomyślałam, że rzuci Pan okiem... – w miarę jak mówiła siedząc naprzeciwko biurka Jamesa robiła się na twarzy coraz bardziej zielona.
Wreszcie krzywiąc twarz spojrzała na Wilsona pytająco.
- Tak? – onkolog, aby nie tracić autorytetu postanowił udawać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. – Zaraz poszukam Pani karty.
Kobieta schyliła się i spojrzała na jego buty. Potem na swoje.
James wstał i odwrócił się by poszukać w szafce dokumentów medycznych pacjentki.
Otworzył szafkę, z której wypadło kilka zwiniętych pampersów, a smród stał się jeszcze większy.
Na jednym z zawiniątek było coś nabazgrane czarnym markerem.

JIMMY!
TERAZ JESTEŚMY PRAWIE KWITA.
PS. SPRAWDŹ SWOJE KONTO NA E-BAYU.

...

pannaX

Ale bosko! Biedny Wilson, bo nie dość, że miał wieczór z hm... uroczym dzieckiem, to jeszcze House się mści... Kto by pomyślał, że jest taki troskliwy o swojego synka. Urocze.

A ja czekam na ciąg dalszy. Fajnie by było gdyby House znowu go wziął do pracy, albo gdyby team musiałby się zaopiekować Lupusem. Czekam, czekam!!!!!

ECC

JigSaw

OMG! Zabiłaś mnie tą częścią !

Jest Boska! Motyw ze smrodkiem--> zabija!
No i pomysł z pampersami *najs*

czarna kawa.

Ojej...biedny Wilson

Dostało mu się za wczorajszą noc z Lupusem - pogromcą

A House udawał, że wszystko OK, a tutaj taka niespodzianka się wysypała z szafy!

Czekam na kolejną część!

amandi

Mmm... House chce w kolejną sobotę Wilsona wykorzystać

? Dobrze, że chociaż Lisa ma trochę miłosierdzia w sercu

..

Biedny Jimmy! Bidulek!

Najpierw drżąc przed zemstą ucieka do swojego gabinetu, po drodze natykając się na Chaseronka

, z którego pierwszy człon proponuje mu ochraniacz na genitalia

, a drugi roztkliwia się nad "słodkim Lupusikiem"

. Potem Jimmy idzie do gabinetu, gdzie go normalnie zatyka, ale ze strachu przed Cuddy nie dzwoni, by sprawdzić, co się stało. Następnie House wchodzi jak gdyby nigdy nic do gabinetu, mistrzowsko udaje zdziwienie, co tu tak śmierdzi i co tak zimno jest... ('Nie zdążyłeś do kibla?"

)... wychodzi, pozostawiając osłupiałego, przemarzniętego Wilsona. Wchodzi pacjentka, ostentacyjnie sprawdzając czystość butów onkologa... ten z udanym spokojem otwiera szafkę i...........

Sarusia

No i dobrze mu tak!
Za gitarę się należy!

Uśmiałam się strasznie. Świetna część

Podejrzewałam, że za zapaszkami w gabinecie Wilsona czai się House, ale tekst na pampersie przebił wszystko

Jedyne słowa krytyki, które przychodzą mi na myśl, to że fik jest bardziej Hilsonowy niż Huddzinkowy. Ale w Twoim wykonaniu nawet Hilsona zaczynam mocniej lubić

dr. paula

Syśka

Syśka

Tym razem... wcale nie było lepiej, ale cóż... czytajcie

PART 6

- Czy ta szopka jest naprawdę konieczna? – House przewrócił oczami zadając to pytanie po raz 10 w ciągu dzisiejszego dnia.
Siedział przed telewizorem oglądając Monster Trucki i trzymał na kolanach umorusanego szpinakiem Lupusa.
- To, że Ty oprócz Burbona i Wilsona nie dysponujesz przyjaciółmi to jeszcze nie powód, żeby Twój syn miał być takim samym odludkiem – powiedziała Cuddy w pośpiechu. Była już czternasta i za dwie godziny mieli przyjść goście, a w pokoju panował codzienny bałagan. – Nie liczę, że tu posprzątasz więc chociaż doprowadź tego Popey’a do ludzkiej postaci!
Pochyliła się by zebrać rozrzucone zabawki.
- Cukiernik, u którego zamawiałam tort urodzinowy Domka – ciagnęła z wyrzutem Lisa – powiedział, że pierwszy raz robi ciasto z okazji rocznicy wygrania z chorobą…
Wychodzącą z salonu Cuddy odprowadziły dwie pary przechylonych na bok oczu, które przyglądały się jej biodrom.
Może jednak Domek jest już tak spaczony genetycznie, że jej próby zrobienia z niego normalnego chłopca są z góry skazane na porażkę?

***
- Jest i Matka Teresa z Kalkuty wraz ze swym Kangurem… - zawołał House wpuszczając do środka Cameron i Chase’a, który targał pod pachą wielki, strażacki samochód.
Greg stojąc w korytarzu rozejrzał się po salonie.
Nigdy nie lubił takich imprez. Banda idiotów skupiona w pokoju i uśmiechająca się do siebie. Cuddy ubrana w elegancką czerwoną sukienkę krążyła wokół z uśmiechem numer 5 przyklejonym do twarzy.
Jeszcze tylko brakuje żeby zaczęli śpie… - jego myśli przerwało gromkie „Sto lat, sto lat…”
W du** jeża! Jak zaraz czegoś z tym nie zrobi to ta trauma może mu nie przejść do końca życia!
W korytarzu minął go śpieszący do toalety Wilson.
- Jak się bawisz? – zagadnął go House niczym gościnny Pan domu.
- Zdecydowanie gorzej niż ostatnio! – rzucił ironicznie onkolog.
Mówisz i masz mój drogi Wilsonie! – Greg uśmiechnął się łobuzersko do pleców przyjaciela.

House przyłożył do ucha telefon Lisy i z impetem wpadł do salonu.
- O Boże!? – krzyknął rozpaczliwie do telefonu – Już jedziemy!
Goście zastygli w bezruchu wlepiając w diagnostę pytające spojrzenie.
- Twój gabinet… - wyjąkał do Cuddy przejętym tonem. – Pali się!
Złapał ją za rękę i pociągnął w stronę drzwi.
- Bierz płaszcz! – podał jej okrycie – A Wy bądźcie tak mili i zajmijcie się dzieckiem – wychodząc rzucił w kierunku skonsternowanych gości.

Wypchnął zszokowana Lisę za próg i trzasnął drzwiami.
- Co? co się stało? – próbowała ogarnąć sytuację Cuddy.
- Powiem Ci w samochodzie. Wsiadaj! - zarządził Greg.
Usmiechnął się z satysfakcją patrzac na rozświetlone okna swojego salonu.

Wywabiony coraz głośniejszym zamieszaniem Wilson wyszedł z łazienki. Stanął w progu salonu przyglądając się bezładnie przemieszczającym się gościom i ich zdenerwowanym minom.
- Co się stało?! – zapytał zdezorientowany mrużąc brązowe oczy. Krótki rekonesans wzrokowy pozwolił mu zauważyć, że Pan domu zniknął. – I gdzie jest House?
- Ktoś dzwonił do niego ze szpitala, żeby przyjechali – Forman zdawał relację z wydarzeń jak zwykle beznamiętnym tonem trzymając telefon przy uchu. – Właśnie próbuję się dodzwonić, żeby się czegoś dowiedzieć…
- Pali się gabinet Lisy! – wtrąciła Cameron zdenerwowanym głosem.
Wilson spojrzał na zgromadzonych mrużąc oczy i analizując fakty.
- Idioci! – wybuchnął James w sposób, który House zapewne by pochwalił – I wyście w to uwierzyli???
Zastanawiał się dlaczego to on uważany jest za naiwnego, skoro całe to towarzystwo łyknęło taki, niezbyt wyszukany numer Housa.
- Musimy zająć się Lupusem… - powiedziała nadal nie zorientowana Cameron i podniosła dziecko na ręce.
Podeszła do Wilsona.
- Ma-ma! - chłopiec wyciągnął ręce do onkologa uśmiechając się szeroko.
- O nie, nie, nie – James kręcił przecząco głową cofając się przed swoim „sennym koszmarem” – Wy musicie się nim zająć, a ja poszukam jego rodziców!
- Wilson! – krzyknęło jednocześnie kilka osób starając się przywołać onkologa do rozsądku.
Ale ten tylko chwycił płaszcz i wyszedł.

W tym momencie przeraźliwy wrzask małego gardełka rozdarł ciszę wśród zagubionych gości.
- Może jest głodny? – Cameron próbowała utulić dziecko na ręku.
- Albo ma zaburzenia neurologiczne jak jego ojciec – burknął Foreman siadając na kanapie jak najdalej od chłopca.
- Ti, ti, ti – Kutner nachylił się do Lapus próbując go uciszyć śmieszną miną.
Dziecko zareagowało jednak świdrującym w uszach jazgotem, od którego zadrżały szyby w oknach.
- No tak, to się chyba nazywa impreza w stylu techno – skomentował Taub zwijając skrawki serwetki w dwie małe kulki, które włożył sobie do uszu.
- Odłóżcie go do kojca. Za chwilę mu się znudzi – zaproponował Chase nakładając sobie na talerzyk ciasto.
Cameron posłała mu piorunujące spojrzenie.
- No co?! – żachnął się chirurg. – Pamiętasz jak wyglądał Wilson po opiece nad tym dzieckiem?! Bezpieczniej będzie trzymać go w kojcu! Bezpieczniej dla nas!
- Mam mleko – rzuciła Trzynastka, która właśnie wróciła z kuchni z butelką.
- No nareszcie! – Foremna próbował pogłośnić TV aby zagłuszyć płacz Lupusa. – Ganiałaś tę krowę czy jak?!
Płacz dziecka trwał już kilkanaście minut i nic nie wskazywało na to by miał się szybko skończyć.

...

wela89r

Do Matki Teresy z Kalkuty i Kangura mogłaś dodać jeszcze 'strachliwy'

Hah biedna ta krówka ganiana przez Trzynastke

jak sobie to wyobraziłam to padłam

House nieźle wykiwał gości

ciekawie ;D

minnie

Hahahaha

Padłam i leże

Cudne to jest, dawno się tak nie uśmiałam czytając jakiegoś fika